เราไม่มีในกาย กายไม่มีในเรา

^-^^-^^-^

 

คุณตอบมานี้ เราร้องไห้ โฮ เลยนะ ไม่รู้เศร้า เรื่องอะไร

ไปไหว้พระธาตุพนม มา สามีให้เสี่ยงเซียมซี สงสัยจะมาล้วงความลับของเรา

ได้มาอ่านแล้ว เขายิ้มสมน้ำหน้าเราซะ เราจ๋อยเลยนะ

ในเซียมซีบอกว่า เราเข้าข่ายเข็นครกขึ้นภูเขา ประมาณว่าให้ทำใจไว้

เพราะมีคนอยากเข็นครก เราก็ต้องเหนื่อยด้วยดิ ไปไหนไปด้วย ไม่ช่วยซักบาท กรำ

 

เจ๋ง จริงนะ ตัวแค่นี้

 

เกทับคุณผู้ชายแถวๆนี้ ฮุฮุ

 

จะรีบไปไหน จะรีบไปไหน
ไม่รอพี่ภูติก่อนหรอ เดี๋ยวบ่ายๆพี่เค้าคงมา

 

ไม่รู้ว่า ของคุณหมายถึงอะไรนะ

แต่ของเราหมายถึง อวิชชา พาจน เอ๊ยไม่ใช่แค่ น้องพญามารจิ๊บๆ เอง

 

เมื่อวาน มีเพลงมาเกี้ยวพาผูกมิตรไมตรี ด้วยนะ
ไม่รู้ เฮียแกเหวี่ยงแหไปให้ใครมั่ง
คุณนิวรณ์ รับมาลัยไมตรี เขารึยังก็ไม่รู้ ฮุฮุ
มาต้อนรับปีใหม่กันเลย ที่เดียวเชียว
ทำยังกะ ขึ้นหน้าประวัติศาสตร์กึ่งพุทธกาล ซะงั้นแหละ

 

หัดเต้นฟุตเวิร์ค อยู่ ดูคนเข็นครก

ก็เล็งอยู่นิ ถ้ามีแววโดนครก กลิ้งทับ จะกระโดดหลบทันที ฮุฮุ

แต่ถ้า ครกมันลอยขึ้นไปเองได้ ก็จะ รีบ กระโดด ขึ้นนั่งบนครก สบายแฮ ซิเรา

นิสัยดีคบได้ไหมนิ คนแบบเรานี่ ฮุฮุ

 

คนพูดไม่รู้เรื่อง มองไม่เห็นอะไรเลย นี่แหละเขาเรียกว่าทิฎฐิบังตา มองอะไรรวมไปหมดแยกไม่ได้

ถ้าจะเอาคำว่าเข็นครกลงภูเขามาพูด แสดงว่า ยังไม่เข้าใจธรรมอย่างแท้จริง
ลืมไปมั้งว่า ทางลงภูเขา มันเรียบเป็นทางถนนหรือ ถ้ามันเรียบเป็นทางถนนก็ไม่ต้องเข็นหรอกปล่อยมันไปเฉยๆ มันก็ต้องตกไปสู่พื้นอยู่แล้ว แต่ หากว่ามันไปเจอหลุมบ้าง ไปเจอต้นไม้ขวางบ้าง ไปเจอโขดหินขวางบ้าง นี่จะทำอย่างไรกัน พระที่ท่านสอน ท่านก็สอนโดยเป็นอุบายธรรม เฉพาะๆ ไป แต่คนไปเรียนรู้มานี่ ยึดอย่่างเดียว ไม่ฟังอะไร

การดูจิต นั้นเป็นเพียง อุบายธรรมที่ทำให้ทัสนะเกิด เรื่องรูปนาม ปัญหานี้ผมก็พูดไปหลายครั้งแล้วว่า
มันไม่ได้ผิด มันผิดตรงที่คนยึดติดว่า จะต้องทำแบบนี้ตลอดไป โดยหารู้ไม่ว่า ทำเช่นนั้นอย่างเดียวแล้วมันจะติด จะต้องให้พูดอีกกี่ครั้ง

