Conversation with God [สนทนากับพระเจ้า]

ชอบๆ You will always be a part, because we are never apart.

 

เพิ่งจะได้หนังสือนี้มาโดยสั่งซื้อทางไปรษณีย์ (เล่ม 1 ,2)
เพราะไปหาดูตามร้านหนังสือไม่มีจำหน่าย
น่าอ่านมากแต่ยังอ่านไม่จบค่ะ

 

เมื่อหลายๆปีก่อน ได้อ่านเทพพจนา ของอาจารย์สุวินัย
รู้สึกดีกับหนังสือเล่มนี้มาก ท่านบอกได้เค้าโครงมากจาก Conversation with god
ก็รอคอยว่า แปลเมื่อไหร่จะต้องอ่านให้ได้

แต่ตอนนี้สายตาเริ่มรับตัวอักษรเยอะๆไม่ไหวแล้ว
เลยได้แต่ตามอ่านเท่าที่มีผู้ใจดียกมาลงในเน็ตเป็นตอนๆไป

ขอบคุณผู้ใจดีทุกๆคน ถึงจะไม่รู้จักกัน
แต่บางส่วนของเรา หรือส่วนใดส่วนหนึ่งของเรา
คงเป็นครอบครัวเดียวกันนะคะ

 

ตอนที่เห็นกระทู้นี้ครั้งแรก เข้ามาอ่านแล้วสั่งซื้อทางอินเทอร์เนตเลยค่ะ แต่ไม่มีเล่ม 2 กับ 3 ไม่ทราบว่าจะหาซื้อได้จากไหนคะ สนใจมากๆค่ะ

 

ภาคภาษาไทยสำนักพิมพ์นี้แปลอยู่ครับ OhMyGod Publishing
รอภาค 3 มานานแล้ว

แต่ถ้าอ่านภาษาอังกฤษได้ เคยเห็นที่ร้าน kinokuniya ที่สยามพารากอนครับ อยู่แถวๆ หมวดศาสนา อยู่ใกล้ๆ หมวด new age ซึ่งจะมีหนังสือเล่มอื่นของคนเขียน conversation with god ด้วยครับ

 

แต่หากเธอรู้ว่าเธอคือใคร
รู้ว่าเธอคือสิ่งมีชีวิตที่พิเศษสุด
ดีเลิศ สมบูรณ์ ที่สุดเท่าที่พระเจ้าเคยสร้างขึ้นละก็ เธอจะไม่หวาดกลัวเลย
เพราะใครกันจะปฏิเสธสิ่งที่สมบูรณ์มหัศจรรย์อย่างนั้นได้
กระทั่งพระเจ้ายังไม่พบข้อบกพร่องนั้นเลย

แต่เธอไม่รู้ว่าตัวเองคือใครและเฝ้่าคิดว่าตัวเธอเองนั้นต่ำต้อยที่สุด
เธอรับเอาความคิดเรื่องความกระจ้อยร่อยของตัวเองแทนความดีเลิศมหัศจรรย์มาจากไหน
ก็จากผู้ที่นำคำสอนของพวกเขาไปใช้กับทุกเรื่องนั่นแหละ จากพ่อและแม่ของเธอ

นี่คือผู้ทีรักเธอมากที่สุด ทำไมเขาถึงกล่าวเท็จกับเธอเล่า
ก็พวกเขาไม่ได้บอกเธอหรือว่าเธอมีสิ่งนี้มากไปหรือยังขาดสิ่งนี้อยู่
ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกหรือว่าพวกเขาเพียงแค่เห็นแต่ไม่ได้รับฟังเธอเลย
พวกเขาไม่ได้ตะคอกใส่เธอขณะเธอกำลังเล่นสนุกหรือ
ไม่ใช่พวกเขาหรอกหรือที่บอกให้เธอทิ้งจินตนาการเพริศแพร้วบางเรื่องเสีย?

พ่อแม่นั่นเองที่สอนว่าความรักนั้นมีเงื่อนไข
เธอรู้สึกถึงเงื่อนไขของพวกเขาหลายต่อหลายครั้ง
ประสบการณ์นี้เองที่เธอนำไปใช้ในสัมพันธ์รักของตน
และยังเป็นประสบการณ์ ที่เธอนำมาใช้กับฉันด้วย

(จากตอนหนึ่งของหนังสือ สนทนากับพระเจ้า เล่ม1 หน้า 48-49)

ความคิดเห็นส่วนตัว ถึงอย่างไรพ่อแม่ก็เป็นผู้มีพระคุณสูงสุด เราเองก็เป็นทั้ง
ลูกของแม่ และเป็นแม่ของลูก เราก็เคยทำผิดกับลูกบ้างด้วยความไม่รู้ด้วยความเคยชิน

ขอขอบคุณผู้ที่เคยแนะนำสิ่งดีๆ ทั้งหลายเหล่านี้

แต่นิพพานก็เป็นเป้าหมายสูงสุด
เหมือนจะเคยมีใครบอกว่า คุณต้องค้นหาตัวตนให้เจอก่อนจนสุดทางถึงจะพบว่า ไม่มีตัวตนนั่นแหละ

อาณาปาณสติการหายใจที่ดับทุกข์ได้

 

mamboo มีคำถามล่ะค่ะ ??

