สงสัยครับช่วยบอกที

ballbeamboy2 · 24 ธันวาคม 2011

ผมสงสัย พระองคุลิมาน พระโมคคัลลานะ พระองคุลิมานเคยฆ่าคน พระโมคคัลลานะ เคยทําร้ายพ่อแม่

พอมาชาติสุดท้ายย่อมรับกรรมนั้น แต่สงสัยคือ พระโมคคัลลานะ นั้นเป็นพระอรหันต์แล้ว คนที่ไปทําร้ายพระโมคคัลลานะ นั้นไม่ตกนรกเหรอครับ (อันนี้กรรมเป็นเหตุ) ที่โดนทําร้ายเพราะไปทําร้ายพ่อมแม่ แล้วโดนโจรตี แล้วโจรไม่ตกนรกเหรอ

แล้วอย่างพระองคุลิมาน พอบวชก็เป็นพระอริยะ(ผมเดาว่าเป็นพระอริยะแน่นอน)
แล้วโดนคนทําร้าย ผมดูการ์ตูนคือ ปาก้อนหินใส่ แล้วคนพวกนั้นไม่บาปเหรอ

GhostHead · 24 ธันวาคม 2011

ใครทำร้ายพระอรหันต์ ก็บาปแน่นอนครับ

เฟลม · 24 ธันวาคม 2011

ballbeamboy2 said: ↑

ผมสงสัย พระองคุลิมาน พระโมคคัลลานะ พระองคุลิมานเคยฆ่าคน พระโมคคัลลานะ เคยทําร้ายพ่อแม่

พอมาชาติสุดท้ายย่อมรับกรรมนั้น แต่สงสัยคือ พระโมคคัลลานะ นั้นเป็นพระอรหันต์แล้ว คนที่ไปทําร้ายพระโมคคัลลานะ นั้นไม่ตกนรกเหรอครับ (อันนี้กรรมเป็นเหตุ) ที่โดนทําร้ายเพราะไปทําร้ายพ่อมแม่ แล้วโดนโจรตี แล้วโจรไม่ตกนรกเหรอ

แล้วอย่างพระองคุลิมาน พอบวชก็เป็นพระอริยะ(ผมเดาว่าเป็นพระอริยะแน่นอน)
แล้วโดนคนทําร้าย ผมดูการ์ตูนคือ ปาก้อนหินใส่ แล้วคนพวกนั้นไม่บาปเหรอ
Click to expand...

บาปแน่นอน และบาปมากๆครับ

กสิน9 · 24 ธันวาคม 2011

ballbeamboy2<SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_5488611", true); </SCRIPT> เกิดมาถาม VS วู๊ดดี้เกิดมาคุย

ballbeamboy2 · 24 ธันวาคม 2011

ผมสรุปแบบ เป็นวงจรชีวิต คือ พระอรหันต์ก่อนจะเป็นพระอรหันต์เคยทําบาปไว้ แล้วบาปนัน้ ต้องมาส่งผล ด้วยใครสักคน อย่างแน่นอน แล้วคนๆนนั้นก็ทําร้าบพระอรหันต์ แล้วก็รับบาปนั้น วงเวียนอยู่แบบนี้ มันน่าเศร้าจริง

ballbeamboy2 เกิดมาถาม VS วู๊ดดี้เกิดมาคุย
Click to expand...

ต้องถามให้แจ่มแจ้ง อิอิ

AU_MAI · 24 ธันวาคม 2011

ท่านรับกรรมจากที่ท่านได้ทำเอาไว้ครับ แต่โจรที่ได้ทำร้ายท่านนั้นได้รับบาปอย่างแน่นอน
แต่
พระองค์ท่านเป็นพระอรหันต์แล้วและปล่อยวางเข้าสู่นิพานยอมให้อภัยและยอมรับในกรรมที่ท่านได้ทำไว้ในชาติปางก่อนและ ท่านมีความเมตตาต่อสรรพสัตว์ย่อมอโหสิกรรมและให้อภัยครับทำให้บาปนั้นไม่วนเวียนเป็นชาติภพต่อไปแน่นอนครับ.....

