แนะนำพระดี มีพลังมหัศจรรย์ อาถรรพ์หนุนชีวิต อิทธิฤทธิ์มหาศาล

ครูมาแล้ววววว...^_^...

 

สาธุกับจิตใต้สำนึกที่เป็นกุศล มากกว่าจะเอาชื่อเสียงแบบนี้ครับ
มากกว่าครึ่งของการโพส 856 ครั้งของคุณนพพรในเวปพลังจิต ตั้งแต่ปีที่แล้ว ล้วนแต่บ่งบอกถึงการมีจิตใจเป็นกุศลทั้งสิ้น ขอให้พบแต่สิ่งดีๆตลอดไปนะครับ

 

รอดตายจากการถูกลอบยิง<o>

</o> ผมเคยได้รับประสบการณ์ที่ระทึกใจอีกครั้งหนึ่งในชีวิตเมื่อประมาณปี 2534-35 เมื่อครั้งที่ประมูลงานระบบและครุภัณฑ์ต่างๆได้ ในการประมูลงานก่อสร้างโรงพยาบาลโคกโพธิ์ ปัตตานี ซึ่งทางวัดช้างให้เป็นผู้บริจาคเงินก่อสร้างทั้งหมด ผมเป็นคนต่างถิ่นรายเดียวที่อาจหาญไปแย่งงานคนในถิ่นใต้แห่งนั้น ทั้งๆที่งานไม่ได้มีมูลค่ามากมายอะไรแค่สิบกว่าล้านบาท แต่ก็ยังเป็นต้นเหตุของการมุ่งเอาชีวิตกัน สมัยนั้นทางไปโคกโพธิ์ยังเปลี่ยวมากและต้องไปทางอำเภอเทพา ตามทางเลียบริมทะเล โดยถนนเป็นทางวิ่งสวนกันตลอด สองข้างทางรกครึ้ม เมื่อผมขับรถออกจากการตรวจงานก่อสร้างที่โรงพยาบาลตามลำพัง ประมาณเวลาสามทุ่ม เพื่อจะกลับไปนอนพักที่หาดใหญ่ โดยใช้รถยนต์ส่วนตัวจากเยอรมัน เมื่อขับรถมาใกล้ถึงอำเภอเทพา ได้มีกิ่งไม้หักมากองไว้บนถนน ทั้งๆที่ระแวงอยู่แล้วแต่ด้วยความเสียดายและห่วงว่ารถจะเสียหาย ทำให้ต้องชลอรถเพื่อหาช่องทางขับฝ่าไป เมื่อรถชลอช้าลงจนเกือบจะหยุดใกล้ๆกิ่งไม้ ก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้นข้างๆรถทางด้านซ้ายมือ พร้อมกับเสียงกระจกข้างประตูหน้าด้านซ้ายแตก พร้อมๆกับเห็นเงาคนวิ่งเข้ามาหาทางด้านข้างซ้ายริมถนน

ในนาทีนั้นผมไม่ห่วงว่ารถจะพังเสียหายใดๆแล้ว จึงดับไฟหน้ารถที่ส่องสว่างเป็นเป้าชัดเจนเสียก่อน และออกรถฝ่ากองกิ่งไม้ไปทันที รถเก๋งชั้นดีได้ทำหน้าที่ของมันเต็มกำลังโดยปีนไปบนกิ่งไม้ และลากกิ่งไม้ติดใต้ท้องไปอีกไกลนับสี่ร้อยเมตร จนถึงหน้าบ้านคนที่อยู่ข้างทาง จึงจอดรถและเอากิ่งไม้ใต้ท้องออก เมื่อตรวจดูแล้วเห็นว่ายางทั้งสี่ล้อไม่เป็นไรและเครื่องยนต์ยังติดอยู่ จึงออกรถไปแจ้งความที่อำเภอเทพา แต่ดูเหมือนคนต่างถิ่นอย่างผมไม่ค่อยได้รับความสนใจช่วยเหลือมากนัก การรับแจ้งความก็ทำแบบลงบันทึกประจำวันเท่านั้น เมื่อตรวจดูรถพบว่าถูกยิงเข้าที่ข้างประตูหน้าด้านซ้ายหนึ่งที่ และที่กระจกด้านหน้าซ้ายแตก แต่เมื่อเขาไม่สนใจมากแบบนั้นผมจึงรีบออกเดินทางกลับหาดใหญ่ทันที

