ถามผู้รู้หรือท่านผู้มีประสพการณ์ตรง หากอดีตชาติเราเคยได้ญาณ

ไม่ว่าจะเป็นเจโตปริญาณ หรือบุปเพนิวาสาญาณ หรือญาณใดญาณหนึ่ง ซึ่งเราเคยได้มาแต่อดีตชาติ มาในปัจจุบันชาติ ญาณนั้นจะกลับมาได้อีกหรือไม่ ปฏิบัติตนอย่างไรที่ญาณเหล่านั้นจะกลับมาได้อีก และจะได้เมื่อไหร่ ขอทราบเป็นธรรมทานครับ

 

เคยอ่านพระไตรฯ สังเกตุดูจากพระจูฬปันถก

ท่านได้สำเร็จอรหันตแล้ว อิทธิฤทธิ์ ท่านก็ได้มาพร้อม ด้วยเคยมีแต่อดีตชาติ
ฉะนั้น ต้องฝึกให้ตัวเองได้บรรลุอรหันต์


แต่สำหรับ การปฏิบัติส่วนตัว

ต้องฝึกจนจิตลงอัปนาสมาธิ ฌาน 4 ให้ได้ซักครั้ง
ภูมิรู้ ภูมิธรรมที่เคยมี จะเริ่มรู้ได้ด้วยตัวเอง
เหมือนๆว่า อยู่ๆ ก็รู้วิธีว่า จะฝึกอันนี้ ต้องทำอย่างไร
และต้องอาศัย ความเพียรทำตาม จนเข้าใจ


ฌาน 4 จึงเป็นบาทฐานในการเดินอภิญญา

 

เคยอ่านพระไตรฯ สังเกตุอีกอย่างหนึ่ง

ท่านที่ฟังธรรมพระพุทธเจ้า แล้วได้บรรลุ
พระโสดาบัน
พระสกทาคามี
พระอนาคามี

บางท่าน ได้อภิญญามาทั้งนั้น

แสดงว่า หากเราเคยมี อภิญญาแต่ปางก่อน
คุณธรรม ระดับ พระโสดาบันที่บรรลุ ก็ทำให้เชื่อมอภิญญาที่เคยมี กลับมาได้คืนในปัจจุบันชาติได้

ทีนี้ การจะบรรลุคุณธรรม มีพระโสดาบันเป็นเบื้องต้น
ก็ต้อง เดินตาม สติปัฏฐาน 4 อย่างถูกต้อง

 

สิ่งที่เคยได้มาก่อนเมื่ออดีตชาติ ว่าด้วยเรื่องฌาณ จะได้ดั่งเดิมที่เคยปฎิบัติไว้

แต่แรกๆจะบังคับไม่ได้ดั่งที่อดีตชาติเคยบังคับได้ และ จะได้ก็ต่อเมื่อจิตเป็นสมาธิ

ดั่งเรื่องที่ผมจะเปรียบเปรยให้ฟัง

การได้ฌาณเมื่อดีตชาติเปรียบเหมือมีไม้ฟืน ขาดก็แต่ไฟเท่านั้น

การได้สมาธิเปรียบเหมือนการจุดไฟ เมื่อจุดไฟติดแล้ว ก็สามารถใช้ไม่ฟืนได้ ฉนั้น

ถ้าหากจะถามถึงเวลา คงให้คำตอบตายตัวไม่ได้ อยู่ที่ผู้ปฎิบัติเท่านั้น ว่าจะเป็นสมาธิเมื่อใด

และเมื่อได้ดั่งเดิมแล้ว ต้องฝึกฝนให้ชำนาญ จึงจะบังคับได้ตามเดิม

 

หากเคยได้ญาณมาแล้วในอดีตชาติ จริตเดิมจะนำพาให้ปฏิบัติเองในปัจจุบันชาติ เมื่อจิตเข้าถึงสภาวะหนึ่งที่เคยทำได้แล้ว ของเดิมจะค่อยๆ แสดงให้เห็นเองค่ะ เพื่อต่อยอดต่อไป

ขอให้เจริญในธรรมค่ะ

 

อะไรพิสูจน์ว่าเป็นของเดิมที่ทำมา การได้ญาณเร็ว หรือการรู้ชัดในใจเราเองครับ

 