ก็ไม่ได้บอกว่ามาลบล้างอะไร แต่มาเติมให้มันเต็ม ให้มันไม่พร่อง พวกดูจิตจ๋า ก็ยังจะบอกว่าที่มาเติมให้มันสบบูรณ์นั้นไม่ควรบ้าง ส่วนอื่นไม่ใช่พระพุทธศาสนาบ้าง หาธรรมต่างๆ มาแย้งเรื่อยเปื่อย แล้วก็ขัดกันเองไม่รู้กี่ครั้ง

อะไรมันจะบังหูบังตา แล้วโต้แย้งอะไรก็โต้แย้งไม่ได้ลืมหูลืมตาเลย

 

อ.ขันธ์

โลกนี้ล้วนอนิจจังหาความแน่นอนคงตัวไม่ได้
นับประสาอะไรกับจิตใจคน

มีลาภ เสื่อมลาภ
มียศ เสื่อมยศ
มีสรรเสริญ มีนินทา
มีสุข มีทุกข์

ทุกวันก็ไม่มีอะไร
มีแต่มืดกับแจ้งเท่านั้น

ดังท่านกล่าวว่า อนัตตา
คือ ตีข้อมือไว้ แล้วดุว่า อย่ายึด......

 

เกสท์ ดูเอาไว้ว่า อย่าประมาทในธรรม ดูเอาไว้ว่า คนที่รู้ธรรมมาก ถ้ามันไม่ได้อยู่กับใจแล้วมันจะขึ้นๆ ลงๆ แต่หากธรรมอยู่ที่ใจแล้ว เที่ยง ตรงนี้ระลึกเอาไว้นะครับ
หากธรรมอยู่ที่ใจแล้วเที่ยง

 

ขอร่วมวงด้วยคนครับ....
การดูจิต นั้นเป็นเพียง อุบายธรรมที่ทำให้ทัสนะเกิด(เป็นอุบายที่ให้เห็นปรมัถธรรม เห็นถึงสัจจะ เห็นถึงธรรมที่มีอยู่อย่างแท้จริง) เรื่องรูปนาม ปัญหานี้ผมก็พูดไปหลายครั้งแล้วว่า
มันไม่ได้ผิด มันผิดตรงที่คนยึดติดว่า จะต้องทำแบบนี้ตลอดไป โดยหารู้ไม่ว่า ทำเช่นนั้นอย่างเดียวแล้วมันจะติด จะต้องให้พูดอีกกี่ครั้ง (ที่ผิดเพราะว่าเข้าไปเพ่งในการดูไม่ได้เป็นผู้ดูอยู่ห่างๆเลยเห็นผิด และเข้าใจผิด )
หากเข้าใจการดูจิต จะไม่ได้เป็นการเข้าไปเพ่ง ในการดู เพียงแค่ชำเรืองดู
...เรานั่งอ่านหนังสือด้วยความตั้งใจอยู่หน้าประตูโบถ พอมีคนเดินเข้าออกโบถ เราก็รู้โดยยังมีหางตาคอยชำเรืองดู รู้แค่ว่ามีคนเข้าไปแล้วออกมา ...นี่เป็นการดูจิตที่ถูกต้อง..
...เรานั่งอ่านหนังสือด้วยความตั้งใจอยู่หน้าโบถ พอมีคนเดินเข้าออกโบถ แต่กลับไปเพ่งคนเดินเข้าออก คอยตั้งท่า จะดู ...อย่างนี้เป็นการดูจิตที่ผิด...
...เรานั่งอ่านหนังสือด้วยความตั้งใจอยู่หน้าประตูโบถ พอมีคนเดินเข้าออกโบถ เราก็รู้โดยยังมีหางตาคอยชำเรืองดู รู้แค่ว่ามีคนเข้าไปแล้วออกมา ...นี่เป็นการดูจิตที่ถูกต้อง..พอรู้ว่ามีคนเข้าไปในโบถซึ่ง ทำท่าเป็น ขโมย เราจะเลิกอ่านหนังสือและไล่ขโมยทันที...แบบนี้เป็นสัมมาสติ
...เรานั่งอ่านหนังสือด้วยความตั้งใจอยู่หน้าประตูโบถ พอมีคนเดินเข้าออกโบถ เราก็รู้โดยยังมีหางตาคอยชำเรืองดู รู้แค่ว่ามีคนเข้าไปแล้วออกมา ...นี่เป็นการดูจิตที่ถูกต้อง..พอรู้ว่ามีคนเข้าไปในโบถซึ่ง ทำท่าเป็น ขโมย เราก็ยังอ่านหนังสือและไม่ไล่ขโมยปล่อยให้เข้าไปแล้วออกมา...แบบนี้ไม่เป็นสัมมาสติ
.....ส่วนใหญ่ไม่เรียนรู้ให้เข้าในวิธีการ การฝึกดูจิตเลยคลาดเคลื่อนในธรรม...