จนเมื่อผมไปถึงหาดใหญ่ได้ตรวจดูโดยละเอียดอีกครั้งพบว่า มีลูกกระสุนปืนฝังอยู่ที่เบาะกำมะหยี่ที่ผมนั่งพิงขับรถอยู่ 2 นัด ทั้งที่พนักพิงศีรษะและที่ตรงไหล่ เป็นลูกกระสุนปืนขนาด .38 โดยจุดที่ลูกปืนฝังอยู่นั้น ห่างจากหัวของผมแค่นิ้วเดียว และอีกนัดห่างจากหัวไหล่ของผมประมาณสองนิ้ว หากขยับมาอีกนิดเดียวผมคงไปสบายแล้วในคราวนั้น และในวันนั้นผมแขวนพระศิวลีเนื้อดินแดงๆพิมพ์เล็กของหลวงพ่อกวย ชัยนาท เพียงองค์เดียวและมีตะกรุดนารายณ์แปลงรูป ที่ได้จากคนท้องที่อีกหนึ่งชิ้นเท่านั้นเอง<o>

</o> และเมื่อมาดูพระในตอนเช้าก่อนจะอาราธนาคล้องคอ พบว่าพระศิวลีของ ลพ.กวยองค์นั้นได้หักกลางเป็นสองท่อน ทั้งๆที่อยู่ในกรอบพลาสติกเลี่ยมทองอย่างหนา โดยที่พลาสติกที่หุ้มไว้ไม่หักหรือแตกเสียหายแต่อย่างใด หากเกิดการกระทบกระแทก หรือบีบอัดอย่างแรง กรอบพลาสติกจะต้องแตกหักเช่นกันกับพระในกรอบ แต่การที่พระหักเป็นสองท่อน ทั้งๆที่อยู่ในกรอบพลาสติกที่เป็นปกติแบบนั้น ผมอธิบายไม่ได้ตามหลักการของวิทยาศาสตร์ ทุกวันนี้ผมยังเก็บพระเนื้อดินของ ลพ.กวย ที่หักองค์นั้นไว้เป็นที่ระลึกและเอามาดูทุกครั้ง เมื่อนึกถึงหลวงพ่อที่ช่วยปัดเป่าผองภัยให้คลาดแคล้วในครั้งนั้น

และผมได้กลับเข้ากรุงเทพเพื่อหาพระหลวงพ่อกวยองค์ใหม่แขวนคอทันที ก่อนจะกลับไปปัตตานีและไปหาผู้มีอิทธิพลในพื้นที่เพื่ออธิบายเรื่องต่างๆ และขอโอกาสให้ผมได้ทำมาหากินเช่นคนอยากมีอนาคตทั่วๆไป และผมก็สามารถดำเนินงานจนแล้วเสร็จ ตามสัญญาโดยไม่มีเหตุร้ายแรงอะไรเกิดขึ้นอีกเลย นับเป็นเรื่องแปลกครั้งหนึ่งของผม และทำให้ผมนับถือหลวงพ่อกวยจนทุกวันนี้

 

อนุโมทนาในจิตใจที่เป็นกุศลและมากด้วยน้ำใจแบบนี้ครับ
ยินดีกับผู้ให้และผู้รับทุกท่านด้วยครับ

 

พี่เชคนเหนือหรือครับมีใครเป็นคนเหนือบ้างครับรายงานตัวหน่อย ผมโอเล่อยู่จังหวัดลำปางครับ

 

ผิดในส่วนสำคัญจะเสียสิทธิ์ไปเลยครับ
แค่ใส่ข้อมูลให้ตรงกันและตรงกับข้อเท็จจริงในการตรวจสอบเท่านั้นก็พอครับ

 

สาธุุ............. ครับ

 

พระสิวลีหลวงพ่อกวย พระทางลาภผลแล้วยังสามารถกันปืนได้ด้วย สุดยอดครบเครื่อง คงต้องหาไว้สักองค์

 

ดับเบิ้ลคลิกที่ play นะครับ
ชีวิตเราก็เป็นแบบนั้น ต้องอาศัยจังหวะและประติดประต่อเรื่องเข้าด้วยกัน จนเป็นเรื่องเป็นราวดีๆกับชีวิตตัวเอง

 

