ประสบการณ์ ปฏิบัติวิปัสนากรรมฐาน ที่ศูนย์ปฏิบัติธรรม ตาณัง เลณัง

ArthurL · 23 มิถุนายน 2010

ความเป็น มา
3 กรกฏาคม 52 (ปีที่แล้ว) ผมได้มีโอกาสบวชให้คุณพ่อคุณแม่และไปปฏิบัติวิปัสนากรรมฐาน ที่ศูนย์ปฏิบัติธรรม ตาณัง เลณัง จังหวัดเชียงใหม่ กับ หลวงพ่อประจาก สิริวณฺโณ มาครับ ในช่วงระยะเวลา 10 วันนั้นได้พบปะพระอาจารย์ดีๆมากมาย เช่น พระอาจารย์ ณรงค์ กนฺตสีโล, พระอาจารย์ ทองมั่น สุทฺธจิตฺโต, พระอาจารย์ ประภาศ สารคุณ และ พระอาจารย์ที่น่าเคารพอีกหลายๆท่าน รวมทั้งได้มีสภาวะธรรมที่ดีหลายๆอย่างด้วยครับ เลยอยากเอามาเล่าสู่กันฟัง

โดยส่วนตัวแล้วผมเป็นคนมีพื้นในการฝึกสมถะ มาตั้งแต่เด็กๆ ที่ฝึกก็เป็นการรวมจิตไว้ที่หน้าผาก ซึ่งทำให้มีประสบการณ์เกี่ยวกับสภาวะธรรมที่เป็นสมถะมาไม่น้อย ฝึกเองโดยไม่มีครูบาอาจารย์ แต่มีการจับกลุ่มกับเพื่อนๆและพี่ที่สนิทกัน โดยต่างคนต่างฝึกแล้วมาเล่าแลกเปลี่ยนประสบการณ์กัน ฝึกมาร่วมๆ 30 ปีแล้ว ทุกคนที่บ้านเป็นนักปฏิบัติวิปัสนาครับ <link rel="File-List" href="file:///C:%5CUsers%5CSungsitl%5CAppData%5CLocal%5CTemp%5Cmsohtmlclip1%5C01%5Cclip_filelist.xml"><link rel="themeData" href="file:///C:%5CUsers%5CSungsitl%5CAppData%5CLocal%5CTemp%5Cmsohtmlclip1%5C01%5Cclip_themedata.thmx"><link rel="colorSchemeMapping" href="file:///C:%5CUsers%5CSungsitl%5CAppData%5CLocal%5CTemp%5Cmsohtmlclip1%5C01%5Cclip_colorschememapping.xml"><style>  </style>ทั้งคุณพ่อ, คุณแม่ และ น้องสาว มีผมเป็นคนสุดท้ายที่ไม่เคยไปปฏิบัติเข้าคอร์สวิปัสนาเลย จนกระทั่งหนนี้ ได้อ่านเว็บพลังจิตมาก็ร่วมๆ 6-7 ปี ไม่เคยPost เลยครับ จนกระทั่งวันนี้

เรื่อง ของคำบริกรรม
ช่วง 2 วันแรกของการปฏิบัตินั้น มีความคืบหน้าได้น้อยมากๆ พยายามที่จะตามดูการยุบหนอ พองหนอ และ อิริยาบทย่อย ซึ่งคนที่ไม่ชินนี่ท้อเอาง่ายๆ ผมใช้คำบริกรรมไม่ได้ครับ เคยชินแต่การดูสภาวะของจิต ผมเป็นคนชินทำสมาธิในการใช้ชีวิตประจำวันได้ หรือ ลืมตานั่งสมาธิก็ได้ แต่กำหนดจิตไม่ได้เลย ถ้าใช้คำบริกรรม จิตไปเกลียดคำว่า "หนอ" มากๆ พอบริกรรมแล้ว ก็หงุดหงิดขึ้นมา พอมีสติรู้ตัวว่าหงุดหงิด ก็หยุดคำบริกรรม พอบริกรรมต่อก็หงุดหงิด สลับไปมา จนไม่มีอะไรคืบหน้า ครั้นจะใช้วิชาเก่า วันเปิดกรรมฐาน พระอาจารย์ ประภาศ ก็บอกว่า ให้ทิ้งวิชาเก่าๆไปให้หมด ไอ้เราก็เดินจงกรมไม่ถนัด ดูอิริยาบทย่อยก็ไม่คล่อง ที่พอเป็นก็คือการนั่งสมาธิ แต่พอนั่งสมาธิก็ดูพองยุบไม่ได้ รู้สึกฝืนมากๆ ดูจิตตนเองรู้สึกว่าหงุดหงิดมาก จนได้ข้อสรุปกับตัวเองว่า ถ้ายังทำอย่างนี้ไปเรื่อยๆ คงไม่ได้อะไรกลับบ้านแน่ๆ

