ทำอย่างไร จึง "เห็นธรรม"

ชุดเดินจงกรม

 

อาจจะยาวหน่อยนะครับ.. ผมขออธิบายให้ละเอียดขึ้นนอกจากเเค่ตอบคำถาม

วิธีปฏิบัติ ที่ผมจะตอบก็เป็นคำตอบธรรมดา ทั่วๆไปที่ไม่เเปลกประหลาดครับ คือ "มรรคมีองค์ 8"
เป็นเส้นทางเดียว ไม่มีทางอื่น การทำเเจ้งมรรคผล ต้องมีครบองค์ 8 ครับ ที่ย่อลงมาได้ว่า ทาน ศีล สมาธิ ภาวนา
(เป็นคำตอบธรรมดา ที่กว่าจะได้คำตอบธรรมดานี้มาต้องใช้เวลาไม่รู้กี่ภพกี่ชาติ จากการตรัสรู้ชอบของพระพุทธองค์นั่นหละครับ)

ส่วนเรื่องเทคนิค คงจะเรียกเทคนิคก็ใช่ว่าจะถูกนะครับ เพราะวิธีที่ผมทำคือ หักดับ ไม่ยุ่งเกี่ยวกับการเสพสิ่งที่ไม่มีประโยชน์ครับ (ที่เป็นไปเพื่อการสนองกิเลส การเพิ่มพูนของกิเลส)ซึ่งหลักการการไม่ยุ่งเกี่ยวกับธรรมอันเลวเหล่านี้ พระพุทธเจ้าก็ทรงเเสดงไว้เเล้วครับ จึงไม่ใช่เทคนิคอะไรของผม

ในมรรคมีองค์ 8 มาดูที่ส่วนสำคัญคือ สัมมาสติครับ (จริงๆสำคัญทุกองค์ เพราะขาดองค์ใดองค์หนึ่งไม่ได้ครับ)
ซึ่งตัวสัมมาสตินี้คือ สติปัฏฐาน 4 เเบ่งเป็น 4ทางตามที่ผมตั้งไว้ในกระทู้ครับ
สาระสำคัญของการเจริญสติปัฏฐานนั้น เป็นไปเพื่อ "เห็นไตรลักษณ์" ครับ เเละไม่ใช่การเห็นปกติ เเต่เป็นการที่ จิตตั้งมั่นเห็นอย่างเป็นกลาง ต่อสภาวะธรรมทั้งหลาย โดยไม่หลง ไม่จมไม่กับอารมณ์นั้นครับ

จากคำถามเรื่องการพิจารณาการเกิดดับของรูปนามนั้น ตัวที่เข้าไปพิจารณาไม่ใช่เราครับ เราไม่ต้องไปปั้นคำพูดในหัวขึ้น เช่น ไม่เที่ยงหนอ เป็นทุกข์หนอ อย่างนี้ครับ เพียงเเค่เห็นให้ถูกต้องด้วยจิตที่ตั้งมั่นเเละเป็นกลาง จิตจะพิจารณาเห็นความจริงหรือไตรลักษณ์ คือ ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา ซึ่งเวลาที่เห็น อาจจะเห็นตัวใดตัวนึง เช่น เเค่เห็นว่าไม่เที่ยง ก็เห็นว่าเป็นทุกข์ได้เเล้วครับ เพราะสิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นล้วนเป็นทุกข์เสมอ (มีสภาพที่เป็นทุกข์)

การพิจารณาเห็นตามความเป็นจริง เป็นหน้าที่ของจิตครับ เราไม่ต้องไปปั้นคำพูดอะไรขึ้นก็ได้ เเต่ถ้ามีคำพูดในหัวประกอบพิจารณาไปด้วย ก็ได้เช่นกันครับ สิ่งสำคัญคือ ต้องเห็นอย่างถูกต้อง คือจิตที่ตั้งมั่นเเละเป็นกลาง
ทำให้บ่อย ทำให้มาก ให้ได้ทุกๆขณะยิ่งดีครับ เเล้วจิตจะตั้งมั่นเองอัตโนมัติเพราะความเคยชิน
ในจุดนึงเมื่อจิตเห็นไตรลักษณ์ซ้ำเเล้ว ซ้ำเล่า ปัญญารู้เห็นความเป็นจริงก็จะเกิดได้จากเหตุนี้หละครับ)

