ปิดประมูลวัชระบัว ๒ องค์ หน้า ๖๖๑ ,ธรรมะจากพระอาทิพุทธะ หน้า ๖๕๙ ค่ะ

วันนี้ วันที่ 28 มิถุนายน 56
เป็นวันเกิดครบ ๑๐๐ ปีของพระเดชพระคุณพระราชพรหมยานเถระ
(หลวงพ่อฤาษีลิงดำ) วัดท่าซุง จ.อุทัยธานี

ขอเชิญทุกท่านทำดีให้ทาน รักษาศีล เจริญจิตภาวนา
เพื่อน้อมถวายเป็นการสักการะบูชาแด่พระเดชพระคุณหลวงพ่อ วัดท่าซุงด้วยกันนะครับ

อนุโมทนาครับ สาธุ

ธรรมวิวัฒน์

 

สาธุ สาธุ สาธุ..​

ขออนุโมทนาบุญด้วยค่ะ พี่ตั้งใจว่า พรุ่งนี้จะไปซอยสายลมค่ะ นัดคุณ phuya และคุณจันทรกาลไว้ ไปถวายสังฆทาน และฝึกมโนฯ ด้วยกันค่ะ ซ้อมไว้ก่อนไปวัดท่าซุงค่ะ

ตามแผนที่วางไว้ คือ เราจะจัดรถไปฝึกมโนฯที่วัดท่าซุง อาทิตย์ที่ ๒ ของทุกเดือน สำหรับท่านที่มาฝึกที่ซอยสายลม ช่วงต้นเดือน แล้ว อยากต่อวิชาก็ไปวัดท่าซุงต่อค่ะ จะได้ไม่เสียเวลา

ท่านที่ได้มโนมยิทธิแล้ว จะต่อญาณ ๘ ที่วัดท่าซุงก็ได้ค่ะ แต่สำหรับพี่จะเข้าฝึกกับท่านที่ฝึกใหม่ค่ะ เพื่อจะได้ช่วยเป็นพี่เลี้ยงหลังการฝึกครั้งแรกค่ะ

ส่วนวันเสาร์ที่ ๒๙ มิถุนายน ๒๕๕๖ ท่านจิตโต บ้านสบายใจ เป็นเจ้าภาพในถวายภัตตาหารพระภิกษุที่วัดท่าซุงทั้งวัด ท่านใดว่างก็ขอเชิญร่วมบุญได้ค่ะ

ขออนุโมทนาบุญกับทุก ๆ ท่านด้วยค่ะ

Numsai

ปล. ท่านที่ติดตามอ่านเรื่องของพระอาจารย์ขันธ์ สิริจฺนโท วัดพระพุทธบาทห้วยทรายขาว จ.ลำพูน ได้นำเสนอ หน้า ๒๒๐ ต่อจากตอนเดิมค่ะ..

ต้องขออภัยทุกท่านด้วยค่ะ ที่หายไปแบบเงียบ ๆ เนื่องจากมีเหตุขัดข้องเรื่องคอมพิวเตอร์ค่ะ

 

กราบอนุโมทนาบุญกับคุณน้ำใส คุณPhuya และน้องเอ๋ด้วยค่ะ...พรุ่งนี้น้ำฝนจะไปรับพระพุทธรูปจากคุณป้าจำเนียร ตั้งใจว่าจะไปทำบุญกับท่านจิตโตเหมือนกันค่ะคุณน้ำใส ... กราบอนุโมทนาบุญอีกครั้งด้วยนะคะ _/|\_

 

ได้รับพัสดุแล้วค่ะ ขออนุโมทนาบุญกับคุณเจษฎาด้วยค่ะ ที่เป็นเจ้าภาพใหญ่ในโครงการฝึกมโนฯ ด้วยค่ะ

ขอให้เจริญในธรรมค่ะ

Numsai

 

๒๙ มิย.นี้-ร่วมประมูลดวงแก้วสัตยาธิษฐาน-สุขุมาลย์มณีฤทธิ์ ขนาด ๑๐ กว่ากก.ค่ะ

​

ขอเชิญร่วมประมูลดวงแก้วสัตยาธิษฐาน –สุขุมาลย์มณีฤทธิ์ ขึ้นมาก่อนวันวิสาขบูชาปีนี้ อัญเชิญจากถ้ำในแถบเทือกเขาภูพาน จ.สกลนคร

ซึ่งอธิษฐานโดยพระสัจจฤาษี เกิดก่อนสมัยสมเด็จพระพุทธสมณโคดมพุทธเจ้า พระสัจจฤาษี เป็นศิษย์เอกของท่านอินทร์ปัตต์ฤาษี ซึ่งเป็นลูกศิษย์ของพระอัสดงฤาษี

ดวงแก้วสัตยาธิษฐาน มีกายสิทธิ์ ๒๘,๑๙๐,๐๐๐ องค์ โดยมีพระศุภเวทย์โพธิสัตว์ เป็นผู้ดูแล

ส่วนดวงแก้วสุขุมาลย์มณีฤทธิ์ มีกายสิทธิ์ ๒๗,๘๙๐,๐๐๐ องค์ มีพระศุภอัปสรเทวี เป็นผู้ดูแล ปัจจุบันอยู่ชั้นดุสิต

หมายเหตุ สำหรับผู้ที่อยู่ชั้นดุสิตนั้น หากดูกายของท่านจะคล้ายบุรุษ แต่ชื่อนี้เป็นที่รู้กันเบื้องบน

เริ่มประมูลคู่ละ ๓๑,๙๙๙ บาท ​

กติกาในการประมูล

๑. เริ่มวันที่ ๒๘-๒๙ มิถุนายน ๒๕๕๖ ภายใน ๑๘.๕๙ น. ตรงกับวันแรม ๖ ค่ำ เดือน ๗ ปีมะเส็ง

๒. หากที่มีผู้ประมูลในราคาสูงสุดเท่ากัน ๒ ท่าน จะตัดสินด้วยเวลาที่ปรากฏในเว็บพลังจิต โดยไม่เกินวันเวลาที่กำหนดไว้

๓. หลังจากปิดการประมูล โอนปัจจัยภายใน ๒ วัน เมื่อโอนปัจจัยแล้ว จะทำการจัดส่งดวงแก้วให้แก่เจ้าของต่อไปค่ะ

กรุณาโอนปัจจัยไปที่......

ชื่อบัญชี พุทธารา โรจนฤทธิกร
เลขที่ 080-252647-2
ธนาคารไทยพาณิชย์
สาขาถนนศรีนครินทร์(กรุงเทพ-กรีฑา)
ประเภท ออมทรัพย์/สะสมทรัพย์


สำหรับปัจจัยหลังหักค่าใช้จ่าย ร่วมบุญดังนี้..

๑. ปัจจัย ๑๐ % เพื่อชำระหนี้สงฆ์ วัดท่าซุง เนื่องในโอกาสครบ ๑๐๐ ปีพระเดชพระคุณพระราชพรหมยานเถระ(หลวงพ่อฤาษีลิงดำ) วัดท่าซุง จ.อุทัยธานี

๒. อีก ๑๐ % นำเข้ากองบุญสมเด็จพระพุทธวิปัสสีโภคมหาบพิตร

๓. ปัจจัย ๕๐๐ บาท เพื่อร่วมบุญค่า Hosting กับเว็บพลังจิต

ขออนุโมทนาบุญกับทุก ๆ ท่านด้วยค่ะ
Numsai

 

สำหรับประวัติดวงแก้วสุรกานต์-ประสิทธิมหาเวทย์ พร้อมจักรทั้ง ๖ ยังไม่ลืมนะคะ จะนำเสนอตอนต่อไปค่ะ

Numsai

 

ขอร่วมบุญทุกอย่างกับพี่น้ำใส 2,000 บาทครับ
โอนวันนี้เวลา 18.15 น.

 

ได้รับปัจจัยแล้ว ขออนุโมทนาบุญกับคุณ suwat ด้วยค่ะ อุปสรรคใด ๆ ในชีวิตทั้งหลาย จงหมดไป

ขอผลบุญแห่งการสนับสนุนผู้อื่นในการเจริญพระกรรมฐานนี้ จงส่งผลให้คุณ suwat มีความสุขกกายสุขใจ ทุกข์โศกโรคภัย สรรพเคราะห์ใด ๆ จงมลายหายสิ้น เหลือแต่ความเจริญยิ่ง ๆ ขึ้นไปค่ะ

บุญรักษาค่ะ

Numsai

 

นำมาให้อ่านเล่น ๆ

แก้ววิเศษแห่งเทือกเขาภูพาน​

โดย ชุนคำ จิตจักร​

​

ตอนที่ 1

...หนึ่งในเรื่องจริงซึ่งกำลังจะกลายเป็นตำนานที่เกือบจะสูญหาย...

ก่อนอื่นขอเรียนว่า เทือกเขาภูพาน นั้นกว้างใหญ่ไพศาลมาก เป็นเทือกเขาที่ทอดตัวในแนว
ตะวันตกเฉียงเหนือสู่ตะวันออกเฉียงใต้ เริ่มจากจังหวัดอุดรธานี ผ่านกาฬสินธุ์ สกลนคร นครพนม และ
มุกดาหาร เป็นถิ่นภูเขาดั้งเดิมตามตำนานอันมีชื่อว่า ภูกูเวียน ซึ่งเกิดจากอานุภาพของ สุวรรณนาค ซึ่งมีลักษณะภูเขาเป็นวงใหญ่ ส่วนเทือกทิวเขาเล็กที่มีลักษณะเป็นวงก็ยังมีปลีกย่อยออกไปอีก เช่น บริเวณพื้นที่ อำเภอเขาวง ถ้ามองจากระดับสูงของภูพานไปทางเขตเชื่อมต่อระหว่าง จังหวัดมุกดาหาร กับ จังหวัดกาฬสินธุ์ จะเห็นทิวเขาลิบๆสุดสายตาที่ทอดตัวยาวเป็นแนวโค้งโอบล้อมออกไปทั้งสองด้านซึ่งแนวทิวเขานี้ในที่สุดก็จะกลายเป็นวงล้อมรอบอาณาบริเวณอันกว้างใหญ่ทั้งหมดของอำเภอเขาวงไว้ หากเดินทางตามถนนมิตรภาพจาก อำเภอสมเด็จ มุ่งหน้าไปทาง ภูพานราชนิเวศน์ พอถึง บ้านสร้างค้อ ตรงฝั่งขวาจะมีทางแยกไปอำเภอเขาวงได้
เรื่อง แก้ววิเศษแห่งเทือกเขาภูพาน ที่ผู้เขียนนำมาเล่าขานนี้ไม่ใช่เรื่องจากตำนาน แต่เป็นเรื่องจากประสบการณ์จริงในถิ่นบ้านเกิดคือ บ้านโพนสวาง ที่ผู้คน ชาวเขาวง แถบ ลุ่มน้ำลำพยัง ได้รับรู้มา แม้ว่าในปัจจุบันผู้คนที่เคยรับรู้เรื่องนี้บางท่านจะยังมีชีวิตอยู่แต่ก็อายุมากจนแทบจะลืมเรื่องเหล่านี้ไปหมดแล้ว เรื่องราวและข้อเท็จจริงดั้งเดิมจึงเกือบจะสูญหายไปเพราะขาดการสืบต่อ จึงขอบันทึกตามข้อมูลเท่าที่พอจะรวบรวมได้เพื่อบอกเล่าให้อนุชนรุ่นหลังได้รับรู้ไว้



