พุทธพจน์แสดงเหตุที่คนให้ทาน

มีพุทธพจน์แสดงอยู่บ้างดังนี้

๑.บางคนหวังผลจึงให้ มีจิตผูกพันกันจึงให้ หวังจะสะสมจึงให้ คิดว่าเราจากโลกนี้ไปแล้วจะได้กินได้ใช้จึงให้
๒.บางคนให้โดยคิดว่าการให้เป็นการกระทำที่ดี
๓.บางคนให้ด้วยคิดว่าพ่อแม่ ปู่ย่าตายายเคยให้เคยทำมา เราไม่ควรให้สียประเพณีเก่าของวงศ์ตระกูล
๔.บางคนให้ด้วยคิดว่าเราหุงหากินเองได้ คนเหล่านี้หุงหาม่ได้ เมื่อเรายังหุงหาได้ ไม่ควรจะไม่ให้แก่คนที่หุงหาไม่ได้
๕.บางคนให้ด้วยคิดว่าการให้การแจกทานของเรานี้ จะเป็นเหมือนดังมหาฤาษีปางก่อนทั้งหลาย (มุ่งเกียรติ)
๖.บางคนให้ด้วยคิดว่าเมื่อเราให้จิตจะผ่องใส เกิดโสมนัสแช่มชื่นใจ
๗.บางคนให้โดยฐานเป็นอลังการ เป็นบริขารของจิต แต่งจิตให้ดีงาม (ฝึกฝนอบรมจิต)

จะได้ลองลองพิจารณาว่าอยู่ในข้อไหนครับ เวลาผมถามคนนั้นคนนี้ ก็บอกว่าให้เพราะอยากให้ อย่างนี้ก็ถูก
แต่จะได้รู้ด้วยครับว่าทำไมถึงอยากให้

 

ส่วนตัว มองว่าอย่างนี้

๒.บางคนให้โดยคิดว่าการให้เป็นการกระทำที่ดี

๔.บางคนให้ด้วยคิดว่าเราหุงหากินเองได้ คนเหล่านี้หุงหาม่ได้ เมื่อเรายังหุงหาได้ ไม่ควรจะไม่ให้แก่คนที่หุงหาไม่ได้


เวลาให้ทานมักมองแบบนี้ และให้ในจำนวนไม่มาก

 

ข้อ ๔ นี่เหมือนกับการให้ทานกับภิกษุสงฆ์ครับ

อีกหมวดหนึ่ง
๑.ให้เพราะชอบกัน
๒.ให้เพราะโกรธ
๓.ให้เพราะหลง
๔.ให้เพราะกลัว
๕.ให้ด้วยคิดว่าพ่อแม่ ปู่ย่าตายายเคยให้เคยทำมา เราไม่ควรให้สียประเพณีเก่าของวงศ์ตระกูล
๖.ให้เพราะคิดว่าเราให้ทานนี้แล้ว เมื่อตายไปเกิดในสุคติโลกสวรรค์
๗.ให้ด้วยคิดว่าเมื่อเราให้จิตจะผ่องใส เกิดโสมนัสแช่มชื่นใจ
๘.บางคนให้โดยฐานเป็นอลังการ เป็นบริขารของจิต แต่งจิตให้ดีงาม (ฝึกฝนอบรมจิต)

 

2.ให้เพราะโกรธ ไม่ทราบว่าให้แบบประชดหรือเปล่าคะ

ขออนุโมทนาค่ะ

 

การให้ดังกล่าวทั้งหมดเป็นผลให้เกิดในสวรรค์ชั้นต่างกัน เป็นเรื่องจริงที่กล่าวไว้ ขออภัยที่นำแหล่งอ้างอิงมาให้อ่านไม่ได้

 

ให้เพราะโกรธอาจจะแบบรำคาญหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ

 

ขอบคุณสำหรับข้อความดี ๆ แต่จะให้เพราะเหตผลใดก็ตามสิ่งแรกที่มาก่อนคือใจ........
การให้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือ อภัยทาน

 

ให้เพราะละความเป็นตัวเรา เป็นของๆเรา ทั้งๆที่มันก็ไม่ใช่ของเรา มันไม่เที่ยง

ให้แล้วเพื่อลดความยึดมั่นถือมั่น แต่ก็ควรให้อย่างมีสติ หากทุกข์เองภายหลังก็เป็นบาปเพราะเบียดเบียนตัวเองนะครับ