หือๆ สงสัยผมต้องเลิกนั่งสมาธิซะแล้ว

หลังจากที่ปวด หน้าผากมานาน วันนี้
ความลับถูกเฉลยแล้ว หือๆ และสงสัยผมต้องเลิกนั่งแน่เลย
เศร่าใจ

คือตอนแรกผมก็คิดไว้ว่าเวลาผมนั่งผมเหลือกตาแน่
จนมาวันนี้ ผมนั่งจนปวดมากๆ แล้วผมก็ลองเอามือ
ไปจับตรงตาดู ผลออกมาคือ ตาผมเกร็งและกระตุก
และผมก็บังคับมันไม่ได้ด้วย ทำไงดี
ผมอยากนั่งต่อ แต่นั่งแล้วก็ปวด
ใครก็ได้ช่วยที ผมไม่มีที่พึ่งแล้ว
ผมอยากจะนั่ง ผมไม่อยากเลิก หือๆ
หดหู่มากครับตอนนี้

 

มาให้กำลังใจด้วยคนค่ะ

 

ลองเปลี่ยนอิริยาบท เวลาอยากทำดูเช่นนั่งแล้วเจ็บ เปลี่ยนมาเป็นนอนสมาธิซะอาจจะพบว่าสบายขึ้น อย่าไปฝืนมันนะ หรือลองดูท่านอื่นอาจมีวิธีที่ตรงกับจริตคุณมากกว่า ลองฟังเขาดู. นี่ว่ากันเรื่องกรรมฐาน แต่ถ้าเป็นเรื่องของเวรกรรมผมจนปัญญา หุหุ

 

ในเมื่อรู้แล้ว คิดว่าตัวเองจะต้องทำอย่างไร ก็ทำไปครับ จะเดินหน้าหรือถอยหลัง แต่ผมว่าคนเราชอบเดินไปข้างหน้านะครับ ลองสู้พยายามดูครับ การทำดีมันทำยาก แต่ถ้าไม่ฝืนทำ เราก็เหมือนกับเกิดมาชดใช้กรรมอย่างเดียว แต่ไม่พยายามลดกรรมและสร้างบุญบารมีให้กับตัวเอง สู้ๆครับ ธรรมมะมีแต่ให้ผลดีทั้งในปัจจุบันและอนาคต อย่าไปยึดติดกับอดีต ให้กำลังใจนะครับ อนุโมทนา สาธุ ครับ

 

ไปหาหมอ(จิตแพทย์นะ)รักษาเถอะครับแล้วจะรู้ผลเอง

 

ไม่แน่ใจว่าเอาจิตจับไว้ที่หน้าผากหรือเปล่าครับ ผมก็เคยอยากเลิกฝึกสมาธิ เพราะปวดหน้าผากเหมือนกัน เป็นเพราะผมทำสมาธิผิดวิธี แต่ผมลองเปลี่ยนใหม่เอาจิตมาจับที่มือที่ประสานกันหรือหน้าอกแทนก็ช่วยได้นะครับ แล้วเน้นจับเอาอารมณ์สบาย ผมไม่ปวดหน้าผากอีกเลย อันนี้เป็นประสบการณ์ของผมนะครับลองทำดูเผื่อจะดีขึ้นครับ

 