เป็นสิ่งที่บอกว่ายากหรือง่ายก็ได้ก็แล้วแต่ปัจจัยและเหตุ...การที่จะพิสูจน์ว่าเป็นของเดิมที่เคยได้มาแล้ว...ก็อย่าคิดวิตกอะไรมาก และท่านผู้รู้พ่อแม่ครูจารย์ ท่านเคยบอกว่าผู้ที่สนใจและลงมือฝึกปฏิบัติเอาจริงตั้ง่แต่วันนี้ ไม่ผลัดวันประกันพรุ่งตามแนวทางอริยะแล้ว...ย่อมถือว่าผู้นั้นเป็นผู้มีวาสนาตามที่ตนปรารถนาอยู่แล้ว ซึ่งแน่นอนมันต้องมีความต่อเนื่องมาแต่ชาติที่แล้วและมาหลายชาติแล้วด้วย สัญญาเดิมนั้นได้เตือนให้เราต้องเร่งแล้ว...ก็ไม่ต้องรอว่าจะช้าหรือเร็วเมื่อเหตุและผลที่ปฏิบัติสมบูรณ์ก็ย่อมเข้าใจ ขอให้มั่นใจอย่างแท้จริงและไม่ต้องสงสัย

 

หากยังไม่บรรลุโสดาบัน ญาณก็ยังไม่เที่ยงครับ มีๆ หยุดๆ แล้วแต่บุคคล สังเกตุว่าพระพุทธเจ้าตอนที่บำเพ็ญบารมี บางชาติก็ไม่ได้ญาณครับ ทั้งที่ชาติก่อนหน้านั้น เป็นอภิญญาแปดแล้ว แต่ใครเคยได้ญาณในชาติก่อน หากรื้อฟื้นใหม่ก็คงจะได้เร็วกว่าคนที่ไม่เคยปฏิบัติมาก่อนเลยอย่างแน่นอน

 

จากประสบการณ์ สิ่งที่เคยได้มาในอดีตนั้น เราต้องกลับมาทำสมาธิให้ได้ก่อน ขึ้นอยู่หลายสิ่ง ผลแห่งกรรมที่ทำมาในอดีตด้วย กำลังบารมีที่เราสะสมมาด้วย เมื่อจิตรวมเป็นสมาธิแล้วสิ่งที่เคยได้มาก็จะกลับคืนมาจะได้ระดับไหนนั้นสุดแล้วแต่สิ่งที่ทำมาในอดีตทั้งนั้น (จะปฏิบัติได้เร็วกว่าท่านอื่นๆ)(ทำทาน รักษาศีล ภาวนาให้ดี)

 

ตอนเด็กๆจะ มีความรู้สึกที่เรียกเซนส์รู้นั่นนี่ก่อน ล่วงหน้าและมักจะตรงเสมอ
พอโตมาหากยังไม่ได้ทำสมาธิภาวนา ก็จะเลือนไปแต่พอจิตนิ่ง หรือยามไม่สบาย ความสามารถนี้ก็จะขึ้นๆลงๆ
แต่ถ้าเริ่มปฏิบัติดีขึ้น (ซึ่งจะถูกดึงเข้าทางไปเอง) สมาธิ และศีลดี ความรู้เดิมจะกลับมาเอง แต่จะหายไปเมื่อนิวรณ์มากวนครับ กลับไปกลับมาแบบนี้ จนกว่าจะบรรลุโสดาบัน ฌานที่ได้จะกลายเป็นโลกุตตระญาณ ไม่ถอยหลังแต่ถึงตอนนั้น จะไม่ค่อยสนใจความสามารถเหล่านี้เห็นเป็นเรื่องเด็กๆ ไปสนใจความก้าวหน้าของการตัดกิเลสแทนตามสังโยนช์แทน ประมาณนี้ครับ

 

ไม่รู้นะว่า เคยหรือไม่เคย

แต่เคยมี ประสบการณ์ตรงๆเลยครับ
ตอนทำ เตโชกษิณ ครั้งแรก หลังภาวนา เตโชกษิณัง ไปได้สักพัก
หลับตาลง เห็น ดวงกษิณ เป็นวงแดง นานพอสมควร

