มีคำทำนายภัยพิบัติ พระยาธรรมที่ท่านทั้งหลายคิดว่าเชื่อถือได้กันบ้างหรือเปล่า

?????????????????????????????

งงไปหมดแล้ว

 

ไม่น่ากลัวหรอกครับ "แต่ต้องระวังเวลาหลับเผื่อพี่สาวเขาจะมาแอบข่มขืนนะครับ" ฮาๆ

 

งั้น "ทำไมถึงเอาตัวไม่รอดจาก ห้องมืดละนั่น" ก็น่าแปลกดีนะครับ

Edit : แถมให้ด้วยนะ "ห้องมืดอะนรก" นะครับ และ "สำหรับคนตาบอดโดยเฉพาะ"

 

......


เดธแอร์

 

ท่านเพลงพรายพิญ..หมายถึงพลูโตกับเนปจูนใช่มั๊ย(ถามนิทานพื้นบ้าน)

 

เรื่อง "ใครปรามาสใคร เรารู้กันสองคน กฏแห่งกรรมย่อมแสดงผลเอง" มันเป็นฉะนี้แล

 

อ้าว หกโมงแล้ว

 

รู้แล้ว...เมื่อสองวันก่อนนี้ใช่รึเปล่า5555

 

งั้นผมขอตัวนอนล่ะครับ รา.. เอ๊ย อรุณสวัสดิ์

 

ขอให้เป็นไปตาม กฏแห่งกรรมนั้น
อย่าได้เคลื่อนในสามวัน ขอให้ทันในสามเดือน ขอให้เร็วในสามปีจากวินาทีนี้
จากนี้ใคร ปรามาสข้าด้วย กาย วาจา ใจที่มิชอบ
ทุกข้อความที่เขียน ข้ามิได้ลบหลู่สัปบุรุษ วิญญูชนหมู่ใด
ขอความดี บุญกุศล ศีล ปัญญา สมาธิ ทาน บารมีทั้ง สิบทัศน์
จงเป็นพยานในการลบหลู่ครั้งนี้ ด้วยตัวข้ามั่นคงในไตรสรณคมน์
มิใช่มาเพ้อเจ้อ ไร้สาระ ทั้งยังเขียนธรรมทาน ด้วยจิตกุศล


ข้าอโหสิกรรมให้ แต่จงให้ผู้กระทำหยาบช้าต่อข้า จงได้รับกรรมนั้น
และตัดภพตัดชาติ อย่าให้บุคคลนี้ ติดตามมาร่วมชาติร่วมภพร่วมทางในหมู่คณะของข้า
ไม่ว่าจะทางใด ข้าและหมู่คณะไม่ต้องการ ขอให้เดินคนละเส้นทางอย่าได้มีวันมาบรรจบกันอีกเลย

กรวดน้ำคว่ำขัน นะคะ
สาธุอนุโมทนามิ

 

เชิญฮับเดี๋ยวก็รู้ว่า "ผลกรรมใครจะทันใครนะครับ"

Edit : และไม่ต้องรอถึงสามวันครับ "พรุ่งนี้"ก็น่าจะถึงแล้วตามที่ดำริไว้แหละครับ

 

ท่านเพลงพรายพิญ...สัตว์โลกในวัฏฏะนี้ย่อมเป็นผู้ประมาทอยู่..อย่าโหดร้ายกับพวกเขานักเลย...อภัยได้ก็ควรอภัย...เมตตาเป็นสิ่งมีค่าในทางธรรมนะท่าน

 

ผมก็จะไปเหมือนกัน ผมจะลองไปอ่าน พระไตรปิฎก ดู

 

เราว่าพวกท่านหยุดได้แล้วนะ..ต่อปากต่อคำต่อกรรมไม่สิ้นสุด...อภัยให้กันเลิกแล้วต่อกัน...ต่างคนต่างทำหน้าที่..

 

เห็นตื่นกันตั้งแต่ไก่ยังไม่หลับ พวกท่านทำวัตรเช้าแล้วหรือ

 

ข้าอโหสิกรรมค่ะ

ข้าดูแลเด็กพิการ เด็กออทิสติก เด็กตาบอด เด็กกำพร้า เด็กป่วยโรคร้ายเเรง มะเร็ง เอดส์
ที่ไม่ใช่ลูกข้า แต่รักพวกเขา เด็กหลายชาติหลายภาษา
แต่สภาวะการทำมาหากินทางโลก ข้าเลยทิ้งตรงนั้นมา ได้หลายปี
ทำได้แค่บริจาค และออกทุนค่ายา ค่ารักษา ค่าอาหาร ปัจจัยสี่ให้พวกเขา

อีกไม่นาน ข้าจะไปบำเพ็ญ เต็มที่พร้อมการปฏิบัติศึกษาธรรม

ข้าอายุไม่ถึงเลข 4
แต่มีผู้ชาย อายุ 25 เรียกข้าว่า mother เพราะเขาเป็นออทิสติก ปัญญาอ่อน
เพราะข้าซื้อของขวัญและให้เงินทุนบริจาคครอบครัวนี้เสมอมา

ข้าบอกบุญที่ข้าได้ทำมาตลอดและจะทำตลอดอายุขัยข้าในภพนี้ ขอร่วมโมทนาสาธุ

 

ให้ทั้งสองคนจบเรื่องกันตั้งแต่วันนี้นะ...ไม่ต้องต่ออีกแล้ว...เหลือคู่ไหนบ้าง..ทะยอยมาจะแก้ให้หมด..จะได้สามัคคีกัน...