เป็นคำถามที่.. อ่านหนังสือเล่มไหน หรือ นั่งทำใจนิ่งๆหาคำตอบเอง ก็ยัง ตอบไม่ได้ จนทุกวันนี้

mamboo สงสัยว่า..

ทำไมพวกเรา ต้องมีตัวตนอยู่ด้วยอ่ะ ?? >< ทำไม ทุกสิ่งทุกอย่าง ถึงไม่เป็นความว่างเปล่า?? >< ทำไมจะต้อง มีอยู่ เป็นอยู่ ด้วยอ่ะ ?? ><

อ่านหนังสือมาหลายเล่ม ศึกษามาหลายศาสตร์ ก็ยังหาคำตอบไม่ได้.. ทุกๆท่าน ตอบแบบ อ้อมค้อม.. คำตอบง่ายๆ แต่ร่ายยาวๆ แล้วสรุป ก็ไม่มีคำตอบสำหรับคำถามเหล่านี้อยู่ดี

แปลกเนอะ ^_^

 

มีอีกอย่าง ที่อยากให้สังเกตุ!

พระเจ้า, พระพุทธเจ้า, พระอรหันต์ พวกท่านทั้งหลายเหล่านี้ ล้วนมีดวงจิตที่ไม่ขึ้นต่อเวลา ไม่ขึ้นต่อมิติ..

คำถามคือ??

แค่ ท่านทั้งหลายเหล่านี้ ผู้ใดผู้หนึ่ง เพียงแค่ผู้หนึ่ง มาปรากฏตัว ให้ชาวโลกได้เห็น แล้วแค่บอกว่า ให้ทำความดี

ง่ายๆแค่นี้ mamboo เชื่อว่า คนทั้งโลก ก็จะกลายเป็นคนดี

แต่คำถามคือ??

ทำไม พวกท่านผู้ประเสริฐทั้งหลายเหล่านี้ ถึงไม่ทำเช่นนั้น??

mamboo เคยลองนั่งนิ่งๆ ทำจิตใจให้เงียบๆ แล้วลองคิดดูสิ่ >< ว่าทำไม ท่านผู้ประเสริฐทั้งหลายเหล่านั้น ถึง.. ไม่ทำเช่นนั้น??

mamboo ยังไม่ได้คำตอบที่แน่นอน..

แต่.. มันมีเหตุผลแน่นอน.. เพราะ.. ทุกสิ่งทุกอย่าง มันต้องเป็น แบบนี้ แบบนี้ น่ะสิ่คะ

--------

พวกเรา ทุกคน แทบจะทุกสิ่งทุกอย่าง ถูกโยงใยกัน เป็นสิ่งๆเดียว พวกเรามาจากที่เดียวกัน เป็นสิ่งๆเดียวกัน และพวกเรา ก็กำลัง "หลอกตัวเอง"

บางที mamboo ก็มองเห็นนะ.. mamboo มองเห็น ผู้ชายตัวอ้วนๆพุงย้วยๆกำลังนอนหัวเราะเยาะทุกๆสิ่งทุกๆอย่าง..

มันทำให้ mamboo รู้สึกว่า.. พวกเราเป็นแค่.. "ของเล่น"

แล้ว mamboo ก็นึกถึง คำพูดของพระพุทธเจ้า ที่สอนไว้ว่า "ตนแล เป็นที่พึ่งแห่งตน" และพระองค์สอนให้พวกเรา กตัญญูต่อ "บิดามารดา" เพราะในจักรวาลนี้ ทุกๆมิติ ทุกๆสรรพสิ่ง นอกจาก "พ่อแม่" และ "ตัวเราเอง" ก็ไม่มีใครช่วยเราได้แล้วแหละ

เพราะสิ่งที่อยู่ สูงสุด.. กำลังนั่งตีพุงแล้วหัวเราะเยาะพวกเราอยู่ และเราต้องพ้นจากสิ่งเหล่านี้ ด้วยตัวของเราเองเท่านั้น! (อันนี้ความเห็นส่วนตัวนะคะ ^^)

