ห้องแมวยิ้ม สัพเพ เหระ อะไรก็เอามาลงกระทู้นี้ได้ครับ

ดูถูกเรานั้นดีแล้วจ่ะ...อย่าดูผิดนะ...ถ้าดูผิดนี่กรรมหนักนะจ๊ะ...บอกไว้ก่อน

 

ห้องนี้ฮากันดีจริง

 

เห็นด้วยครับเป็นการสร้างกุศลอย่างแท้ทรู

 

เอาล่ะพอแล้ว...3ทุ่มแล้ว..เราจะพักผ่อนแล้ว...เดี๋ยวต้องตื่นดึกอีก

 

ไอ้หงบเอ้ย แค่นี้ก้อเพียงพอให้กุจูงจมูกมึงแระ โครตง่ายกะคนแบบนี้ มึงยังไม่รุ้จักกุซะด้วยซ้ำ นอกจากมโนเอาเองก้อไม่มีอะไรใหม่ๆ ในคำพูดมึง งัดกรรม งัด สศส งัดเรื่องใต้สะดือ คำแช่ง โน่นนี่นั่น สมกะเปนควายให้เขาใช้งานจิงๆ

 

ฝันดีนะจ๊ะ...ตุ๊กตาผีปวี...เราจะนอนแล้ว

 

เออๆ ต้องตื่นดึก ตื่นมาหอนกะหมาอีก หน้าที่เยอะ

 

เทิดไว้เหนือเศียรเกล้า

 

มาเดี๋ยวเฉลยให้ทำไมภัยพิบัติไม่มาซักที เลื่อนอยู่นั่นแหละ

เพราะบักหงบเกียจคร้านไม่ยอมไปปฏิบัติธรรมเพื่อให้ตัวเองสำเร็จเป็นพระยาธรรมามิกราชซักที วันๆเอาแต่เข้ามาโพสโต้เถียงกับคนโน้นคนนี้ในเวป พอโพสมากโรคเก่าที่เป็นผลจากการเสพย์ยาเป็นเวลานานมันกำเริบ ทำให้หลงลืมสิ่งที่ตัวเองโพส กลายเป็นรักษาสัจจะอะไรไม่เลยซักเรื่องเดียว บอกว่าจะเข้ามาน้อยลง จะไม่โพสเยอะแล้ว แต่ก็ยังกลับมาโพสเหมือนเดิม วิริยะก็ไม่มี โดนยั่วยุหน่อยขันติก็ไม่มี มีแต่ขันแตก

ก็เพราะหงบเป็นซะแบบนี้แหละบารมี 10 ก็ยังไม่ถึงไหน แถมยังเสพติดการโพสกระทู้ทุกวันอีก ไม่ได้ฝึกฝนอะไรเลย เมื่อไรคำทำนายของผู้วิเศษที่คอยบงการหงบอยู่เบื้องหลังจะเป็นจริงซักทีล่ะหงบ หงบโดนบงการอยู่ยังไม่รู้สึกตัวอีกเหรอ ส่งโน้นนี่นั่นมาให้ ยกยอปอปั้นแต่งตั้งตำแหน่งอะไรก็ไม่รู้จริงหรือไม่ก็ไม่ชัดเจน

 

