จะใช้เว็บบอร์ดเป็นที่เรียนรู้ธรรมะอย่างไรดี ?

นอกจากการฝึกเป็นผู้ให้ ๆ ๆ ๆ ๆ (ความรู้) แล้ว

เราก็ควรต้องฝึกเป็นผู้รับ (ฟัง) ที่ดีด้วย

การรู้จักเป็นผู้ให้ย่อมมีอานิสงส์สูง ส่วนการรู้จักเป็นผู้รับ (ฟัง) ทำให้เราได้ปัญญา

หากเราตั้งเป้าแต่จะเป็นเพียงผู้ให้อย่างเดียว การรับฟังเราไม่มี

เพื่อวัตถุประสงค์ดังกล่าวเพียงอย่างเดียว การให้นั้น ก็อาจจะกลายเป็น การยัดเยียดได้

หากไม่บรรลุวัตถุประสงค์ การให้ไม่ได้รับการตอบสนอง

การยัดเยียดนั้น ก็อาจจะกลายเป็น การเพ่งโทษได้

หากหลงเพ่งโทษมาก ๆ ในที่สุด ก็อาจจะกลายเป็น การทำลาย ได้ในที่สุด

จึงควรฝึกให้เป็นทั้งผู้ให้และผู้รับ (ฟัง) ที่ดี

ฝึกสติขณะใช้เว็บบอร์ด ให้ต่อเนื่อง

ให้เห็น ให้ทันเสียงภายในใจตนเองให้ได้บ่อย ๆ

เอาคู่สนทนา ผู้เห็นด้วยไม่เห็นด้วยนั่นแหละเป็นครูสอบอารมณ์

ยินดีหรือยินร้าย พอใจหรือไม่พอใจ หวั่นไหวหรือไม่หวั่นไหว

จิตเกิดให้รีบดับ อย่าปล่อยไว้ เพราะการปล่อยไว้นั่นแหละ คือการเพาะบ่มในทางที่ผิด

ก่อนตอบถ้าจิตเกิดอย่าเพิ่งตอบ ให้ดับความเกิดของจิต ดับความอยาก ดับอารมณ์ที่พุ่งแรงออกไปของตนเองนั้นให้ได้เสียก่อน จึงค่อยตอบ

ตอบด้วยใจที่ปกติ เป็นกลาง ผ่อนคลาย ไม่เครียด ไม่พยาบาท ไม่อินไปในทางใดทางหนึ่ง

ฝึกใช้เว็บบอร์ดเพื่อมุ่งเอาชนะกิเลสในใจตนเอง ไม่ใช่เพื่อเอาชนะกิเลสในใจผู้อื่นนะ...


ขอให้ทุกท่านโชคดี

 

ธรรมะอยู่ที่การเห็นภายในใจตนเองว่าเป็นอย่างไร

ตาอาจมองเห็นรูป
หูอาจได้ยินเสียง
จมูกอาจได้กลิ่น
ลิ้นอาจรับรส
กายอาจสัมผัสรู้ร้อนหนาว และอื่นๆ
ใจอาจสัมผัสรับรู้ในธรรมารมณ์ทั้งหลาย

แต่ทั้งหมดเมื่อผัสสะเกิดแล้ว ใจของผู้ผัสสะนั้นเป็นอย่างไร
ดีใจ เสียใจ เศร้าใจ สลดใจ เหงา เซ็ง เบื่อ ท้อ โกรธ เกลียด อาฆาตฯลฯ
นั่นแหละ ธรรมะเกิดขึ้นกับเราแล้ว เราดูที่นี่ ดูที่ใจของเราเป็นหลัก
ถ้าใจเราทุกข์เพราะความเร่าร้อนนั้น ก็เร่งแก้ที่ใจเราเป็นหลัก
เราไม่อาจเปลี่ยนแปลงคนทั้งโลกได้แน่ ๆ
แม้แต่กายของเราก็ยังต้องแก่ เจ็บ และตายไปเป็นธรรมดา

แต่ เราแก้ที่ใจเราได้ ทำอย่างไร ใจจึงปราศจากความหวั่นไหวในเมื่อตากระทบรูป ฯลฯ
มีคนด่าพระพุทธองค์ต่าง ๆ นานา พระอานนท์ทูลให้หนีไปที่อื่น ทรงไม่หนีเพราะอะไร ?