ขอบพระคุณครับพี่หนุ่ม สำหรับคำอวยพร และขอให้สิ่งดีๆเกิดขึ้นกับพี่และทุกท่านที่ร่วมพูดคุยกันมาเช่นกันครับ ส่วนหนึ่งที่ทำก็ได้แรงบันดาลใจจากพี่นี่แหละครับ สิ่งที่ผมทำเป็นแค่เศษเสี้ยวเล็กๆเสี้ยวหนึ่งในสังคม คงยังห่างไกลกับพี่หนุ่มอีกมาก
ผมเข้ามาเวปพลังจิตได้อย่างไรก็จำไม่ได้แล้ว (แต่แน่นอนคงเพราะทุกข์นำทาง) แต่สิ่งที่ได้ตามมาก็คือแนวทางและหนทางที่จะสร้างกุศลในหลายๆแบบ ซึ่งผมดีใจมากที่ได้พบเจอช่องทางบุญที่นี่ ขออนุโมทนาด้วยครับ

 

อาถรรพ์ - ภูติแม่น้ำโขง<o>

</o> เมื่อย้อนเวลาไปสัก 13-14 ปี ยามที่ผมยังมีสังคมที่มากไปด้วยผู้คนห้อมล้อม และมีชีวิตโลดแล่นอยู่บนถนนการเมืองและนักธุรกิจในเมืองไทย มีเหตุการณ์ครั้งสำคัญกับชีวิตอีกครั้งหนึ่งที่ยังจำได้ดี และคงไม่ลืมไปจากชีวิตนี้ โดยมีครั้งหนึ่งที่ผมนำพนักงานและคนรู้จักไปบริจาคสิ่งของต่างๆประจำปี เป็นเครื่องคอมพิวเตอร์ เครื่องพริ้นท์เตอร์ เครื่องกีฬา รองเท้า และอุปกรณ์การเรียนการสอนให้โรงเรียนสองแห่ง ที่อยู่ริมแม่น้ำโขง ในอำเภอปากชม จังหวัดเลย

โดยในครั้งนั้นทางอำเภอได้จัดเจ้าหน้าที่คอยต้อนรับ และอำนวยความสะดวกและมีการแสดงของเด็กในโรงเรียนของอำเภอมาคอยต้อนรับคณะจากกรุงเทพที่มีผู้ตรวจราชการ รองปลัดและข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ โดยผมได้ชักชวนนางเอกดาราดังที่คุ้นเคยกันร่วมไปในคณะด้วยอีกสองคน ทำให้การแสดงของนักเรียนคืนนั้นที่สนามโรงเรียนริมแม่น้ำโขง มีคนดูล้นหลามและกว่าจะเลิกงานก็เป็นเวลาเที่ยงคืน อากาศริมน้ำโขงช่วงเวลานั้นเป็นก่อนปีใหม่สี่ห้าวันช่างหนาวจับใจ ทั้งลมจากแม่น้ำและหมอกน้ำค้างที่เย็นมาก

พวกข้าราชการชั้นผู้ใหญ่และหลายๆคนได้ย้อนกลับมานอนที่รีสอร์ทเชียงคานที่จองไว้แล้ว แต่ผมและพนักงานอีกสี่สิบกว่าคนได้ตั้งใจจะกางเต๊นท์นอนที่ลานทรายริมแม่น้ำโขงที่กว้างเกือบเท่าสนามฟุตบอล ซึ่งคืนนั้นลมพัดแรงมาก และอากาศเย็นจนนอนไม่หลับต้องก่อกองไฟขนาดใหญ่ไว้ตรงกลางวงล้อมของเต๊นท์ประมาณยี่สิบกว่าหลัง บนลานทรายติดแม่น้ำ ซึ่งคนท้องถิ่นห้ามไม่ให้กางเต๊นท์ติดแม่น้ำโดยไม่บอกอะไรมากกว่านี้ และแนะนำให้กางเต๊นท์นอนที่สนามของโรงเรียนแทน แต่เราทุกคนเห็นบรรยากาศเมื่อตอนมาถึงและตั้งใจไว้แล้ว เลยไม่ยอมเปลี่ยนใจและรับปากว่าจะไม่ลงน้ำโดยเด็ดขาดก่อนพระอาทิตย์ขึ้น

ดึกสงัดตอนประมาณตีสอง ผมนอนไม่หลับทั้งๆที่เหนื่อย พลิกไปมากระสับกระส่ายไปหมด และรู้สึกไม่สบายใจจึงลุกนั่งในเต๊นท์ที่นอนคนเดียว เปิดช่องเต๊นท์มองดูระลอกคลื่นเล็กๆ จากแรงลมในลำน้ำโขงท่ามกลางแสงจันทร์จางๆ มองเห็นภูควายอยู่ฝั่งลาวตรงข้ามที่นั่งมองอยู่ ทอดเงาทาบบนสายน้ำที่ไหลตลอดเวลา ล้อแสงจันทร์สีทองอ่อนๆท่ามกลางริ้วคลื่นและสายลมหวีดหวิว<o>