LungKO · 27 ธันวาคม 2011

ballbeamboy2 said: ↑

ผมสงสัย พระองคุลิมาน พระโมคคัลลานะ พระองคุลิมานเคยฆ่าคน พระโมคคัลลานะ เคยทําร้ายพ่อแม่

พอมาชาติสุดท้ายย่อมรับกรรมนั้น แต่สงสัยคือ พระโมคคัลลานะ นั้นเป็นพระอรหันต์แล้ว คนที่ไปทําร้ายพระโมคคัลลานะ นั้นไม่ตกนรกเหรอครับ (อันนี้กรรมเป็นเหตุ) ที่โดนทําร้ายเพราะไปทําร้ายพ่อมแม่ แล้วโดนโจรตี แล้วโจรไม่ตกนรกเหรอ

แล้วอย่างพระองคุลิมาน พอบวชก็เป็นพระอริยะ(ผมเดาว่าเป็นพระอริยะแน่นอน)
แล้วโดนคนทําร้าย ผมดูการ์ตูนคือ ปาก้อนหินใส่ แล้วคนพวกนั้นไม่บาปเหรอ
Click to expand...

บาปครับ บาปแน่นอน บาปมาก ๆ ด้วยครับ เพราะพระพุทธเจ้าพระองค์ตรัสบอกไว้แล้ว คือ อนันตริยกรรม 5 อย่าง คือ 1ฆ่าบิดา 2ฆ่ามารดา 3ฆ่าพระอรหันต์ 4ทำให้พระพุทธเจ้าห้อพระโลหิต 5ทำลายสงฆ์ให้แตกแยกกันหรือส้งฆเภท 5อย่างนี้ อย่างใดอย่างหนึ่งก็เป็นบาปมหันต์ อย่าทำเลยทีเดียวเชียว ครับ ห้ามสวรรค์ ห้ามนิพพาน (บางแห่งกล่าวว่า พระองคุลีมาล ไม่ได้ฆ่ามารดา แต่เกือบจะฆ่า พระพุทธเจ้าช่วยท่านก่อน ในที่สุดก็บรรลุเป็นพระอรหันต์ (อ่านว่า อะ ระ หัน ถ้าอ่านว่า ออ ระ หัน หมายถึงสัตว์ชนิดหนึ่ง และพระโมคคัลลานะ ก็ไม่ได้ฆ่ามารดาบิดา แต่เชื่อคำภรรยา จึงวางแผนไว้จะฆ่า แต่ยังมิได้ฆ่า ก็บรรลุพระอรหัตตผล เป็นพระอรหันต์ก่อนพระองคุลีมาล) และ
ผมเข้าใจว่า หรือคิดว่า คงเป็นบาปไประยะหนึ่งที่ยาวนานมาก คงพ้นบาปนั้นได้ เพราะเห็นมีตัวอย่างคือพระเทวทัตต์ ซึ่ง(ผมขออนุญาตใช้ภาษาชาวบ้านนะครับ) เป็นน้องชายต่างพระมารดา คือพระพุทธเจ้าของเรา เป็นลูกผู้พี่สาว พระเทวทัตต์เป็นลูกน้องสาว แต่พระบิดาเดียวกันคือพระเจ้าสุทโธทนะ ฯ พระเทวทัตต์ท่านทำสังฆเภท คือทำให้สงฆ์แตกกัน (มีบางส่วนที่ไปอยู่เป็นลูกศิษย์ของพระเทวทัตต์) และบาปอื่น ๆ คือจ้างคน ไปรอบทำร้ายพระพุทธเจ้าฯลฯเพราะพระเทวทัตต์อยากเป็นใหญ่ แต่ต่อมาสำนึกผิด ขอขมาต่อพระองค์ท่านแล้วก็มรณภาพไป ไปตกในนรกเท่าทุกวันนี้ เมื่อพ้นบาปนั้นแล้ว จะได้มาเป็นพระปัจเจกพุทธะเจ้า นามว่า อัฏฐิสสระ ดังนั้น คำว่าห้ามสวรรค์ ห้ามนิพพาน นั้นคงหมายถึงเฉพาะชาตินี้ และชาติต่อๆ ไป คือต้องตกนรกอยู่นานแสนนาน ตราบเท่าที่ยังไม่พ้นบาปกรรมนั้น หรือจนกว่าจะพ้นวิบากกรรมนั้น ดังนี้ครับ