ดับภัยภายในใจเราให้ได้เสียก่อน หากดับได้แล้ว
แม้ภัยภายนอกจะรุนแรงสักเพียงไร เราย่อมไม่หวั่นไหวเพราะภัยนั้นหรือภัยไหน ๆ อีก
เหมือนดั่งพระพุทธองค์ไม่ทรงหวั่นไหวเมื่อถูกคำนินทานั้นเอง...

ธรรมะไม่ได้อยู่ที่ตัวหนังสือหรือข้อความดอก แต่อยู่ที่ใจของผู้อ่านข้อความนั้นเองต่างหาก
จงหาใจตนเองให้เจอ และศึกษาธรรมที่ใจนั้นให้รอบรู้หมดสิ้นครับ

ขอให้ท่านโชคดี

 

การไม่ยึดติดในวัตถุก็ดี แม้แต่การไม่ยึดติดกับอุปาทานขันต์ทั้ง5 ก็ดี
รวมถึงไม่ยึดติดกับอุปาทานทั้ง4 ประการ

ก็แล้วแต่คนมองอีกนั่นแล.. ในสภาวะหลุดโลกนี้ คือผู้มีปัญญาเลิศแล้วย่อมไม่ยึดติดกับสิ่งใดให้มาเป็นตัวเป็นตนอีกต่อไป
แต่จะทำอย่างไรเล่าหนอ..หากสังคมแวดล้อมเขามองและยึดติดอยู่กับสิ่งนั้นอยู่แล้ว
ราวกับว่าเขาเหล่านั้นได้สมบัติล้ำค่ามาจากบรรพบุรุษที่สืบทอดกันมา ..
จู่ๆจะให้เราเดินไปปัดสมบัตินั้นๆหลุดออกจากมือมันก็ใช่สิ่งที่ควรนัก
จึงกล่้าวได้ว่า ต้องแยกแยะแต่ละคนแต่ละขณะ ให้เหมาะแก่กาลนั้นๆ

อืมม..ข้าพเจ้าเขาใจที่นำเสนอ และก็เข้าใจผู้ที่ร่วมแสดงความคิดเห็นนะ
เอาเป็นว่าผู้นั้นผู้ให้ ต้องการอะไรจาก ผู้ฟัง
และผู้ฟังอยากจะได้ยินอะไรจากผู้ให้
ตรงนี้ใช่ไม๊ที่ต้องการ ..??
ผู้ให้ย่อมให้อย่างไม่หวัง ให้ในสิ่งที่ดี สิ่งที่ถูกต้องและเป็นผู้ที่กล่าวได้ว่ามีความคิดเห็นที่ถูกต้องแล้วตามสัมมาิทิฐิ
ส่วนผู้รับก็ไม่ต้องไปหวังว่าของขวัญในกล่องจะเป็นสิ่งที่เราต้องการเสมอไปหรอก
เพียงแค่รับแล้วก็แกะดู ได้อะไรก็ได้อันนั้นแล .. เพราะถ้าขืนไปยึดมั่นถือมั่นในสิ่งใดๆแล้ว
หากมันไม่เป็นไปดังหวังมันก็จะผิดหวัง สติแตก ไปเลยก็มี..

