โชคดีที่มีภัยพิบัติ

[FONT=&quot]โชคดีที่มีภัยพิบัติ [/FONT][FONT=&quot]อย่าเพิ่งเข้าใจว่าผู้เขียนมีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่น
[/FONT][FONT=&quot]แต่ผู้เขียนกำลังจะนำเสนอมุมมองในอีกในแง่มุมหนึ่งที่มีต่อภัยพิบัติที่อาจกำลังจะเกิดขึ้นในอนาคต[/FONT]


[FONT=&quot]ทุกๆครั้งที่นึกถึงความตาย นึกถึงภัยพิบัติที่กำลังเกิดขึ้นและอาจจะเกิดขึ้นในอนาคต ก็เกิคความทุกข์ [/FONT]
[FONT=&quot]รู้สึกว่าโลกนี้มันไม่เที่ยง ต้องมีการสลายตัว ไม่สามารถยึดถืออะไรได้เลย
ไม่มีสิ่งใดเป็นของเราอย่างแท้จริงเลย ทุกสิ่งล้วนเป็นของชั่วคราว [/FONT]
[FONT=&quot]นี่คือเห็นใน[/FONT][FONT=&quot]พระไตรลักษณ์ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา[/FONT]
[FONT=&quot]การเห็นพระไตรลักษณ์นี่ถ้ามีปัญญามากก็เห็นเอง [/FONT]
[FONT=&quot]แต่ถ้าปัญญาปานกลางอาจต้องอาศัยสถานการณ์บีบบังคับ [/FONT]
[FONT=&quot]จะมียุคสมัยใดที่โชคดีได้เห็นภัยพิบัติที่เกิดในที่ต่างๆโดยไม่จำเป็นต้องออกแรง[/FONT]
[FONT=&quot]ข่าวสารถูกนำเสนอราวกับเราอยู่ร่วมในเหตุการณ์ขณะแม้กำลังนั่งหรือนอนอยู่ที่บ้าน[/FONT]

[FONT=&quot]เมื่อเห็นเพื่อนมนุษย์เดือดร้อนก็เกิด เมตตาสงสาร สวดมนต์และแผ่เมตตา [/FONT]
[FONT=&quot]เกิดความกรุณาส่งเงินทองข้าวของไปช่วยเหลือ [/FONT]
[FONT=&quot]เกิดมุฑิตาเมื่อเห็นผู้รอดตายหรือมีที่พักหลบภัย [/FONT]
[FONT=&quot]เกิดอุเบกขาเพราะอยู่ห่างไกล ช่วยได้เท่าที่ทำได้
ถ้าเลือกได้เราก็คงไม่อยากให้เกิด [/FONT][FONT=&quot]แต่เมื่อมันเกิดเราก็ช่วยตามกำลัง
แม้ตัวเราเองในไม่ช้าก็อาจประสบภัยเช่นเดียวกัน[/FONT][FONT=&quot] ทั้งหมดนี้เป็น[/FONT][FONT=&quot]พรหมวิหาร 4 [/FONT]

[FONT=&quot]เมื่อเห็นภัยพิบัติเกิดขึ้นในที่ต่างๆ เห็นคนอื่นตายก็กลัวและเป็นทุกข์ [/FONT]
[FONT=&quot]คิดว่าตัวเราเองนี่ก็อาจต้องตายในภัยพิบัติเหมือนกัน การคิดถึงความตายนี่เป็น[/FONT][FONT=&quot]มรณานุสติ[/FONT]
[FONT=&quot]เห็นคนตายอย่ามองผ่านๆ มองให้เห็นจนเกิดปัญญา พิจารณาเป็น[/FONT][FONT=&quot]อสุภะกรรมฐาน [/FONT]
[FONT=&quot]เมื่อเดินทางไปทำงานหรือไปในที่ชุมชนต่างๆก็คิดว่าถ้าแผ่นดินไหวทรุดตัวหรือคลื่นยักษ์ซัดมาตอนนี้[/FONT]
[FONT=&quot]ทุกคนรวมทั้งเรานี้ต้องตายหมด เห็นผู้คนเดินไปมาเหมือนเห็นซากศพ[/FONT]
[FONT=&quot]คนหนุ่มสาวแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าสวยงามที่เดินผ่านไปมานั้น
เราเห็นไปว่าเมื่อตายร่างกายเหล่านี้ก็เปื้อนไปด้วยเลือด หรือเน่าเปื่อย เสื้อผ้านั้นก็สกปรก
ไม่มีสิ่งใดน่าดูน่าชมเป็น[/FONT][FONT=&quot]อสุภะกรรมฐาน [/FONT][FONT=&quot]
[/FONT]
[FONT=&quot]แม้ตัวเราเองก็ต้องตาบเช่นกันนี่คือ [/FONT][FONT=&quot]มรณานุสติ[/FONT]