เรื่องมีอยู่ว่า ปู่สิงห์ แสนพาน ซึ่งเป็นน้องชาย ปู่อินทร์(ปู่ของผู้เขียน) ได้แต่งงานกับญาติทางฝ่ายย่าผู้ได้รับมรดกสำคัญคือ ลูกแก้ว คู่หนึ่งมาจาก ตาไฮ พ่อของฝ่ายหญิงผู้สืบทอดมรดกมาจากบรรพบุรุษของตระกูล “ศรีชุบร่วง” (ตระกูล “แสนพาน” และ “ศรีชุบร่วง” เป็นตระกูลคนไทยเชื้อสายภูไท)
ลูกแก้วคู่นี้ไม่เคยมีใครบอกว่าชื่ออะไรหรือมีลักษณะพิเศษอย่างไร แต่เป็นที่ทราบกันดีว่าเป็น แก้วค้ำคูณ หรือ แก้วมงคล มีบุญญาธิการและความศักดิ์สิทธิ์มาแต่โบราณ เคยบันดาลความมั่งคั่งร่ำรวยให้ครอบครัวบรรพบุรุษมามาก คือ มีช้าง มีม้า มีวัวเป็นร้อย มีควายเป็นร้อย และมีโภคทรัพย์ไม่ขาด ขนาดที่เสือมาลักคาบวัวไปกินแทบทุกวันก็ยังไม่รู้จักหมดคอก นอกจากนี้ยังป้องกันอันตรายให้แก่ผู้รักษาโดยตลอด ไม่ว่าปืนผาหน้าไม้หรือโจรขโมยก็ไม่อาจทำร้ายได้ เมื่อมาอยู่กับครอบครัวใหม่ก็ยังคงบันดาลให้เกิดความอยู่ดีกินดีเสมอมา
สองสามีภรรยาเป็นผู้มีความใส่ใจ ปฏิบัติขัดสีแก้วตามประเพณีคือสักการบูชาและสรงสนานทุกวันโกณวันพระมิได้ขาด ยามจะไปหาทรัพย์ก็ยกใส่หัวอาราธนาแล้วพกพาไปด้วย แต่มีเคล็ดลับคือจะนำไปเฉพาะลูกใดลูกหนึ่งซึ่งอาจจะเป็น ลูกแก้วผัว หรือ ลูกแก้วเมีย ของแก้วคู่นั้นเพื่อที่แก้วจะได้ไม่หนีหายไปไหน พอกลับมาจึงนำมาบูชาไว้ด้วยกัน ครอบครัวก็ได้รับความสุขความเจริญดี
ในตอนดึกดื่นค่ำคืนของวันโกณวันพระพวกชาวบ้านโพนสวาง จะเห็นแก้วเสด็จคือมีดวงแสงลอยออกมาจากช่องหน้าจั่วบ้านของปู่สิงห์ ลักษณะเป็นดวงสว่างเท่าไข่เป็ดมีแสงรัศมีสีเขียวเรืองลอยออกไป ลอยออกไปเป็นเวลานานพอสมควรแล้วก็จะลอยกลับมาเข้าไปทางช่องหน้าจั่วของบ้านทางเดิม เป็นเช่นนี้เสมอจนชาวบ้านเขารู้กันดี



บางทีพวกหนุ่มๆที่กลับดึกและผู้เฒ่าที่ตื่นกลางดึกจะเห็นแก้วดวงอื่นๆเสด็จด้วย เขาจะเห็นกันว่าแก้วเสด็จมาทาง ภูผาแฝก ลอยผ่านกลางบ้านไปทาง ภูพาน แล้วมีเสียงดังตูม แต่เป็นแก้วคนละดวงและมีรัศมีสีอื่น ถ้าเป็นรัศมีสีเขียวเรืองก็จะจำได้ว่าเป็นแก้วมรดกที่ ตาไฮ มอบให้ลูก สมัยที่พ่อของผู้เขียนเป็นเด็กยังเคยเห็นพวกรุ่นพี่ที่ซุกซนคอยดักซุ่มรอตอนที่ลูกแก้วลอยมา เพื่อที่จะเอาผ้าขาวม้าปัดป่ายลูกแก้วที่ลอยไปในอากาศให้ตกลงมาแต่ก็ไม่มีใครทำสำเร็จ
อยู่มาวันหนึ่งชะรอยจะเป็นด้วยกรรมเก่าของปู่สิงห์จะถึงคราวหมดอายุขัย จึงทำให้คิดไปค้าวัวควายในที่แดนไกลถึงภาคกลางของไทย ก่อนไปก็ยกแก้วใส่หัวอาราธนาพกพาไปด้วยเช่นเคย แต่พอไปอยู่ต่างถิ่นกลับล้มป่วยด้วยอาการ “ลงท้อง” (ท้องร่วง) จนเสียชีวิต จึงต้องฝังศพในถิ่นอื่น
ฝ่ายคนทางบ้านเฝ้ารอก็ไม่ได้ข่าว เป็นเวลานานแล้วที่เจ้าตัวไม่กลับมา...เห็นแต่แก้วกลับมาเองอยู่ที่หิ้งบูชา.. ก็รู้ว่าผิดปกติเสียแล้วจนกระทั่งรู้ข่าวการตายในภายหลัง
หลังจากนั้นทางครอบครัวก็ยังคงปฏิบัติขัดสีลูกแก้วตามประเพณี ครอบครัวลูกหลานก็ได้รับความสุขความเจริญมาโดยตลอดจนกระทั่งมาถึงช่วงทายาทผู้สืบต่อชื่อ นายกา เป็นช่วงที่ทายาทขาดความเข้าใจในการปฏิบัติรักษาลูกแก้ว ในช่วงนี้มีคนเล่าลือเรื่องผีปอบกันหนาหูจนผู้คนคิดกันไปต่างๆนาๆ คนที่มีใจอิจฉาก็พูดให้ร้ายว่าผีปอบนั้นเกิดจากลูกแก้วที่เป็นมรดกตกทอดนี้เป็นสาเหตุ พวกที่ไล่ผีปอบก็พลอยเห็นชอบไปด้วย เมื่อมีคนพูดกันหนาหูขึ้นทุกทีประกอบกับทั้งนายกาเองก็ไม่มั่นใจด้วยว่าตัวเองปฏิบัติรักษาถูกต้องหรือไม่ก็เลยทนไม่ไหว
ในที่สุดนายกาก็เลยบอกกับทุกคนว่าได้เอาแก้วไปทิ้งแล้ว แรกๆคนก็ไม่ค่อยเชื่อกันนักพยายามซักว่าเอาไปทิ้งไว้ที่ไหน พอคะยั้นคะยอมากๆเข้านายกาก็บอกว่าเอาไปทิ้งลงที่ใจกลางธาตุบนสันเขา ภูโหล่ย (เป็นธาตุที่ชาวบ้านร่วมกันเอาก้อนหินมากองสุมกันขึ้นให้เป็นลักษณะพระธาตุตามความศรัทธามาแต่เก่าก่อน) ฝ่ายคนที่มีความโลภได้ยินอย่างนั้นก็ไม่รอช้าพากันแอบไปรื้อธาตุเพื่อค้นหาลูกแก้วแต่หายังไงก็ไม่พบ ต่อมาคนที่ไปรื้อธาตุต่างก็ประสบอันตรายคือตายโหงทุกคน
ทุกวันนี้ ไม่มีใครพบเห็นและได้ข่าวลูกแก้วคู่นี้อีกเลย


การปฏิบัติขัดสีแก้ว

“การปฏิบัติขัดสีแก้ว” นั้นเป็นคำพูดลักษณะออกไปทางสำนวนโวหารอยู่บ้าง เมื่อพูดว่า ปฏิบัติ ก็จะพูดว่า ขัดสี พ้องกันได้ง่ายเช่นเดียวกับคำว่า ปฏิบัติพัดวี อันที่จริงคนพื้นเมืองที่เข้าใจจะรู้ว่าเป็นการสักการบูชาอย่างเหมาะสมให้สมควรแก่ฐานะที่เป็นของสูง เช่น เอาใส่ผอบตั้งไว้บนพานที่หิ้งบูชา สรงน้ำ ปะพรมน้ำมันหอม บูชาด้วยดอกไม้ธูปเทียน เป็นต้น ส่วนผู้ที่มีสติปัญญามากก็จะเข้าใจลึกซึ้งยิ่งไปกว่าการบูชาแบบ อามิสบูชา ดังกล่าว ท่านผู้รู้จึงสอนลูกหลานว่า การปฏิบัติขัดสีแก้วที่แท้นั้นเรียกว่า ปฏิบัติบูชา คือการประพฤติตนตามหลัก ศีล สมาธิ และปัญญา นั่นเอง เป็นการบูชา “แก้วทั้งสาม” คือ แก้วพระพุทธ แก้วพระธรรม และแก้วพระสงฆ์ ดังบันทึกในตำนานอุรังคธาตุว่า
“...ดูก่อนอานนท์ บุคคลบูชารูปตถาคตและศานาที่ตถาคตตั้งไว้ด้วยดอกไม้ธูปเทียนนั้นชื่อว่ามิได้บูชา ส่วนบุคคลบูชาได้ชื่อว่าได้บูชานั้น ตถาคตจะสั่งเธอไว้ ภิกษุ สามเณร หรือคฤหัสถ์ก็ตามที่ปฏิบัติถูกต้องตามคำสั่งสอนของตถาคต ถึงแม้ว่าจะไม่มีเครื่องสักการะก็ตาม เป็นแต่เพียงมีจิตต์ใจเลื่อมใสเชื่อในคุณพระรัตนตรัย ไหว้นบแต่มือเปล่าๆก็ได้ชื่อว่าบูชาอันประเสริฐยิ่งกว่าประเสริฐ...”
ฉะนั้น หากพิจารณาในเรื่องของ “การปฏิบัติขัดสีแก้ว” ในสองส่วน จะเห็นว่าส่วนที่เป็น อามิสบูชา นั้น จะขาดส่วนที่เป็น ปฏิบัติบูชา ไม่ได้เลย



ปฏิบัติ ถูก กับ ผิด “มงคล” และ “อัปมงคล”

