วิชชา ธรรมกาย ไม่ได้มาจาก วัดพระธรรมกาย

คุณ komodo ถ้าคุณ กล่าวว่าสองคนนั้นผมเห็นด้วย แต่ถ้ากล่าวว่า ผม ด้วย หรือ กล่าวว่า ทั้งคู่ผมไม่เห็นด้วย

เพราะว่า สองคนเขามา กล่าวว่า ผม ผมก็ต้องพูด

ดูต้นเรื่องสิ ผมถกกับ คนที่เชื่อธรรมกาย แต่พอไปๆ มาๆ สองคนนี้ เอาเหตุผล มาสองสามเหตุผล พูดแล้วพูดอีก อย่างกับคน หลงๆ ลืมๆ ไม่มีอะไรจะพูด

นี่ผมอยากจะถกธรรม เรื่องธรรมกายจะแย่อยุ่แล้ว ไม่เห็นมีเหตุผลใหม่ๆ เลย มีแต่ ก๊อบปีี้มาแปะ ไม่มีใครรุ้จริงนี่

 

อริยะห้ามแตะ นะจ๊ะๆ

ป้ายสีคนอื่นอีกแล้ว ตัวเองเที่ยวราวีเขาไปทั่ว ไม่ยักรู้เน้อ..
ไปอ่านใหม่ นะ หลงลืม แบบนี้ ก็ดำน้ำไปเลย

ว่าใครเขา เข้าตัวทุกทีนะ คุณขันธ์นะ

(||)

 

จะให้ดู อะไรอย่างหนึ่ง ว่าคนเรานี่ตีความตามตรรกะตนไม่ได้

เพราะเมื่อครั้งกระแสบอกว่า ผมสำเร็จธรรมแน่ คนก็แห่มาเชื่อ

พอกระแส พวกมารมันแรง คนก็แห่ไม่เชื่อ

ทีนี้ ความมั่นคง ความศรัทธาในพระธรรม ที่ผมพูด มันยังไม่หนักแน่นพอ

ไม่ใช่ผมไม่หนักแน่นพอ แต่ ตรรกะในใจของ คนอ่านยังไม่ปักหลักถึง อจลศรัทธา

เพราะหากว่า ปักหลักไปแล้ว รุ้แล้ว เห็นแล้ว ตามผม ก็จะไม่คลอน ไม่สนใจในการกระทำ
แต่ ดูที่ธรรมเป็นหลัก

จึงเรียกว่า มีศรัทธา

นี่แหละ ที่เขาเรียกว่า จะเกลียดจะชังอะไร อย่าไปดูที่ตัวบุคคล ให้ดูที่ พระธรรม
พอดูที่พระธรรม แล้ว จึงลงได้ แต่ถ้าดูที่ตัวบุคคล มันก็ เพ่งว่า ทำไมเขาทำแบบนี้ พอชอบใจ ก็ ศรัทธาบ้าไปเลย
พอไม่ชอบใจ ก็ไปด่าว่า ไอ้นี่จอมปลอม คนพูดเรื่องจริง ก็บอกว่า จอมปลอม แต่หัวใจตัวเองจอมปลอม โดนหลอกไปทางนั้นที ทางนี้ที ไม่เคยดู

นี่โง่กัน ยังอวดฉลาด เอาหละ ผมจะไปทำธุระต่อ

 

เวลาพูดดี จงทำให้ได้อย่างนั้น
อย่ามัวแต่ขันธ์แตก
จะเสียคำ

ไม่ใช่ เดี๋ยวบอกคนนั้นอริยะ พอไม่ถูกใจ เรียกเขา ปุถุเน่า

;8

 