LungKO · 24 ธันวาคม 2011

ballbeamboy2 said: ↑

ผมสงสัย พระองคุลิมาน พระโมคคัลลานะ พระองคุลิมานเคยฆ่าคน พระโมคคัลลานะ เคยทําร้ายพ่อแม่

พอมาชาติสุดท้ายย่อมรับกรรมนั้น แต่สงสัยคือ พระโมคคัลลานะ นั้นเป็นพระอรหันต์แล้ว คนที่ไปทําร้ายพระโมคคัลลานะ นั้นไม่ตกนรกเหรอครับ (อันนี้กรรมเป็นเหตุ) ที่โดนทําร้ายเพราะไปทําร้ายพ่อมแม่ แล้วโดนโจรตี แล้วโจรไม่ตกนรกเหรอ

แล้วอย่างพระองคุลิมาน พอบวชก็เป็นพระอริยะ(ผมเดาว่าเป็นพระอริยะแน่นอน)
แล้วโดนคนทําร้าย ผมดูการ์ตูนคือ ปาก้อนหินใส่ แล้วคนพวกนั้นไม่บาปเหรอ
Click to expand...

 [FONT=&quot]ประวัติพระโมคคัลลานะ จากวิกีพีเดีย สารานุกรมเสรี[/FONT][FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]ชาติกำเนิด[/FONT]
[FONT=&quot]พระมหาโมคคัลลานะ เป็นบุตรพราหมณ์นายบ้านในหมู่บ้านโกลิตคาม ได้ชื่อว่า [/FONT]“[FONT=&quot]โกลิตะ[/FONT]” [FONT=&quot]ตามชื่อของหมู่บ้าน มารดาชื่อ โมคคัลลี คนทั่วไปจึงเรียกท่านว่า [/FONT]“[FONT=&quot]โมคคัลลานะ[/FONT]” [FONT=&quot]ตามชื่อของมารดา ท่านเป็นสหายที่รักกันมากับอุปติสสมาณพ (พระสารีบุตร) เที่ยวแสวงหาความสุขความสำราญ ตามประสาวัยรุ่น และพ่อแม่มีฐานะร่ำรวย นอกจากนี้ยังมีอุปนิสัยใจคอเหมือนกัน และยังได้ออกบวชพร้อมกัน[/FONT]
[FONT=&quot][แก้] สาเหตุที่ได้เป็นเอตทัคคะ[/FONT]

[FONT=&quot]เมื่อนับถอยหลังไปด้วยระยะเวลาได้หนึ่งอสงไขยกัปและอีกหนึ่งแสนกัปจากภัทรกัปนี้ พระมหาโมคคัลลานะเถระบังเกิดเป็น สิริวัฑฒกุฏมพี อยู่ในตระกูลคฤหบดีมหาศาล และได้เป็นสหายกับ สรทมาณพ (พระสารีบุตรเถระ) ในอดีตชาติ สรทมาณพนั้นคิดจะออกบรรพชาแสวงหาโมกขธรรมจึงไปชวน สิริวัฑฒกุฎุมพี ๆ ปฏิเสธว่าไม่สามารถออกบรรพชาได้ แล้วสรทมาณพออกไปบรรพชาเป็นดาบสพร้อมด้วยบริวารเป็นจำนวนมาก ได้สำเร็จอภิญญา 5 และสมาบัติ 8 ประการ ต่อมาได้กระทำอธิสักการบูชาแด่พระอโนมทัสสีพุทธเจ้า และตั้งความปรารถนาไว้ในที่เฉพาะพระพักต์เพื่อเป็นอัครสาวกเมื่อได้รับพุทธพยากรณ์แล้ว พลันหวนนึกถึงสิริวัฑฒกุฎมพีผู้เป็นสหายขึ้นได้ จึงรีบไปที่บ้านของสิริวัฒกุฎมพีแต่ผู้เดียว และได้ชี้แจงให้ผู้เป็นสหายทราบและให้ปรารถนาตำแหน่งทุติยสาวก (สาวกเบื้องซ้าย) ในศาสนาของพระพุทธโคดม เช่นเดียวกับตน[/FONT]