มาจะเฉลย...เรารอพี่เราออกจากคุกมาก่อน...เพราะพ่อกับแม่ไม่มีใครอยู่ด้วย..ท่านทั้ง2ก็แก่มากแล้ว...เวลาเจ็บป่วยเข้าโรงบาลเดี๋ยวจะไม่มีคนเฝ้า...เราใช้ชีวิตเร่ร่อนมานาน...เราขอดูแลพ่อแม่ก่อนสักระยะ...เราได้คุยกับพระบนเขาแล้ว...และพระที่อยู่บนเขาท่านเป็นตัวแทนพญานาค...ท่านนั่งทางในได้...ท่านติดต่อกับเหล่ากายทิพย์ได้...พระท่านกับเราก็เป็นคนหมู่บ้านเดียวกัน....สวรรค์รู้จุดประสงค์ของเราแล้ว...หรือพวกท่านจะให้เราทิ้งพ่อแม่หรือไง...ส่วนหน้าที่ของแต่ละคนที่ได้รับมานั้นก็ทำกันไปเรื่อยๆ...มันมีเวลาของมันอยู่...และที่เราเข้ามาตั้งใจว่าจะมาแนะนำให้คนรู้จักรักษาศีล5...เราเข้ามาเพื่อบอกทุกคนให้เร่งรีบทำความดี...ไม่มีใครอยากให้ความสูญเสียเกิดขึ้น...ถ้าจะเกิดก็ให้น้อยที่สุด...ทุกคนก็ทำหน้าที่อย่างเต็มที่ในทุกวัน...จะเหลือเพียงเหล่าอัญยาสิทธิ์เท่านั้นที่ยังไม่ถึงเวลาทำหน้าที่....อยู่ในวัฏฏะนี้ทุกสิ่งอยู่ภายใต้เงื่อนไขของเวลา....เราจะให้มีความสูญเสียกับคนไทยน้อยที่สุด...สวรรค์ให้เราทำหน้าที่แล้ว..และเราจะเลือกวิธีของเราเอง.....ถ้าถามว่าเมื่อไหร่จะเกิดเหตุ...เราตอบว่าไม่รู้...แต่กำหนดบวชนั้นสวรรค์จัดมาให้แล้วครั้งนึง...พระบนเขาบอกเราว่ามันถึงเวลาแล้ว...แต่เราเลือกที่จะยังไม่บวช....สำหรับคนที่เข้าใจว่าพระยาธรรมต้องสำเร็จธรรมในเพศฆราวาสนั้นมันเป็นไปไม่ได้...ถึงสำเร็จธรรม7วันก็ต้องบวช....ที่สำคัญจากคำตรัสพระตถาคต...ไม่ให้ฆราวาสตั้งสำนักเพื่อแข่งกับสงฆ์...จากคำสอนในคิริมานนทสูตร....เอาเป็นว่าทุกคนจะได้เห็นอีกไม่กี่ปีแน่นอน....เหตุทุกอย่างที่จะเกิดก็มีคนมาเฉลยไว้แล้วที่หน้า23....ไปหาอ่านเอง....ส่วนท่านปวีเราไม่ตอบโต้ก็ได้ถ้าไม่มีประโยชน์...แต่เราเห็นประโยชน์จากการโต้แย้งนี้.........

สุดท้าย....เรายังวางเรื่องพ่อแม่ไม่ได้...เราจึงทรงอารมณ์นิพพานไม่ได้....มันไม่มีอะไรที่มนุษย์ทำไม่ได้...แต่เพราะโดนความอยากชักจูงไปทุกคนจึงทำแต่สิ่งไม่ดีและผิดศีลธรรม

 

ใครก็ตามจะชักใยเราไม่ได้หรอก...เรามีจิตเมตตา...เราถึงต้องทำอย่างนี้...ถ้าใครจะเอาให้ตัวเองรอดพ้นคำครหาจากอดีตที่ผ่านมา...เราว่ามันเห็นแก่ตัวเกินไป....ทุกคนจะได้เห็นพระยาธรรมในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า...ช่วงอายุพวกเรานี้แหละ.....คนที่มีจิตเมตตาย่อมรักทุกคนแบบไม่มีเงื่อนไข...คนอยากเจอพระยาธรรมจะอยากเจอเพื่ออะไร...อยากเจอความวิเศษหรืออย่างไร...วิธีปฏิบัติเพื่อให้ได้ความวิเศษเราบอกไปหมดตั้งนานแล้ว...มีใครนำไปปฏิบัติบ้างหรือเปล่า.....โพชชงค์7เราก็บอกหมดตั้งแต่กระทู้เก่าท่านแมวซาแล้ว

 

กว่าเราจะได้พบธรรมอันเลิศ...เราเพียรปฏิบัติมา4ปี...เราเอาตายเข้าแลกมาก็หลายครั้ง...พวกท่านจะมาร้องเอาๆได้อย่างไร...พวกท่านก็ปฏิบัติให้ถึงเองก็ได้...เราก็บอกไปหมดแล้ว......มรรค8พวกท่านมีแล้วหรือยัง...อินทรีย์5พวกท่านมีแล้วหรือยัง....พละ5พวกท่านมีแล้วหรือยัง....พรหมวิหาร4พวกท่านมีแล้วหรือยัง....ศีล5พวกท่านมีแล้วหรือยัง....จะสำเร็จธรรมมันต้องฝึกตัวเองให้มากก่อน...จะสำเร็จธรรมมันต้องมีความเพียรก่อน....จะมาร้องเอาเหมือนเด็กไม่ได้

 

เรื่องยาไม่มีผลกับเราแม้เพียงนิดเดียว...ยาแค่นี้ของเด็กเล่น....ถ้าเราแพ้ยาแค่นี้เราจะไปทำอะไรได้เล่าท่านนักรบ...คนที่โลกรอคอย..จะมาแพ้แค่ฤทธิ์ยา...ไม่มีทางเป็นไปได้

 

ไม่ต้องห่วงว่าเราจะห่างการปฏิบัติ...เรามีร่างกายอยู่...นั่นหมายความว่าเรามีพระไตรปิฏกอยู่...เราทรงอารมณ์สมถะอยู่ตลอดเวลา

