ถ้า... คุณมีเวลาเหลืออีกหนึ่งเดือนก่อนที่จะเกิดภัยพิบัติ คุณตั้งใจจะทำอะไร

สักนิดนะคะ...

เพื่อนๆ ที่อยู่ในเว็บพลังจิต โดยเฉพาะห้องภัยพิบัตินี้... ส่วนใหญ่มีพื้นในเรื่องการปฏิบัติธรรมกันมาแล้ว... หลายๆ คนปฏิบัติได้ดีมากๆด้วย... กราบโมทนาด้วยค่ะ...

แต่สำหรับที่ลงหนังสือพิมพ์นี่... คนส่วนใหญ่ที่ได้อ่าน... อาจยังไม่คุ้นเคยกับการปฏิบัติธรรมสักเท่าไหร่... บางคนอาจยังไม่เข้าใจพื้นฐานจริงๆ... แต่ก็คงมีไม่น้อยที่ปฏิบัติธรรมอย่างจริงจัง และเข้าใจธรรมะอย่างลึกซึ้ง...

ธรแค่หวังว่า... บทความเหล่านี้จะช่วยสะกิดเตือนให้คนหันมาสนใจธรรมะ สนใจปฏิบัติธรรม สนใจกับการหาทางออกจากวงเวียนแห่งความทุกข์ เพื่อเข้าสู่ดินแดนพระนิพพาน... หวังอยากให้ทุกดวงจิตมีความสุข มีแต่ความปรารถนาดีอย่างจริงใจให้แก่กัน...

พระรักษาทุกท่านค่ะ...

 

ถ้าธรมีเวลาเหลือแค่เดือนเดียว... (จริงๆ ตอนนี้ ธรคิดเสมอเลยว่า เราจะมีเวลาพอที่จะอยู่ไปถึงเย็นวันนี้รึเปล่าน๊า... พอจะนออน ก็คิดอีก ว่าเอ พรุ่งนี้ เรายังจะได้ลืมตาตื่นขึ้นมารึเปล่าหนอ... เอาเถอะ ช่างมัน... จะตายตอนไหนก็ช่างมัน...)

ไม่ว่าธรจะมีเวลาเหลืออีกนานแค่ไหนบนโลกใบนี้ ในชาตินี้... ธรก็อยากที่จะเผยแพร่ธรรมะแห่งองค์พระผู้มีพระภาคเจ้าท่านให้ได้มากที่สุด ให้ทุกดวงจิตได้รับรู้ว่า ของที่ประเสริฐที่สุดในสังสารวัฏนี้ ยังมีอยู่... ไม่ได้เสื่อมลงไป ตามดวงจิตที่ยังต้องเวียนว่ายตายเกิดอยู่...

วันนี้ จึงขอนำคำสอนของสมเด็จพระสังฆราชมาให้ได้อ่านกันค่ะ...

สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราชฯ ทรงสอนว่า...


บารมี คือ กรรมดี
อาสวะ คือ กรรมชั่ว

ทุกอย่างที่ทำ แล้วดี
คือ กรรมดี

การทำความดีทุกอย่าง คือ การสร้างบารมี

ทุกความดีที่เราทำ ไม่ว่าจะเล็กน้อยแค่ไหนมันจะสะสมกลายเป็นบารมีทั้งหมด

แต่คนส่วนใหญ่ขาดปัญญาพื้นฐานในตัวเอง
หรือถึงจะไม่ขาด... ก็พร้อมจะยอมแพ้ให้กับกิเลส

ก็กลายเป็นการยิ่งสะสมอาสวะกิเลสมากขึ้นๆ

การจะทำความดี คือ การมีสติคอยระมัดระวังกายใจให้อยู่ในศีล
ในธรรม

 

สำหรับลงวันที่ 16 มีค 54


เรื่อง : ภัยพิบัติ


เมื่อวันพุธที่แล้วได้พูดถึงวิธีการปฏิบัติธรรมแบบง่ายๆ ในชีวิตประจำวันไปบ้างแล้ว... แต่รู้สึกว่าจะง่ายเฉพาะสำหรับคนที่พอจะมีพื้นในเรื่องของการปฏิบัติธรรมมาบ้างแล้วเท่านั้น... จริงๆ ช่วงแรกนี้ตั้งใจจะคุยเรื่องเกี่ยวกับการสร้างบารมีในแบบต่างๆ รวมถึงการปฏิบัติธรรมตั้งแต่ระดับพื้นฐานที่ควรทราบก่อน... แต่คงต้องเอาไว้ก่อนเพราะมีเหตุการณ์ที่ก่อให้ประชาชนทั่วทุกมุมโลกเกิดความตระหนกตกใจ เสียขวัญ และนำมาซึ่งความเศร้าสลดเสียใจ...