[FONT=&quot]สิริวัฒกุฎมพี ได้ฟังดังนั้น จึงให้สรทดาบสไปนิมนต์พระพระอโนมทัสสีพุทธเจ้า มาที่บ้านและทำการถวายมหาทานและเครื่องมหาสักการบูชามากมายตลอดเจ็ดวัน แล้วก็ประนมมือกราบทูลแทบพระบาทพระะอโนมทัสสีพุทธเจ้า ว่า สรทดาบสผู้เป็นสหายของข้าพระองค์ปรารถนาเป็นอัครสาวกของพระบรมศาสดาพระองค์ใด ข้าพระองค์ขอได้เป็นทุติยะสาวกของศาสดาพระองค์นั้นด้วยเถิดพระเจ้าข้าพระอโนมทัสสีพระพุทธเจ้าทรงพิจารณาดูอนาคตกาลแล้ว ทรงเห็นว่าความปรารถนาของสิริวัฒกุฏมพีจะสำเร็จสมมโนรถ จึงทรงพยากรณ์ว่า เมื่อเวลาล่วงเลยไปหนึ่งอสงไขยกับอีกหนึ่งแสนกัป นับจากกัปนี้ไป เธอจะได้เป็นทุติยสาวกของพระโคดมพุทธเจ้า[/FONT]

[FONT=&quot]สิริวัฒกุฎพีรับฟังพระพุทธพยากรณ์นั้นแล้ว มีใจร่าเริงยินดีเป็นที่สุด ราวกับว่าความปรารถนานั้นจะสำเร็จในวันพรุ่งนี้หรือมะรืนนี้ฉะนั้น ฝ่ายพระอโนมทัสสีพุทธเจ้าเสวยพระกระยาหารเสร็จแล้ว เสด็จกลับพระวิหาร พร้อมด้วยพระภิกษุทั้งหลาย จำเดิมแต่วันนั้นมาสิริวัฒกุฎมพีได้กระทำกัลยาณกรรมอยู่เป็นประจำตลอดชีวิต ครั้นเขาสิ้นชีวิตแล้วขึ้นไปเกิดในกามาวจรเทวโลก ในวาระแห่งจิตที่ 2 และกลับมาเกิดเป็นมนุษย์อีกในชาติต่อมา และในสมัยพระโคดมพระพุทธเจ้านี้ เกิดมาเป็นโกลิตมาณพ เพื่อนของอุปปติสสมาณพ[/FONT]

[FONT=&quot]เมื่ออุปติสสมาณพได้ไปพบพระอัสสชิในกรุงราชคฤห์ ได้ฟัง "พระคาถาเย ธัมมา" จากพระอัสสชิ ทำให้ได้ดวงตาเห็นธรรม คือ บรรลุโสดาบัน อุปติสสมาณพได้นำคำสอนของพระอัสสชิไปแจ้งให้โกลิตมาณพทราบ โกลิตมาณพก็ได้ดวงตาเห็นธรรมเช่นดียวกัน ทั้งสองมาณพได้ไปเฝ้าพระพุทธเจ้าที่วัดเวฬุวนาราม และได้ทูลขออุปสมบทต่อพระพุทธเจ้า พระองค์ก็ได้ทรงอนุญาตให้อุปสมบทเป็นภิกษุ โกลิตมาณพซึ่งอุปสมบทเป็นพระมหาโมคคัลลานะ บำเพ็ญความเพียรได้ 7 วัน ก็สำเร็จพระอรหันต์ ส่วนอุปติสสมาณพซึ่งอุปสมบทเป็นพระสารีบุตรอุปสมบทได้ 15 วัน จึงสำเร็จพระอรหันต์[/FONT]

[FONT=&quot]ในวันที่พระสารีบุตรบรรลุพระอรหันต์ ตรงกับวันขึ้น 15 ค่ำ เดือนมาฆะ ในคืนวันนั้น พระพุทธเจ้าทรงประทานพระโอวาทปาติโมกข์แก่จาตุรงคสันนิบาต จากนั้น พระพุทธเจ้าทรงประกาศแต่งตั้งพระสารีบุตรเป็นอัครสาวกเบื้องขวา เลิศกว่าผู้อื่นในทางปัญญา พระมหาโมคคัลลานะเป็นอัครสาวกเบื้องซ้าย (ทุติยสาวก) เลิศกว่าผู้อื่นในทางฤทธิ์[/FONT]
[FONT=&quot][แก้] ความสำคัญในพระพุทธศาสนา[/FONT]
[FONT=&quot][แก้] การสำเร็จเป็นพระอรหันต์[/FONT]
[FONT=&quot][แก้] พระพุทธเจ้าทรงแสดงอุบายแก้ง่วงแก่พระโมคคัลลานะ[/FONT]