เรื่องของ แก้ว เป็นเรื่องที่มีแนวความเชื่อและทัศนคติของ การสั่งสมบารมี มากกว่า ไสยศาสตร์ คนที่ รักษาแก้ว อันที่จริงก็น่าจะเป็นคนที่ รักษาบารมีแก้ว นั่นเอง คือทำตามเจตนารมณ์ดั้งเดิมของเจ้าของแก้วว่าจะสร้างสมบารมีทางใด ปฏิบัติตัวเองคือสั่งสมความดีเพื่อเพิ่มพูนบารมีของแก้ว และปกป้องรักษาแก้วไว้ยิ่งด้วยชีวิต หมายถึงทุ่มเทชีวิตปกป้องศีลธรรมและคุณธรรมประจำใจตัวเอาไว้ให้ได้ ไม่ใช่ทุ่มเทกำลังอาวุธและชีวิตเข้ายื้อแย่งชิงเอาแก้วมาเป็นเจ้าของ เพราะแก้วนั้นไปมาเองได้และจะหนีไปเมื่อไหร่ก็ได้
ฉะนั้น เมื่อพิจารณาตามประวัติของ “แก้ววิเศษแห่งเทือกเขาภูพาน” แล้ว จึงอาจอนุมานถึงความน่าจะเป็นไปได้ว่า “การปฏิบัติขัดสีแก้ว” ของบรรพบุรุษในช่วงแรกนั้นเป็นมาอย่างถูกต้องทั้ง อามิสบูชา และ ปฏิบัติบูชา ส่วนในระยะหลังนั้นไม่ได้ใส่ใจใน อามิสบูชา และ ไม่เข้าใจใน ปฏิบัติบูชา จึงทำให้ดวงแก้ววิเศษทั้งสองดวงนั้นอันตรธานหายไป ส่วนการรื้อธาตุค้นหาแก้วนั้นก็เข้าทำนอง อยากได้ผล แต่ไม่สร้างเหตุ ทั้งยังลุแก่ความโลภจนทำลายสถานศักดิ์สิทธิ์จึงถึงแก่ความวิบัติ



“ภูพาน” กับคำเล่าลือเรื่อง “แก้วหยาดน้ำค้าง” หรือ “แก้วสารพัดนึก”

คำเล่าลือในเรื่องนี้เท่าที่ผู้เขียนคาดคะเนคงอยู่ในระหว่างปี พ.ศ.๒๕๐๐ – ๒๕๒๐ เป็นช่วงเวลาที่ผู้เขียนยังเด็กและได้ยินเรื่องแก้วไปเล่นตามบ่อหินในคืนวันเพ็ญจากสามเณรอุปัฏฐากและลูกศิษย์พระป่า ในช่วงเวลานั้นมีพระภิกษุผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบจาริกธุดงค์และจำพรรษาอยู่แถบเทือกเขาภูพานเป็นจำนวนมาก จึงเป็นที่เข้าใจกันอยู่ว่าแถวๆ ภูแฝก ภูค้อ ภูจ้อก้อ ภูผากูด และภูฮัง นั้น มีปรากฏการณ์ปาฏิหาริย์เรื่องภพภูมิเกิดขึ้นมาก ขณะเดียวกันในวงการของผู้เสาะหาของวิเศษก็มีไม่น้อย จากนั้นก็มีคำร่ำลือเรื่อง “แก้วหยาดน้ำค้าง”
ผู้คนได้ร่ำลือว่าที่ภูเขาแถบนี้ในยามค่ำคืนวันเพ็ญ ๑๕ ค่ำ จะเกิดปรากฏการณ์คือมีดวงแก้วลอยลงมาฝนกับหินตามภูเขาเสียงดังกร่างๆๆ เกิดเป็นประกายสีขาวสดใสกระจายตัวออกมาทุกครั้งที่แก้วฝนกับหิน ต่างก็ตื่นเต้นเล่ากันเป็นตุเป็นตะ..
มีพระธุดงค์ได้รับทราบมาจากครูบาอาจารย์และผู้เฒ่าผู้แก่ว่าแก้วนี้ศักดิ์สิทธิ์นัก มีอานุภาพบันดาลได้ทั้ง เมตตามหานิยม ร่มเย็น แคล้วคลาด ปราศจากอุปสรรคและอันตราย ทำการสิ่งใดก็ประสบผลสำเร็จ
ผู้ที่สนใจทั้งนักบวชและฆราวาสผู้แสวงหาทั้งหลายต่างก็พยายามติดตามเสาะแสวงเพื่อให้ได้มา แม้พระธุดงค์ต่างๆที่ยังไม่ละวางเรื่องนี้ก็พากันไปนั่งสวดมนต์ภาวนาขอแก้วหยาดน้ำค้างในที่ต่างๆที่คิดว่าจะมี บางครั้งแก้วก็มาปรากฏลอยมาเป็นแสงวิ่งวนเวียนรอบๆตัว พอลุกขึ้นคว้าก็หนีไป
นับว่ายังโชคดีที่ผู้คนถิ่นนี้ได้รับการอบรมสั่งสอนจากพระปฏิบัติผู้มีภูมิธรรมสูงส่ง จึงรู้ว่าของศักดิ์สิทธิ์เหล่านี้มีเทวดารักษา แม้ว่าจะขวนขวายใฝ่หาสักเท่าใดหากไม่ใช่บุญบารมีก็จะไม่ได้มา หรือแม้ได้มาก็ไม่อาจรักษาเอาไว้ได้



หลวงปู่โชติเคยบอกไว้

เรื่องคำเล่าลือนี้แม้จะไม่มีข้อสรุปที่แน่นอน แต่ หลวงปูโชติ อาภัคโค วัดภูเขาแก้ว ท่านเคยบอกเอาไว้ว่าแก้วที่ว่านี้เขาเรียกว่า “แก้วหยาดน้ำค้าง” หรือ “แก้วสารพัดนึก” ถ้ามีสองลูกครบตัวผู้ตัวเมียก็จะไม่ไปไหน จะทำอะไรก็ให้บอกเขาแล้วจะสำเร็จ

แก้วในถิ่นธรรม

ในบันทึกตำนานท้องถิ่นของเทือกเขาภูพานนั้น ไม่มีอะไรบ่งบอกเป็นพิเศษว่าเป็นบ่อแก้วหรือถิ่นกำเนิดของแก้วรัตนชาติประเภทใด จะมีก็แต่เรื่องราวของพระสงฆ์องค์เจ้าซึ่งเสียสละทุ่มเททั้งชีวิตชนิดที่เรียกว่า ยอมสละชีวิตเพื่อบูชาธรรม รูปแล้วรูปเล่า แม้แต่ชาวบ้านเหล่าทายกทายิกาต่างก็ปฏิบัติศาสนาพร้อมเพรียงกันด้วยดี นี่ก็อาจจะเป็นเหตุผลอย่างหนึ่งที่แก้ววิเศษซึ่งมีเทวดารักษาปรากฏขึ้นในช่วงประมาณปี พ.ศ.๒๕๐๐ – ๒๕๒๐
ตำนานกล่าวว่าเหล่าเทวดาที่รักษาพระพุทธศาสนานั้นมีอยู่มาก แต่ละท่านมีอายุยืนยาวทั้งนั้น ที่มีอายุอยู่ตลอดกัปก็มี ผู้คนหลายชั่วอายุเกิดแล้วตายไปไม่รู้กี่รุ่นกี่ชั่วโคตรที่วนเวียนทับถม นานๆจะมีสักครั้งที่จะบังเกิดมีพระอริยะเจ้าผู้เห็นแจ้งแทงทะลุในอริยมรรค ๔ ผล ๔ ตามพระพุทธองค์ให้ท่านได้มีโอกาสอนุโมทนาเอาบุญครั้งใหญ่ นานๆจะได้รับการแผ่เมตตาระดับเจโตวิมุติอันสุดประเสริฐร่มเย็น จะไม่ให้ท่านร่าเริงหฤหรรษ์ยินดีได้อย่างไร



ถิ่นกำเนิดของแก้ว

สำหรับตำนานถิ่นกำเนิดของรัตนชาติในจักรวาลนั้น มีจารึกไว้ในบาลีตามคำของอรรถกถาจารย์ว่าเกิดในที่ต่างๆดังนี้
๑.เกิดที่แถบเชิงเขาพระเมรุบรรพต
๒.เกิดที่ท้องพระสมุทร
๓.เกิดที่เขาวิบูลย์บรรพต
๔.เกิดในป่าหิมพานต์
๕.เกิดด้วยอำนาจเทวฤทธิ์
๖.เกิดในบ่อแก้วทั้งหลายในแดนมนุษย์
นอกจากในข้อที่ ๖ แล้ว จะเห็นได้ว่าเป็นแดนถิ่นในชั้นมิติอื่นของจักรวาลเสียส่วนมากซึ่งยากจะอธิบายในความเชื่อยุคปัจจุบัน
อย่างไรก็ตาม เรื่องของแก้วซึ่งเป็นสิ่งที่ไปมาเองได้นั้นไม่ได้ผูกติดอยู่กับถิ่นกำเนิดหรือสถานที่เท่าใดนัก จะว่าไปแล้วแก้วนั้นดูเหมือนจะผูกติดกับบารมีธรรมและเจ้าของมากกว่า เปรียบเหมือน การให้ทาน กับ ความร่ำรวย ที่จะขาดกันและกันไม่ได้
กรณีที่บางท่านมีทัศนะว่า แก้วเลือกคน บางท่านว่า คนเลือกแก้ว ผู้เขียนเข้าใจว่าทั้งสองทัศนะก็มีส่วนถูกทั้งนั้น เพราะแก้วย่อมจะมีความดึงดูดกับพลังงานที่เข้ากันได้ จะให้แก้วแห่งพลังเมตตาไปอยู่กับคนใจร้อนขี้โกรธก็คงอยู่ด้วยไม่ได้นานเพราะพลังงานย่อมจะขัดแย้งผลักดันและหักล้างกันตลอด ส่วนคนนั้นอยู่ในฐานะเป็นผู้ตั้งเจตนาสร้างดวงแก้วได้ด้วยคุณธรรมก็สามารถจะเลือกสร้างได้ตามใจปรารถนา
ฉะนั้น เนื่องในโอกาสมหาสงกรานต์ปีใหม่ไทยนี้ ผู้เขียนก็หวังใจว่าท่านผู้อ่านที่เคารพทั้งหลายจะได้พบกับดวงแก้วแห่งความสุขความเจริญตลอดปีและตลอดไป



ตอนที่ 2

หลวงปู่มั่นเคยเล่าว่า “พระแก้วมรกตประดิษฐานอยู่ในประเทศใด ประเทศนั้นจะไม่ว่างจากพระอริยบุคคล พระอริยบุคคลมีอยู่ในประเทศใด ประเทศนั้นจะไม่ฉิบหายด้วยภัยแห่งสงคราม”

...มีพระอริยะเจ้าประมาณหนึ่งพันในไทย...จริงหรือ..?