ตามอ่านตั้งแต่เช้า กว่าจะทัน
ดูเหมือนมันปิดไปหมดเลย แทงไม่ทะลุสักที เพราะจิตส่งออก จี้ไปที่คน
ส่วนผู้มีธรรมทั้งหลาย ยังไม่เห็นแย้งด้วยเหตุด้วยผลได้เลย
ปล่อยตัวปล่อยใจให้ไหลไปตามตัณหาของตนได้อย่างไร
เจริญสติ ดูจิตตนเองสักนิด ว่าสภาวะจิตของเราเป็นเช่นไร
ถ้ามีโทสะ โมหะอยู่ ใจไม่เป็นกลาง มันจะเห็นธรรมไปได้อย่างไร
มาจนถึงหน้า 38 ก็ยังยึดกับการเพ่งไปที่บุคคล เหมือนเดิม
ดูเหมือนจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงอะไรเลย
สิ่งหนึ่งที่ผมได้จากเหตุการณ์นี้ คือ ความล้ำลึกสุดหยั่งของกิเลสทั้งหลาย ที่ปิดกั้นปัญญาอยู่
นับว่าเพิ่มพูนปัญญาได้มากทีเดียว
ขอเอ่ยถึงสุดที่รักหน่อย
คุณสันโดษ โผล่มาทีแรกดูเพื้ยนๆ
แต่ตอนนี้กลับเห็นธรรมมากกว่าผู้ทรงธรรมหลายๆ ท่าน
การสนับสนุนสัทธรรมปฏิรูป ดูเหมือนจะจัดกลุ่มได้กับสังฆเภทนะ
บรรดาผู้ทรงธรรมคงทราบดีว่า สังฆเภทนี้ ร้ายแรงแค่ไหน ทำไมมองไม่เห็นกัน...

 

ทำไมเกริ่นยาว เพื่อด่าตนเองในตอนท้าย
ยกธรรมของปู่มั่นมา ไปอ่านหน่อย จะได้รู้ว่าคุณแอบอ้างผิดอย่างไร

.

 

อริยะ ไม่ใช่ผู้วิเศษ แต่เป็นผู้ละสังโยชน์ ย่อมทำจิตตนให้เบาจากทุกข์ลงได้ตามกำลัง
เป็นผู้มีศีล และพรหมวิหาร จึงไม่ใช่คนที่จะกล่าวเท็จได้ หรือกล่าวพล่อยไป ..

.

 

ขอย้ำยืนยันเลยว่าการปฏิบัติแบบสายธรรมกายไม่มีทางที่จะบรรลุแน่นอนแม้แต่โสดาบัน...เพราะเป็นการปฏิบัติในนิมิตไม่ใช่การปฏิบัติบนโลกของความเป็นจริงที่มีการกระทบผัสสะของอายตนะทั้ง 6 ซึ่งทางสายธรรมกายไม่ว่าจะมาจากที่ใดๆ ก็จะปิดการรับรู้ของทวารทั้ง 6 ในโลกชีวิตปัจจุบัน

การทำทาน ผู้ที่ทำทานกับวัดธรรมกายไม่ได้บุญเลยและไม่เกิดอานิสงค์ด้วยเพราะทางธรรมกายสอนว่า "ทำไมคนถึงจนถึงรวยไม่เท่ากันเพราะทำทานมาไม่เท่ากันมิใช่หรอ" นี่เป็นคำที่ผิดทางพุทธ เป็นการลวงโลก การทำทานของพุทธนั้นเป็นไปเพื่อการลดละความตระหนี่ถี่เหนียว หรือลดละกิเลส เป็นการปฏิบัติธรรมอย่างหนึ่ง การเสียสละหรือการจาคะมีแต่จะหมดไปไม่มีได้คืนมา ให้ไปเรื่อยๆจนกว่ากิเลสตัวความโลภจะหมดไป นี่เป็นความหมายการทำทานของพุทธ
แต่การทำทานของธรรมกายเป็นการหลอกชาวบ้านว่าถ้าคุณทำทานแล้วชาติต่อไปคุณจะร่ำรวยกว่าชาตินี้ เหมือนการซื้อหวยหรือถูกหวย หรือใส่บาตรข้าว 1 ช้อนและก็อธิฐานสาธุให้ถูกหวยรางวัลที่ 1 หรือไม่ก็ทำทานเพือจะได้ขึ้นสวรรค์ ไม่ได้สอนให้คนลดละกิเลสตรงใหนเลยมีแต่เพิ่มความอยากได้ไม่รู้จักจบจักสิ้น
เพราะเหตุนี้เลยยืนยันอย่างที่สุดเลยว่าคนที่ไปทำทานกับวัดธรรมกายไม่ได้เกิดการลดละความโลภออกจากจิตใจเลยแม้แต่คนเดียว หรือไม่ได้บุญนั้นเอง

ย้ำอีกครั้ง บุญ คือการชำระกิเลส หรือได้ลดกิเลสนั่งเอง

:love::love::love::love::love::love::love::love::love::love::love:

 

ชื่อกระทู้ ... วิชชา ธรรมกาย ไม่ได้มาจาก วัดพระธรรมกาย

หลังจากนั้น ก็เป็นการสอนธรรมกายจากปู่สด ที่ยกมาค่ะ

.

