ความเสื่อมแห่งพระธรรม

ท่านอาจานนิฯ ท่านไม่คิดหรือที่ท่านกล่าวมาในระยะหลังๆนี้
เป็นการกล่าวขัดแย้งกับท่านอาจารย์ของท่านเอง

ที่ท่านพูดมานี้มิใช่การแทรกแซงจิตหรอกเหรอ
ผมไม่แปลกใจหรอกครับเรื่องพูดเข้าพูดออก
ท่านทำเป็นประจำจนเป็นปกติธรรมของท่านไปแล้ว

คนเราถ้ายังมีความซื่อสัตย์ต่อตนเองแล้ว
ย่อมรู้ดีว่าเมื่อกระทบอารมณ์แล้วหวั่นไหวหรือไม่หวั่นไหว

เมื่อหวั่นไหวควรทำอย่างไร???
โดยมากพวกดูจิตใช้วิธีเปลี่ยนจากอารมณ์ที่หวั่นไหวมาสู่อารมณ์ที่ตนเองพอใจเสพคุ้น
แล้วเมื่อไหร่ เมื่อไหร่หละถึงจะหยุดคิดเป็น

ไม่ใช่เมื่อเกิดอะไรขึ้นก็ปล่อยให้ไหลไปธรรมารมณ์ ไม่มีวันสิ้นสุด
เมื่อถึงคราวต้องตายจากโลกนี้ไปหละ หยุดไม่เป็นก็ถูกอารมณ์พาไปสู่ภพใหม่<O
กลายเป็นว่าอารมณ์ควบคุมเรา

กลับตัวกลับใจยังไม่สาย อานาปานสติกรรมฐานภาวนานั่นไงช่วยท่านได้

;aa24<O</O

 

เรายังไม่เคยกล่าวอะไร ต่างไปจากพระท่านเลย

คุณเห็นข้อไหนเรากล่าวต่างไปจากพระท่านหรือ

อย่าได้เห็นอย่างนั้นเลย โปรดทราบไว้ว่า ไม่มีทาง
ที่เรากล่าวอะไรออกไปแล้ว พระท่านจะไม่เคยกล่าวไว้

ทั้งนี้เพราะ เรากล่าวธรรมใดๆที่เราปฏิบัติแล้วเห็นผล
จึงได้กล่าว ตรงตามกันไป

 

เรื่องมันเป็นอย่างนี้ เดี๋ยวจะอธิบายให้ฟัง

สภาพธรรม ที่พระปราโมทย์และเอกวีร์ หยิบมาพูด หรือ หยิบมาจำนั้นเหมือนกับ

ไวรัสพยาธิ มีลักษณะว่า ในส่วนอื่นๆ นั้นถูก และมีถูกหลายส่วน แต่มีส่วนที่ผิดเข้าไปแทรก อันทำให้เกิดความวิบัติและทำให้ส่วนอื่นที่ถูกนั้น ไม่เกิดผลที่แท้จริง

ยกตัวอย่างเช่น มีคำสอนแบบนี้

นี่ถือว่า ใช้ได้ เป็นธรรม อันอยู่ในสัญญาของทุกคนว่ามันถูก เราก็มองไม่เห็นว่า พระปราโมทย์พูดผิดตรงไหน


ต่อมามาดู ไวรัสที่แฝงตัว

พระศาสดาสอนว่า

นี้ยกมาแค่บางส่วน

อย่าบอกว่า นายขันธ์ จับผิดเลย เพราะว่า สิ่งที่พระปราโมทย์พูดมา มีหลายจุดที่คลาดเคลื่อนมาก การเจริญสติ เราจะต้องกำหนดไปรู้ และ เพียรให้เกิด ซึ่งจะไม่ไปขัดกับ องค์ธรรม อิทธิบาท พละ และ โพชฌงค์

แต่หากทำตามคำสอนของพระปราโมทย์ ย่อมขัดกับ อิทธิบาท พละ และ โพชฌงค์


ทีนี้ ตรงจุดผิดนี้ ยากที่คนทั่วไปจะมองเห็นได้ เพราะว่า เรามองไปรวมๆ เราก็เห็นว่า ท่านสอนถูก แต่ เมื่อถึงจุดสำคัญแล้ว พระปราโมทย์ กลับสอนผิดพลาด

