ความแตกต่างของจิตพุทธะ(จิตผู้รู้)กับจิตใต้สำนึกมีอะไ่รบ้างครับ

แล้วปัญหา เด็กชายตู่ ล่ะ คืออารายฮับ

 

การกระทบเกิด การกระทบดับ การรู้เกิด
การรู้ดับ การปรุงแต่งเกิด การปรุงแต่งดับ
ตัณหาเกิด ตัณหาดับ อุปปาทานเกิด
อุปปาทานดับ (เกิดดับตามลำดับ)
สืบทอดต่อเนื่องกันตลอดเวลา
ตราบเท่าที่ยังมีการกระทบ
เป็นไปตามธรรมชาติของขันธ์ 5
พระพุทธองค์ได้ทรงตรัสรู้ความจริง
ทั้งหลายด้วยสัพพัญญุตญณาณ
แล้วทรงนำออก
มาเผยแผ่ความจริงทุกอย่าง
ต่อสรรพสัตว์ทั้ง 3 โลกด้วย
ปรารถนาให้ผู้มีศรัทธาเลื่อมใส
ได้เชื่อตาม
หากผู้ใดไม่เชื่อในทันที ก็ให้ลงมือพิสูจน์ให้เห็นจริงด้วยจิตใจของตัวเอง

 

การยึดมั่นในสิ่งเกิดดับที่เรียกว่า อนิจจัง
ย่อมอึดอัดคับข้องใจเป็นธรรมดา

 

ปัญหา คือ สงสัยว่า รัชเซีย กับ เมกาจับมือกันแล้วเหรอ

 

จะโลกไหนก็ต้องถูกกระทบด้วยผัสสะ กันทั้งนั้น ตามที่ลุงกล่าวมา

อย่างการคีย์อยู่เนี้ย ก็กระทบด้วย ความรู้สึกแข็ง ไหวด้วยลมกาย และดูความคิดที่มัน

ที่กลั่นออกมาด้วยถ้อยคำ ใจกระเพื่อม อ่อนไหว


ถามว่าตรงนี้ทันมันไหม ตอบเลยไม่ทันเพราะไปคิดตั้งท่า ที่จะไปจับมัน

หากมันไหลไปตามธรรมชาติ แล้วรู้สึกของธาตุทั้ง 4

 

ขอบคุณที่ทุกท่านมาช่วยปุจฉา วิสัชนากันนะครับ ผมได้พิจารณาอะไรได้เยอะเลย แต่คนเรามักจะหลงไหลไปกับผัสสะเสมอแหละครับ ก็ผัสสะมันเป็นเหตุให้เกิดสุข ทุกข์หรือไม่สุขไม่ทุกข์นี่นา พอมีสุขมีทุกข์ก็เพลินนะสิ เพลินไปก็ยาวไป เลยเกิดสิ่งที่เรียกว่า จิตใต้สำนึก(ตามความเข้าใจของผมนะ) เพราะจิตใต้สำนึกนี่ก็เหมือนข้อมูลสำรองที่แบบ มีอะไรเกิดขึ้นมากระทบกับตัวตนเข้าก็จะเป็นสิ่งที่ตอบสนองออกมาเอง จิตผู้รู้ ก็มีของเขานั่นแหละ แต่จะต้องฝึกฝนซะหน่อย ตามให้ทันกับผัสสะ กับการเกิด การจางคลาย การดับ หรือตามให้ทันกับลมหายใจ เพราะว่าพอรู้ อย่างอื่นก็ดับเอง ร่ายมาซะยาวแต่ก็ความเห็นส่วนตัวเท่านั้นนะครับ ขอบคุณที่มาอ่านนะครับ

 

....อนุสัยนี้
พระพุทธเจ้าค้นพบมาตั้งแต่ตอนตรัสรู้
นั่นคือ "จิตใต้สำนึก"
ที่คนเพิ่งจะมาค้นพบกัน...ในยุคหลัง
...ที่ว่าเขาว่าจิตใต้สำนึกมีพลัง
ก็เพราะว่า... มันเป็นตัวเปลี่ยนทิศทางชีวิต
...ในอนาคต

จิตสำนึกหรืออนุสัย
สิ่งนี้ถูกซ่อนอยู่ ไม่แสดงตัวออกมา
แต่จะทำปฎิกริยา
...เมื่อ....แมตช์กับสิ่งที่กระทบ
เมื่ออนุสัยที่สั่งสมมาเปรียบเป็นน้ำมัน
มากระทบกับความร้อน...เปรียบเป็นผัสสะ
...จึงเกิดเปลวไฟ
แต่เมื่อเปลี่ยนผัสสะเป็นน้ำเปล่า
...ผลลัพท์จะต่างออกไป