 

ท่านยกคำหลวงปู่มากล่าวอ้างก่อน มิใช่หรือ
ผมก็บอกว่า ท่านเข้าใจความหมายผิดนะ
และผมยังช่วยรับรองให้ด้วยว่า หลวงปู่กล่าวไว้จริง เคยอ่านหลายรอบแล้ว
แต่ก่อนก็ไม่เข้าใจ ตอนนี้เข้าใจชัดแล้ว
การตำหนิติเตียนผู้อื่นไม่สมควรจริงๆ
แต่ท่านต้องมองให้ลึกเข้าอีกนิดว่า มีประโยคนี้ การกล่าวโทษผู้อื่นโดยขาดการไตร่ตรอง
ชี้ให้เห็นว่า การกล่าวโทษที่เกิดขึ้นจากกิเลส เช่น ความหมั่นไส้ ความพยาบาท นั้นมิบังควรเลย
ส่วนการตำหนิกล่าวโทษในสิ่งที่ถูกต้อง นั่นคือ ไตร่ตรองไว้แล้ว สมควรยิ่ง
เพราะนั่นอาจช่วยให้ผู้ฟังได้เกิดปัญญาขึ้นมาบ้าง และเป็นการดำรงพุทธแท้ให้มีอายุยืนนานขึ้น

มีอยู่กรณีหนึ่ง ที่หลวงตาพวง มาหาหลวงปู่ดูลย์ บอกว่าตนเองสำเร็จอรหันต์แล้ว ให้หลวงปู่ดูลย์ออกมากราบ
หลวงปู่ก็เมตตา เห็นว่านี่มันติดวิปัสสนูปกิเลส จึงเห็นผิดเป็นชอบ
หลวงปู่ก็สอนสั่งว่านี่ไม่ใช่นะ
หลวงตาก็ไม่ยอมฟัง
หลวงปู่ถึงต้องใช้วิธี ด่าเข้าไปแรงๆ
หลวงตาพวงโกรธจัด เดินหายไปเลย
สักพักนึกขึ้นได้ว่า ลืมบาตร และเครื่องอัตถบริขารต่างๆไว้ที่กุฏิหลวงปู่ดูลย์
จึงฉุกคิดได้ว่า นี่หรือ จิตพระอรหันต์ โดนกิเลสมันเล่นงานเสียแล้ว
หลวงตาจึงกลับไปขอขมาหลวงปู่เป็นการใหญ่

กรณีศึกษานี้สอนให้รู้ว่า สัมมาวาจา ใช่ว่าจะต้องหมายถึงคำสุภาพเท่านั้น
คำหยาบคายก็เป็นสัมมาวาจาได้ แต่สิ่งสำคัญคือ เจตนาที่เป็นกุศลในการเปล่งวาจานั้นออกไป
การที่เราฟังคำหยาบคาย แล้วใจขุ่มมั่ว นั่นเพราะเรามีจิตที่เป็นอกุศลปรุงจากสมมตินั้น มิใช่หรือ
ภาษาในโลกนี้มีมากมาย หากผมด่าฝรั่งว่า ไอ้หน้าโง่
ฝรั่งจะไม่โกรธเลย ถ้าเค้าไม่เข้าใจความหมายนั้น
ในทางกลับกัน ถ้าด่าคนไทย ไอ้หน้าโง่
นี่ มันโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเลย เพราะอะไรล่ะ
ก็เพราะติดในสมมติบัญญัติอยู่ไง กิเลสตนเองมันปรุงไปไง

เต้าเจี้ยว ผมไม่เหมือนหลายๆ ท่าน เช่น ท่านบุคคล3 ที่จะเสียเวลามากมายกับการอธิบายให้ใครถึงธรรม
จริตผมนิยมสอนผู้ที่ว่าง่ายเสียมากกว่า เพราะเล็งเห็นว่า ไม่คุ้มที่จะเสียเวลากับการฝึกม้าผยศ

 

