ประสบการณ์ ธรรมะ พระเครื่อง หลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ วัดสะแก จ.อยุธยา

พระบูชาพิมพ์ต่างๆ

จากหนังสือพรหมปัญโญเถระ

 

ที่ คุณ นพคุณ ช่วยตอบมาก็ถูกแล้วครับ แต่พระของหลวงปู่ท่านเน้นจริงๆคือการปฏิบัติกรรมฐาน ด้านอื่นเช่นช่วยคุ้มครองและอื่นๆท่านก็ให้ไว้ครบครับ ท่านว่าแล้วแต่อธิษฐาน

แต่เอาจากประสบการณ์จริงๆของผมนะครับ เรื่องคุ้มครอง เรื่องดำเนินติดต่องาน เรื่องการแก้ปัญหานี่ท่านช่วยได้ดีครับ เพียงแต่ไม่หวือหวา คือไม่ได้อธิษฐานปุ๊บได้ปั๊บนะครับ แต่แขวนไปนานๆแล้วอะไรๆดูเหมือนะจะราบลื่นดีครับ ท่านอื่นลองมาแชร์ประสบการณ์การแขวนพระหลวงปู่ หรือการอธิษฐานขออะไรจากท่านดูกันหน่อยครับ

 

สุดยอดแล้วครับผม

หลวงพ่อโต วัดพนัญเชิง ผมเคยได้ยินศิษย์หลวงปู่ดู่รุ่นเก่าๆบอกมาว่าเป็นพระพุทธรูปที่หลวงปู่ดู่บอกว่าศักดิ์สิทธิ์มาก ควรไปกราบนมัสการครับ ใครไม่เคยไปหาโอกาสไปให้ได้นะครับ



หลวงพ่อโต (ซำปอกง) วัดพนัญเชิง เคยมีเรื่องเล่าถึงความศักดิ์สิทธิ์ก็เมื่อตอนอยุธยากำลังจะเสียกรุงครั้งที่ 2 ว่ากันว่าตอนนั้นมีน้ำไหลออกจากพระเนตรขององค์พระด้วยครับ หลังจากเสียกรุงหลวงพ่อโตโดนผลกระทบจากภัยสงครามถูกทำลายไปหลายส่วน แต่ก็ได้รับการซ่อมแซมบูรณะมางดงามเหมือนปัจจุบันนี้แหละครับ ใครได้ไปวัดพนัญเชิง อย่าลืมไปขอรับ "ฮู้" แผ่นสีเหลืองๆที่ทางวัดแจกนะครับ อานุภาพสามารถกันไฟไหม้ได้ครับ (ผมยังขอมาตั้งหลายแผ่น 55+)

- ภาพประกอบจากอากู๋เกิ้ลครับ

 

ขอบคุณครับ ผมก็ต้องขอขอบคุณศิษย์หลวงปู่ดู่หลายๆท่าน ที่เปิดโอกาสให้นำข้อเขียน หรือความรู้ต่างๆมาลงให้ได้อ่านกันอย่างไม่มีปิดบัง ผมขอเป็นเสมือนกระบอกเสียง จะที่กระจายสิ่งนั้นมาให้ทุกท่านได้อ่านและรับรู้กันครับ

ในเรื่องที่ ท่าน ณฐพัฒนศักดิ์ เขียนมา ผมอ่านแล้วก็ขนลุกตามเลย ถูกต้องที่สุดเลยครับ

พระสงฆ์ พระสุปฏิปันโน ในประเทศไทยเรายังมีอีกมาก เพียงแต่พวกเราอาจจะไม่รู้ หรือไม่มีโอกาสได้รับรู้ ผมเห็นเพื่อนผมหลายคนที่ไม่เข้าวัดทำบุญ เคยถามเขาว่าทำไมไม่เข้าวัด มันบอกว่าก็ดูสิสมัยนี้พระมีแต่อะไรก็ไม่รู้ เสียความรู้สึก บางคนบอกผมว่าปัจจุบันนี้เขาไม่มีศาสนาแล้ว เพราะสมมติสงฆ์ที่ประพฤตินอกพระธรรมวินัยนี่แหละครับ นี่แหละจะเป็นเหตุเสื่อมแห่งพระศาสนา

พวกเราต้องช่วยกันดูแล และป้องกันรักษาพระศาสนาให้อยู่คงให้นานที่สุด เหมือนที่พระพุทธองค์ทำนายไว้ ว่าพระศาสนาของพระพุทธองค์จะทรงอยู่ได้ ๕,๐๐๐ วรรษา พวกเราต่างก็มีโอกาสได้เป็นหนึ่งในฟันเฟืองเล็กๆที่จะช่วยขับเคลื่อนกงล้อแห่งพระพุทธองค์ มาทำให้ดีที่สุดกันเถอะครับทุกท่าน

