นิทาน เรื่อง "พญานาค"

จริง ๆ ผมเคยมีรักมาหลายครั้ง แต่มันจะมีเหตุให้เลิกลาเสมอ สาเหตุมักจะเกิดเพราะฝ่ายหญิงนอกใจ เขาว่ากันว่าผู้ชายเจ้าชู้ ผมไม่ได้เจ้าชู้แต่ดันไปเจอหญิงเจ้าชู้ซะอย่างนั้น ส่วนเรื่องเบื่อชีวิตนี้ผมคิดว่า ชีวิตมันช่างไร้สาระเหลือเกิน เกิดมาเพื่ออะไรกันนี่ ... สุดท้ายแล้วก็แค่รอวันตายเท่านั้นเอง

 

ชีวิตคนเราก็อย่างนี้แหละ .. ไม่มีอะไรแน่นอน

การมีชีวิตอยู่ก็เพื่อชดใช้กรรม ...และอยู่เพื่อสร้าง

คุณงามความดี ไว้เพื่อเป็นเสบียง ในภพหน้า ....

น้อยคนนะ ที่จะมีคิคเหมือน ท่านยักษ์ น่ะ...



o(╯□╰)oo(╯□╰)oo(╯□╰)oo(╯□╰)o

 

ถูก...แต่เวลาที่เหลือเนี่ยให้ได้มีโอกาสเลือกว่าจะตายแบบไหน...ดีไซน์กันได้เต็มที่ แต่อย่าเพลินมัวแต่ดีไซน์แล้วไม่ได้ลงมือทำนะ เพราะความตายมักจะไม่บอกล่วงหน้า

 

มิกกี้และคนอื่นๆ...หลบกันทำไมจ๊ะ?
ซอกถ้ำมันมีอะไรดีเหรอ...

 

ถ้าเราเป็นคนวุ่นวาย ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนๆ ก็วุ่นทั้งนั้นแหละค่ะ
เหตุการณ์ต่างๆ ถ้าไม่เอาจิตเข้าไปปรุงแต่ง เดิมๆ ของมันคือความสงบและสว่างค่ะ
เหตุต่างๆ ที่เกิดขึ้น ล้วนเกิดจากเรา ไม่ได้เกิดจากใครหรือธรรมชาติใดๆ เพราะมันเป็นเช่นนั้นเอง

 

อยากรู้วิธีถอนสัญญา ท่านคุรุวาโรแนะนำหน่อยสิครับ เล่นสัญญาทุกภพทุกชาติขนาดนั้น อนาคตจะได้เจอกันรึป่าวก็ยังไม่รู้ ผมคิดว่ามันน่าจะถอนนะนี่ เรื่องอนาคตไว้ว่ากันอีกทีจะดีกว่า

 

เหงาล่ะซี้...คงอยากมีใครสักคนใช่ป่ะ

 

เรื่องอยากมีใครสักคน เกิดมาเป็นมนุษย์ความรู้สึกนี้มันมีในทุกคนอยู่แล้วละ
จริง ๆ ในใจไม่รู้สึกอยากถอนนะไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่ถ้าว่ากันตามเหตุผลแล้วมันควรจะถอนไปจะดีกว่า เพราะเราไม่รู้อนาคต คิดว่าสัญญาไปแล้วจะได้กลับไปอยู่ด้วยกันอีกอย่างนั้นหรือ ถ้าพูดไปในชาตินี้ผมก็ไม่คิดสัญญานะว่า ชาติหน้าจะรักกับใครหรือจะต้องสมหวังกับใคร ผมกลับคิดว่าไม่อยากเกิดอีกแล้ว อยากให้มันสิ้นสุดลงแค่นี้ สุญสลายไปเลยก็ได้หรือไปอยู่ในดินแดนที่ไม่ต้องตายอีก

 

เราไม่มีทั้งสัญญาและสาบาน ไม่ว่าภพชาติไหนๆ ก็ไม่เคย นอกจากสัญญากับตัวเองนั่นคือสัจจะที่เรามี

หากการกระทำใดที่เราไม่มั่นใจว่าจะทำได้ เราจะไม่รับปากใครทั้งสิ้น สิ่งใดถ้าเราลั่นวาจาไว้แล้ว เรา้ต้องทำให้ได้ตรงตามที่พูดทุกครั้งไป นั่นจึงกลายเป็นวาจาที่ศักดิ์สิทธิ์ ทุกวันนี้ ด่าว่าใคร หรือคิดไม่ดีกับใครไม่ได้ทั้งนั้น เพราะมันจะเป็นจริง และทำให้คนๆ นั้นต้องทุกข์ ผลกระทบมันตกมาที่เราร้อยเท่าพันทวี