ผลที่เกิด คือ ผลผลิตที่กลับไปสู่ ความหลง ดังเช่น นายนิวรณ์ เป็นอยู่
ขวัญเป็นอยู่ นานากร วิษณุ เป็นอยู่ มิหนำซ้ำ ยังกลับสร้างอัตตามานะ มากขึ้น สะสมเป็นกองกำลังอันแอบแฝงอยู่ในจิต โดยไม่มีใครรู้ เพราะมัวแต่ดูเฉย

 

อ่านแล้วก็ขำ

 

สังเกตุอยู่เหมือนกันว่าคนเหล่านี้ทำไมอัตตามันมากขึ้น หาบรรทัดเล็กบรรทัดน้อยในพุทธพจน์มาสนับสนุนแนวทางตน เรื่องง่ายๆ ไม่ย่อมเข้าใจ เลี่ยงที่จะไม่เข้าใจพุทธพจน์โดยองค์รวม แล้วก็บอกแต่ว่า ไม่รู้เห็นเหมือนพวกตน ไม่มีทางเข้าใจ คนอื่นไม่รู้เหมือนพวกตน แล้วก็ไล่ให้ไปปฏิบัติกันใหม่...เป็นไปได้...

 

นั่นล่ะ..เป็นไปได้

 

โทษคนอื่น มองไปได้เป็นจักรวาล
โทษของมาร มองเห็น เป็นเส้นผมบังโลก?


หากยังมัวเพ่ง โทษผู้อื่นอยู่ ถือว่าเป็นนักปฏิบัติ ผิด
เราจะน้อมมาโยนิโส ขอบคุณที่ชม

 

อ้างอิง:
<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=alt2 style="BORDER-RIGHT: 1px inset; BORDER-TOP: 1px inset; BORDER-LEFT: 1px inset; BORDER-BOTTOM: 1px inset">ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุพิจารณาเห็นกายในกายอยู่อย่างไรเล่า ภิกษุใน
ธรรมวินัยนี้ ไปสู่ป่าก็ดี ไปสู่โคนไม้ก็ดี ไปสู่เรือนว่างก็ดี นั่งคู้บัลลังก์ ตั้งกายตรง ดำรงสติ
ไว้เฉพาะหน้า เธอมีสติหายใจออก มีสติหายใจเข้า เมื่อ หายใจออกยาว ก็รู้ชัดว่า เราหายใจ
ออกยาว เมื่อหายใจเข้ายาว ก็รู้ชัดว่า เรา หายใจเข้ายาว เมื่อหายใจออกสั้น ก็รู้ชัดว่า เรา
หายใจออกสั้น เมื่อหายใจเข้า สั้น ก็รู้ชัดว่า เราหายใจเข้าสั้น ย่อมสำเหนียกว่า เราจักเป็นผู้
กำหนดรู้ตลอด กองลมหายใจทั้งปวงหายใจออก ย่อมสำเหนียกว่า เราจักเป็นผู้กำหนดรู้ตลอด</TD></TR></TBODY></TABLE>

เราจักเป็นผู้กำหนดรู้ตลอด.....กว่าจะมาถึงตรงนี้ได้ ไปพิจารณาข้างต้นประโยคให้ดี..

 

เส้นผมบังโลกน่ะท่านจร เอาเส้นผมออกเมื่อไรก็จะ อ้อ... กูไม่น่า หุ หุ เลย

 

ใครกันแน่ ที่ไม่เข้าใจคำสอน ของพระศาสดา

อ่านแล้ว ก็ ขำ ด้วยคน

 

เฮ้... สหาย จอห์น

ความคิดท่านในปัจจุบันนี้ ไม่ ทำมะดา เรยยยย...นะ ขอบอก

 

