ขอนอบน้อมแด่ฆราวาสผู้เข้าถึงธรรม

เพราะยังยึดอยู่ ถึงต้องละ..

เพราะท่านยังยึดอยู่ ท่านจึงต้องละ..

 

ปัญญาเห็นแจ้งเกิดได้ เมื่อเข้าใจคำว่า "สักว่า"

คำว่า "สักว่า" นี้แหละเป็นทางดำเนิน หรือ ทางปฏิบัติ..

 

เมื่อดำเนินตามทาง "สักว่า" ก็ไม่มีละ ไม่มีสะสม ไม่มีเอา อะไรเลย..

 

สิ่งที่พาให้ทุกข์ สิ่งที่พาให้เวียนเกิดเวียนตาย ก็ "ตัณหา" ล้วนๆ..

เมื่อเห็นตัณหาในใจตน เส้นทางการละ วาง ก็ไม่ยาก..

 

ยึดมานานนนนน มาก
แต่ก็โชคดีมากๆ ที่ได้มีโอกาสตระหนัก
ว่าไม่ควรยึดมั่นถือมั่นในขันธ์ ทั้ง 5
เพราะได้สดับวิธีการละความยึดในความหลง
ยึดเหล่านั้นด้วยความเข้าใจถูก โดยละความเข้าใจผิดที่สะสมมานานนนนนจน
เหนียวแน่น จึงต้องเพียรเพื่อละอีกนานนนน
เช่นกันคับ

 

วันนี้วันโกน พรุ่งนี้วันพระ..

สนทนาธรรมตามกาล ขอบูชาพระตถาคต เพื่อเป็นเครื่องสักการะ พระตถาคต..


"เจริญพร"

 

การจะละต้องวางอดีต วางอนาคต
ที่เป็นจิตสังขารทั้งนั้น
แล้วอยู่กับปัจจุบันโดยรู้สึกตัว
อยู่กับกายและใจ
เท่านั้น (จุดนี้มันต้องเพียรจริงๆนะเอ้อ..)

 

ตามดูทุกข์ที่เกิดกับตนเอง บ่อยๆ..

ตามดูทุกข์ที่เกิดกับตนเองให้สุดทางทุกข์..

เมื่อหิว ก็ดู อาการหิว..

เมื่ออิ่ม ก็ดู อาการอิ่ม..

ตอนกิน ก็ดู ความอยาก..

 

ท่านรู้สึกว่าตนเองมีเท้ามั๊ย..

ท่านรู้สึกว่าตนเองมีศีรษะมั๊ย..

ทำความรู้สึกที่ฝ่าเท้า ไปถึง หนังศีรษะ..

แล้วทำความรู้สึกตัวทั้งตัวค้างไว้ ทำให้ชำนาญ แล้วจะเห็นว่า การสั่งสมนั้น ไม่มี..

สติ มันมีเท่านี้ มหาสติ มันมีเท่านี้ ตรงนี้..

ปัจจุบัน มันมี มันอยู่ ตรงนี้..

 

คุยตามกาล แลกเปลี่ยนกัน เป็นมงคล..
แสดงความเห็นนะ
เรื่องขันธ์กับจิต
พอคลอดออกมาจากครรภ์มารดา
ความรู้สึกตัวเราเริ่มทำงาน ทำหน้าที่ของมัน

คนทั่วไปไม่สงสัยยอมรับเป็นตัวเรา เราทำโน้นนี้นั่น
มีเราทั้งนั้น เพราะตัวรู้มันทำงาน รู้ว่าเป็นเรา

ตัวรู้ มาจากไหน? เกิดจากการประชุมขันธ์ห้านั้นเอง
ตัวรู้ เป็นตัวการทำให้มีความรู้สึกว่าเป็นตัวเราของเรา
เราจะเห็นชัดเมื่อฝึกสติ สติมีกำลังสมาธิก็ตามมา
ตัวรู้ ก็เด่นชัดขึ้นมา สามารถรู้ทุกอย่าง

ตัวรู้กับจิตอันเดียวกันไหม?..
สำหรับผมคือไม่ใช่..

แต่ใช้ตัวรู้ให้มันทำงาน เรียนรู้การทำงานของจิต
คือเอาตัวรู้ เอาไปส่องดูดวงจิต

จิตอยู่ไหน?
อยู่ขั้วหัวใจ(อทัยวัถตุ)บริเวรหน้าอก
เหมือนพระสูตรเรื่องเหี้ยอาศียในจอมปลวก(ขันธ์ห้า)
มีทางเข้าออกหกทาง(ตาหูจมูกลิ้นกายผัสสะใจนึกคิด)

ทำไมต้องพิจารณากาย
เพราะเราเกิดมา มีร่างกาย เห็นด้วยตาเนื้อ
จิงต้องพิจารณากายตามอุบายที่
พระพุทธเจ้าสอน
เพราะกิเลสมันพาจิตให้หลงกาย ยึดกาย
ว่าเป็นเราของเรา

การบรรลุธรรม อบรมจิตให้ยอมรับความจริง
ชึ่งกิเลสพาให้เห็นผิดจนจิตหลงผิดเข้ายึดกาย

การพิจารณาขันธ์ให้เกิดการปล่อยว่าง
ถามว่าใครปล่อยว่าง?
ตัวรู้?
หรือว่าจิต?

..

 

ตัวรู้(แจ้ง) ไม่เคยทำสิ่งใดเลย..

ตัวที่ทำอยู่ ไม่ใช่ตัวรู้จริง เป็นแค่เงาของตัวรู้..