 

คุณ mamboo ครับ ตามความเห็นของผมเช่นกัน

การเห็นว่าพระเจ้าเป็นผู้ชายอ้วนๆ เป็นการ "ทำให้เป็นเหมือนที่เราเป็น (คน)"

แต่พระเจ้าไม่มีร่างกายของท่านเองครับ

อ่านหนังสือเล่มนี้แล้วจะเข้าใจว่า พระเจ้าไม่ได้ทำอะไรเลยครับ ท่านเฝ้าดู และ "คอยให้ความช่วยเหลือ"

เรื่องดีไม่ดีทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับเรา เป็นผลของการกระทำของเราเองครับ ท่านไม่ได้ลงโทษอะไรใครใดๆ

 

รูปปกภาษาอังกฤษ

@@ เห็นเลยว่ามีแง่มุมเกี่ยวกับความตายอีกเยอะมากที่ผมไม่เข้าใจ @@

ใช่ นี่เป็นเพราะเธอไม่อยากจะคิดถึงเรื่องนี้ ทว่าเธอต้องใคร่ครวญถึงความตายและความสูญเสียในวินาทีที่เธอรับรู้ถึงมันไม่ว่าจะเป็นเวลาไหนในชีวิต ไม่อย่างนั้นเท่ากับเธอยังไม่ได้เข้าใจชีวิต หากแต่รู้เพียงครึ่งๆ กลางๆ เท่านั้น

ทุกห้วงขณะจบสิ้นลงในวินาทีที่มันเริ่มต้นขึ้น ถ้าไม่เห็นความจริงนี้เธอจะไม่เห็นความงามที่แฝงอยู่ในทุกห้วงยาม แล้วเธอก็จะมองช่วงเวลาต่างๆ ว่าธรรมดาสามัญ ไม่มีอะไรสลักสำคัญ

ทุกปฏิสัมพันธ์ “เริ่มสิ้นสุด” ในวินาทีที่มัน “เริ่มก่อเกิด” เมื่อใคร่ครวญเรื่องนี้ให้ถึงก้นบึ้งและเข้าใจถ่องแท้ คุณค่าแท้จริงของทุกห้วงยาม (และของชีวิต) จะเปิดเผยต่อเธอ

ไม่มีวันที่เธอจะเข้าถึงชีวิตถ้าไม่เข้าใจความตาย และเธอก็ต้องทำมากกว่าแค่เข้าใจ เธอจะต้องรักมันด้วย เธอต้องรักความตายแบบเดียวกับที่เธอรักชีวิต

ห้วงยามที่เธอมีสัมพันธ์กับแต่ละคนจะมีค่าขึ้นทันทีที่เธอมองว่า มันคือปฏิสัมพันธ์ครั้งสุดท้ายของเธอกับเขา ในลักษณะเดียวกัน ประสบการณ์ที่เธอมีในแต่ละห้วงขณะจะถูกยกระดับยิ่งกว่าอะไร ในวินาทีที่เธอคิดว่ามันคือวาระสุดท้าย การไม่ยอมพิจารณาความตายของตัวเอง ทำให้เธอมิอาจพินิจชีวิตตัวเองตามไปด้วย

เธอไม่ได้เห็นสิ่งต่างๆ อย่างที่มันเป็น เธอคลาดห้วงขณะนั้นไปต่อหน้า แถมยังพลาดทุกสิ่งที่มันนำติดมือมาให้ เธอมองผ่านมันแทนที่จะมองทะลุเข้าไป

ถ้าเธอมองสิ่งใดให้ลึกซึ้ง เธอจะมองทะลุมัน การเพ่งพินิจเรื่องใดให้ลึกซึ้ง คือการมองเรื่องนั้นจนทะลุ ภาพตบตาจะเลือนหายไป แล้วเธอก็จะเห็นเรื่องนั้นหรือสิ่งนั้นอย่างที่มันเป็นจริงๆ เมื่อนั้นเธอจะสามารถมีความสุขกับมันอย่างแท้จริง ซึ่งหมายถึง สามารถนำความรื่นรมย์เบิกบานใส่เข้าไปในเรื่องนั้น (การ “มีความสุข - enjoy” กับเรื่องใด คือการทำให้เรื่องนั้นกลายเป็นสิ่งเบิกบาน – joyful ขึ้นมา)

กระทั่งสิ่งมายาเธอก็สามารถมีความสุขกับมัน เพราะเธอจะรู้ว่ามันไม่ใช่ของจริง แค่รู้อย่างนี้ก็สุขไปครึ่งหนึ่งแล้ว! เพราะเธอเฝ้าแต่คิดว่ามันเป็นจริง ใจเธอถึงโดนเผาจนเจ็บร้าวอยู่อย่างนี้