เส้นทางสายนี้ไม่ได้ราบรื่นเหมือนที่คิด แต่เราก็ไม่ละทิ้งสัจจะที่ได้ให้ไว้กับตนเอง บางคนอาจจะเห็นว่ามันยากลำบากและยาวไกล ก็ละทิ้งมันซะกลางทาง แต่สำหรับเราก็ยังคงต้องเวียนว่ายท่องวัฏฏต่อไป เพื่อศึกษาและสะสม......ให้ครบให้เต็ม

 

ในความไร้สาระของเราได้ถูกซ่อนความมีสาระไว้ในนั้น ขึ้นอยู่กับปัญญาบารมีของแต่ละคน ที่จะพิจารณาแยกแยะมันออกมา ได้อย่างชัดเจนหรือว่าคลุมเครือ หรือว่าหลงเข้าไปมากกว่าเดิมเ่ท่านั้นเอง

อย่ามัวแต่พิจารณาคนอื่น ตำหนิติเตียนแต่คนอื่น จนลืมพิจารณาตนเองและตำหนิติเตียนตนเองซะล่ะ

 

อ้างอิง:
<TABLE border=0 cellSpacing=0 cellPadding=6 width="100%"><TBODY><TR><TD style="BORDER-BOTTOM: 1px inset; BORDER-LEFT: 1px inset; BORDER-TOP: 1px inset; BORDER-RIGHT: 1px inset" class=alt2>ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ nouk
ในความไร้สาระของเราได้ถูกซ่อนความมีสาระไว้ในนั้น ขึ้นอยู่กับปัญญาบารมีของแต่ละคน ที่จะพิจารณาแยกแยะมันออกมา ได้อย่างชัดเจนหรือว่าคลุมเครือ หรือว่าหลงเข้าไปมากกว่าเดิมเ่ท่านั้นเอง

อย่ามัวแต่พิจารณาคนอื่น ตำหนิติเตียนแต่คนอื่น จนลืมพิจารณาตนเองและตำหนิติเตียนตนเองซะล่ะ
</TD></TR></TBODY></TABLE>
สิ่งที่กล่าวมานั้น ถูกต้องทุกประการ...มองดู "จิต" ของตน ดีกว่าเพ่งมอง "จิต" ของผู้อื่น
ละอองฝุ่นที่ดูเหมือนจะไร้ค่า แท้จริงแล้วมันมีคุณค่าในตัวของมันเอง เพราะหาก
ไม่มีละอองฝุ่น เราจะไม่รู้เลยว่า "สิ่งนั้น" สะอาดหรือไม่

 

แสดงว่าระลึกชาติได้ทุกชาติแล้ว จึงได้รู้ว่าไม่เคยสัญญาหรือสาบานใด ๆ มาก่อนเลย ...

 

ถ้าระลึกได้ทุกชาติก็บรรลุโพธิญาณแล้วท่าน ไม่มาหาเรื่องในนิทานนี้หรอก
เอาแค่พอดีๆ เถอะนะ

คนเรามีอุปนิสัยเดิมเป็นเช่นไร ไม่ว่าเกิดมาชาติไหนๆ ก็จะยังเป็นอย่างนั้นไม่เปลี่ยนแปลง ดูที่ปัจจุบันชาตินี่แหละ

เคยสร้างอะไรมา เคยทำอะไรมา ก็จะสร้างจะทำอยู่แต่อย่างนั้น เหมือนเดิม
เกิดกี่ชาติก็ทำอย่างเดิม ชอบเหมือนเดิม ไม่ชอบเหมือนเดิม

ถ้าระลึกได้มันก็จะก้าวหน้าในทางธรรม อย่างเดิมที่ทำแล้วไม่เกิดประโยชน์ในทางธรรม มันก็จะเลิก ไม่ทำอย่างเดิม

แต่ถ้ายังระลึกไม่ได้ โลกมันก็ล้นด้วยวัตถุ แข่งกันสร้าง พอนานไปก็ร้างกลายเป็นวัตถุโบราณ เกิดชาติใหม่มาทะเลาะกันอีก แย่งชิงวัตถุโบราณเพียงเพื่อประโยชน์ทางโลกอันนำมาซึ่งทรัพย์ภายนอก เป็นอย่างนี้เรื่อยๆ หมุนเวียนไป ไม่จบไม่สิ้นค่ะ

 

ผมไม่รู้หรอก ว่าคนเรานิสัยเดิมจะเหมือนกันไปตลอดหรือไม่ ในเมื่ออนาคตก็ไม่แน่นอนและเปลี่ยนแปลงได้ แล้วเหตุใดนิสัยเราจะเปลี่ยนไปไม่ได้

 

แล้วที่เข้ามาในกระทู้นี้ ต้องการมาเล่านิทานหรือว่าต้องการมาจับผิดคะ ถ้าอยากรู้ความจริงก็คงต้องพิสูจน์ด้วยตัวเองนะ ความเชื่อหรือไม่เชื่อนี้ ไม่ใช่เกิดที่คนอื่นทำให้เชื่อ แต่เกิดที่ตัวเองเอาใจเข้าไปเชื่อหรือเปล่า ถ้าไม่เชื่อก็คงไม่มีใครว่าอะไร...จริงมั้ยคะ