ตำนานแก้วโบราณ

ตามภูมิปัญญาโบราณที่กล่าวไว้ว่า แก้ว ในจักรวาลนี้ เกิดที่เขาพระเมรุบรรพต เกิดที่ท้องพระสมุทร เกิดที่เขาวิบูลย์บรรพต เกิดที่ป่าหิมพานต์ เกิดด้วยอำนาจเทวฤทธิ์ และเกิดในบ่อแก้วทั้งหลายในแดนมนุษย์ นั้น เป็นที่เกิดโดยธรรมชาติว่าเกิดที่ไหน ส่วนจะเกิดมาจากอะไรนั้นค่อนข้างจะเป็นเรื่อง อจินไตย คือ คิดไปไม่ถึงหรือไม่ใช่วิสัยของการคิดจะเข้าใจได้ แต่หากจะกล่าวตามหลักที่ว่า “สรรพสิ่งล้วนเกิดแต่เหตุ” แล้วก็ย่อมจะมีที่มา มีตำนานและมีเรื่องน่ารู้อยู่มากหลาย เป็นต้นว่า ในช่วงเวลาอันแสนจะยาวนานนับได้หนึ่งกัปอันชื่อว่า “ภัทรกัป” ที่มีพระพุทธเจ้ามาตรัสรู้โปรดสัตว์ห้าพระองค์ซึ่งปัจจุบันได้ตรัสรู้ไปแล้วสี่พระองค์นี้ ก็มีตำนานแก้วซึ่งผู้เขียนขอใช้คำว่า “แก้วทิพย์บารมี” เกิดมาจากบุญบารมีของพระพุทธเจ้าและผู้มีบุญทั้งหลาย



“แก้วมณีโชติ” และ “แก้วอมรโกฎิ” คือแก้วหน่อเนื้อพุทธางกูร

ตามตำนานพระแก้วมรกตที่จะขอนำมาเล่าสรุปเชื่อมโยงเฉพาะในส่วนใจความสำคัญนี้คือ เมื่อ พระอินทร์ ทรงทราบว่า พระมหานาคเสนเถระ ปรารถนาจะสร้างพระพุทธรูปด้วยแก้ว จึงให้ พระวิศณุกรรมเทพบุตร ไปนำเอาแก้วลูกประเสริฐที่เขา เวบุลบรรพต(วิบูลย์บรรพต) มาเพื่อถวายให้สร้าง แต่พระวิศณุกรรมเห็นว่า ที่เขาเวบุลบรรพตนั้น มีพวกกุมภัณฑ์ คนธรรพ์ ยักษ์ อารักษ์ เทพยดา อยู่รักษาแก้วมากนัก เกรงว่าเขาจะไม่ให้จึงเชิญพระอินทร์เสด็จไปด้วย เมื่อไปถึงและแจ้งบอกความประสงค์แล้ว พวกกุมภัณฑ์ คนธรรพ์ และยักษ์ ทั้งปวงก็ทูลพระอินทร์ว่า
“...ข้าแต่พระองค์เจ้า ซึ่งแก้วลูกประเสริฐอันข้าพระพุทธเจ้าทั้งปวงรักษาไว้นี้ มิใช่เป็นแก้วสิ่งใดสิ่งอื่นเลย แม่น แก้วมณีโชติ อันเป็นของพระบรมจักรพรรดิราชาธิราชเจ้า มีแก้วทั้งหลายพันลูกเป็นบริวารล้อมอยู่ ครั้นข้าพระพุทธเจ้าทั้งปวงจะถวายแก้วลูกนี้แก่องค์สมเด็จมหาราชเจ้านั้น ครั้นบรมจักรพรรดิราชาธิราชเจ้าเกิดมาแต่ข้างหน้านั้น ข้าพระพุทธเจ้าทั้งปวงก็หาแก้วลูกประเสริฐจะถวายท่านมิได้เสีย อนึ่งซึ่งแก้วมณีโชติลูกนี้ก็มีอิทธิเลิศมหิทธิศักดานุภาพนักหนา ถ้าสำแดงฤทธิ์เสด็จที่ใดดังนั้น คนทั้งปวงก็จะมีความสงสัยว่า พระยาจักรพรรดิราชาธิราชเจ้าตนประเสริฐเกิดมาในที่นั้น ข้าพระพุทธเจ้าทั้งปวงก็มิอาจที่จะถวายแก้วมณีโชติลูกนี้แก่องค์สมเด็จมหาราชเจ้าได้แล...”
จากนั้นจึงกราบทูลต่อไปว่า
“...แต่ว่าข้าพระพุทธเจ้าทั้งปวง จะขอถวาย แก้วมรกต ลูกหนึ่ง มีรัศมีอันเขียวงามบริสุทธิ์ แก่องค์สมเด็จมหาราชเจ้าแล ซึ่งมณีโชติลูกนั้น ข้าพระพุทธเจ้าทั้งปวงยังถวายไม่ได้ ขอองค์สมเด็จมหาราชเจ้าจงเอาแก้วมรกตลูกนี้ เพื่อถวายแก่พระมหานาคเสนเจ้าเถิด ซึ่งแก้วมรกตลูกนี้ มีแก้วลูกประเสริฐเป็นบริวารพันลูกล้อมเป็นบริวาร อยู่ถัดกำแพงอันล้อมแก้วมณีโชติลูกนั้นแล...”
เรื่องของ “พุทธบารมี” หรือ “พุทธวิสัย” นั้นเป็นเรื่องลึกล้ำไพศาลเกินกว่าที่ปุถุชนจะใช้ความคิดเห็นเป็นข้อยุติ แม้จะอนุมานหรือคาดคะเนเอาว่าแก้วมณีโชติที่รักษาไว้เพื่อกาลเวลาในอนาคตของภัทรกัปนั้นอาจเป็นของ พระศรีอาริยะเมตไตรยพุทธเจ้า หรือของ พระเจ้าสังขะจักรพรรดิ ผู้ร่วมพุทธบารมีก็เป็นแต่เพียงความคิดเห็น จึงขอยกเอาคำบอกเล่าของ หลวงปู่มั่น ภูริทัตเถระ จากการบอกเล่าต่อของ หลวงตาทองคำ ศิษย์ผู้ใกล้ชิดมาเป็นแง่คิดซึ่งหลวงปู่ได้เล่าไว้ว่า
“...เป็นแก้วหน่อเนื้อพุทธางกูร ประจำภัทรกัป เหลืออยู่ 2 ลูก มียักษ์รักษา พระอินทร์ไปขอแก้วดวงใหญ่ ซึ่งสุกใสกว่าจากยักษ์ตนนั้น แต่ยักษ์ไม่ให้ บอกว่าไม่ใช่ของเจ้า จึงให้แก้วดวงเล็กมา พระอินทร์นำมาหล่อเป็นผลสำเร็จ แต่ยังมีแก้วเหลือค้างอยู่ที่เรียกว่าแก้วก้นเตา เผาอย่างไรก็ไม่ละลาย พระจุลนาคเถระจึงอธิษฐานบรรจุไว้ใต้ฐาน ปรากฏว่าเป็นกระปุกระปะ ไม่เรียบ...”
อนึ่ง ตามตำนานหนังสือรัตนพิมพวงศ์นั้นบอกชื่อแก้วซึ่งนำมาสร้างพระแก้วมรกตไว้ว่า “แก้วอมรโกฏิ”



มีพระแก้วมรกต.....มีพระอริยะ..
มีพระอริยะ.....จะไม่ฉิบหายด้วยภัยสงคราม..

คำบอกเล่าของ หลวงปู่มั่น ซึ่ง หลวงตาทองคำบอกนั้นมิใช่มีแค่ว่าเป็นแก้วหน่อเนื้อพุทธางกูรเท่านั้น หลวงตายังเล่าว่า
...เมื่อครั้ง พระอาจารย์มั่น พักอยู่วัดป่าบ้านหนองผือ พระอุปัชฌาย์อุ่น (พระครูบริบาลสังฆกิจ วัดอุดมรัตนาราม อำเภออากาศอำนวย จังหวัดสกลนคร) ได้ไปกราบนมัสการฟังเทศน์ และได้นำรูปพระแก้วมรกตขนาด 20 นิ้ว เป็นภาพพิมพ์ใส่กรอบไปถวายท่านพระอาจารย์ แต่ดูเหมือนท่านจะลืมทำความสะอาด เพราะมีฝุ่นจับอยู่ ท่านพระอาจารย์ก็น้อมรับด้วยความเคารพ
หลังจากท่านอุปัชฌาย์อุ่นลาลงกุฏิไปแล้ว ท่านพระอาจารย์ได้ทำความสะอาด โดยนำผ้าสรงน้ำของท่านมาเช็ดถู ผู้เล่า (หลวงตาทองคำ) เอาผ้าเช็ดพื้นเข้าไปช่วยทำความสะอาดด้วย เพราะเห็นว่าผ้ายังสะอาดอยู่ ท่านหันมาเห็นเข้า พูดว่า
“อะไรกัน นั่นรูปพระพุทธเจ้าแท้ๆ ยังเอาผ้าเช็ดพื้นมาถูได้”
ผู้เล่าสะดุ้งไปทั้งตัว เพราะความโง่เขลาปัญญาอ่อน ท่านก็เลยทำความสะอาดเอง เสร็จแล้วก็มีเพื่อนภิกษุทยอยกันขึ้นไป รวมทั้งท่านอาจารย์วิริยังค์ด้วย ท่านเลยเทศน์ถึงความมหัศจรรย์ของพระแก้วมรกต ท่านว่า
“พระแก้วมรกตประดิษฐานอยู่ในประเทศใด ประเทศนั้นจะไม่ว่างจากพระอริยบุคคล พระอริยบุคคลมีอยู่ในประเทศใด ประเทศนั้นจะไม่ฉิบหายด้วยภัยแห่งสงคราม”

นี่เป็นคำบอกเล่าของ หลวงปู่มั่น พระภิกษุผู้เป็นแบบอย่างของการปฏิบัติดีปฏิบัติชอบที่ชาวพุทธภูมิใจ



แก้วสุดวิเศษแห่งยุคสมัยในแดนดิน

อันที่จริง ดินแดนในแทบทุกประเทศแถบอุษาคเนย์นั้นเคยเป็นที่ประดิษฐาน พระแก้วมรกต มาแล้วทั้งสิ้น หากไม่มีการแบ่งแยกแล้วทุกประเทศก็คือชาวพุทธอันเดียวกันและยังมีบรรพบุรุษร่วมกันด้วย จึงน่าจะพอจินตนาการได้ว่า “เส้นทางสายแก้ว” หรือ “วิถีโคจรเผยแผ่ของดวงรัตนะอันประเสริฐแห่งโลก” น่าจะเชื่อมโยงกับวิถีการเผยแผ่ธรรมตามยุคสมัยที่พระพุทธสาวกได้จาริกไปในดินแดนแถบนี้ซึ่งน่าจะสอดคล้องกับครรลองกรรมของเวไนยสัตว์ด้วย ดังที่พระนาคเสนเถระเจ้าได้ทำนายไว้แต่แรกว่า
“...ดูกรท่านทั้งปวง ซึ่งพระแก้วเจ้าของเราองค์นี้ มิใช่จะอยู่เมืองปาตลีบุตรที่นี้เป็นมั่นคงเลย ท่านยังจะเสด็จไปโปรดสัตวในประเทศ ๕ แห่ง คือลังกาทวีป เป็นกัมโพชวิสัยแห่ง ๑ ศรีอยุทธยาวิสัยแห่ง ๑ โยนกวิสัยแห่ง ๑ สุวรรณภูมิวิสัยแห่ง ๑ ปมหลวิสัยแห่ง ๑ เข้ากันเป็น ๕ แห่งนี้แล..”
ต่อมาเหตุการณ์ในประวัติศาสตร์ก็เป็นจริง คือ พระแก้วมรกต ได้เคลื่อนย้ายไปประดิษฐานตามที่ต่างๆ จาก เกาะลังกา สู่ กัมพูชา อินทปัตถ์ (นครวัต) กรุงศรีอยุธยา ละโว้ (ลพบุรี) วชิรปราการ (กำแพงเพชร) เชียงราย ลำปาง เชียงใหม่ เวียงจันทน์ จนมาถึงกรุงเทพมหานคร ความเจริญรุ่งเรืองร่มเย็นย่อมเป็นที่ประจักษ์แน่ชัดในประวัติศาสตร์ว่าเป็นยุคสมัยที่มี “ธรรมค้ำจุนโลก”



มีพระอริยะเจ้าประมาณหนึ่งพันในไทย...จริงหรือ..?