[FONT=&quot]พระมหาโมคคัลลานะ เมื่ออุปสมบทได้ 7 วัน ได้ไปทำความเพียรอยู่ที่ป่าใกล้บ้านกัลป์ลาวาลมุตตาคาม แขวงมคธ ถูกถีนมิทธารมณ์ คือ ความง่วงเหงาเข้าครอบงำ ไม่สามารถจะทำความเพียรได้ ขณะนั้น พระผู้มีพระภาค ประทับอยู่ ณ สวนเภสกลาวัน ซึ่งเป็นสถานที่ให้เหยื่อแก่เนื้อ ใกล้เมืองสุงสุมารคิรี อันเป็นเมืองหลวงของแคว้นภัคคะ ทรงทราบด้วยพระญาณว่าพระโมคคัลลานะ โงกง่วงอยู่ จึงทรงทำปาฏิหาริย์ให้เห็นปรากฏ ประหนึ่งว่าเสด็จประทับอยู่ตรงหน้า ทรงแสดงอุบายสำหรับระงับความง่วงแก่เธอตามลำดับ ดังนี้[/FONT]

[FONT=&quot] โมคคัลลานะ เมื่อเธอมีสัญญาอย่างใดแล้ว เกิดความง่วงขึ้น เธอจงทำไว้ในใจซึ่งสัญญาอย่างนั้นให้มาก จะเป็นเหตุให้ละความง่วงได้[/FONT]

[FONT=&quot]( หมายเหตุ ข้างต้นเป็นไปตามพระไตรปิฏกฉบับมหามกุฏและสยามรัฐ ซึ่งแปลสำนวนจาก บาลีฉบับสยามฯ ส่วน พระไตรปิฏกฉบับมหาจุฬา แปลสำนวนตาม บาลีสากล ซึ่งตรงตามบาลีลังกาและพม่า ได้เนื้อความว่า "เมื่อเธอมีสัญญาอยู่อย่างไร ความง่วงนั้น ย่อมครอบงำเธอได้ เธออย่าได้มนสิการถึงสัญญานั้น อย่าได้ทำสัญญานั้นให้มาก เป็นไปได้ที่เมื่อเธออยู่อย่างนั้นจะละความง่วงนั้นได้" .[/FONT]

[FONT=&quot]สำหรับ บาลีจากพระไตรปิฎกบาลีฉบับต่างๆเป็นดังนี้ : "ตสฺมาติห[/FONT], [FONT=&quot]โมคฺคลฺลาน[/FONT], [FONT=&quot]ยถาสญฺญิสฺส เต วิหรโต ตํ มิทฺธํ โอกฺกมติ[/FONT], [FONT=&quot]ตํ สญฺญํ มา มนสากาสิ [มา มนสิกาสิ (สี.)[/FONT], [FONT=&quot]มนสิ กเรยฺยาสิ (สฺยา.)[/FONT], [FONT=&quot]มนสากาสิ (ก.)][/FONT], [FONT=&quot]ตํ สญฺญํ มา พหุลมกาสิ [ตํ สญฺญํ พหุลํ กเรยฺยาสิ (สฺยา.)[/FONT], [FONT=&quot]ตํ สญฺญํ พหุลมกาสิ (ก.)]ฯ ฐานํ โข ปเนตํ[/FONT], [FONT=&quot]โมคฺคลฺลาน[/FONT], [FONT=&quot]วิชฺชติ ยํ เต เอวํ วิหรโต ตํ มิทฺธํ ปหีเยถ". )[/FONT]

