แนะนำพระดี มีพลังมหัศจรรย์ อาถรรพ์หนุนชีวิต อิทธิฤทธิ์มหาศาล

[FONT=&quot]ร้อยมะลิ เตรียมมาลัย อยากให้แม่[/FONT][FONT=&quot]<o></o>[/FONT]
[FONT=&quot]เศร้าใจแท้ แม่ไม่รู้ อยู่ที่ไหน[/FONT] [FONT=&quot]<o></o>[/FONT]
[FONT=&quot]รอหลายปี ผ่านนานเดือน เหมือนขาดใจ[/FONT] [FONT=&quot]<o></o>[/FONT]
[FONT=&quot]แม่อยู่ไหน ใจลูกเหงา เศร้าเหลือทน [/FONT][FONT=&quot]<o>

</o>[/FONT][FONT=&quot]แม้เหนื่อยล้า ปวดทั่วกาย ใจยังสู้[/FONT] [FONT=&quot]<o></o>[/FONT]
[FONT=&quot]เพียงขออยู่ ดูหน้าแม่ แค่สักหน[/FONT] [FONT=&quot]<o></o>[/FONT]
[FONT=&quot]แค่เพียงหวัง นั่งกราบเท้า เฝ้าอดทน [/FONT][FONT=&quot]<o></o>[/FONT]
[FONT=&quot]จมวังวน คนทุกข์ล้ำ น้ำตาคลอ [/FONT][FONT=&quot]<o>

</o>[/FONT][FONT=&quot]อยากหาของ ทิพย์จากเทพ เก็บมาสรรค์[/FONT] [FONT=&quot]<o></o>[/FONT]
[FONT=&quot]ร้อยรวมกัน เป็นเหมือนพลอย ดังสร้อยศอ[/FONT] [FONT=&quot]<o></o>[/FONT]
[FONT=&quot]หยิบดารา พร่างพรายฟ้า มาถักทอ[/FONT] [FONT=&quot]<o></o>[/FONT]
[FONT=&quot]เอามารอ กราบเท้าแม่ แม้จากไกล[/FONT] [FONT=&quot]<o>

</o>[/FONT][FONT=&quot]อยากกลับบ้าน ได้กอดแม่ ที่แก่แล้ว[/FONT] [FONT=&quot]<o></o>[/FONT]
[FONT=&quot]ใจแน่แน่ว ร่ำร้องแต่ แม่อยู่ไหน[/FONT] [FONT=&quot]<o></o>[/FONT]
[FONT=&quot]กายก็ทุกข์ จิตก็เศร้า หนาวในใจ [/FONT][FONT=&quot]<o></o>[/FONT]
[FONT=&quot]บุญสร้างไว้ ได้โปรดช่วย ร่วมอวยพร[/FONT] <o></o>

 

5555555555555555555555
เขาเป็นใครหนอ เขามาจากไหน (ต้องมีสาวๆเต้นด้วย)

กระทู้เรา สุภาพสตรีไม่ค่อยเข้ามา......

งั้นผมขอเสียสละ เต้นให้ละกัน......

เดี๋ยว หาชุดเอวลอยก่อน.........

แต่ว่า ถ้าใครยังไม่ใด้ทานข้าว รีบทานซะ......

เดี๋ยวเห็นของเด็ดๆ แล้วจะทานไม่ลง.................pig_ballet

 

รอรายละเอียดยินดีและเต็มใจที่จะมีส่วนร่วมในครั้งนี้และต่อๆไปครับ

 

คุยกันมาตั้งนาน ลืมถาม ว่า ชอบทานอะไร จะได้ส่งไปถูก 5555

 

ผีพราย<o>

</o> เมื่อวัยเด็กนั้นบ้านหลังเก่าผมอยู่ริมคลองใหญ่ มีสะพานหัวเดียวทอดยาวออกไปในคลอง สะพานหัวเดียวถือเป็นของอาถรรพ์อย่างหนึ่งที่ห้ามคนถือเรื่องขลังลอดใต้สะพาน (แต่ตอนผมเป็นเด็กว่ายน้ำลอดใต้สะพานนี้มาไม่รู้ว่ากี่ครั้งแล้ว) ทำจากไม้กระดานสามสี่แผ่นเรียงกัน ด้านหนึ่งติดกับตลิ่ง และอีกด้านหนึ่งยื่นออกไปในคลองโดยมีเสาปักรับที่กลางคลอง ไม่ยื่นข้ามไปถึงอีกฝั่งที่อยู่ตรงข้าม แม่เล่าว่าเมื่อแม่ยังเป็นวัยเด็กประมาณ13 ขวบและน้องสาวของแม่ประมาณ 11 ขวบ(น้าแท้ๆของผม) ชอบไปอาบน้ำและเล่นน้ำจนมืดค่ำทุกวัน จนถูกตีก็หลายหน แต่ด้วยความสนุกในวัยเด็กจึงไม่เคยเข็ดสักที