ขอแสดงความเสียใจกับทุกๆ ท่านที่เกิดความสูญเสีย ไม่ว่าจะเป็นชีวิตของบุคคลที่ท่านรัก ทรัพย์สินที่ท่านหวงแหน และอื่นๆ อีกมากมายในเหตุการณ์ภัยธรรมชาติที่เกิดขึ้นทั้งในประเทศญี่ปุ่นและทั่วทุกมุมโลกที่ผ่านมาทั้งหมด... เสียใจด้วยจริงๆ ค่ะ


จริงๆ แล้วผู้เขียนก็เป็นเพียงหนึ่งในกลุ่มคนมากมายที่ศึกษาและปฏิบัติธรรม... และหนทางที่จะเดินเข้าสู่พระนิพพานนั้นก็ยังอยู่อีกยาวไกลนัก... โชคดีที่ชาตินี้ได้เกิดมาพบพระพุทธศาสนา อีกทั้งได้เกิดมาบนผืนแผ่นดินถิ่นประเทศที่มีองค์พระประมุขสูงสุดเป็นพระโพธิสัตว์ที่เปี่ยมล้นไปด้วยพระบารมี... บารมีทั้งทางโลกและทางธรรม... หากแม้นว่าหลักการดำเนินชีวิตแบบเศรษฐกิจพอเพียงของพระองค์ท่านได้รับการยอมรับและนำไปปฏิบัติอย่างจริงจังกันอย่างกว้างขวางทั่วโลกแล้ว... ผู้เขียนเชื่อแน่ว่าภัยธรรมชาติและภัยพิบัติที่รุนแรงทั้งหลายในโลกนี้คงไม่เกิดขึ้นเร็วเช่นนี้แน่... แต่นั่นก็คือ “กรรม”


“กรรม” คือ การกระทำ ถ้าทำดี ก็คือกุศลกรรม ถ้าทำไม่ดี ก็คืออกุศลกรรม ซึ่งคนส่วนใหญ่มักชอบที่จะรับแต่ผลของกุศลกรรมที่ทำ แต่ผลจากอกุศลกรรมที่เกิดขึ้น...มีน้อยคนนักที่จะยอมรับว่าตัวเองเป็นผู้ก่อขึ้น...
รัก โลภ โกรธ หลง... เป็นกิเลสที่ชักนำให้คนสร้างกรรม... สิ่งเหล่านี้ไม่ว่าเราจะชอบมันหรือไม่ก็ตาม มันก็มีอยู่ในดวงจิตทุกดวงของทุกชีวิตที่เกิดมา... มันคือ ธรรมชาติ คือความธรรมดาที่มีอยู่ เป็นอยู่ในตัวตนของพวกเราทุกคน ตราบใดที่เรายังเวียนว่ายตายเกิดอยู่ในวัฏสงสารนี้... เพียงแต่ว่าจะมีมากหรือน้อยเท่านั้นเอง... แต่ละคนจะมีความยับยั้งชั่งใจมากน้อยแค่ไหน... ถ้ามีพอดีๆ ก็คงไม่สร้างความเดือดร้อนให้ตัวเอง ครอบครัว สังคม และโลกที่เราอยู่กันมากนัก... แต่ถ้ามีมาก หรือน้อยเกินไป... เมื่อนั้นความเดือดร้อนแสนสาหัสมาเยือนแน่...


ด้วยเทคโนโลยีสมัยใหม่ วิถีชีวิตที่มีแต่การแข่งขัน คนที่เกิดและอยู่รอดมีมากกว่าคนตาย ทรัพยากรทั้งที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติและที่เกิดขึ้นจากการคิดค้นประดิษฐ์สร้างสรรค์ของมนุษย์มีจำนวนจำกัด... พอเพียงสำหรับแค่คนบางกลุ่มเท่านั้น... พื้นที่สำหรับอยู่อาศัย ที่เหมาะแก่การดำรงชีพ มีอยู่อย่างจำกัด และอื่นๆ อีกมากมาย... สาเหตุต่างๆ เหล่านี้รวมกับกิเลสของมนุษย์ที่มีอยู่มากมายจนไม่รู้จักว่า “พอ” และ ”อยู่แบบพอเพียง” นั้นเป็นอย่างไร


