ซูกระแท้ว....แซวกระทู้....

ทำเก้าอี้ได้เยี่ยมจริงๆครับ สวย ทน ปราณีต วัสดุดูดี ใช้งานง่าย
น่ายินดีด้วยครับ
ใช้ไม้สวยมาก พรมดูดีกว่าลายกระเป๋าหลุยอีต๊อง
ขอเสนอให้ขาเกากี้มันพับเก็บเข้าหากันได้ แต่กางแล้วยังคงแข็งแรง
จะช่วยให้พับเก็บง่ายเมื่อใช้เป็นจำนวนมากในสถานที่ปฏิบัติธรรม
ติดแผ่นกันขูดขีดที่ใต้ขา ใช้พวกพลาสติกแบบแข็งลื่น
ติดตามเก้าอี้สำหรับนั่งสมาธิด้วยครับ เอาใจช่วย

 

ขอบพระคุณสำหรับความคิดริเริ่มสร้างสรรค์ค่ะพี่ระมิงค์

 

แต่เดิมเคยคิดทำขาพับเอาไว้เหมือนกันครับ
มีทั้งเป็นบานพับและเป็นแบบสลักล็อค มีหลายแบบด้วยกัน
แต่ผลของมันคือ
อะไรก็ตามที่มีการเคลื่อนไหวได้ จะมีการคลอนเนื่องจากระยะ Clearance
ทำให้เสียความมั่นคงลงไปอีกมาก เกิดปัญหาเรื่องการรับน้ำหนักที่ลดลง
และการทนรับแรงในแนวเฉือน ...

เมื่อมองกลับมาอีกมุมนึงก็พบว่า เก้าอี้นี้จะตั้งอยู่ในห้องพระ(ที่บ้าน)
ศาลาสวดมนต์ ที่วัด ซึ่งไม่ต้องการการเก็บแบบโยกย้ายบ่อยๆ เพราะความตั้งใจคือ จะให้ใช้นั่งสวดมนต์บ่อยๆ ไม่ใช่เอาไปเก็บ...
แต่ถ้าจะเก็บก็จะวางพาดไขว้กันได้ 2 คู่ โดยเอาขาเก้าอี้สอดเข้าหากัน ก็จะประหยัดพื้นที่เก็บ หรือพื้นที่ในการขนส่ง...
ระยะขาถึงขา จึงมีค่ามากกว่า 2 เท่าของความกว้างขา เพื่อให้เก็บได้อย่างประหยัดที่
ทำให้ความกว้างของเบาะ มีมากพอสำหรับดากผู้ใช้งาน....

ที่เหลือที่อยากจะปรับคือ ค่าความยุบตัวของฟองน้ำ ที่คล้ายๆกับค่านิชสปริง(K) นี่แหละครับ เพื่อให้นั่งได้สบายยิ่งขึ้นไปอีก(มันจะมากไปไหมน่ะครับ)

ขนาดสกรูที่ยึดไม้ ยังต้องเลือกที่ระยะพิท กว้างๆ ร่องลึก มุมของเกลียวมากกว่า 45 องศา เพื่อให้เนื้อไม้ซึ่งเป็นไม้เนื้ออ่อน แทรกตัวลงไปในร่องสกูรได้ลึกและแน่นหนาแข็งแรงพอ...คิดมาก ล่ะก็ยากนาน...คือก็นานแหละกว่าจะเสร็จ...เสร็จแล้วไม่มีใครเขาอยากจะทำให้ เพราะรำคาญ เงื่อนไขมันเยอะ...