 

พื้นฐานการปฏิบัติที่คนสมัยนี้ละเลย



โดย พี่สิทธิ์
Web Luangpudu.com


ในสมัยก่อนหลวงปู่จะให้ลูกศิษย์พากันหมั่นบริกรรมภาวนาไตรสรณคมณ์คือ

"พุทธัง สะระณัง คัจฉามิ ธัมมัง สะระณัง คัจฉรามิ สังฆัง สะระณัง คัจฉามิ"

หลวงปู่เคยสอนว่า

"ถ้าแกหลับไปกับคำบริกรรมภาวนา
แล้วตื่นมาพร้อมกับคำบริกรรม จึงจะใช้ได้"

ซึ่งช่วงนั้น หลายคนที่พยายามฝึกฝนให้ได้อย่างนั้น และบางคนก็ทำสำเร็จ คือพอตื่นนอนขึ้นมา ความรู้สึกตัวเหมือนกับว่าในใจยังท่องบริกรรมภาวนาอยู่อย่างต่อเนื่อง

สมัยนั้น ลูกศิษย์ที่รู้ (จำ) มาก ก็ตั้งข้อสงสัยว่าหลวงปู่เน้นสมถะมากเกินไปกระมัง หลวงปู่น่าจะเน้นด้านวิปัสสนาจึงจะถูกแต่แล้วประสบการณ์ในการปฏิบัติธรรมนานปีเข้า จึงทำให้เห็นความฉลาดหลักแหลมของผู้เป็นครูบาอาจารย์ ใคร ๆ ก็บอกว่าจะฝึกสติ แต่อุบายของการฝึกสติกลับไม่ค่อยนึกถึง ซึ่งแท้จริงแล้ว การหมั่นบริกรรมภาวนานี้แหละคืออุบายการฝึกสติที่ดีมาก ๆ ฝึกให้เรารู้เนื้อรู้ตัวตลอด ไม่ให้จิตเพ่นพ่านออกไปอย่างขาดสติ

บางคนก็บอกว่าต้องดูจิต หลวงปู่ก็สอนให้ดูจิต แต่ท่านก็รู้ว่าจิตเป็นของยากที่จะดู อุปมาจิตก็เหมือนลิงที่อยู่ในป่ากว้าง เราจะจับมันได้อย่างไร วิ่งไล่มันในป่าก็มีหวังหมดอายุขัยก่อนที่จะจับมันได้ ด้วยเหตุที่จิตเป็นของที่ดูยากรู้ยาก พระพุทธเจ้าจึงให้อุบายตะล่อมให้จิตมาอยู่ในขอบเขตที่แคบเข้า นั่นก็คือ กรรมฐาน ซึ่งพระองค์ก็ให้อุบายกรรมฐานมาตั้ง ๔๐ อย่าง ตามแต่อุปนิสัยของผู้ฝึก

ดังนั้น ในการที่จะดูจิตจึงต้องอาศัยกรรมฐานเพื่อให้จับตัวจิตหรือจิตได้ง่ายเข้า ถนัดเข้า ถ้าจิตเป็นของดูได้ง่าย ๆ พระพุทธเจ้าก็ไม่มีความจำเป็นต้องสอนกรรมฐาน ดังนั้น ไม่ว่าสายหลวงปู่มั่น สายหลวงพ่อวัดปากน้ำ สายหลวงพ่อปาน ฯลฯ ก็ล้วนให้เพียรฝึกกรรมฐานก่อนทั้งนั้น เป็นแต่ใช้คำบริกรรมต่างกัน เช่น พุทโธบ้าง สัมมาอะระหังบ้าง นะมะพะทะบ้าง แต่สุดท้ายก็ไปสู่จุดเดียวกันคือความสงบตั้งมั่นของจิตเหมือนกัน ทีนี้ จะดูจิตดูอารมณ์ก็ดูไปให้มันถนัด

จับปลาช่อน มองดูเฉย ๆ ก็จับมันไม่ได้ จับมันแรงไปมันก็ลื่นปื๊ดหลุดมือไป จับเบาไปมันก็หลุดหนีไปอีก จึงต้องจับพอดี ๆ วางใจพอดี ๆ บังคับเหมือนกัน แต่บังคับพอดี ๆ ปลาช่อนหรือจิตมันจึงจะอยู่มือ หลังจากนั้นจะนำมาดัดมาฝึกก็ค่อยเริ่มจากจุดนี้

