อยากฟังท่านที่เป็นโสดาบันขึ้นไปมาสอนธรรม

คุงเอกวีร์ม่ายเข้าใจผงงงงง
เปลี่ยนคำใหม่ก้ได้ฮับ ฝั่งสมมุติกับฝั่งวิมุติ

พระพุทธเจ้าบัญญัติคำต่างๆ ใช้สอนฝั่งสมมุติฮับ ม่ายงั้นคนฟังจะเข้าใจม่ายได้เลย นี่ขนาดนักภาวนาเมพขิงๆในนี้ยางมึนตึ๊บ พอเจอธรรมฝั่งโน้น ทุกอย่างในวัฎสงสารมีแค่รูปนามเกิดดับ เปลี่ยนตามปาดจายสร้างรูปใหม่ แล้วเสื่อมสลาย แล้วสร้างใหม่ ยุแบบนี้ เราไปใส่คำให้มานเอง ปายสร้างตัวตนให้มานมีขึ้น ก็เลยมีตัวตงขึ้นมา มีบุญ มีคงรับบุญ มีคงทำบาป ที่หน่ายด้ายเปงแค่กระบวงกางในปฎิจสมุปบาทเท่าน้าาานน

 

ไม่เข้าใจเลยผม
ขอที่ยื่นให้ผมด้วย

 

หมู้ปิ้งอิ่มล่ะ ฟังขนมรูต่อเบย ฟินนนน

 

สาธุเลยคับ
อธิบายแบบนี้เข้าใจได้เลย
ดังนั้น ถ้าสิ้นยึดฝั่งสมมุติก็จะเท่ากับสิ้นยึด
รูปนามตัวตน และพ้นจากวงจร
ปฏิจจสมุปบาท
ย้ายไปอยู่ฝั่งวิมุติอัตโนมัติ
ถูกต้องมั้ยคับ

 

จะ อธิบาย ทำไม

บางที ต้องทัน เกมส์จิฮับ

แหย่ เนี่ยะ ไม่ได้ ให้ เซิ้งกระติ๊บ ตอบ

มัวแต่แพ้ ลุ สาว พยามาร

กิวส์ๆ


" ขันธ์5 พร่องเป็น นิจ " ให้กำหนดฮู้ ขาแจมเม้มปาก ทรุ้ดซ์ เลย

แหะ แหะ

อย่า ย้อน ป๋ม นะ

ป๋ม อยู่ ฟัง ลุ สาว เอ้อว !!! เอ้อว !!!

ยิ่งกล่าวตู่ว่า มหาสมณโคดมกล่าวธรรมเพื่อสมมติ กล่าวสอน
ธรรมเพราะเห็นแก่หน้า กล่าวสอนธรรมเพื่อคนนั้น คนนี้
โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

เอ้อว !!! เอ้อว !!!

เอ้อว !!! เอ้อว !!!

 

นี่มัง มิจฉากะทิชัดๆ

 

นึกถึงหนังเรืองความสุขของหมูปิ้ง(กะทิ)เลย

 

คิกว่าคุงเอกวีร์อยากให้ตอบฮับ ผงคงซื่อบื่อฮับ คริคริ

 

จบกถานี้ โอะ แท็บ ระ เบิก

หนี ดีกว่า

a6 a6

เดี๋ยว ขาแจม จับโกงผง

 

เข้าใจ จิ เป่า เหอะ

งดเว้น การกล่าวตู่ ตถาคต แสดงธรรมเห็นแก่หน้า เทศนาตามบุคคล

งดเว้น ไม่ได้ อย่ามาโม้ว ว่า

" สามารถกล่าวแก่คำจาบจ้วงของคนนอกศาสนา ได้ "

งดเว้น ไม่ได้ อย่ามาโม้ว ว่า

เป็น หนึ่งในบริษัท ที่ พระศาสดาทรงเห็นแล้ว ทรงวางพระทัย ปรินิพพาน

 