ไม่มีอะไรต้องเจ็บปวดเมื่อเธอเข้าใจว่ามันไม่จริง ขอพูดอีกรอบนะ

ไม่มีอะไรต้องเจ็บปวดเมื่อเธอเข้าใจว่ามันไม่จริง

มันเหมือนกับภาพยนตร์หรือละครที่ฉายบนเวทีแห่งจิตใจของเธอเอง เธอกำลังผูกเรื่องสร้างสถานการณ์และวางบทบาทตัวแสดง ทั้งยังเขียนบทเองด้วย

ไม่มีสิ่งใดให้เจ็บปวดเมื่อเธอเข้าใจว่าทุกอย่างไม่ใช่เรื่องจริง

นี่เป็นความจริงกับเรื่องความตายเฉกเช่นเรื่องชีวิต

เมื่อไหร่ที่เข้าใจว่าความตายก็เป็นภาพลวงตา เมื่อนั้นเธอจะพูดได้ว่า “โอ มัจจุราชเอ๋ย ไหนละ เหล็กไนของเจ้า”

กระทั่งความตายเธอก็มีความสุขกับมันได้! แม้แต่ความตายของคนอื่นเธอยังสามารถเริงรื่นกับมัน

ฟังดูพิลึกใช่ไหม เหมือนพูดเรื่องประหลาดหรือเปล่า

มันจะพิลึกและประหลาดต่อเมื่อเธอไม่เข้าใจความตาย (และชีวิต) เท่านั้นละ

ความตายไม่เคยเป็นจุดสิ้นสุด หากแต่เป็นจุดเริ่มต้นเสมอ ความตายคือทวารที่เปิดออก มิใช่ประตูที่ลั่นดาลลง

เมื่อไหร่ที่เข้าใจว่าชีวิตเป็นนิรันดร์ เธอจะเข้าใจว่าความตายคือมายาหรือภาพลวงตา ซึ่งทำให้เธอคอยพะวงกับเรื่องทางกาย (จึงยิ่งเสริมให้เธอเชื่อว่าตัวเธอคือร่างกาย) ทว่าเธอหาใช่ร่างนี้กายนี้ การเสื่อมสลายของกายสังขารจึงไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องกังวล

ความตายควรสอนเธอให้รู้ว่า สิ่งจริงแท้คือชีวิต และชีวิตก็ควรสอนเธอว่า สิ่งมิอาจหลบเลี่ยงหาใช่ความตาย หากเป็นความไม่เที่ยงหรืออนิจจัง

ความไม่เที่ยงคือสัจธรรมหนึ่งเดียว

ไม่มีสิ่งไหนคงมั่นไม่แปรผัน ทุกสิ่งต่างเลื่อนไหลไม่หยุดนิ่ง ทุกห้วงขณะ ทุกภวังค์จิต

หากสิ่งใดจะเที่ยงแท้จีรัง มันก็ไม่มีทางเป็นอย่างนั้นไปได้ เพราะแม้แต่มโนคติเรื่องความเที่ยงก็ยังตั้งอยู่บนความไม่เที่ยงจึงจะมีความหมายอะไรขึ้นมา ฉะนั้นกระทั่งความเที่ยงแท้ก็ไม่เที่ยง จงมองเข้าไปให้ลึก ใคร่ครวญสัจธรรมนี้ให้ดี ทำความเข้าใจเรื่องนี้แล้วเธอจะเข้าใจพระเจ้า

นี่คือธรรมะ และนี่คือพุทธะ นี่คือธรรมะของพุทธะ นี่คือพระธรรมและพระผู้มีพระภาคเจ้า คือบทเรียนและบรมครู คือผู้ถูกสังเกตและผู้สังเกต ...ร้อยรึงเข้าเป็นหนึ่ง

ไม่เคยมีอะไรที่พ้นไปจากความเป็นหนึ่ง ตัวเธอนั่นละที่คลี่คลายมันออกมา เพื่อว่าชีวิตจะตีแผ่ให้เธอเห็นต่อหน้า

ทว่ายามเธอเห็นชีวิตตัวเองกระจัดกระจายอยู่ตรงหน้า อย่าให้ตัวเองกระเจิดกระเจิงตามไปด้วย แต่จงผนึกตัวเองไว้ให้มั่น! เห็นภาพมายานั้น! หาความสุขจากมัน! แต่อย่ากลายเป็นตัวมัน!