ถึงคุณโอม

เรื่อง กระจกส่องตัวเองไม่ได้

ตอนแรกคุณยกคำนี้มา ผมก็คิดว่า คุณยกวิปัสสนาญาณ ได้ ถึงได้ใช้คำนี้

แต่ตอนนี้รู้แล้วว่าทำไมคุยกับเราไม่รู้เรื่อง เพราะคุณยกเพียงแค่เป็นสำนวน

ไม่ใช่ยกเพื่อชี้สภาวะธรรมที่กำลังปฏิบัติอยู่

* * * * *

จริงๆ วิธีการใช้คำไม่สุภาพที่ อ.ขันธ์ ใช้ ก็เพื่อ ทำให้สักกายทิฏฐิ มันผุดออกมา
คนที่เรียนทางธรรมกับ อ.ขันธ์ จะเข้าใจจุดนี้ดี และทีนี้ อ.ขันธ์ เหมือนรับ ธุระ
ในส่วนนี้เวลาเสวนา ถ้า อ.ขันธ์ ไม่ทำ ผมก็จะเป็นคนทำเอง แต่การชี้จะผิดไป
คือ จะพูดตัวกิเลส ไปเลย ไม่ได้ตรงไปตรงมาแต่ซ่อนเงื่อนงำไว้

การชี้ตัวกิเลสลงไปเลย ส่วนใหญ่ก็ไม่ได้ผล สำหรับคนที่มีสักกายทิฏฐิอยู่ ยังชื่น
ชมในการมีกิเลสนั้นๆ เวลาที่ชี้จึงร้อนใจ แต่ถ้า ใครภาวนาวิปัสนาอยู่ แล้วมีคน
ชี้ดูตัวกิเลสให้ จะต่างกัน จะเหมือนเห็นขุมทรัพย์

ทำไม ถึงเห็นขุมทรัพย์ แทนที่จะด่ากลับ ว่าหักดูตัวเองก่อน

ก็เพราะ คนที่กำลังยกวิปัสสนาญาณนั้น จะมี คติประจำใจ คือ
กิเลสไม่ใช่เรา การพูดว่า กิเลสไม่ใช่เรา ไม่ใช่พูดเพื่อปฏิเสธการ
กระทำ แต่พูดเพื่อให้เป็นทัศนะอำนวยในการแยกเป็นผู้ดู ผู้เห็นกิเลส
โดยที่ความเป็นจริงนั้น จะรู้ลึกๆอยู่ว่า กิเลสอาศัยจิต และกายเราเกิด

ดังนั้น การพูดว่า กิเลสไม่ใช่เรา ก็เพื่อเอื้อต่อทัศนะในการดู ไม่ใช่การ
เป็นคนที่ปฏิเสธกิเลสไม่ใช่เรา ถ้าเข้าใจ จิตใจก็จะตั้งมั่นยอมรับในการ
ดูกิเลส ดังนั้น เมื่อใครมาชี้ จะถูกจะผิด จะยินดีน้อมรับฟังไว้ก่อน

และนี้คือ กระจกส่องตัวเองไม่ได้ ในสภาวะของนักปฏิบัติวิปัสสนา

ดังนั้น ไม่จำเป็นเลย ที่จะยก สำนวน กระจกส่องตัวเองไม่ได้ มาพูด
กับนักวิปัสสนายานิก เพราะภาวะนี้ น้อมอยู่ในใจตลอดอยู่แล้ว ดังนั้น
เราจะไม่สงสัยกันและกันระหว่างนักวิปัสสนา เมื่อชี้กิเลสกัน ก็จะรู้ว่า
เป็นไปด้วยความ เมตตา และ กรุณา เพราะห่วงว่าอีกคนจะไม่เห็น

เมื่อชี้แล้ว อีกคนย่อมมองอยู่ดูอยู่ แต่ก็ไม่จำเป็นต้องออกตอบรับ เพราะ
มันเป็นเรื่องปรกติที่จะชี้กันไปชี้กันมา เหมือนเราเจอกันก็ยกมือไหว้ ในวัน
หนึ่งเจอกันอีก ก็ไม่ต้องยกมือไหว้แล้ว เพราะรู้กันว่าเคารพกันและกัน

* * * *

ปล. ผมยกสำนวนนี้ขึ้นมา ถ้าคุณโอมจะย้อนไปอ่าน จะเห็นว่า ผมไม่ได้ยกขึ้น
มาเพื่อต่อว่า แต่ยกมาเพราะสงสัย เพราะคนที่ยกสำนวนนี้จะต้องทำวิปัสสนา
เป็น แต่การที่ผม และ อ.ขันธ์ นำเสนอ การวิปัสสนาอยู่ แต่เหมือนไม่เข้าใจ
และขัดขวาง ก็เลยทำให้สงสัย -- เป็นภาวะสงสัยเท่านั้น ไม่ได้คิดเกินเลยต่อว่า