 

เป็นผลงานที่เรียบง่าย สร้างสรรค์ มากค่ะ คุณ ระมิงค์

แต่ขอเสนอให้มีการเคลือบเงาไม้ เพื่อป้องกันการเปรอะเปื้อนจากน้ำ และสีที่อาจหกโดน (หรือปากกาที่บางขณะอาจจะมีคนนำเก้าอี้นี้ไปรองเขียน จด ข้อความ) และลบเหลี่ยมมุมตรงที่นั่งเพราะเป็นจุดที่มีการกระแทกกันบ้างในบางครั้ง

สำหรับความนิ่มของเบาะนั้น เคยไปสถานที่แห่งหนึ่ง ที่ห้องนั่งสมาธิ จะมีทั้งเก้าอี้ เบาะขนาดต่าง ๆ ให้เลือกใช้ตามความต้องการของผู้ไปนั่งสมาธิ คือ บางคนนอกจากจะหาเบาะไปรองนั่ง ก็เอาไปรองเข่าบ้าง อะไรบ้าง ตามแต่ บางคนจะมีปัญหากระดูกและข้อ เมื่ออายุมากขึ้น

 

ขอบคุณครับ
ตัวไม้ขัดด้วยกระดาษทรายเบอร์1ก่อนแล้วค่อยขัดด้วยกระดาษทรายน้ำเบอร์0เพื่อลบเสี้ยนจากนั้นทาแชคแลคเบอร์3เคลือบเพื่อป้องกันรอยเปื้อนจากมือหรือสิ่งสกปรกแต่ยังคงรักษาสภาพลายไม้ไว้ให้ดูเป็นธรรมชาติครับ
ฟองน้ำรองเข่าเป็นฟองน้ำอัดเพื่อให้แข็งพอที่จะรับน้ำหนักตัวไม่ทำให้เข่ากระแทกกับพื้นครับส่วนเบาะนั่งจะใช้ฟองน้ำที่นิ่มลงมาหน่อยครับ แต่พอดึงเพื่อตอกหมุดก็จะทำให้ฟองน้ำดูแข็งขึ้นครับ
เดิมคิดว่าจะเจาะรูที่ปลายเก้าอี้ร้อยเชือก เพื่อให้สะดวกในการหิ้วไปมาแต่ก็ลังเลว่าจะหิ้วไปหิ้วมากันทำไมนะ?

 

แล้วตอนก้มกราบมีปัญหาอะไรไหมครับ?

 

ไม่มีปัญหาตอนก้มกราบครับ
เพราะทำมุมไว้ให้รับกับ แนวขาพับ โดยทำไว้2ระดับทำให้ก้มกราบก็ถนัด กราบเสร็จแล้วกลับมานั่งก็ไม่มีอาการหน้าคมำ

ตอนนี้ที่รู้สึกขัดๆใจหน่อยก็ตรงเบาะหุ้มเก้าอี้น่ะครับ...เนื่องด้วยเย็บเองไม่เป็น จ้างเขาทำแล้วเอาตัวอย่างให้ดู ก็ยังทำผิดออกมา ถึงจะแก้ไขก็เป็นแต่การดัดแปลงให้ไม่น่าเกียจมากนัก...

ถ้าลำพังผมใช้เอง ผมไม่หุ้มเบาะครับ ... ชอบแบบดิบๆมากกว่า พูดให้ไพเราะคือ ชอบแบบธรรมชาติ...
แต่พอนึกถึงคนอื่นๆแล้ว ก็เลยต้องหุ้ม หุ้มแล้วก็ต้องให้ดูดีมีชาติตระกูล แต่ไม่แพง เผื่อคนจนๆอย่างผมจะสามารถทำแจกได้บ้างน่ะครับ...

 

ถ้าใช้ในบ้าน แบบfixดีกว่าครับ แบบพับมีข้อเสียอย่างที่เฮียว่า
การออกแบบกับวัสดุที่ทำมันเกรดโรงงานดีๆ คงหาที่ทำยากอยู่แหละครับ
เก้าอี้แนวโมเดิร์นแบบนี้อาจ ให้อาจารย์ ดร.สิงห์ อินทรชูโต ช่วยทำให้มั้ง เขาน่าจะมีแหล่งผลิตและหากคุณระมิงอยากจะทำเป็นจำนวนมากเพื่อบริจาคในอนาคต

