ประสบการณ์ ธรรมะ พระเครื่อง หลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ วัดสะแก จ.อยุธยา

เห็นภาพแล้วปลื้มจริงๆ ขอบคุณท่านธรรมประทีปมากๆครับที่นำมาลงให้ชม

ศรัทธาในองค์หลวงปู่มีแต่จะมากขึ้นมากขึ้น แม้ผมไม่ได้ไปแต่ก็ระลึกถึงท่านตลอด วันนี้เลยไปทำบุญที่วัดมิ่งเมืองแบ่งบุญให้อนุโมทนาครับ

<hr class="hrcolor" size="1" width="100%">

 

ปัจฉิมวาร



จากหนังสือ ตามรอยธรรมย้ำรอยครู

นับแต่ พ.ศ.๒๕๒๗ เป็นต้นมา สุขภาพของหลวงปู่เริ่มแสดงไตรลักษณะให้ปรากฏอย่างชัดเจน สังขารร่างกายของหลวงปู่ซึ่งก่อเกิดมาจากธาตุ ดิน น้ำ ลม ไฟ และมีใจครองเหมือนเราๆท่านๆ เมื่อสังขารผ่านมานานวัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้ามีการใช้งานมากและพักผ่อนน้อยความทรุดโทรมก็ย่อมเกิด เร็วขึ้นกว่าปรกติ กล่าวคือสังขารร่างกายของท่านได้เจ็บป่วย อ่อนเพลียลงไปเป็นลำดับ ในขณะที่บรรดาลูกศิษย์ลูกหาทั้งญาติโยมและบรรพชิตก็หลั่งไหลกันมานมัสการ ท่านเพิ่มขึ้นทุกวัน

ในท้ายที่สุดแห่งชีวิตของ หลวงปู่ดู่ ด้วยปณิธานที่ตั้งไว้ว่า

“สู้แค่ตาย”

ท่านใช้ความอดทนอดกลั้นอย่างสูง แม้บางครั้งจะมีโรคมาเบียดเบียนอย่างหนักท่านก็อุตส่าห์ออกโปรดญาติโยมเป็นปกติ พระที่อุปัฏฐากท่านได้เล่าให้ฟังว่า บางครั้งถึงขนาดที่ท่านต้องพยุงตัวเองขึ้นด้วยอาการสั่นและมีน้ำตาคลอเบ้า ท่านก็ไม่เคยปริปากให้ใครต้องเป็นกังวลเลย

ในปีท้ายๆท่านถูกตรวจพบว่าเป็นโรคลิ้นหัวใจรั่ว แม้นายแพทย์จะขอร้องท่านให้เข้าพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลท่านก็ไม่ยอมไป ท่านเล่าให้ฟังว่า

“แต่ก่อนเราเคยอยากดี เมื่อดีแล้วก็เอาให้หายอยาก
อย่างมากก็สู้แค่ตาย ใครจะเหมือนข้า ข้าบนตัวตาย”

มีบางครั้งได้รับข่าวว่าท่านล้มขณะกำลังลุกเดินออกจากห้องเพื่อออกโปรดญาติ โยมคือประมาณ ๖ นาฬิกาอย่างที่เคยปฏิบัติอยู่ทุกวัน โดยปกติในยามที่สุขภาพของท่านแข็งแรงดีท่านจะเข้าจำวัดประมาณสี่ห้าทุ่ม แต่กว่าจะจำวัดจริง ๆ ประมาณเที่ยงคืนหรือตีหนึ่ง แล้วมาตื่นนอนตอนประมาณตีสาม มาช่วงหลังที่ สุขภาพของท่านไม่แข็งแรงจึงตื่นตอนประมาณตีสี่ถึงตีห้า เสร็จกิจทำวัตรเช้าและกิจธุระส่วนตัวแล้วจึงออกโปรดญาติโยมที่หน้ากุฏิ

ประมาณปลาย ปี พ.ศ. ๒๕๓๒ หลวงปู่ดู่พูดบ่อยครั้งในความหมายว่า ใกล้ถึงเวลาที่ท่านจะละสังขารนี้แล้ว ในช่วงท้ายของชีวิตท่านธรรมที่ถ่ายทอดยิ่งเด่นชัดขึ้น มิใช่ด้วยเทศนาธรรมของท่าน หากแต่เป็นการสอนด้วยการปฏิบัติให้ดู โดยเฉพาะอย่างยิ่งปฏิปทาในเรื่องของความอดทนสมดังที่ พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ได้ประทานไว้ในโอวาทปาฏิโมกข์ว่า

