คือกรรมใดคะ ?

เนื่องจากเราขาดที่ปรึกษา ไม่มีที่พึ่งพาจึงอยากตั้งกระทู้เรียนถามผู้มีเมตตาหน่อยค่ะ

ตัวเราเองอายุ 20กว่าแล้ว ตอนนี้ย้ายมาอยู่กับแม่ซึ่งพ่อเรามีครอบครัวใหม่ เค้าไม่ได้ใสใจอะไรในตัวเรามาได้ปีกว่าแล้ว เพราะก่อนหน้านี้ที่อยู่ด้วยกันเราอึดอัดมากกับแม่เลี้ยง จึงได้ทำการย้ายมาอยู่กับแม่ ซึ่งแม่เองก็มีผู้ชายคนใหม่เข้ามา เขาดูแลเราดีมาก แต่ติดอยู่แค่อย่างเดียว เวลาที่เขาเห็นเงิน หรือได้รับเงินมา แม่เค้าจะเปลี่ยนหน้ามือเป็นหลังมือ อย่างแฟนใหม่แม่เป็นคนไม่เอาไหน ไม่มีสัจจะ ทำได้บ้างไม่ได้บ้าง ตลอดเวลา3ปี แม่ต้องให้อภัยครั้งแล้วครั้งเล่า หลายครั้งที่โดนไล่ เขาก็จะกลับเข้ามาใหม่ทุกครั้งเพราะเขายื่นเงินให้แม่ เราเครียดมาก มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ไหนีออกจากบ้านไม่พ้นคืนก็กลับมา แล้วมันก็เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกเรื่อยๆ วนเวียนแต่กับผู้ชายใหม่แม่ จนเราเครียดมากระเบิดคำด่าแม่ออกมา เพราะไม่ไหวแล้ว ไม่มีใครรับฟังสักคน คิดว่าตัวเองใกล้เป็นโรคซึมเศร้าเข้าไปทุกที แต่ยังดีที่ทุกวันนี้มีคอมให้ได้ติดตามไอดอลที่มีอิทธิพลเหนือครอบครัวพยุงยื่นชีวิตไปอีก ไม่งั้นคงได้ป่วยจริงๆ

ทุกวันนี้อยู่แบบอดทน เพราะไม่มีเงินไปหาบ้านเช่า เพราะทุกครั้งที่แม่รู้ว่าบัญชีมีเงินก็ให้ถอนออกมาใช้ ซึ่งก่อนหน้าที่พ่อแม่จะหย่าเราได้บ้านหนึ่งหลัง แม่บอกให้เราขาย ซึ่งแน่นอนเงินไม่ถึงมือเรา ใช่ไม่ถึง 2หมื่นบาทจากหลายล้าน ซึ่งมันก็ได้ใช้หนี้ให้แม่ แต่หนี้ก็ไม่มีท่าทีจะหมดมีแต่เพิ่มพูนขึ้นทุกวัน ในหัวคิดอย่างเดียวว่าเก็บเงินให้ได้เยอะๆ แล้วจะออกจากบ้านนี้ไปสักที เพราะถึงอยู่ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมา มีแต่สะสมความเครียด ตอนนี้ความนับถือไม่เหลือแล้ว อยู่แค่ทำหน้าที่ไป เราเองก็มีพี่แต่ก็พึ่งไม่ได้ ขาดคนให้คำปรึกษาหรือกำลังใจ อย่างที่บอกถ้าไม่มีโซเชี่ยล เราคงไม่อยู่ถึงทุกวันนี้

อันที่จริงก็มีเงินใช้ไม่ขาดนะคะ ด้วยตัวเราถูกเลี้ยงด้วยเงินมาตั้งแต่เด็ก พ่อกับแม่ไม่มีเวลามาดูแล ตอนเด็กๆ ก็เกเรเฉพาะเรื่องเรียนมาตลอด จนเข้ามหาลัยนั้นแหละถึงได้เกียรตินิยมให้แม่ได้ชื่นใจ แต่ด้วยการเงินที่ไม่ได้คล่องเหมือนเมื่อก่อน ก็ทำให้เราฉุกคิดให้ประหยัดขึ้นเยอะ แต่เม่เค้าพยายามหาเงินมาใช้หนี้จากหวย จากการพนัน ซึ่งแฟนเค้าก็ติด เลิกไม่ได้ด้วยกันทั้งคู่ เราไม่เล่นซักอย่างเคยเตือนแล้วแต่ก็โดนด่ากลับมาอย่าง อย่าพูดขัดลาภ ปาก... นี่เนอะ หลายอย่างจำไม่ได้แล้ว พักหลังๆ เราเลยไม่พูดอะไร เพราะไม่ว่าเรื่องไหนที่เตือน เขาไม่เคยฟัง ทุกวันก็ดำเนินไปแบบนี้... จนเราทนแทบขาดใจ ทนจนทนไม่ไหว แต่ติดคำพูดของพี่ริวว่า ทนไม่ได้ก็ต้องทน แต่มันอยู่ในระดับที่เกินจะรับไหว จนตัวเราจะป่วยแล้ว