เรื่องเบาะคงต้องใช้การเปลี่ยนจากเบาะที่ขายทั่วไปเมื่อพังก็คงได้นะ
ถ้าใช้พวกเมล็ดพืชทำเบาะก็คงแพงไป

 

ต้องขออภัยทุกท่าน..ในบางลีลา

อาจบ้าๆเฝอๆ หนักไปหน่อยในช่วงนี้
อยากร่วมเสวนาพาทียาวๆด้วยเหลือเกิน...แต่ทำไงได้
ลมหายใจในโลกปุถุชน ..มันรุมเร้าเหลือเกิน

ก็น่าเบื่อ..แต่กำลังเหนื่อยมันยังเรียนรู้ไม่พอกะมั่ง
..เลยโดนของหนักอัดมาเรื่อยๆ..สั่งสมกันไปครับ..

ช้าไปก็ไม่ดี..เร็วไปก็ไส้กลวง...

ได้แต่เพียงหวังลึกๆและผสมหวาดกลัวเหลือเกิน
ว่า..สังขารชาตินี้..มันจะทันมั๊ยหนอ??

ทุกวันพยายามเฝ้าดูความประมาท และหวาดระแวง
..ตัวเองอยู่เสมอ...ว่าอายุสิ้นไปทุกวัน แล้วได้อะไร???

 

*********************************
***มาแล้วๆๆ ออกจากถํ้าแล้วท่านอ "มนุษย์๑๐ดาว":d คงจะมีidea ดีๆมาช่วยท่าน อ ระมิงค์ หละ คนอยู่ทางรัฐมดตะนอยคงไม่มีโอกาสได้ใช้ แต่จะว่าไปที่นี่มีสถานที่ปฎิบัติธรรมมากเลยนะคะ ส่งมาที่วัดถ้าจะดีค่ะ
***อนุโมทนาสาธุในสิ่งที่ท่านทําอยู่ค่ะท่านอ ระมิงค์

 

ชีวิตทางโลกมันก็เป็นของมันแบบนี้เองครับ...
หวังสิ่งใดๆในโลกนี้เมื่อใด ย่อมผิดหวังตลอด ...
ผมจึงไม่หวังใดๆจากโลกนี้ เมื่อไม่หวัง ก็ไม่ต้องผิดหวัง แน่นอนว่าก็ไม่สมหวังเช่นกัน...
คำว่าโชคดี ไม่เคยมีอยู่ข้างผม คำว่าเฮงซวย ก็ยังดีครับ คือบางครั้งเฮง บางครั้งซวย เพราะชีวิตผมนี่ซวยตลอดครับ ตั้งแต่เล็กจนโต...ไม่เคยมีเฮง..
จนแทบจะเรียกได้ว่า ผมนี่ใช้ความซวยให้เป็นประโยชน์ได้จวบจนทุกวันนี้...

เป็นลูกน้องเขา ก็โดนเจ้านายอิจฉาหวาดระแวงว่าเราจะไปข้ามหน้าข้ามตา เพื่อนร่วมงานเวลามีเรื่องมีราวอะไรแก้ไขไม่ได้มีปัญหาจะโบ้ยมาลงที่ผม ลูกน้องนี่ก็หาเรื่องเดือดร้อนมาให้ทั้งต่อหน้าและลับหลัง...

เป็นที่ปรึกษา สร้างกลยุทธ์ต่างๆให้จนทุกอย่างเริ่มดีขึ้น ก็ต้องเจอกับการหักหลังเป็นปกติ

เป็นเจ้าของกิจการ ก็ทำงานอย่างเหน็ดเหนื่อย คนรอบข้างพากันเบียดเบียนให้ร้าย เงินทองหามาเท่าไรก็ไม่มีเวลาจะใช้แต่มีคนมาช่วยใช้กันมากมาย เอาเงินเราไปใช้แล้วยังมาด่าเราอีก เรื่องถูกเนรคุณนี่ผมเจอเป็นเรื่องปกติ

ขนาดว่าพวกพี่ๆเขาทะเลาะกันยังมาลงที่ผม ทั้งๆที่ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมเลยครับ ทำยังกะว่าผมเป็นแก๊ซโซฮอลซะงั้น...