ถึง น้อง surer
น้องเลิกนั่งสมาธิไม่ได้หรอก..ทำได้แค่หยุด อาจจะหยุด 1 วัน 1 เดือน 1 ปี 1 ชาติ .....??? คนที่ปฏิบัติธรรม ศีล สมาธิ ปัญญา เจอทุกข์ด้วยกันทั้งนั้น มีทั้งเหมือน คล้าย หรือแตกต่าง เพราะมันเป็นทางเช่นนั้น ของอริยสัจสี่ (ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค) ถ้าไม่เจอทุกข์สิ ..ท่าจะแปลก ๆ
เราไม่ควรเบียดเบียนตนเอง โดยทำให้ใจเป็นทุกข์ ใจไม่สบาย ใจไม่เบา ไม่เย็น ไม่โล่ง เราควรดูแลบำรุงรักษาใจของเรา โดยไม่สนใจทุกข์ ไม่นำทุกข์มาใส่ไว้ในใจ การที่น้องมีอาการที่เล่ามา...แสดงว่าสนใจ และนำความทุกข์มาใส่ไว้ในใจเรียบร้อยแล้ว จึงรู้สภาพเป็นอย่างดี ลองดูนะ.. หาที่พึ่งให้ใจซะ ใจจะได้ไม่วอกแวกไปสนใจ ไปใส่ใจเรื่องที่ทำให้ใจไม่สบาย โดยการระลึก นึก คิด แต่คำว่าพุทโธ ไม่ต้องสนใจลมหายใจ ในเมื่อเราเกาะอยู่ที่พุทโธแล้ว เราก็จะเป็นผู้ดูลมหายใจ เราจะเป็นผู้ดูเวทนาอาการปวดที่เกิดขึ้น เราเป็นพุทโธแล้ว ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในกาย และใจ จะเป็นเราไปได้อย่างไร ในเมื่อเราเกาะอยู่ที่พุทโธ เราจะเป็นผู้ดูและผู้รู้ได้อย่างสบาย ไม่ต้องเล่นเอง เจ็บเอง นี่คือการยึดพระพุทธเป็นที่พึ่ง 1ในองค์ 3 ของคุณพระรัตนตรัย
พี่เล่ามายาวเลย (ผิดปกติวิสัยของตัวพี่ซะแล้ว) สรุปว่า พี่ให้กำลังใจน้องละกัน การที่ได้ปฏิบัติก็ถือว่าดีแล้ว เพราะเมื่อปฏิบัติไปแล้วรู้ว่าผิด ก็จะรู้ถูกทันที (ถ้าเมื่อใดรู้สึกว่าผิดแล้วเรา เมื่อนั้นใจจะรู้ทางถูกทันที โดยการสวนกระแสตรงกันข้ามกับที่ทำผิด เหมือนการพลิกฝ่ามือ การกลับข้างของเหรียญ เพราะธรรมชาติมีสิ่งคู่กันอยู่เสมอ มีสุข มีทุกข์ มีผิด มีถูก ฯลฯ) อยู่ที่เราเลือกที่จะพลิกใจตัวเองว่าจะรู้สึกในทางบวกหรือลบ กุศลหรืออกุศล เผลอๆ อาการที่ปวดของน้องอาจจะเป็นเรื่องดีก็ได้นะจะบอกให้ อย่างน้อยน้องก็มีโอกาสพบธรรมะของพระพุทธองค์แล้ว คือ อริยสัจสี่ ต่อไปน้องอาจจะต้องขอบคุณ ความทุกข์ก็ได้ ยิ่งทุกข์หนัก ทุกข์แรง ยิ่งดี จะได้ดิ้นรนและมีโอกาสพบสมุทัยชัด ๆ คนเราถ้ามีความสุข สบาย แล้วจะดิ้นรนหาทางพ้นสุขรึ ก็หายาก เจอทุกข์นี่แหละดี เจอของจริง ยินดีด้วยนะ...ขอให้โชคดี ...สาวอุทัย

 

