เวลากำหนดลมหายใจ จะเกิดความรู้สึกเบื่อ กับ รำคาญ ขึ้นมาทันที จะแก้อย่างไรดีคะ

เวลากำหนดลมหายใจ จะเกิดความรู้สึกเบื่อ กับ รำคาญ ขึ้นมาทันที จะแก้อย่างไรดี เพราะจิตไม่เคยเป็นสมาธิเลย ในยามที่กำหนดลมหายใจ จะต้องเกิดความรู้สึกเบื่อหรือไม่ก็รำคาญ เกิดขึ้นในใจ อย่างนี้ทุกครั้งเสมอ ทำให้ต้องเลิกล้มทุกทีไป ยกตัวอย่างเช่นนั่งรถไปทำงาน เรานึกถึงลมหายใจได้ก็ลองกำหนดดู หรือไม่ก็ก่อนนอน อยากนอนสมาธิ แต่พอกำหนดได้ไม่เท่าไหร่ ก็พับแล้ว เพราะแพ้ต่อความรู้สึกเบื่อ กับ รำคาญนั้น ทำให้เราไม่สามารถที่จะอดทนกำหนดลมหายใจต่อไปได้ ท่านผู้รู้ พอมีวิธีแก้ที่เห็นผลบ้างไหมคะ

 

ลองศึกษาเรื่องนิวรณ์ธรรม หรือธรรมที่ปิดกั้นไม่ให้บรรลุความดีดูครับ

 

ขอบคุณมากค่ะ อนุโมทนา ศึกษาแล้วค่ะ เรื่องขอนิวรณ์ ๕ ในภาคทฤษฎีที่ได้ศึกษาจากตำราต่างๆ ก็พอมีความเข้าใจอยู่บ้าง ท่องจำได้เลยว่านิวรณ์ ๕ มีอะไรบ้าง แต่เวลาปฏิบัติจริงๆ นี้สิ ไม่ได้เลย ไม่รู้จะทำอย่างไร จิตมันสู้ความเบื่อ กับ ความรำคาญไม่ได้เลย กำหนดลมหายใจทีไรจะเป็นทุกที ไม่ถึง 5 นาทีก็ต้องเลิกทำแล้ว

 

ทุกอย่างสำเร็จได้ด้วยใจไง ใจคุณมันอ่อนแอ ไม่เอาจริงเอาจัง ใจมันก็ใจตัวคุณเอง มันไม่ใช่ใจใครเลย ครูบาอารย์+ตำรา ท่านแนะนำแต่เพียงหนทางเดิน แต่คนเดินมันก็ต้องเดินด้วยตัวเอง หนทางแก้คนที่ไม่เอาจริงเอาจังแค่นับ 1-10 จิตยังซ่านอยู่แบบนี้ ทางแก้คืออย่าทำเลย ปล่อยตัวเองให้ขึ้นสวรรค์ ลงนรกไปตามยถากรรมดีกว่า เค้าเรียกว่า อาภัพบุคคล ( ผมไม่ได้สอนนะ หลวงพ่อท่านเทศน์เอง ) เรื่องกรรมฐานมันต้องเอาใจสู้ มีอิทธิบาท 4 พร้อมมันถึงจะเอาดีได้ อิทธิบาท 4 ไม่ครบก็ไม่เป็นไร เอาให้มีข้อเดียวก่อนคือ ใจมันอยากจะทำแล้วอาศัยทำบ่อย ๆ ไม่ต้องนั่งหลับตาก็ได้ วิธีการมีเยอะแยะ นั่งแล้วขี้เกียจบ้าง อะไรบ้าง อย่าไปโทษกรรม โทษมารเลย ใจตัวเองทั้งนั้น

อิทธิบาท 4
๑. ฉันทะ ความพอใจรักใคร่ในสิ่งนั้น
๒. วิริยะ ความพากเพียรในสิ่งนั้น
๓. จิตตะ ความเอาใจใส่ฝักใฝ่ในสิ่งนั้น
๔. วิมังสา ความหมั่นสอดส่องในเหตุผลของสิ่งนั้น ( ใช้ปัญญาใคร่ครวญ )

 