[FONT=&quot]อย่ากล่าวเลยว่าทำให้ผู้คนเป็นทุกข์ [/FONT]
[FONT=&quot]ความทุกข์ไม่ใช่สิ่งที่น่าปราถนาก็จริง แต่ความทุกข์เป็นของจริง[/FONT]
[FONT=&quot] เป็นสัจจะธรรมที่เราต้องเห็น เมื่อเห็นทุกข์จึงเรียกว่าเริ่มเห็น [/FONT][FONT=&quot]สัจจะธรรม[/FONT]
[FONT=&quot]ก็ [/FONT][FONT=&quot]ทุกข์[/FONT][FONT=&quot] นี้ล่ะเป็นตัวตั้งต้น เริ่มต้นในอริยะสัจ 4 คือ [/FONT][FONT=&quot]ทุกข์[/FONT][FONT=&quot] สมุทัย นิโรธ มรรค[/FONT]
[FONT=&quot]ก็ [/FONT][FONT=&quot]ทุกข์[/FONT][FONT=&quot] นี้ล่ะมีใน[/FONT][FONT=&quot]พระไตรลักษณ์[/FONT][FONT=&quot] คือ อนิจจัง[/FONT][FONT=&quot] ทุกขัง [/FONT][FONT=&quot]อนัตตา[/FONT]

[FONT=&quot]ถ้าไม่เห็นความทุกข์แล้วจะเห็นธรรมอย่างไร [/FONT]
[FONT=&quot]หากที่ใดในสามโลกธาตุนี้ไม่มีทุกข์ มีแต่สุข การอุบัติของพระศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าย่อมไม่มี ไม่จำเป็น
แต่โลกนี้มันไม่เที่ยง จึงเป็นทุกข์ และไม่อาจบังคับยึดถือเอาเป็นสาระใดๆได้ [/FONT]

[FONT=&quot]เมื่อเห็นทุกข์จึงเห็นธรรม เมื่อเห็นธรรมจึงเห็นตถาคต[/FONT]
<!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <wunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:ApplyBreakingRules/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <wontGrowAutofit/> </w:Compatibility> <w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:"Table Normal"; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt; mso-para-margin:0in; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]-->
[FONT=&quot]หลวงปู่ดู่ พรหมปัญโญ ท่านกล่าวว่า [/FONT][FONT=&quot]
“ การที่เราประสบทุกข์ นั่นแสดงว่าเรามาถูกทางแล้ว เพราะอาศัยทุกข์นั่นแหละ จึงทำให้เราเกิดปัญญาขึ้นได้ ”[/FONT]

[FONT=&quot]เมื่อเห็นทุกข์ เห็นภัยพิบัติ ใช้ปัญญาพิจารณาแล้วว่าไม่มีสิ่งใดจะเป็นที่พึ่งที่หลบภัยได้อย่างแท้จริงเลย
นอกจากมีพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่งที่ระลึกถึง [/FONT]
[FONT=&quot]นึกถึงพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ คือ [/FONT][FONT=&quot]พุทธานุสติ ธรรมานุสติ สังฆานุสติ[/FONT]
เป็นการเข้าถึงไตรสรณคมน์

