นั่งสมาธิแล้วรู้สึกกลัว

นั่งสมาธิแล้วรู้สึกกลัวจิตไม่นิ่งไม่รู้เกิดจากอะไรค่ะรบกวนผู้รู้ช่วยแนะนำด้วยค่ะ

 

กิเลสหลอกให้เลิกปฏิบัติกุศลกรรม
พอไม่ได้ปฏิบัติก็จะปรกติ ดูหนังดูทีวีไม่เป็นอะไร

 

ก็เกิดจากจิตไม่นิ่งนั่นแหละ....ส่งความรู้สึกออกนอกตัว นึกนั่นนึกนี่...
...หากรวมความรู้สึกนึกคิดทั้งหมดไว้ที่คำบริกรรม มันก้ไม่มีอะไรมาแทรกให้กลัว

 

ไม่มีอะไรต้องกลัว รู้เพียงแค่รู้ว่ายังมีอะไรที่ยังไม่รู้อีกมากก็พอแล้วคับ เรื่องที่ไม่รู้ก็ไม่ต้องไปเดามัน ก็ทำไปเรื่อยๆ วันนึงก็รู้ว่าอะไรเป็นอะไรคับ

 

ที่บอกว่าความยึดติดก็สำคัญแต่ความสำคัญนั้นเป็นจุดเริ่มต้นของการเดินทางเพราะถ้าคนเราไม่รู้จักยึดติดและไม่สามารถแปรเปลี่ยนความยึดติดนั้นเป็นสิ่งอื่นที่ดีได้ก็ไร้ความหมายนั่นหมายถึง ความไม่ศรัทธาหรือไม่เชื่อว่าจะมีสิ่งดีรออยู่แต่นั่นสินะ ใช้คำว่าสิ่งดีรออยู่เพราะสิ่งดีจะไม่มีวันวิ่งเข้าหาตัวเรามีแต่เราเท่านั้นที่วิ่งเข้าหามันเช่นเดียวกับสิ่งเลว...ในความแตกต่างคือ ความกลัวเรากลัวสิ่งดีหรือสิ่งเลว ถ้าเรากลัวสิ่งเลวย่อมมองเห็นทางเดินต่อแต่ถ้าเรากลัวสิ่งดี ชีวิตนี้ทั้งชีวิตใช้คำว่าล้มเหลวก็คงได้ ภาษาธรรมเรียกโมฆะบุคคลหรือโมฆะบุรุษ...ลุยไปถ้าเห็นว่าดี ไม่จำเป็นหรอกว่าต้องเป็นคนพุทธหรืออะไรๆ มันไม่จำเป็นเลย...นะคับ

 

ถ้าไม่อธิบายกลัวจะไม่เห็นว่าลำดับมันมาอย่างไร เลยขออธิบายเสียเลย...สู้อย่าถอยกับความกลัวทั้งหลายนะคับ

 

เรื่องอะไรที่ทำให้กลัว
วิน ๓ ถึง ๔ ครั้งจะผ่านได้ครับ
ปล จำเป็นต้องฝืน เพื่อสร้างกำลังให้จิตผ่าน
ในเรื่องนั้นๆ ไม่ว่าเรื่องอะไรหรือกริยา
อะไรที่ทำให้กลัวครับ
มันเป็นเบสิก การนั่งทั่วไปครับ
ค่อยๆเป็นค่อยไปครับ

 

ขอบคุณสำหรับคำแนะนำดีๆๆค่ะ

 

นั่งสมาธิโดยไม่มีจุดมุ่งหมาย ก็จะเป็นแบบนี้แหละครับ จิตมันไม่นิ่งหรอก อย่าพยายามไปบังคับให้จิตมันนิ่งเลย คนที่บรรลุธรรมถึงจะทำได้อย่างถาวรเพราะเค้าตัดกิเลสลงไปได้เยอะแล้ว ถ้าแค่คนทั่วๆไปอย่างเราไปบังคับจิตไม่ได้หรอกครับ บังคับมันได้แค่ชั่วคราวเดี๋ยวมันก็วิ่งอีก มันไม่ใช่แค่ความกลัวเท่านั้น แต่อีกหลายอย่างที่เข้ามารบกวนได้