น้ำในคลองนี้ไหลแรงในหน้าฝน และมีระดับน้ำลึกพอควร แต่สำหรับเด็กบ้านนอกชนบทแล้ว การว่ายน้ำข้ามคลองไปกลับถือเป็นเรื่องง่ายแบบกินขนมโก๋ดีๆนี่เอง ไม่ต้องเข้าคอร์สเรียนให้เสียเงินแต่อย่างใดทั้งสิ้น และว่ายเป็นกันทุกคน<o>นับแต่พอโตขึ้นไม่เท่าไร</o>
วันหนึ่งในการเล่นน้ำจนมืดค่ำ ของหน้าน้ำหลากในฤดูฝน ก่อนจะกลับขึ้นไปที่บนฝั่งตลิ่งในยามโพล้เพล้เต็มที แม่มองไปที่หัวสะพานไม้และเห็นผู้หญิงผมยาวนั่งก้มหน้าเฉยอยู่ มีผมสยายลงมาคลุมเต็มไหล่และด้านหลังและมองไม่เห็นใบหน้า แม่รู้สึกกลัวและไม่ได้บอกน้องสาวหรือใครอื่นอีก

และในวันต่อมา แม่ไม่ได้ออกไปอาบน้ำที่สะพานนั้น จนอีกหลายวันไม่ว่าน้องสาวจะรบเร้าอย่างใดก็ตาม จนมีวันหนึ่งน้องสาวอดรนทนไม่ได้ จึงได้หนีไปเล่นน้ำคนเดียวในเย็นวันหนึ่งที่สะพานท่าน้ำนั้น จนค่ำมืดก็ยังไม่กลับบ้าน ยายและแม่จึงไปดูที่ท่าน้ำก็พบขันใส่สบู่และผ้าสำหรับเช็ดตัวของน้องสาวของแม่ ก็จำได้ว่าเป็นของใช้ที่บ้าน จึงตามหาน้องสาวทั้งคืนแต่ไม่พบ และแม่ได้เล่าเรื่องที่เห็นคนนั่งสยายผมที่ท่าน้ำให้ยายฟัง แม่ถูกยายหวดไปหลายทีโทษฐานที่ไม่ดูแลน้องให้ดี

รุ่งเช้ามีคนพบศพน้องสาวแม่ นอนลอยปริ่มๆน้ำห่างจากท่าน้ำนั้นไปประมาณครึ่งกิโลเมตร ในสภาพไม่มีลมหายใจแล้ว และตามลำตัวมีรอยเขียวช้ำไปทั่ว ร่างขาวซีดเซียวและนอนคว่ำหน้าในน้ำ ยายบอกว่าผีพรายที่จะไปเกิดใหม่ต้องเอาวิญญาณอื่นๆมาทดแทนในคุ้งน้ำตรงนั้น และคนตายผิดปกติจะนอนคว่ำหน้าทุกคน เป็นเรื่องราวที่คนในแถบลุ่มน้ำชนบท มักจะสอนสั่งกับลูกหลานว่าอย่าหนีไปเล่นน้ำในยามเย็นยามค่ำ เดี๋ยวผีพรายจะฉุดขาไปใต้น้ำ คงเคยได้ยินมากันบ้าง<o></o>

 

สวัสดียามค่ำครับ พี่หนุ่มเมืองแกลง และ ญาติธรรมทุกๆท่าน

 

