♥ มาแต่งกลอนแก้เหงากันนะ ♥

หอมมากจริงๆค่ะ คุณบุษฯ

เวฬุวัลชอบดอกกาแฟมากที่สุดเลยค่ะ(||)

 

ดอกเล็กบางนวลลออชูช่อขาว
เมื่อน้ำค้างพร่างพราวเจ้าสไว
หอมอ่อนอ่อนร่อนตามลมมาแต่ไกล
ทั้งดลให้ได้้สดชื่นรื่นฤดี

ดอกสีขาวเบ่งบานเป็นพวงพู่
ให้มองดูเป็นสง่าและราศรี
กลีบเล็กบางยามต้องแสงหรุจี
ก็ทวีชึ่งความงามยามได้ยล

 

ดอกกาแฟดอกนั้นช่างจับจิต
ให้ชวนพิศชวนคิดพิศมัย
ให้รื่นรมย์สดชื่นสมฤทัย
ให้ห่วงหาอาลัยยามห่างมา

 

ทิวลิปสีเหลืองสด
โศกสลดมลายไป
ทุกข์กายและทุกใจ
หายลับไปในวันนี้
เริ่มต้นในวันใหม่
สุขสดใสใจดวงเดิม
ได้แรงใจมาเพิ่มเติม
ให้ก้าวเดินอย่างมั่นคง

 

พฤกษพกาสรกุญชรชาติ
วายชีวาติแตกมลายไปเมืองผี
เขาและงาสองนั้นสำคัญมี
สถิตที่ประเทศเขตุธานินทร์

นรชาติทั้งหมดที่ปกปิด
วายชีวิตแตกงลงเป็นผงสิ้น
ชั่วและดีไม่มรณาตามกายิน
ฝากระบิลประดับใว้ในโลกา....

(จำมาจากในหนังสือครับ...)

 

ไม้งาม ที่ในสวน
อบอวล กลิ่นความฝัน
เรียงร้อย ถ้อยจำนรร
มาฝากกัน ให้คนไกล

ความเย็น อยู่ที่นี่
ไม่ต้องหา ว่าอยู่ไหน
เพียงคุณ มองข้ามไป
เสียงหัวใจ เป็นของคุณ อิอิ แหวว แหวว หน่อยนะครับ

 

รักหนึ่งคือแม่แน่แท้
ไม่ผันแปรเปลี่ยนรักสมัครสมาน
รักของแม่ไม่เปลี่ยนไปตามวันวาร
ลูกมอบพานบูชาแม่เทิดพระคุณ

 

เห็นรักซ้อนซ่อนรักน่าฉงน
คนหนอคนค้นหารักไปจนทั่ว
คนหนอคนหลงความรักจนเมามัว
หลงเกลือกกลั้วรักซ้อนซ่อนรักลวง

 

มะลิน้อยร้อยเป็นพวงดวงดอกรัก
ให้ประจักร์รักของแม่ใครไม่เหมือน
เที่ยวหาไปทั่วหล้าอย่าแชเชือน
หารักเหมือนรักของแม่ไม่มีเลย (กราบแม่งาม ๆ ค่ะ แม่บุษอยู่ไกลฝากกราบแม่แทนบุษด้วยนะคะ รักแม่ที่สุดเลยค่ะ)

 

แม่เอ๋ย...แม่จ๋า คำคำนี้พร่ำเพรียกมาแต่หนไหน
เรียกด้วยรัก ด้วยผูกพัน อันมากมาย
แม่จ๋า หมายใจภักดิ์ รักแม่เอ๋ย

ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อมขอเดชะ

​

 

เกลียดใจตัวเองนัก
ดันเผลอไปรักคุณจนได้
ทั้งที่ไม่รู้ว่าคุณคิดอย่างไร
มีใจให้บ้างไหมคนดี
ทุกทุกทีที่เจอคุณ
ใจก็แอบลุ้นอยู่ทุกครั้ง
อยากเห็นรอยยิ้มน่ารักน่าชัง
อยากเห็นจังรอยยิ้มจากคุณ

 

คิดถึงเธออีกแล้วนะ
คิดถึงเธอวันละสามหน
คิดถึงเธอจนจะขาดใจ
เธออยู่ไกลรู้บ้างไหมคนดี
ว่าคนคนนี้คอยเป็นห่วง
ว่าคนคนนี้คอยห่วงหา
นั่งคอยนับวันเวลา
ที่เธอจะกลับมาหากัน

 

โอ้หนอความรักพูดยาก
หนึ่งรักหนึ่งลวงหนึ่งหลง
เข้ามาทำให้ใจงงงง
เลิกรักเลิกหลงเลิกลวง (แหะ ๆ ๆ ๆ รู้นะแต่ก็ทำไม่ได้เนอะ)

 

สำหรับคุณสุดที่รัก
เพราะคุณคือที่พักพิงใจ
ในยามที่ความเหงาเข้ามาใกล้
ในยามที่ต้องการใครสักคน
เพราะคุณคือคนพิเศษ
ที่ใจไม่อาจปฏิเสธได้
เลยเผลอให้รักคุณทั้งใจ
ไม่ขอให้ใครให้เพียงคุณ

 

ผ่านล่วงพ้นพ้นวัยมานานนัก
ด้วยความรักหนุ่มสาวคราวก่อนหนา
ยังประทับติดตรึงไว้ในอุรา
ยามเมื่อครานึกถึงซึ้งวันวาน
ผ่านล่วงเลยนานนักรักหดหาย
เหลือเพียงสายใยเยื่อเจือสบาย
เหลือเพียงจิตติดตามรูปนามกาย
เหลือเพียงสายพระธรรมชี้นำทาง

 

สังขารเรานั้นหรือคือไม่เที่ยง
ล้วนเอนเอียงตามกาลเวลาไหว
มีเกิดแก่เจ็บตายเรียงรายไป
ตามครรไลแห่งวัฏสังสารา

เมื่อเกิดมาเป็นมนุษย์สุดเลิศล้ำ
จงให้ธรรมนำจิตคิดเถิดหนา
ด้วยว่าธรรมแห่งองค์พระศาสดา
จะนำพาผ่านสงสารวัฏครรไล

ธรรมจะดลให้คิดจิตสว่าง
ไม่เลือนลางตามวันเวลาไหล
ไม่มัวมนตามกิเลสและเพทภัย
ทั้งดลให้ไปสู่พระนฤพาน

 

ดึกแล้วมองซ้ายขวา
ไม่มีใครมาเลยหนอ
ไอ้เราก็นั่งเฝ้ารอ
ทดท้อรอใครๆ ก็ไม่มา (ฮือๆๆๆๆๆ เงียบจัง)

 

ช่างเงียบเหงาเศร้าใจนัก
เพื่อนรักนักกลอนหาย
เข้ามาไม่เห็นใคร
ไปรู้หายไปทางไหนกัน

 

ความเหงาความฝันความสุข
ความสนุกความเศร้าความสับสน
ความใฝ่ฝันความมั่งมีความยากจน
ความวกวนความวุ่นวายความตายเรา.

 

เฝ้าแวะ วนเวียน อยู่แถวนี้
รู้ดี ไม่มี ใครหลบหาย
เพียงอาจ หลงร่าง สลับลาย
มีหลากหลาย ทางเพลิน ให้เดินกลอน...

( หน้าตาเวปเปลี่ยนไป อาจทำให้แตกแถว ไปบ้างค่ะ อิอิ ...)
;aa50