</o> แต่เมื่อสายตาชินกับความมืดแล้ว ผมเห็นเงาดำๆคล้ายคนสี่คน กำลังเดินขึ้นมาจากแม่น้ำโขงและมายืนบนหาดทรายตรงชายน้ำ มองไม่ออกว่าเป็นคนหรือเป็นอะไร ระยะห่างจากเต๊นท์และร่างพวกนั้นประมาณ 70 เมตร ทีแรกยังนึกว่าเป็นคนหาปลาแต่นึกอีกครั้งว่าใครจะลงน้ำในยามอากาศเย็นจนแตะน้ำไม่ได้แบบนี้ และน้ำโขงตรงนั้นไหลแรงมากเพราะเป็นช่วงคอดกิ่วของสายน้ำ นั่งมองอยู่เกือบสิบนาที เงาเหล่านั้นก็ไม่ขยับเขยื้อนไปใหนเลยแม้แต่น้อย ผมหยิบอาวุธและคลานออกมาจากเต๊นท์กระตุกขาคนที่นอนเต๊นท์ข้างๆก็ไม่มีใครรู้สึกตัวตื่นเลย

ทำอยู่สามเต๊นท์ก็ได้ผลเช่นเดียวกันคือเงียบหลับเป็นตายทุกคน จึงคลานไปที่กองไฟเอาท่อนไม้เล็กๆโยนเข้ากองไฟ พอไฟลุกโชนสว่างวาบขึ้น มองเห็นเงาเหล่านั้นถอยลงไปในน้ำทันทีโดยไม่ส่งเสียงอะไร ผมไม่กล้าตามไปคนเดียว จึงนั่งเอาท่อนไม้ กิ่งไม้เติมกองไฟตลอดเวลาเพราะรู้สึกระแวงและนอนไม่หลับแล้ว จนพ้นเวลาตีสามไปแล้วจึงมีคนรู้สึกตัวตื่นมาฉี่ เมื่อผมเล่าเรื่องให้ฟังจึงพากันปลุกให้ตื่นทุกคน แล้วจับกลุ่มนั่งคุยกันจนเช้า

เมื่อพบครูของโรงเรียนที่ขี่รถเครื่องมาดูแต่เช้าด้วยความเป็นห่วง เราจึงเล่าเรื่องให้ฟังในสิ่งที่ผมได้เห็น และพากันเดินไปที่ชายน้ำโขง ไม่มีรอยเท้าในบริเวณนั้นเลย ไม่มีเรือใดๆทั้งสิ้น และน้ำโขงยามเช้ายังเย็นจัดจนไม่มีใครสามารถแช่น้ำได้เกินห้านาทีแน่นอน ครูคนนั้นมองหน้าผมและบอกว่าโชคดีแล้วที่ภูติแม่น้ำโขงยังทำอะไรไม่ได้ เมื่อคืนไม่กล้าบอกเพราะเป็นยามวิกาลกลัวจะเป็นเรื่องใหญ่หรือตกใจกัน

สายน้ำโขงที่ไหลยาวมาไกลเกินพันกิโลเมตร ล้วนแต่ได้กลืนชีวิตหลายสรรพสิ่ง และพัดพาเอาวิญญาณและอาถรรพ์ต่างๆมาด้วย มีคนตายสังเวยทุกๆปี ทุกๆท่าน้ำของทุกหมู่บ้าน จนเป็นตำนานของคนพื้นบ้าน จนบัดนี้ผมก็ยังไม่มีคำตอบว่า มันเป็นอะไรกันแน่ในคืนนั้น โจรหรือภูติผีวิญญาณ ที่เขาเรียกว่าภูติแม่น้ำโขง<o></o>

 

อ่านแล้วตื่นเต้น สตินี่สำคัญเลยนะครับพี่หนุ่ม เป็นผมไม่รู้จะทำอะไรแล้ว

 

เมื่อต้นปี รุ่นน้องของผมเรียนเภสัช ได้ไปออกค่ายสร้างโรงเรียนที่หนองคาย ด้านหลังเป็นแม่น้ำโขง เจอเหตุการณ์ประหลาดหลายอย่าง มีคนเรียกชื่อจากด้านหลังอยู่บ่อยๆ
มีอยู่คืนหนึ่ง ขณะนอนอยู่บนระเบียงของโรงเรียนหลังนั้น ครึ่งหลับครึ่งตื่นเห็นผู้หญิงอยู่เต็มแม่น้ำโขง เขาเรียกเพื่อนๆก็ไม่มีใครตื่น และลองหลับตาลงอีกครั้ง ทีนี้กลับเคลื่อนจากแม่น้ำเดินมุ่งมาที่โรงเรียน น้องก็ตกใจลืมตา และนึกขึ้นได้ว่าแขวนพระไว้ที่เสา ตอนจะอาบน้ำ จึงรีบไปนิมนต์มาแขวนที่คอ ทีนี้หลับไม่เห็นอะไรอีกเลย

