เรื่องเด่น พิจารณาอาการเจ็บไข้ได้ป่วย

พิจารณาอาการเจ็บไข้ได้ป่วย

ต้องบอกว่าในเรื่องของการเจ็บไข้ได้ป่วย ถ้าเรารู้จักพิจารณา จะได้อะไรดี ๆ เยอะมากเลย เพราะจะเห็นความไม่ดีของร่างกายนี้จริง ๆ ถ้าใครที่เจ็บป่วย ขอให้รู้ว่าเป็นลาภอันประเสริฐอย่างยิ่งแล้ว โอกาสแบบนี้หาซื้อไม่ได้ จ่ายแพงเท่าไรเขาก็ไม่ขายให้

เราลองนึกดูว่า องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ๑ พระองค์ กว่าจะตรัสรู้ เอาแค่ระดับที่เรียนเก่งที่สุด จบสั้นที่สุด ก็คือพระพุทธเจ้าแบบปัญญาธิกะ บาลีท่านบอกว่า จิตติตัง สัตตะสังเขยยัง แต่คิดในใจใช้เวลา ๗ อสงไขย นวสังเขยยะ วาจะกัง พูดว่าเราจะเป็นพระพุทธเจ้าอีก ๙ อสงไขย ไป ๑๖ อสงไขยแล้ว หลังจากนั้นก็เป็นการปฏิบัติเพื่อให้เป็นพระพุทธเจ้าอีก ๔ อสงไขยกับแสนมหากัป ระยะเวลาเนิ่นนานขนาดนั้น คิดเป็นทรัพยากรที่ใช้สิ้นเปลืองไปแต่ละชาติเท่าไร ประมาณเป็นตัวเลขได้ไหม ? จะเป็นตัวเลขมหึมาชนิดที่สามารถซื้อจักรวาลได้เลย

ท่านใช้ทรัพยากรไปสิ้นเปลืองขนาดนั้นเพื่อศึกษาให้เห็นทุกข์ แล้วตอนนี้ถ้าเราเจ็บไข้ได้ป่วยอยู่ ความทุกข์มาอยู่ตรงหน้า เปรียบราคาขนาดนั้นแล้ว ทุกข์จึงมีคุณค่ามหาศาล ถึงได้บอกว่า ต้องใช้ทรัพยากรขนาดไหนก็ซื้อทุกข์แบบนั้นให้เราเห็นชัด ๆ ไม่ได้ แต่ตอนนี้ไม่ต้องซื้อ มาอยู่ตรงหน้าของเราเลย

ถ้าใครสามารถใช้ประโยชน์จากการเจ็บไข้ได้ป่วยได้ อันดับแรกจะเห็นต้นทุนของตัวเองว่า ศีล สมาธิ ปัญญา ของเรามีเท่าไร ถ้าศีล สมาธิ ปัญญาของเราไม่พอ ก็จะไปโอดโอยอยู่ตรงนั้นนั่นแหละ “เจ็บแท้หนอ ปวดแท้หนอ” แต่ถ้าพอเมื่อไรจะพิจารณาว่า “เออ..สภาพร่างกายของเรา ที่มีความเจ็บไข้ได้ป่วยเป็นปกติธรรมดาเช่นนี้ เราไม่ต้องการอีกแล้วอย่างแน่นอนที่สุด ตายเมื่อไรขอไปพระนิพพานแห่งเดียว”

ลองไปนึกถึงพระนางสุปปวาสาโกลิยวงศ์ธิดา เป็นแม่ของพระสีวลี พระนางสุปปวาสาตั้งครรภ์ ๗ ปี แล้วปวดท้องอีก ๗ วัน ไม่มี ๗ เดือนนะ ถามพระมหาเบิร์ธได้ แปลธรรมบทมา ตั้งครรภ์ ๗ ปีแล้วปวดท้องจะคลอดลูกอีก ๗ วัน ปวดแทบขาดใจ แต่ไม่ได้ดิ้นรน ไม่ได้ร้อง พิจารณาธรรมอย่างเดียวว่า

“โอหนอ..องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าผู้ประเสริฐสุด สอนให้เราเห็นความทุกข์ปานฉะนี้หนอ

โอหนอ..ธรรมะขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ปฏิบัติเพื่อให้ล่วงความทุกข์เห็นปานฉะนี้หนอ

โอหนอ..พระสงฆ์สาวกของพระพุทธเจ้า ชี้ทางให้เราล่วงพ้นจากความทุกข์เห็นปานฉะนี้หนอ”

ใจเกาะพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์แทน ปวดท้องแทบขาดใจอยู่ ๗ วัน ไม่ได้ดิ้นรน ไม่ได้ร้องคร่ำครวญ คนเห็นว่าปวดแต่ทำไมไม่ร้อง เพราะว่าใจท่านเกาะพระรัตนตรัยแทน ถ้าเราสามารถภาวนาให้กำลังทรงตัวได้ ไม่ต้องมาก เอาแค่ปฐมฌานเท่านั้น อาการป่วยก็แทบจะไม่รับรู้แล้ว เพราะจิตกับประสาทเริ่มแยกจากกัน

ดังนั้น..ใครกลัวเจ็บ กลัวป่วย ต้องเร่งการภาวนาให้มากไว้ ถ้าอารมณ์ใจทรงตัวเมื่อไร การเจ็บปวดนี่ไม่มีประโยชน์ที่จะมาเป็นเลย อาตมาเองโดนหมอนวดจัดการจนเดี้ยง โยมเขาต่อว่าว่าทำไมรุนแรงขนาดนั้น เขาบอกว่า “ก็หลวงพ่อไม่ร้อง..!” เข้าท่านะ..ไม่ร้องหมอเลยใส่ไม่ยั้ง..!

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
โอวาทงานบวชเนกขัมมะ ๑๐-๑๒ สิงหาคม พ.ศ.๒๕๕๖ (๑)
ที่มา : www.watthakhanun.com

#ชุมชนคุณธรรม #วัดท่าขนุน
#ชุมชนคุณธรรมฯวัดท่าขนุน
#ชุมชนคุณธรรมน้อมนำหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงขับเคลื่อนด้วยพลังบวร