อย่างนี้น่ะครับ ประเดนหลักๆที่ต้องพิจารณาน่ะครับคือ
อาการปวดตรงหน้าผากกรณีแรก
1.คุณต้องแยกว่าการกำหนดรู้กับการเพ่งมันต่างกันน่ะครับ เวลาคุณนั่งสมาธิจิตอยู่ที่ไหนช่วยบอกผมก่อนน่ะครับ คือตอนนี้มันกลายเป็นความเคยชินไปแล้วต้องแก้นานพอไุด้เลยครับ
2.คุณกำหนดภาพนิมิตใช้ไหมครับจับภาพอารัยอยู่ ถ้าจับขอสันนิฐานว่าคุณกำลังพยายามบังคับให้นิมิตมันชัดมันสว่างมันเป็นการฝืนน่ะคครับอารมจะไม่สบายให้คุณว่างใจให้ปกติภาพแค่ไหนยังไงช่างถ้าสมาธิมันทรงตัวมันจาสว่างเองน่ะครับไม่ใช้บังคับมันให้สว่าง ชี้แจ้งข้อนี้ให้ผมด้วยว่าถูกไหม และถ้าใช้นี้คือสาเหตุหนึ่งของการที่ตากระพริบ
3.ส่วนอาการตากระพริบนั้นอย่าไปสนใจอย่าไปเพ่งกระพริบก็รู้ถ้ายังเป็นต่อรู้สึกไม่สบายก็เลิกน่ะเปลี่ยนเป็นจงกลมดูบ้างก็ได้ ครับคุณนั่งสมาธิเพื่ออารัยคุณย้อนกลับไปมองตัวเองอีกที่นะความยากในฌาณมีไหมแบบว่าวันนี้ต้องการฌาณ1 2 3 4ถ้ามี ก็อย่าให้มีขอให้คิดแค่ว่าเราทำสมาธิเพื่อความมีสติเพื่อกุศลก่อนไอ้การที่ตั้งเป้าว่าวันนี้ต้องอารมเสมอเมื่อวานนี้ อันนี้ไม่สมควรสำหรับผู้ฝึกใหม่เพราะแต่ละวันอารมไม่เสมอกันบ้างที่วันนี้ทำงานหนักประสาทเพลียนี้ก็ไม่เสมอเดิมน่ะครับขอให้วางใจ แล้วนั่งสมาธิมีความยากนี้ มองดูดีๆความยากก็เป็นกิเลส อยากมี อยากเป็นอยากฌาณนั้นฌาณนี้ อยากสัมผัสความเป็นทิพย์ น่ะครับลองมองใจดูน่ะ
4.สงสัยว่าอาการเดิมหายแล้วยัง
ยังไงตอบคำถามผมด้วยน่ะครับถ้าพอมีความสามารถจะช่วยแก้ไข ถ้าเกินกำลังก็รอดูท่านต่อๆไปครับ
กรณีที่2คือเกิดจากลมหยาบอ่าครับพอคุณทำสมาธิลมหายใจใหม่จะเริ่มละเอียดๆขึ้นๆจนทำให้ไอ้ลมหยาบเดิมมันออกมาไม่ได้มันก็ดันขึ้นไปตรงหน้าผากแล้วเกิดอาการอย่างที่คุณเป็น วิธีแก้กรณีลมหยาบนี้คือให้หายใจเข้าลึกๆ ออกแรงๆสักสามครั้ง อย่าให้แรงจนเกินไปน่ะอาศัยความพอดี สักสามครั้งน่ะครับ ผมอยากทราบว่าคุณทำกรรมฐานกองไหนด้วยจาได้ดูว่าอาการเกิดจาตรงไหน ยังไงถ้ายังนั่งไม่ได้ไปจงกลมก็ได้น่ะครับ พอจิตละเอียดสักหน่อยค่อยกลับมานั่งอันี้ก็จาช่วยให้คุณสบายขึ้นอีกหน่อย พอเป็นอีกก็กลับไปจงกลม วนไปๆมาๆอย่างงี้แล้วคุณค่อยเอาจิตดูว่าไอ้อาการที่เกิดเกิดจาอ่ารัยเกิดจาจิตมันเพ่งตรงหน้าผากหรือเปล่า เกิดจากการตั้งใจมาเกินไป ลองดู แต่ที่เคยพบอาการปวดหัวอย่างที่ว่าส่วนใหญ่เกิดจากการเพ่งหน้าฝากและครับแล้วมันจาเกิดจากการเข้าใจว่าไอ้ตรงหน้าฝากคือตาที่สาม แล้วมีความเชื่อว่าเพ่งตรงหน้าฝากตาที่สาม กระเปิด หรือไม่ก็เกิดจากฝึกภาพกสินอย่างทีบอกไว้ในตอนแรก แล้วภาพนิมิตไม่ชัด ก็พยายามเพ่ง เพ่งๆเงียอ่าครับช่วยตอบผมหน่อยน่าว่ากรรมฐานกองไหน หรือฝึกอารัยอยู่จาแก้ได้ง่ายขึ้นมาก