ขอย้ำว่า แค่จะเล่าประสบการณ์ ของผมเท่านั้น ไม่มีความคิดพระองค์ไหนไม่ดีนะครับ


ผมไปมาแล้ว ตอนที่มีหนี้ เป็นล้าน ผมใส่เสื้อผ้าตามปกติ กางเกงแบบ สี่ส่วนคุมเข่า ตอนนั้นมีหนี้สิ้น จะให้เอาอะไรมาแต่งมากมาย จริงมั้ยครับ ผมไปถึง ก็ไหว้พระที่วัดเสร็จแล้ว ผมก็ไปที่กุฎิ ก้พบท่านกำลัง คุยโทรศัพท์กับ...อยู่ ผมก็รออยู่สักพักใหญ่ๆ หลวงพ่อก็วางสาย แล้วเดินมานั่งที่อาสนะ ผมก็เดินไปที่ใกล้ๆหลวงพ่อ ท่านมองผม ตั้งแต่หัวจรดเท้า พอผมใกล้ถึงที่หลวงพ่อนั่ง ผมค่อยๆคุกเข่า เดินเข่าเข้าไปแล้วไหว้ท่าน ท่านก็ถามว่าทำไม มีอะไรว่ามา ผมก็เล่าให้ฟัง และบอกว่าอ่านหนังสือ เจอ เลยมาไหว้ท่านจะให้ช่วย ท่านก็ว่า มาจะพรมน้ำมนต์ให้ เท่านั้นจริงๆ ครับ แล้วก้ไม่พูดไรต่อ ไม่ถามไรต่อ ผมก็เลยลากลับ และระหว่างที่ผมกำลังเดินจะลงจากกุฎิ ก็มี อาเสี่ยท่านหนึ่งเดิน ขึ้นมา แต่งตัวเหมือนผมทุกอย่าง แต่ อาเสี่ย มี สร้อยข้อมือทอง สร้อยแขวนพระ ดูด้วยสายตา ประมาณ 10 บาท พร้อมพระเหลี่ยมทองอีก 5 องค์ แหวนเพชร ที่นิ้วอีก 2-3 วง พอ หลวงพ่อเห็นว่า อาเสี่ย ท่านนี้มาหา ก็ พูดทักทาย ต่างจากผม ฟ้ากับดิน ผมก็คิดอืม คงไม่มาอีกแล้วที่นี่ และผมก็ไม่เคยไปอีกเลย

ผมแค่อยากเล่าประสบการณ์ ที่ผมเจอกับตัวเอง ให้ฟังเท่านั้น ไม่ได้ว่าพระองค์ไหนไม่ดี นี่เป็นประสบการณ์ของผมที่เล่าให้ฟัง

พระที่สมัยแรกๆ ของหลวงพ่อ......ผมทราบจากคนขับรถของวัดที่เค้าคุยกันเวลาไปตามงานพุทธาภิเษก เค้าเล่าว่า พระสมัยแรกๆเลย (ที่มีประสบการณ์ช่วยคน) ได้เอาไปให้ หลวงพ่อสง่า วัดบ้านหม้อ เป็นผู้ปลุกเษก ให้ ทั้งหมด

อยากรู้เรื่อง ตะกรุดลูกปืน วัด.........แถว ลำลูกกามั้ยล่ะ จะเหลาให้ฟัง แต่ใน PM นะ เดียวจะไปขัดขาใครเข้า

 

สมพร ... คนเลวที่โลกต้องการ<o>

</o> สมพร เป็นเด็กหนุ่มชาวอีสานตอนบนของประเทศไทย ที่ดิ้นรนทำงานรับจ้างทุกอย่างในจังหวัดของเขา เพื่อหาเงินมาส่งเสียเลี้ยงดูน้องและแม่ที่ชรามากแล้วของเขา ส่วนพ่อได้แยกทางกับแม่ไปนานแล้ว สมพรเรียนจบแค่ชั้นมัธยมปีที่ 3 และออกจากโรงเรียนมานานแล้วเพื่อทำงานรับจ้างทุกอย่างที่ได้เงิน เพื่อให้แม่ไม่ต้องลำบาก ทำงานรับจ้างหาเงินส่งให้ทั้งเขาและน้องเรียนหนังสือ ส่วนน้องของเขาอยากเรียนสูงๆตามเพื่อน และกำลังเรียนอยู่ระดับมัธยมปีที่ 2 ในตัวจังหวัดและพักอยู่กับเพื่อน โดยจะกลับบ้านในวันหยุดเสาร์อาทิตย์เท่านั้น