นี่ขนาดว่าแค่เรื่องให้ช่างเย็บเบาะหุ้มเก้าอี้สวดมนต์ มีแบบให้ เอาตัวอย่างให้ดู ทำออกมาผิด คิดตังค์ผม แล้วยังบ่นว่ายาก ผมให้แก้แบบง่ายๆ ก็คิดตังค์ผมอีก แล้วยังทวงบุญคุณผมอีกว่าดีเท่าไรแล้วที่ยอมแก้ให้ แถมมีขู่อีกด้วยว่างานเขาเยอะนะ ไม่ใช่จะว่างๆมาทำให้เราหรอก...นี่มันเป็นกันถึงขนาดนี้เลยนะครับ...
คนเราเกิดมาซวย ต่อให้คิดดีทำดีเพียงใดก็ไม่พ้นโดนด่าโดนว่าให้ร้ายทำร้ายอยู่นั่นเอง...แต่ว่ามันก็ดีอย่างนึง มันทำให้เราไม่คิดอยากจะเกิดอีก และหาทางไปให้พ้นจากโลกียทุกข์(ไม่ใช่สุขเลยนะ)

เรื่องทางโลกมันก็แค่นี้เองครับป๋า...เหนื่อยแสนเหนื่อย นอนตื่นขึ้นมาก็หาย
เหนื่อยใจมากมายเพียงใด...พอนึกถึงความตายแล้วมันก็เห็นว่าเรานี่มันบ้าไปเองนั่นแหละ...

เรื่องทางโลกนี้ จะว่าไปแล้ว เราก็ไม่ได้ต้องต่อสู้เพียงลำพัง หลายๆคนยังมีผู้ใหญ่ดึง ผู้น้อยดัน เพื่อนกันช่วยพยุง...มันก็ยังพอผ่านมันไปได้ ยากบ้าง ง่ายบ้าง...
แต่เรื่องทางธรรม มันต้องสู้อยู่เพียงลำพัง ในจิตในใจของเราเอง ผมว่าเป็นเรื่องยากลำบากมาก หลับหูหลับตาสู้ก็ไม่ได้ มันต้องหมั่นสังเกต ต้องมีปัญญาที่ฉลาดแล้วต้องเฉลียวด้วย ดีก็ยึดไม่ได้ ชั่วก็ยึดไม่ได้ จะไม่ยึดก็ไม่ได้ จะยึดก็ไม่ได้
ผมคิดว่า เรื่องทางธรรมยากกว่าเรื่องทางโลกมากนัก ถ้าเรื่องทางโลกวันนี้เรายังทนไม่ได้ เรื่องทางธรรมคงจะหวังได้ยาก...
อีกทีก็คิดว่า วันนี้เราว่ามันทุกข์ยากมากมายแล้ว ถ้าเรายังทนกับมันไม่ได้ผ่านมันไปไม่ได้ วันหน้าทุกข์มากกว่านี้เราจะทนและผ่านมันไปได้ยังไง(แล้วอีกใจนึงก็คิดว่า มันยังจะมีทุกข์ยากมากกว่านี้อีกหรือวะ...เฮ้อ..เฮ้อ 10 ที)

สำหรับผมแล้ว ทั้งเบื้องต้น ท่ามกลาง และในท้ายที่สุดแล้ว นอกจากคำว่า
"สู้"
ผมยังไม่เห็นอย่างอื่นอีก...
ทางโลกก็ต้องสู้ ทางธรรมก็ต้องสู้
แพ้ก็ต้องสู้ สู้จนกว่ามันจะชนะ...
ชนะแล้วก็ยิ่งต้องสู้...เพื่อให้สงครามนี้ยุติเสียที...
สู้ต่อไปครับ...ขนาดว่าผมนี่สู้ไม่ได้ ผมก็ยังสู้ รู้ว่าต้องแพ้อยู่ข้างหน้าเห็นๆผมก็ยังสู้ สู้ไปก็หาหนทางชนะมันไปให้ได้ ผมเชื่อว่าไม่มีใครที่ไม่มีจุดอ่อน และไม่มีปัญหาใดที่แก้ไขไม่ได้ เพียงแค่เรายังไม่เจอมันเท่านั้นเอง...

