๒๑ วิธี ของ สติปัฏฐาน เส้นทางแห่งการบรรลุธรรม

ใช่ค่ะถ้าออกมาแนวนี้น่าจะคุยไม่รู้เรื่องแน่ๆ

ขอบอกว่าสติปัฏฐานสูตรที่พระพุทธเจ้าสอนไว้

มันสมบูรณ์แบบดีที่สุดแล้ว

มัน All in one ได้ทั้งหมด

ทั้ง สติ สมาธิ ปัญญา

ไม่มีขาดเกินในนั้นเลย

เพียงเริ่มด้วยสติ นอกนั้นตามมาเป็นพรวน

 

ภพแต่ละภพ ธาตุ ทำไมถึงได้แตกต่างกัน ท้้งๆ ที่เป็น ธาตุเดียวกัน
หรือเข้าใจอะไรผิด เช่นการสัมผัสกามของเทวดา ก็แตกต่างและละมุนกว่าชาวโลก

อะไรคือทำให้เกิดข้อแตกต่าง

 

ธาตุไม่ได้แตกต่างหรอกครับ

แต่ที่ต่าง คือ สมมุติของแต่ละภพ

ธาตุในทางพุทธศาสนา เหมือนกันหมด

มหาภูตรูป

ดินน้ำไฟลม

พอเป้นสมมุติทางโลก

ดินที่เรียกว่าดิน ยังไม่ใช่ธาตุแท้ในทางพุธ

สัมผัสกาม ของเทวดา ก็ย่อมละเอียดกว่ามนุษย์อยู่แล้ว เพราะเป้นของละเอียด

แต่มนุษย์ ก้ยังแอดว๊านกว่า ที่มีทั้งของหยาบและละเอียด ในคราเดียว

 

ถ้าคำสอนพุทธองค์ที่แท้ทรู
ฝึกสติ ก้คือกำหนดรู้ พุทธองค์ก้สอนแค่นั้น

ฝึกปัญญา ก็คือกำหนดรู้

ฝึก สมาธิก้คือกำหนดรู้

เพราะอะไร เพราะว่า

สติ ที่เกิดขึ้น เป็น เหตุให้เกิดสมาธิ สมาธิตัวนี้ที่เกิดขึ้นเป็นเหตุให้เกิดปัญญา

ฉะนั้น หากเข้าใจสมาธิ ปัญญา ของพุทธศาสนาผิดไป ก้เดินผิดทางตั้งแต่ต้น

ฝึกไปเป้นฤษี สะส่วนมาก


ฉะนั้น แล้ว ทางสายเอก อันคือ สติปัฏฐาน จึงเป้น ทางเดียวที่ทำให้พ้นวัฏฏ

พระพุทธเจ้า ตั้งแต่องค์ปฐม ก้ตรัสรู้ สิ่งเดียวกันทุกพระองค์ และก้สอนสิ่งเดียวกัน

นั่นก็คือ มหาสติปัฏฐาน ไม่มีสอนนอกเหนือไปจากนี้
ถ้าสอนนอกเหนือไปจากนี้ อันนั้นของปลอม

 

เคยถามตัวเองปะละ

ถ้าบอกว่า มาทางสมาธิ เก้บกำลังฌาน
ต้องเก็บถึงแค่ไหน แค่ไหนถึงจะพอ

จึงจะสามารถวิปัสนาญาณได้ เคยถามตัวเองมะละ

 

ไม่เคยถามนะ ทำไปเรื่อยๆ ภาวนาไปเรื่อยๆตลอดวัน เป็นปกติ
เพราะยึดแค่ โอวาท ปาติโมกข์เป็นหลักปฎิบัติ เรื่องอื่นแค่ทำไปเรื่อยๆ ได้แค่ไหนก็แค่นั้น

 

ยิ่งชัดเลย โอวาทปาติโมก

สัพพะปาปัสสะ อะกะระณัง, การไม่ทำบาปทั้งปวง

กุสะลัสสูปะสัมปะทา, การทำกุศลให้ถึงพร้อม,

สะจิตตะปะริโยทะปะนัง, การชำระจิตของตนให้ขาวรอบ,

เอตัง พุทธานะสาสะนัง, ธรรม ๓ อย่างนี้ เป็นคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย,

