เรื่องผีๆ

เรื่องผีๆ

คอลัมน์ ชวนคุยชวนคิด

โดย การะเกต์ ศรีปริญญาศิลป์

ในวันแรกที่ย้ายเข้าบ้านใหม่นั้น ฉันไม่มีอะไรกังวลเลย ออกจะตื่นเต้นกับความแปลกใหม่และรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ มุมนั้นมุมนี้ ถึงกับถ่ายรูปห้องต่างๆ อย่างเห่อจัด เอาขึ้นแกลเลอรี่ออนไลน์อวดเพื่อนฝูงถ้วนหน้า

"บ้านฉันมีต้นยอข้างหน้าด้วยนะ แหม...คุณแม่มีวิสัยทัศน์เสียจริง"

"วิสัยทัศน์ ? ความเชื่อทางโหราศาสตร์นะ เหรอ"

"เปล่า...ฉันชอบกินใบยอไงล่ะ ทำห่อหมกนะอร่อยสุดๆ แกงคั่วก็ได้ เคยลองหรือยัง"

ดูเหมือนจะมีคนส่ายหน้ากันพอสมควร ไม่ได้หรอกฉันเป็นคนบ้านนอก ถนัดกับการปลูกผัก เลี้ยงสัตว์ (หมาแมว) ทำอาหารจากผักสวนครัวรั้วกินได้ นี่เล็งไว้หมดแล้วนะ มีอีกตั้งหลายต้นที่สอยมาทำกับข้าวสบายๆ

เพื่อนบอกว่า "หาบ้านเก่งนะ ดูสิ แสงลงสวยเชียว อยู่ในเมืองแต่ก็เงียบสงบ ดีจัง"

ฉันพยักหน้าอย่างปลาบปลื้ม ที่จริงควรให้เครดิตคุณแม่มากกว่า บ้านหลังนี้ไม่ได้ใหญ่โตอะไรมาก ก่ออิฐถือปูนธรรมดา ตัวบ้านมีสองห้องนอน สองห้องน้ำ ห้องครัวกับห้องนั่งเล่นเชื่อมต่อถึงกัน ฉันถือวิสาสะติดรูปนมที่วาดเองไว้บนผนังทุกด้าน แขกไปใครมาก็ร้องว่า "อุ๊ย ! หื่นจัง" ทำเอาเขินไปตามๆ กัน

ศิลปะจ้า ศิลปะ ฉันต้องคอยอธิบายเพื่อนฝูงเมื่อเห็นทัศนคติผู้คนไม่ดีขึ้นเท่าใดนักจึงหันไปวาดสิ่งที่อยู่ต่ำกว่านม เมื่อเชิญขึ้นบนผนังบ้าง คราวนี้ไม่มีใครคอมเมนต์อะไรอีกเลย กิกิ

แต่แล้ว...สิ่งที่ฉันไม่เคยคิดมาก่อนก็เกิดขึ้น ในคืนแรกของบ้านใหม่นั้นเอง ขณะที่ฉันกำลังนอนเพลินๆ เคลิ้มๆ เวลาราวๆ เที่ยงคืนกว่า คิดว่าน่าจะหลับไปแล้วนะ แต่ก็ยังตื่นๆ อยู่ ทันใดนั้นเองก็รู้สึกว่ามีใครบางคนขึ้นมาอยู่บนเตียงด้วย

อารมณ์ชั่ววูบคิดว่าเป็นเพื่อนที่มานอนเล่นด้วย แต่...

อะจ๊าก !! ฉันทะลึ่งตัวสุดแรง ตาเบิกโพลง เพราะว่าตัวดำๆ ที่ยิ้มเห็นฟันขาวกับแววตาสว่างแวบๆ ที่งับฉันคำหนึ่งบนต้นขา...มะ...มัน...เอ๊ย ! เขา (หรือเธอล่ะ !) ไม่รู้เป็นใคร !