ผลที่ตามมา คือ จิตใจของมนุษย์ส่วนใหญ่ เร่าร้อนมากขึ้น ในขณะที่บรรยากาศของโลกเองก็ร้อนระอุจนแทบจะระเบิด... ความร้อนทั้งทางโลกและทางธรรมที่ส่งผลกระทบกลับไปกลับมาอย่างต่อเนื่องและกระจายลุกลามสืบต่อกันไปอย่างไม่หยุดยั้งนี้ ก่อความวิบัติใหญ่หลวงให้เกิดขึ้นกับทุกชีวิตบนโลกใบนี้... ที่สำคัญ...กว่าที่คนส่วนใหญ่จะยอมรับในผลที่ตนเองกระทำ หรือแค่เริ่มเรียนรู้ที่จะยอมรับมัน... ไม่ต้องคิดไปไกลถึงขั้นที่ว่า จะยอมเปลี่ยนความคิดและการกระทำของตัวเองเพื่อสิ่งที่ดีกว่าหรือไม่... ทุกอย่างก็มักจะสาย หรือเกือบๆ จะสายเกินแก้เสียแล้ว... ดังนั้นจะเห็นได้ว่า ภัยที่เกิดขึ้นจึงมีทั้งภัยที่เกิดจากธรรมชาติ และภัยที่เกิดจากมนุษย์


เชื่อเหลือเกินว่าผู้อ่านเกือบจะทุกท่านเคยได้ยินได้ฟังเรื่องราวที่เกี่ยวกับคำทำนาย คำพยากรณ์ คำเตือนในเรื่องภัยพิบัติทั้งหลายมาบ้างแล้วไม่ว่าจะจากนักพยากรณ์ชื่อดังอย่าง นอสตราดามูส ปฏิทินชาวมายา นักวิทยาศาสตร์-นักวิชาการทั้งหลาย หรือแม้แต่คำพยากรณ์ที่ปรากฏอยู่ในหนังสือคำสอนของหลากหลายศาสนา และเชื้อชาติ...


เมื่อปลายปีที่แล้ว... ผู้เขียนโชคดีได้เป็นส่วนหนึ่งของทีมผู้จัดงานสัมมนาเรื่อง “เจาะลึกภัยพิบัติ... พลิกวิกฤติให้เป็นทางรอด” ซึ่งได้รับความร่วมมือจาก 4 องค์กรหลักในการจัดงาน คือ หนังสือพิมพ์เดลินิวส์ มหาวิทยาลัยศรีปทุม เว็บไซด์พลังจิตดอทคอม และมูลนิธิสภาเตือนภัยพิบัติแห่งชาติ... ในงานมีผู้ทรงคุณวุฒิให้เกียรติรับเชิญมาเป็นวิทยากร อาทิเช่น ดร.สมิทธ ธรรมสโรช, ดร.อาจอง ชุมสาย ณ อยูธยา, ดร.ก้องภพ อยู่เย็น และอีกมากมายหลายท่าน...


ทุกท่านแนะนำและชี้ให้ผู้เข้าร่วมฟังการอภิปรายนับพันคนได้ตระหนักว่า “ภัย” โดยเฉพาะภัยธรรมชาติที่มนุษย์เรากำลังประสบกันอยู่นี้ ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น หรือแค่นำมากล่าวกันลอยๆ อีกต่อไปแล้ว... ทุกคนควรช่วยกันเฝ้าระวัง เตรียมความพร้อมสำหรับตัวเองและครอบครัวเท่าที่จะเป็นไปได้... เพราะภัยธรรมชาติ ณ ขณะนี้สามารถเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา...


คงมีหลายคนสงสัยว่าถ้าเป็นเช่นนั้นจริง... พวกเราซึ่งเป็นคนธรรมดาๆนี่จะช่วยไม่ให้ภัยมันเกิดขึ้นได้อย่างนั้นหรือ.. คำตอบนั้นคงไม่มีใครกล้าที่จะยืนยันได้... แต่ผู้เขียนเชื่อมั่นว่า ผลเกิดจากเหตุ... เหตุอยู่ตรงไหน แก้ที่ตรงนั้น... และสาเหตุของภัยต่างๆ เหล่านี้ก็อยู่ที่ดวงจิตของพวกเราทุกคนนั่นแหละ... ถึงแม้พวกเราจะไม่สามารถไประงับยับยั้งไม่ให้ภัยธรรมชาติเกิดขึ้นได้... แต่อย่างน้อยก็น่าจะชะลอหรือผ่อนความรุนแรงของภัยที่เกิดจากมนุษย์โดยตรงได้...