“ขันตี ปรมัง ตโป ตีติกขา ความอดทนเป็นตบะอย่างยิ่ง”

แทบจะไม่มีใครเลยนอกจากโยมอุปัฏฐากใกล้ชิดที่ทราบว่าที่ท่านนั่งรับแขกบน พื้นไม้กระดานแข็งๆ ทุกวันๆ ตั้งแต่ เช้า จรด ค่ำ เป็นระยะเวลานับสิบ ๆ ปี ด้วยอาการยิ้มแย้มแจ่มใส ใครทุกข์ใจมาท่านก็แก้ไขให้ได้รับความสบายใจกลับไป

แต่เบื้องหลังก็คือ ความลำบากทางธาตุขันธ์ของท่าน ที่ท่านไม่เคยปริปากบอกใคร กระทั่งวันหนึ่งโยมอุปัฏฐาก ได้รับการไหว้วานจากท่านให้เดินไปซื้อยาทาแผลให้ท่าน จึงได้มีโอกาสขอดู และได้เห็นแผลที่ก้นท่านซึ่งมีลักษณะแตกซ้ำ ๆ ซาก ๆ ในบริเวณเดิมเป็นที่สลดใจจนไม่อาจกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้

ท่านจึงเป็นครูที่เลิศ สมดังพระพุทธโอวาทที่ว่า สอนเขาอย่างไรพึงปฏิบัติให้ได้อย่างนั้น ดังนั้นธรรมในข้อ “อนัตตา” ซึ่งหลวงปู่ท่านยกไว้เป็นธรรมชั้นเอก ท่านก็ได้ปฏิบัติให้เห็นเป็นที่ประจักษ์แก่สายตาของศิษย์ทั้งหลายแล้วถึงข้อปฏิบัติต่อหลัก อนัตตา ไว้อย่างบริบูรณ์จนแม้ความอาลัยอาวรณ์ในสังขารร่างกายที่จะมาหน่วงเหนี่ยว หรือ สร้างความทุกข์ร้อนแก่จิตใจท่านก็มิได้ปรากฏให้เห็นเลย

 

ในตอนบ่ายของวันก่อนหน้าที่ท่านจะมรณภาพ ขณะที่ท่านกำลังเอนกายพักผ่อนอยู่นั้น ก็มีนายทหารอากาศผู้หนึ่งมากราบนมัสการท่านซึ่งเป็นการมาครั้งแรก หลวงปู่ดู่ได้ลุกขึ้นนั่งต้อนรับด้วยใบหน้าที่สดใส ราศีเปล่งปลั่งเป็นพิเศษ

กระทั่งบรรดาศิษย์ณที่นั่นเห็นผิดสังเกต หลวงปู่แสดงอาการยินดี เหมือนรอคอยบุคคลผู้นี้มานาน ท่านว่า

“ต่อไปนี้ ข้าจะได้หายเจ็บหายไข้เสียที”

ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่า ท่านกำลังโปรดลูกศิษย์คนสุดท้ายของท่าน หลวงปู่ดู่ ท่านได้แนะนำการปฏิบัติพร้อมทั้งให้นั่งปฏิบัติต่อหน้าท่าน ซึ่งเขาก็สามารถปฏิบัติได้ผลเป็นที่น่าพอใจ ท่านย้ำในตอนท้ายว่า

“ข้าขอฝากให้แกไปปฏิบัติต่อ”

ในคืนนั้นก็ได้มีคณะศิษย์มากราบนมัสการท่าน ซึ่งการมาในครั้งนี้ ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนเช่นกันว่า จะเป็นการมาพบกับสังขารธรรมของท่านเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว หลวงปู่ดู่ ได้เล่าให้ศิษย์คณะนี้ฟังด้วยสีหน้าปรกติว่า

“ไม่มีส่วนหนึ่งส่วนใดในร่างกายข้าที่ไม่เจ็บปวดเลย ถ้าเป็นคนอื่นคงเข้าห้อง ไอซียู ไปนานแล้ว”

พร้อมทั้งพูดหนักแน่นว่า “ข้าจะไปแล้วนะ”

ท้ายที่สุดท่านก็เมตตากล่าวย้ำ ให้ทุกคนตั้งอยู่ในความไม่ประมาท

“ถึงอย่างไรก็ ขออย่าได้ทิ้งการปฏิบัติ ก็เหมือนนักมวยขึ้นเวทีแล้วต้องชก อย่า มัวแต่ตั้งท่า เงอะ ๆ งะๆ”