ปล.ถ้าถามในนี้ไม่ตอบรบกวนpm

 

นั่งหลับตาไม่ได้ก็ลืมตาครับ พออารมณ์สบายขึ้นมาหน่อยค่อยมานั่งหลับตาอีกที
แต่ถ้าหลับตาไม่ได้จริงๆก็ต้องสมาธิแบบลืมตาหรือไม่ก็จงกรมเลยครับ ได้สมาธิดีเหมือนกัน

 

ไม่อยากเลิกก็ไม่ต้องเลิก ก็นั่งต่อไป แต่ต้องเปลี่ยนวิธีคิด การนั่งสมาธิที่ถูกต้อง นั่งแล้วจะต้องรู้สึกสบาย เบา ไม่ใช่นั่งแล้วไปบังคับเกร็งกล้ามเนื้อ ความคาดหวังในการนั่งสมาธิคือเพื่อให้รู้สึกผ่อนคลายก่อน ผ่อนคลายทั้งร่างกายและจิตใจ ต่อมาก็ให้ใจสงบระงับ ต่อมาก็เป็นการสร้างบารมี แต่นี่คุณตั้งความหวังไว้ในเรื่องฤทธิมากไปแล้วก็ไปเกร็งกล้ามเนื้อส่วนต่างๆ ของร่างกาย

เอาใหม่นะ ทีนี้พอจะนั่งสมาธิให้คิดอย่างเดียวว่านั่งแล้วต้องสบาย เบาเนื้อเบาตัว เบาใจ ค่อยๆ ผ่อนสิ่งที่หมักหมมไว้ในจิตใจออกทีละน้อย ตอนหลับตาไม่ต้องไปเพ่งในความมืดโดยหวังว่าจะเห็นแสงสี หรืออะไรก็ตาม กำหนดรู้ลมหายใจเข้า-ออก เท่านั้นพอ ถ้ามันจะเห็น มันก็จะเห็นของมันเอง อย่าไปบังคับให้เห็น หรือให้ลืมเรื่องเห็นไปเลยได้ยิ่งดี จัดท่าจัดทางให้ถูกต้องก่อน ตอนกำหนดรู้ลมก็ไม่ต้องไปบังคับลม ตามดู ตามรู้เฉยๆ ว่าตอนนี้มันมีลักษณะอย่างไร พอมันเก่ง มันเริ่มเป็นมืออาชีพแล้ว ค่อยเลื่อนเลเวลไประดับแอดวานซ์ ใจเย็นๆ ไม่ต้องรีบ ปฏิบัติไปสะสมไปวันละเล็กวันละน้อย เดี๋ยวมันก็เก่งเอง ไม่ต้องไปนั่งนานๆ ให้มันเมื่อย นั่งวันละ 5 นาที 10 นาที 15 นาที ก็พอ พอ...เมื่อรู้สึกสบาย เบา เอาแค่นี้ให้ได้ก่อน

 

หมอเดา ขอเดาว่าเป็น ตัวพี่ จขกท.เป็นโรค ชัก ประเภทนึงหรือเปล่าครับ

พี่ทุกคนที่แนะนำมาใช้ได้หมดแต่ จขกท. ยังไม่ค่อยเก๊ตเป็นแน่

 

ลูกตามันยุ่งนัก ก็ไม่ต้องหลับตาสิครับ...

