กวนน้ำให้ขุ่น กับความเห็นอันชอบธรรม

มัน ถึงได้เรียกว่า พร ไงฮับ

ถ้า มีการแจกเบอร์ หรือ ชักชวนรับพลัง ก้ให้ โชวรูป

ถ้าไม่โชว ทุกคนต้องร่วมกันตำหริ ป๋ม ทันที ที่พร่องต่อหน้าที่

รูป ที่น้าจร อ้างว่า ละเมิด หากสังเกต

ป๋มโพสในฐานะ รูปแทนตัว อะว่าถ้า

ดังนั้น คนที่มะฮู้เรื่อง ต้อง กลัวผมก่อง
เพราะมีรุปแทนตัว จ้องจะฟัน จีไหมฮับ

ผมอุส่า ลงทุนโดนเข้าใจผิด น้าจร จะมาโก รถ ทามมาย

เอาเวลา ไปพิสูจน์ ไอพี เฮียฮา ดู ไม่ดีก่าหรือ

เพราะถ้าเปน เรื่องโคนลาโคน ป๋ม ก็จะอาสัย
ชี้ช่องว่า ใครม้วนนนนนน ไม่ได้เหนฮาอาลาย

 

พี่ม้อนเก่งแบบนี้เลยหรอคับ?
โม้ไปล่ะม้างงงง.[Embarrass

 

แบบนี้ใครมีเรื่องกับพี่ม้อนก็ซวยสิคับ
(มิน่า.เพื่อนผมถึงเครียสสจนบัดนี้)rabbit_eating

 

+++ ตรงนี้น้า จรณ์นิ ผ่านได้แล้วก็แนะนำอย่างนั้นได้อย่างสบาย ๆ

+++ คนอื่นนั้นในเวลา "ตามดูตามรู้ ร่วมปรุงกลจิต ร่วมคิดกับมัน" ก็จะไหลไปกับกระแสของมันประดุจ "น้ำพัดพาไป" เพราะไร้จุดยืน ต้องล่องลอยไปตามกระแสน้ำ (กระแสคิด)

+++ ส่วน "การรู้ทันทุกความคิด" ของคุณ วรณ์นิ นั้น เหมือนคนยืนดูกระแสน้ำไหลอยู่บนตลิ่ง อันเป็นอาการ "มันไหล แต่ เราไม่ไหล"

+++ ตรงนี้ "ถ้าผมมองน้า จรณ์นิ ผิดไป" ก็ช่วยแจ้งให้ทราบด้วยนะ

 

+++ ผู้ที่ทำได้ "ยังมีอยู่" แต่ต้องอยู่ในสถานะแบบ "ยืนบนฝั่ง (ฐาน) ชมธรรมชาติของ กระแสน้ำไหล (ปรุงคิด) โดยไม่โจนลงไปในน้ำ แล้วโดนกระแสน้ำ พัดพาไปตามยถากรรม"

+++ ผู้ที่ "อยู่กับรู้" ได้แล้ว ผู้ที่ขึ้น "ฝั่งของสติ" ได้แล้ว ก็ย่อม ทำได้และรู้ได้ เป็นธรรมดา

+++ สภาวะของ "สติ" ในระดับนี้ คืออาการ "การระลึกทุกชนิด ถูกรู้" ไม่ใช่แค่อาการขั้นพื้นฐานของ "ระลึกรู้" แบบคนทั่วไป

+++ จริงอยู่ หาได้ยาก ตามนั้นครับ อุอุ

 

+++ ตรงนี้เป็น "ความต่างของการใช้คำศัพท์" บางคนใช้ ใจรู้จิตคิด บางคนใช้ ใจคิดจิตรู้ แต่ทั้งหมดสรุปได้อาการเดียวว่า "สภาวะหนึ่งปรุง (โลก) ส่วนอีกสภาวะหนึ่งรู้ (ธรรม)" เท่านั้นเอง