 

เมื่อจิต(ผู้รู้)เข้าสู่ภพ ตัวรู้แจ้งอยู่ไหน?..

ท่านหลับฝันไปท่านรู้มั๊ย?..

ท่านเอาอะไรไปรู้ว่าฝัน ท่านเคยฝันเห็นตัวเองใหม..


ปล. อธิบายแบบนี้อาจจะ งง ก็ลองพิจารณาตามให้แยบคาย ก็แล้วกัน..

 

ความละเอียดในตัวรู้ นั้นมีอยู่..

พระศาสดาตรัสว่า "จิตบ้าง มโนบ้าง วิญญาณบ้าง" ทั้งสามก็เป็นสิ่งเดียวกัน แต่ เหตุแห่งบัญญัติใช้สามชื่อก็เพื่อให้แต่ละบุคคลเข้าใจ ตามที่บุคคลนั้นเห็น..

เห็นจิต ก็เห็นมโน(ใจ) ก็เห็นวิญญาณ พร้อมๆกัน..

 

"ปัญญารอบรู้"

ประโยคนี้ก็น่าจะพอ..

 

จิตเป็นอนัตตา ไม่มีที่ตั้งที่แน่นอน มีอยู่ทุกที่ ในร่างกาย อยู่ที่จะกำหนดให้ตั้งตรงไหน..

ที่ให้ตั้งกลางหน้าอก ก็ เป็นที่เกิดแห่งกิเลส อาสวะ เพื่อดูอาการกระเพื่อมของจิต..

 

ตัวรู้ที่ไปดู ไปเห็น นั้นแหละจิตแท้..

ส่วนที่ว่า ให้ไปดูการทำงานของจิต นั่นเป็น กริยาจิต หรือ จิตสังขาร หรือ มายาจิต ทั้งสามชื่อก็อันเดียวกัน..

 

อันนี้ถูก

เสริมอีกนิด เพราะเห็นได้ง่าย ใช้อายตนะในการผัสสะ เจริญปัญญา ได้โดยตรง เพื่อให้เบื่อหน่ายคลายกำหนัด..

 

"อุปาทาน" ค้นหาให้เจอเดี๋ยวก็เข้าใจกระบวนการทำงาน..

 

เมื่อจิตเห็นตามจริง ก็เกิดเบื่อหน่ายคลายกำหนัด..

เมื่อจิตเห็นตามจริง ปัญญาก็เห็นแจ้ง

อธิบายได้ว่า..ไม่มีผู้ปล่อย เพราะไม่เคยยึด ไม่ได้ยึดอะไรเลย เป็นแต่เพียงความไม่รู้จริงของจิต..

อุปมา ปัญญาเปรียบเหมือนความสว่าง เมื่อความสว่างมา ความมืดก็หาย..

 

โฮกปิ๊ป !!

ปล่อยวาง ทั้ง ตัวรู้ แล จิต ( ถ้าเป็น นักปฏิบัติ
จะไม่ถามต่อว่า เหลืออะไร ... แต่ถ้าไม่เคยเห็น
วิโมกข์ วิเวก ก็จะ ทนไม่ได้ อัตาวทุปาทาน จะ
บีบให้ ถาม เพื่อ บัญญัติว่า เหลืออะไร )

ดังนั้น

ที่ให้พิจารณากาย เพราะ ส่วนใหญ่ ยึดกาย
( อาการถูกบีบว่า เหลืออะไร พวกขาดการ
สดับ จะเลือกตอบ สรีระ )

พอปล่อยวางกายได้ จะเหลือ การยึดถือจิต
ก็ต้อง พิจารณาจิต นามขันธ์ทุกชนิดลงไตร
ลักษณ์เนืองๆ ( ซึ่งจัดว่าเป็น พวกหมั่นสดับ
ที่จะ ท้าพิสูจน์ว่า นามธรรมบางอย่างมีอยู่
ไม่ใช่จิต "เหนือจิต( บาลี เขียน อธิจิต) )"


นักปฏิบัติถ้าได้ สัมผัส ธรรม นั้นแล้ว จะ
เม้มปาก นั่งลง ไม่บัญญัติ ....

แต่การ ที่ไม่บัญญัติ เวลา ปู่ย่าตายาย
มาตักบาตรแล้ว ขอสดับธรรมะ หากไม่
บัญญัติ ปู่ย่าตายาย จะด่าเอา จนเป็นเวร
กรรมแก่ ปู้ย่าตายาย ...สาวกจึงทนไม่ได้
และ ต้องจำนนให้กับ "พวงดอกไม้แห่งมาร"
ก็เรียก ชื่อ อย่างนั้น อย่างนี้ ตามแต่ จะออก
ตัวรับในการเป็น ผู้เฒ่าจะขอแก้จิต(ปู่ย่าตายาย)
ซึ่ง ผิดมหาศีล( อะไรที่ไม่เป็นประโยชน์ ก็
ไม่ควรบัญญัติ เว้นแต่จะเล็งเห็นว่า หากใช้
คำนั้น คำนี้แล้ว จะมี คนอาจหาญภาวนา ก็จะ
อนุโลม และ ห้ามการนิ่ง.. คือ ถ้ารู้ว่า บัญญัติ
เป็นคำอะไร แล้ว จะมี คนเพียรสติปัฏฐาน
หากเลือกนิ่ง จะถูกปรับอาบัติ เหมือน พระ
อานนท์โดน--อรหันต์ถูกปรับอาบัติได้ )