ไม่ใช่นะครับที่มักกล่าวว่า “สมถะเหมือนการหลบภัย วิปัสสนาเหมือนการผจญภัย”

เราไม่รู้หรอก ว่า ท่าน Tboon จะมองใครแบบไหน หรือจะมองว่าเราดันทุรัง
บอกตามตรง เราไม่สนใจ เราสนใจแค่ ธรรมของท่านมีประโยชน์ กับเราแค่ไหน
หรือธรรมของใคร ก็ทำตาม ทุกอย่างที่พวกท่านแนะนำมา เราจะพิจารณาทุกครั้งที่คุณบอกว่าเราไม่ผ่านแล้วผ่านเลย มันเป็นแบบฝึกหัด เราไม่เคยมองตัวเองสำเร็จ ความสำเร็จมันห่างไกลเราเหลือเกิน "ผมว่า" นั้นเป็นความคิดของคุณ เราขอไม่คิดต่อ

 

ทุกอย่างที่ยกมา ต้องเอามาพิจารณาอีกรอบเสมอ ไม่ว่าจะต้น หรือกลาง หรือปลาย ไม่พยายามทำให้มันเป็นปม เป็นเกลียว ค่ะท่านขันธ์

 

ขอโทษนะครับ ผมขอถามหน่อยว่า ความโง่ นี่ดูแล้วมันหายได้ไหม

 

อันนี้ โง่ นะดูแล้วรู้ว่า นี่โง่ จดจำไว้ครับ
คราวหน้าดูต่อว่า นี่โง่ จดจำต่อ
มันจะโง่สักกี่เรื่องดีครับ

สักกายทิฎฐิ นี่ ดูยังไงมันจึงจะละได้
วิจิกิจฉา นี่ดูยังไง มันจึงจะละได้

จำไว้ว่า เหตุ ที่จะทำให้โง่ มีเป็น ล้านๆ และมีเป็นอนันต์ ไม่สามารถจะจำได้หมด
อีกทั้ง การจำ สัญญา นั้นก็เป็นอนัตตา จะจำไปได้กี่น้ำ

ตัวเองก็บอกเองว่า ความจำเป็นอนัตตา ไปบังคับไม่ได้ แต่ดันให้จำ

ผมคงต้องสร้างหนังเรื่องใหม่ครับ เรื่อง โง่ทั้งแก๊งค์ ผมจะจ้างพวกคุณไปแสดง

 

อิอิ..ค่าจ้างเท่าไรเอ่ย ให้ผมรับ บทอะไรครับท่านขันธ์

 

ถ้าใช้คำว่าดูจะ ดูว่า Cover นะ แต่ลึกๆแล้วการดูความโง่นี่คือ เรากำลังซ่อมแซม
หรือภาวนาในตัวเองอยู่ แต่เราไม่รีบ ไม่เร่ง เขาจะภาวนาด้วยประสบการณ์
และบารมีที่สะสม มา หรือสะสมปัจจุบัน มันจะคลี่คลายเอง หากไม่รีบหักคอมันเสียก่อน เพราะว่ามันจะกลายเป็นอวิชาทันที ค่ะ ท่าน

 

งก ก็ให้รู้ว่า งก

 

ถ้ารู้ตัวได้ด้วยตัวเองว่าทำอย่างนี้ แล้วโง่ มันก็คงจะเลิกทำอย่างนั้นไปเอง
ที่ยังทำอยู่เดิมๆ ก็เพราะ ไม่รู้ตัวว่าที่ทำอยู่นั้น เรียกว่า โง่

มีสติรู้ตัวว่าโง่ ก็เลิกโง่ ได้
แต่ไม่คอนเฟิร์มนะ เพราะคนอื่นเขายังเห็นว่าเราโง่อยู่ ก็ต้องฟังคนอื่นประกอบด้วย
เดี๋ยวจะกลายเป็นเข้าข้างตัวเอง โดนกิเลสตัวเองหลอกเอาอีก

 

สักกายทิฎฐิ นี่ ดูยังไงมันจึงจะละได้
วิจิกิจฉา นี่ดูยังไง มันจึงจะละได้

ถ้ามีสติเห็นทิฏฐิในตน เห็นความคิดของตน เห็นความยึดมั่นในความคิดความเห็นได้
เห็นบ่อยๆ จนรู้ชัด ว่ายึดมั่นทิฏฐิไว้ มันก็คลายความยึดลงเอง ต่อไปทิฏฐิมันเกิด ก็ไม่ยึด
หรือถ้ายังรู้ไม่ชัด แค่รู้นิดหน่อย มันก็คลายความยึดในทิฏฐิลงได้ ถ้ารู้ชัดมันละทิฏฐิได้

วิจิกิจฉา ความสงสัย เมื่อเกิดมีขึ้นในเรา ต่อเรื่องใด
ถ้ามีสติรู้ทัน ว่า สงสัย มีสติรู้ให้ทัน บ่อยๆ เนืองๆ
พอมันจำสภาวะสงสัยได้ ต่อไปมีเรื่องอะไรมากกระทบแล้วสงสัย มันก็หยุดแค่
สงสัย รู้ว่า สงสัย มันก็ละสงสัยไปได้

 

ยังแกว่งอยู่มาก...