เล็ก .. อย่างงี้นะ การกำหนดลมหายใจ คือกำหนดรู้ ลมหายใจ .. ลมหายใจนี่ต้องปล่อยไปตามธรรมชาติ นะ มันจะหายใจเร็ว ช้า ตื้น ลึก ช่างมัน นะ เราเอาจิตแค่รู้ เบา ๆ ถ้าอารมณ์เครียด ผลจะไม่เกิดนะ อย่าลืมนะ เอาจิตแค่รู้ เบา ๆ และหมั่นพิจารณา ขันธ์ ๕ ด้วยล่ะ

นิวรณ์ มันอยู่เฉย นะ เพียงแต่เราเอาใจ ไปยึดมั่นถือมั่น กับมันเอง คนที่จะทำสมาธิ ต้องมี อิทธิบาท ๔ พอสมควร นะ ไม่งั้นไปไม่รอด .. ลองศึกษา และ ปฏิบัติในอิทธิบาท ๔ ดูนะ

 

หยุดทำสมาธิเสียก่อนสักพัก ดูอาการกิริยาอิริยาบทต่างๆเสียก่อนดีกว่าเน้อ หาประวัติครูบาอาจารย์เก่าๆมาอ่านสักหน่อยนึง หมั่นเจริยอนุสติให้มากๆ ไม่ต้องกำหนดลม แต่ให้ใช้การน้อมนึงถึงพระรัตนาแก้ว เจริญจิตให้ผ่องแผ้วเยี่ยงพุทธคุณ ธรรมคุณ สังฆคุณ ทำอย่างนี้ไปเสียก่อน จนกว่าว่าจิตใจจะอ่อนกำลังด้านลบลงสักหน่อย แล้วค่อยๆเจริยอานาปานะสติต่อ

ทำอย่างนี้ดูก่อนเน้อ สาธุ

 

ผมก็เคยเป็นครับ ต้องตามรู้อาการเบื่อ รำคาญ หรือจะภาวนาต่อไปจนมันหายไปก็ได้
เเต่ก่อนผมก็รำคาญมาก เเต่ก็พยายามอดทนสู้กับมันซักระยะ เวลาฝึกไม่ค่อยได้ผลดี
ก็ต้องรู้ว่าวันนี้ฝึกไม่ค่อยดี อย่าซีเรียสกับมันถือว่าฝึกตามรู้ เป็นการฝึกไปในตัว

เเละก็เวลาที่ไม่ได้นั่งสมาธิไม่จำเป็นต้องทำสมาธิไปด้วย นึกเล่นๆได้เเต่ไม่ต้องหลับตาเพราะถ้าเข้าสมาธิตอนนั้น เราเข้าเเต่เราไม่ได้ออกให้ถูกวิธี เข้าสมาธิอีกที
หรือต้องจะเข้าจริงๆเดวจะเข้ายาก(ส่วนตัวผมเปนเเบบนี้ไม่รู้คนอื่นเป็นเปล่า)

หรือไม่ก็อาจเป็นเรื่องจับลมหายใจหลายฐานมากเกินไปซึ่งอาจจะไม่เหมาะสำหรับบาง
คนก็ได้ ส่วนตัวผมจับ 2 ฐานบ้าง 3 ฐานบ้างเเล้วเเต่อารมณ์ อย่าวางกฎเกณฑ์ให้มันมาก
เพราะเดวก็เข้าสมาธิได้เหมือนๆกัน เเค่เรามีสติรู้อยู่ก็พอ


ไม่รู้จะตอบตรงประเด็นรึเปล่า ถ้าตอบไม่ต้องก็ขออภัยด้วยนะครับ

 

กราบนมัสการพระอาจารย์ จะน้อมนำวิธีที่พระอาจารย์แนะนำมานี้ ไปปฏิบัติตามค่ะ


และก็ขอบคุณๆ กิดากรด้วยค่ะ ใจมันอ่อนแอโลเลจริงๆ อะแหละค่ะ ดีแล้วที่พูดให้คิดได้

ขอบคุณ คุณสัมมาสติด้วยค่ะ และทุกๆ ท่านที่ช่วยแนะทางให้นะคะ เล็กน้อมรับ และรับทราบค่ะ

อนุโมทนา สาธุ

 