ผมเป็นประเภทที่วิปัสสนานำสมาธิครับ
เวลาสติเกิด สมาธิก็เกิดตามควบคู่กันมาครับ

ส่วนคนที่ชำนาญเรื่องของสมาธิมากๆ ก็อาจเป็นประเภทสมาธินำวิปัสสนา ซึ่งไม่ว่าประเภทไหน ก็มีเป้าหมายของการปฏิบัติอย่างเดียวกัน คือ เห็นความจริงของกายเเละจิต เห็นความจริงของรูปนาม

"การเห็นไตรลักษณ์" เป็นกุญเเจสำคัญของมรรคผลครับ

 

ขอบคุณครับ ถามท่านต่อ เมื่อจิตมีโทสะเกิดขึ้น หรือโลภะขึ้น ท่านปฏิบัติอย่างไรครับ

 

ไม่ว่าราคะ โทสะ โมหะหรืออะไรก็เเล้วเเต่ครับ ล้วนเเล้วเเต่เป็นสิ่งหนึ่ง สิ่งเดียวกันที่เป็นสภาพเดียวกันทั้งสิ้น
ธรรมทั้งปวงนั้นล้วนเป็นอนัตตา เราไม่มีอำนาจโดยเเท้จริงที่จะไปบังคับสภาวะหรืออารมณ์เหล่านี้ได้ เเต่มันเป็นไปตามเหตุปัจจัยเท่านั้นเองครับ คือเหตุจากการสัมผัสกระทบอารมณ์ทาง ตา หู จมูก.....

ซึ่งถ้าถามว่า ทำอย่างไรกับอารมณ์เหล่านี้ คำตอบคือไม่ต้องทำอะไร นอกไปจาก เเค่ "รู้" ครับ
ก็คือ สติปัฏฐานนั่นเอง จิตที่ตั้งมั่นอย่างเป็นกลางต่อสภาวะอารมณ์ทั้งหลาย เมื่อโทสะเกิด เพียงเเค่มีสติรู้ โทสะก็ดับครับ ไม่ต้องไปห้าม ไปทำอะไร เพราะจิตที่ตั้งมั่นอย่างเป็นกลาง หรือที่พระท่านเรียก จิตผู้รู้ เป็นกุศลจิตครับ ซึ่งกุศลจิตไม่เกิดร่วมกับอกุศล
เมื่อสติเกิด คอยรู้เท่าทันอารมณ์ ด้วยจิตที่ตั้งมั่นเเละเป็นกลาง อารมณ์นั้นก็ดับเองครับ

มีสติ ก็มีศีล
มีสติ ก็มีสมาธิ
สติเป็นเหตุเเห่งปัญญา
สติ เป็นเหตุเเห่งกุศลทั้งปวงครับ

 

สรุป ก็ยังไม่ได้เรียกว่า สัมผัส เปลวไฟ ฉันไดก้ฉันนั้น

 

หมายถึงสมุทเฉท จขกท หรอคะ ไม่อยู่ตลอด หมดสภาวะก้อเป็นความทรงจำแล้วค่ะ แต่อะไรที่ละได้ (มันจะลักษณะหายไปเลย) จขกท เขาเลยใช้คำว่าสิ้นสังโยชน์ แต่ปวีไม่ซีเรียสคำ จะอยู่ตลอด เพราะแจ้งจากจิตเอง ไม่ใช่แจ้งจากคำพูดใคร

ปวีฝึกอสุภะ ไตรลักษณ์เกิดที่รูปกายเท่านั้นหน่ะค่ะ บางครั้งอวัยวะแยกธาตุออก เห็นเป็นธาตุ4 จิตก้อรุ้ไตรลักษณ์แล้วค่ะ ไม่เห็นความเป็นตัวตนบุคคลเราเขา จะไม่คัพเว่อร์ทั้งจักรวาลแบบสมุทเฉท พวกนั้นขั้นแอดว๊านซ์

ฝึกกองไหนอยู่ไม่ต้องเปลี่ยนตาม จขกท หรอกค่ะ จริตคนไม่เหมือนกัน ถ้าจะดู ดูที่ความขยัน ทำเยอะๆ 5ชมอัพทุกวัน เดวก้อได้ตัวปัญญา แต่ต้องเอาวิปัสสนาเข้าจิตเยอะๆ นะคะ

 

อูยยย ธาตุ 4 เล็บหลากสี

 

นะขาเล็บเน่าเปลื่อย
นะคร้าเล็บหลากสี555

 