[FONT=&quot] ถ้ายังละไม่ได้ เธอควรตรึกตรองถึงธรรมที่ได้เรียนมาแล้ว ได้ฟังมาแล้วให้มาก จะเป็นเหตุให้ละความง่วงได้[/FONT]
[FONT=&quot] ถ้ายังละไม่ได้ เธอควรสาธยายธรรมที่ได้เรียนได้ฟังมาแล้วให้มากจะเป็นเหตุให้ละความง่วงได้[/FONT]
[FONT=&quot] ถ้ายังละไม่ได้ เธอควรยอนช่วงหูทั้งสองข้าง และลูบตัวด้วยฝ่ายมือจะเป็นเหตุให้ละความง่วงได้[/FONT]
[FONT=&quot] ถ้ายังละไม่ได้ เธอจงลุกขึ้นแล้วลูบนัยน์ตา ลูบหน้าด้วยน้ำเหลียวดูทิศทั้งหลาย แหงนดูดาว จะเป็นเหตุให้ละความง่วงได้[/FONT]
[FONT=&quot] ถ้ายังละไม่ได้ เธอควรทำไว้ในใจถึงอาโลกสัญญา ถือ กำหนดความสว่างไว้ในใจเหมือนกัน ทั้งกลางวันและกลางคืน ทำใจให้เปิด ให้สว่าง จะเป็นเหตุให้ละความง่วงได้[/FONT]
[FONT=&quot] ถ้ายังละไม่ได้ เธอควรเดินจงกรมสำรวมอินทรีย์ มีจิตใจไม่คิดไปภายนอก จะเป็นเหตุให้ละความง่วงได้[/FONT]
[FONT=&quot] ถ้ายังละไม่ได้ เธอควรสำเร็จสีหไสยาสน์ นอนตะแคงขวา ซ้อนเท้าให้เลื่อมกัน มีสติสัมปชัญญะ หมายใจว่าจะลุกขึ้นเป็นนิตย์ เมื่อตื่นแล้วควรรีบลุกขึ้นด้วยตั้งใจว่า เราจะไม่ประกอบความสุขในการนอนและการเคลิ้มหลับอีกจะเป็นเหตุให้ละความง่วงได้[/FONT]

[FONT=&quot]พระพุทธองค์ ตรัสสอนอุบายเพื่อบรรเทาความง่วงโดยลำดับจนที่สุดถ้ายังไม่หายง่วงก็ให้นอน แต่ให้นอนอย่างมีสติ[/FONT]
[FONT=&quot][แก้] พระพุทธเจ้าได้ประทานพระโอวาท 3 ข้อ[/FONT]

[FONT=&quot] โมคคัลลานะ เธอจงทำไว้ในใจว่า เราจะไม่ชูงวง คือ ความถือตัวว่าเราเป็นนั่น เป็นนี่ เข้าไปสู่สกุล เพราะถ้าภิกษุถือตัวเข้าไปสู่สกุลด้วยคิดว่าเขาจะต้องต้อนรับเราอย่างนั้นอย่างนี้ ถ้าคนในสกุลเขามีการงานมาก ก็จะเกิดอิดหนาระอาใจ ถ้าเขาไม่ใส่ใจต้องรับ เธอก็จะเก้อเขินคิดไปในทางต่าง ๆ เกิดความฟุ้งซ่านไม่สำรวม จิตก็จะห่างจากสมาธิ[/FONT]
[FONT=&quot] โมคคัลลานะ เธอจงทำไว้ในใจว่า เราจักไม่พูดคำอันเป็นเหตุเถียงกันเพราะถ้าเถียงกันก็จะต้องพูดมาก และผิดใจกัน เป็นเหตุให้ฟุ้งซ่านไม่สำรวม และจิตก็จะห่างจากสมาธิ[/FONT]
[FONT=&quot] โมคคัลลานะ ตถาคตไม่สรรเสริญการคลุกคลีด้วยประการทั้งปวง แต่ก็ไม่ตำหนิการคลุกคลีไปทุกอย่าง คือ เราไม่สรรเสริญการคลุกคลีกับหมู่ชน ทั้งคฤหัสถ์และบรรพชิต แต่เราสรรเสริญการคลุกคลีด้วยเสนาสนะ อันสงบสงัดปราศจากเสียงอื้ออึง ควรแก่การหลีกเร้นอยู่ตามสมณวิสัย[/FONT]