 

เมื่อถึงธรรมจริง จิตอะไรที่เคยดูแล้ว เราก็ไม่ต้องไปสังเกตุ มันก็จะเป็นอัตโนมัติไป ก็วางเฉยการดูในส่วนนั้น ได้โดยอัตโนมัติ แยกออกอะไรกิเลส อะไรธรรม อะไรเป็นสังขารขันธ์ ที่ทำงานไปตาม ธรรมชาติ

เราก็ไม่ต้องไปดูทั้งหมด ดูเฉพาะ ทุกข์ นี่จำไว้ อะไรเป็นทุกข์ดูตรงนั้นก่อน เรียกว่า เป็น ทุกขสัจจ ที่ต้องเรียนรู้ แต่ก่อนจะเห็นทุกข์นี้ ก็ต้องฝึกมหาสติปัฎฐานให้ดี เพื่อที่จะได้เห็นทุกข์ ที่ละเอียด เห็นทุกข์แล้ว เอาให้เห็นละเอียดให้มาก การเห็นละเอียดยิ่งๆ ขึ้นไปนี้จะต้อง ฝึก มหาสติปัฎฐานให้ชำนาญ คือ เห็นเวทนาในเวทนา เห็นจิตในจิต แล้วเลือกว่า ในส่วนใดที่เป็นทุกข์ แยกกองทุกข์ กับกองธรรม ให้ออก แล้วละทุกข์ พิจารณาธรรม ให้เห็น สมุทัย ยิ่งๆ ขึ้นไป ดับที่สมุทัย

ยกตัวอย่างเช่น วันนี้เราเห็นตัวโกรธ คนไม่รู้ก็จะมองดูโกรธ รอจนกว่าจะดับ แล้วถ้าเราไม่ทันต่อ การคิดของเราหละ เราก็คิดไปถึงหน้าไอ้คนที่เราโกรธ คือเผลอคิด มันก็โกรธอยู่อย่างนั้น แต่ถ้าเราใช้กำลังสติ กำลังสมาธิ ตัดว่าเอาหละเราจะไม่คิดไปถึงหน้า ไอ้คนที่เราเกลียด เราจะไม่ปรุงไป นี่ เราจะเห็นเหตุ อีกระดับหนึ่งของความโกรธ ว่ามาจาก การคิดไป แล้วเกิดเวทนาในสิ่งที่เขากระทำ จึงทำให้เราโกรธ

นี่ เราดับที่เหตุคือ ไม่คิดไป ไม่ก่อเรื่อง มันก็ดับได้ เรียกว่า ทวนกระแส

นี่เอาไปพิจารณาแบบนี้ ไม่ใช่เห็นโกรธแล้วดูเฉย กิเลสเอาไปกินหมด เพราะเหตุมันอยู่ที่ เวทนา และ เหตุของเวทนาคือ การเอาใจไปสัมผัส เหตุต้นคือ ไม่เท่าทัน เผลอตัวคิดไปตามเรื่องตามราวอันเป็นอวิชชา

นี่ดูกันหน่อย ผมอธิบายให้ฟัง เป็นธรรมแท้แน่นอน ปรากฎกับใจนี้แล้วจึงเอามาสอน
และ ไม่มีผิดเพี้ยนแน่นอน ตรงทางกับองค์สมเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้า

 

ความเศร้าสร้อยหงอยเหงา นี่มันเกิดจากอะไร ไม่ใช่แค่ดูรู้ ให้สาวไปถึงต้นตอ ให้เจอเช่น

