สิ่งใดเกิดเอง สิ่งนั้นย่อมดับเอง

พวกอ่านแล้วจำได้ ความจำดี แต่อ่านไปแล้วก็ตีความผิดๆ กรรมของพระศาสนาแล้วหละ แค่พูดในกระทู้ก็ยังตีความผิด ยังกล้าไปยกพระสัทธรรมเหนือเศียรมาอ้าง เศร้าแท้
พระสัทธรรมมีไว้เพื่อบุคคลควรกล่าวอ้าง อย่างน้อยที่สุดบุคคลนั้นไม่ควรมีกริยาหยาบกระด้าง กล่าวอ้างด้วยอากัปกิริยาที่ไม่เหมาะสมเท่ากับดึงพระสัทธรรมลงต่ำ และควรกล่าวถึงองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าอย่างนอบน้อม แค่นี้ก็ไม่เข้าใจ

 

ใช้คำว่าทะเลาะได้หรอ เค้าโต้วาทีกัน 555

 

ไม่มีอะไรหรอก ... แค่คุณไปยืนอยู่ฝั่งลุงแมว เขาเลยฮึดฮัด .... งั้นลองเอาใหม่!! พี่นุคะ นู๋เป็นติ่งพี่ค้าา นู๋เห็นด้วยกับพี่ค้าา... แบบนี้ก็อยู่ในบอร์ดได้อย่างสงบสุข

 

อ่อ อย่างงี้นี่เอง

 

เค็นจิโร่ นายอย่าทำแบบนี้ ขอขำ

 

หายไปนานเลย สบายดีนะ.... พี่โพสเพลงไป... แอดเค้าเลยให้พี่ดื่มแบรนด์ คิดว่าแปบๆ คงผิดมหันต์ดื่มแบรนด์ตลอดชีพเลยมาเป็นเคนชิโร่... พี่เข้าไปดูในพันทิป.... มีกระทู้น่าสนใจ ... กะเอามาฝากได้เจอกันพอดีเลย

...https://pantip.com/topic/40189692




ดูแล้วก็มีความคล้ายกับของน้องชมพู

 

นี่มาดู ความตาละปัด ของ คนที่บอกว่าตนเองเป็นพระโสดาบัน
-ผมไม่ได้บอกว่าตัวเองเป็นพระโสดาบันครับ กลับกันผมเคยย้ำไปเเล้วด้วยซ้ำว่า "ผมไม่ใช่โสดาบัน ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น"
ผมหายไปตั้งหลายเดือน พอกลับมาโดนโยงให้ไปเป็นโสดาบันอีกเเล้ว 555

ความลังเลสงสัยมันได้แต่ ก๊อปปี้แคทมา มันจะเอาของจริงมาแต่ไหน
-อันนี้ไม่ว่ากันครับ ผมโดนพูดเเบบนี้ใส่จนชินเเล้วเรื่องก๊อปปี้เนี่ย 555
เเต่ว่านะครับ คุณลองคิดดูดีๆ ว่าการปฏิบัติที่คุณทำอยู่เนี่ย รวมถึงความรู้ทางธรรมทั้งหลาย
เนี่ย คุณไม่ได้ก๊อปปี้มาหรอครับ คือนอกจากพระพุทธเจ้าที่เป็นผู้ค้นพบเเล้ว พระสาวกรวมถึงอย่างเราๆ ก็ล้วน
ทำตามๆกันมาทั้งนั้นนะครับ ใช่ว่าจะค้นพบอริยสัจด้วยตนเอง


อะไรเกิดขึ้นกำหนดรู้ อะไรดับไปกำหนดรู้/ทุกข์เท่านั้นที่เกิดขึ้นทุกข์เท่านั้นที่ดับ
-คำทำนองนี้ผมพิมไปไม่รู้กี่ครั้งเเล้วครับ รู้ทุกข์ก็รู้ธรรม ถึงขั้นเคยเเต่งกลอนมาโพสในนี้เลยนะครับ 555
ขึ้นต้นว่า "สักเเต่รู้ สักเเต่ดู จึงมองเห็น..."

กำหนดรู้ให้เห็นความเกิดดับ เห็นความไม่เที่ยง คงอยู่ไม่ได้ บังคับไม่ได้ คือเห็นไตรลักษณ์
เห็นไตรลักษณ์คือเห็นความจริงของธรรมชาติ ของสรรพสิ่งทั้งปวงว่ามีสภาพไม่ต่างกัน
ล้วนมีความเกิดดับ ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ ไม่ใช่เรา ไม่ใช่เขา ไม่มีดำ ไม่มีขาว ไม่มีสูง ไม่มีต่ำ
ล้วนเเล้วเสมอกันภายใต้ไตรลักษณ์ กายไม่ใช่เรา ใจไม่ใช่เรา เราไม่ใช่ตัวตน
เขาไม่ใช่ตัวตน ล้วนเเล้วเป็นเพียงธรรมชาติที่เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ถ้าไปเห็นตรงนี้อย่างเเจ่มเเจ้งชัดเจน
นี่ละครับ เกิดปัญญาขั้นต้น.