- ถ้านั่งสมาธิเพื่อต้องการฝึกสมาธิ ก็ให้จดจ่ออยู่กับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง เช่น ลมหายใจ หรือการภาวนา(พุทโธ) พอเริ่มละจากการจดจ่อ เมื่อรู้ตัวก็ให้รีบมาจดจ่อกับมันเพื่อไม่ให้ฟุ้งซ่าน การฝึกสมาธิก็มีประโยชน์แก่การใช้ชีวิตประจำวันเช่น การเรียน การทำงาน และเป็นพื้นฐานให้กับการฝึกในระดับสูงต่อไป หรือคุณอาจไปเดินจงกรมเอาก็ได้จะได้ไม่ต้องหลับตาแล้วกลัว ก็เป็นการฝึกสมาธิ ฝึกสมถกรรมฐานไปในตัวด้วย(ระงับกิเลสต่างๆไว้ชั่วคราวด้วยสมาธิ แต่ไม่ได้ละกิเลสได้จริง ต้องวิปัสสนากรรมฐานเท่านั้น)

- ถ้านั่งสมาธิเพื่อการเจริญวิปัสนากรรมฐานก็ให้คิดพิจารณาธรรมต่างๆ อันนี้อาจต้องมีการเรียนรู้ในเบื้องต้น พระพุทธเจ้าจะสอนให้ทุกคนทำแต่แบบนี้เพราะเป็นหนทางของการหลุดพ้นได้ ท่านไม่เคยสอนให้ทำสมาธิเพื่อเอาฌาน เอาวิชาอะไร เพราะของพวกนี้มันไม่จีรังยั่งยืนมีเสื่อมได้ มีแต่การบรรลุธรรมในระดับโสดาบันขึ้นไปเท่านั้นที่จีรังยั่งยืนไม่มีการเสื่อมถอยและเป็นหนทางของการหลุดพ้นจริงๆ อีกทั้งถ้าบรรลุธรรมไปแล้วก็จะได้ฌานได้วิชาพวกนี้มาเองตามที่บุญวาสนาของแต่ละคนสั่งสมมา(ถ้าสมถกรรมฐานเข้มแข็งดีแล้ว ก็จะช่วยให้วิปัสสนากรรมฐานทำได้อย่างมีประสิทธิภาพตามไปด้วย)

 

เห็นครูบาอาจารย์หลาย ๆ ท่านบอกว่า
การถือศีลจะทำให้มีความอาจหาญขึ้น
ไปที่ไหนก็ไม่เก้อเขิน
อย่างเราก็ตั้งใจไว้ว่าเราจะถือศีล 5 แค่นี้ก็เป็นศีลขึ้นมาแล้วครับ

และพระพุทธเจ้าท่านบอกว่า
หากไปที่ไหนแล้วเกิดความกลัวขึ้นมา
ให้ระลึกถึงพระพุทธเจ้า หรือ พระธรรม หรือ พระสงฆ์ เอาไว้
นึกไปเรื่อย ๆ ก็จะหายกลัวเองครับ
ลองทำดูครับเผื่อจะช่วยได้

 

ขอบคุณค่ะที่แนะนำ

 

ผมก็พึ่งจะผ่านช่วงนั้นมาไม่นานมากยังพอจำความรู้สึกนั้นได้ พอหลับตาจะทำสมาธิแล้วกลัวไปหมด อธิบายไม่ถูก ถึงขนาดไม่กล้านั่งสมาธิเลยแหละครับ แต่ใจอยากฝึก ตามที่คุณnopphakan บอกแหละครับต้องฝืนครับ ตอนนั้นก็ได้คุณนพช่วยแนะนำหลายอย่าง เลยผ่านมาได้ ครั้งแรกนี้หวาดๆ พอครั้งที่สองที่สาม พอเราเองเห็นว่าไม่มีอะไรจิตมันก็วางได้เองอย่างที่หลายๆท่านแนะนำแหละครับ สำหรับผมเองถึงมีเรื่องให้ตกใจบ้างระหว่างทาง แต่พอผ่านมันมาแล้วคิดทบทวนกลับไปมันก็แค่เรื่องขำๆครับ 5555555 แค่ไม่ต้องใส่ใจตั้งใจปฏิบัติก็พอครับ