[FONT=&quot]ไม่ว่าเราจะตายจากภัยพิบัติในครั้งนี้หรือไม่ก็ตาม ยังไงเราก็ต้องตาย[/FONT]
โลกไม่เที่ยง ความตายเป็นของเที่ยง
[FONT=&quot]เราไม่ต้องการสวรรค์หรือพรหม เราต้องการเพียงพระนิพพาน[/FONT]
[FONT=&quot]ยิ่งนรกไม่ต้องพูดถึง เราไม่ยอมไปเด็ดขาด เราจะระมัดระวังรักษาศีล 5 นี่คือ [/FONT][FONT=&quot]สีลานุสติ[/FONT]
[FONT=&quot]เราต้องการเพียงพระนิพพาน เราจะหมั่นนึกถึงพระนิพพาน เรารักพระนิพพาน นี่คือ อุปสมานุสสติ [/FONT]

[FONT=&quot]เราไม่ปราถนาทุกข์และไม่ปราถนาให้ใครทุกข์ [/FONT]
[FONT=&quot]แต่เมื่อมันเกิดทุกข์เราก็พิจารณา สบตากับความทุกข์[/FONT]
[FONT=&quot]แรกๆก็เกลียดมัน กลัวมัน ไม่อยากทุกข์ [/FONT]
[FONT=&quot]ก็การไม่อยากทุกข์ นั่นล่ะมันเป็นทุกข์เช่นกัน [/FONT]
[FONT=&quot]เห็นทุกข์อยู่ทุกวัน แต่อะไรหนอเป็นตัวทุกข์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย พลัดพรากจากสิ่งเป็นที่รักนั่นล่ะทุกข์[/FONT]

[FONT=&quot]สรุปรวมลงที่ขันธ์ 5 คือร่างกายเรานี่ล่ะตัวทุกข์[/FONT]
[FONT=&quot]ถ้าไม่มีร่างกาย แล้วจะเอาร่างกายที่ไหนมาแก่ มาเจ็บ มาตาย มาพลัดพราก[/FONT]
[FONT=&quot] แสดงว่าทุกวันนี้ไปไหนมาไหนกับทุกข์ แบกทุกข์ คือแบกร่างกาย แบกซากศพอันนี้ไปด้วย[/FONT]
[FONT=&quot]ร่างกายแบบนี้เราไม่เอาดีกว่า ร่างกายเลวๆแบบี้ เราเลิกคบกับมันแล้ว [/FONT]
[FONT=&quot]เราไม่ขอมาเกิดเพื่อมีร่างกายเลวๆแบบนี้อีก เราจะไม่ทุกข์เพราะมันอีกต่อไป[/FONT]

[FONT=&quot]แทนที่จะมาเสียใจว่าโชคร้ายเกิดมาในยุคภัยพิบัติใหญ่ [/FONT]
[FONT=&quot]ควรมองเห็นโอกาสที่คนยุคอื่นหาได้ยาก นั่นคือการระลึกถึงความตายและไม่ประมาท[/FONT][FONT=&quot]ในชีวิต
ความจริงทุกคนเกิดมาย่อมต้องตายไม่ว่าจะเกิดภัยพิบัติหรือไม่[/FONT]
[FONT=&quot]บางทีก็อาจตายตั้งแต่ยังหนุ่มสาวแต่เราก็มักจะหลงลืมความจริงข้อนี้
เมื่อ[/FONT][FONT=&quot]ได้รู้ว่าอาจมีภัยพิบัติใหญ่และอาจเสียชีวิตในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า
เป็น[/FONT][FONT=&quot]โอกาสดีที่ได้รู้ล่วงหน้า บางคนอาจได้คิดมองเห็นโทษภัยของวัฏสงสาร[/FONT]
[FONT=&quot]อันเปรียบดังมหาสมุทรใหญ่แล้วเร่งรัดตัวเองให้ก้าวหน้าในการสร้างบารมี[/FONT] [FONT=&quot]และปฏิบัติธรรม
เลิกการใช้ชีวิตที่ไร้สาระ เลิกการเบียดเบียนกัน[/FONT]



[FONT=&quot]ขันธ์ 5 ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา เราไม่มีในขันธ์ 5 และขันธ์ 5 ไม่มีในเรา
นี่คือ ตัดสักกายทิฏฐิ [/FONT][FONT=&quot]หรืออาจเรียกว่าเป็น สังขารุเปกขาญาณ[/FONT]


[FONT=&quot]หลวงพ่อพระราชพรหมยานกล่าวว่า [/FONT][FONT=&quot]“ [/FONT][FONT=&quot]พ่อขอแนะนำว่า ตัดสักกายทิฎฐิ ตัวเดียว ลูกรัก คือ อย่าสนใจในรูป รูปเราก็ดี รูปเขาก็ดี รูปวัตถุธาตุก็ดี ตัดกันเสียที เรื่องการเกิดเป็นมนุษย์ เป็นเทวดา เป็นพรหมเลิกกัน เราไม่ต้องการมันต่อไป เพราะว่ามันเป็นของไม่ดี เราไปนิพพานกันดีกว่า[/FONT][FONT=&quot] ” [/FONT]

[FONT=&quot]หลวงพ่อพระราชพรหมยานกล่าวว่า [/FONT][FONT=&quot]“ คนที่จะเป็นพระโสดาบันต้องตัดสักกายทิฎฐิหมด ไม่ถูก ผิดมาก ขอบอกว่าผิดถึงที่สุด การตัดสังโยชน์ 10 เขาตัดที่ตัวเดียว สักกายทิฎฐิ พระโสดาบันกับพระสกิทาคามี พระพุทธเจ้าตรัสว่ามีสมาธิเล็กน้อย มีปัญญาเล็กน้อย มีศีล 5 บริสุทธิ์ สำหรับฆราวาส ฉะนั้นคนที่เป็นพระโสดาบัน มีความรู้สึกว่าชีวิตนี้ต้องตายเฉย ๆ ไม่ใช่ร่างกายนี้ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา พระโสดาบันกับพระสกิทาคามี มีความรู้สึกแค่ตาย เป็นมรณานุสสติกรรมฐาน ในสมถภาวนา ถ้าพระอนาคามี มีความรู้สึกจริงใจจดจ่อจำอยู่เสมอว่า ร่างกายนี้มันเน่ามันสกปรก มันสกปรกโสโครกน่าสะอิดสะเอียน ตัดกามฉันทะได้ อารมณ์ของพระอรหันต์เท่านั้นที่มีความรู้สึกว่าร่างกายนี้ ไม่ใช่เราไม่ใช่ของเรา เราไม่มีในร่างกาย ร่างกายไม่มีในเรา ฉะนั้นขอบรรดาญาติโยมพุทธบริษัท ทราบตามนี้ ภิกษุสามเณรก็เหมือนกัน ”

[/FONT]

​

คลิกที่นี่...สารคดี 2011 : 100 วันแห่งความหายนะ

คลิกที่นี่...สติและการตัดสินใจแก้ปัญหาในยามเกิดภัยพิบัติ

[/COLOR]คลิกที่นี่...การเตรียม 'ใจ' รับภัยพิบัติ (ในวัฏฏะอันน่าสงสาร)

คลิกที่นี่...ทำไมผู้รอดจากภัยพิบัติจึงเรียกว่าเป็นผู้มีความดี

คลิกที่นี่...ปากกาตรวจสอบกระแสไฟฟ้ารั่วในบริเวณที่น้ำท่วม[/B][/SIZE]

คลิกที่นี่...มาม่าเกลี้ยง น้ำดื่มขาด มีเงินก็ซื้อไม่ได้ยามเกิดภัยพิบัติ

คลิกที่นี่...ภัยพิบัติกับคนดีชื่อ 'ตัน' และพระโสดาบันชื่อ 'อนาถบิณฑิกะ'