 

น้องชมพูคือใคร

 

พี่เป็นใครครับ

 

โอย ยัยไก่ เจาคุยกันจบไปนานแล้วขุ้ยมาเขี่ยอีก ว่าแต่ใครวะเนี่ยยายไก่

 

ความจริงเราก็copy ต้นแบบมาจากองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธด้วยกันทั้งนั้น เห็นด้วยทุกประการ

 

ข้าเอง แล้วจะบอกมั้ยล่ะ ไปอ่านทวนเพื่อพิจารณาบางอย่างอยู่ เอ๊ะ!!!! ถามนิดถามหน่อยทำใส่อารมณ์

 

น้องอัศวินชมพูครับ

 

คนที่ชวนมาที่นี่ไงครับ

 

พี่หมูไม้นี่เอง 555
ไม่ได้คุยกันนานเลยครับ ผมยุ่งๆด้วย สอบเข้าม.+เข้าเรียนปี 1

ในกระทู้เขียนดีกว่าผมเยอะครับ ดีตรงมีการยกศัพท์ภาษาอะไรมาเทียบเคียงกับสภาวะ
ให้คนเข้าใจง่าย ชัดเจนกว่า
ของผมคือเน้นจินตนาการหน่อย เพราะรู้เเต่ความรู้สึก สภาวะอาการ เเต่ไม่รู้เรียกอะไร 555

 

ผมพูดไปแบบนั้นเอง... แต่จะให้สังเกตุธาตุเดียวกันย่อมดึงดูดกัน.... ครั้งนึงพระพุทธเจ้า...ตรัสให้ดูผู้ที่เดินตามพระสารีบุตร สาวกเหล่านั้นล้วนเป็นภิกษุมีปัญญา... ธาตุย่อมดึงดูดธาตุ

 

เป็นการตอบข้อสงสัย ... ที่หลายคนอาจจะคิดว่าเพียงแค่เห็นรูปนามเกิดดับเท่านั้นเป็นการเห็นแจ้งแล้ว.... ความจริงคือ ...ยังไงต้องมีขณะที่เกิดปัญญาที่รวบยอดทุกสรรพสิ่ง... ต้องเกิดตรงนี้จึงเข้าใจอริยสัจในขณะบรรลุธรรมได้

 

ตอนนี้โดนไล่แบนกันหมดละ
จะเหลือแค่ธรรมสาธุ กับธรรมพยักหน้า

ต่อไป กรุณา ยิ้มหวานแล้วกดแค่อนุโมทนา
แล้วล็อคกระทู้ด้วยนะคะทุกท่าน

 

แบนไปดีแล้ว
ได้ตัดพบ จบกัน
มีวาสนา หวังดีต่อกัน
ยังไม่จบ ก็ลอยมาพบกันอีก

 

ธรรมรสกร่อย พูดกี่ทีมันก็กร่อย
เหมือนเปิดอ่านหนังสือหน้าแรก
แล้วข้ามไปอ่านหน้าสุดท้าย
เจอแต่คำพูดสรุปเท่ห์ๆ แต่ก็ท่วมทุ่งอยู่ดี

ถ้าไปฟังพระท่านปฏิบัติดีๆ จะรู้สึกว่าพูดได้รสชาติ
เพราะท่านเน้นพูดปัจจุบันธรรม มีความเป็นสุญญตา
พูดถึงเหตุและปัจจยการของการเห็นเกิดดับได้อย่างถึงใจ
(ไม่มีมาพูดแค่เห็นเกิดดับแสนครั้งก็ไม่มีประโยชน์
ทั้งที่เกิดดับ คือตำราสำคัญของจิต ที่ต้องไปเรียนรู้มัน)
คนถึงธรรมไม่มีเอาธรรมเป็นของตัวเอง
ไม่เลือกข้างเลือกฝั่งต้องเลือกท่านั่งท่าเดิน
เพราะสภาวะนั้นผู้สัมผัสย่อมซึ้งในใจว่า ทุกอากัปกริยา
ทุกสภาวะอารมณ์ ทุกเจตสิกเคลื่อนไหว
ทุกสิ่งเสมอเหมือนกันหมด
จบลงที่การกำหนดรู้เท่ากัน
ไม่มีลูบคลำหาทางไป เลือกให้ค่าแต่รูปแบบของตน

หรือสำรอกออกมามีแต่ธรรมแฝงความเป็นตัวเป็นตน

หากถึงสภาวะนั้น สิ่งเหล่านั้นไม่ได้มีความหมาย
เพียงสภาวะที่เกิดและดับ และจบไป

แล้วยังต้องเพียรต่อตามทางเดิมจนกว่าจะหมดหน้าที่