ขันตี ปะระมัง ตะโป ตีติกขา, ขันติ คือความอดกลั้น เป็นธรรมเครื่องเผากิเลสอย่างยิ่ง,

นิพพานัง ปะระมัง วะทันติ พุทธา, ผู้รู้ทั้งหลาย กล่าวพระนิพพานว่าเป็นธรรมอันยิ่ง,

นะ หิ ปัพพะชิโต ปะรูปะฆาตี, ผู้กำจัดสัตว์อื่นไม่ชื่อว่าเป็นบรรพชิตเลย,

สะมะโณ โหติ ปะรัง วิเหฐะยันโต, ผู้ทำลายสัตว์อื่นให้ลำบากอยู่ ไม่ชื่อว่าเป็นสมณะเลย,

อะนูปะวาโท อะนูปะฆาโต, การไม่พูดร้าย, การไม่ทำร้าย,

ปาติโมกเข จะ สังวะโร, การสำรวมในปาติโมกข์,

มัตตัญญุตา จะ ภัตตัสมิง, ความเป็นผู้รู้ประมาณในการบริโภค,

ปันตัญจะ สะยะนาสะนัง, การนอน การนั่ง ในที่อันสงัด,

อะธิจิตเต จะ อาโยโค, ความหมั่นประกอบในการทำจิตให้ยิ่ง,

เอตัง พุทธานะสาสะนัง, ธรรม ๖ อย่างนี้ เป็นคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย,

 

หมายถึง ความอ่อน แข็ง ร้อนเย็น นี่เหมือนกันเหรอ

 

ช่าย นี่คือความเป้นลักษณะธาตุของมหาภูติ
เรียกว่าธาตุ4

พอกล่าวโดยธาตุทั้งหมด
คือ ธาตุ18

 

โอเคร การรู้อย่างเดียวเท่ากับตรงทางแล้ว ไม่แทรกแซง
การเห็นตามจริง รู้เฉยๆ เท่ากับเป็นทางเอก รู้อย่างเดียว รู้จากธาตุ ให้ตลอดสาย

การเจริญสติปัฐฐาน คือสูตรไม่ลับ ที่หลายคนคาดไม่ถึง เพราะหากรู้อย่างเดียว
มันจะอิสระมาก ไม่มีอยู่ภายใต้สภาวะใดๆ เลย

 

ใช้คำพุทธองค์นี่ครอบคลุมหมด
คือกำหนดรู้..

กายใจเกิดดับ กำหนดรู้

หากบอกแต่รู้ตลอดสาย
มันเป็นภาวะ ของธาตุรู้..

ที่บางคนหลงผิด ไปเข้าใจธาตุรู้นี้เป็นนิพพาน
เลยเคลื่อนจากการเห้นตามจริง

 

แต่ธาตุรู้ กับตัวรู้ก็คนละตัวกัน
ธาตุรู้ คือรู้จากสภาวะ
แต่ตัว รู้ ก็จะไปรู้การทำงานของ ธาตุรู้อีกที

 

การรู้ๆอย่างเดียวยังไม่ใช่ มรรคแปด
การเข้าไปรู้นามธรรม...ไปเรื่อยๆ
เดี๋ยวรู้ดีใจ รู้เสียใจ รู้คิดไปเรื่อยๆ
โดยไม่มีวิหารธรรม....
มันจะพาให้หลงในรู้...หลงในนามธรรม

ถ้าเดินมรรคถูก....เวลาภาวนาจริง....
ต้องอาศัยการยึดอยู่ที่วิหารธรรม
เพราะนี่คือจุดสแตนบายของจิต
ถามว่ามีทำไมจุดสแตนบาย?
....เพื่อหนึ่งจิตตั้งมั่น
....เพื่อสองกลับมาสู่ความเป็นกลาง
....เพื่อสามทิ้งอารมณ์ที่จิตเข้าไปรู้นั้น