อีก10ปี หากยังไม่บรรลุ ขอให้ลองทบทวนใหม่แล้วกัน ถือว่าเป็นการลองผิดลองถูก

อยากฝากเรื่องเดียว ให้ดูที่ปฏิเวธ(วิปัสสนาญาณ)เป็นหลักในการบ่งบอกถึงความก้าวหน้าที่ถูกทาง เพียงแต่ความเข้าใจร้อยแปดยังไม่เพียงพอ...กิเลสมันละเอียด มารมันหลอกเก่งมาก แม้แต่คนที่ฉลาดที่สุด ก็ยังเป็นคนโง่ได้เสมอ...ซื่อสัตย์กับความรู้สึกตนเอง มีโกรธก็บอกว่ามี มีโลภก็บอกว่ามี มีหลงก็บอกว่ามี มีราคะก็บอกว่ามี แล้วละเสีย จึงจะมีโอกาสบ้าง...

 

เห็นเค้าเห็นด้วย ก็ส่งเสริมกันเข้าไป...

 

ขอบคุณครับ...

 

ขำ ก็ไม่เป็นไรนี่ มันก็แน่นอนอยู่แล้วว่า จะต้องขำ

เพราะว่า มันไม่เข้าทางตน มันก็ตลกกลบเกลื่อน

นั่นแหละตัวอย่างที่ยกมาให้ดู อ่านแล้วก็สำนึกกันหน่อย มันจะได้ไม่เป็นบาปเป็นกรรม

 

ไม่ได้ส่งเสริม ชมจากความรู้สึก จากใจจริง เรยนะ ขอบอกอีกครั้ง
และขอบอกท่านอีกอย่างนะ เห็นตัวเองตอนไม่เผลอ มันก็อย่างหนึ่ง
แล้วเห็นตนเอง ตอนที่รู้ว่าเผลอ ก็อย่างหนึ่ง

ถ้ารู้และเข้าใจทั้งสองสภาวะ คุณถึงมีโอกาสเข้าใจ คำว่า ไม่เที่ยง
คำว่า มันก็เป็นเช่นนั้นเอง การเลือกทำดี ไม่เลือกทำบางอย่าง มันไม่ได้
อยู่กับเราตลอดเวลา แล้วที่สำคัญตอนที่ขาดสติมักจะไม่รู้ตัว เวลาที่รู้ตัวมัก
จะมีสติ แต่ขาดสติแล้วรู้ตัว กลับไม่เคยรู้จักซักที มันจะไปรู้เหมือนคนที่รู้ทุก
สภาวะได้ไง จะไปคุยเข้าใจกันได้ไง ใช่ไหม เพื่อนๆ :'(

 

รับทราบครับ ขอบคุณครับ...

 

เดี๋ยวจะ ต้องถามเรียงตัว

โดยเฉพาะ วิษณุ ที่อวดดี อวดเก่งเหลือเกินนั้น
ขจรศักดิ์ ที่อวดดี อวดรู้ วันก่อนประกาศ ขอโทษ นายขันธ์ แทบจะกราบ วันนี้กลับลำ
ขวัญ ที่อวดดี อวดรู้ ไม่เคยรู้อะไรที่เป็นธรรม จริงๆจัง

นี่แหละ ผลผลิตของนายนิวรณ์ ผมไม่โทษใครหรอก โทษนายนิวรณ์ ที่อวดดีเกินศาสดา

ถามรายตัวนะ

วิษณุ คุณลองอธิบาย เส้นผมที่มันบังมาให้ผมฟังหน่อยซิ

ขวัญ ไหนลองอธิบายหน่อยซิ ว่า พระปราโมทย์ บอกว่าสติไม่ได้เกิดจากการกำหนด

แต่พระศาสดาบอกว่า ให้กำหนดรู้ มันเหมือนกันตรงไหน


ตอบมาให้ดี เพราะว่า น้ำมันจะลึกลงไปเรื่อยๆ แล้วจะได้เจอไอ้เข้แน่

 

ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ งานเข้ากระจายวงกว้าง...อ่ะดูต่อ

 

มันยุ่งอีกตรง คำว่า ด้วยปัญญาของตัวเอง
นี้แหละ ถ้าคลำได้ปัญญาที่ถูกตัว ก็ใช่หนา ถ้าคลำผิดตัว ไปอยู่นู่น... เลยหนา
ยาวนาน หลงไปอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ หนา