เธอมิใช่มายา หากแต่เป็นผู้สร้างมันขึ้นมา

เธออยู่ในโลกนี้ แต่มิได้เป็นของโลกใบนี้

จงใช้มายาแห่งความตายให้เป็นประโยชน์ ใช้มันเสีย! ยอมให้มันเป็นกุญแจไขตัวเธอสู่ชีวิตที่ไพศาลขึ้น

มองดอกไม้ว่าแห้งเหี่ยวเฉาตายเธอก็จะมองด้วยใจอาวรณ์ แต่หากมองว่ามันเป็นส่วนหนึ่งขององค์รวมแห่งต้นไม้ที่กำลังแปรสภาพ ซึ่งไม่นานก็จะผลิดอกออกผล นั่นละเธอถึงจะเห็นความงามที่แท้จริงของดอกไม้ เมื่อไหร่ที่เธอเข้าใจว่าการผลิบานและโรยราของแมกไม้ คือสัญญาณว่าต้นไม้พร้อมจะให้ผล แสดงว่าเธอมองชีวิตอย่างผู้เข้าใจ

เข้าใจเรื่องนี้ให้ดี แล้วเธอจะประจักษ์ว่า ชีวิตเป็นดั่งอุปมาสอนใจ

ระลึกไว้เสมอว่า เธอมิใช่กลีบบุปผา มิใช่กระทั่งดอกผล หากแต่เป็นทั้งมวลพฤกษา รากของเธอหยั่งลึกแน่นหนาในตัวฉัน ฉันคือผืนดินที่เธอชูช่อชำแรกขึ้น ทั้งกิ่งก้านใบและดอกผลจะหวนคืนสู่ฉัน พร้อมรังสรรค์ผืนดินให้อุดมขึ้นใหม่ ชีวิตจึงก่อให้เกิดชีวิต ไม่มีทางเคลื่อนคล้อยสู่ความตายได้เลย ไม่มีทาง

@@@@@@@

** ต้นฉบับยังไม่เสร็จครับ แต่ตัดบางส่วนมาให้อ่านก่อน อาจมีการปรับแก้เพิ่มเติมในภายหลังครับ **

"ความตาย" จาก "สนทนากับพระเจ้า เล่ม 3" | Facebook

 

รูปปกภาษาอังกฤษ

@@ เห็นเลยว่ามีแง่มุมเกี่ยวกับความตายอีกเยอะมากที่ผมไม่เข้าใจ @@

ใช่ นี่เป็นเพราะเธอไม่อยากจะคิดถึงเรื่องนี้ ทว่าเธอต้องใคร่ครวญถึงความตายและความสูญเสียในวินาทีที่เธอรับรู้ถึงมันไม่ว่าจะเป็นเวลาไหนในชีวิต ไม่อย่างนั้นเท่ากับเธอยังไม่ได้เข้าใจชีวิต หากแต่รู้เพียงครึ่งๆ กลางๆ เท่านั้น

ทุกห้วงขณะจบสิ้นลงในวินาทีที่มันเริ่มต้นขึ้น ถ้าไม่เห็นความจริงนี้เธอจะไม่เห็นความงามที่แฝงอยู่ในทุกห้วงยาม แล้วเธอก็จะมองช่วงเวลาต่างๆ ว่าธรรมดาสามัญ ไม่มีอะไรสลักสำคัญ

ทุกปฏิสัมพันธ์ “เริ่มสิ้นสุด” ในวินาทีที่มัน “เริ่มก่อเกิด” เมื่อใคร่ครวญเรื่องนี้ให้ถึงก้นบึ้งและเข้าใจถ่องแท้ คุณค่าแท้จริงของทุกห้วงยาม (และของชีวิต) จะเปิดเผยต่อเธอ

ไม่มีวันที่เธอจะเข้าถึงชีวิตถ้าไม่เข้าใจความตาย และเธอก็ต้องทำมากกว่าแค่เข้าใจ เธอจะต้องรักมันด้วย เธอต้องรักความตายแบบเดียวกับที่เธอรักชีวิต

ห้วงยามที่เธอมีสัมพันธ์กับแต่ละคนจะมีค่าขึ้นทันทีที่เธอมองว่า มันคือปฏิสัมพันธ์ครั้งสุดท้ายของเธอกับเขา ในลักษณะเดียวกัน ประสบการณ์ที่เธอมีในแต่ละห้วงขณะจะถูกยกระดับยิ่งกว่าอะไร ในวินาทีที่เธอคิดว่ามันคือวาระสุดท้าย การไม่ยอมพิจารณาความตายของตัวเอง ทำให้เธอมิอาจพินิจชีวิตตัวเองตามไปด้วย