เกิดมาแล้วชาตินึง...
โลกก็ช้ำ...ธรรมก็เสีย...
แม้กระนั้นก็ตาม ผมก็ยังขอบคุณโลกใบนี้และคิดที่จะตอบแทนบุญคุณอยู่เสมอ สร้างสรรค์สิ่งดีๆเอาไว้ให้กับโลกธรรมนี้ แม้จะต้องถูกด่าถูกว่าประนามหยามเหยียดอย่างไรก็ตาม...หากว่าทำไปแล้ว สังคมได้ประโยชน์ คนรอบข้างได้ประโยชน์และตัวเองก็ได้ประโยชน์...ใครจะว่าอย่างไร ผมก็จะก้มหน้าก้มตาทำของผมไปจนถึงที่สุด...แม้ท้ายที่สุดผู้คนทั้งหลายจะได้ประโยชน์ไปแล้ว หันกลับมาด่าว่าประนามผมซ้ำซาก ผมก็ไม่ว่าอะไรหรอกครับ...ผมชินซะแล้ว...โลกมันก็เป็นของมันอย่างนี้เอง...

 

ได้อ่านเม้นท์ของเพื่อนพ้องน้องพี่เรื่องเก้าอี้สำหรับสวดมนต์
กับสิ่งที่ผมคิดเอาไว้ ทำลงไป ในคำตอบที่ผมตอบออกไปนั้น
ทำให้ผมได้เห็นอะไรเพิ่มมากขึ้นด้วยเหมือนกันครับ

ผมพอจะเข้าใจแล้วว่า ทำไมไม่มีใครเขาอยากจะทำชิ้นงานอะไรขึ้นมาให้ผม ด้วยผมคงจะเป็นคนแบบที่เขาเรียกว่า"เยอะ" คือเงื่อนไข วิธีการผมเยอะ คิดเผื่อเอาไว้อีกเยอะ มันยุ่งยาก ยุบยิบ เสียจนหาคนที่เขาจะทำอย่างที่ว่านี้ไม่ได้...
สุดท้ายต้องทำเอง...
ขนาดช่างตัวเป็นๆมาทำตามเงื่อนไขที่ว่ายังรู้สึกเหนื่อย...คือจริงๆแล้วคงไม่มีช่างคนไหนอยากทำแบบนี้หรอกนะ...

ส่วนผมนี่เป็นอดีตจับกังเก่า ... ฝีมือยังเป็นช่างกับเขาไม่ได้...จบมาก็ข้ามขั้นจากจับกังมาเป็นนายช่าง(ที่ทำบ้าอะไรกะเขาไม่ค่อยเป็นหรอกนะ...เป็นได้แต่ชั่งกิโล...) แต่คนก็ไม่เคยเรียกผมว่านายช่างหรอก...เรียกผมแต่ "เฮียๆๆๆ"...กันทั้งนั้นแหละ...ผมคงสิ้นหวังกับการจะเป็นช่างไปนานแล้วครับ...อืม...ช่างมันเหอะ...อ้อ...ไอ้ช่างอันหลังนี่เอง ที่ผมน่าจะเป็นได้ครับ...แหมๆๆๆ..เจอตัวตนของตัวเองก็ตอนนี้นี่เอง...555+

ได้พออาศัยเครื่องมือ เครื่องทุ่นแรง กับการดัดแปลงอุปกรณ์เอามาใช้ทำงานไม้อีกนิดหน่อย งานนี้ก็ออกมาได้แค่พอกล้อมแกล้มไป แบบแก้ผ้าเอาหน้ารอด...
เดี๋ยวจะได้ความคิดเห็นเพิ่มเติมจากพี่ๆน้องๆที่เอาไปใช้ครับว่า ต้องปรับปรุงตรงไหนอย่างไรอีกบ้าง...