เรื่องเกี่ยวกับลมหายใจ
จนวันที่สาม ยังปฏิบัติอยู่ในกุฏิคนเดียวเหมือนเดิม ก็เลยตัดสินใจใช้สมถะเป็นตัวตั้งเพื่อดูลมหายใจ (ไม่ได้ฟังพระอาจารย์ ประภาศ เลย; ขอโทษพระอาจารย์มา ณ ที่นี้ด้วยครับ) กลับมานั่งรวมจิตไว้ที่หน้าผากซักพัก ครู่หนึ่งก็เคลื่อนจิตมาดูลมหายใจเข้าออกที่ปลายจมูก ไม่บังคับอะไรมากไปกว่านั้น นั่งดูลมหายใจอยู่ราวๆ20นาที ร่างกายก็เกิดการเปลี่ยนแปลงคือ... หายใจเข้าสั้น...หายใจออกสั้น...หายใจเข้าสั้น...หายใจเข้าสั้น...หายใจเข้า สั้น (เฮ้ย หายใจออกไม่ได้ แย่แล้ว! ตกใจแถมดีใจ ที่เจอสภาวะอะไรที่เป็นเรื่องเป็นราวซักที จะถอนสมาธิดีมั๊ย เอ แต่ก็ไม่เคยได้ยินว่ามีใครนั่งสมาธิแล้วตายนี่ ลองดูไปเรื่อยๆโดยไม่เข้าไปบังคับก็แล้วกัน) ปรากฏว่าหายใจเข้าอย่างเดียวไป 7 ขั้น หนังท้องแถบจะติดตัวด้านหลัง (ตามความรู้สึก มันไม่ได้ติดจริงหรอก) พอครบ 7 ครั้งก็ หายใจออก แต่ออกได้อย่างเดียวเหมือนกัน อีก 7 ขั้น ออกจนปอดมันไม่รู้ว่าจะเอาอะไรออกมาแล้ว นอกจากตัวมันเอง วนไปกลับอยู่ 3 รอบ (เข้า 7 ออก 7 คือ 1 รอบ) แล้วร่างกายก็ผ่อนคลายหายใจได้โล่งและโปร่งเบาสบายที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิต ก็เลยถอนจากสมาธิออกมา พบว่าเวลาหายไป 2 ชั่วโมง แต่สามัญสำนึกบอกว่าราวๆ 20 นาที

ใจก็นึกสงสัยถึงสภาวะที่เพิ่งเกิดไป ก็เลยขึ้นมาเดินจงกรมชั่วโมงนึง แล้วกลับไปนั่งสมาธิอีกครั้ง ใช้วิธีเดิมคือใช้จิตไปกำหนดดูอยู่ที่ลมหายใจที่ปลายจมูก ไม่นานนักก็เกิดสภาวะเกี่ยวกับลมหายใจขึ้นอีก แต่ไม่เหมือนก่อนหน้านี้ คือลมหายใจมันแผ่วจนแทบจะไม่หายใจ พอสังเกตุลงไป พบว่ายังมีลมอ่อนๆเข้ารูจมูกซ้าย แล้วก็มีลมอ่อนๆออกจมูกขวา (จากการสังเกตุ) หมุนเวียนอยู่ โดยไม่สามารถแยกแยะได้ว่ากำลังหายใจเข้าหรือออกอยู่ เช่นเดิม พอถอนสมาธิออกมา พบว่าเวลาหายไปอีก 2 ชั่วโมงครึ่ง แต่สามัญสำนึกบอกว่าแค่ 20 นาที