หมายถึงอารมณ์ ตัวนี้ค่ะที่ จขกท รู้สึก สงบ นิ่ง อิสระ น่ะค่ะ
ปกติเวลาแนนจะได้เห็นสภาวะอารมณ์แบบนี้ก็ต่อเมื่อ ผ่านการวิปัสสนา เท่านั้น คือเห็นเกิดดับ ถี่ๆ ผ่านปิติ ผ่านสงบไปเรื่อย จนมันมานิ่งที่ตัวนี้ ...เห็นคุณปวี บอกว่ามันต้องเห็นในชีวิตจริง มันทำยังไงคะ หรือหมายถึงวิปัสสนา เหมือนกันรึเปล่า

 

คุยกันลึกจุง ผู้นิวแบบลุงไปซาวน่าก่อนดีกว่า ปล่อยให้โปรๆเขาคุยกัน

 

ไม่ใช่ค่ะ จขกท นั่นสมุทเฉท จิตเขาอิสระเหนือไตรลักษณ์ทั้งปวง เลยเกิดดับ เลยบุญบาป ดีชั่ว การแบ่งแยก การมาการไป ไม่มีแล้ว คือนิพพานนั่นแหล่ะ เป็นเหมือนการชิม แต่จิตจริงๆ ยังไม่เป็น

ของคุณแนน แค่จิตผู้รู้เริ่มไม่กินอารมณ์ ไม่ออกไปวุ่นวายกับอารมณ์นั้นด้วย จิตก้อสงบ คือดูอยู่เฉยๆ จิตเหมือนกระจก ดูอารมณ์ผ่านมาผ่านไปเหมือนลม ไม่ใช่ไม่ดีนะ ฝึกดีเลยหล่ะค่ะ ถ้าบางครั้งจิตไปรับอารมณ์แล้วระลึกรู้ที่อารมณ์นั้น อารมณ์นั้นจะหยุดทันทีเลยนะคะ ลองทำดู

 

สาธุครับ

 

ละเมอทั้งดุ้นเลยนี่ เลย เกิด ดับ มันก็จบแล้ว

เลย เกิด ดับ ยังมาเกิดๆ ดับๆ อสุภะหลากสี

 

มันเป็นสภาวะของตัวนั้น แต่สมุทเฉทก้อคัพเว่อร์เกิดดับอยู่อีกที มันแค่ชิม แต่จิตยังไม่เป็น

ลป.เทสก์ใช้คำว่าไปถึงปากประตูนิพพาน
ลต.บัว ใช้คำว่า จอกแหนที่แหวกออกเห็นน้ำ

 

เอาเวลาไปส่งพลังรักษาพระอาทิตย์ดีกว่ามั้ย ตะกายข้างฝารอจนเหี่ยว จะหมดน้ำยาอยู่รอมร่อแล้วเนี่ยะ

บอกให้รับจ๊อบตั้งศาล กับสวดไล่ผี พาคนมาส่งพลังช่วยรักษาเยอะๆ เผื่อจะสมหวังเร็วๆ อิอิ

 

ก็ยังไม่ได้สัมผัสอยู่ดี
เพียงแต่มีความ มั่น แน่ เอาวะ เอาวะ แน่นอนละ

ละเมอแล้ว ละเมออีกอยู่นั่น ไตรลักษณ์ญาน ยานแล้วยานอีก

 

กั๊กๆๆ ลอกธรรมเขามา ก็ แบบนี้

สติเกิด ก็ไป ดับนั่น ดับนี้ ไม่เกิดร่วมกับ อกุศล

คนภาวนาเป็น กุศล ก็ไม่เกิด ฮับ ดับด้วย

ดังนั้น

จิตตั้งมั่น นี่ หาก ยังแยกรูปแยกนามไม่เป็น
อย่ามาพูดเรื่อง กวนไข่กับนมน้ำตาลด้วย
ไฟอ่อนจนพอเหนียว

 

ตอนนี้นมันไม่มีอารมณ์อะไรให้ระลึกแล้วค่ะ เงียบกริ๊บ มันไม่ไหวไม่ติง แต่ไม่ถึงขนาดไม่รับรู้ แต่ไม่สะท้าน

 

เตือน อีกครั้ง นะ

อย่าไป เอาธรรมจ๊ะจ๋า มาเหนือกว่า ธรรมปฏิบัติ จิฮับ

มีน้ำโซดาผุดจากใต้ภิภพ ไร้สารเจือปน ต๊ะติ๊งโหน่งอยู่แว้ว

ดันไป เอาโซดาน้ำคลอง แจร๋นแปร๋น แสมขาว มาผสม ให้เหมือนเขา