ใช้แล้วก็ติกันได้เต็มที่นะครับ...ส่วนจะติเพื่อก่อ หรือติเพื่อทำลาย มันขึ้นอยู่กับตัวผม ไม่ได้ขึ้นอยู่กับตัวผู้ติ เพราะถ้าติมาแล้ว ผมเอาคำติมาทำร้ายจิตใจตัวเอง มันก็เป็นการติเพื่อทำลาย แต่ถ้าผมเอาคำตินั้นมาใช้ประโยชน์ มันก็เป็นการติเพื่อก่อ ดังนั้นท่านทั้งหลาย สามารถติได้ โดยไม่ต้องกังวล...เพราะผมงี้...ไม่ช็อค..หรอกนะ...

 

วันนี้อ่านกระทู้พี่ระมิงค์พอได้ความรู้ใหม่เกี่ยวกับสำนวน
"้แก้ผ้าเอาหน้ารอด"...พลอยได้สำนวนอื่นๆเพิ่มขึ้นมาเช่น
"เก็บผ้าเอาหน้ารอด"
"ซื้อผ้าเอาหน้ารอด"

นอกเหนือจากที่เรียนมาคือ"ขายผ้าเอาหน้ารอด"

จะมีสำนวนอะไรอีกหนอ.

 

เห็นตั้งชื่อว่าแซวกระทู้ ก็เลยเอากระทู้มาแซวๆ(ลูกช่างขุด)
http://palungjit.org/threads/%E0%B9%80%E0%B8%A1%E0%B8%B7%E0%B9%88%E0%B8%AD%E0%B8%A5%E0%B8%B9%E0%B8%81%E0%B8%A8%E0%B8%B4%E0%B8%A9%E0%B8%A2%E0%B9%8C%E0%B8%AB%E0%B8%A5%E0%B8%A7%E0%B8%87%E0%B8%9B%E0%B8%B9%E0%B9%88%E0%B9%83%E0%B8%AB%E0%B8%8D%E0%B9%88%E0%B8%84%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B8%99%E0%B8%81%E0%B8%B2%E0%B8%A3%E0%B9%80%E0%B8%95%E0%B8%B7%E0%B8%AD%E0%B8%99%E0%B8%A0%E0%B8%B1%E0%B8%A2%E0%B8%9E%E0%B8%B4%E0%B8%9A%E0%B8%B1%E0%B8%95%E0%B8%B4.191081/

ขออภัยที่นอกเรืองค่ะ(รักดอกจึงหยอกเล่น)

 

ท่านอาจารย์คุณป๋า.. เยี่ยมยอดมากคะ สำหรับที่นั่งสวดมนต์ มีรายระเอียดไมคะจิให้ช่างแถวบ้านลองทำให้บ้าง เผื่อคนแก่ที่ปวดขาจิได้นั่งสวดมนต์ ผลการนั่งเปงยังไงบ้างคะ สนใจมากคะ...

 

แม่เล่นรอคอมเม้นท์ครูติง ก็ได้จ้า คาดว่าช่วงวันหยุดนี้ คงจะได้ลองใช้แล้วแหละ...แต่ผมอาจจะไม่ได้เข้ามาสักพักนึงนะ...

เรื่องรายละเอียดนั้น ต่อให้เอาตัวอย่างไปให้ก็อป ก็จะยังคงทำผิดอีกนั่นแหละครับ...แม่เล่นเชื่อป่าวว่า ขนาดผมเอาตัวอย่างไปให้ทำ แต่ละรายส่ายหน้าหมด แล้วค่าแรงที่คิดมาก็แพงมากๆๆ...ไม่อยากบ่นเลยว่าตั้งแต่ค่าแรงวันละ300บาทมาเนี่ย...ค่าจ้างต่างๆดูมันบ้าบอไปหมด...ช่างไม้คนไทยวันละ500บาทยังไม่เอาเลยนะ..:'(

ยิ่งงานละเอียด ใช้ฝีมือ จะบ่นแต่ยากๆๆๆๆ...รำคาญมากๆก็เลยทำเองซะเลยนะ...มันจะยากอะไรกันนักกันหนา...หรือต้องการเรียกค่าตัวเพิ่ม ไม่อย่างงั้นก็อาจจะไม่มีความสามารถหรือเปล่า...