ใจยังรู้สึกสงสัยอีก ก็เลยเดินจงกรมอีกชั่วโมงนึง กลับมานั่งต่อหนที่สาม ปรากฏร่างกายหายใจเข้าออกด้วยความเร็วราวๆ 1 วินาทีต่อการเข้าออกหนึ่งรอบ รู้สึกหัวใจเต้นเร็วมาก เหมือนคนที่กำลังจะตาย (หายใจแบบหน้าอกขยับขึ้นลงแรงๆ) ใช้จิตบังคับให้มันเร็วขึ้นได้ เหมือนเหยียบคันเร่ง พอไม่บังคับก็ช้าลง แต่สภาวะที่ช้าที่สุดก็ยังเร็วกว่าสภาวะการใช้ชีวิตปกติ รู้สึกไม่สบายตัว ก็เลยถอนจากสมาธิออกมาพบว่าตอนนั้น 4 ทุ่มแล้ว แต่ของแถมมัน ก็คือ ถ้าอยู่นิ่งเมื่อไหร่จะได้สภาวะหายใจนี้ติดมาด้วย

ตอนนั้นไม่รู้จะเอาไปสื่อสารกับพระอาจารย์ที่สอบอารมณ์ยังไง ก็เลยตั้งชื่อว่าหายใจแบบปืนกล เพราะมันเร็วยังกับยิงปืนกล ทำสมาธิสามรอบ เวลาก็เหมือนถูกเร่งจากบ่าย 1 มาจนค่ำ 4 ทุ่มในช่วงสั้นๆ คืนนั้นนอนไม่หลับ เพราะดีใจ ได้เจออะไรที่มันใหม่ๆซะที แต่พอนอนนิ่งๆปุ๊บ ไอ้หายใจปืนกลก็ทำงานโดยอัตโนมัติปั๊บ แทบจะนอนไม่ได้ครับ หัวใจมันเต้นเร็วจี๋ จำได้ว่าเคยอ่านAritcleนานแล้วว่าสิ่งมีชีวิตทุกชนิดในโลกมีจำนวนครั้งของ การเต้นของหัวใจจนครบอายุขัยใกล้เคียงกัน ใครหัวใจเต้นช้าก็อายุยืน เต้นเร็วก็อายุสั้น นอนไปก็นึกไปว่า ขืนเป็นแบบนี้อายุคงสั้นลงแน่ๆ ก็พยายามข่มตาหลับด้วยสภาพแบบนั้นจนถึงเช้า

ผ่านมาอีกหลายวันได้มีโอกาสมาส่งและสอบอารมณ์กับพระอาจารย์ ณรงค์ ซึ่งท่านก็มีเมตตาและแก้สภาวะหายใจแบบปืนกลให้ผมได้ (หลังจากที่หายใจแบบสูบอายุขัยตนเองมาหลายวัน) ได้มีโอกาสสนทนากับท่าน ทำให้มีความรู้ใหม่ๆอีกมาก ยังโดนท่านดุเล็กน้อยว่า "นั่งสมาธิแบบที่เราทำ เนี่ยอันตรายนะ ไม่มีครูบาอาจารย์อยู่ใกล้ๆ" (ที่เหลือขอไม่เล่ารายละเอียดนะครับ) ผมถามท่านว่าผมพอจะเข้าใจเรื่องการนั่งสมาธิเพื่อให้เกิดปัญญา (เพราะมีประสบการณ์อยู่หลายต่อหลายครั้ง รวมทั้งความรู้ทางธรรมของผมเองบางส่วน ก็ได้มาจากการทำสมถะที่ปฏิบัติมาหลายปี) แต่ไม่เข้าใจเรื่องการเดินจงกรม กับ อิริยาบทย่อยมากนัก ท่านก็แนะว่าเพื่อให้เห็นความต่อเนื่อง (สันตติ) แล้วก็บอกให้ผมเลิกดูพองยุบ แล้วเปลี่ยนไปกำหนดจิตที่หน้าผากแล้วหมุนไปที่ไหล่ทั้งสองข้างเป็นรูปสาม เหลี่ยมแทน (โดยไม่ให้จิตแช่อยู่กับที่ เดี๋ยวจิตหนีเข้าสมถะอีก)