จะเห็นว่าไลฟ์โค้ชปัจจุบัน
จะพยายามดึงพลังจากจิตใต้สำนึกตรงนี้
ด้วยการเปลี่ยน mindset
คือการป้อนหลักคิดใหม่เข้าไป
จากปกติ....เมื่อเราเจอปัญหาอุปสรรค...
มักท้อแท้...โทษฟ้า โทษโชคชะตา
และรอหวังให้โชคชะตาเปลี่ยนให้ดีขึ้น
ความรู้สึก...ความคิดนั้น...
...เกิดขึ้นอัตโนมัติ
จากชุดความคิดmindsetเดิม อนุสัยเดิม ...
เป็นตัวควบคุมการกระทำที่จะเกิดต่อไป
....ผลลัพท์...จึงเป็นแบบเดิม

ไลฟ์โค้ช จึงพยายามป้อน mildset ใหม่
คือพยายามเปลี่ยนอนุสัย
ด้วยการสะกดจิตบ้าง บิ้วอารมณ์บ้าง
เพื่อเปลี่ยนจากน้ำ...เป็นน้ำมัน
เมื่อเจออุปสรรค...อีกครั้ง
...จากที่จะรอคอยโชคชะตา โทษฟ้าดิน
ก็เปลี่ยนเห็นอุปสรรค...เป็นแค่ mission หนึ่ง
เป็นสิ่งที่ต้องเจอเป็นธรรมดา
....แก้ไขแล้วไปต่อ
เมื่ออนุสัยหรือmildset เปลี่ยน
ผลลัพท์ในชีวิตก็เปลี่ยน

แต่อนุสัยพระพุทธองค์...
ใช้มรรค8 ในการเปลี่ยน
เปลี่ยนที่วิถีชีวิตปกติ...
....ไม่ต้องบิ้วอารมณ์
....ไม่ต้องสะกดจิต
และผลลัพท์ก็ไม่เกี่ยวกับโลก
จะรุ่งเรืองเงินทองมากมาย
หรือยากจนอดอยาก
....ก็อยู่กับ"สิ่งที่มี"ด้วยใจที่ปกติ
พอใจกับสิ่งที่มี...ที่เป็นได้

ผลลัพท์ของการสะกดจิต
เปลี่ยนจิตสำนึกด้วยไลฟ์โค้ช
....คือพยายามเอาชนะอุปสรรค
เพื่อให้มีชีวิตที่ดีขึ้น...

แต่ผลลัพท์ของมรรคมีองค์8
จนเปลี่ยนอนุสัย...
....ใจจะยอมรับความเป็นไปของธรรมชาติ
ทำได้แค่ดีที่สุดเท่าที่ทำได้....
....และปล่อยวางในผลลัพท์นั้น
....ได้ก็ดี...ไม่ได้ก็ช่างมัน

ส่วนจิตพุทธะ...
คือ"ขณะ"ที่จิตตื่นไม่ได้ปรุงแต่ง
ขณะที่ไม่มีความทะยานอยาก
เป็นจิตที่มีอยู่กับทุกคน
แต่สภาวะนั้น...ไม่ได้ทรงตัวอยู่
...เปลี่ยนแปลงไปตามผัสสะที่กระทบ
เมื่อไหลเพลินไปกับสมมุติ
เพราะกลไกธรรมชาติของจิตเป็นแบบนั้น
....เมื่อจิตตั้งที่สิ่งใด
...ย่อมสร้างตัวตนในสิ่งนั้น
เป็นไปตามกลไกอัตโนมัติ

...นิพพาน
คือการลบฟังชั่นกลไกนั้นทิ้ง
รูปกระทบ....แต่นามไม่สั่นไหว
จิตไม่ได้สร้างนิพพานมาจากไหน
จิตพุทธะไม่ได้โผล่ขึ้นมาใหม่จากไหน
แต่คือสิ่งเดิม...ที่ไร้การปรุงแต่งอัตตาตัวตน

พลังของจิตพุทธะที่กระทู้นี้
....มันจึงเป็นคนละอย่างกับ จิตใต้สำนึก
เพราะมันไม่เกี่ยวกับโลก... แต่อยู่กับโลก