อืมถูกแล้ว หนทางนี้หละดีแล้ว โดยเฉพาะอย่าไปซีเรียสกับมัน ปล่อยๆมันบ้าง อย่าไปตั้งความหังมาก แต่อย่าปล่อยทิ้งเน้อ

 

เคยเป็นเหมือนกันครับ ช่วงหนึ่งนานมาแล้วหนักกว่าด้วย เครียดเหมือนโมโหแต่ไม่ใช่ อยากลุกไปกระโดดโลดเต้น อยากออกไปวิ่งร้องให้ลั่นหมู่บ้าน ตีลังกา ตะโกน แหกปาก ฯลฯ เหมือนคนบ้า ต้องเลิกทำสมาธิไปพักหนึ่ง (อาจจะเป็นเพราะเมื่อก่อนจิตเคยสงบในสมาธิ แล้วช่วงนั้นจิตไม่ยอมสงบ ก็เลยเพ่งลมหายใจหนักไปหน่อย ตั้งใจมากไป) เปลี่ยนมาเป็นดูและอิริยบถอยู่ห่าง ๆ เบา ๆ และรู้ลมหายใจ ไม่เพ่ง ไม่บังคับ ไม่อยากสงบ มันจะแอบไปคิดเรื่องอื่นก็ช่างมัน จะฟุ้งซ่านก็ช่างมัน มันจะไม่สงบก็ช่างมัน ดูห่าง ๆ ในที่สุดจิตก็สงบได้อีกครั้งหนึ่งครับ ลองดูครับอาจเป็นเหมือนกันก็ได้ครับ

 

ไม่ใช่แค่เบื่อหรือรำคาญหรอกมั้งครับ ถึงกับอยากจะโวยวายเลยด้วยซ้ำไปแหละ

เมื่อจิตเริ่มจับกับความดี สิ่งหนึ่งที่จะเข้ามาก็คือเจ้ากรรมนายเวร จะเข้ามาก่อกวนทำให้เกิดอาการไม่มีความสุข อยากจะเลิก

วิธีที่ได้ผลดีอย่างหนึ่งก็คือ เมื่อเกิดความรู้สึกที่ไม่พึงประสงค์ขึ้น ให้พุ่งความสนใจไปที่ความรู้สึกนั้นเลยว่าเป็นความรู้สึกแบบไหนอย่างไร แล้วอุทิศส่วนกุศลให้กับเขาซะขอให้เขาโมทนาไปและอโหสิกรรมให้กับเรา

แต่มันจะมีเจ้ากรรมนายเวรอีกจำพวกหนึ่งที่จัดอยู่ในประเภทผี(หรือเทวดา)เกเร คือมีมิจฉาทิฐิ พวกนี้จะไม่ยอมโมทนาบุญใดๆ จะทำร้ายอย่างเดียวเลย ดังจะเห็นว่าไม่ว่าเราจะแผ่เมตตาอย่างไรก็ไม่รู้สึกดีขึ้นเลย เมื่อเกิดเหตุการณ์อย่างนี้ขึ้น ให้คุณใช้บท อาฏานาฏิยะปะริตตัง ได้เลย (เป็นส่วนหนึ่งของเจ็ดตำนาน)
เป็นบทที่ท้าวมหาราชให้ใช้เพื่อจัดการกับผีหรือเทวดาที่เกเร

 

อืมถูกแล้ว หนทางนี้หละดีแล้ว โดยเฉพาะอย่าไปซีเรียสกับมัน ปล่อยๆมันบ้าง อย่าไปตั้งความหังมาก แต่อย่าปล่อยทิ้งเน้อ<!-- google_ad_section_end -->

 

คิดประมาณแบบเรามั้ย นั่งไปแล้วไ่ม่ได้อะไรจะทนนั่งไปทำไมประมาณนี้มั้ง
เครียด หรือไม่ ก็ขี้เกียจนั่งแปบเดียวก็เลิก ตั้งแต่สวดมนต์ใจไม่สงบ หรือไม่ก็ตั้งใจมากเกินไปลองไปฝึกที่วัดดีกว่า ไปถามพระอาจารย์ ไปเอาหลักมา แล้วจะเข้าใจเยอะกว่าที่มาอ่าน
มาถามคนในเว็ปเสียอีก เพราะได้ทั้งปฏิบัติ ได้ฝืนใจตัวเองแล้วก็มีระเบียบ แล้วบางที
อะไรทีคนอื่นบอกก็ไม่เท่าพระท่านบอกได้ หาสำนักที่พระปฏิบัติดีปฏิบัติชอบสิ ที่เราอยากไปฝึก เราไปเราพึ่งเข้าใจ แต่ก่อนอ่านแต่หนังสือ ทำเอาเอง

