ได้ไปเจอ "ซัน" ผู้มีญาณทิพย์

ถ้าท่านไม่เห็นกิเลสแล้วท่านจะละกิเลสได้เหรอ^-^

 

ลงหลุมดำ เด๊ยวรักไร้พ่าย จะกลายเป็น พ่ายไร้รัก

 

<TABLE class=tborder cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=thead>ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 36 คน ( เป็นสมาชิก 22 คน และ บุคคลทั่วไป 14 คน ) </TD><TD class=thead width="14%">

[ แนะนำเรื่องเด่น ] ​

</TD></TR><TR><TD class=alt1 width="100%" colSpan=2>บุคคลทั่วไป 3 คน, akepalung, รักไร้พ่าย, เต้าเจี้ยว, เพียงนาม, วิมุตติ, สันโดษ, ศิษย์อ.จักรี, jarinnicjar, jinny95, k.kwan, natsuto, paibula, to2504, wallopthan, ขันธ์, ขุนพล., คนดีเมืองหาดใหญ, ฉัตรา, ผีเสื้อราตรี </TD></TR></TBODY></TABLE>

คนเยอะดี

 

ความรู้มีแต่ที่โรงเรียน เพราะถ้าไม่เรียนรู้ที่โรงเรียนแล้วจะไปเอา วุฒิ ที่ไหน
เอา คนชี้แนะที่ไหน เอาหลักสูตรที่สำคัญจากไหน
แล้ว จะใครจะมารับรองให้เราใช่ไหม


เอาหละครับ พอแล้วครับ เพราะเดี๋ยวมันจะ ไปไม่ถึงไหน

 

home stay ใช่ไหม เขียนแบบนี้ใช่ไหม เขาทำกันจัง


ยังมีความรู้ซ่อนอยู่อีกมาก

 

ท่านอาจารณ์ ท่านจะยึดทำไม ท่านเป็นผู้สอนธรรมเรา ท่านสอนให้มีปัญญา ท่านสอนให้วาง แต่ที่ท่านทำท่านยึดอะไรอยู่ไหม ถูกผิดอย่างไร ช่วยให้ปัญญาด้วย

 

ท่านจินนี่ รู้จักพระแล้วหรือ
ถึงได้มั่นอกมั่นใจถึงเพียงนั้น

 

โรงเรียน นั้นเปรียบดัง พระศาสนาพุทธ ที่พระอรหันต์ท่านได้จัดวางระบบ จัดวางแนวทาง ได้ครบถ้วน ทำจนเป็น บริษัทขึ้นมาแล้ว

ดังนั้น การที่เราจะมีปัญญา ขึ้นมา เราจำเป็นต้อง ศึกษาจาก พุทธธรรม ให้ครบถ้วน เป็นไปไม่ได้ ที่เราจะเรียนเอง จากชีวิตจริงโดยไม่ เข้าโรงเรียน
เพราะว่า ปัญญา ของเรามีไม่ถึง และ บางสิ่งไม่อาจจะ รวบรวมประสบการณ์จากคนๆ เดียวได้ ต้องถ่ายทอด จากผู้ที่ทำการวิจัยและ ศึกษา มาอย่างดี แล้ว

การปล่อยวาง นั้นปล่อยวางที่ใจ แต่ระหว่างเดินทางไป ต้องมีเส้นทาง ไม่ใช่ ปล่อยวางด้วยการ หยุดเดิน หรือ เดินผิดทาง

 

ขันธ์น้อยเคยได้ยินคำว่า ...

การบรรลุธรรมมีเป็นอสงไขย ป่ะ ..

ใครก็ได้ช่วยแปลให้สันโดษหน่อย..ไม่ค่อยเข้าใจ คำว่า อสงไขย

 

ขอยอกย้อนหน่อยเถอะ ก็ท่านพี่ยังปรามาสทั้งที่ไม่รู้จักเลย ^-^

 

ศาสนาพุทธสอนทุกอย่างไว้อย่างมากมาย

ทั้งปรมัตถ์ และ สมมุติ ทั้ง ปัญญา และฤทธิ์
รวมไปถึง จริตต่างๆ

...