พระป่าที่ สนทนากัน ท่านบอกว่า ผมเคยทำกรรมฐานนี้มาก่อน
เพราะ เวลาผมไปทำ กษิณ ตัวอื่น ก็ไม่สามารถรับดวงกษิณได้ นอกจากเตโช เท่านั้นที่ทำได้

 

ญาณเดิม

การปฏิบัติธรรมในปัจจุบันจะเป็นเครื่องชี้วัดความรู้ ความสามารถที่เคยสั่งสมมาในอดีต การเข้าสมาธิได้เร็วกว่าบุคคลทั่วไป การเข้าฌานได้ง่ายกว่าคนทั่วไป บางคนเพียงแค่ได้ยิน ได้ฟังในสิ่งที่เคยได้ยินมาก่อน ก็ถึงบางอ้อแล้ว ดิฉันทราบจากการปฏิบัติธรรมของตัวเอง ตอนที่อายุน้อยๆ ได้ไปถือศีลปฏิบัติธรรม 7 วัน 7 คืน ในวันที่ 7 เป็นการปฏิบัติธรรมวันสุดท้าย ดิฉันสามารถทำสมาธิจนได้อัปนาสมาธิ ลมหายใจละเอียดจนถึงที่สุด เห็นจิตเดิมสว่างไสว มีความคิดจะไม่ยอมออกไปอยู่ทางโลกอีก แต่ขณะนั้น ยังไม่ทราบว่าสภาวะจิต สภาวะธรรมนั้นเรียกว่าอะไร เพราะไม่ได้สนใจ สนใจแค่เพียงว่าจิตเรามีบุญแล้ว ถูกฝึกให้แคล่วคล่องว่องไวแล้ว สามารถนำมาใช้งานได้แล้ว เพราะนึกอยากรู้ อยากเห็นอะไร ก็ไปได้ในทันที เห็นเหมือนอยู่ในเหตุการณ์จริงๆ อธิษฐานอะไรก็จะได้ดังใจนึก จิตมีความรู้เกิดขึ้นเอง พิจารณาธรรมต่างๆ ได้เอง

แต่ก็ยังไม่เก่งพอที่จะบอกว่าใครเคยสำเร็จญาณไหนมาบ้าง เพราะสิ่งต่างๆ เหล่านี้ ดิฉันถือว่าเป็นผลพลอยได้จากการปฏิบัติธรรม จึงไม่ได้เน้นที่จะศึกษาอย่างจริงจัง และเป้าหมายของการปฏิบัติธรรมที่แท้จริงคือปฏิบัติเพื่อหลุดพ้นจากการเวียนว่ายตายเกิด หลุดพ้นจากวัฏสงสาร ได้บรรลุธรรมที่จะสามารถนำมาประหารกิเลสได้อย่างหมดจด

 

อนุโมทนาบุญที่ท่านได้กระทำแล้วด้วยคะ ชอบที่คุณตอบจัง

 

ขออนุโมทนา สาธุ กับการปฏิบัติธรรมด้วยค่ะ
สิ่งที่คุณกล่าวมาดังข้างต้นนั้น เราเชื่อว่าจริง และเป็นสิ่งที่เกิดได้กับผู้ปฏิบัติ
และรบกวนขอถามเรื่องการปฏิบัติ ของคุณเพิ่มเติมเพื่อเป็นธรรมทานด้วยค่ะ
สิ่งที่ถามคุณนั้น คุณอาจเคยผ่านมาแล้ว หรือกำลังเป็น
ในขณะที่การปฏิบัติของคุณได้ก้าวหน้าขึ้นไปเป็นลำดับ คุณได้เห็นกิเลส ทั้งหลาย เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ กิเลสที่มันแข็งแรงแต่ถ้าหลายท่านยังดับมันไม่ได้ เช่นอัตตา อย่างละเอียด ทิฐิ มานะ ทั้งหลาย ที่เห้นมันเพิ่มขึ้นเป้นอย่างละเอียด ไม่รู้ใช้คำถูกมั้ย
ถ้าไม่รบกวนจนเกินไป รบกวนตอบเป็นธรรมทานด้วยค่ะ เพื่อพิจารณาเพิ่มเติม

 