เรื่องนี้เป็นหัวข้อคำถามที่อาจไม่จำเป็นต้องมีการยืนยันข้อเท็จจริงแต่อย่างใด เพราะคงไม่มีสถาบันไหนจะอาจเอื้อมไปรับรองการเป็นพระอริยะเจ้าได้ อีกทั้งพระอริยะเจ้าเองพอตกเข้าสู่กระแสของความหลุดพ้นสมมุติบัญญัติและอุปาทานก็คงจะไม่มีความสำคัญมั่นหมายแล้วว่าตัวท่านเป็นอะไร ฉะนั้นจึงน่าจะเป็นแค่เรื่องเล่าสู่กันฟังตามประสาปุถุชนคนธรรมดาอย่างเราๆ
ครั้งหนึ่ง ผู้เขียนได้กราบเรียนถามพระวิปัสสนาจารย์(ท่านไม่ประสงค์จะออกนาม)ท่านหนึ่งว่าพระครูบาอาจารย์แต่ละรูปและผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบที่เข้าสู่กระแสความพ้นทุกข์(พระอริยะเจ้า)ในปัจจุบันมีอยู่ในประเทศไทยมากหรือไม่ท่านตอบว่า
“มีอยู่มาก มีอยู่ในประเทศไทยมากที่สุดในโลก”
“มีประมาณเท่าไหร่ครับ”
“มีประมาณพัน..”
นี่เป็นคำตอบที่ผู้เขียนได้ยินมากับหู จึงของเรียนไว้ว่าเป็นเรื่องที่น่ารับฟังไว้เพื่อพิจารณา ไม่ว่าปุถุชนคนเราจะรู้และพิสูจน์ได้ในระดับใด อย่างน้อยก็น่าจะรู้สึกอุ่นใจว่าประเทศไทยนั้นมีบารมีพระอริยะเจ้าคุ้มครองอยู่ ควรที่จะพากันเอาใจใส่ดูแล อุปถัมภ์บำรุง และอุปัฏฐากผู้เป็นเนื้อนาบุญของโลกซึ่งปฏิบัติดีและปฏิบัติตรงตามหลักคำสอนของพระพุทธเจ้า เพราะเป็นเรื่องที่เป็นไปได้ว่าที่มาของพลังเหนือโลกเหนือจักรวาลของโลกเรานั้นอาจจะอยู่ในประเทศไทยนี้เอง



แก้วบูชาธรรมที่ “ภูผากูด”

ครั้งหนึ่ง หลวงปู่มั่น ได้จาริกขึ้นไปปฏิบัติธรรมบน ภูผากูด อันเป็นส่วนหนึ่งของเทือกเขาภูพาน ในยามค่ำคืนก่อนที่ท่านจะไปนั่งสมาธิตรงแท่นหินบนยอดภูผากูดนั้น ชาวบ้านญาติโยมได้เห็น แก้วขาวสว่างลอยมาจากท้องฟ้าเลื่อนลงมาที่แท่นหินนั้น แล้วก็ขัดสีแท่นหินเป็นประกายเจิดจ้าเสียงดังกร่างๆๆๆ... ..รัศมีขาวเจิดจ้านั้นสวยงามเป็นที่น่าอัศจรรย์ยิ่งนัก.. บางคนยังเห็นแก้วลอยลิ่วๆข้ามลำโขงมาจากทางฝั่งสุวรรณเขตของลาวด้วย คนที่ได้เห็นได้ยินและได้ฟังต่างก็ตื่นเต้นอัศจรรย์ใจที่แก้วมาแสดงปฏิหาริย์บูชาธรรมของพระผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบถึงเพียงนี้
ที่หนองน่อง บ้านห้วยทราย อำเภอคำชะอี จ.มุกดาหาร ซึ่งใกล้ภูผากูดนี้ หลวงปู่มั่น ได้มาจำพรรษาอยู่เมื่อปี พ.ศ.๒๔๖๔ และพระอาจารย์ฝั้น อาจาโร มาจำพรรษา ปีพ.ศ.๒๔๗๑ นอกจากนี้ก็ยังเป็นถิ่นปฏิบัติธรรมของ แม่ชีแก้ว เสียงล้ำ แห่งสำนักชีบ้านห้วยทรายด้วย



ทิพย์บารมีร่มแก้วสุวรรณภูมิ

เมื่อได้น้อมรำลึกถึง “เส้นทางสายแก้ว” และ“วิถีโคจรเผยแผ่ของดวงรัตนะอันประเสริฐแห่งโลก” ใน พุทธันดร คือระยะเวลาที่พระพุทธเจ้ามาตรัสรู้หนึ่งพระองค์แล้วจะเห็นได้ว่า “ดินแดนสุวรรณภูมิ” หรือ แหลมทอง แห่งนี้ นอกจากจะอยู่ในร่มใบบุญของแก้วอันสุดประเสริฐสถิตอยู่ตลอดกาลนานแล้ว ยังมีแก้วบริวารอีกพันลูกล้อมอยู่ อีกทั้งแก้วทิพย์บารมีที่กำลังจะมีมาในอนาคตด้วย
แม้จะยกมากล่าวถึงเฉพาะแก้วซึ่งได้สร้างเป็นพระพุทธรูปแล้วที่ได้ประจักษ์แก่ตาของมหาชนก็มีอยู่ทั่วไทย เช่น พระแก้วขาวหรือพระเสดังคมณี จ.เชียงใหม่ พระแก้วที่วัดพระแก้วดอนเต้า จ.ลำปาง พระแก้วบุษราคัม วัดศรีอุบลรัตนาราม พระแก้วไพฑูรย์ วัดหลวง และพระแก้วโกเมน วัดมณีวนาราม จ.อุบลราชธานี เป็นต้น
นอกจากนี้ตำนานยังระบุว่าที่ รอยพระพุทธบาท หรือที่เรียกตามโบราณว่า กงจิตร์แก้ว นั้น ยังมี ยมกปาฏิหาริย์ เป็นแก้วออกมาจากพระบาทด้วย
อนึ่ง “พระบรมสารีริกธาตุ” และ “พระธาตุ” ทั้งหลายนั้น นอกจากจะเป็นเหมือน “สุดยอดแก้วบริสุทธิ์” แล้ว ก็ยังสามารถเสด็จไปประดิษฐานแผ่บารมีคุ้มครองได้ทั่วสากลจักรวาล มีพระวิปัสสนาจารย์ท่านหนึ่งเคยกล่าวไว้ว่า
“ในพระพุทธรูปทุกองค์ จะมีพระธาตุสถิตอยู่อย่างน้อยที่สุด ๑ องค์”
ฉะนั้น เนื่องในโอกาส ตรุษสงกรานต์ พุทธศักราช ๒๕๕๓ อันเป็นมงคลดิถีปีใหม่นี้ ไม่ว่าท่านจะไปสรงน้ำพระแก้วหรือสรงน้ำพระพุทธรูปที่ไหนก็ล้วนแต่เป็นการบูชาแก้วอันเป็นมงคลเช่นกัน ผู้เขียนขอน้อมอนุโมทนาและขออาราธนาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายโปรดจงคุ้มครองปกปักรักษาให้ท่านและครอบครัวมีความสุขความเจริญยั่งยืนนานตลอดไป




ตอนที่ 3

.....ภูพาน ลำโขง ไม่รู้สิ้นมนต์ขลัง.....
แก้ววิเศษปรากฏอีก...
.....แก้ววิเศษเคยปรากฏขึ้นในช่วงประมาณปี พ.ศ.๒๕๐๐ – ๒๕๒๐ ...มาในปี พ.ศ.๒๕๕๓ แก้ววิเศษปรากฏอีก...

ความเดิม

ตามที่ผู้เขียนได้นำเสนอเรื่อง “แก้ววิเศษแห่งเทือกเขาภูพาน” ซึ่งลงพิมพ์ใน มหามงคล ฉบับที่ 3 และ 4 นั้น ได้กล่าวถึงประสบการณ์ของชาวบ้านแถบ อำเภอเขาวง จังหวัดกาฬสินธุ์ และ อำเภอคำชะอี จังหวัดมุกดาหาร เอาไว้ดังความบางตอนที่ว่า
“.....ภูผากูด อันเป็นส่วนหนึ่งของเทือกเขาภูพาน ในยามค่ำคืนก่อนที่ท่าน(หลวงปู่มั่น)จะไปนั่งสมาธิตรงแท่นหินบนยอดภูผากูดนั้น ชาวบ้านญาติโยมได้เห็น แก้วขาวสว่างลอยมาจากท้องฟ้าเลื่อนลงมาที่แท่นหินนั้น แล้วก็ขัดสีแท่นหินเป็นประกายเจิดจ้าเสียงดังกร่างๆๆๆ... ..รัศมีขาวเจิดจ้านั้นสวยงามเป็นที่น่าอัศจรรย์ยิ่งนัก.. บางคนยังเห็นแก้วลอยลิ่วๆ ข้ามลำโขงมาจากทางฝั่งสุวรรณเขตของลาวด้วย(คนที่เห็นครั้งนั้น ปัจจุบันนี้ก็ยังมีชีวิตอยู่).....”
“.....ในตอนดึกดื่นค่ำคืนของวันโกณวันพระพวกชาวบ้านโพนสวาง จะเห็นแก้วเสด็จคือมีดวงแสงลอยออกมาจากช่องหน้าจั่วบ้านของปู่สิงห์ ลักษณะเป็นดวงสว่างเท่าไข่เป็ดมีแสงรัศมีสีเขียวเรืองลอยออกไป ลอยออกไปเป็นเวลานานพอสมควรแล้วก็จะลอยกลับมาเข้าไปทางช่องหน้าจั่วของบ้านทางเดิม เป็นเช่นนี้เสมอจนชาวบ้านเขารู้กันดี บางทีพวกหนุ่มๆ ที่กลับดึกและผู้เฒ่าที่ตื่นกลางดึกจะเห็นแก้วดวงอื่นๆ เสด็จด้วย เขาจะเห็นกันว่าแก้วเสด็จมาทาง ภูผาแฝก ลอยผ่านกลางบ้านไปทาง ภูพาน แล้วมีเสียงดังตูม แต่เป็นแก้วคนละดวงและมีรัศมีสีอื่น ถ้าเป็นรัศมีสีเขียวเรืองก็จะจำได้ว่าเป็นแก้วมรดกที่ ตาไฮ มอบให้ลูก สมัยที่พ่อของผู้เขียนเป็นเด็กยังเคยเห็นพวกรุ่นพี่ที่ซุกซนคอยดักซุ่มรอตอนที่ลูกแก้วลอยมา เพื่อที่จะเอาผ้าขาวม้าปัดป่ายลูกแก้วที่ลอยไปในอากาศให้ตกลงมาแต่ก็ไม่มีใครทำสำเร็จ.....”
เรื่องราวเมื่อห้าสิบกว่าปีก่อนที่นำมาเสนอนี้มีผู้ประสบพบเห็นมากับตาและแม้ว่าจะแก่ชรามากแล้วแต่ก็ยังมีชีวิตอยู่ ผู้เขียนเองได้เคยตั้งข้อสังเกตว่า ในบันทึกตำนานท้องถิ่นของเทือกเขาภูพานนั้น ยังไม่มีอะไรบ่งบอกเป็นพิเศษว่าเป็นบ่อแก้วหรือถิ่นกำเนิดของแก้วรัตนชาติประเภทใด จะมีก็แต่เรื่องราวของพระสงฆ์องค์เจ้าซึ่งเสียสละทุ่มเททั้งชีวิตชนิดที่เรียกว่า ยอมสละชีวิตเพื่อบูชาธรรม รูปแล้วรูปเล่า แม้แต่ชาวบ้านเหล่าทายกทายิกาต่างก็ปฏิบัติศาสนาพร้อมเพรียงกันด้วยดี นี่ก็อาจจะเป็นเหตุผลอย่างหนึ่งที่แก้ววิเศษซึ่งมีเทวดารักษาปรากฏขึ้นในช่วงประมาณปี พ.ศ.๒๕๐๐ – ๒๕๒๐