เรื่องคุณ ซัน ถ้าอยากรู้ต้องไปพิสูจน์
หากเขาไม่ดีจริง คนคงพูดๆ กันได้เอง ยิ่งถ้าเป็นคนน่าเชื่อไปพิสูจน์

หรือถ้าไม่ถูกใจ ก็ให้ไปสายตรง

พระอรหันต์สมัยพุทธกาล ฝ่ายมีปัญญามีมากกว่า

แต่เรื่องฤทธิ์ ถ้ามี ก็ช่วยคนได้มากขึ้น

 

ท่านเข้าใจผิดไปเสียแล้ว
การปรามาส กับ การวิจัยธรรม
ต่างกันอยู่นะ
ถ้าปรามาศต้องกล่าวว่า พระไม่ได้เรื่อง โลภ พยาบาท...
แต่ผมชี้ที่ธรรม ว่าผู้มีธรรม สมควรกระทำเช่นนี้หรือ
เพราะผู้ที่ทำเช่นนี้ได้ ย่อมแสดงถึงกิเลสในตน
จากเรื่องราวที่ท่านขุนพลเล่า ก็เห็นชัดแล้ว ไม่จำเป็นต้องรู้จักกันเป็นการส่วนตัวหรอก
นอกจากเรื่องที่เล่ามีความคลาดเคลื่อนไป

 

พระอรหันต์มี 4 แบบ คือ

1) สุขวิปัสสโก หมดกิเลสแล้ว แต่ไม่มีความรู้พิเศษ เห็นผีเห็นเทวดาไม่ได้ ได้แต่ปลงสังขาร ให้อารมณ์หยุดอยาก คือ ไม่อยากเกิด ไม่อยากมี ไม่อยากเอาดีกับชาวโลก เพราะเห็นว่าเมื่อยังเกิด ตราบใด ก็ยังต้องทุกข์ตราบนั้น ท่านเลยเบื่อเกิด ทั้งเกิดเป็นมนุษย์ เทวดา พรหม ท่านไม่เอาด้วยทั้งนั้น สิ่งที่ท่านต้องการก็คือ พระนิพพาน

2) พระอรหันต์อีกแบบหนึ่งก็คือ พระอรหันต์ที่เรียกว่า เตวิชโช คือ ท่านทรงวิชชาสาม ได้แก่
- ทิพยจักขุญาณ มีอารมณ์จิตเป็นทิพย์ รู้เรื่องราวต่าง ๆ ทั้งอดีตและอนาคต ท่านรู้ได้คล้ายตาทิพย์
- อันดับที่สอง สามารถระลึกชาติในอดีตได้ทุกชาติที่ท่านเกิดมาแล้ว
- สาม ท่านละกิเลสหมดทุกอย่างเหมือนท่านสุกขวิปัสสโก

3) พระอรหันต์อันดับที่ 3 ได้แก่ท่านผู้ทรง อภิญญา 6 คือ
- แสดงฤทธิ์ได้ทุกอย่าง เพราะอำนาจกสิณ
- มีหูทิพย์ เพราะอำนาจกสิณ
- มีทิพยจักขุญาณ
- มีปุพเพนิวาสานุสสติญาณ ระลึกชาติได้
- รู้ความรู้สึกนึกคิดของคนและสัตว์ได้
- ทำกิเลสให้สิ้นไป

4) พระอรหันต์ประเภทที่ 4 ท่านมีอำนาจฤทธิ์เหมือนท่านผู้ทรงอภิญญา แต่มีญาณพิเศษกว่า คือ มีปัญญาฉลาดเฉียบแฉลม สามารถคิดคำนวณพยากรณ์เหตุการณ์ทุกอย่างได้โดยฉับพลัน มีฤทธิ์คล่องแคล่วกว่าอภิญญา 6