ไม่อยากจะบ่นเลยนะ เดี๋ยวเขาจะหาว่าเราแก่อ่ะ...แต่ก็บ่นได้ทุกที...

 

เรื่องเล่าสไตล์ป๋าToplus99 น่าสนุกดีนิ...อ่านเม้นท์แล้วก็เห็นใจ...
หลายๆคนยังกลัวตายกันอยู่ ทั้งที่จริงๆแล้วในที่สุด มันก็ตายกันทุกคน
ภัยพิบัติที่กลัวกันนักหนา มาไม่มา มาเมื่อไร ไม่รู้ แต่เห็นตายกันอยู่ทุกวัน...

อยากจะบอกว่า ภัยพิบัติที่น่ากลัวมากๆ และควรจะกลัวด้วยจริงๆคือ ภัยแห่งวัฏฏะสงสารนี่แหละนะ...ภัยแห่งการเกิดนี่แหละ...แล้วเวลาที่กำลังหมดไปทุกวัน ทุกชั่วโมง นี่แหละ น่ากลัวมาก...เพราะความประมาท จะพากันหนีไม่พ้นภัยพิบัติอันใหญ่หลวง...สุดท้ายก็ต้องเวียนตายเวียนเกิดกันไปอีกนับชาติไม่ถ้วนอีก...

ว่าแต่ภัยพิบัติแบบที่ผมว่านี่ ไม่ค่อยมีใครยักจะกลัว...เห็นมีแต่อยากเกิดเป็นพระเจ้าจักรพรรดิ มากมายเต็มไปหมด...อยากจะเกิดมาเป็นใหญ่เป็นโต มีสมบัติมากมาย มีบริวารมากมาย มีฮาเล็มมากมาย...
สนุกดีเหมือนกันนะ...ตัณหานี่เขาเก่งมาก...มันอิ่มเอิบไปทั่ว มากมายดั่งน้ำในมหาสมุทร ยากจะไปถึงยังที่แห้งได้จริงๆ...

มหาภัยพิบัติ มันกัดกินจิตวิญญาณและเวลาของชีวิตเราอยู่ตลอด...แต่เรากลับไม่เคยที่จะกลัว ไม่เคยที่จะคิดหนีไปจากมัน...มากลัวแต่น้ำท่วม แผ่นดินไหว...แปลกใจจัง...

 

แม่เล่นก็ไม่ว่าดอกจร้า ว่าคนหนุ่มขี้บ่น....ขอบคุณมากค่ะจะรอเม้นท์ สงสัยๆช่างเหอะลุยเอง

 

แม่เล่นอินบ็อคที่อยู่ไว้ก็ได้ครับ จะส่งไปให้ลองใช้ดูครับ...
ตามประสาพวกกระดูกกระเดี้ยวไม่ค่อยจะดีเหมือนๆกัน...
สวดไปปวดไปมันจะได้อะไรขึ้นมา...ใช่ป่ะ...

ส่วนคนที่เขานั่งสวดได้นานๆโดยไม่ปวดไม่เมื่อย ก็ไม่จำเป็นต้องใช้ครับ...เกะกะเปล่าๆ

 

********************************
มาคิดถึงเรื่องนี้แล้วติดอยู่นิดนีงนะคะ ถ้าสะโอดสะองแบบคุณครูติงติงก็นั่งสบาย คราวนี้ถ้าคนที่อ้วนมากหน่อยจะมีปัญหาไหมคะ?