 

นี่แหละที่เราต้องการ...เมตตา_เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่....ทุกอย่างดีหมดถ้าทำด้วยใจบรสุทธิ์

 

นิมิตไม่นิมิต "พิสูจน์ไม่ได้ดังนั้นจะตู่อะไรก็เชิญ"
และการด่าครอบครัวผม "อันนี้ก็ทำตัวโลกียะเช่นกัน" ผู้อ่านพิจารณาเองได้ และผม "อุเบกขา" พอที่จะไม่ด่าพ่อแม่คุณงั้นเรื่องนี้ก็ปัดตกไป
ส่วนเรื่องเรียนรู้อะไรได้ดีกว่านี้ "คุณคิดไปเองเพราะคุณไม่รู้ว่าผมรู้อะไรบ้างนั่นแหละ"

ส่วนเรื่อง "ครูบาอาจารย์ผมกับผมก็เป็นเรื่องของผมเช่นกัน" คุณอย่าได้ "มโนไปเองเลยเพราะคุณมโนมาเยอะมากแล้ว"

"ส่วนเรื่องปฏิปทาก็เช่นกัน ผมไม่จำเป็นต้องบอกคุณว่าผมถึงระดับไหนแล้ว" คุณก็เดาเอาเองเช่นกันว่าผมถึงระดับไหน โดยการบอกว่า "ขาดพรหมวิหาร 4 เป็นที่ตั้ง" คุณก็คิดเอาเองเช่นกัน "พระพุทธเจ้าสอนให้รู้ธรรมตามจริง" ผมก็ตอบตามจริง "และผมโยนหินถามทางตรงไหนกรุณาช่วยบอกที เพราะคุณไม่ใช่ ดาราอย่างแน่นอน" แต่ใครกันที่ "โยนหินถามทาง ไม่ว่าจะเพื่อนทั้งสอง กับเดาเอาว่าผมถึงระดับโน้นระดับนั้น กลายเป็นอภิญญาระดับปกติ "ซึ่งหลับตา" ขอบอกว่า "ผมไม่เคยหลับตา" เพราะการหลับตา "มันทำให้มโน" และการเรื่องอ้างถึงเส้นผมบังภูเขาไม่ต้องมาพูดกับผม ผมเอาเส้นผมออกไปนานแล้ว เพราะผม "รู้ธรรมตามจริงไม่มโนเอาแบบคุณ" หากอะไรเกิดมันต้องเกิด และการไปได้ทุกภพภูมิมันก็ไม่มีข้อพิสูจน์ดังนั้นจึงไม่ได้อะไรเหมือนนิมิตเช่นกัน

และเรื่องตัดสินใคร "ผมก็ไม่ได้ตัดสินใครลองอ่านย้อนไปได้เลย" เพราะที่คุยกันมาผมก็แซวเล่นไปอย่างงั้น "จนกระทั่งคุณมโนว่าผมโยนหินถามทาง" และยังลองเชิงว่า "เพื่อนสองคน" ซึ่งผมไม่รู้หรอกว่าใคร "แต่ถ้าผมมีเพื่อนจริงผมไปหาเขาได้แน่ และคุณก็มโนต่อว่า "อภิญญากิ้กก้อกไม่มีพรหมวิหาร 4"

"สรุปแล้วใครกันแน่ ที่ไม่มี พรหมวิหาร 4 ทั้งยังเพ่งโทษด้วยการมโนไปเอง ทุกคำที่คุณพูดเชิญกลับไปใช้กับตนทุกข้อเลยครับ" จะได้เกิดปัญญากับเขาบ้าง "เส้นผมบังภูเขานะครับ"

และส่วน "มารดาสนทนากับบุตรหลาน" ไม่ใช่ประเด็นสำคัญใดๆในเนื้อเรื่อง กรุณาอย่าเรียกคะแนนสงสาร เพราะประเด็นคือ "คุณหาว่าผมโยนหินถามทางจากการแซวซึ่งคุณมโนไปเอง และคุณก็หาว่าผมนั่งสมาธิโดนนิมิตปัญญาอ่อนหลอกนะครับ"

ดังนั้นกรุณาอย่า "แถ" เพื่อให้ตนดูดีว่าอยากเอ็นดูบุตรหลาน "แต่ตัวเองเพ่งโทษนะครับ" ถ้าอยากจะเอ็นดูผู้อื่น "เอ็นดูตนเองก่อนเส้นผมบังภูเขานะครับ" และขอโทษทีคงจะเจ็บนะครับ แต่มันเป็น "ความจริงที่เห็นในกระทู้เลยหากคุณไม่ลบไปก่อน"

 

อย่าปัญญาอ่อน "มาเพ่งโทษชาวบ้านและขออโหสิกรรม" เอ็งลองเอามีดไปแทงเขาแล้วขอโทษดูแล้วกัน (ยกตัวอย่างเฉยๆนะ) และการเรียก "มาเธอร์อะไรนั่น" มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องที่คุยกันอยู่ดี และผมกล้าสอดคอมเม้นท์นี้เพราะ "คำว่าอโหสิเนี่ยแหละ" และการทำบุญต่าง "ผมก็ทำแต่ผมไม่พูด" ผมไม่ใช่คนที่ชอบ "ยกความดีมาอ้างเพื่อให้ตนดูดี" อย่าเอาสันดานนักการเมืองมาใช้ "เพราะมันเป็นการตอแหลนะครับ"