+++ แต่คนที่ยัง อยู่ในกระแสแห่งการพัดพาไปของการปรุง (โลก) ย่อม แย้งและยึด คำศัพท์ของตน จนเกิด "วิวาทะ" อยู่ เนือง ๆ

+++ ผู้ที่ขึ้นฝั่งแห่ง "สภาวะรู้" แล้วก็ย่อมพูดได้ ตามที่ตนทำได้ นั่นเอง

+++ จริงอยู่ตามนั้น และ มีขีดความสามารถที่จะ "เลือกกรรม" ได้ด้วยตนเอง และ ไม่หลง เป็นธรรมดา

+++ ตรงนี้ จุดเลือกกรรม นี้แล... ที่เรียกว่า "นิสัยกับวาสนา" ที่มีแต่จำเพาะ พระพุทธเจ้ากับพระปัจเจก เท่านั้น ที่พ้น

+++ เป็นตามนั้น ยินดีด้วยครับ

 

+++ หาก "ตัวรู้ ตรงนี้คือ อัตตาจิต" ที่มันรู้ว่า "มันกำลังปรุง" มันย่อมหยุดเอง เป็นธรรมดา

+++ คำศัพท์ในบริเวณนี้ ไม่ง่ายที่จะระบุออกมา แต่ตัว "อาการ" มันเป็นลักษณะอย่างนั้นแหละ

+++ ยามใดที่คำศัพท์ว่า "ตัวรู้ ตัวใจ ตัวสติ" ต่าง ๆ เหล่านี้ จำเป็นต้องนำมาใช้ร่วมกันเมื่อไร ผู้อ่าน ย่อมสับสนได้ง่าย เมื่อนั้น เหตุเพราะ แต่ละคนย่อม บัญญัติภาษาไปตาม ความเข้าใจที่ต่างกัน

+++ สำหรับผม ผมจะใช้คำศัพท์ระบุอาการตรงนี้ว่า "หยุดที่ตน อย่างเดียว ทุกตัว หยุดหมด" ก็จะได้อาการอย่างเดียวกัน

+++ อือ... คนสอนแบบนั้น เขายัง "หยุดไม่เป็น" เมื่อเป็นเช่นนั้น เขาก็เลย "ทอดทิ้งภาระ ไม่รับผิดชอบ" กลายเป็น "ช่างมัน มันไม่เป็นตัวเป็นตน" แต่จริง ๆ แล้ว "มันนั่นแหละ ที่ เป็นตน" อุอุ

+++ หากเป็นภาษาของผม ในท่อนนี้ จะใช้คำว่า "ตนระลึกรู้ (อาการนี้เรียกว่า สติ)" ตรงนี้มาจาก "จิตอวิชชา ทำการระลึก ให้เกิด สติ" จิตตรงนี้เป็น "จิตตะสังขารขันธ์ ในขันธ์ 5"

+++ ผมอาจจะใช้ภาษา "ยาวสักหน่อย" เพื่อหลีกเลี่ยง คำว่า "สติรู้ คือจิตอวิชชา เพราะมันมาจาก ขันธ์ห้า"

+++ ครูบาอาจารย์หลายท่าน อาจใช้อาการของ "สติบริสุทธิ์ ว่า สติรู้" ตรงนี้ยังมีอยู่ แต่จะชี้ไปที่อาการของ "การระลึกทุกชนิด ถูกรู้ เพราะ สติรู้ มันรู้อยู่ก่อนระลึก อยู่แล้ว"

+++ ตรงนี้ ต้องการที่จะแจงว่า "คำศัพท์ภาษา" ในบริเวณนี้ ไม่ง่ายต่อการ "ชี้ไปที่อาการ"

+++ แต่ตามอาการที่คุณ วรณ์นิ ชี้ไว้นั้น "ถูกแล้ว"

+++ ตามอาการที่กล่าวมานี้ "ยินดี" ด้วยครับ

 

+++ ตรงนั้นยังเป็น "ภาคสมถะ" อยู่ ยังไม่ใช่ ความเป็นธรรมดา มันก็อย่างนั้นแหละ

 