 

ถ้าจะเขย่าแผ่นดินที่เมืองกาญ...เอาให้หนักขึ้นอีก...เอาให้คนทั่วไปในบริเวณนั้นรู้สึกได้ชัดเจน...คนจะได้รู้สึกตัว...คนจะได้ไม่ประมาทในการทำความดี...เอาให้ถี่ขึ้นอีก...ทำให้คนทั่วไปเชื่อว่านี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นอีกต่อไปแล้ว...เริ่มเอาจริงได้แล้ว...ถ้าคนยังไม่เชื่อเรื่องภัยพิบัติเพื่อเปลี่ยนยุค...คนก็จะประมาทอยู่...เขย่าแผ่นดินให้แรงขึ้นอีก

 

ทุกสรรพสิ่งบนวัฏจักร ย่อมมีกฎแห่งกรรมเป็นผู้กำหนดให้เป็นไป จะใส่ใจอะไรเล่ากับสิ่งที่เกิดและไม่เกิด ความอยากของคนเราไม่มีที่สิ้นสุด ทุกชีวิตย่อมมีบทเรียนสอนตนเองก่อนจะหลุดพ้น เมื่อยังไม่ถึงเวลาใยหนอคนเราอยากให้มีให้เกิด จงปล่อยว่างเถิด ง่ายๆไม่มีใครกำหนดชีวิตใครได้หรอก นอกจากกฎแห่งกรรม ปล่อยวางแหล่ะดียุ่งกับคนอื่นให้น้อยที่สุด อยู่กับตนเองดูตนเองดีที่สุดเมื่อถึงเวลาก็รู้เอง เฮ้ยปวดหัวแทน......

 

ถ้าจะเข้าสู่สภาวะที่เรียกว่าพรหมและนิพพานมันต้องเกิดสภาวะทางร่างกายที่เรียกว่าดับให้ได้ก่อน....จะมีอาการหูดับเกิดขึ้นถึง4ชั้น...มันไม่ใช่ว่าจะเข้าง่ายๆร่างกายต้องพร้อมยอมตาย...เมื่อเข้าได้แล้ว...เวลาถอนออกมามันจะเกิดรู้เห็นสภาวะนิพานเองโดยที่ยังมีสติสัมปชัญญะครบบริบูรณ์....มันต้องฝ่าความตายเข้าไปมันถึงจะเห็นจะรู้ตามจริง....ผู้ฝึกจิตจนสงบขั้นลึกนั้น...ไม่มีทางเห็นสภาวะนิพพานได้...เพราะความสงบขั้นลึกนั้นมันเลยเข้าไปเป็นฌาน...มันต้องยกจิตขึ้นสู่ขั้นวิปัสนาให้ปัญญาเห็นแจ้งเรื่องต่างๆตามจริงก่อน...แล้วจิตมันจะหาทางออกไปเอง...ถ้ายังไม่เห็นจิตสังขารตนเอง...การจะออกจากวัฏฏะคงจะยากขึ้นหลายเท่าตัว

 

เทิดไว้เหนือเศียรเกล้า

 

ผู้รู้ทั้ง3...คือ จิตรู้ สติรู้ ปัญญารู้....
อดีตอนาคตและปัจจุบันไม่ติดอยู่..

เมื่อไม่เอาทั้งสามรู้เท่ากับว่าไม่ติดในรู้...จึงกลายเป็นรู้เหนือรู้ หรือ รู้แจ้งโลก....

เพราะสิ่งนี้มี_สิ่งนี้จึงมี


ภาษาทางโลกเรียกว่า..การสังเคราะห์

 

มีชายท่านหนึ่งได้ศรัทธา สายทางปฎิบัติ ของหลวงปู่มั่นมาก จึงได้ตามหาพระผู้ปฎิบัติในสายหลวงปู่มั่น

เมื่อได้เจอพระปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ ท่านหนึ่ง จึงได้ถามว่าท่านได้ปฏิบัติตามสายพระป่าหลวงปู่มั่นหรือไม่

หลวงพ่อท่านนั้น ท่านเงียบไปพักนึง
แล้วท่านจึงตอบชายท่านนั้นว่า "ปฎิบัติตามพระพุทธเจ้า"

ชายท่านนั้นจึงคิดได้ว่าไม่ควรยึดติดกับเส้นทางสายปฎิบัติ
เพราะทุกทางมีจุดหมายปลายทางเดียวกันคือ
มรรคผล นิพพาน

....

เรื่องนี้น้องอ่านมาจากหนังสือ เล่มหนึ่งในบ้านฮับ...