 

กำหนดลมหายใจไม่ได้ต่อไป ก็กำหนดอาการนั่น ตามรู้มันไปจนพบกับพระไตรลักษณ์ในที่สุด

 

ลมหายใจมีอยู่เป็นปกติ แต่ที่เจ้าของกระทุ้ทำเหมือนไปบังคับให้หายใจยกตัวอย่างเช่นสั้นบังคับให้สั้นยาวบังคับให้ยาวอย่างนี้หรือเปล่าลองพิจารณาดู แต่ถ้าตามรู้โดยไม่บังคับจะสั้นยาวช่างมันแค่รู้ เอาอันดับแรกวันละแค่3ครั้งก่อน หายใจเข้าออกนี้ ต้องรู้จริงๆนะว่าลงไปถึงลิ้นปี่ไหม แล้ววันต่อมาเพิ่มเป็น4ครั้ง ทำให้รู้สึกชิน ไม่เกินหนึ่งเดือนจะเลิกเบื่อ และทำได้ทุกเวลาที่อยากทำพอเริ่มทำได้แล้วให้ควบกับคำภาวนาคือพุทโธ แล้วอย่างอื่นจะเกิดขึ้นเองเช่นวิปัสสนาญานในที่นี้หมายถึงอยู่เรามองเห็นคนที่สวยสดงดงามเราจะพิจารณาเองว่าถ้าไม่มีอะไรปกปิดมันจะกายเป็นหน้ารังเกียจมันจะค่อยๆเป็นเอง

 

อ้าวแล้วมายุ่งไรด้วยล่ะ ต่างคนต่างความคิดแค่เสนอแนะความเห็น
เรื่องคนอื่นนี้ยุ่งดีนักเชียว อยู่เฉยๆเป็นหรือป่าว หรืออะไรมันขัดหูขัด
ตาก็ต้องยกมาพูด คนที่เขาปฏิบัติจริงเขาวางใจเป็นกลาง นี่ไม่ เห็น
อะไรไม่ถูกใจ ต่อต้านทันที แล้วอีกอย่างคุณมารู้ที่ผมพิมพ์หรือไง
ว่าผมคิดอะไรกับข้อความคนอื่น ผมไม่ได้คิดอคติด้วยซ้ำ

 

เบื่อยังไงก็อย่าหยุดปฏิบัตินะครับ

นั่งแล้วรู้สึกเบื่อทนไม่ไหวจริงๆก็พัก อาศัยทำอย่างสม่ำเสมอ

น้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อน

อนุโมทนาครับ

 

ผม ว่า คุณ ลอง ฝึก กสิน ก่อน จะดี ม่ะ

แบบ พวก วาโย กสิน ไร งี้ น่ะครับ

นั่ง มอง สายลมไรงี้ ให้ จิตมันสงบ แล้ว ค่อย กำหนดอีกที พยายามอย่าคิดอะไรก่อน

 

หากเกิดอาการ เบื่อ หรือ รำคาญ ท่านไม่ต้องกำหนดรู้ลมในตอนนั้น ให้ท่านกำหนดดูอาการเบื่อหรือรำคาญนั้นแทนการดูลมหายใจว่า สาเหตุมาจากอะไร เพราะเราจะกระทำเพียรเพื่อสร้าง บารมี แล้ว มาร คืออาการเบื่อรำคาญจะมาขัดขว้าง แต่ควรจะเดินจงกรมก่อนการนั้งภาวนาทุกครั้ง จิตจะสงบเร็ว หากไม่นึกคิดจิตก็สงบ ความสงบคือ สงบจากการนึกคิด

 

หาหนังสือที่สร้างแรงบัลดาลใจครับ เช่นประวัติการปฏิบัติของพระ ว่าท่านปฏิบัติมากแค่ไหน จะได้มีกำลังใจ ครับ