โดยสมพรรับจ้างทำงานก่อสร้างในเวลากลางวัน และคอยล้างจาน-ชามอาหาร ที่ร้านขายอาหารตั้งแต่เวลาหกโมงเย็นถึงเที่ยงคืนในราคาจ้าง100.บาทต่อคืน เขาทำอย่างนี้ทุกวันมานานกว่าสามปีแล้ว ทำให้น้องและแม่ได้กินดีอยู่สบายมากกว่าแต่ก่อน ด้วยความเป็นวัยรุ่นของน้องชาย ที่ไปอยู่ในโลกแสงสีในตัวจังหวัดและมีสังคมเมือง จึงทำให้น้องของเขาเปลี่ยนไปจากเด็กชนบทบ้านนอกซื่อๆ กลับกลายเป็นคนคล่องเกินตัวและใช้เงินเก่ง พูดจาขาดความเคารพนับถือแม่และพี่ชายเช่นแต่ก่อน และยิ่งไปกว่านั้น น้องที่เขาส่งเสียให้เรียนมาตลอดนั้น ยังไม่สนใจแม่ที่แก่มากแล้วเลยสักนิด โดยในระยะหลังๆมานี้ เขาสังเกตุเห็นว่าน้องชายมีเงินจับจ่ายใช้สอยมากผิดปกติ และมีโทรศัพท์มือถือราคาแพงใช้
<o></o>
วันหนึ่งมีตำรวจมาตรวจที่บ้านตามเบาะแสยาเสพติด ที่มีรายงานตามสายข่าว และพบกระเป๋าใบเล็กๆบรรจุยาเสพติดอยู่ในกระเป๋าใบนั้นมากกว่าร้อยเม็ด น้องชายเขาไม่อยู่บ้านและยังอยู่ในตัวเมือง มีเพียงแม่ที่อยู่เพียงคนเดียว และถูกควบคุมตัวไปสอบสวนที่สถานีตำรวจในบ่ายวันนั้น ในฐานะเจ้าของบ้านที่ต้องรับผิดชอบตามกฏหมาย สมพรกลับมาบ้านในตอนเย็นและรีบไปที่สถานีตำรวจในทันที เขาพบว่าแม่อยู่ในห้องขังแล้ว เขาและแม่สงสัยว่าน้องชายจะเป็นคนเอายามาซุกซ่อนไว้ในบ้านของเขา แต่พูดไปใครจะเชื่อ ในเมื่อหลักฐานคาบ้านอยู่แบบนั้น

เพื่อไม่ให้แม่ต้องรับโทษในยามแก่ชราภาพมากแบบนั้น สมพรตัดสินใจยอมรับผิดในข้อหามียาเสพติดเพื่อจำหน่าย เพื่อให้แม่ของเขาได้ใช้ชีวิตที่เหลืออยู่อีกไม่มากในบั้นปลายชีวิต อยู่ในโลกภายนอกที่มีเสรีภาพและอิสระ ส่วนเขายังมีเวลาได้รับอิสระอีกหลายปี ด้วยการยืนยันของหลายๆคนในหมู่บ้าน ในความดีต่อแม่และน้องที่สมพรทำมาตลอด ในระยะเวลาหลายปีและความเสียสละที่เขามีต่อบุพการี ยาเสพติดของกลางจำนวนร้อยกว่าเม็ด จึงลดลงเหลือแค่สิบกว่าเม็ด และเขารับสารภาพโดยไม่โต้แย้งใดๆ โทษของเขาจึงลดหย่อนเหลือเพียงไม่กี่ปี
<o></o>
สมพร กล้ำกลืนทนรับโทษในเรือนจำกลางวัยหนุ่ม และทำดีตลอดมา จนเป็นที่รักของเพื่อนนักโทษและผู้คุมทุกคน เขาไม่เคยปริปากเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง เพราะกลัวน้องชายจะได้รับอันตรายจากขบวนการนี้ แต่หกปีกว่าที่เขารับโทษมา น้องชายไม่เคยมาเยี่ยมพี่เลยสักครั้ง ทั้งๆที่เขารับโทษครั้งนี้แทนน้องเขาเองแท้ๆ มีแต่เพียงแม่และคนใกล้บ้านที่ลำบากพาร่างกายที่ป่วยและทรุดโทรม มาเยี่ยมเขาบ้างในวันพบญาติที่เรือนจำ และน้องเขาคนนั้นก็ไม่กลับมาหาแม่ที่บ้านอีกเลย ตั้งแต่มีเรื่องนี้แล้ว เมื่อแม่ไปหาที่โรงเรียนด้วยความคิดถึง น้องชายก็ไม่ยอมมาพบหน้า