พอภาวนาถึงจุดหนึ่ง....
ไม่ต้องพยายามกลับมาที่จุดสแตนบาย
แต่จิตจะกลับมาที่จุดนั้นโดยอัตโนมัติเอง
นั่นเท่ากับจิตมีอุเบกขาเป็นปกติ
อนุสัยที่เคยแล่นออกไปหาผัสสะ
....ตาหูจมูกลิ้นกายใจ...
ก็ดีดกลับมาเป็นอุเบกขาออโต้
และจิตที่สงบสงัด...แบบนี้นั่นล่ะ
จะเห็นสิ่งที่แปลกปลอมแทรกเข้ามา
การเห็นสิ่งเหล่านั้นจะถูกต้องตามจริงที่สุด
....บวกกับได้ความตั้งมั่นของจิตด้วย
เพราะความตั้งมั่นนี้เป็นปัจจัยหลัก
...ให้จิตหลุดพ้น....ไม่ใช่การพยายามรู้ให้เยอะ

แต่การเข้าใจผิดของคนส่วนใหญ่
คือการพยายามรู้นามธรรมให้ได้มากที่สุด
รู้อารมณ์นั่นนี้....
เปรียบเหมือน....กระโดดเกาะนามธรรมไปเรื่อยๆ
ถ้าใครลองภาวนาแบบนี้...
จะรู้สึกว่ามันยิ่งเหนื่อย...
ยิ่งสติดีแค่ไหน...การรับรู้ของอารมณ์โน้นทีนี้ที
มันจะทำให้เป็นทุกข์แบบไม่มีอะไรเหมือน...
หลงทางอยู่ในโลกของนามธรรมนั้น
จนบางทีต้องบอกตัวเองเลยว่า..."หยุดรู้ซักที"
เพราะนี่คือการเดินมรรคองค์เดียว
...มันยังไม่ใช่มรรคแปดจริงๆ อย่างที่เข้าใจ

 

เละเทะเลยแบบนี้
ธาตุรู้ ตัวรู้ ก็ก็อันเดียวคือจิต

ไปหลงๆตามคนเดินหลงทางไปได้

 

ผมเข้าใจแบบนี้นะครับ การรู้อย่างเดียว คือรู้ไปตามสภาวการณ์นั้นการกระทบ ผัสสะ

มันคือ สัมมาสติ ที่อยู่ในมรรค 8

และการที่เรารู้ รูปนาม นี่ไม่แน่ใจว่า ขณะที่เค็นชิโร่เห็นนั้น ได้บัญยัติ รูปนามด้วยหรือเปล่า

ส่วนการรู้อย่างเดียวของผมก็คือ รู้อย่างเดียว อะไรมากระทบก็รู้ รู้แล้วก็ปล่อย

เลยไม่ได้บัญยัติอะไร ส่วนอารมณ์หากมองหยาบๆ มันแทบไม่มีเกิดเลย แต่ใจก็ยังมีไหวๆ อยู่

ทีนี้คำว่าโลกสมมุตินั้น เพราะรู้แล้วไม่ละ เลยไปบัญยัติ เข้า

ส่วนที่บอกว่าคนส่วนใหญ่พยายามรู้รูปธรรม อันนี้ผมไม่เข้าใจความหมายว่าเค็นชิโร่หมายถึงอะไร

หรือจะหมายถึง การเรียนรู้พระธรรมหรือเปล่าคับ

 

จะบอกว่าจิตเป็นธาตุรู้ ก็ถูก แต่หากจิตเห็นจิต
จะเรียกว่าอะไร

 

ก้คือจิตเห็นเจตสิก..