การบริกรรมภาวนาให้ได้ตลอดทั้งวัน อย่างที่หลวงปู่บอกไว้ว่าให้ทำทั้งหลับตา ลืมตา เดิน ยืน นั่ง นอน ขึ้นรถ ลงเรือ หุงข้าว ทำแกง ฯลฯ แต่ละคืน ๆ ให้บริกรรมไปจนหลับ ตื่นมาก็สังเกตว่ารู้สึกตัวปุ๊บก็บริกรรมต่อเนื่องไปอีก แต่แน่นอนในยามที่ต้องมุ่งเน้นกิจกรรมเฉพาะหน้าเช่นหน้าที่การงาน การบริกรรมก็อาจต้องผ่อนลงมา แต่พอว่างจากกิจกรรมก็ทำให้หนักขึ้น ชัดขึ้นดังเดิมอีก อย่างนี้จึงจะเรียกว่าทำด้วยอิทธิบาท ๔ คือ ฉันทะ ความพอใจใครปฏิบัติ วิริยะ ความเพียรไม่ท้อถอยยอมแพ้ จิตตะ จดจ่อต่อเนื่องทุก ๆ อิริยาบท ไม่ขาดวรรคขาดตอน และวิมังสัง ใช้ปัญญาสอดส่องการวางใจหนักเบาตามควรแก่กาละเทศะ หรือสถานการณ์

ทีนี้ก็จะได้ตระหนักถึงอุบายสร้างพื้นฐานการปฏิบัติธรรมที่สำคัญยิ่งที่หลวงปู่ท่านเมตตาให้ไว้ ซึ่งหากปฏิบัติได้ก็จะเป็นเหมือนฐานเจดีย์ที่พร้อมต่อการก่อสร้างหรือต่อยอดต่อไปได้อย่างมั่นคง มิให้ยอดเจดีย์ถล่มครืนลงมาได้โดยง่าย เพราะสติคือธรรมที่มีอุปการะมาก

 

อนุโมทนาด้วยครับ

เรื่องฝันนั้นผมก็ไม่ทราบความหมาย แต่ดีแน่ๆครับ

 

เครดิตพี่ก๊อบ Leo ครับ

 

- พี่ช็อปเปอร์ หาโอกาสไปสักครั้งนะครับ

- สวัสดีครับ คุณ รักษ์ดิน แวะเวียนมาเล่าประสบการณ์บ้างนะครับ

- คุณเด็ก 3 ขวบ ผมรู้แล้วว่าเศรษฐีตัวจริงอยู่นี่เอง พระสวยมากครับบบบบบบ

 

เบื้องต้นก็จะขึ้นยอดตาล



โดย พี่สิทธิ์

นับเป็นบทเรียนที่มีค่ายิ่งเหลือประมาณที่หลวงปู่เตือนผู้ปฏิบัติใหม่แต่จะจับยอดธรรมเช่นผู้เขียนว่า

“เบื้องต้นก็จะขึ้นยอดตาล
มีหวังตกลงมาตาย หรือแข้งขาหักเท่านั้น”

พระพุทธองค์ทรงสอนไว้ชัดเจนในเรื่องหลักของไตรสิกขาคือการฝึกฝนพัฒนาในเรื่องศีล การฝึกฝนพัฒนาในเรื่องสมาธิ และการฝึกฝนพัฒนาในเรื่องปัญญา แต่คนสมัยนี้ก็มักจะไปจับที่ตัวปัญญา มองข้ามเรื่องศีล มองข้ามเรื่องสมาธิ หนักเข้า นอกจากมองข้ามแล้ว ยังมีทัศนะในทางลบเอาเสียอีก

ผู้เขียนเพิ่งได้อ่านตำราสอนศีลธรรมเด็ก ๆ ว่าพระพุทธศาสนามิได้สอนให้นั่งสมาธิหลับตา นั่งนิ่งเป็นก้อนหินหรือต้นไม้...หรือให้อดทนอย่างนางเอกละครฯ แต่สอนเรื่อง “รู้” สอนเรื่อง “สติสัมปชัญญะ”
คนสมัยใหม่ที่ไม่มีพื้นฐานความเข้าใจที่ดีพอ ยากที่จะรู้ได้ เพราะมันเป็น “ความผิดในความถูก” การสอนทางลัดสมัยนี้ ก็คล้าย ๆ กับจำลองสภาวะจิตของพระอรหันต์มาให้นักปฏิบัติใหม่วางใจหรือทำใจให้ได้อย่างนั้นบ้าง โดยไม่เฉลียวใจว่านั่นคือส่วนของ “ผล” มิใช่ “เหตุ” ซึ่งมีครูบาอาจารย์บางท่านอุปมาว่า เรายังเป็นน้ำมันดิบที่ต้องอาศัยกระบวนการกลั่นอีกมาก เรายังไม่ได้เป็นน้ำมันโซล่า ดีเซล ฯลฯ มันจึงยังใช้การใช้งานไม่ได้ จิตที่ได้รับการฝึกฝนอบรมเท่านั้น จึงจะเป็นจิตที่ควรแก่การงาน

