เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

สวัสดีเช้าวันเสาร์ครับพี่วันวิฯ และสมาชิกทุกท่าน ผมได้รับเหรียญขวัญถุงและพระวัดปากน้ำแล้วนะครับ ขอบพระคุณและอนุโมทนาบุญด้วยครับ

 

บท"อภัย"จากหลวงปู่สังวาลย์ เขมโก
เคยเขียนแล้ว แต่เขียนอีกมุมยังไหว...

กิเลสเกลา.....เผาอบาย
ใจสบาย........หายส่ายซัด
ขจัดทุกข์......ปลุกคฤหัสถ์
ควรฝึกหัด.....ปฏิบัติ"อภัย"
.....คนชังชอบ.......กอปรผืนเสื่อ
.....รักเหลือเฟือ.....เบื่อเหลือหลาย
....."อภัย"ทาน........สนานกาย
.....ธรรมทิ้งท้าย.....ป้าย"นิพพาน"!

หมายเหตุ...กอปร = ประกอบ

 

คนทางไกลส่ง หลวงตาม้า ย้ำเตือน
สวดมนต์-คนทำได้ดีกว่าเทวดา...

คนเท่านั้น.......ปันบุญได้
เทพยิ่งใหญ่....ไร้กระแส
แก่กล้าบุญ......หนุนแน่วแน่
มนุษย์แท้........แผ่ด้วยมนต์!

 

น้องมากิกับความงามตาวันเสาร์
ชมชอบใจแล้ว ไม่ลืมร่ายอักษร...

เริงลีลา...............อาภรณ์พันธุ์
แพรวพรายพรรณ...รังสรรค์โฉม
โนมเนื้อนวล..........เชื้อชวนโลม
มนต์ไม้โถม............ตะโบมใจ!

 

นานๆครั้งคุณทวีจะทักยามเช้า แสดงว่าวันหยุดนี้ได้พักผ่อนกับบ้านและสำราญกับการส่องของรักของชอบ โมทนากับพระธรรมขันธ์รุ่น4และเหรียญขวัญถุงมหาลาภเดินทางถึงที่พัก บารมีคุณพระคุ้มครอง หนุนเนื่องให้ก้าวหน้ายิ่งๆขึ้นครับ

 

สวัสดีคุณอาวันวิและแฟนคลับทุกท่าน

 

ทักด้วยรักตามวันจากน้องปรายฯ
ตอบกลับไปด้วยรักเทียมกัน จากนั้น
ในวันที่อากาศสุดร้อนรุ่มหวนมาเยือน
รีบเข้าป่าหาความสนุก พบความยะเยือก
แห่งขุนเขารอเพียงเอานิ้วจิ้มชั่วครู่เท่านั้น...!

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า"เจ้าถ้ำ"!!!
=================
ความเดิม..."เออ...มืดโว้ย กลัวตาฝาด ยิงช้าหน่อยเดียว มันเร็วเป็นบ้า"...ผมสารภาพให้ได้ยินทั้งวงตามตรง คร้านจะแก้ตัว
-------------------------

หัวหน้าคณะชวนทุกคนล้อมกองไฟ แต่คุณนงผลักไสคู่หมั้นกลับไปนอนพักอีกรอบ เพราะเห็นท่าทางอีบัดอีโรย บัดเดี๋ยวหลับ เดี๋ยวตื่น เธอเสนอว่า ออกเดินทางสายนิดจะให้คุณชาตินอนอีกสัก 5-6 ชั่วโมง จัดยานอนหลับให้ซัดไปครึ่งเม็ด

ผมยกนาฬิกาข้อมือดู ตี 3 กว่าๆ น่าจะพอไหว อาจารย์เลิศก็ขอตัวเซซังเข้ามุมนอน กองไฟจึงเหลือเหล่าพรานลูกหาบกับคุณเทพหัวหน้าคณะ

กาแฟรินแจกจ่ายทั่ววง...คุณเทพจุดบุหรี่ส่งให้ผม การมาเยือนของเจ้าป่ากระตุ้นอะดรีนาลีนหลั่งเต็มตัว แรงสูบฉีดเลือดยามเผชิญหน้าแม้ในความมืด ทำตาค้างยากจะหลุบเปลือกตาลง

คุณเทพเอาผ้าผวยคลุมหัวเป็นไอ้โม่ง ปากคาบบุหรี่ยื่นมืออังไฟ...

"หุบแถวนี้พิกลนะ ลุงว่ามั้ย?"

ลุงเฒ่ากระดูกเหล็กเหลือบตามองผม กลางแสงไฟส่องสะท้อนตาเหลืองเล็กแต่เด็ดเดี่ยว มีร่องรอยกังวล ผมคนเดียวมองออกด้วยความใกล้ชิดสนิทเกินญาติ

"ว่าเล้ยลุง ผมก็อยากรู้"...ผมทำเสียงสูงกระตุกพรานเฒ่าพูด...

"เอ้อ...อ้า แอ้ม"...ลุงเฒ่ากระแอมไล่เสลดลำคอ ทำท่าคิดหาคำพูดที่ฟังรู้เรื่องสื่อกับหัวหน้าคณะ

"คนกะเหรี่ยง คนป่า คนพม่า เล่าว่ามีหุบอันตรายอยู่ที่หนึ่ง ไม่มีใครกล้าเข้ามายิงสัตว์ หาของป่า"

"ท่าจะเป็นหุบนี้สิ...มันชื่อไรละลุง?"...คุณเทพรีบซัก ลุงพรานเกาหัวกระอึกกระอัก ท่าของตะแกทำผมพลอยคันหนังหัวยิบยับตามไปด้วย นึกขึ้นได้ว่าทั้งหนังหัวกับเส้นผมโคตรเหนียวหนึบสกปรก ไม่เคยโดนน้ำน่าจะเกือบอาทิตย์?!...