เธอไม่ได้เห็นสิ่งต่างๆ อย่างที่มันเป็น เธอคลาดห้วงขณะนั้นไปต่อหน้า แถมยังพลาดทุกสิ่งที่มันนำติดมือมาให้ เธอมองผ่านมันแทนที่จะมองทะลุเข้าไป

ถ้าเธอมองสิ่งใดให้ลึกซึ้ง เธอจะมองทะลุมัน การเพ่งพินิจเรื่องใดให้ลึกซึ้ง คือการมองเรื่องนั้นจนทะลุ ภาพตบตาจะเลือนหายไป แล้วเธอก็จะเห็นเรื่องนั้นหรือสิ่งนั้นอย่างที่มันเป็นจริงๆ เมื่อนั้นเธอจะสามารถมีความสุขกับมันอย่างแท้จริง ซึ่งหมายถึง สามารถนำความรื่นรมย์เบิกบานใส่เข้าไปในเรื่องนั้น (การ “มีความสุข - enjoy” กับเรื่องใด คือการทำให้เรื่องนั้นกลายเป็นสิ่งเบิกบาน – joyful ขึ้นมา)

กระทั่งสิ่งมายาเธอก็สามารถมีความสุขกับมัน เพราะเธอจะรู้ว่ามันไม่ใช่ของจริง แค่รู้อย่างนี้ก็สุขไปครึ่งหนึ่งแล้ว! เพราะเธอเฝ้าแต่คิดว่ามันเป็นจริง ใจเธอถึงโดนเผาจนเจ็บร้าวอยู่อย่างนี้

ไม่มีอะไรต้องเจ็บปวดเมื่อเธอเข้าใจว่ามันไม่จริง ขอพูดอีกรอบนะ

ไม่มีอะไรต้องเจ็บปวดเมื่อเธอเข้าใจว่ามันไม่จริง

มันเหมือนกับภาพยนตร์หรือละครที่ฉายบนเวทีแห่งจิตใจของเธอเอง เธอกำลังผูกเรื่องสร้างสถานการณ์และวางบทบาทตัวแสดง ทั้งยังเขียนบทเองด้วย

ไม่มีสิ่งใดให้เจ็บปวดเมื่อเธอเข้าใจว่าทุกอย่างไม่ใช่เรื่องจริง

นี่เป็นความจริงกับเรื่องความตายเฉกเช่นเรื่องชีวิต

เมื่อไหร่ที่เข้าใจว่าความตายก็เป็นภาพลวงตา เมื่อนั้นเธอจะพูดได้ว่า “โอ มัจจุราชเอ๋ย ไหนละ เหล็กไนของเจ้า”

กระทั่งความตายเธอก็มีความสุขกับมันได้! แม้แต่ความตายของคนอื่นเธอยังสามารถเริงรื่นกับมัน

ฟังดูพิลึกใช่ไหม เหมือนพูดเรื่องประหลาดหรือเปล่า

มันจะพิลึกและประหลาดต่อเมื่อเธอไม่เข้าใจความตาย (และชีวิต) เท่านั้นละ

ความตายไม่เคยเป็นจุดสิ้นสุด หากแต่เป็นจุดเริ่มต้นเสมอ ความตายคือทวารที่เปิดออก มิใช่ประตูที่ลั่นดาลลง

เมื่อไหร่ที่เข้าใจว่าชีวิตเป็นนิรันดร์ เธอจะเข้าใจว่าความตายคือมายาหรือภาพลวงตา ซึ่งทำให้เธอคอยพะวงกับเรื่องทางกาย (จึงยิ่งเสริมให้เธอเชื่อว่าตัวเธอคือร่างกาย) ทว่าเธอหาใช่ร่างนี้กายนี้ การเสื่อมสลายของกายสังขารจึงไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องกังวล

ความตายควรสอนเธอให้รู้ว่า สิ่งจริงแท้คือชีวิต และชีวิตก็ควรสอนเธอว่า สิ่งมิอาจหลบเลี่ยงหาใช่ความตาย หากเป็นความไม่เที่ยงหรืออนิจจัง

ความไม่เที่ยงคือสัจธรรมหนึ่งเดียว

ไม่มีสิ่งไหนคงมั่นไม่แปรผัน ทุกสิ่งต่างเลื่อนไหลไม่หยุดนิ่ง ทุกห้วงขณะ ทุกภวังค์จิต

หากสิ่งใดจะเที่ยงแท้จีรัง มันก็ไม่มีทางเป็นอย่างนั้นไปได้ เพราะแม้แต่มโนคติเรื่องความเที่ยงก็ยังตั้งอยู่บนความไม่เที่ยงจึงจะมีความหมายอะไรขึ้นมา ฉะนั้นกระทั่งความเที่ยงแท้ก็ไม่เที่ยง จงมองเข้าไปให้ลึก ใคร่ครวญสัจธรรมนี้ให้ดี ทำความเข้าใจเรื่องนี้แล้วเธอจะเข้าใจพระเจ้า

นี่คือธรรมะ และนี่คือพุทธะ นี่คือธรรมะของพุทธะ นี่คือพระธรรมและพระผู้มีพระภาคเจ้า คือบทเรียนและบรมครู คือผู้ถูกสังเกตและผู้สังเกต ...ร้อยรึงเข้าเป็นหนึ่ง

ไม่เคยมีอะไรที่พ้นไปจากความเป็นหนึ่ง ตัวเธอนั่นละที่คลี่คลายมันออกมา เพื่อว่าชีวิตจะตีแผ่ให้เธอเห็นต่อหน้า

ทว่ายามเธอเห็นชีวิตตัวเองกระจัดกระจายอยู่ตรงหน้า อย่าให้ตัวเองกระเจิดกระเจิงตามไปด้วย แต่จงผนึกตัวเองไว้ให้มั่น! เห็นภาพมายานั้น! หาความสุขจากมัน! แต่อย่ากลายเป็นตัวมัน!

เธอมิใช่มายา หากแต่เป็นผู้สร้างมันขึ้นมา

เธออยู่ในโลกนี้ แต่มิได้เป็นของโลกใบนี้

จงใช้มายาแห่งความตายให้เป็นประโยชน์ ใช้มันเสีย! ยอมให้มันเป็นกุญแจไขตัวเธอสู่ชีวิตที่ไพศาลขึ้น

มองดอกไม้ว่าแห้งเหี่ยวเฉาตายเธอก็จะมองด้วยใจอาวรณ์ แต่หากมองว่ามันเป็นส่วนหนึ่งขององค์รวมแห่งต้นไม้ที่กำลังแปรสภาพ ซึ่งไม่นานก็จะผลิดอกออกผล นั่นละเธอถึงจะเห็นความงามที่แท้จริงของดอกไม้ เมื่อไหร่ที่เธอเข้าใจว่าการผลิบานและโรยราของแมกไม้ คือสัญญาณว่าต้นไม้พร้อมจะให้ผล แสดงว่าเธอมองชีวิตอย่างผู้เข้าใจ

เข้าใจเรื่องนี้ให้ดี แล้วเธอจะประจักษ์ว่า ชีวิตเป็นดั่งอุปมาสอนใจ

ระลึกไว้เสมอว่า เธอมิใช่กลีบบุปผา มิใช่กระทั่งดอกผล หากแต่เป็นทั้งมวลพฤกษา รากของเธอหยั่งลึกแน่นหนาในตัวฉัน ฉันคือผืนดินที่เธอชูช่อชำแรกขึ้น ทั้งกิ่งก้านใบและดอกผลจะหวนคืนสู่ฉัน พร้อมรังสรรค์ผืนดินให้อุดมขึ้นใหม่ ชีวิตจึงก่อให้เกิดชีวิต ไม่มีทางเคลื่อนคล้อยสู่ความตายได้เลย ไม่มีทาง

@@@@@@@

** ต้นฉบับยังไม่เสร็จครับ แต่ตัดบางส่วนมาให้อ่านก่อน อาจมีการปรับแก้เพิ่มเติมในภายหลังครับ **

"ความตาย" จาก "สนทนากับพระเจ้า เล่ม 3" | Facebook

 

ประทับใจมากค่ะ ขอบคุณมากค่ะ จะรออ่านค่ะ

 

อ่านแค่คำนำก็เล่นเอาน้ำตาซึม 5555 เคยติดตามมาครั้งนึงแล้ว อ่านแล้วมีความสุขมากกกกกกกกกก ไม่มีอะไรเกี่ยวกับพระเจ้า หรือศาสนาอย่างที่เข้าใจ ทุกอย่างล้วนสัจธรรม

 

ประทับใจมากเลยครับ ทำไงจะได้อ่านฉบับสมบูรณ์?