หยุดการทะเลาะเบาะแว้ง หยุดการโกงกินคอรัปชั่น หยุดกระทำการรุนแรงต่อผู้อื่นไม่ว่าจะเป็นทางกาย ทางวาจา หรือทางใจ หยุดความคิดที่จะต้องดีกว่า เก่งกว่า เด่นกว่าคนอื่น... รู้จักขอโทษ-ขอขมากรรมเวลาที่เราทำผิด รู้จักให้อภัย ให้อโหสิกรรมไม่เอาแต่เคียดแค้นชิงชัง-อาฆาตพยาบาทเวลาที่ผู้อื่นทำไม่ดี พูดไม่ดีกับเรา รู้จักขอบคุณและสำนึกในคุณงามความดีที่ผู้อื่นช่วยเหลือเรา รู้จักที่จะช่วยเหลือหรือเป็นผู้ให้บ้างเมื่อเห็นคนอื่นเดือดร้อน รู้จักที่จะกตัญญูกตเวทีต่อบุพการีผู้ให้กำเนิดเรา-ครูบาอาจารย์ที่สอนสั่งให้เราเป็นคนดี รู้จักที่จะแผ่เมตตา ส่งความปรารถนาดีให้ทุกชีวิตรอบข้างของเราบ้าง..


ถ้าร่วมแรงร่วมใจกันทำแต่สิ่งดีๆ... ส่งแต่ความรู้สึกดีๆ ให้กัน... คลื่นความดีเหล่านั้นจะรวมตัวกันเป็นพลังงานที่ยิ่งใหญ่... ซึ่งสามารถที่จะบรรเทาความรุ่มร้อนที่ห่อหุ้มโลกใบนี้ของเราให้เบาบางลงได้... มาช่วยกันนะคะ


ชนินทร Email :chdhorn@gmail.com

 

กราบโมทนากับทุกๆ ท่านด้วยค่ะ...

สำหรับธร... ณ ขณะนี้ ถ้าจะต้องตาย ธรก็ไม่เสียดายเลย...

ธรได้พบซึ่งพระพุทธศาสนา... ได้รู้ว่าการมีชีวิตอยู่เพื่อผู้อื่นนั้นมีค่า มีความหมายมากแค่ไหน... ได้พบเพื่อน ได้มีกัลยาณมิตรที่ตั้งใจทำความดี เพื่อพระพุทธศาสนา เพื่อดวงจิตดวงอื่นเช่นเดียวกัน...

หวังให้คนที่เรารัก และรักเรา รวมทั้งสรรพชีวิต สรรพดวงจิตทั้งหลายมีความสุขกายสุขใจ ได้พบซึ่งทางที่จะหลุดพ้นออกจากห้วงแห่งความทุกข์นี้...

ดีใจ และยินดีอย่างยิ่งค่ะ... ที่ได้พบ ได้รู้จัก หรือแม้เพียงมีความคิดดีๆ ร่วมกันกับทุกท่าน....

กราบโมทนากับทุกๆ ท่านด้วยใจจริงค่ะ

ชนินทร

 

สวัสดีค่ะ

รู้สึกว่าตั้งแต่มีภัยธรรมชาติที่เกิดขึ้นที่ประเทศญี่ปุ่นที่ผ่านมา... มาจนถึงขณะนี้ที่มีภัยธรรมชาติมากมายเกิดขึ้นกับประเทศไทยเราเอง...

มีคนตื่นตัว และให้ความสนใจกับเรื่องภัยพิบัติกันมากขึ้น... ซึ่งก็เป็นเรื่องดีที่ทุกคนตั้งอยู่ในความไม่ประมาท...

สำหรับธร... สิ่งที่ธรพอจะทำได้ ก็คงเป็นการคอยเฝ้าติดตามข่าวต่างๆ... ในขณะเดียวกัน ก็ไม่ทิ้งการปฏิบัติธรรม (เพราะไม่ว่าจะปฏิบัติยังไง... ความเลวของตัวเองยังไม่ยอมลดน้อยถอยลงสักที... นึกว่าจะดีจะดี.. อ้าว... อะไรอีกล่ะเนี่ย... มีตัวใหม่ ไม่ก้เพื่อนเก่ามาเยือนอีกแล้ว... เวรกรรม)... และอีกอย่างที่กำลังพยายามทำอยู่ คือ อยากให้คนอื่นๆ หันมาสนใจฝึกจิตปฏิบัติธรรมกันบ้าง...

เผื่อเวลาภัยมา... จะได้มีสติพอที่จะจัดการอะไรรอบตัวตัวเองบ้าง...

แต่จะว่าไป.. มรณะภัยจะมาเยือนเราเมื่อไหร่ก็สุดรู้... ไม่ต้องรอภัยใหญ่มา... เราอาจจะหมดลมเสียตั้งแต่ตอนนี้ก็เป็นได้...

ตายแล้วจะไปไหนกันดี...

คิดกันไว้บ้างรึยังคะ... ^___^