....ทุกอย่างคือ สิ่งที่มีปรากฎ...ไม่ใช่ไม่มี
"แต่สิ่งนั้นไม่ได้เป็นอะไรเลย"
....ก็เพียงสิ่งหนึ่ง
มันจึงลอยเหนืออยู่สมมุติทั้งหมด

 

อ้อ... เข้าใจแล้วคับ
ถ้าเป็นเช่นนั้นจิตพุทธะ ก็คือ ผู้รู้สูงสุด หรือ
จิตจักรวาลใช่มั้ยคับ

 

ไม่ต้องไปดักจับกระบวนการเกิดดับ เพราะยังงัยมันก็เป็นเช่นนั้นตามธรรมชาติ
อยู่แล้ว ที่รู้เช่นนนี้ได้เพราะมีคำสอนที่ชัด
เจนเกี่ยวกับการเกิดดับของ
ขันธ์ 5 ว่าต้องเป็นเช่นนั้นเอง ไม่ว่า
จะมีผู้พิสูจน์ทราบหรือไม่มี ก็ต้องเช่นนั้นคับ

 

จะตั้งชื่ออะไร
....ไม่สำคัญเท่าความหมายของสิ่งนั้น
คือนิพพานหรือไม่
จิตของผู้พ้นไปแล้ว... เห็นโลกเป็นเพียงสิ่งหนึ่ง
ธรรมชาติทั้งโลก จักวาล
มีแค่รูปกับนามแค่นั้น
....แต่ถูกสมมุติครอบไว้...
ให้เป็นโน้นเป็นนี่....
บวกกับ...กลไกตามธรรมชาติของจิต
ที่พร้อมจะสร้างความรู้สึกเป็นตัวตน
....แบบเงียบๆ

...เงียบขนาดที่ว่า
เวลาเราเลิกงาน...จะกลับบ้าน
ใจมันรู้สึกไปแล้ว...ว่าเรากำลังกลับบ้าน"ตัวเอง"
...ไม่มีรำพึง รำพันในใจ
"ว่าฉันจะกลับบ้านฉัน"
...แต่มันเงียบ ไร้คำพูดใดๆ
แต่จะมีความรู้สึกลึกๆ...เพียงเสี้ยววินาที
....ว่าเป็นเจ้าของสิ่งนั้น
แบบไม่รู้ตัว...ไม่ทันระลึก
จิตก็คว้าหมับ....ไปกับทุกสิ่งทุกอย่าง
...ก่อความรู้สึกเป็นตัวตนไปเรียบร้อยแล้ว
และสิ่งนี้...
เป็นสิ่งที่ทำให้เราติดอยู่ในสังสารวัฎ
...เพราะมันยังรู้สึก
...เป็นเจ้าของตัวเรา
...เป็นเจ้าของสิ่งต่างๆในสังสารวัฎ
...เป็นเจ้าของสิ่งสมมุติต่างๆ

แต่เมื่อไหร่จิตตื่นรู้...
...การปรุงแต่งใดๆก็ตาม...
เป็นเพียงธรรมดาของมันอย่างนั้น
แก่นแท้ของสรรพสิ่ง....
....มีเพียงแค่รูปและนาม
จิตก็มองข้ามช็อตไป...
....ไม่สาระกับสมมุติต่างๆ
อุปทานที่เกาะเกี่ยว...จะมาจากไหน
...ความรู้สึกถึงความเป็นตัวตน
...ความรู้สึกถึงความเป็นเจ้าของ
ที่มันแอบทำงานแม้จะมีน้อยเท่าน้อย...
ก็ไม่มี

แล้วจะทำยังไง....ให้จิตพ้นจากการยึดนั้น
อยู่เฉยๆหรือเปล่า?
....ก็ไม่ใช่

อย่างที่บอก....
....ความรู้สึกที่ยึดสิ่งต่างๆเป็นเจ้าของนั้น
มันเงียบ...จนไม่รู้สึก
เพราะเป็นกลไกตามธรรมชาติของจิต
แม้จะพยายามเฉย...ทรงตัวให้จิตไม่ยึด...
...แต่จิตมันก็แอบยึด...ในความไม่ยึดนั้น
กับดักมันมีรอบด้าน....

