ทำอย่างไร จึง "เห็นธรรม"

เจ้น่าจะเข้าใจเรื่องสายธามธรรมได้ดีนะ
ทำไหมผมไม่โดนสายธารธรรมที่ไหนบีบเลย555

 

มีใครชำนาญการทำสมาธิมั้ยครับ ผมอยากถามไรหน่อย

 

เชิญ อาจารย์ร่อนเลยค่ะ

 

ใครคือ อ.ร่อนครับ

 

กำลังใจเป็นสิ่งที่สร้างได้

 

คุณคนที่ชอบเปิดเพลงค่ะ

 

กะร่องกะเเร่ง นี่ฉายาหรอครับ
ชื่อได้มาจากอะไรอ่าคับ

 

ได้มาจากการคุยเล่นขำๆไม่เคยได้ใช้กำลังใจเลย55

 

ก็ การ้อง สายด้านไง อะไรก็ขัดม่ายด้าย

 

เคยสัมผัสการนั่งสมาธิหรือยังฮับ?...
จิตที่อยู่ฌานเป็นยังไง...
มันตั้งมั่นเป็นผู้ดู....ไม่ต่างจากการเจริญสติปัฏฐาน
แต่คนที่นั่งสมาธิใจมันไม่น้อมไปดูอย่างอื่นเท่านั้น
แต่ตัว "สภาวะที่จิตอยู่ฌาน" ตั้งมั่นเหมือนกัน

คนที่เจริญสติปัฏฐาน สติมันเกิดดับกับความตั้งมั่น
มันเลยทำให้เราเข้าใจความจริงได้

แต่ต้องย้ำอีกว่า "สภาวะตอนจิตสงบ"เหมือนกัน
ไม่มีแยก.... แค่สร้างบัญญัติคำมาเพื่อให้สิ่งที่ตนปฏิบัติเลิศกว่า

ต้องย้อนไปที่คำพระพุทธองค์
ตรัสฌานไว้ว่าอะไร
เวลาคนนั่งสมาธิไม่สนสติปัฏฐานก็ตาม
อารมณ์ฌานเป็นแบบเดียวกับที่พระพุทธองค์ตรัสไว้เลย

#ข้อนี้ต้องให้คุณแนนไปลองนั่งสมาธิเพียวๆ
เพื่อพิสูจน์แล้วฮับ ว่าอารมณ์ภายฌานเป็นยังไง

 

โอเคร เข้าเรื่องครับ ไม่ใช่เรื่องวิปัสสนานะครับ
จะพูดเรื่องของสมาธิ

คือ ผมมักที่จะเกิดอาการหน่วงๆตึง ที่บริเวณดั้งจมูก กับหว่างคิ้วครับ

พอเข้าใจว่าถ้าเป็นการทำสมาธิอาจเกิดจากการเพ่งในจุดๆนั้น(อาจจะใช้คำไม่ถูกนะครับ)
เเต่ว่าอาการเเบบนี้ในบางครั้ง ไม่ได้จะทำสมาธิอะไร เพียงเเค่หลับตาจะนอนปกติมันก็หน่วงขึ้นมาเองครับ

มันคือ ที่เค้าเรียกจิตรวมใช่มั้ยครับ

 

อาจจะไม่ได้เรียก จิตรวมนะครับ ผมอาจจำคำมาใช้ผิด ผู้รู้ตอบทีครับ

****
ผมไม่ใช่พวกชำนาญเรื่องการทำสมาธิ

 