จิตพิจารฯจิต ก็คือ
จิตพิจารนาเจตสิกนั้นเอง

ธาตุ18..ดูบาลีอะได้.คำแปลอ่านผ่านๆ..ก้อบมาจากเวปพจนานุกรมพุธ


[348] ธาตุ 18 (สิ่งที่ทรงสภาวะของตนอยู่เอง ตามที่เหตุปัจจัยปรุงแต่งขึ้น เป็นไปตามธรรมนิยามคือกำหนดแห่งธรรมดา ไม่มีผู้สร้างผู้บันดาล และมีรูปลักษณะกิจอาการเป็นแบบจำเพาะตัว อันพึงกำหนดเอาเป็นหลักได้แต่ละอย่างๆ — elements)
1. จักขุธาตุ (ธาตุคือจักขุปสาท — eye element)
2. รูปธาตุ (ธาตุคือรูปารมณ์ — visible-data element)
3. จักขุวิญญาณธาตุ (ธาตุคือจักขุวิญญาณ — eye-consciousness element)
4. โสตธาตุ (ธาตุคือโสตปสาท — ear element)
5. สัททธาตุ (ธาตุคือสัททารมณ์ — sound element)
6. โสตวิญญาณธาตุ (ธาตุคือโสตวิญญาณ — ear-consciousness element)
7. ฆานธาตุ (ธาตุคือฆานปสาท — nose element)
8. คันธธาตุ (ธาตุคือคันธารมณ์ — odor element)
9. ฆานวิญญาณธาตุ (ธาตุคือฆานวิญญาณ — nose-conscious-ness element)
10. ชิวหาธาตุ (ธาตุคือชิวหาปสาท — tongue element)
11. รสธาตุ (ธาตุคือรสารมณ์ — flavor element)
12. ชิวหาวิญญาณธาตุ (ธาตุคือชิวหาวิญญาณ — tongue-consciousness element)
13. กายธาตุ (ธาตุคือกายปสาท — body element)
14. โผฏฐัพพธาตุ (ธาตุคือโผฏฐัพพารมณ์ — tangible-data element)
15. กายวิญญาณธาตุ (ธาตุคือกายวิญญาณ — body-consciousness element)
16. มโนธาตุ (ธาตุคือมโน — mind element)
17. ธรรมธาตุ (ธาตุคือธรรมารมณ์ — mental-data element)
18. มโนวิญญาณธาตุ (ธาตุคือมโนวิญญาณ — mind-consciousness element)

ข้อควรสังเกต
ก. ข้อ 3-6-9-12-15 ได้แก่ ทวิปัญจวิญญาณจิต รวมเป็นจิต = 10
ข. ข้อ 16 มโนธาตุ ได้แก่ สัมปฏิจฉนะ 2 กับปัญจทวาราวัชชนะ 1 รวมเป็นจิต = 3
ค. ข้อ 18 มโนวิญญาณธาตุ ได้แก่ จิตนอกเหนือจากนั้นอีก 76
รวมเป็นจิตทั้งสิ้น = 89

 

เวลารู้จริงๆไม่มีบัญญัติอะไร....
รู้แค่อาการกระเพื่อมไหวของจิต...ไม่ใส่ชื่อเรียกฮับ

คนส่วนใหญ่ที่ว่ารู้อย่างเดียว...
คือพยายามเข้าไปรู้อารมณ์....
สุขเกิด...ก็รู้
เศร้าเกิด...ก็รู้
คิดเกิด...ก็รู้

รู้ไปเรื่อยๆ...เหมือนการเกาะนามธรรมไปเรื่อยๆ
โดยไม่มีที่ให้จิตกลับไปตั้งมั่น

มรรคที่ถูก...คือมีจุดแสตนบาย
ทำจนวันนึง...จุดนั้นเป็นเหมือนบ้าน
เที่ยวไปไหนก็ตาม....ก็กลับมา
ตรงนี้จะกลายเป็นความปกติของจิต
คือมีความสงบ มีอุเบกขา เป็นปกติ
....ในความสงบนั้น...
จะเห็นความเคลื่อนไหว
เห็นความเปลี่ยนแปลงของจิต
เห็นความเกิดขึ้นของอารมณ์ภายใน
"ท่ามกลางความสงบตั้งมั่นนั้น"
เหมือนหินหล่นไปกลางบึง...ที่ผิวน้ำเรียบสนิท
สิ่งใดหล่นไป....ก็เห็นได้ชัด
ต่างจากการวิ่งรู้ในนามธรรม
ที่เหมือนหิน...หล่นไปกลางทะเล ที่มีคลื่น
ถึงจะเห็นสิ่งที่หล่นไปได้...
แต่ไม่ชัดพอให้จิตฟันธงได้ฮับ

 

อ่าาา... คุยเรื่องมรรคทีไร fcคนเดิมคอมเม้นได้เลยฮับ

#แต่ระวังเราไปหลอนในฝรรล่ะ55