เอาล่ะ..วกกลับมาที่แก่นแท้พระพุทธศาสนา
เอาตำรามากางกันดู
แล้วก็หาตำราไทยศึกษามาอ่านนะครับ
คราวนี้แยกให้ออกระหว่าง ประเพณี วัฒนธรรม พิธีกรรม ไดๆที่ได้สืบทอดกันมานั้น
มันเรื่องเดียวกันหรือคนละเรื่องกับคำสอนของพระพุทธองค์
เมื่อสามารถ(อันนี้ไม่รับรองว่าจะสามารถกันได้ทุกคนหรือไม่)อ่านและทำความเข้าใจดีแล้ว
ก็จะสามารถแยกแยะออกได้ว่านั่นคือพุทธศาสนา หรือแค่พิธีกรรม ประเพณีที่ทำต่อๆกันมา แต่ก็ยังไงเสียยังเป็นแค่การเข้าใจด้วยการอ่านอยู่ดี

ปัญญาคนเรามันต่างกัน แต่ก็ปัญญาตัวเดียวกันนี่แหละที่พาโง่พาฉลาด
ตัดสิ่งที่อยู่นอกกรอบออกเสีย ตัดความงมงายออก เหลือแต่ปัญญาโดดๆ ไล่จี้บี้ตามความสัจจริงทั้งปวง
ในไม่ช้าท่านทั้งหลาย นี่รวมถึงตัวเราเองด้วย ย่อมได้เจอต้นตอแห่งความจริงซักวัน

อนุโมทนาท่านผู้ตั้งกระทู้ ..สาธุ

 

โดยเนื้อแท้ของพุทธศาสนาแล้วเดิมทีไม่มีการบูชาวัตถุหรือมีก็มีไม่มาก แต่ด้วยเหตุผลใดก็ตาม มันก็คือหนทางการเข้าถึงได้เช่นเดียวกัน สำหรับผู้ไม่เข้าถึงธรรมอย่างแท้จริงย่อมจะกลัวกับทุกสิ่งที่อยู่รอบกาย แต่ทั้งหลายทั้งปวงก็เป็นอุบายให้เราระลึกนึกถึงคุณอันได้แก่ พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ แต่สำหรับผู้เข้าถึงธรรมย่อมไม่มีเหตุจำเป็นใดๆ เพราะเนื่องจากจิตใจจะระลึกนึกถึงธรรม พระรัตนตรัย อยู่ตลอด และมองทุกสิ่งทุกอย่างด้วยเหตุด้วยผลทั้งสิ้น ละจากอคติ และอกุศลจิตได้ ด้วยปัญญาของท่านเหล่านั้น สำหรับการกระทำบางอย่างที่เกิดขึ้นนั้น ว่าด้วยเรื่องเจตนาเข้าใจว่าหวังดีต่อชาวพุทธเพื่อให้ระลึกได้คือมีสติ
หลายท่านมักจะหลงไหลไปกับวัตถุเครื่องบูชาอีกมากมาย ซึ่งไม่ใช่หนทางที่ถูกต้อง ถ้าเป็นพระก็ถือว่าเป็นอาบัติ ถ้าเป็นฆราวาสเรียกยังไม่มีดวงตาเห็นธรรม แต่ทั้งหลายก็ขึ้นอยู่กับเจตนา ขอท่านผู้มีปัญญาพิจารณาเองเถิด ดังเมื่อครั้งหนึ่งพระพุทธองค์ ทรงตรัสว่า หากมีใครมาติเตียน บิดเบือนคำสอน ให้ร้ายตถาคต อย่าได้โกรธเขา อย่าได้พยาบาทเขา ให้เธอทั้งหลายผู้อยู่ต้องแก้ต่างให้พระองค์ด้วยเหตุผล และสติปัญญา ครั้นถ้าเขาไม่เชื่อก็ปล่อยเขาไปเถอะ โดยสรุปนะครับ
จาก kengkenny

 

การเรียนรู้ นั้นไม่จำกัดสื่อหรอก อย่างคุณที พูดก็ถูก การเรียนในเวปนี้
หลัก ๆ ใหญ่ เลยนะ ฝึกละ ความพอใจ และไม่พอใจ เราฝึกแบบนี้