นี้ดุจเป็นปัจฉิมโอวาทแห่งผู้เป็นพระบรมครู ของผู้เป็นศิษย์ทุกคน อันจะไม่สามารถลืมเลือนได้เลย



หลวงปู่ดู่ ได้ละสังขารไปด้วยอาการอันสงบด้วยโรคหัวใจในกุฏิท่าน เมื่อเวลาประมาณ ๕ นาฬิกา ของ วันพุธ ที่ ๑๗ มกราคม พ.ศ.๒๕๓๓ อายุ ๘๕ ปี ๘ เดือน อายุพรรษา ๖๕ พรรษา สังขารธรรมของท่านได้ตั้งบำเพ็ญกุศล โดยมี เจ้า ภาพสวดอภิธรรมเรื่อยมาทุกวันมิได้ขาด ตลอดระยะเวลา ๔๕๙ วัน จนกระทั่ง ได้ รับพระราชทานเพลิงศพเป็นกรณีพิเศษ ในวันเสาร์ ที่ ๒๐ เมษายน ๒๕๓๔



พระคุณเจ้า หลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ ได้อุปสมบทและจำพรรษาอยู่ ณ วัดสะแก มาโดยตลอดจนกระทั่งมรณภาพ ยังความเศร้าโศกและอาลัยแก่ ศิษยานุศิษย์ และ ผู้เคารพรักท่านเป็นอย่างยิ่ง

อุปมาดั่งดวงประทีป ที่เคยให้ความสว่างไสวแก่ศิษยานุศิษย์ได้ดับไป แต่เมตตาธรรมและคำสั่งสอนของท่าน จะยังปรากฏอยู่ในดวงใจของศิษยานุศิษย์และผู้ที่เคารพรักท่านตลอดไป บัดนี้สิ่งที่คงอยู่มิใช่สังขารธรรมของท่าน หากแต่เป็น หลวงปู่ดู่ องค์ แท้ที่ศิษย์ทุกคนจะเข้าถึงท่านได้ด้วยการสร้างคุณงามความดีให้เกิดให้มีขึ้น ที่ตนเองสมดังที่ท่านได้ กล่าวไว้เป็นคติว่า

" ตราบใดก็ตามที่แกยังไม่เห็นความดีในตัว ก็ไม่นับว่าแกรู้จักข้า
แต่ถ้าเมื่อใดที่เริ่มเห็นความดีในตัวแล้วเมื่อนั้น ข้าว่าแกรู้จักข้าดีแล้ว... "



ธรรมทั้งหลายที่ท่านได้พร่ำสอน ทุกวรรคตอนแห่งธรรมที่บรรดาศิษย์ได้น้อมนำมา ปฏิบัติ นั้นก็คือการที่ท่านได้เพาะเมล็ดพันธ์ุแห่งความดีงาม บนดวงใจของศิษย์ทุกคน ซึ่งนับวันจะเติบใหญ่ผลิดอกออกผล เป็นสติ และ ปัญญา บนลำต้นที่แข็งแรง คือ สมาธิ และ บนพื้นดินที่มั่นคงแน่นหนา คือ ศีล สมดัง เจตนารมณ์ ที่ท่านได้ทุ่มเททั้งชีวิตด้วย เมตตาธรรม อันยิ่งอันจักหาได้ยาก ทั้งในอดีต ปัจจุบัน และ อนาคต . . .

 

เหรียญเปิดโลกที่วัดคงไม่มีแล้วครับ
ส่วนมากจะหากันจากร้านพระที่เชื่อถือได้ครับ

โอ้โห ประทานพรเนื้อผงราคาเป็นพันแล้วหรือครับ ฝังพลอยหรือเปล่าครับ ราคาแรงจริงๆ เมื่อปีก่อนองค์ละ 300 - 400 บ.เองครับ

อีกหนึ่งเหรียญเก๊ยอดนิยมเลยครับพิมพ์ที่คุณเช่ามาเก๊ดูง่ายสุดๆ จะเช่าคราวหน้าคราวหลังต้องระัวังครับ

 

อนุโมทนาสาธุครับ

อนุโมทนาบุญด้วยครับ

ขอให้สมความปราถนาทุกประการครับ

 

19/01/54

เมื่อคืนไปตักบาตรเที่ยงคืน "เป็งปุ๊ด" มาครับ แบ่งบุญให้ทุกท่านนะครับ







ชมภาพเพิ่มเติมที่ link นี้นะครับ
"เป็งปุ๊ด" ด้วยคน !