เรื่องเกี่ยวกับเวทนา
หลังจากวันนั้นก็ได้มานั่งปฏิบัติในศาลาใหญ่ ซึ่งสงบและมีบรรยากาศที่น่าปฏิบัติกว่าในกุฏิเป็นไหนๆ ปฏิบัติมาเรื่อยๆจนเหลือ อีกแค่วันเดียวที่จะต้องสึกกลับบ้าน ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงและคืบหน้า พอช่วงบ่ายระหว่างปฏิบัติ ก็นั่งพิเคราะห์ว่า ยังมีอะไรที่เรามองข้ามไปอีกจากการมีสติรู้กายรู้ใจ ระหว่างที่ยืน เดิน นั่ง กราบ นั้นมีการเคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลา เห็นพระรูปอื่นๆก็ปฏิบัติกันอย่างเคร่งครัด ระหว่างที่นั่งอยู่รู้สึกเมือ่ย ก็เลยปรับอิริยาบทให้นั่งสบายขึ้น เลยนึกขึ้นมาได้ว่า เราเลี่ยงเวทนาที่เป็นความปวด ความไม่สบายกายมาตลอดเลยนี่น่า มักจะทำโดยอัตโนมัติด้วยสิ ทำไมไม่ลองสู้กับมันดูซักตั้ง ก็เลยตัดสินใจนั่งดูเวทนา ก็พบว่าความปวดมีลักษณะเป็นคลื่นความร้อนที่วิ่งเหมือนหมอกควันไปตามจุด ต่างๆของร่างกาย ยิ่งดูก็ยิ่งสังเกตุลักษณะรายละเอียดของเวทนาได้มากขึ้น รู้สึกมหัศจรรย์ที่กระทั่งความปวดขาและเข่ายังมีรายละเอียดต่างๆที่เราไม่ เคยสังเกตุ เพราะมัวแต่หลีกเลี่ยง หรือโดนมันลากไป จนจมไปกับความรู้สึกเจ็บปวดนั้น ตอนนั้นก็คิดได้ว่าเจอของดีเข้าแล้ว

หลังจากนั้นก็ตามดูตามรู้ไปจนถึงตอนเย็น พระอาจารย์ทองมั่นท่านเทศน์ช่วงค่ำวันนั้น ระหว่างที่นั่งฟังท่าน ก็นั่งดูเวทนาไปด้วย ระหว่างที่ดูคลื่นความร้อนวิ่งไปมาที่ขาและหัวเข่า ปรากฏว่าจู่ๆคลื่นความร้อนก็เปลี่ยนกลายเป็นคลื่นความเย็นสบาย แต่วิ่งด้วยPattern เดียวกันแทน กลายเป็นความสบายไม่เจ็บไม่ทรมาน แอบเอามือกดๆดูว่าขาเราไม่ชานะ ก็ปรากฏว่าเป็นปกติทุกอย่าง ยกเว้นแต่ว่ามันเย็นสบาย ผ่านไปชั่วโมงกว่า ก็รู้สึกว่า แบบนี้นั่งอีกสามชั่วโมงยังได้เลย พอความคิดสิ้นสุดก็เกิดสภาวะเย็นกลายเป็นสภาวะร้อนขึ้นมาทันที แถมร้อนมากเป็นทวีคูณด้วย เหงื่อแตกพลั๊ก เสียจนทนดูได้อีกแค่15นาที ก็ไม่ไหว ต้องขยับเปลี่ยนอิรอยาบท เพราะเจ็บจนเหงื่อแตกพลั๊กๆ จากวันนั้นพอดูเวทนาเป็น ก็ดูเป็นได้ถึงทุกวันนี้เลยครับ เพราะเป็นหนึ่งในสภาวะที่เกิดขึ้นแทบทุกครั้งของการปฏิบัติ

สันตติ
คืนนั้นกลับไปนอนด้วย ความเสียดายว่าวันรุ่งขึ้นจะต้องกลับกรุงเทพแล้ว กำลังฝึกได้เข้าที่เข้าทางพอดี คืนนั้นก็นอนตามเวลาปกติ ราวๆ 5 ทุ่ม นอนไปซักพัก ก็พลิกตัวจากนอนหงายไปเป็นนอนตะแคง ระหว่างนั้นก็เกิดสภาวะเรื่องสันตติ คือพอพลิกตัวไปแล้ว มันเหมือนมีร่างอีกร่างนึงพลิกซ้อนตามขึ้นมาเหมือนฟิลม์Slow Motion โดยตามขึ้นมาเป็นเงาจนซ้อนกับร่างอีกที เหมือนพลิกตัวหนึ่งShot แล้วมีเงาตามมาเป็นSlow Motion อีกราวๆ 7 Step มาซ้อนร่างกายอีกที ก็เลยลุกขึ้นมา ดูว่าเราก็ไม่ได้ฝันนี่ เพราะยังไม่หลับ คิดว่าเป็นสภาวะธรรมอีกแบบนึง