...แม้แต่ตอนภาวนาที่มีสติรู้อยู่ก็ตาม
...ยังก่อความรู้สึกเป็นตัวตนยึดสภาวะรู้
แบบเงียบที่สุด....
...ขนาดที่ผู้ภาวนาไม่รู้ตัวแม้แต่นิด
เวลาเดินสัมมาวายมะ
จึงต้องพยายามทิ้งทุกอารมณ์...
ไม่เพียงแต่รู้เท่านั้า...
แต่รู้แล้วทิ้ง...ไม่เอา...รู้ก็ไม่เอา
....เพื่อกลับมาตั้งมั่นอยู่....
แล้วจิตจะเห็นความจริงที่ปรากฎตรงหน้า
ท่ามกลางความตั้งมั่นเป็นกลางนั้น

จึงต้องมีการทำ....
เพื่อต่อไป...จะได้ไม่ต้องทำ

...เพราะถ้าไม่ทำ
ก็ไม่อาจพ้นกลไกลธรรมชาติของจิต
...ที่เหมือนมันเล่นกลใส่เรา
เหมือนแทงหวย ที่แทงล่าง ออกบน
แทง 42 ออก 24....อะไรแบบนั้นฮับ

 

นึกว่าจะไม่มีคนมองแบบผมซะแล้ว โดยเนื้อแท้
เราสมมุติจะเรียกอะไรก็ได้ เพราะมีสิ่งๆหนึ่งที่ไม่เกิดและไม่ดับ
ท่ามกลางความเกิดดับทั้งปวง
วิญญาณ หรือจิต มักไปจับอยู่ขันธ์ทั้ง 4
วิญญาณก็เหมือนมายากล ต้องอาศัยบางอย่างจึงเกิดขึ้นได้
และจะเกิดมาแบบเงียบๆ เงียบชนิดที่เราไม่รู้ตัว(อวิชชา)
แต่พอเรารู้ ส่วนนั้นก็ดับแต่ก็ไปเกิดในส่วนอื่นต่อ พอรู้ตรงนี้ดับตรงนี้
แต่ก็ไปเกิดตรงนั้น จนเหมือนไม่มีการดับ
แล้วต้องรู้แบบไหน ก็รู้ไปตามจุดเกิดและดับนั่นแหละ เพียรรู้ไปจนกว่า
จะละอารมณ์ที่เกิดขึ้นอันนั้นได้ ละได้ไวเท่าไหร่ก็ยิ่งดี
เพราะเราจะเห็นการเกิดดับได้บ่อยขึ้น เกิดปุ๊บ ละปั๊บ แต่ปัญหาคืออะไรคือ ละ
แล้ว ละ แบบไหน
คำถามต่อ แล้วทำไมต้องดูจุดเกิดดับละ เพื่อเห็นอะไร เพื่อรู้อะไร
ลงท้าย อะไรคือเป้าหมายกันแน่

ก่อนไฟจะเกิด มีอะไรเกิด หลังไฟดับ มีอะไรเหลือ ไฟไปไหน
ตถตา อิทัปปัจจยตา

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านความคิดเห็นครับ

 

อยู่ที่เรียนรู้
อยู่ที่ยอมรับมัน

ตามความคิด สติ เราให้ทัน

อยู่กับสิ่งที่มี ไม่ใช่สิ่งที่ฝัน
และทำสิ่งนั้นให้ดีที่สุด

 

จิตใต้สำนึกมันทำหน้าที่บันทึก
ข้อมูลทุกอย่างที่เกิดกับจิตสำ
นึก
โดยไม่มีการคำนึงถึงเหตุผล
หรือการไตร่ตรองใดๆ
ไม่ว่าจะเป็นกุศลหรืออกุศล
ฉะนั้น การตัดตอนข้อมูลที่เกิดกับ
จิตสำนึกในทางอกุศลและไม่ประโยชน์
ต่อการพ้นทุกข์
จึงเป็นเรื่องที่จำเป็นจะต้องต้ดไฟ
แต่
ต้นลม คือต้องด้วยการภาวนา
ด้วย
สติปัญญา เพื่อไม่ให้อกุศลวัฏ
ผุดขึ้นมาแล้วเข้าสู่การบันทึก
ของจิต
ใต้สำนึกซึ่งผมมองว่าเกือบๆ
จะเป็นจิตแท้
หรือจิตเดิม
หรือวิญญาณธาตุ
และจะส่งผ่านข้อมูลให้แก่กันโดย
เงียบๆ เนียนๆ
ดังนั้น กุศลกรรมที่เป็นข้อมูลด้าน
บวกในทางหลักเหตุผลจึงน่าจะเป็น
ปัจจัย
ในการปลดปล่อยทางจิตวิญญาณ
ที่น่าได้รับการบันทึกในจิต
ใต้สำนึกมากกว่า
คับ