เราอาจเล่าไม่ได้หมดนะคะ มีหลายเรื่องที่เกิดขึ้นมากมายเหลือเกิน ช่วงหลังๆ มานี้ความทรงจำดิ่งลงเหวมากเลยค่ะ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นมาบ่อยก็ราวๆ นี้ค่ะ แล้วต้องขอโทษที่ไม่ได้เรียบเรียงคำนะคะ เราก็ไม่รู้จะเรียบเรียงยังไง เพราะต้องการคำปรึกษา เมื่อวันที่ผ่านมาเกิดคิดอยากตายขึ้นมา
เราคิดว่าเราควรหาที่พึ่งสักที่ แต่อีกใจหนึงก็อยากหายไป ซึ่งก็ยังจำคำของพี่ริวได้ว่า มันบาป

คิดว่าที่นี่คือที่พึ่งสุดท้ายแล้วค่ะ

 

ถ้าจะเป็นคำพูดมาตรฐานโลก คือ "มันเป็นเพราะกรรม" ซึ่งคำกล่าวนี้โดยทั่วไปอาจจะเป็นที่ถูกหัวเราะเยาะ แต่จริง ๆ ก็เพราะ "กรรม" นั่นแหละ เอาเป็นว่าไหน ๆ ก็เป็นอย่างนี้แล้ว ก็ต้องทน ๆ ไป จนกว่าจะหมดระยะเวลาของกรรม ซึ่งต้องมีเวลาที่หมดแน่ ดังนั้นในช่วงเวลาที่ทุกข์ใจนี้ ก็หมั่นสร้างกุศลไปเรื่อย ๆ ด้วยการสวดมนต์ภาวนา อันไหนก็ได้ที่ชอบใจ บทสั้น ๆ ก็ได้ เช่นพุทโธ , อรหังสัมมา, ชินบัญชร ฯลฯ ว่าง ๆ ก็นับลมหายใจไปตามที่ทำได้ ได้ซัก ๑ ครั้ง ๒ ครั้งหรือจะมากกว่าก็ดี เป็นการคลายความเครียด ถ้าทำได้ก็ทุกเวลาที่นึกขึ้นได้ มีบุญไหนที่ทำได้ก็ทำ อาจจะเล็กน้อย บาท ๒ บาท ก็ได้ตามแต่กำลัง หรือความพอใจที่จะทำ ไม่จำเป็นต้องทำมาก ๆ แต่ควรทำไปเรื่อย ๆ ทุกวัน เช่นไปเจอเขากำลังทำบุญอะไร ก็ร่วมไปกับเขาด้วย ไม่ต้องเจาะจง หรือร่วมบุญกุศลในเฟซบุ๊ค ซึ่งในปัจจุบันนี้มีการบอกบุญกันอยู่มาก ชอบใจอันไหนก็ร่วมบุญไป


เมื่อทำกุศลใดแล้วรู้สึกว่าเป็นความดี ก็อุทิศกุศลนั้นให้เจ้ากรรมนายเวร ทำไปเรื่อย ๆ กรรมนั้นจะได้ค่อยคลายตัวเร็วขึ้น เพราะเรื่องของกรรมไม่มีใครรู้ว่าวาระนั้นจะหมดลงเมื่อไหร่ แต่หากเราสร้างกุศล ก็เป็นการถีบตนให้พ้นจากกรรมนั้นได้เรื่อย ๆ ดีกว่าที่เราจะจมอยู่ในความทุกข์นั้นโดยไม่ทำอะไรเลย

 

ความเห็นส่วนตัว...โปรดใช้วิจารญาณ

บางครั้งการที่เราอยู่ใกล้ชิดใครซักคน กลับทำให้เรารู้สึกไม่ดีกับคนๆนั้นมากขึ้นเรื่อยๆ จากรักกลายเป็นเกลียดไปได้... และบางครั้งการที่อยู่ไกลกัน กลับทำให้คิดถึงกัน เป็นห่วงกันและห่วงใยกันมากกว่า...

จริงๆแล้วการที่เราอยู่ไกลเขา อาจจะไม่ได้หมายความว่าเราไม่ได้รักเขา แต่ความรักไม่จำเป็นต้องอยู่ใกล้กัน หากแต่คอยห่วงใยคิดถึงลกันต่างหาก..

หากคุณอยู่แล้วทำใจได้ก็อยู่ไป แต่หากอยู่แล้วมีแต่สร้างอกุศลจิตขึ้นมา ถ้าสามารถหาเลี้ยงตัวเองได้ ก็ควรแยกตัวออกมา ถึงเวลามาเยี่ยมมาหาบ้าง ส่งเงินมาให้ใช้ อาจจะดีต่อตัวคุณเองและคนใกล้ชิดมากกว่า..

 

ก่อนอื่นเลยปล่อยวางจ้า เราก็เก็บสิ่งที่ไม่ดีเหล่านั้นมาเป็นแรงบันดาลใจ ผลักดันตัวเอง

บอกตัวเองไว้อย่าเป็นแบบนี้ แล้วก็ตั้งใจทำงาน จะอยู่ที่เดิมหรือจะแยกมาอยู่ก็ตามใจ

จะชนะสิ่งไม่ดี ต้องใช้ความดีมากกว่ามาข่มจ้า มัวแต่ทะเลาะกันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมา