ถ้าไม่ลองก้าวขา ก็ไม่รู้ว่าตัวเองวิ่งได้

ถ้าไม่ลองก้าวขา ก็ไม่รู้ว่าตัวเองวิ่งได้

บางครั้ง….
คนเราก็ต้องการที่สงบๆ เพื่อคุยกับตัวเอง
และบางครั้ง…เราก็ต้องลองอยู่กับตัวเองนิ่งๆ
เพื่อการเรียนรู้ที่จะค้นพบตัวตนบางอย่างของเรา

แต่ในบางเวลา…
การเคลื่อนไหว…ก็ไม่ได้หมายถึงว่า…ใจไม่นิ่ง
ตราบใดที่ใจยังอยู่กับตัว และเรายังสามารถควบคุมตัวเองได้
การก้าวเท้าออกไปนอกบ้าน…
ก็อาจจะเปิดมุมมองใหม่เข้ามาในใจ
และขุดตัวตนบางอย่างที่ฝังอยู่ลึกๆ ในตัวเราออกมาให้เห็น

ถ้าไม่ออกไปเห็นโลกบ้าง
ถ้าไม่ลองมองดูใครบ้าง
ก็ไม่มีวันรู้ความคิดของตัวเอง…

การได้พบเจอผู้คนตามสถานที่ต่างๆ
จึงมิใช่แค่การเรียนรู้ความเป็นไปของสังคมเท่านั้น
แต่กลับเป็นการเรียนรู้ตัวเอง…
จากการนำตัวเองไปปะทะกับโลกภายนอก
เราจะปกป้องตัวเองอย่างไร…
เราจะปฏิบัติกับโลกภายนอกอย่างไร
เราจะเอาตัวรอดได้ไหม

ถ้าไม่ลองก้าวขา…ก็ไม่รู้ว่าตัวเองวิ่งได
นั่นคงเป็นสัญญาณที่บอกให้เรารู้ว่า…
นอกจากเราจะสามารถค้นหาตัวเองจากความสงบแล้ว
เรายังสามารถค้นพบตัวเองจากความวุ่นวานได้ด้วย

ทุกอย่างต้องผ่านการฝึกฝน ให้ชำนิชำนาญ
เรื่องบางอย่างที่คิดไว้ เมื่อถึงเวลาจริงๆแล้วอาจจะ
ไม่เป็นอย่างที่เราหวังเลยก็ได้ เพราะเราไม่ชิน ไม่คุ้น ไม่เคย กับมัน
แต่ถ้าเราได้ผ่านการฝึกฝนตนเอง จนจิตใจเราแข็งแกร่งแล้ว
ก็เหมือนกับเราได้เตรียมตัวพร้อมรู้อยู่เสมอ

ความทุกข์มันก็เหมือนกัน แต่แตกต่างกันตรงเรื่องราวของแต่ละบุุคคล
จะประสบพบเจอมาในรูปแบบใดก็ตามแต่ละบุคคลนั้น
ที่ทำให้เกิดทุกข์มากน้อยเพียงใดแค่นั้น
ยิ่งถือนาน ก็ยิ่งหนักนาน
ลองฝึกหัดเรียนรู้ที่ จะลองปล่อย ลองวาง ดูบ้างหรือยัง
ไอที่เค้าว่ามัน เบา สบายๆ กลางมันเป็นยังไง

คนเรามันต้องผ่านร้อนผ่านหนาวบ้างเป็นเรื่องปกติ
ถ้าเราไม่เคยผ่านร้อนผ่านหนาว หรือไม่ผ่านอะไรมาเลย ก็ไม่รู้อะไรเลย
ใครๆเค้าก็ผ่านปัญหาทุกข์ร้อนใจกันมาทั้งนั้นและ

ขอให้กำลังใจกับคนที่เริ่มทำ และที่คิดจะเริ่มต้น

 

เห็นด้วยนะโยม
เมื่อครั้งที่ออกเดินจาริกได้พบหลวงพ่อท่านหนึ่งแถวนครนายกท่านสอนอาตมาว่า "การที่เราได้ออกเดินหาประสบการณ์จริง ย่อมนำมาซึ่งการวิจัย ความรู้สึกนึกคิด ของเราเองได้ เพราะได้เปลี่ยนสถานที่ แต่ถ้าอยู่แต่ที่เดิม สภาพแวดล้อมเดิมก็ต้องเตรียมตัวจมดิ่งไปกับกิเลสที่เราคุ้นเคยและไม่อยากจากความสบายไปไหน" อาตมาจึงมานั่งวิจัยคำสอนของท่านจึงได้ข้อสรุปว่าพระอริยะสงฆ์สาวกที่ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบแล้ว เมื่อได้มรรคผลแล้วท่านจึงกลับมาสงเคราะห์ญาติธรรมตามหัวเมืองต่างๆในภายหลัง ตั้งแต่ครั้งพุทธกาลจนถึงทุกวันนี้เลยนะ
ที่ตัดสินใจมาบวชก็เพราะเหตุนี้แหละ ดั่งพุทธพจน์ที่ว่า "ระยะทางไกลแค่ไหนก็แล้วแต่ถ้าเราตัดสินออกเดินเพียงก้าวเดียวก็แสดงว่าเราเข้าไกล้เปาหมายอีกหนึ่งก้าวแล้ว" มาตอนหลังสุภาษิตจีนก็เลียนแบบคล้ายกัน "ทางหมื่นลี้ต้องเริ่มที่ก้าวแรกก่อน"

อนุโมทนาบุญด้วยนะโยม
ญาติธรรม

 

ปกติวิสัย ชอบคุยกับตัวเอง มากกว่าคุยกับคนอื่นอยู่แล้ว ในระหว่างวันอยู่กับตัวเองแทบจะ24ชั่วโมง... ขออนุโมทนา กับบทความดีๆ อ่านแล้วมีกำลังใจเยอะเลย

"ปล่อยวางซ่ะบ้าง ทุกอย่างจะโอ.เค"

 

อนุโมทนาบุญด้วยค่ะ ตัวฉันเองนั้นชอบอยู่คนเดียวเหมือนกันเพราะฉันรับไม่ได้กับคนที่ชอบนินทาผู้อื่น จนฉันได้รู้ว่าตัวฉันเองต่างหากที่ปล่อยวางไม่ได้เก็บคำพูดคนอื่นมาใส่ใจ
ขอบคุณสำหรับข้อความดีๆนะค่ะ