บัดนี้น้องเขาคนนั้นก็จบการศึกษาจากมัธยมปลาย และหายสาบสูญไปจากจังหวัดโดยไม่ส่งข่าวคราวใดๆทั้งสิ้น สมพรได้รับการลดหย่อนโทษตามการพระราชทานอภัยโทษ ด้วยน้ำพระทัยอันเปี่ยมพระเมตตาจากพระองค์ท่านหลายครั้งเป็นระยะๆ จนในที่สุดเขาได้รับการปล่อยเป็นอิสระ เมื่อสองเดือนที่แล้วนี้ โดยในขณะอยู่ในเรือนจำเขาไม่ปล่อยเวลาให้ผ่านไป เขาพยายามเรียนจนจบมัธยมปลายและต่อในชั้นวิชาชีพ เมื่อเขาออกมาจากเรือนจำแล้ว สิ่งแรกที่เขาทำคือการกลับไปกราบแม่ที่บ้าน ที่สุขภาพไม่ดี เดินไม่ได้ตามปกติ และได้ชื่นใจกันตามประสาแม่ลูกคนยาก

เราช่วยเขาได้ เพียงฝากเขาเข้าทำงานกับคลังสินค้าแห่งหนึ่งของบริษัทใหญ่ในแถบท้องถิ่นบ้านของเขา โดยน้ำใจเมตตาของผู้บริหาร ที่ให้โอกาสต่อคนทุกข์ยาก ที่อยากมีทางเดินตามปกติเช่นสุจริตชน เพื่อปากท้องและเพื่อแม่ของเขา ยังมีอีกหลายชีวิตที่ทุกข์ยากลำบากมากมาย และเขาเหล่านั้นบางครั้งไม่มีโอกาสจะอ้าปากร้อง เรียกความเป็นธรรมในสังคมใดๆทั้งสิ้น เราไม่ใช่คนตกในห้วงความทุกข์แต่เพียงลำพังแน่นอน

 

ใช่ครับ สมัยก่อนมีบ่อยเลย แล้วยังบ้านริมคลองมักเจอศพคนจมน้ำตายลอยน้ำมาติดตลิ่งติดบ้านคนริมคลอง คนในบ้านเจอเข้าไปจังๆ ตกใจจนขวัญหาย นอนไม่หลับไปหลายคน ต้องไปให้พระอาบน้ำมนต์คล้องสายสิญจน์เรียกขวัญ เด็กๆตกใจร้องไห้จ้าเลยครับ น่ากลัวจิงๆสมัยก่อน:boo:

 

ผมก็เคยเจอความรู้สึกแบบนี้เช่นกันกับหลวงตาองค์หนึ่ง

ที่วัดแถบนนทบุรี ดังมากเรื่องตะกรุด

 

สมัยก่อนน่ากลัวมากนะครับเกี่ยวกับผีพลาย..ตอนเด็กๆผมก็เคยได้ยินแม่พูดเหมือนกัน เวลาแอบหนีไปเล่นน้ำ..คุณหนุ่มพอแนะนำพระที่ป้องกันด้านนี้บ้างไหมครับ:d

 

พี่ศิษย์หลวงปู่กวย009 เจออย่างเดียวกับผมเลยครับ เอาจริงๆ ผมก็ไม่อยากเล่านะ เคยคิดว่าเป็นคนเดียวหรือเปล่าที่โดนอย่างนี้ ผมก็ไปวัดนี้เหมือนกันด้วยเหตุผลเดียวกันกับพี่ศิษย์หลวงปู่กวย009 เป๊ะ เจออย่างเดียวกันเป๊ะแต่แถมคำพูดด้วยว่า "อาตมาเป็นพระ ไม่ใช่พ่อค้า ช่วยโยมไม่ได้หรอก" ทำเอาผมพูดไม่ออก สุดท้ายก็เหมือนพี่ครับ รดน้ำมนต์ให้กลับบ้านพร้อมความช้ำใจ อายญาติที่ตามไปเป็นเพื่อนด้วย เพราะก่อนไปฟังคำโฆษณามาซะดิบดี

คือก็พยายามไม่โทษท่านนะ เพราะก็จริงอย่างที่ท่านพูด แต่แหม โฆษณามาซะ.... ทุกวันนี้ก็เจอหน้าท่านตามสื่อสิ่งพิมพ์หรือบนเน็ต ก็พยายามทำจิตไม่ปรามาสท่านนะ คิดซะว่ายังไงท่านก็เป็นสงฆ์ (แต่ให้ผมนับถือเป็นครูบาอาจารย์คงไม่ล่ะครับ)

 

ตอนนี้ขัดล้มไปหลายคนแล้ว เลือดขึ้นหน้าแล้วมั้งครับพี่ ช้าไปแล้ว 555

 

พี่หนุ่ม ผมขอเซฟเก็บไว้นะครับ ไว้วันข้างหน้า เพื่อจะเอามาลง ให้ได้อ่านกัน เมื่อคิดถึงกันครับ

 

เข้าใจ ความรู้สึกตอนนั้นเลยครับ.........