พ.ศ.๒๕๕๓ แก้ววิเศษปรากฏอีก

เมื่อเดือน พฤษภาคม ๒๕๕๓ ผู้เขียนได้ติดตามพ่อไปทำบุญที่บ้านเกิดที่อำเภอเขาวง จังหวัดกาฬสินธุ์ ได้พบปะกับญาติพี่น้องหลังจากที่ได้จากบ้านมารับราชการอยู่ในกรุงเทพฯ เป็นเวลานาน จึงพูดคุยถามสารทุกข์สุขดิบกันเสียยืดยาวแต่ก็ไม่ลืมคุยกับคนเก่าๆ ถึงเรื่องแก้ววิเศษที่ได้นำเสนอไปด้วย ก็ยังได้รับคำยืนยันจากพยานรู้เห็น นอกจากนี้ยังได้ทราบว่าแก้วที่ นายกา เอาไปทิ้งลงที่ใจกลางธาตุบนสันเขาซึ่งไม่เคยปรากฏให้เห็นอีกเลยนั้น บัดนี้มีผู้เห็นแก้วเสด็จอีกแล้ว ไม่ว่าสีแสงและลักษณะการปรากฏก็เหมือนกัน ทำไมจึงเป็นเช่นนั้น.. นี่เวลาก็ผ่านไปราวห้าสิบกว่าปีแล้ว...
“มีคนเห็นกับตาแน่เหรอครับ..” ผู้เขียนถามย้ำกับชาวบ้าน
“เห็นกับตา คนนี้เขาไปปฏิบัติธรรมอยู่ที่ป่าแถบบนภู เขาเห็นแก้วเสด็จตอนกลางคืน”
ผู้เขียนเองยังไม่มีโอกาสพบท่านฆราวาสชายผู้ปฏิบัติธรรมท่านนี้ จึงยังไม่ทราบรายละเอียดมากไปกว่านี้ เท่าที่ทราบจากคำบอกเล่าก็คือการเห็นของท่านไม่ใช่เห็นในนิมิตตอนนั่งสมาธิแต่เป็นการเห็นด้วยตาเปล่าในยามปกตินี้เอง
เผอิญผู้เขียนมีโอกาสดีได้พบ พระภิกษุนักปฏิบัติ(ไม่ประสงค์จะออกนาม) ในแถบนั้น ก็ได้กราบเรียนถามท่านว่าท่านได้เห็นแก้วเสด็จหรือเปล่า ท่านบอกว่าเห็นเหมือนกันและบอกตรงกันว่าเป็นแก้วดวงเดิมที่ว่านี้ นอกจากแก้วดวงเดิมนี้แล้ว ยังปรากฏเห็นแก้วพญานาคอีกดวงหนึ่งด้วย
นี่คือข่าวใหม่ใน พ.ศ.นี้(๒๕๕๓) เกี่ยวกับเรื่องปรากฏการณ์แก้ววิเศษที่เห็นได้ด้วยตาเปล่าโดยคนทั่วไป



มุมมองข้ามมิติและกาลเวลา

ภูพานและลำโขงก็เป็นดินแดนที่ราบสูงธรรมดาอย่างที่ผู้เขียนคุ้นเคยเมื่อตอนสมัยยังเด็ก มีภูสูงบ้าง เป็นเทือกเขาทิวยาวบ้าง มีป่าดิบแล้ง ทุ่งกว้าง บรรยากาศช่างโล่งโจ้งโปร่งสบาย อาจจะแห้งๆ แต่นั่นจะทำให้รู้สึกปลอดโปร่งสบายอีกแบบหนึ่งซึ่งต่างจากความร้อนชื้นของทางภาคกลาง ต่างจากกลิ่นไอเค็มของน้ำแถบฝั่งทะเล อากาศในภาคพื้นที่ราบสูงจะสะอาดและมีความกดต่ำลง ทำให้รู้สึกโปร่งสบายหัวและมีข้อดีคือพวกยุงและแมลงจะไม่มากเท่าที่ลุ่ม นี่อาจเป็นปัจจัยหนึ่งที่เสริมให้ จังหวัดหนองคาย ถูกจัดเป็น เมืองที่น่าอยู่อันดับเจ็ดของโลก
จากมิติมุมมองปกติของคนเรา เมื่อผนวกเข้ากับอดีตอันยาวนานพร้อมกับความลี้ลับอันไม่รู้จบของโลกและจักรวาล จะสามารถพาเราเข้าสู่มิติเรื่องราวแห่งมนต์ขลังอันไม่รู้สิ้นของดินแดนลุ่มน้ำโขงสองฝั่ง
ดินแดนแห่งนี้ในสมัยพุทธกาล พระพุทธองค์พร้อมสาวก ได้เคยเสด็จมาโปรดสัตว์และประทับรอยพระพุทธบาทไว้หลายแห่ง ทรงมีพุทธพยากรณ์ว่าในอนาคต พระศรีอาริยเมตไตรย์พุทธเจ้า ก็จะเสด็จมาเช่นกัน
หากจะกล่าวถึงอดีตการสร้างบารมีของพระโพธิสัตว์ก็เกี่ยวข้องอยู่กับดินแดนแห่งนี้มากซึ่งถ้าจะเรียกว่าเป็นดินแดน “โพธิสัตว์ภูมิ” ก็คงไม่ผิด เช่น
“ท่าแขก” พระโพธิสัตว์มีวิบากกรรม ได้พรากลูกนกแขกเต้ามาให้ลูกของตัวเล่น ต่อมาท่าข้ามนั้นได้นามว่า “ท่าแขก” กรรมได้ตามสนองต้องพลัดพรากจากมเหสี โอรส และธิดา ในสมัยเป็น พระเจ้าสัมพมิตรราช แล้วกรรมยังตามไปถึงชาติที่เกิดเป็น ท้าวสุทธนู และ พระเจ้าสุพรหมทัตต์ ด้วย
“กัปปนคิริ” แปลว่า “ดอยเข็ญใจกำพร้า” ชื่อของ “ภูกำพร้า” ได้นามตามตำนานเกี่ยวกับพระโพธิสัตว์ตามความว่า ...พระยาติโคตรบูรณ์พระองค์นั้นเมื่อชาติหนหลัง พระยาได้นำเอา ลูกนก ไข่เต่า และไข่ตะกวดมากินและขายเลี้ยงชีวิต ครั้นเกิดมาจึงได้เป็นคนเข็ญใจและปราศจากบิดา มารดา บุตร ภรรยา และเสนาอำมาตย์ที่พึงใจ พระองค์จักได้เป็นผู้ฐปนาพระอุรังคธาตุไว้ในดอยอันนี้ๆ จึงได้ชื่อว่า ดอยเข็ญใจภูกำพร้าก็เพื่อเหตุอันนั้น...
การสร้างบุญบารมีนั้นยากแสนยากนักหนา แม้จะเป็นผู้ฝักใฝ่แต่ความดีอย่างพระโพธิสัตว์ก็ยังต้องพลาดพลั้งทำกรรมไปไม่รู้เท่าไหร่ นอกจากนี้ พระโพธิสัตว์ยังได้เกิดมา สั่งสมความดี เผยแผ่ธรรม และประดิษฐานไว้พระศาสนา ในหลายภพชาติเป็นอเนกอนันต์ในดินแดนแห่งนี้
ถ้าจะกล่าวถึงชั้นภูมิอันซับซ้อนของจักรวาลหรือที่ชาวบ้านเรียกว่า “สิบหกชั้นฟ้าสิบห้าชั้นดิน” ตามคัมภีร์โบราณแล้วยิ่งมีเรื่องราวมากมาย
พวกมนุษย์ซึ่งอยู่ในภูมิที่ซ้อนกันอยู่ เช่น อมรโคยานทวีป ปุพพวิเทหะทวีป อุตตรกุรุทวีป เป็นต้น ก็อาศัยอยู่มาเนิ่นนานและมีความผูกพันเชื่อมโยงกัน ที่สำคัญคือเขาไม่ได้อายุสั้นเหมือนคนเรา อย่างน้อยที่สุดก็ อายุ ๗๐๐ ปี ขึ้นไป ทำไมเขาจะไม่รู้ความเป็นไปของคนใน ชมพูทวีป ของเราซึ่งมีอายุไม่ค่อยจะถึงร้อย
ยังมี เหล่าเทวดา อีก อยู่รักษาพระธาตุและพุทธสถานศักดิ์สิทธิ์ อายุเป็นหมื่นๆ ปี ทั้งพระภูมิอารักษ์ต่างๆ ก็มีอยู่มากไม่รู้จะคณานับ ถ้าท่านอยู่มาตลอดก็คงเห็นชีวิตคนอันแสนสั้นเกิดแล้วตายเล่าเหมือนมดปลวก ทั้งที่ยังไม่ทันได้เรียนรู้อะไรเลย



บั้งไฟพญานาค

ผู้เขียนเองเคยกราบเรียนถามพระอาจารย์กรรมฐานบางท่านว่า
“ทำไมดินแดนแถบลุ่มแม่น้ำโขงจึงมีคนสามารถเห็นปรากฏการณ์บั้งไฟพญานาคได้”
ท่านให้ข้อคิดเห็นว่า
“อาจจะเป็นด้วยบุญบารมีพระอรหันต์ในดินแดนแถบนี้ ท่านช่วยเปิดให้มีความเชื่อมโยงสามารถเห็นกันได้”
ผู้เขียนเคยรับฟังคำบอกเล่าจากพระภิกษุนักปฏิบัติว่า ครั้งหนึ่งมีพญานาคจำแลงเป็นชายหนุ่มโพกผ้าแดงขึ้นมากราบพระภิกษุที่ จังหวัดอุดรธานี แล้วบอกว่า ...ที่เห็นเป็นบั้งไฟพญานาคนั้นคือแสงแก้วประจำเมือง ชาวบ้านเมืองพวกข้าน้อยจะอัญเชิญแก้วประจำเมืองออกมาทำพิธีแห่สมโภชน์เพื่อความเป็นศิริมงคลปีละครั้งในช่วงเทศกาลออกพรรษา... นี่เป็นคำบอกเล่าของพระภิกษุที่ไม่ประสงค์จะออกนามซึ่งท่านก็รับฟังต่อมา ผู้เขียนสงสัยในเรื่องนี้จึงถามพระอาจารย์กรรมฐานว่า
“หรือว่าเป็นแสงแก้วอย่างที่เล่ามาล่ะครับอาจารย์ ไม่ใช่บั้งไฟ...”
ท่านตอบว่า
“ก็อาจจะเป็นได้เหมือนกัน แต่เรื่องบั้งไฟนั้นก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ เพราะชาวนาคก็เหมือนคนเรานี้เอง ชอบเล่นสนุกเหมือนกัน”
ผู้เขียนนึกถึงคำบอกเล่าของ หลวงปู่ชอบ ฐานสโม พระครูบาอาจารย์ผู้ซึ่งเล่าว่า เคยมีอดีตชาติเกิดเป็นพญานาคมาถึง ๙๘ ชาติ ท่านเคยเล่าว่ามีทั้งนาคภูเขาและนาคในลำน้ำโขงมารบกัน ส่วน ศรีสุทโธนาคราช นั้นเป็นราชันย์ใหญ่แห่งลุ่มแม่น้ำโขงตอนล่าง มีอาณาเขตการปกครองครอบคลุมไปไกลถึง ๔ ประเทศใน ไทย ลาว เขมร และเวียดนาม
นี่เป็นส่วนที่ผู้เขียนได้รับทราบมาแล้วนำมาเล่าสู่ท่านผู้อ่านฟัง มิใช่จะยืนยันข้อเท็จจริงว่าอะไรเป็นอะไร