ทุกอย่างมีฮับ ตามกระบวนการธรรมชาติของมัน กระบวนการนี้มานเกิดขึ้นดับไปตามเหตุของมาน แต่มีจิดโง่ (อวิชชา) ไปหลงยึดกระบวนการนั้นเปงตัวเปงตนขึ้นมา เพราะกางเข้าไปยึดน้านทำให้เกิดทุกข์ เพราะกระบวนการนั้นไม่คงที่ เกิดแล้วดับ มีแล้วหาย เปงของลอยลมฮับ ผู้ใด๋หลงยึดก็ทุกข์ เลยเปงที่มาของทุกข์ๆๆๆๆๆๆ

 

ม่ายได้กล่าวตู่พระพุทธเจ้าฮับ คุงเอกวีร์ม่ายเข้าใจผงงงงง

 

กั๊กๆๆๆ

a6 a6

 

จิต จริงๆ นั่นและ มันเป็นเชื้อ
ที่เข้าไปส่วนสุดทั้งสองส่วน คือบุญและบาป

เพราะอะไร?
เพราะ ว่า มันมีสภาพรู้อย่างเดียว
สภาพรู้อย่างเดียว นี้ละ ปะภัสสะระมิทัง ภิกขะเว จิตตัง ตญจะ โข อาคันตุเกหิ อุปักกิเลเสหิ อุปักกิลิฏฐัง

อวิชาตัวพ่อ

แต่ วิธีทางของ มรรค เอาบุญมาเป็นฐาน
เอากุศลเป็นฐาน เป็นอาหาร ของวิชชาและวิมุติ

สังขารคือ น้ำที่ไหลเป็นวัฏฏะ วิสังขารคือ เรือ คือมรรคที่แล่นอยู่ ไม่จมลงน้ำ ลอยอยู่พ้นน้ำ

ห้วงน้ำก้ไหลไปตามวัฏฏะ ทุกข์


มีความเพียร เรือก็ลอยทวนน้ำข้ามฝั่ง

หมดความเพียร ก้ลอยไปตามแม่น้ำที่ไหล ทุกข์ที่ไหล

มีความเพียร เรือก็ลอยทวนน้ำข้ามฝั่ง

หมดความเพียร ก้ลอยไปตามแม่น้ำที่ไหล ทุกข์ที่ไหล

มีความเพียร เรือก็ลอยทวนน้ำข้ามฝั่ง

หมดความเพียร ก้ลอยไปตามแม่น้ำที่ไหล ทุกข์ที่ไหล


อยู่บนเรือ มันจึงพ้นทุกข์ แม้ในปัจจุบัน ไม่ต้องรอ ทันที
จนกว่า จะถึงฝั่ง เรือก้เพียงแต่ทำหน้าที่ลอยข้ามทุกข์
ความเพียรก็ทำหน้าที่ให้เรือเคลื่อน

 

คำว่าพอดีมันหายากเพราะเรายังไม่รู้แจ้ง
ต้องเหลือความเพียรไว้

 

บุญเปงแค่เครื่องปรุงแต่งจิตฮับ ทุกครั้งที่ให้ทานรักษาศีลก้เพื่อ ให้จิดเปงปกติ พอจิดเปนปกติ การภาวนาก้ทำให้จิตตั้งมั่นเปนกลางได้ง่าย เพื่อเหงธรรม ธรรมก้คือไตรลักษณ์ เมื่อเหงแจ้ง จะเหงทุกข์เพราะการหลงเข้าไปยึดของที่มังเกิดดับ ไม่คงที่ฮับ

 

มันถึงต้องพิศูจน์ไง

ความเพียรมีผล ความพยายามมีผล
ล้วนเกิดขึ้นมาเป็นพยานในธรรมทั้งสิ้น

 

ทุกข์เป็นเรื่องของทุกข์
แต่หากมีเรา และเข้าไปยึดทุกข์
กลายเป็น
เราคือความทุกข์
ความทุกข์คือเรา
ความจริงคือ ถ้าไม่มี"เรา"
ความทุกข์มันก็มีของมันตามธรรมชาติ
แต่เมื่อมีเรา เข้าไปยึดความทุกข์
เราเลยเป็นทุกข์ ถูกไหมคับ

 

บุงเป็นเครื่องปรุง แล้ว บาป เป็นอะไรฮับ เป็น เตาแก๊ช หรือเป็น ตะหลิว

หมูไหม้ หมกเรี๊ยว ย่างใหม่เรยฮับ