คลิกที่นี่...รอดพ้นภัยพิบัติ "เร่งลัดบรรลุโสดาบัน" หลักสูตร 30 ชั่วโมง

 

จขกท เขียนได้ดีจัง อนุโมทนาด้วยคนค่ะ หากทุกคนคิดได้แบบนี้ก็ดีสิค่ะ
อย่ากลัวกับสิ่งที่จะเกิด อยากกลัวที่จะตาย เพราะ ความตายคือสิ่งที่แน่นอน ที่ใครๆก็ต้องเจอ ไม่ว่าจะช้า จะเร็ว แต่สิ่งสำคัญคือการทำจิตใจให้บริสุทธิ์
ภัยพิบัติ ไม่ว่าจะเกิดเร็วรือช้า เกิดรึไม่เกิด ชีวิตดำเนินไปตามทางปกติ พร้อมกับการยึดมั่นในความดี จงแน่วแน่กับการทำความดี เกิดไม่เกิด ก้อปล่อยว่างเพราะมันเป็นหลักของธรรมชาติ

 

ส่วนตัวไม่ได้ไม่เชื่อว่าจะเกิดภัยพิบัติ และไม่ได้ไม่เชื่อว่าจะไม่เกิดภัยพิบัติ เช่นกัน แต่เชื่อว่าทุกคนเกิดมาต้องตาย และเชื่อมั่นที่จะยืนอยู่ข้างความถูกต้อง และ เชื่อเรื่องของความดี ไม่ว่าจะเกิดเหตุการณ์อะไรไม่ว่าจะเกิดโดยครงกับตัวเองรึคนอื่นๆ ไม่ว่าเหตุนั้นๆจะทำให้เราเจ็บแสนเจ็บแค่ไหน ยังคงยึดมั่นในความดี ความถูกต้อง

 

สาธุ..สาธุ..สาธุ
"รกฺเขยฺยานาคตํ ภยํ" พึงป้องกันภัยที่ยังไม่มาถึง
"สีลํ กวจมพฺภุตํ" ศีล เป็นเกราะคุ้มกันอย่างอัศจรรย์
ศีล สมาธิ ปัญญา หมั่นปฏิบัติเพื่อคุ้มครองตัวเรากัน

 