 

" แผนที่สอบพระโสดาบัน" ลองไปสอบดู
ครับตามชื่อกระทู้นั้น

 

เวลาเราตัดสินใจอะไร จะเรื่องเล็กน้อย หรือเรื่องใหญ่ๆ... มันจะดึงข้อมูลความเชื่อเก่าๆที่ผ่านมา ประสบการณ์ที่ผ่านมาจากจิตใต้สำนึกประมวลผล แล้วตัดสินใจทำบางอย่าง... เพราะงั้นถึงแม้เหตุการณ์เดียวกัน คนแต่ละคนอาจตัดสินทำบางอย่างที่ต่างกัน ชีวิตของแต่ละคนเลยต่างกันไปคนละทิศทาง... เพราะงั้นสิ่งที่ทำในปัจจุบันเลยสำคัญต่อสิ่งที่บันทึกลงไปในจิตใต้สำนึก... เพราะข้อมูลใหม่ที่บันทึกลงไปนี้... มีผลต่อการตัดสินใจในอนาคตต่อๆไปฮับ

 

ลุงแมวเป็นคนตรวจข้อสอบหรือเปล่าฮับ?

 

สอบเอง ตรวจเอง ทราบผลเอง
ฮับ

 

ลุงแมวมีเป้านิพพานชาตินี้เลยมั๊ยฮับ หรือมีเป้าชีวิตอะไร

#เห็นแว๊บๆคุงโรบินเรียกร้องให้ลุงแมวไปเทศน์ที่จักวาลคู่น่ะฮับ555

 

ธงคือนิพพาน
แต่ตั้งธงไม่ได้ เพราะนิพพานคือต้องไม่
หวังอะไร เพราะมันไม่มีอะไรให้ต้อง
หวัง
ใครที่ว่าต้องทลายกำแพงอะไรให้ได้ก่อน
จึง จะทะลุไปถึงนิพพาน
เป็นความเข้าใจผิด ไปยึดสิ่งที่ไม่มีจริง
ให้มันมีจริงๆ พวกนี้เค้ามีธงตั้งไว้ข้าง
หน้าแล้วดิ้นรนเดินทางค้นคว้าหาทาง
เพิ่อจะไปให้ถึงธง
สุดท้าย กี่ชาติก็วนเหมือนๆ
เดิมคือทำแบบอดีตชาติไม่ยอมละ
ความยึดฮับ

 

นิพพาน คือ การหลุดพ้นปล่อยวาง
แต่การไปถึงธง...ยังไงก็ต้องออกแรงฮับ
ถ้าลุงแมวเจอเรื่องเลวร้ายในชีวิต
เจอความทุกข์การพลัดพราก..
....จะสามารถจัดการกับใจตัวเองได้ไหม?
....วางสิ่งนั้นลงจริงๆไหม?
....หรือยังต้องพยายามปล่อยวางหรือป่าว?

ถ้ายังต้องอาศัยความพยายาม...
....ก็ยังเท่ากับมี"การกระทำ"
ต้องสำรวจจิตดีๆฮับ
ความทุกข์ที่เทลงมาเหมือนน้ำ
จิตเราเป็นเหมือนใบบัวที่น้ำกลิ้งออกไปอัตโนมัติ
หรือจิตเรายังเป็นแก้วรองรับน้ำนั้นอยู่
....และยังต้องคอยเทน้ำในแก้วออกกันแน่ฮับ

ลุงแมวอาจต้องทำความเข้าใจว่า...
โลกุตระ...ก็อยู่บนโลกสมมุติ
ที่ตาเห็นรูป หูได้ยินเสียง
สัมผัสกับทุกๆสิ่งที่เป็นจริง
...แม้เป็นสิ่งสมมุติก็ตาม
เราจะไม่ไปหาส่วนสุดอีกฝั่งเพียงอย่างเดียว
...แต่จะบาลานซ์กับธรรมชาติทั้งสองฝั่ง
แค่อยุ่กับสิ่งสมมุติ...แบบเข้าใจไม่ต่อต้านได้
....และไม่ผลักสิ่งสมมุติออกไป
เพราะงั้น...
ธรรมะจริงๆ....คือเข้าใจธรรมชาติ...
ในแบบที่เข้าใจมันจริงๆ
....นั่นล่ะคือความปล่อยวางของจิตจริงๆฮับ