 

จะพยามครับ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ

 

เดียววันนี้ จะลองเอาไปทำตามดูครับขอบคุณมากครับ

 

ขอบคุณพี่สาวมากครับ พี่สาวดีกับผมมาตลอดเลย เดียวต้องลองแก้จนกว่าจะหายครับ ถ้าไม่หาย ก็คงต้องไปหาจิตแพทย์จริงๆ

 

ข้อแรก เวลาผมนั่งหลับตาแล้วมองไปข้างหน้าครับ
ข้อ 2 ไม่ได้สร้างภาพนิมิตครับ แค่พุทโธ ธรรมดา
ตามันชอบเกร็จขึ่นเองครับ ต้องคอยบังคับให้มองล่าง
ไม่งั่นปวดหนักมากเลยครับ

 

ขอบคุณมากครับ ตอนแรกหวังมากจริงครับ แต่หลังๆผมทำเพราะต้องการสงบ
เพราะหลังจากที่หวังมาก ผมไม่ได้ฤทธิ แต่ผมได้ความสุขแทน
จากที่หวังเรื่องฤทธิ ผมก็เฉยๆ แล้วครับ แต่ไงผมจะลองใคร่ควรตัวเองดูครับ

 

ถึง น้อง surer
คนที่ปฏิบัติธรรม เรียนรู้เรื่อง กาย ใจ จิต จะพบเองว่าโรคทั้งหลายที่เป็นกันอยู่นั้น ไม่ว่าจะปวดหัว ปวดท้อง เส้นยึด ...ฯลฯ เยอะแยะสารพัด ส่วนใหญ่เกิดจากจิต กระเทือนไปที่ใจ ส่งผลไปที่กาย กินยาไม่หาย นอกจากทำให้หลับเพื่อผ่อน และคลาย ในเมื่อเป็นที่จิต ก็รักษาที่จิตเลย (ตรงเหตุดี) ไม่ต้องรักษาที่ผลซึ่งเป็นปลายทาง ลองขจัดที่ต้นตอเลย จิตไม่สบาย ก็ทำให้สบายซะ จะได้ไม่เป็นโรคจิต...(ปัจจุบันเป็นกันเยอะ..ที่รู้ว่าเป็นก็ดีจะได้รักษา..ที่เป็นแล้วไม่รู้ตัว..นี่แหละลำบาก) ....โชคดีนะจ๊ะ ....สาวอุทัย

 

ใช่ๆ ไม่ต้องหลับตา

สมาธิเป็นเรื่องของจิต ไม่ใช่เรื่อง ลูกตาเห็นอะไร หรือไม่เห็นอะไร

อีกอย่าง

เลิกเช่าวัตถุมงคลเสีย เพราะ อันนี้คือ สาเหตุที่ทำให้ทำสมาธิแล้ว
ต้องหลับตาปี๋ มันเป็นที่มาของพยาบาทวิตก และ วิหิงสาวิตก

นั่งสมาธิเท่าไหร่ ขนของมาเข้าบ้านมากเท่านั้น ตาก็ยิ่งถลนมากขึ้น
เท่านั้น แปรผันตามกันไป

เพราะ เข้าใจบางอย่างผิดไม่เลิก

 

ขอเล่าเหตุที่ทำให้อาการเริ่มตอนแรกนะครับ
ขอย้อนกลับไปเมื่อวันที่ 17 ของเดือนที่แล้ว
ผมไปบวชพรามวัดหนองป่าพง ถ้าผมเดาไม่ผิด
อาจเป็นเพราะช่วงนั้นผมเคร่งอย่างหนัก แบบว่า
พอว่า ก็ไปนั่งสมาธิเลย และนั่งจากปกติ
ประมาณ 30-40 แต่ช่วงนั้น 1 ชม กว่า
ไม่รู้ว่าเกียวป่าว รู้แต่ว่าเป็นตั้งแต่ตอนนั้นครับ
เป็นก็เกือบเดือนหนึ่งแล้ว