พระพุทธเจ้าสอนให้ฝึกจิต ดัดจิตให้ตรง คนสมัยนี้ก็จะสอนให้ปล่อยจิตให้เป็นไปตามธรรมชาติ ไม่ให้แม้แต่การประคองจิต เราลองนึกถึงเด็กเล็กที่เพิ่งเริ่มหัดเดิน ถามว่าการประคองเป็นสิ่งจำเป็นไหม การปล่อยให้โซซัดโซเซ เดินไปเหยียบของมีคม ฯลฯ จะเป็นสิ่งที่ควรในขั้นตอนนี้หรือ

อุปมาอีกอย่างก็คือที่ว่ากระบี่อยู่ที่ใจนั้น เป็นขั้นของผู้ที่ผ่านการฝึกฝนมาอย่างดีแล้ว จนสามารถหยิบฉวยอะไร ๆ มาเป็นอาวุธได้ แต่นั่นก็ต้องผ่านกระบวนการฝึกฝนตั้งแต่หาบน้ำ แบกของ ฯลฯ จากงานหยาบสู่งานละเอียดเป็นลำดับ เรื่อยมา

ถ้าสมาธิเป็นของไม่จำเป็น หรือเป็นของที่มีมาเองตามธรรมชาติ ทำไมพระพุทธเจ้าจึงสอนมากในเรื่องกรรมฐานกองต่าง ๆ รวมไปถึงให้ความหมายของการเจริญสัมมาสมาธิว่าคือการเจริญฌานทั้งสี่ แล้วทำไมครูบาอาจารย์เช่นหลวงปู่มั่น หลวงปู่ดู่ ฯลฯ จึงสอนเน้นหนักให้นั่งสมาธิทำกรรมฐาน พอเห็นหน้าหลวงปู่ดู่ท่านก็ชี้ให้ไป “ทำงาน” (ไปทำกรรมฐาน) แล้ว เพราะในเมื่อหลับตาแล้วจิตเรายังไม่ทันกิเลส ลืมตาเจออะไรสารพัดเข้ามา แล้วจะเหลือหรือ การจะเก่งในชีวิตประจำวัน หรือเก่งในขณะลืมตา มันก็ต้องเริ่มจากความเก่งในตอนหลับตา ปิดทวารต่าง ๆ เหลือไว้แต่ช่องทางใจ

ครูบาอาจารย์ก็ไม่เคยสั่งสอนว่าให้เอาเวลางานมาหลับตาภาวนา มีแต่ยามปลอดภาระก็นั่งหลับตาภาวนา ยามลืมตาทำกิจกรรมก็ให้ทำภาวนาไว้ในใจ ตามดูจิตรักษาจิตต่อไปให้ได้ทุกอิริยาบถ การปล่อยวางก็เหมือนกัน หากวางจิตปล่อยวางในทันทีที่มีผัสสะมากระทบ มันจะเป็นการปล่อยวางที่ไม่มีผลยั่งยืน เพราะจิตมิได้ปล่อยวางเพราะธรรมสังเวชอันเกิดจากการพิจารณาสิ่งที่กระทบจนรู้ชัดในสภาวะแห่งอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เหมือนเราล้วงมือลงในน้ำขุ่น ๆ เจตนาจะจับปลาไหล แต่พอยกขึ้นพ้นน้ำ เห็นชัดว่าเป็นงู เราก็จะปล่อยมือออกในทันที มิใช่ปล่อยมือจากปลาไหล แล้วก็ไปจับมันขึ้นมาอีกในภายหลังเพราะยังเข้าใจว่ามันคือปลาไหล ไม่ใช่งู

โดยสรุปก็คือ ให้ยึดถือคำสอนหลวงปู่ที่ว่า พระพุทธเจ้าท่านวางแบบแผนการปฏิบัติไว้ครบถ้วนสมบูรณ์ดีแล้ว ทั้งหลักศีล สมาธิ และปัญญา อย่าปฏิบัติชนิดเริ่มต้นก็จะขึ้นยอดตาล เพราะนอกจากจะคว้ายอดไม่ได้แล้ว ก็อาจคว้าอะไรไม่ได้เลย

 

เจอมาเยอะครับแบบนี้ พวกที่ปากบอกจะทำแบบนี้

พอถึงเวลาจะตายจริงๆ บาปอกุศลกรรมเข้ามามาก ถ้าจิตไม่ได้ฝึกมาอย่างดี นึกถึงพระนิพพานไม่ได้หรอกครับ ที่เหลือก็ไปวัดกันที่บุญแล้วว่าจะผ่านสำนักพญายมไหม

ปล.ขออนุญาติเอาคำต่อท้ายออกนะครับ แรงไปหน่อย อิอิ