เราอยู่คนเดียว เราเหงา นี่หมามันอยู่ตัวเดียวมันไม่เห็นเหงา

เราหาสาเหตุให้เจอว่า แสดงว่า เราอยู่คนเดียวแล้วเราไม่ชอบ นี่เป็นเวทนาของเราเอง หาใช่มีตัวตน เราสังเกตุให้ดีว่า แคบเข้ามาคือ คิดไปเอง นึกไปเองว่า แบบนั้นแบบนี้คือ การอยู่คนเดียว แล้วก็สร้างเรื่องสร้างราวให้เหงาเอง

นี่อบรมให้เป็นนิสัยในการพิจารณาธรรม แล้วจะเห็นเหตุเห็นปัจจัยมากขึ้น ดับที่เหตุนั้น

สุดท้ายแล้ว เราจะไม่ต้องออกแรง แต่จะดับไปได้เอง เพราะปัญญาถึง

เอาไปพิจารณา

 

และทีนี้ เมื่อสังเกตุ เห็นสมุทัยแบบนี้บ่อยๆ มันจะแจ้ง มันจะละเอียด มันจะเห็นเหตุปัจจัยจากการปรุงแต่งชัดเจน เห็นทุกอย่าง รู้และเข้าใจ เหตุปัจจัยทุกอย่างว่า ปรุงไปอย่างไร

สุดท้าย เอาให้ถึงใจ เอาให้ใจยอมรับตามความเป็นจริงได้ เราจะทวนกระแสดับทุกข์ได้เอง

จำเอาไว้นะครับ ทวนกระแสอย่างที่ผมบอกให้มาก จนใจยอมรับตามความเป็นจริงได้ ซึ่งตรงนี้แหละที่มันต้องต่อสู้กัน เพราะกิเลสมันไม่ยอมรับ แต่ปัญญามันยอมรับ

นี่แหละ ใครทำแบบนี้ให้มากให้บ่อย มรรคญาณจะต้องเกิดขึ้น

 

ดับที่ต้นเหตุ แต่คนส่วนมาก มักรู้สึกแค่ที่ปลายเหตุ ไม่รู้สึกที่ต้นเหตุ ไม่รู้สึกถึงความเคลื่อนไหว ความกระเพื่อมของจิต ที่รู้สึกโกรธ ปล่อยมันไป กิเลศก็เอาไปกินนะ อย่างว่า การทวนกระแสแบบของ อ.ขันธ์ ไม่ใช่การหลบเข้าฌานนะ แต่เป็นการรู้ที่ต้นเหตุของการโกรธนั้น
;aa13

 

ก็เห็นจะมีแต่ท่านที่ เห็นธรรมเป็น ธรรมลามก อันนี้ก็ท่านก็ควรดูใจตัวเองได้แล้วแหละท่านนิวรณ์

 

ท่านนิวรณ์ ท่านมีแรงตำหนิแค่นี้หรือ ท่านมีเหตุผลเท่านี้หรือ เสียดายนะที่ท่านไม่เห็นอย่างที่ผมเห็น ไม่เช่นนั้นแล้ว ท่านคงมีจุดยืน และ เสถียรมากกว่านี้

ท่านจะกร่อนลงไป ก็ไม่เป็นไร อันนี้เรื่องของกิเลสท่าน ผมเข้าใจได้ไม่ยาก เพราะว่า
มันขัดใจ กิเลส มันก็ธรรมดา ที่มันจะต้องแสดงอาการ สำแดงเดช

ถ้าคนมีธรรม ก็จะต้องมองเห็นสิว่า สิ่งที่พูดไปมีเหตุมีผลอย่างไร ไม่ใช่ว่า ขัดกับตนแล้วเกิดเกลียด เกิดชังขึ้น ท่านนิวรณ์ ท่านจะมีเพลิงเผาใจมากกว่านี้ ผมแนะนำให้ท่าน ตั้งสติให้ดีแล้ว ค่อยๆ อ่าน แล้วเทียบเคียงธรรมให้ถูก ว่าอะไรคืออะไร

คำถาม คือ ให้ท่านพูดมาว่า ที่ท่านว่า ห่างออกธรรมนั้น ตรงไหน ยกมาให้ได้