เช้าวันสุดท้ายได้ส่งอารมณ์กับพระ อาจารย์ ทองมั่น แล้วเดินออกมาจากศาลา พอดีเห็นพระอาจารย์ ณรงค์ท่านนั่งอยู่หลัวศาลาใหญ่ ก็เลยเข้าไปลาท่าน ท่านก็ชวนสนทนา เลยได้มีโอกาสส่งอารมณ์กับท่าด้วยอีกรอบ ท่านก็มีเมตตาให้โอวาทกับคำแนะนำในการปฏิบัติก่อนกลับ ยังได้แซวท่านเล็กน้อยครับ ว่าทำไมพระอาจารย์แต่ละท่านจึงสอนและให้คำแนะนำเวลาสอบอารมณ์ไม่เหมือนกัน ท่านตอบได้น่าฟังมากครับ ท่านบอกว่า "พระอาจารย์แต่ละท่านก็เหมือน โคชสอนมวย โคชแต่ละคนย่อมมีวิธีการสอนแตกต่างกัน แต่ทุกๆคนก็สอนต่อยมวยเหมือนกัน อยู่ที่ลูกศิษย์แต่ละคน ว่าชอบหรือถูกจริตกับการสอนของโคชคนไหนมากกว่า ก็ยึดแบบอย่างนั้นไปปฏิบัติ" คุยเสร็จก็กราบลาท่าน จากนั้นก็ไปสึกกับพระอาจารย์ ประจาก ท่านก็ถามว่า "ปฏิบัติเป็นยังไง" ก็เลยได้มีโอกาสเล่าสภาวะต่างๆทั้งหมดให้ท่านฟังอีกรอบ ท่านก็ให้คำแนะนำที่ดีอีกมากมาย จนตั้งใจว่าจะต้องกลับไปอีกอย่างแน่นอน รู้สึกเสียดายมากที่ต้องกลับก่อน เพราะติดภาระเรื่องทางโลกอีกเยอะแยะ

ข้อสรุป
สภาวะ เรื่องลมหายใจ อาการของเวทนา หรือแม้แต่สภาวะการพลิกตัวในขณะที่นอนอยู่ ที่ได้ประสบมาทั้งหมด ในความไม่เหมือนกัน มีความเหมือนอยู่ประการนึงครับ คือเราไปบังคับมันไม่ได้ ขนาดใช้วิธิเดียวกัน กำลังของจิตใกล้เคียงกัน ยังได้สภาวะแตกต่างกัน ทุกๆอย่างเป็นอนัตตาจริงๆครับ

ก็เป็นอีกประสบการณ์หนึ่ง ที่อยากเล่าสู่กันฟังครับ ยินดีรับข้อแนะนำหรือติเตียนด้วยครับ
ขอบคุณครับ

เวิ้งว้าง · 23 มิถุนายน 2010

ขอแสดงความยินดีและขออนุโมทนาในบุญกุศลที่คุณ ArthurL<SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_3457762", true); </SCRIPT> ได้ปฏิบัติมาตั้งแต่เด็กจนถึงปัจจุบันนะคะ คุณเป็นคนโชคดีมากที่เกิดมาในครอบครัวที่ทุกคนเป็นนักปฏิบัติวิปัสนา

ส่วนตัวดิฉันก่อนหน้านี้ก็ไม่เคยสนใจในด้านนี้มาก่อนและก็คิดว่าคงจะทำไม่ได้แน่ ๆ จะให้มานั่งนิ่ง ๆ เฉย ๆ นานๆ เนี่ยไม่เอาหรอก แต่แล้วพอถึงเวลามันก็เริ่มมีความสนใจและอยากปฏิบัติขึ้นมาเอง เลยไปฝึกปฏิบัติที่วัดหลวงพ่อจรัญและก็เพิ่งเริ่มปฏิบัติมาได้ไม่ถึงเดือนแต่ก็มีความรู้สึกและอาการต่างๆ เกิดขึ้นเลยเอามาเล่าสู่กันฟังดังนี้ค่ะ