ไว้ อ่าน ว่างๆ ละกาน
ปฏิจจสมุปบาท แห่งอาหารของวิชชาและวิมุตติ

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ! เรากล่าวว่า แม้วิชชาและวิมุตติ ก็เป็นธรรมชาติมีอาหาร หาใช่เป็นธรรมชาติที่ไม่มีอาหารไม่. ก็อะไรเล่า เป็นอาหารของวิชชาและวิมุตติ ? คำตอบพึงมีว่า “โพชฌงค์ทั้งหลาย ๗ ประการ” ดังนี้.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ! เรากล่าวว่า ถึงแม้โพชฌงค์ทั้งหลาย ๗ ประการก็เป็นธรรมชาติมีอาหาร หาใช่เป็นธรรมชาติที่ไม่มีอาหารไม่. ก็อะไรเล่า เป็นอาหารของโพชฌงค์ทั้ง ๗ ประการ ? คำตอบพึงมีว่า “สติปัฏฐานทั้งหลาย ๔ ประการ” ดังนี้.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ! เรากล่าวว่า ถึงแม้สติปัฏฐานทั้งหลาย ๔ ประการก็เป็นธรรมชาติมีอาหาร หาใช่เป็นธรรมชาติที่ไม่มีอาหารไม่. ก็อะไรเล่า เป็นอาหารของสติปัฏฐานทั้งหลาย ๔ ประการ ? คำตอบพึงมีว่า “สุจริตทั้งหลาย ๓ ประการ” ดังนี้.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ! เรากล่าวว่า ถึงแม้สุจริตทั้งหลาย ๓ ประการ ก็เป็นธรรมชาติมีอาหาร หาใช่เป็นธรรมชาติที่ไม่มีอาหารไม่. ก็อะไรเล่า เป็นอาหารของสุจริตทั้งหลาย ๓ ประการ ? คำตอบพึงมีว่า “การสำรวมอินทรีย์” ดังนี้.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ! เรากล่าวว่า ถึงแม้การสำรวมอินทรีย์ ก็เป็นธรรมชาติมีอาหาร หาใช่เป็นธรรมชาติที่ไม่มีอาหารไม่. ก็อะไรเล่า เป็นอาหารของการสำรวมอินทรีย์ ? คำตอบพึงมีว่า “ความเป็นผู้มีสติสัมปชัญญะ” ดังนี้.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ! เรากล่าวว่า ถึงแม้ความเป็นผู้มีสติสัมปชัญญะ ก็เป็นธรรมชาติมีอาหาร หาใช่เป็นธรรมชาติที่ไม่มีอาหารไม่. ก็อะไรเล่า เป็นอาหารของความเป็นผู้มีสติสัมปชัญญะ ? คำตอบพึงมีว่า “โยนิโสมนสิการ” ดังนี้.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ! เรากล่าวว่า ถึงแม้โยนิโสมนสิการ ก็เป็นธรรมชาติมีอาหาร หาใช่เป็นธรรมชาติที่ไม่มีอาหารไม่. ก็อะไรเล่า เป็นอาหารของ โยนิโสมนสิการ ? คำตอบพึงมีว่า “สัทธา” ดังนี้.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ! เรากล่าวว่า ถึงแม้สัทธา ก็เป็นธรรมชาติมีอาหารหาใช่เป็นธรรมชาติที่ไม่มีอาหารไม่. ก็อะไรเล่า เป็นอาหารของสัทธา ? คำตอบพึงมีว่า “การได้ฟังพระสัทธรรม” ดังนี้.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ! ถึงแม้การได้ฟังพระสัทธรรม ก็เป็นธรรมชาติมีอาหารหาใช่เป็นธรรมชาติที่ไม่มีอาหารไม่. ก็อะไรเล่า เป็นอาหารของการได้ฟัง พระสัทธรรม ? คำตอบพึงมีว่า “การคบสัปบุรุษ” ดังนี้.