ลุงพรานมักอึดอัดยามอยู่กะเจ้านายชาวกรุง แกเป็นโรคติดอ่าง เกรงปล่อยไก่ พูดผิด

"ง่า...หุบ...หุบ"

"หุบผีสิง"...คุณเทพต่อให้ บักสมได้ยินคำว่าผีสิงก็อ้าปากหวอ ส่วนเจ้ามะกับดวงดาวเอาผ้าขาวม้าคลุมหัวนั่งท่าหลับนกเรียบร้อย

ลุงพรานสั่นหัวทำท่านึก...ผมรำคาญโพล่งต่อให้...

"หุบเขามรณะ"...คราทีนี้ลุงผงกหัวหงึก ๆ !

"อือ...ดูอาการน่าเป็นหุบนี้"..คุณเทพรำพึงเสียงดัง แต่ไร้อาการตระหนกในน้ำเสียง มหันตภัยรายทางที่เผชิญ หล่อหลอมประสาทหนุ่มใหญ่ชาวกรุงกับคณะเราแข็งเหมือนลวด ไม่หวั่นเกรงภัยที่มองไม่เห็นหรือยังมาไม่ถึงตัว

โรคตาขาวกลายเป็นสิ่งที่พวกเราไม่รู้จัก!!!

"หุบอะไรช่างหัวมัน ต้องฝ่าไปให้พ้นจริงไหมลุง...น้องพราน?"

ประโยคสำคัญทิ้งมาที่ผมกับลุงพราน ใครจะกล้าสำแดงว่าเลือดเราแกร่งน้อยกว่าเหล็ก...

"ครับ...เป็นขุมอเวจีเราก็จะข้ามมันไป"...ผมว่าไปโน่น แต่จริงจังในน้ำเสียง หัวหน้าคณะชอบใจ ยกกาแฟร้อนขึ้นจิบ ...

"ให้มันได้อย่างงั้นน้องพราน...ใครจะนั่งหลับนกตรงนี้ต่อก็เอาเลย ผมอยู่ยามให้เอง"...หนุ่มใหญ่ใจป้ำไม่ถือเขาถือเรา

ผมคันหนังหัวเกินอดกลั้น คว้าไอ้ห้านัดลุกพรวด...

"ไปล้างหน้าหน่อย เดี๋ยวมาครับ"

ไม่ฟังเสียงใคร สาวเท้ายาว ๆ ลัดเลาะไปตามหมู่หิน แสงไฟฉายสาดเห็นแต่กองหินตะคุ่ม ช่องทางที่คดเคี้ยวเหมือนเขาวงกตน้อย ๆ แต่ไม่กว้างใหญ่จนหลง นำผมเข้ามาอยู่ในวงล้อมของหมู่หินที่เหมือนห้องสรงของราชากลางป่า ผมสาดไฟไปรอบ ๆ อย่างพึงใจ น้ำอ่างแอ่งใหญ่เต็มใสแจ๋ว ปริมาณเพียงพอสำหรับทุกคนในคณะใช้อย่างประหยัดได้ทั้งวัน

จัดแจงวางไอ้ห้านัดกับไฟฉาย ฉวยกระป๋องดีบุกจ้วงหันหลังให้อ่างน้ำแล้วก้มตัวเทน้ำหลั่งรินราดหัวดับความคันยิบยับยังกับมีเหาบนหัว สายน้ำผ่านกระป๋องน้อยเย็นเยียบปานแช่น้ำแข็ง กระตุ้นทุกเซลสมองส่งทุกองคาพยพตื่นตัว ผมเกาหัวเบา ๆ ให้น้ำกระจายชุ่มอย่างเมามันไม่กลัวหนังถลอก...

"แคร็กกก"!...

เสียงลากขาสะดุดพื้นเบาๆตรงหน้า ผมใจหายวาบ รีบผงกหัวสลัดผมเอามือลูบน้ำบนหน้า หันหาอาวุธคู่กาย...!

------------------------

*** เรื่องเล่า-นักขุดกรุฯ ทุกตอน มีลิขสิทธิ์ตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ ห้ามนำเผยแพร่ ก็อปปี้ ลอกเลียน ดัดแปลงทำซ้ำทุกกรณี มิฉะนั้นจะถูกดำเนินคดีตามกฏหมายสูงสุด ***

 

สวัสดีช่วงหัวค่ำครับอาจารย์wanwiและFCนักขุดทุกท่านครับ ช่วงหัวค่ำนี้อากาศ32องศาแต่ที่สัมผัสได้40องศา ร้อนมากๆครับวันนี้

 

ธรรมมะก่อนนอนคืนนี้ครับ

 

สวัสดีคุณอาวันวิและแฟนคลับทุกท่าน

 

สวัสดียามเช้าครับ อาจารย์wanwiและFCทุกขุดทุกท่านครับ

 

อนุโมทนาบุญด้วยครับพี่พัฒนา

 

ขอบคุณมากๆครับคุณอา
หนึ่งท่อน
วันวาน
วันนี้รอ
ด้วยความกระหาย

 

การเดินทางรอบสุดท้ายกำลังเริ่ม เติมรสชาติสีสันไม่เปลี่ยน ป่าดึกดำบรรพ์ยากคาดเดา ต้องตามการแก้ไขของทีมพรานเดนตายกันต่อ จะพยายามให้วันละตอนสองตอนทุกวันเท่าที่เวลาและงานจะอำนวย