ท่านอันดับที่ 4 นี้แหละ ที่ท่าน ปิณโฑลภารทวาชะ และท่านโมคคัลลาน์ ท่านทรงได้

 

คุณจินนี่ ก็ทบทวนหน่อยเถิด เราย่อมไม่รู้ว่าพระนั้นชื่ออะไร ดังนั้น
เราย่อมไม่อาจพุ่งเป้าไปที่พระแน่นอน ย่อมลงไปที่ธรรม

ธรรมนั้นคืออะไร คือ การได้มาซึ่งทรัพย์ อันอุบาสกท่านนั้นต้องออก
แรงหาเงินจัดซื้อมา เมื่อเสียไปแล้ว ก็ต้องออกแรงไปซื้อหาใหม่ ราคา
สมัยใหม่สมัยเก่าเหมือนกันไหม ความเพียร วัย และ โอกาส จะมีได้อย่าง
เดิมไหม เราล้วนไม่รู้ แต่โดยธรรม ย่อมไม่ได้มาโดยง่าย แม้โดยง่ายก็
ใช่ว่าจะไม่กระทบวงกว้าง

เราจึงเห็นด้วยธรรมว่า การได้มาซึ่งทรัพย์ของพระ ไม่เป็นไปเพื่อประโยชน์

ประโยชน์ของพระในการได้รถไปก็มีกำหนดในข้อวินัย ได้ไปตัวเองก็เสียประ
โยชน์มากกว่าได้ คือ ต้องยกให้ผู้อื่นอีกถอดหนึ่ง สิทธิก็ขาดไป การที่ผู้
รับช่วงได้รถไปโดยไม่อยู่ในแผน ก็เอาไปปลูกสาระแน่เท่านั้น จะมีเงินที่
ไหนไปบำรุง ไปเติมน้ำมัน ขัดสีฉวีวรรณ โดยธรรมแล้ว มีแต่เครื่องร้อยรัด

ไม่เป็นไปเพื่อคลายกำหนัด

 

พูดกันจังเรื่องพระอาจารย์ของผมท่านนี้

อย่าหาว่าผมไม่นับถือพระในเมืองเลยนะ
พระท่านนี้ ทั้งวัด มีรถยนต์คันนี้เท่านั้น
วัดนี้ไม่มีทีวี ไม่มีคอมพ์ กุฏท่านมีเพียงพัดลมตัวเดียว

มีเพียง เครื่องขยายในศาลา และเทปใว้ฟังพระเทสน์ ใว้ให้เณรเท่านั้น

ถ้าใครก็ตามคิดในทางไม่ดีก็เตรียมตัวใว้

นี่ล่ะผมจึงไม่อยากเก็บโพสของผมใว้ เพราะโพสของผมมันแรงมาก..กรรมแรง.

 

ท่านขุนพลอย่าคิดมาก เจตนาอยู่ที่คนปรามาส ไม่ได้อยู่ที่คนโพส

 

ถ้าไม่อยู่สูงกว่า หรือ ผ่านทางมาก่อน มองไม่เห็นหรอกครับพี่ เห็นถกธรรม
กันในเว็ปนี่ อาจจะมี ผู้ลุโสดา ลุสกีทา มาคุยด้วยก็ได้ ทางที่ดีไม่เสี่ยงดีกว่า^-^

 

คุณขุนพล กรรมมันจะแรง ก็ตกอยู่ที่คุณ

เพราะ คุณ เจตนาเอามาอ้างเพื่อหวังในน้ำหนัก

เราปรามาส หรือ พิจารณาธรรมไปด้วยธรรม ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใคร

ถ้าการพิจารณาด้วยธรรมเราผิด เราก็ย่อมผิดแค่นั้น

แต่คนผิดกว่านั้น คือ ผู้อราถนามาเพื่อประโยชน์ตน

 

รู้หนอ คิดหนอ คิดหนอ^-^

 

เอกวีร์ไม่ต้องไปโยนกรรมให้ใคร
กรรมอยู่ที่เจตนา..ขอบอก