ผมเอง ก็เคยเจอ ลักษณะคล้ายๆกันนี้..............

แต่ คิดอิกด้านก็ดีเหมือนกัน..............

จะใด้ เสาะหาครูบาอาจารย์ใหม่ ที่ท่านเมตตาศิษย์จริงๆ.........

 

ทราบมาว่า เราก็เป็นศิษย์ที่นับถืออาจารย์องค์เดียวกัน ครับพี่หนึ่ง

 

เรื่องผีพราย ผมไม่เคยเจอแต่เรื่องน้ำผมขอห่างๆจะดีที่สุด
ตอนนั้นอยู่ประมาณ ป.3 บ้านจะอยู่นอกจังหวัดสารคามครับ คือที่เค้าเรียกว่าบ้านนอกนั้นเอง แต่ผมภูมิใจเพราะผมเป็นบ้านนอกที่หล่อมาก 555 +
เข้าเรื่องละกัน ช่วงปิดเทอมได้ปั่นจักรยานไปเล่นกันกับพี่ๆเพื่อนๆแถวบ้าน พอเล่นกันจนหนำใจแล้วก็อยากเล่นน้ำเพราะร้อน ช่วงนั้นก็โพล้เพ้แล้วครับ พวกเราก็ปั่นไปยังสถานที่แห่งนั้น แอ่งน้ำกว้างไม่มากครับ แต่ที่สำคัญคือจะมีต้นโพธิ์ ที่รากไม้เลื้อยลงไปในน้ำ ต้นใหญ่มากๆ ผมเองก็ไม่ได้เอะใจ เพราะคิดว่าดีเราจะได้ไต่ลงไปในน้ำเพราะว่ายน้ำไม่เป็นครับ พี่ครับผมไต่ลงไปจนขาผมยืนไม่ถึงและมันลื่นมาก ผมจมลงทันที มือไม้นี่ชูเต็มที่ ผมต้องตายแน่ๆเลยในใจตอนนั้นคิดถึงพ่อแม่มากๆ จังหวะนั้นมีมือของพี่ชายจับแขนผมขึ้นมาผมร้องไห้ใหญ่เลย กลัวมากๆ ก่อนกลับจำได้เลยว่าไหว้ต้นโพธิ์ต้นนั้นครับ ผมเขียนเรื่องนี้ ตอนนี้ผมมีความรู้สึกเหมือนในวันนั้นอยู่เลยครับ

 

เพลงรากไทยครับ version คุณพระช่วยครับ แปลงเป็น MP3 เรียบร้อยแล้วครับ โหลดไปฟังกันครับ แบบพี่หนุ่มบอก เอาหัวใจตามไปแต่ละคำ เนียน นวล นุ่ม กินใจ ลึกซึ้ง กระเทาะอารมย์ (คนร้องน่ารัก)(deejai)

 

เพลานี้
มีพระอยู่ 2-3 รูปที่ตั้งใจจะไปกราบ ฟังเทศน์ ฟังธรรมกับท่าน

(ใจไม่ปกติ เกิดวิตกจริต วูปวาปขึ้นมา..ความรู้สึกเหมือนสมัยที่เคยโดนซองขาว)



โมทนาสาธุครับท่านๆ

 

คงต้องนิมนต์ฉันน้ำเย็นๆ และพักเหนื่อยให้หายเครียดกันสักหน่อยนะครับ หากหนักนิดเบาหน่อยในข้อคิดวิธีเขียน ทุกมุมมอง ถือเสียว่า - คิดเสียว่า และหวังให้เป็นการแลกเปลี่ยนข้อมูลกัน ในสิ่งที่อยู่อีกด้านหนึ่งของเหรียญ หากไม่ตรงกับสิ่งที่เราเคยรู้มาก่อน ก็คิดเสียว่าเป็นสิ่งที่เรายังไม่รู้จากสิ่งที่เพื่อนพบเจอมา

เจตนาเป็นสิ่งวัดการกระทำครับ
ฆ่าแมวตายโดยไม่มีเจตนา ถือว่าพลาดพลั้งและทำไปโดยประมาท
ยังดีกว่าคนที่ไล่ล่าบี้มดให้ตายทั้งรัง อย่างอาฆาตมาดร้ายโดยเจตนา