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ! ด้วยอาการอย่างนี้แล ที่เมื่อการคบสัปบุรุษเป็นไปบริบูรณ์แล้ว ย่อมทำการได้ฟังพระสัทธรรมให้บริบูรณ์; การได้ฟังพระสัทธรรมบริบูรณ์แล้ว ย่อมทำสัทธาให้บริบูรณ์; สัทธาบริบูรณ์แล้ว ย่อมทำโยนิโสมนสิการให้บริบูรณ์; โยนิโสมนสิการบริบูรณ์แล้ว ย่อมทำความเป็นผู้มีสติสัมปชัญญะให้บริบูรณ์; ความเป็นผู้มีสติสัมปชัญญะบริบูรณ์แล้ว ย่อมทำการสำรวมอินทรีย์ให้บริบูรณ์; การสำรวมอินทรีย์บริบูรณ์แล้ว ย่อมทำสุจริตทั้งหลาย ๓ ประการให้บริบูรณ์ ; สุจริตทั้งหลาย ๓ ประการบริบูรณ์แล้ว ย่อมทำสติปัฏฐานทั้งหลาย ๔ ประการให้บริบูรณ์; สติปัฏฐานทั้งหลาย ๔ ประการบริบูรณ์แล้ว ย่อมทำโพชฌงค์ทั้งหลาย ๗ ประการให้บริบูรณ์; โพชฌงค์ทั้งหลาย ๗ ประการบริบูรณ์แล้ว ย่อมทำวิชชาและวิมุตติให้บริบูรณ์. ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ! อาหารแห่งวิชชาและวิมุตตินี้ ย่อมมีได้ด้วยอาการอย่างนี้ และบริบูรณ์แล้วด้วยอาการอย่างนี้.
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ! เปรียบเหมือนเมื่อฝนหนัก ๆ ตกลงบนภูเขา, น้ำฝนนั้นไหลไปตามที่ลุ่ม ย่อมทำซอกเขา ซอกผา และลำห้วยทั้งหลาย ให้เต็ม; ครั้นซอกเขาซอกผา และลำห้วยทั้งหลายเต็มแล้ว ย่อมทำบึงน้อยทั้งหลายให้เต็ม; บึงน้อยทั้งหลายเต็มแล้ว ย่อมทำบึงใหญ่ทั้งหลายให้เต็ม; บึงใหญ่ทั้งหลายเต็มแล้ว ย่อมทำแม่น้ำน้อยทั้งหลายให้เต็ม; แม่น้ำน้อยทั้งหลายเต็มแล้ว ย่อมทำแม่น้ำใหญ่ทั้งหลายให้เต็ม; แม่น้ำใหญ่ทั้งหลายเต็มแล้ว ย่อมทำมหาสมุทรสาครให้เต็ม. ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ! อาหารแห่งมหาสมุทรสาครนั้น ย่อมมีได้ด้วยอาการอย่างนี้ และเต็มแล้วด้วยอาการอย่างนี้, นี้ฉันใด;
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ! ข้อนี้ก็ฉันนั้น กล่าวคือ การคบสัปบุรุษบริบูรณ์แล้วย่อมทำการได้ฟังพระสัทธรรมให้บริบูรณ์; การได้ฟังพระสัทธรรมบริบูรณ์แล้ว ย่อมทำสัทธาให้บริบูรณ์; สัทธาบริบูรณ์แล้ว ย่อมทำโยนิโสมนสิการให้บริบูรณ์; โยนิโสมนสิการบริบูรณ์แล้ว ย่อมทำความเป็นผู้มีสติสัมปชัญญะให้บริบูรณ์; ความเป็นผู้มีสติสัมปชัญญะบริบูรณ์แล้ว ย่อมทำการสำรวมอินทรีย์ให้บริบูรณ์; การสำรวมอินทรีย์บริบูรณ์แล้วย่อมทำสุจริตทั้งหลาย ๓ ประการให้บริบูรณ์; สุจริตทั้งหลาย ๓ ประการบริบูรณ์แล้วย่อมทำสติปัฏฐานทั้งหลาย ๔ ประการให้บริบูรณ์; สติปัฏฐานทั้งหลาย ๔ ประการบริบูรณ์แล้ว ย่อมทำโพชฌงค์ทั้งหลาย ๗ ประการให้บริบูรณ์; โพชฌงค์ทั้งหลาย ๗ ประการบริบูรณ์แล้ว ย่อมทำวิชชาและวิมุตติให้บริบูรณ์. ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ! อาหารแห่งวิชชาและวิมุตตินี้ ย่อมมีได้ด้วยอาการอย่างนี้ และบริบูรณ์แล้วด้วยอาการอย่างนี้, ดังนี้ แล.
________________________________
- สูตรที่ ๑-๒ ยมกวรรค ทสก.อํ. ๒๔/๑๒๒,๑๒๖/๖๑,๖๒.