 

ผมแค่มาแชร์ความรู้ในส่วนที่ผมเข้าใจมาบ้าง และมาหาความรู้ในส่วนที่ผมยังขาดจากทุกท่าน แลกเปลี่ยนเรียนรู้กันไป ทีนี้จะผิดหรือถูกยังไงค่อยว่ากันไป เห็นต่างคิดต่างอย่าต่อต้าน ครูบาอาจารย์ผมสอนมา ให้ฟังเสียงภายในตัวเองเป็นหลัก ผมก็เลยเลิกดันทุรังในเรื่องแบบนี้ อืมม..ก็มาคิดได้ว่าไอ้นั่นมันก็อัตตาอย่างหนึ่งนี่หว่า เราดูไม่ออกเอง

พวกนี้จะว่าไปแล้ว การปฏิบัติของเรา ๆ นี่มันเหมือนจิ๊กซอว์นะ มันปิ๊งเป็นเรื่อง ๆ ไม่ปะติดปะต่ออะไรหรอก ระยะเวลามันก็ไม่แน่ไม่นอน แต่มันก็ให้ความเข้าใจเป็นจุด ๆ ไป บางทียังไม่เข้าใจเลยทีเดียวก็มีแต่เห็นแล้ว ต้องรอจิ๊กซอว์ตัวอื่น ๆ มาเสริม ตรงนั้นบ้าง ตรงนี้บ้าง นึกภาพจิ๊กซอว์ดิ มันปะตรงนั้นนิด ตรงนี้หน่อย เหมือนการสั่งสมบารมีนั่นแหละ พอมันเต็ม มันก็เห็นภาพรวมได้ ก็จะค่อย ๆ เข้าใจ ค่อย ๆ คลายปริศนาชีวิตไปได้เอง ไม่เหมือนจิ๊กซอว์อยู่อย่างหนึ่งตรงที่เลือกตัวไม่ได้ แล้วแต่เขาจะปิ๊งอะไรให้เราเห็น ตามเหตุตามปัจจัยเขานะ

มันไม่มีหลักเกณฑ์อะไรมากมายหรอก ขอให้รู้จักปัจจุบัน และอยู่กับปัจจุบันให้เป้น หลงก็ให้รู้ว่าหลง แล้วอย่าหลงต่อ อย่าเพลิน ใหม่ ๆ มันอาจจะต้องฝืนกันบ้างเพราะมันเคยที่จะเพลินมานาน (หลายล้านชาติมั้ง) พอทำไป ๆ เข้าที่ข้างทางชำนาญมากขึ้น ๆ ก็ไม่ได้ฝืนอะไรมาก แต่ที่ละเอียดลึกลงไปที่มันเนียน ๆ นี่เราก็ต้องดูให้ทันเขาอีก มันเยอะแยะตาแป๊ะเลยครับ ก็เรียนรู้ไปด้วยทำความเข้าใจไปด้วย ปรับปรุงแก้ไขตัวเองไปด้วย งานภายนอกนี่ก็สำคัญ ต้องมองคนรอบข้างด้วย เมตตา อภัยทาน อโหสิกรรม น้ำใจไมตรี ความเสียสละ ต้องว่ากันไปตั้งแต่ภายนอกนี่แหละครับ ภายนอกไม่ได้ ภายในมันก็ไม่เจริญไปได้ครับ จะนึกว่าจะเอาแต่ข้างในข้างนอกไม่สนไม่ได้นะ ก็ค่อย ๆ ว่ากันไปน่ะครับ..


สาธุ ๆ

 

ภาวนายังไงนั่น จึงแยกไม่ออกระหว่าง บัญญัติ กับ สภาวะธรรม

แบบนี้ไม่ไหว พูดไปก็ไม่รู้เรื่อง อธิบายเท่าไหร่คุณก็มองข้ามสมมติบัญญัติ
ไม่ได้ คิดอยู่นั่นแหละว่า เราภาวนาดูที่บัญญัติ เขาดูเจตสิกครับ ตรงนั้นแหละ
ที่พระปราโมทย์ใช้คำว่า ดูสภาวะธรรม

หากคุณยังเข้าใจว่า เราดูบัญญัติแบบพวกทำสมถะ สมาธิ ก็ให้ปิดประตูความรู้
ไปได้เลย สิ่งที่เหนือกว่าบัญญัติคือปรมัตถ์ หากดูไม่ถึงปรมัตถ์ก็อย่าคิดว่าจะ
เห็นนิพพาน นิพพานที่เห็นโดยดูบัญญัติ(อารมณ์สมถะ)มันก็ให้การเห็นได้แค่
บัญญัติ ไม่พ้นโลกไปได้

แบบนี้นะ ไม่มีทางคุยกันด้วยภาษาเดียวกัน

ภาวนายังไงให้ติดคิดครับนั่น .......