1. พอนั่งไปสักพักรู้สึกเหมือนกำลังไต่ระดับขึ้นไปเหมือนขึ้นเครื่องบิน
2. บางครั้งนั่งไปสักพักก็รู้สึกเหมือนมีโดนผลัก หรือกระโจนพรวดเข้าไปอีกที่หนึ่ง
3. บางครั้งนั่งไปสักพักก็รู้สึกเหมือนตกจากที่สูงอย่างรวดเร็ว ดิ่งลงไปลึกเลย
4. บางครั้งมีภาพบางอย่างเกิดขึ้นซึ่งเป็นภาพที่เราไม่เคยเห็นหรือคิดมาก่อน
5. รู้สึกเหมือนลืมหายใจ (บางครั้งรู้ตัวและบางครั้งไม่รู้ตัว)

ระหว่างอาการที่เกิดขึ้นนี้ก็ได้กำหนดยุบหนอพองหนอตลอดเวลา พยายามตั้งสติให้รู้ตัวอยู่ตลอดเวลา

และเมื่อเกิดเวทนาก็ได้ลองอดทนโดยไม่เปลี่ยนท่าซึ่งก็คิดเหมือนคุณว่าไม่มีใครนั่งสมาธิแล้วตาย ก็เลยลองทนปวดให้ถึงที่สุด แล้วในที่สุดมันก็ค่อย ๆ หายไป แล้วก็เกิดขึ้นมาอีก ตามที่หลวงพ่อจรัญกล่าวไว้ว่าทุกอย่างมีตั้งอยู่ ดับไป หลัง ๆ นี่ทนนั่งจนขาชาเริ่มไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดมากเท่าไหร

ถ้ามีอะไรดี ๆ ก็อย่าลืมมาเล่าสู่กันฟังอีกนะคะ

namotussa · 23 มิถุนายน 2010

ขอขอบคุณเป็นอย่างมาก ได้รับความรู้ที่ดีมากเพื่อมาเสริมการฝึกภาวนา แต่ที่สำคัญคือต้องลงมือปฏิบัติ เวลาและวารินไม่เคยรอใคร

ณัฐปพน · 23 มิถุนายน 2010

อ่านแล้วติดใจมากๆค่ะ ต้องกลับมาซ้ำอีกหลายเที่ยวเลย

ขอบคุณมากๆนะค่ะ ที่เล่าประสบการณ์ดีแบบนี้ให้ได้รับรู้

ขอบอกว่า อ่านแล้วมีกำลังใจมากๆ ที่จะ ปฎิบัติวิปัสนาต่อไปค่ะ

แค่ไม่ทุกข์ก็สุขแล้ว;k05

Ricky · 28 มิถุนายน 2010

ญาณ 3 วิปัสสนาครับ

Peace in mind · 17 ตุลาคม 2010

ขอบคุณมากที่มาแบ่งปัน เราก็มีโอกาสได้ไปมาเหมือนกัน ช่วง กพ.52 อยู่ได้ 12 วัน อยากอยู่นานกว่านั้นแต่ก็มีภาระกิจต้องทำ คิดอยู่เหมือนกันว่าอยากจะเขียนประสบการณ์ที่ได้ฝึกปฎิบัติ แต่ก็กลัวว่า คนอ่านจะจำไปแล้วคิดเอา เพราะบางทีเราได้อ่านประสบการณ์ของคนอื่น ๆ ความที่จำได้ มันก็ทำให้นึกเอาเองตามที่รู้มาเหมือนกัน เลยไม่ได้เขียน แต่เห็นคุณเจ้าของกระทู้นำมาเล่าสู่กันฟัง ก็ทำให้อยากเล่าบ้างจัง ^_^

เข้าสู่ระบบหรือลงทะเบียน

ประสบการณ์ ปฏิบัติวิปัสนากรรมฐาน ที่ศูนย์ปฏิบัติธรรม ตาณัง เลณัง

ArthurL สมาชิก

เวิ้งว้าง เป็นที่รู้จักกันดี

namotussa เป็นที่รู้จักกันดี

ณัฐปพน เป็นที่รู้จักกันดี

Ricky เป็นที่รู้จักกันดี

Peace in mind เป็นที่รู้จักกันดี

แชร์หน้านี้

แชร์หน้านี้

เข้าสู่ระบบหรือลงทะเบียน

ประสบการณ์ ปฏิบัติวิปัสนากรรมฐาน ที่ศูนย์ปฏิบัติธรรม ตาณัง เลณัง

แชร์หน้านี้

การค้นหาที่มีประโยชน์

ติดต่อเรา