 

ทำไม นักวิปัสสนายานิก ถึงเห็นกิเลสตัวเองเสมอ

ก็เพราะ นักวิปัสสนายานิก จะปล่อยจิต และ กายไปตามธรรมชาติ
เพื่อเอื้อให้กิเลสผุดออกมาให้เห็น ยิ่งเห็นมากยิ่งดี

คนที่ไม่รู้ แล้วมาต่อว่านักวิปัสสนายานิก จึงเผยได้อย่างชัดเจนว่า

ทำวิปัสสนายังไม่เป็น และปราศจากความเข้าใจโดยสิ้นเชิง

 

ยกมาให้ครบ
แล้วเอาคำดิฉันมาเทียบ อย่าตะแบง

และควรทำเข้าใจให้ดี ไม่ใช่ยังแอบอ้างผิดอีก กรรมแท้ๆ


ยกมาซ้ำนะ

คติธรรมปู่มั่น

การตำหนิติเตียนผู้อื่น

ถึงเขาจะผิดจริงก็เป็นการก่อกวนจิตใจตนเองให้ขุ่นมัวไปด้วยความเดือดร้อน วุ่นวายใจที่คิดแต่ตำหนิผู้อื่นจนอยู่ไม่เป็นสุขนั้น นักปราชญ์ถือเป็นความผิดและบาปกรรมไม่มีดีเลยจะเป็นโทษให้ท่านได้สิ่งไม่พึงปรารถนามาทรมานอย่างไม่คาดฝัน

..การกล่าวโทษผู้อื่นโดยขาดการไตร่ตรองเป็นการสั่งสมโทษและบาปใส่ตนให้ได้รับความทุกข์ จึงควรสลดสังเวชต่อความผิดของตนงดความเห็นที่เป็นบาปภัยแก่ตนเสีย ความทุกข์เป็นของน่าเกลียดน่ากลัวแต่สาเหตุที่ทำให้เกิดทุกข์ ทำไมพอใจสร้างขึ้นเอง เมื่อเกิดมาอาภัพชาติแล้วอย่าให้ใจอาภัพอีก ผู้เกิดมาชาตินี้อาภัพแล้ว อย่าให้ใจอาภัพคิดแต่ผลิตโทษทำบาปอกุศลเผาผลาญตน ให้ได้ทุกข์เป็นบาปกรรมอีกเลย คนชั่วทำชั่วได้ง่าย และติดใจไม่ยอมลดละแก้ไขให้ดี คนดี ทำดีง่ายและติดใจกลายเป็นคนรักธรรมตลอดไป



ที่สำคัญ คุณมั่นใจว่าตำหนิกล่าวโทษในสิ่งที่ถุกต้อง ??
ต้องระวังให้ดี ถ้าไม่ใช่อย่างที่คุณคิด เห็นพวกอวดตนมีไม่น้อยในเว็บนี้ <O</O

(||)

 

เอาเป็นว่า ผมมันโง่เขลาเบาปัญญา
ไม่น่าสอนหนังสือสังฆราชเยี่ยงท่านเลย
ขออภัยด้วยครับ...;8

 

เจตนา นั้น เป็นตัวนำทางกรรม ..
ไม่ว่าจะแสดงออกอย่างไรก็ตาม
แต่ไม่พ้นกรรมไปจากความจริงในใจนั้นได้เลย

.

 

ถูกแล้ว เจตนา นั้นเป็นตัวนำการกระทำ

แต่ เจตนา ก็ถูกปรุงขึ้นได้ สำหรับคนที่ไม่หลง

ต่างกันอย่างไร ระหว่างคนหลงที่ใช้เจตนา กับ คนไม่หลงที่ใช้เจตนา

คนหลงที่ใช้เจตนา จะมีอารมณ์ร่วมกับคำพูดนั้นจริงๆ เช่น ครูมีอารมณ์
และตีนักเรียนด้วยแรงของอารมณ์ พ่อแม่ตีลูกด้วยความขุ่นใจ

คนไม่หลงที่ใช้เจตนา จะไม่มีอามรณ์ร่วม แต่เป็นการใช้ทางเทคนิค
เช่น ครูตีนักเรียน พ่อแม่ตีลูก