+++ ยินดีด้วยครับที่ "อยู่กับรู้" ได้แล้ว

 

+++ ครับ "มันเว่อ" สำหรับ ผู้ที่ไม่รู้จัก แต่สำหรับผู้ที่รู้จักแล้ว มันไม่ใช่เรื่อง เว่อ อะไรเลย ในพระไตรปิฏกก็มีกล่าวไว้ เต็มไปหมด โดยเฉพาะ พระสูตร มีหลายสูตรทีเดียว

+++ การออกจากโลก ตามที่คุณ วรณ์นิ กล่าวมานั้น เป็นวิธีหนึ่ง คือ "เป็นอัตตา" ที่ลอยออกไปจับเรื่องนอกโลก และก็เป็นธรรมดาของ "ความเป็นอัตตา" ตามที่คุณ วรณ์นิ กล่าวมาทุกอย่างนั่นแหละ

+++ แต่การออกแบบ "แยกอัตตา" โดย ทิ้งอัตตาไว้เบื้องหลังนั้น จะให้ผลลัพธ์ออกมา "คนละแบบ" ซึ่งไม่เหมือนกันเลย ตรงนี้ผมอธิบายให้ คุณวรณ์นิ ฟังเท่านั้นนะครับ เพราะมันก็เว่อ... ต่างกัน

+++ บังเอิญ ผมได้ยินไปด้วยนะซี

+++ คุณ วรณ์นิ ลองทำตรงนี้ดูซิ ตรง "เมื่อตัวผู้รู้ อนัตตาไป..สัมปะชัญญะ ที่มี มันถึง กลับมาที่กายใจได้อีกครั้ง.." จากนั้น "จางคลายกาย จนเจือจางเท่ากับ เนื้ออวกาศ"

+++ ตรงนี้ "สัมปะยุตตาธรรมมา" ย่อมเกิดขึ้นมาเอง จะเรียกว่า "ความเป็น compatibility ระหว่าง กายกับธรรมชาติ" จะเกิดมาเอง เป็นไปเอง และ "ความหลง" จะบังเกิดได้อีกหรือไม่

+++ สำหรับพวกผม ตรงนี้ "ไม่สามารถจะหลง ไม่สามารถจะปรุง" อะไรได้อีก แม้ว่าตรงนี้จะ "ไม่ใช่" ท้ายสุดก็ตาม

+++ ส่วนเรื่อง "ท้ายสุด" นั้น พวกเราใช้การ "ระเบิดตัวผู้รู้ ในขณะที่มันยังเป็น อนัตตาอยู่" จากนั้น "สัมปะชัญญะ ที่เกิดขึ้น จะมีกายหรือไม่ก็ตาม" สภาวะนั้นจะเป็น "สัมปชัญญะบริสุทธิ ที่บันเจิดจ้า และ อยู่ได้ด้วยตัวของมันเอง" โดยไม่จำเป็นที่จะต้องมี กายใจ อีกเลย

+++ ถือว่าเป็นแค่ "แลกเปลี่ยน การเล่าสู่กันฟัง" ก็พอนะครับ จริง ๆ ยังมีรายละเอียดอีกมาก ที่ไม่ได้กล่าวในที่นี้

 

+++ พูดให้คนที่ "ยังแหวกว่ายในกระแสความคิด ยังถูกกระแสความปรุงแต่งพัดพาไป" มันก็เป็นอย่างนั้นแหละ

+++ สรุปแล้ว ก็ยินดีด้วยครับสำหรับ คุณ วรณ์นิ

 

"มันไหลแต่เราไม่ไหล" อาการนี้เลย

 

วาทะผู้รู้ธรรม กับวาทะผู้ปฏิบัติธรรมย่อมใกล้เคียงกัน
ความบริสุทธิ์ของวาทะจะเป็นตัวแยกประเภท

 

ส่วนผมไหลบ้างไม่ไหลบ้าง รู้ก็ไม่ไหล ไม่รู้ก็ไหล บางทีรู้ว่ามันจะไหลก็ปล่อยให้มันไหลไปซะงั้น