นี่หากยังไม่เข้าใจการเห็น รสการเห็น สภาวะธรรม หรือ เจตสิก ผมก็ช่วย
ไม่ได้หรอกนะครับ เพราะการเห็นตรงนี้ไม่มีใครบรรยายได้

มีแต่พอจะชี้ให้เห็นลักษณะในการสังเกตเอาได้

ถ้าหากอยากสังเกตุเป็น หรือ ว่าอยากรู้ว่า พระปราโมทย์สอนให้เห็นอะไรก็
ลองเอาความ โง่ ที่คุณมีแต่ละชนิดนั่นแหละ ให้ท่านชี้ลงเป็น 1

 

ค่ะ ยอมรับ
มีอะไรที่พอจะ แนะนำไหมค่ะ อนุโมทนาที่ชี้แนะ

 

สักกายนี่ละได้ สงสัยมันก็หาย ทางผิดมันก็หาย เพราะถึงทุกข์ดับแล้วชั่วขณะ คนจะละไม่ได้ละ คนไม่อยากละจึงได้ละ

มันได้จากดูทุกข์ มุ่งพิจารณาสาเหตุของความทุกข์ อะไรเกิดในขันธ์ไหน ไปขันธ์ไหน ห้อยโหนยึดจับตรงจุดไหน จนเท่าทันอำนาจการปรุงแต่งนะ เท่าว่ามันจะปรุงอย่างไรสักสองสามขณะ จะมาถึงจุดหนึ่ง เหมือนว่ากิเลสมันงง มันไม่มีอะไรปรุงนะ ที่นี่เหลือแต่ลมอย่างเดียว ตรงนี้เหลือรู้นั่นแหล่ะ(รู้ว่าเหลือแต่ลมหายใจเหลือแต่ขันธ์กายแล้ว)แล้วก็ทิ้งมันไปตายเป็นตาย จึงได้รู้ว่ามันไม่ตายนี่ มันมีแต่บรมสุขนี่



จากนั้นก็สงสัยอยู่ ว่าสุขเช่นนั้นคืออะไร แต่รู้ว่ามันเป็นที่สุด พอมาเจอกับคำสอนเทียบไว้ของศาสดาพุทธบัญญัติไว้จึงเข้าใจ เปรียบเทียบได้ นั่นแหล่ะอริยะที่ศาสนาอื่นไม่ได้กล่าวไว้ ไม่ได้จำแนกทางดับทุกข์ไม่ละเอียดนัก ที่นี้ก็รู้แล้วว่าอะไรที่ควรเจริญ(ทำให้จบ) สัมมาทิฐิเกิด(ดับทุกข์เรื่องใหญ่เรื่องแรก เรื่องอีกสำคัญรองไป) และบรมสุขนั่น จะเป็นเครื่องกระตุ้นความเพียรตลอด เพราะรู้แล้วว่าไร้อุปทานทุกข์เป็นไง

นั่นแหล่ะสักกายดับจึงได้ของแถมสังโยชน์สองกับสามดับ

ปล. ฟังมาพูด ^-^

 

อิอิ

 

งกด้วย ^^

 

แนวทางในการบรรลุธรรมมีอยู่ 5 ท่านว่าไว้
1 ระหว่างแสดงธรรม
2 ระหว่างฟังธรรม
3 ระหว่างตรึกธรรม
4 ระหว่างใคร่ครวญพิจารณาธรรม (ขออภัยถ้าจำผิด)
5 เดินวิปัสสนาญาณ

จะเห็นว่า ไม่มีเลยที่ให้ตามรู้เฉยๆ หรือ ดูเฉยๆ รูปนานจะแปรปรวนอย่างไรก็ช่าง ดูมันเฉยๆ
แบบนี้จะพลาดได้

ตอนนี้ลองฝืนๆดูสิครับว่า อารมณ์ที่ขุ่นมัวจากการถูกตีขึ้นมาโดยคุณขันธ์นั้น ตัดมันออกไปได้ไหม คล้อยไปกับมันไหม แสดงพฤติกรรมเพราะมันไหม
ใจที่ว่างเท่านั้นที่จะทราบได้ว่าแท้จริงแล้ว อะไรเป็นอะไร...

 

โจรไม่ได้มีคนเดียว มีทั้งลูกน้องและหัวหน้า บางครั้งมันก็ปลอมตัวมาหลายรูปแบบ ความจำจึงได้ในบางกรณี กับโจรบางจำพวกหน้าเดิมๆ
ที่สำคัญ..ต้องใช้ความเข็ดหลาบเห็นโทษที่โจรมันปล้นเข้าบ้าน ต้องใช้การสังเกตุพิจารณาแยกแยะ..ใครที่ไม่น่าไว้วางใจ มีท่าทางเป็นพิรุธ ดังนั้น..การป้องกันระแวดระวังจึงสำคัญที่สุด...คือ..ความไม่ประมาท

 

สาธุเช่นกันครับ คุณtboon พิจารณาอนุสัยอยู่ใช่ไหมครับ หรือพิจารณาเหตุแห่งการเกิดอะไรอยู่

ผมอยากขอความรู้ ความเห็นคุณ เพื่อเป็นแนวทางครับ โปรดชี้แนะผมหน่อย

 

น้าแว๊ด จะรับบทกะเค้าด้วยเหรอครับ..อิอิ