แต่พอลืมตาขึ้นร่างนั้นก็หายไป ทิ้งฉันให้ตกใจตื่นเต็มตากับเสียงหัวใจเต้นตึ้กตั้กๆ

วันต่อมาฉันก็ยังคิดอยู่ว่า เอ...นั่นคงจะเป็นเรื่องฝันไป ไม่มีอะไรหรอกน่า บ้านก็ออกจะดี แต่ฉันไม่ได้ไหว้พระก่อนนอน และไม่ได้ทำบุญขึ้นบ้านใหม่ตามที่หลายคนแนะนำ อืม...ที่ผ่านมาก็ไม่เคยทำนะ

คืนที่สองราวๆ เที่ยงคืนอีกเช่นกัน ฉันก็คิดว่าได้เวลานอนแล้ว ก็หลับไป รู้สึกตัวอีกครั้งใกล้ๆ สว่าง แต่ก็ยังเป็นสภาวะหลับๆ ตื่นๆ ทันใดนั้นประตูห้องน้ำซึ่งอยู่ตรงปลายเตียงพอดีก็เปิดออก...ช้าๆ

...ผู้หญิงคนหนึ่งผิวคล้ำๆ ชะโงกมาดูฉันที่นอนบนเตียงด้วยสีหน้าเรียบๆ เฉยๆ อีกครั้งที่ฉันคิดว่า อ๋อ...พี่คนข้างบ้านคงกำลังทำอะไรสักอย่างกระมัง

อะจ๊าก !! ฉันทะลึ่งลุกรอบสอง...นะ...นี่มันห้องน้ำบ้านฉัน...ผะ...ผนังมันทึบตัน ใครจะเข้ามา

!!!

เพื่อนฝูงที่ได้ยินเรื่องมหัศจรรย์พันลึกนี้ต่างบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า "แกควรทำบุญ ! ทำพิธีเลี้ยงพระก็ได้ ขึ้นบ้านใหม่ทั้งที แถวนี้เป็นประตูเมืองเก่า คงมีอะไรๆ บ้างล่ะ"

ฉันก็ได้แต่ยิ้มแหยๆ แล้วผลัดว่า "โอเคๆ ไว้จะลองทำดู แต่แหม...ผีไม่มีในโลกหรอกน่ะ"

คืนที่ 3 หลอนที่สุดในชีวิต คราวนี้ประมาณตี 1 ใกล้ๆ ตี 2 ได้ ฉันข่มตานอนให้หลับตามปกติเช่นเคย แต่คืนนี้มันยะเยือกๆ ยังไงไม่รู้แหละ แต่ก็ปลอบใจตัวเองว่าขวัญอ่อนไปได้ คนรุ่นใหม่ต้องไม่กลัวผี !

ได้ผลเลยค่ะ ไม่นานเกินรอ เมื่อหลับตาลงสมองจิตใจเข้าสู่สภาวะผ่อนคลาย อะจ๊าก !!! ทีวีค่ะ มันเปิดช่องอะไรมาไม่รู้ มีใบหน้าอลึ่งฉึ่งอยู่เต็มจอ หัวเราะเสียงต่ำๆ ว่า "ระวังตัวไว้เถอะ ไม่เชื่อจะได้เห็นดีกัน ฮ่าๆ"

เจ้าประคุณทูนหัวจ๋า ฉันแทบจะเก็บรูปนมและรูปใต้นมกลับกรุงเทพฯ คิดหัวแทบแตกพลางมือไม้สั่นด่อยๆ ว่า ฉันทำผิดอะไรเหรอผีต้องมาหลอกมาหลอน แค่ 3 คืนแรกเท่านั้น หรือนี่เป็นการต้อนรับน้องใหม่ !?!

เมื่อเล่าเรื่องนี้ให้คุณแม่ฟัง คุณแม่ก็ทำสีหน้าครุ่นคิดนิดๆ แล้วก็บอกว่า "ไม่มีอะไรหรอก จิตคงหวาดไปเอง"

แต่เพื่อนๆ กลับพากันเงียบกริบ แล้วก็ทยอยหายไปทีละคนสองคน ยามชวนให้มาเที่ยวบ้าน เอ่อ และอยู่ค้างกับฉันเถอะนะ

นิทานเรื่องนี้ สอนให้รู้ว่า ผีมีจริงหรือเปล่าไม่รู้ เรื่องที่ฉันเล่าจริงหรือแต่งคุณก็ไม่รู้หรอก แต่ว่า เหอ เหอ...คุณก็กลัวผีใช่มั้ยล่ะ

แต่ว่ากลัวผีก็ยังมีหนทางแก้ไข (อย่านอนคนเดียวก็ช่วยได้มากแล้ว) แต่กลัวใจตัวเองนี่สิ...อุ๊ย ! ด่อยจัง

.......................................

* ด่อย : เป็นภาษาเหนือ หมายถึง อาการสั่นระริกอย่างเร็วแต่ก็ไม่แรง


-----------------------
ที่มา:ประชาชาติธุรกิจ
http://www.matichon.co.th/prachachat/prachachat_detail.php?s_tag=02lif04111249&day=2006/12/11