ขออนุโมทนากับท่านเจ้าของกระทู้ด้วยครับ เ็ห็นด้วยทุกประการตามที่กล่าวมาทั้งหมด
แล้วจะโชคดีได้เห็นภัยพิบัติกับสายตาตัวเองเมื่อไหร่หนอ....
อันธรรมดาคนเรานั้น ถ้ายังไม่เคยประสบพบความทุกข์ด้วยตนเองแล้วไซร์ ก็ยากที่จะเข้าใจว่าความทุกข์ที่แท้จริงนั้นมีสภาพอย่างไร ครั้นจะให้ทดลองทำดูก็ไม่มีใครอยากจะทำ เพราะเกรงว่าตัวเองจะทุกข์ทรมาณโดยใช่เหตุ จึงยังไม่เข้าใจอยู่ั่นั่นเอง
ขอแนะนำผู้โชคดีทุกท่านให้ทดลองทำดูครับ เผื่อว่าประสบกับเหตุการณ์จริงจะได้รับสภาพได้ไม่ต้องทุกข์ทรมาณมากนัก เหมือนกับทหารที่ต้องผ่านการฝึกก่อนที่จะเข้าสู่ครามจริง
ยกตัวอย่างง่ายๆที่สามารถทดลองทำได้เช่น
1.อยู่แต่ในบ้าน ๓ วันโดยไม่ออกไปไหน โดยจำลองสถานการณ์ว่าข้างนอกบ้านมีภัยพิบัติ
โดยไม่มีไฟฟ้าและน้ำประปาใช้ คืออยู่แบบว่าไม่ใช้ไฟฟ้าในบ้านเลย และไม่อาบน้ำ เป็นเวลาสามวัน โดยสวมเสื้อผ้าแค่ชุดเดียวไม่เปลี่ยน (ทหารที่ไปฝึกภาคสนามคงทราบ)
2.อดอาหารเป็นเวลาสามวันโดยไม่รับประทานอะไรเลย นอกจากน้ำเปล่า (พระป่าสายกรรมฐานท่านทดลองทำกันเป็นประจำ)
3.ทดลองเดินทางไกลดู อาจจะต้องมีเพื่อนร่วมทางไปด้วยเพื่อป้องกันการเป็นลมหมดสติ
ท่านอาจจะกำหนดจุดหมายปลายทางของท่านเองได้ แต่ว่าระยะทางที่ต้องเดินให้ได้คือ ๓๐ ก.ม. ภายในเวลา ๘ ชั่วโมงสำหรับผู้ชายและผู้หญิงคือ ๑๐ ชั่วโมง คือเดินไปเรื่อยๆเหนื่อยก็พัก มีน้ำและอาหารให้กินได้ปกติ (แต่ไม่ควรกินเยอะ เพราะจะทำให้จุก เดินต่อไม่ไหว ถ้าท่านใช้เวลาในการพักกินอาหารมาก ก็จะทำให้เวลาเดินของท่านลดน้อยลง) สำหรับทหารที่เดินทางไกลนั้น ระยะทาง ๕๐ ก.ม.ครับ จำกัดน้ำแค่สองกะติกและอาหารกระป๋องเท่านั้น พระธุดงค์ท่านลำบากกว่าครับ เพราะท่านต้องแบกกลดและบริขารแถมฉันอาหารได้แค่มื้อเดียว
ทดลองทำดูกันให้ได้นะครับ แล้วท่านจะเข้าใจเรื่องทุกข์ได้มากขึ้น อิอิ....ขอให้โชคดี

 

เมื่อรู้ว่าทุกข์ คือ ทุกข์ แต่มนุษย์ใยต้องวิ่งตามทุกข์ไม่รู้จักจบสิ้น

 

เอ้า.....เร็วๆ เข้า.....พลิกวิกฤตเป็นโอกาส
รีบๆ เห็นทุกข์กันเร็วๆ จะได้ละทุกข์ พ้นทุกข์ไปเสียที
เวียนเกิด เวียนตาย อยู่กับทุกข์นี้แหละ ไม่เข็ด ไม่หลาบกันซักที

"สิ่งใดมีความเกิดขึ้น สิ่งนั้นทั้งปวงย่อมมีความดับไปเป็นธรรมดา"
เมื่อเห็นเป็นธรรมชาติ ธรรมดาแล้ว ก็ไม่มีเหตุอันใดมาทำร้ายได้

ขอให้โชคดีกันทุกๆ คน......

 

อนุโมทนาด้วยครับ จับใจจริงๆอ่านแล้วทำให้ใจเยือกเย็นดับร้อนได้ชะงัด

 

อนุโมทนาสาธุครับ เมื่อก่อนเคยทุกข์ตอนนี้เริ่มปล่อยวางแล้ว

 

เขียนได้ดีมากๆค่ะ เหมือนเตือนให้เรามีสติในทุกๆเวลาของชีวิต ^_^

 

“ การที่เราประสบทุกข์ นั่นแสดงว่าเรามาถูกทางแล้ว เพราะอาศัยทุกข์นั่นแหละ จึงทำให้เราเกิดปัญญาขึ้นได้ ” ขออนุโมทนาคับ

 

ขอขอบคุณ สำหรับบทความดีๆ อย่างนี้ อ่านแล้วทำให้มีสติขึ้นมา อนุโมทนาสาธุค่ะ

 

ขออนุโมทนาครับ

เขียนได้ดีจริงๆ คงจะโดนใจหลายๆคน ที่คิดเหมือนกัน