อยากให้ท่านผู้รู้แสดงความถึง ปหาสะ นรกของคนบันเทิง

อันตรายของวงการบันเทิง พระไตรปิฎก เล่ม 29 หน้า 181
......นักเต้นรำย่อมรวบรวมไว้ซึ่งธรรมอันเป็นที่ตั้งแห่งโมหะ (ความหลง)
ในท่ามกลางสถานเต้นรำ ในท่ามกลางสถานมหรสพแก่สัตว์เหล่านั้นมากยิ่งขึ้น นักเต้นรำนั้น ตนเองก็มัวเมาประมาท ตั้งอยู่ในความประมาท
เมื่อแตกกายตายไป ย่อมบังเกิดในนรกชื่อปหาสะ....


อาชีพที่ลามก พระไตรปิฎก เล่ม 65 หน้า 483
การงานของชาวประมง คนขังปลา และพวกพราน ชื่อว่า ขอบเขตการงานที่ลามก.ความเป็นผู้ฉลาดในการทอดข่ายจับปลา และทำไซดักปลา
และในการวางบ่วงดักสัตว์และการปักขวาก เป็นต้น ชื่อว่า ขอบเขตศิลปะที่ลามก.วิชาที่ทำร้ายผู้อื่นอย่างใดอย่างหนึ่ง ชื่อว่า วิทยฐานะที่ลามก. ปฏิภาณ (ไหวพริบ) ในการแต่งกาพย์ การฟ้อนรำ และร้องเพลง เป็นต้น ที่ประกอบด้วยคำเป็นทุพภาษิต (คำชั่ว) ชื่อว่า ปฏิภาณที่ลามก.


ดนตรีทุกชนิดเป็นของเลวทั้งนั้น พระไตรปิฎก เล่ม 28 หน้า 494
บทว่า ยเถวํ ยงฺกิญฺจิ วีณา นาม มีอธิบายว่า
ไม่ใช่พิณอย่างเดียวเท่านั้นที่เลว ถึงสิ่งอื่นๆ ที่เกี่ยวข้องกับดนตรีทุกชนิดก็เลวเหมือนพิณนั่นแหละ.


"ดังที่คนบันเทิงทุกแขนงกำลัง สร้างสรรค์งาน เพื่อให้เด็กๆรุ่นใหม่ๆเกิดความลุ่มหลงใน วัตถุ แฟชั่น ดนตรี การแสดง ร้อง เต้น เล่นเพลง ทำให้คนกลุ่มใหญ่มากๆ หลงติดกันงอมแงมอยู่ในขณะนี้ และก็ยังคงคิดหาวิธีการผลิตกันมากขึ้นไปเรื่อยๆ โดย เหยื่อเหล่านั้น คือ คนดู ผู้สนับสนุน
เหยื่อล่อ คือ ตัวคนแสดง คนเบื้องหน้า
ส่วนคันเบ็ด และคนตกเบ็ด ก็คือผู้ผลิต และเจ้าของ นั่นเอง

ความจริงนั้นเป็นเช่นไร ?
เขาเหล่านั้นก้าวขาลง ปหาสะนรก ไปแล้วอย่างนั้นหรือ" ?
พวกเขาเหล่านั้นน่าสงสารมากมายอย่างนั้น เชียวหรือ ?

 

คนตรีทำให้อารมณ์เย็นขึ้นได้นะครับ

 

แนวการศึกษาพุทธศาสนาเป็นไปเพื่อการหลุดพ้น

ฉะนั้นดนตรี และสิ่งบันเทิงต่างๆดึงดูดพาให้ใจลุ่มหลง ดื่มด่ำไปกับสิ่งนั้นๆค่ะ

 

คนส่วนใหญ่ไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องเหล่านี้เลย เหมือนค่านิยมและวัฒนธรรมที่ผิดๆ ที่สืบกันมาอย่างยาวนาน เวลาไปพูดว่า การกระทำเหล่านั้น เป็นบาป ก็จะได้คำพูดสวนกลับมา ประหนึ่งว่า เราผิดแผกแตกต่าง นี่แหละหนา สายน้ำที่ไหลเชี่ยว ส่วนเรากำลังเดินสวนทางกับกระแสน้ำนั้นอยู่ แต่คนเหล่านั้นหาได้รู้ไม่ว่า กำลังไหลดิ่งลงสู่เหวอันลึกสุด น่าสลดใจยิ่งนัก

 

ครับผม ทีนี้ คนบันเทิงเมืองไทยเค้าทำบุญทำกุศลด้วยไงครับ จึงทำให้รอดพ้นนรกส่วนนี้ได้ ครูดนตรีผมเคยสอนเพื่อนผมที่จะบวชไว้ว่า วาระจิตเมื่อใกล้ตายนั้นสำคัญมาก หากเราหลงเพลินในเสียงเพลงเมื่อตายย่อมลงนรกแน่ๆ แต่หากได้ยินเพลงแล้วระลึกถึงคุณครูผู้ประสิทธิ์ประสาทวิชาการดนตรีนั้น ถือเป็นกตัญญู ไปสู่สุขคติได้ครับ ดังนั้น คนจึงนิยมเอาเทปธรรมะ เสียงสวดมนต์ไปเปิดให้คนใกล้ตายฟังไงครับ

 

อยู่ที่เจตนาและผลที่เกิดกับผู้รับชมครับ

การร้องเพลงหรือภาพยนตร์เกี่ยวกับธรรมะ ที่ไม่ส่งเสริมให้คนเกิดโลภะ โทสะ โมหะ รวมถึงราคะเพิ่มขึ้น ก็ไม่ทำให้ตกนรกขุมนี้นะครับ

แต่ที่เห็นในปัจจุบันจะเป็นแนวส่งเสริมโลภะ โทสะ โมหะ ราคะทั้งนั้น ถ้าไม่มีบุญใหญ่หรือทำบุญบ่อยๆมาช่วยก็น่าจะรอดยาก เพราะทำเป็นอาชีพก็เป็นอาจิณกรรม ต้องดูจิตสุดท้ายก่อนออกจากร่างด้วยครับ เรื่องกรรมและการให้ผลมันพูดยาก อย่าคิดดีกว่า

 

บาปครับอันนี้เคยฟังมามีผู้ถามครูบาอาจารย์ท่านหนึ่ง ท่านว่าการสอนธรรมะให้สอนตรงโดยอรรถธรรม โดยความหมาย ไม่จำเป็นต้องใส่ท่วงทำนอง เพราะเมื่อมีท่วงทำนอง ใจจะยึดติดที่ท่วงทำนอง ทำให้เกิดความเพลิดเพลิน แม้อาจดูน่าสนใจจำง่ายก็ตาม แต่นั่นก็ย่อมเจือด้วยโมหะอันทำให้ลุ่มหลงได้ไม่มากก็น้อย....

 

แล้วถ้าฟัง เพลงสวดมนต์ทำนองสรภัญญะ ละ จะลงนรกมั้ย??