 

ครับพี่หนุ่ม ห้ามนอนริมแม่น้ำ
ดีนะครับตอนไปจัดงานวันเด็กที่บ้านเมืองน้อย อ.ปาย มกราคม 52 ไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น เพราะทางคุณครูเค้าจัดเต้นท์ให้คณะของผมนอนริมน้ำปายเลยละครับ ถ้าทราบก่อนจะไม่นอนเลย กล้วคร๊าบ

 

พี่หนุ่มคิดถึงผมไม๊ครับ ผมคิดถึงพี่หนุ่มน่ะครับ
คิดถึงทุกคนด้วยครับ อิอิ

อนุโมทนาครับ

 

หลังจากคอมแฮงค์ ไม่ได้อ่านหลายวัน เข้ามาตามอ่านกันตาแตก
แต่ก็คุ้มสำหรับการตาแตก แถมเลือดกำเดาไหลอีก เจอควันหลงบอลโลกเข้าไป อิอิ สนุกครับ ชอบมาก ภูติแม่น้ำโขง บรรยากาศริมน้ำตอนค่ำ ๆ นี่น่ากลังสุด ๆ
ไม่รู้มีอะไรอยู่ใต้น้ำบ้าง

อนุโมทนาครับ

 

แม่น้ำโขงมีตำนานมานานแล้วเรื่องอาถรรพ์ต่างๆ ผมเคยกราบเยี่ยม ถวายปัจจัยและได้รับข้าวทิพย์(มธุปายาส)เป็นพิเศษจากมือของหลวงปู่เทศน์ เทศรังสี ที่วัดหินหมากเป้ง ครั้งท่านยังดำรงค์ขันธุ์อยู่ ได้รู้อะไรมากมายที่แม่น้ำโขงนี้ ที่หลังวัดเป็นตำนานวังพยานาคและช่องทางเดินใต้น้ำไปโผล่ฝั่งลาว เป็นแดนลับแลอีกที่หนึ่งของโลกลี้ลับ มีสองจุดคือหลังวัดหินหมากเป้งและถ้ำที่วัดหลวงปู่คำคะนิง อุบลฯ

แม้แต่ หน่วย นปข. ครั้งความตึงเครียดชายแดนยังคุกรุ่นตามแนวลำน้ำ แม่น้ำโขงสายนี้กลืนชีวิตคนไปเป็นพันชีวิต บางชีวิตถูกเชือดคอตายอนาถเพราะแค่เอามารีดข่าว ผมเจอศพลอยน้ำทุกวัน ผีไม่มีญาติเหล่านี้ เจอจนชินตา
ที่แม่น้ำปายยังไม่มีอาถรรพ์อะไรนัก เพราะต้นน้ำมาจากในไทยตรงนั้น

 

เสียงเรียกยามวิกาลห้ามขานรับหรือหันมอง ให้เดินกลั้นลมหายใจไปอีกสามก้าว
นึกถึงพระพุทธคุณไว้ อย่าวิ่ง
- หากเป็นผู้ร้ายหมายชีวิตเรา จะยิงเราถูกตัว เมื่อขานชื่อ
- หากเป็นวิญาณ จะเป็นการเชิญตอบรับให้เข้าตัว

 

ครั้งหนึ่ง....

เคยได้ยินตอนประมาณ ตี 2 กว่าๆ เสียงเรียกอยู่นานแล้ว...
ไม่ใช่เสียงคนคุยกัน......นอนฟังตัวสั่นเลยค่ะเสียงชวนขนหัวลุก...
จะเรียกคนที่นอนใกล้ยังเรียกไม่ได้......
เสียงค่อยๆดัง........ฟังแล้วโหยหวนมาก....

จิตคิดว่า เป็นเสียง...(เปรตค่ะ เพราะช่วงนั้นใกล้เทศกาลเดือนสิบของทางใต้)....

ได้แต่แผ่เมตตา....ค่ะ


หลวงปู่แหวน เล่าเรื่องเปรตริมฝั่งแม่น้ำโขง
http://www.nan2day.com/forum/index.php?topic=1469.0