 

ได้อ่านไปแล้วทั้งสองเล่ม รอเล่ม 3 อยู่
ส่วนตัวแล้ว ไม่ได้เข้าถึงทั้งหมด แต่ได้สาระประโยชน์ มีมุมมองใหม่ๆ มาเพิ่มเติม

 

เดี๊ยวว่างๆ จะเอาเรื่องการตายมาให้อ่านนะครับ มีเรื่องจิตเกาะพระนิพพาน
เหมือนแนวหลวงพ่อฤาษีด้วยนะครับ

 

บทสรุปว่าไม่มีคำตอบนั่นแหละครับถูกแล้ว ความไม่รู้หรืออวิชชานี่
มันมีของมันอยู่แล้ว พระพุทธองค์ท่านเป็นผู้รู้แจ้งโลกและสรรพสิ่งทั้ง
ปวง เวลาท่านแสดงปฏิจจสมุปบาทคือธรรมอันเป็นหัวใจของพระ
พุทธศาสนา ท่านก็เริ่มจาก อวิชชา ปัจจยา สังขารา หรือ
อวิชชาเป็นปัจจัยให้เกิดสังขาร ไม่ได้บอกว่าอะไรเป็นเหตุให้เกิด
อวิชชาคือความไม่รู้จริงนี้ มันจะมีอยู่ตลอดไป มันก็เหมือนความมืด
นั่นแหละมันก็มีของมันอยู่แล้วจะไปทำอะไรก็ไม่ได้ ถึงจะมีแสงสว่าง
แล้วเราไม่เห็นมันมันก็ไม่ได้หายไปไหนยังอยู่ของมันแบบนั้น อย่าง
ศาสนาพุทธเราหลักไม่ได้อยู่ที่การเข้าใจต้นสายปลายเหตว่าเริ่มที่
ไหนอย่างไร และไม่ได้ลงไปถึงว่าเราใครสร้างเราขึ้นมา เพราะถ้า
มีคนที่สร้างเราขึ้นมามันจะต้องมีคนที่สร้างคนที่สร้างเราขึ้นมา และ
จะมีคนที่สร้างคนที่สร้างคนที่สร้างเราขึ้นมา ต่อไปเรื่อยๆ หาคำตอบ
กันจนไม่ต้องทำอะไรกันพอดี แต่ทรงสอนว่าทุกข์หรือเปล่าและจะดับ
ทุกข์อย่างไร ทรงเปรียบคนที่มัวแต่หาต้นสายปลายเหตุว่า เหมือน
คนที่โดนธนูปักอกแต่พยายามหาว่าใครกันเป็นคนที่ยิงธนูใส่ โดย
ไม่ได้สนใจที่จะเยียวยาแผลของตัวเอง ดังนั้นถ้าเราได้ข้อสรุปว่า
ไม่มีคำตอบนั่นแหละครับดีแล้วจะได้ไม่ไปวุ่นวายกับสิ่งที่มันหาคำ
ตอบไม่ได้ หรืออจินไตย

 

แต่นั่นคือสิ่งที่พวกเราปรารถนา ปรานาที่จะได้รู้จักตัวเอง ในการนี้
สิ่งที่เราได้รับมาคืออิสรภาพ แล้วมันจะเป็นอิสรภาพแบบไหนกันถ้ามี
คนมาบอกว่าเธอจงทำในสิ่งที่ฉันอยากให้เธอทำ เราจะเป็นอะไรไป
ไม่ได้มากกว่าหุ่นเชิด ลองคิดดูสิครับถ้ามีคนที่มาจากภพภูมิที่สูงขึ้น
ไปมาปรากฏตัวแล้วบอกให้เราทำอย่างนั้นทำอย่างนี้มันจะไม่เหมือนว่า
เราเป็นของเล่นของเขามากกว่าหรือครับ ทางเดียวที่เราจะไม่เป็น
ของเล่นของใครนั่นก็คือเราจะต้องมีอิสรภาพเต็มร้อย การที่ท่านผู้
ประเสริฐทั้งหลายไม่ทำเช่นนั้นเพราะพวกท่านไม่เคยเห็นเราเป็นหุ่น
เชิดหรือเป็นของเล่นต่างหากครับ นั่นเป็นเพราะจุดประสงค์ของจิต
วิญญาณไม่ใช่การทำความดี หรือเป็นคนดี แต่เป็นการรู้จักตัวเอง
มันต้องมีความแตกต่างถึงจะรู้จักตัวเองได้ ถ้าทุกคนดีเท่ากันหมดมัน
ก็จะไม่มีใครดี ไม่มีใครเลว ถ้าทุกคนสูงเท่ากันหมดมันจะไม่มีใครสูง
ไม่มีใครเตี้ย จุดประสงค์ที่แท้คือการรู้จักตัวเองผ่านความแตกต่าง
โดยอาศัยกฎแห่งกรรม เพราะกรรมนั้นจำแนกสัตว์ให้ดีเลวประณีต
แตกต่างกัน