เรามักจะหยิบเอาการปฏิบัติ หรือได้ปฏิบัติ หรือพอใจในการปฏิบัติ อันทำให้ได้ญาณนั้น ขึ้นมาประดับตนโดยเป็นปกติ เป็นความเคยชิน อย่างไม่ยาก

รถเรือเคยวิ่งแล้ว แรงไหล
ไฟเคยจุดแล้ว มีร้อน
นอนเคยตรงไหน มีกลิ่น
กินเคยตรงไหน จำได้

ทำไว้ ได้ผล

 

ผมขออนุญาติ กล่าวเรื่องกิเลสนะครับ อันกิเลสนั้น ไม่มีผู้ใดไปประหานได้ครับ

เขามีอยู่เป็นธรรมดาของโลก จะมีเพียงแต่ ผู้ห่างไกลกิเลส

สิ่งที่เป็นของโลก ก็อยู่เป็นของโลก เมื่อให้ความสนใจ ก็เกิดขึ้นมีมาทันที

แต่หากไม่ให้ความสนใจ กลับไม่เกิดสิ่งใดให้ว้าวุ่น เมื่อจิตตั้งมั่น ความหวั่นไหว ไม่มีผล

ผมขอรบกวน กล่าวออกความเห็น เพียงเล็กน้อยนะครับ

 

เมื่อเป็นเช่นนั้น ก็ขออนุโมทนา สาธุ ด้วยความยินดี ค่ะ

 

ผมเป็นมือใหม่สำหรับธรรมะครับ อาจจะเป็นสัญญาเก่าทำให้ผมหันมาสนใจศึกษาธรรม และเริ่มจริงจังได้ไม่ถึงสองปี ไม่ได้ทำสมาธิ แต่อาศัยการอบรมธรรม และดูจิตดูเวทนาระหว่างวัน รู้ลมหายไป ในยามที่จิตเป็นกลางสังเกตว่าเริ่มสัมผัสได้ถึงการรับรู้หรืออาจเรียกว่าญาณเป็นครั้งคราวแต่ไม่ได้ใส่ใจครับเห็นเป็นการเกิดดับ เป็นอย่างท่านว่าจะรู้ได้จำเพาะเมื่อจิตเป็นกลาง แวบมาและแวบไปเมื่อนิวรณ์ครอบงำ ไม่กล้าคิดว่าเป็นของเก่าแต่ปางก่อน เพราะเราไม่ใช่นักปฏิบัติ และถ้าดำเนินชีวิตเช่นนี้ต่อไป จะเกิดอะไรขึ้นไม๊ครับ ถามเป็นธรรมทานเผื่ออีกหลายคนที่มีสภาวะคล้ายๆกัน

 

โมทนาสาธุครับ ผมเจอเพชรเม็ดใหญ่ในเว็บแล้ว คำตอบชัดเจนมาก แต่วาสนาผมคงไม่ถึง การปฏิบัติธรรม ถ้าเราทำฌาณไม่ได้ และไม่ทำสมาธิ อาศัยศึกษาธรรม และรู้สภาวะธรรมดูเกิดดับไประหว่างวัน ดูลมหายใจและเวทนาตามแต่จังหวะ ญาณจะเกิดได้ไม๊ครับ แล้วจะก้าวหน้าไม๊ครับกับธรรมะ ขอบคุณสำหรับธรรมทานครับ

 

คุณได้มาคือ 1.สติ มีความระลึกเท่าทันจิต 2.ธัมมวิจยะ การไตร่ตรองด้วยปัญญา 3.วิริยะ ความเข้มแข็ง และ4.อุเบกขา รวมกันแล้วก็ทำให้เกิดฌานได้ครับ เพียงแต่จะตรึงฌานนั้นไว้ไม่ได้ครับ และคุณก็มีสัมผัสพิเศษได้บ้างเป็นบางครั้งจากบารมีครั้งก่อนนะครับ แต่ถ้าจะทำให้เกิดระดับใช้งานได้นั้น คุณต้องทรงฌานนั้นได้ครับ ลองทำสมาธิก่อนนอนทุกวัน วันละ 15- 30 นาที ก็พอครับ เพราะว่าคุณขาดไปแค่ 3 ข้อ จาก7ข้อครับ
ขอให้เจริญในธรรมครับ