เรียบเรียงโดย ชุนคำ จิตจักร
ลงพิมพ์ในนิตยสารมหามงคล ฉบับที่ 3, 4 และ 10 พ.ศ.2553

ชุนคำ จิตจักร: แก้ววิเศษแห่งเทือกเขาภูพาน

 

สาธุ สาธุ สาธุ ​

ขออนุโมทนาบุญกับท่าน widya ด้วยเจ้าค่ะ เป็นเรื่องแปลกว่า ก่อนหน้านั้น ประมาณปี ๒๕๕๑ เคยไปอัญเชิญเพชรพญานาค แต่ดวงแก้วสีขาวใสหายากมาก

จึงอธิษฐานปรารถนาจะได้ดวงแก้วจักรพรรดิสีขาวใสมาบูชา เนื่องจากชอบแก้วสีใสมากกว่าสีอื่น ๆ



ต่อมาเมื่อนั่งสมาธิเข้มขึ้น ๆเรื่อย ประมาณปี ๒๕๕๒ ท่านโภคนาคราชได้ปรากฏในนิมิตพร้อมดวงแก้วคู่ใหญ่ ขนาด ๑๐ กว่ากก. แล้วนำมายื่นให้น้ำใส
และบอกว่า..

"พ่อให้นะลูกให้เก็บไว้ให้ดี ห้ามแยกกัน ดวงแก้วนี้เป็นคู่ชายหญิง"

ขณะนั้นยังอยู่กลุ่มวัชรธาตุ จึงได้ให้คุณกฤษณะช่วยหาให้ จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้ จนกระทั่งภายหลังได้แยกตัวออกมาจากวัชรธาตุ

วันหนึ่งท่านโภคนาคราชก็มาในนิมิต บอกว่า ให้ติดต่อท่านหนึ่ง และจะสมหวัง ปรากฏว่า ไม่ผิดหวังจริง ๆ ได้ดวงแก้วศุภมงคล และแก้วจงกลมณีกานต์มาบูชาเมื่อเดือนกุมภาพันธ์ ๒๕๕๓ ค่ะ

จากนั้นท่านให้เห็นคลังที่เก็บดวงแก้วมณี เยอะมาก ๆ มีดวงแก้วขนาดใหญ่กลางเล็ก จึงได้อธิษฐานขอจากท่าน ก็มีดวงแก้วสีขาวปรากฏขึ้นมาเรื่อย ๆ จนถึงปัจจุบันนี้ค่ะ

และนำดวงแก้วศุภปัญญญาณ ออกประมูลดวงแรก เมื่อ ๕ มิถุนายน ๒๕๕๓ ค่ะ

ท่านบอกว่า "ที่ส่งให้มายังไม่ถึง ๑ ใน ๑๐๐ อีกไม่นานก็จะปิดคลังอีกครั้ง"

จากคำบอกเล่าของผู้อัญเชิญดวงแก้วจักรพรรดิ วันก่อนที่จะพบดวงแก้วนั้น จะมีแสงสว่าง เป็นสีฟ้าสว่างบ้าง สีส้มบ้างลอยไปตกที่ใด ก็จะพบดวงแก้วอยู่บริเวณนั้น มีอยู่ครั้งหนึ่งไปดูบริเวณที่ดวงแก้วเคยผุดขึ้นมา แต่ไม่พบ

อยู่ ๆ ก็พบอยู่ในแอ่งน้ำข้างทาง ซึ่งไม่ใช่บริเวณที่ดวงแก้วจะขึ้นมา เป็นเรื่องประหลาดใจแก่ผู้พบเห็น

ขออนุโมทนาบุญกับท่าน widya อีกครั้งเจ้าค่ะ

Numsai

 

​

ดวงแก้วสัตยาธิษฐาน และดวงแก้วสุขุมาลย์มณีฤทธิ์ ขึ้นมาเวลาใกล้เคียงกับดวงแก้ววิสุทธิเศรษฐ์บรมนาถ ซึ่งอธิษฐานโดยพระเกษรีฤาษี ในช่วงเวลาเดียวกันค่ะ

ขออนุโมทนาบุญด้วยค่ะ

Numsai

 

ขอเปิดประมูลดวงแก้วคู่นี้ที่32323บาทครับ

 

เลขสวยมาก ๆ ครับ เป็นกำลังใจให้กับทุก ๆ ท่านด้วยครับ
วันนี้ไปทำบุญกันที่้บ้านสายลมกันครับ..

 

สาธุ สาธุ ค่ะ เป็นความบังเอิญที่ตรงกันอย่างไม่น่าเชื่อเลย (พ.ศ. ๒๕๕๓)
แอบดีใจนะคะ ที่มีคนศึกษาเรื่องราวของแก้ววิเศษนี้นอกจากพี่น้ำใส


อย่างที่เคยเล่าให้ฟัง ในถิ่นที่หนูอยู่ คือ อ.เมือง จ.หนองคาย โดยเฉพาะในต.พระธาตุบังพวนนี้
ก็มีเรื่องเล่าเกี่ยวกับ "แก้วเสด็จ" หลายครั้งหลายคราค่ะ
ท่านพระมารดาเป็นเจ้าแม่กรมข่าวค่ะ (หรือที่เรียกว่าซีเอ็นเอ็นประจำหมู่บ้าน)
แม่เล่าให้ฟังเรื่อย ๆ ในเรื่องอิทธิฤทธิ์ ปาฎิหาริย์ของลูกแก้วเสร็จ
มีชาวบ้านหลาย ๆ คน เห็นแสงสว่างสีเขียวสว่างจ้า ลอยไปลอยมาที่บริเวณพระธาตุ

ในปีที่พระธาตุองค์เก่าล้มครืน ก็ได้ข่าวว่ามีคนได้แก้วเสด็จนี้ไปบูชา
ข่าวว่า ใครได้ไปบูชาก็จะเจริญรุ่งเรือง ทำมาค้าขายขึ้นอีกด้วยนะคะ
เรื่องลี้ลับทำนองนี้เป็นที่ถูกอกถูกใจของเด็กน้อยอย่างหนูมากเลย
(ทำให้ติดใจมาเฝ้ากระทู้ดวงแก้วจักรพรรดิอยู่นี่ไงละคะ อิอิ)


แต่ทุกวันนี้การปรากฎตัวของแก้วเสด็จนี้น้อยลงค่ะ
ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีนะคะ ยังมีคนพบเห็นอยู่บ้าง แต่นาน ๆ ครั้งค่ะ
ล่าสุดเป็นปีที่แล้ว ที่มีคนเห็นดวงแก้วที่มีแสงสีเขียวลอยไปลอยมา
เสร็จแล้วก็หายแว่บ เข้าไปในพระธาตุบังพวน คนเห็นนึกว่าแสงจากผีกระสือ
ในข่าวไม่ได้บอกว่าจับไข้หัวโกร๋นหรือเปล่า

หนูเองก็เคยโฉบไปตอนกลางคืน แต่ก็ไม่เคยเห็นอะไรค่ะ
สงสัยจะมีบุญไม่พอ อิอิ
คงได้แต่อธิษฐานให้ดวงแก้วที่บ้าน เสด็จลอยขึ้นมาโปรดบ้าง
แต่ดูแล้วท่าจะยาก เพราะท่านนั่งสมาธิกันหมดเลย


นอกจากนี้ตอนที่ยังสาว ๆ หนูเคยไปปีนภูกระดึง ที่จ.เลย
ก็เคยได้ยินเรื่องแก้วเสด็จที่บรรดาลูกหาบชาวบ้านเล่าให้ฟังนะคะ
ฟังแล้วก็เพลินดี รู้สึกได้ถึงความเคารพนับถือของชาวบ้านที่ยังมีต่อดวงแก้ว
และการปรากฎตัวของดวงแก้วภายในบริเวณนั้นก็เกี่ยวโยงกับเรื่องของพระสงฆ์ผู้ปฎิบัติดีปฎิบัติชอบอีกด้วย


ขอขอบพระคุณท่านวิทยาที่ช่วยลงเรื่องนี้ให้อ่านนะคะ
ขออนุโมทนาบุญเป็นอย่างสูงด้วยนะเจ้าคะ

 

ขออนุโมทนาบุญกับคุณ mooom ด้วยค่ะ ขอให้สมความปรารถนาค่ะ

Numsai

 

ขอแสดงความยินดีและขออนุโมทนาบุญกับคุณmooom ด้วยนะครับ

ที่ได้เป็นเจ้าของดวงแก้วสัตยาธิษฐาน และดวงแก้วสุขุมาลย์มณีฤทธิ์ ​

 

​

สาธุ สาธุ สาธุ ขออนุโมทนาบุญในธรรมทานของน้องน้ำตาลด้วยค่ะ

อ่านแล้วก็รู้สึกดีค่ะ ความจริงแล้วดวงกลมสีต่าง ๆ ที่เสด็จไปมา มีอยู่ ๒ ประเภทค่ะ คือ

-การเสด็จของพระบรมสารีริกธาตุ ก็เห็นเป็นดวงกลมสีต่าง ๆ เรื่องนี้ เมื่อครั้งพี่เคยนำชุดพระบรมสารีริกธาตุ และพระอรหันต์ธาตุชุดใหญ่ ๒ ตู้ ถวายเพื่อเป็นบริวารกฐินสามัคคี วัดโพธิญาณรังสี ถ้าจำไม่ผิด ประมาณปี ๒๕๕๐

ปรากฏคืนนั้นได้มีดวงกลมสีขาวสว่างคล้ายดวงแก้ว ลอยมายังศาลาเอนกประสงค์ (ขณะนั้นยังไม่ได้สร้างโบสถ์) มีพระเณรเห็นปรากฏการณ์นี้ ครั้งแรกต่างก็ตกใจว่า เป็นดวงอะไร ลอยวนรอบอาคาร ๓ รอบแล้วหายเข้าในศาลา เนื่องจากในศาลานั้น เป็นที่ประดิษฐานพระบรมสารีริกธาตุค่ะ

ในทางภาคเหนือก็จะมีผู้พบเห็นเป็นประจำ เสด็จจากพระธาตุที่หนึ่ง ไปยังพระธาตุอีกแห่งหนึ่ง แม้แต่ที่วัดพระพุทธบาทห้วยทรายขาว ก็มีผู้เคยเห็นเช่นกันค่ะ

- แก้วเสด็จ ส่วนใหญ่จะพบในบริเวณแถบเทือกเขาภูพาน เมื่อแสงแก้วเสด็จไปที่ใด จะมีปรากฏมีดวงแก้วอยู่บริเวณนั้น และเป็นดวงแก้วสีขาวเป็นส่วนใหญ่

ส่วนการเสด็จของเพชรพญานาคจะพบแสงปรากฏก่อน แต่จะได้ยินเป็นเสียงหล่นดังกริ๊งงง เสียงดังเข้าโสตประสาทเราชัดมากค่ะ

ไม่ว่าจะเป็นการเสด็จของพระบรมสารีริกธาตุหรือการเสด็จของดวงแก้วก็ตาม ล้วนแต่เป็นบุญแก่ผู้พบเห็นทั้งสิ้นค่ะ

ขออนุโมทนาบุญกับน้องน้ำตาลอีกครั้งค่ะ

Numsai

 

..ขออนุโมทนาบุญกับคุณ mooom ด้วยค่ะ..