จะเห็นว่า จากตัวอย่าง อาการของกริยา ภายนอกเหมือนกัน แต่ต่าง
กันที่การเสพอารมณ์ แต่กรณีที่ยกตัวอย่าง จะเห็นได้ หรือแยกได้
จากทางสีหน้า แต่ทีนี้ กรณีของ อ.ขันธ์ เราไม่อาจเห็นได้ว่าสีหน้า
เป็นอย่างไร ดังนั้น เราจึงต้องอนุมาน สร้างอารมณ์ร่วม เพื่อเสพ
โดยดึงจากตัวหนังสือ แล้วหยั่งอารมณ์ พอหยั่งได้ ก็ปรุงโต้ตอบออก
ไป

ทีนี้ ถ้าเราอ่านอย่างไม่คาดเดาอารมณ์ ใช้เพียงทัศนะที่เป็นกลาง เรา
จะอ่านตัวหนังสือของ อ.ขันธ์ โดยไม่มีอารมณ์เกิดขึ้น จะมีเพียงทัศนะ
เท่านั้น หรือ เห็นแต่ข้อธรรมเท่านั้น ถ้าใครอ่านแล้วไม่เห็นเป็นข้อธรรม
ถ้าเป็นสันโดษ จะใช้สำนวนว่า ดูคิด ทันที แต่ถ้าเป็นผม ผมจะชี้ตัวกิเลส
หรือ วิถีจิตกลับไป ( ดังที่ผมขีดเส้นใต้ในวรรคก่อนหน้า )

 

ครับผม
พี่ขันธ์โม้ ผมก็บอกว่าพี่โม้
พี่ขันธ์ไม่รู้จริง ผมก็บอกไม่รู้จริง
พี่ขันธ์ไม่ควรมาวิจารณ์ ผมก็บอกไม่ควร

นี่ก็ควร อนุโมทนาสาธุกับผมที่ผมพูด ควรยอมรับเสียด้วยซ้ำ

 

ดีแล้ว ถูกแล้ว ถ้าคิดเห็นอย่างไร ก็แสดงออกมา ในทางวิปัสสนายานิกแล้ว
เราไม่ได้รังเกลียด ในการเห็นการโต้ตอบของอีกฝ่าย และก็ไม่รังเกลียดที่จะ
ถูกชี้

ในการยกวิปัสสนาญาณ จะไม่มีคำว่า ห้ามทำอย่างนู้น ห้ามทำอย่างนี้ มีแต่ให้
รู้ ให้ดู จะรู้ จะดูได้ ก็ต้องแสดงออกมาตามความเป็นจริง

ดังนั้น ครูที่สอนวิปัสสนายานิก จะดีใจมาก หากลูกศิษย์เป็นผู้ชี้กิเลสตัวเองเสียเอง

ถ้าทำไม่ได้ ครูผู้สอนจะเป็นคนชี้ให้ จะเป็นคนกระชากหน้ากากให้ แต่ก็ควรทำกับ
คนที่จิตใจเข้มแข็ง เพราะถ้าทำกับคนที่จิตใจไม่เข็มแข็งจะตกใจ ละอาย จนเกิด
มานะข้างถ่อมตน แต่สำหรับคนที่มีจิตใจเข้มแข็ง จะเกิดมานะข้างฟูขึ้น ดังนั้น
ก็จะมีการโต้ธรรมกัน แต่ใช้สำนวนตามภาษาคนกันเองขึ้นเรื่อยๆ จนกว่าจะเห็นว่า
อีกฝ่ายนั้นเต็มไปด้วยอารมณ์ ก็จะหาทางเปลี่ยนอารมณ์ หรือเปลี่ยนเป้ากิเลสที่ชี้
ก็จะต่อธรรมกันได้เรื่อยๆ

แต่คนไม่รู้ ไม่รู้ว่าเรากำลังทำอะไร มักจะไม่เข้าใจ

เหมือนเราเดินเข้าไปในตลาด เห็นแม่ค้าตะโกนเข้าหากัน ด่ากัน เราเห็นแล้ว
ไม่เข้าใจ ก็งง และรังเกลียด แต่ขณะที่แม่ค้ารายรอบหัวเราะชอบใจ นั่น
เพราะเขาต่อธรรมกันและกัน ตามประสา ภูมิธรรมของเขา

 

รวมถึงคุณด้วยไหม

คนอื่น เขามีวิจารณญาณพอ