 

ขอบคุณครับ

 

บัญญัติคำมาแยกว่า "ฌานฤษี" "ฌานพุทธ" กันเองฮับ
ถ้าใครเคยนั่งสมาธิถึงฌาน จะรู้ว่าอารมณฌานภายในเหมือนกัน
เรียกว่าเป็นตัวเดียวกับ "สัมมาสมาธิ" ที่มีความสงบตั้งมั่น

แต่การปล่อยจิตดำดิ่งให้เฉยๆแบบนั้นไม่เกิดประโยชน์.. ในแง่ปัญญา
แต่ถึงอย่างนั้น.... สมาธิที่เป็นฌานก็พ้นตัณหา พ้นอกุศล..ลงได้ชั่วคราว.... มันของดีทั้งนั้นฮับ

 

ฌานนิ่งๆ วิธีเข้ามันคือการโฟกัสที่สิ่งเดียว เวลามันตั้งมั่นมันก็โฟกัสแค่จุดเดียวสิ่งเดียวไม่ไปไหน มันนิ่งแบบไม่สนโลกเสพแค่ความสงบอยู่แค่นั้นไม่ไปไหน มันเหมือนคนหลบโลกมานั่งเงียบคนเดียวในห้อง

ฌานพุทธ วิธีเข้าไม่โฟกัสที่จุดเดียว รับรูปทุกสภาวะ(เหมือนคนที่พร้อมเปิดประตูออกไปเผชิญโลกทุกความเป็นไป)ไม่ว่าเกิดขึ้นที่กายหรือใจ ตามรู้หมด จิตจะเกิดสมาธิตั้งมั่น “สงบ” แต่ไม่ใช่สงบแบบเสพสุข เพราะแม้จะเกิดปิติ มันก้อสลัดทิ้ง เพราะจิตมันตามรู้ทุกภาวะแล้วตัดทิ้งแหลก ไม่มีคำว่าเสพอะไรทั้งนั้น มีแต่การตั้งรับนิ่งกับสิ่งที่เคลื่อนผ่าน แม้แต่อะไรมาติดขนตาก็รู้ สัมผัสรอบตัวมันจะไวมาก บางทีรู้สึกได้ถึงชีพจรเต้น เส้นเลือดที่สูบฉีด

ปล. แนนติดอยู่ที่ฌานนิ่งๆ อยู่นานค่ะ กว่าจะมาเข้าใจวิปัสสนา แต่แนนไม่ได้ชำนานเรื่องลำดับฌานนะคะ เลยไม่รุ้ว่าตัวเองอยู่ฌานไหนอะไรบ้าง

 

สั่นๆก็
อันนึงสงบเพราะตัดโลกทิ้ง
อีกอันมันสงบเพราะรู้ทันโลก

 

ถ้าอย่างนั้นต้องย้อนไปเมื่อวันก่อนที่คุยกัน

การอยู่กับลมหายใจ แล้วตามระลึกถึงสภาวะที่เกิด
ที่ผมบอกวันก่อน...
นี่คือสัมมาสมาธิ เกิดดับสลับกับสัมมาสติ
แบบนี้ฮับ...จิตตั้งมั่นพร้อมเห็นความจริง
เรียกว่าสร้างเหตุใกล้เห็นแจ้ง

เพราะงั้น
การที่อยู่กับลมที่ว่า เป็นสัมมาสมาธิ
ก็คือ สภาวะภายในแบบเดียวสมาธิด่ำดิ่ง
ที่ไปให้บัญญัติกันว่าฌานฤษี
แท้ที่จริงไม่มีฮับ....ฌานฤษีอะไร

คุณแนนต้องสังเกตุแล้วฮับ
ที่คุณแนนคิดว่าสัมมาสมาธิ
มีสุขเจือไหม... มีปิติเจือไหม ... มีความตั่งมั่นไหม
ถ้ามี...
เหล่านี้ไม่ต่างอะไรกับ"ตัวสภาวะ"ที่บัญญัติกันว่าฌานฤษีเลยฮับ

 

พี่เเนนพอตอบที่ผมถามได้มั้ยครับ พอดีอยากทราบ เผื่อมีคนอธิบายให้ได้

 

คิดว่าอันนั้นผมไม่รู้หรือฮับ