ขอแสดงความยินดีและอนุโมทนาบุญกับคุณ mooom ด้วยค่ะ ดวงแก้วนี้เป็นดวงแก้วคู่บารมีของท่านสัจจฤาษีแต่กาลก่อน ท่านอธิษฐานถวายแก่พระบิดา และพระมารดาไว้แทนตัว ขณะที่ท่านออกหนีออกผนวชค่ะ

ประวัติดวงแก้วนี้จะเป็นเรื่องราวของพระสัจจฤาษี ซึ่งเป็นศิษย์ของพระอินทร์ปัตต์ฤาษี(ปัจจุบันเคลื่อนภพแล้วอยู่พรหมโลก) ซึ่งเคยอธิษฐานพระขรรค์ ๙ สี ซึ่งคุณ mooom เคยได้รับมาแล้วเป็นพระขรรค์สีเขียวแก่ค่ะ

ปัจจุบันท่านมิได้ละสังขาร ได้เข้าสมาบัติอยู่ โดยมีหินหุ้มกายไว้ จะออกสมาบัติ ก่อนยุคพระศรีอาริยเมตไตรยค่ะ

ในบรรดาพระฤาษีทั้งหมด ๖๓ ตน พระสัจจฤาษีนั้น จะดูหนุ่มแน่น คล้ายแขกขาว ผมท่านมีสีดำออกสีดอกเลานิด ๆ ไม่สังเกตจะไม่เห็นผมขาว ซึ่งต่างจากพระเกษรีฤาษี หน้าตาผิวพรรณดูหนุ่ม แต่ผมขาว หนวดขาวยาว

เมื่อใดที่ท่านปรากฏขอให้ทราบว่า ท่านมาเยี่ยมเยียนค่ะ ในฐานะครูบาอาจารย์เก่าของคุณ mooom สมัยที่เป็นมนุษย์ในสมัยสมเด็จพระสมณโคดมค่ะ(หลังสมัยที่เป็นพญานาค)

ขออนุโมทนาบุญกับคุณ mooom อีกครั้งค่ะ

Numsai

 

ประวัติดวงแก้วสัตยาธิษฐาน-สุขุมาลย์มณีฤทธิ์ ตอน ๑ บวงสรวงเทพยดา..

​

ย้อนไปก่อนสมัยพุทธกาลของสมเด็จพระพุทธสมณโคดมพุทธเจ้า มีเมืองหนึ่งนามว่า เมืองสุขะปุระนคร มีกษัตริย์ปกครองนามว่า พระเจ้าสัตยาธิราช มีพระมเหสีนามว่า พระนางสุขุมาลย์เทวี ทรงปกครองบ้านเมืองด้วยทศพิธราชธรรม ทำให้บ้านเมืองมีแต่ความสงบสุขเรื่อยมา

แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทรงวิตกกังวลคือ หลังจากอภิเษกนานหลายปี ทั้งสองพระองค์ก็ยังไม่มีโอรส-ธิดา พระเจ้าสัตยาธิราช ทรงร้อนพระทัยยิ่งนัก จึงรับสั่งให้โหรหลวงทำพิธีเสี่ยงทายตามแบบโบราณว่า อนาคตเบื้องหน้าจะเป็นอย่างไร

โหรหลวงได้ทำนายว่า “พระองค์จะมีพระโอรสหรือธิดา เป็นผู้มีบุญญาธิการมา และต่อไปเมืองนี้จะมีแต่ความเจริญรุ่งเรือง”

โหรหลวงได้กล่าวต่อไปว่า.. “กระหม่อมฯ สามารถทำนายดวงชะตาได้เพียงเท่านี้ นับต่อจากนี้พระองค์และพระมเหสีต้องรักษาอุโบสถศีล งดเนื้อสัตว์ เพื่อรองรับผู้มีบุญญาธิการมาเกิด"

จากนั้นได้ให้พราหมณ์ทำพิธีขอพระโอรสจากสวรรค์ตามประเพณีสืบต่อกันมา เมื่อจัดตั้งเครื่องบวงสรวงเทพยดาแล้ว ร้อนถึงพระอินทร์ได้ตรวจดู ทรงใช้ทิพยเนตรตรวจดู พบว่ามีการทำพิธีขอบุตร จึงได้เรียกเหล่าเทพบุตรทั้งหลายว่า มีใครที่จะลงไปจุติได้บ้าง ปรากฏว่า ทั้งสวรรค์ก็ไม่พบว่า มีผู้ใดมีบุญญาธิการเสมอกับพระเจ้าสัตยาธิราชและพระมเหสีแต่อย่างใด จึงสั่งให้มเหสักข์เทพองค์หนึ่ง ได้กราบเรียนถามท้าวสหัสบดีพรหมว่า ..

“ขณะนี้พระเจ้าสัตยาธิราช ตั้งเครื่องบวงสรวงเทพยดา เพื่อขอบุตร ทั้งสวรรค์ทั้ง ๖ ชั้น ยังไม่มีผู้ใดมีบุญญาธิการเพียงพอ มีมหาพรหมองค์ใดที่จะออกสมาบัติหรือไม่พระเจ้าข้าฯ ”

ท้าวสหัสบดีพรหม ตรวจดูด้วยญาณทัสสนะ ทรงตรัสว่า .. “อีกสักพักจะมีพรหมองค์หนึ่งนามว่า “สัจจบดีพรหม” ถึงเวลาจะเคลื่อนจากพรหมโลก เราจะให้ท่านผู้นี้ได้ไปบำเพ็ญบารมีต่อในโลกมนุษย์

ความจริงแล้วท่านเป็นพระโพธิสัตว์ใหญ่ ควรอยู่ดุสิต ด้วยความที่ชำนาญในการทรงฌาน ทำให้ละโลกจากชาติที่แล้ว มาจุติบนพรหมโลก

ท่านจงไปกราบเรียนท่านท้าวสักกเทวราชว่า เราจะขอให้ท่านสัจจบดีพรหมไปจุติเมืองนั้น ด้วยบุญญาบารมีเสมอกันกับพระเจ้าสัตยาธิราช และพระนางสุขุมาลย์”

เมื่อท่านมเหสักข์เทพได้รับคำบัญชาจากท้าวสหัสสบดีพรหมแล้ว ก็ยินดียิ่งนัก ไปกราบเรียนท้าวสักกเทวราชทันที

 

ประวัติดวงแก้วสัตยาธิษฐาน –และแก้วสุขุมาลย์มณีฤทธิ์ ตอน ๒ สัจจบดีพรหมออกจากสมาบัติ

พระเจ้าสัตยาธิราช และพระมเหสีทรงมีความเคารพศรัทธาเลื่อมใสในประเพณีการขอบุตร ซึ่งได้ถูกบันทึกไว้ ว่า ผู้ที่ตั้งพิธีของพระโอรส-ธิดาสวรรค์นั้น จะต้องงดเนื้อสัตว์ ถือศีลอุโบสถศีล เป็นเวลาอย่างน้อย ๑ เดือน เพื่อชำระกายใจให้บริสุทธิ์

พระองค์ทรงมอบหมายให้สิทธิเสนอำมาตย์ ซึ่งเป็นพระอนุชาเป็นผู้บ้านเมืองชั่วคราว ทั้งสองพระองค์ทรงตั้งใจนั่งบำเพ็ญภาวนาอย่างสงบจนบรรลุปฐมญาณ และได้ฌาน ๔ ตามลำดับพร้อมกัน

กล่าวถึงสัจจบดีพรหม ในวันที่ท่านออกจากสมาบัติ ท้าวสหัสบดีพรหมได้รออยู่ก่อนแล้ว ทรงตรัสว่า..

“มหาพรหมผู้เป็นใหญ่ในแดนนี้ ถึงกาลเวลาของท่านแล้ว ขอเชิญท่านได้เป็นเนื้อนาบุญแก่มนุษยโลกทั้งหลาย จงจุติยังพระครรภ์ของพระมารดา เพื่อสร้างบารมีต่อเถิด”

ท้าวสัจจบดีพรหมทรงตรวจดูเรื่องราวต่าง ๆ จึงได้สงบนิ่ง และกล่าวว่า..

“ข้าฯแต่ท้าวมหาพรหม เราจะรับคำเชิญของท่าน โปรดแจ้งแก่ท้าวสักกเทวราชว่า อีก ๑๕ วันมนุษย์เราจะจุติในพระครรภ์ของพระนางสุขุมาลย์เทวี ขอทรงวางพระทัยเถิด”

เมื่อท่านกล่าวจบ ท่านท้าวสหัสบดีพรหมให้สั่งการให้พรหมกุเวณณะ แจ้งข่าวนี้แก่ท่านท้าวสักกเทวราชต่อไป

ท้าวสักกเทวราชนั้น ยินดียิ่งนักที่ผู้มีบุญญาธิการจะลงไปจุติยังโลกมนุษย์ จึงได้สั่งให้ท่านโฆสิตเทวบุตรประกาศประชุมเทวดาทั้ง ๖ ชั้นเป็นการเร่งด่วนว่า..

“กาลนี้มหาสัจจบดีพรหมจะลงจุติยังมนุษยโลก มีท่านใดจะอาสาคอยช่วยเหลือท่าน หรือท่านใดปรารถนาจะจุติตามมาบ้าง”

ปรากฏว่า มีเทวบุตร-เทพธิดา ๑ แสนองค์เสนอตัวในการช่วยเหลือกิจต่าง ๆ ส่วนเทวบุตรอีก ๕๕๐ องค์จะจุติภายหลังจากนั้นอีก ๒๐ ปี เพื่อเป็นศิษย์ ๑ ในนั้น มีสิทธานุราชเทวบุตรจากสวรรค์ชั้นดุสิตรวมอยู่ด้วย

เมื่อทราบความแล้ว เหล่าเทวบุตร-เทพธิดาทั้งหลาย ต่างแยกย้ายกันเข้าสมาบัติ เพื่อเตรียมตัวช่วยเหลืองานสัจจบดีพรหมต่อไป...