มันเป็นเรื่องของ...ตัวใคร ตัวมันค่ะ

ไม่ต้องไปห่วงคนอื่นหรอก ห่วงตัวเองดีกว่ามั้ย ก้าวหน้าไปถึงไหนแล้ว (ถามเฉยๆ ค่ะ ไม่ได้อยากรู้)

สัตว์โลกล้วนมีกรรมเป็นของตนเองทั้งนั้น หากมองเห็นแล้วก็ไม่ควรเข้ามาตำหนิใคร หรือคิดว่าตนเองเป็นพระโพธิสัตว์จะเข้ามาโปรดถึงในกระทู้นิทาน เพื่อให้สัตว์โลกในนี้พ้นทุกข์...น่านะอย่ามากระทบกระทั่งกันดีกว่า อยู่ส่วนใครส่วนมัน สบายใจด้วยกันทั้งสองฝ่าย เอาเป็นว่าเราน้อมรับความปรารถนาดีของคุณไว้แล้วกัน

ส่วนที่ว่าเชื่อหรือไม่เชื่อ มันเป็นเรื่องของคุณ เราไม่จำเป็นต้องรับรู้แล้วกันนะ

ขอบคุณที่ติดตามและเข้ามาร่วมเสวนาค่ะ

 

สวัสดีค่ะ ชาวบาดาลทุกๆท่าน
มีเรื่องอยากถามค่ะ ไม่รู้ใครเป็นเหมือนเราบ้าง
เวลาที่จะเริ่มสวดมนต์ นั่งสมาธิ
จะมีเสียงกุกๆกักๆ ก๊อกๆแก๊กๆ เปรี้ยะๆ
หรือเหมือนมีตัวอะไรวิ่งอยุ่บนฝ้าเพดานบนหัวเรา เกือบทุกครั้ง
แต่ช่วงเวลาปกติ หรือสวดมนต์นั่งสมาธิเสร็จแล้ว
ก็จะเงียบไม่มีเสียงอะไร

 

จิตที่เห็นธรรมแล้ว เข้าถึงธรรมแล้ว จะพัฒนาไปไม่หยุดอยู่กับที่จนกว่าจะถึงที่สุด คือ นิพพาน

แต่จิตใดยังมืดบอดด้วยอวิชชา ตัณหา อุปาทาน ยังเมาอยู่กับมัน จิตนั้นย่อมไม่พัฒนา และยังคงวนเวียนทำสิ่งเดิมๆ อยู่

เราบอกไม่ได้หรอกนะ ว่าจิตดวงใดบ้างที่พัฒนาแล้ว กำลังพัฒนา หรือว่าไม่พัฒนา เพราะเราเองก็ยังขวนขวายช่วยเหลือตัวเองให้หลุดพ้นจากบ่วงนี้เหมือนกัน

ท่านยักษ์ คงเป็นคนที่จริงจังกับชีวิตมากนะ ต่างกับเราที่จริงบ้างไม่จริงบ้าง เพราะเราเห็นว่ามันเป็นเพียงมายา เราก็เลยสนุกกับมันทุกครั้ง ไม่่ว่าจะจริงหรือไม่จริง เรื่องระหว่างทางเราไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ เราสนใจแต่ปลายทางเท่านั้น

 

มีบ้างเป็นบางครั้งค่ะ เวลาที่มีแขกจากโลกทิพย์มาเยี่ยมเยียน แต่ของท่านอื่นๆ ไม่ทราบนะคะว่าเหมือนกันหรือเปล่า

 

ผมอยากให้มันจบลงแค่ชาตินี้ ไม่อยากมีต่อแล้วละ แต่ยังไม่แน่ใจวิธีการว่าต้องทำอย่างไรถึงจะเป็นแบบนั้นได้ ถ้าเรื่องของชาติหน้าไม่มีจริงก็คงดี จะได้ตายแล้วจบไม่ต้องมีภาคต่อไป

 

ท่านยักษ์ ขึ้นชื่อว่าบุพเพสันนิวาส ถึงจะไม่มีคำมั่นสัญญาใดๆ ก็หนีกันไม่พ้นหรอก ไม่ว่าต่างฝ่ายจะต่างภพต่างภูมิ ไม่ว่าอีกกี่ร้อยกี่พันชาติ มันก็ต้องได้พบเจอกันอยู่ดี

นี่ถือว่าเป็นการสร้างขันติบารมีอย่างหนึ่งทีเดียวนะ ท่านจะล้มเลิกหรือ พิจารณาให้ดีๆ ซิ ในโทษของมันก็มีคุณอยู่ในนั้นนะ