[FONT=&quot]ลำดับนั้น พระมหาโมคคัลลานะ ได้กราบทูลถามถึงข้อปฏิบัติอันเป็นธรรมชักนำไปสู่การสิ้นตัณหา เกษมจากโยคะคือกิเลสเครื่องประกอบให้จิตติดอยู่ พระพุทธองค์ ตรัสสอนในเรื่องธาตุกรรมฐาน โดยใจความว่า [/FONT]“[FONT=&quot]ภิกษุในพระธรรมวินัยนี้ เมื่อได้สดับว่าธรรมทั้งปวงไม่ควรยึดมั่น ก็ควรกำหนดธรรมเหล่านั้น ในยามเมื่อเสวยเวทนา อันเป็นสุขหรือทุกข์ หรือไม่สุขไม่ทุกข์อย่างใดอย่างหนึ่ง และให้พิจารณาดังปัญญา อันประกอบด้วยความหน่าย ความดับ และความไม่ยึดมั่น จิตก็จะพ้นจากอาสวกิเลส เป็นผู้รู้ว่าชาติสิ้นแล้ว พรหมจรรย์อยู่จบแล้ว[/FONT]”

[FONT=&quot]พระมหาโมคคัลลานะ ได้สำเร็จเป็นพระอรหันต์แล้ว ท่านเป็นกำลังสำคัญของพระศาสนา ช่วยแบ่งเบาภารกิจ และยังพุทธดำริต่าง ๆ ให้สำเร็จด้วยดี เพราะท่านมีฤทธิ์มีอานุภาพยิ่งกว่าพระสาวกรูปอื่น ๆ จนได้รับการยกย่องจากพระบรมศาสดา แต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่ง พระอัครสาวกเบื้องซ้าย โดยทรงยกย่องให้เป็นอัครสาวกคู่กับพระสารีบุตรว่า [/FONT]“[FONT=&quot]พระสารีบุตรเป็นพระอัครสาวกเบื้องขวา เปรียบเสมือนมารดาผู้ให้กำเนิดบุตร พระโมคคัลลานะ เป็นพระอัครสาวกเบื้องซ้าย เปรียบเสมือนนางนมผู้เลี้ยงทารกที่เกิดมาแล้ว พระสารีบุตร ย่อมแนะนำให้ตั้งอยู่ในโสดาปัตติผล พระโมคคัลลานะ ย่อมแนะนำให้ตั้งอยู่ในคุณเบื้องสูงขึ้นไป[/FONT]”[FONT=&quot]นอกจากนี้ พระมหาโมคคัลลานะ ยังเป็นผู้มีความสามารถในการ นวกรรม คือ งานก่อสร้าง พระบรมศาสดาเคยทรงมอบหมายให้ท่านรับหน้าที่ นวกัมมาธิฏฐายี คือ ผู้ควบคุมดูแลการก่อสร้างวิหารบุพพาราม ที่เมืองสาวัตถี ซึ่งนางวิสาขาบริจาคทรัพย์สร้างถวายอีกด้วย[/FONT]
[FONT=&quot][แก้] การบำเพ็ญประโยชน์ในการประกาศพระพุทธศาสนา[/FONT]

[FONT=&quot]พระมหาโมคคัลานเถระมีความสามารถในทางอิทธิปาฏิหาริย์ พระมหาโมคคัลลานะ เมื่อบวชและสำเร็จเป็นพระอรหันต์แล้วปรากฏว่าท่านมีความสามารถโดดเด่นในทางอิทธิปาฏิหาริย์ เป็นเลิศ กว่าภิกษุทั้งหลาย ท่านสามารถแสดงฤทธิ์ ไปยังภูมิของสัตว์นรก และไปโลกสวรรค์ชั้นต่าง ๆ ได้ ท่านได้พบเห็นสัตว์นรกในขุมต่าง ๆ และของเทพบุตรเทพธิดาที่ได้เสวยความสุขจากการทำบุญไว้ในเมืองมนุษย์เช่นกัน ท่านได้นำข่าวสารของสัตว์นรกและของเทพบุตรเทพธิดาเหล่านั้น มาแจ้งแก่บรรดาญาติและชนทั้งหลายให้ทราบ ทำให้บรรดาญาติและชนเหล่านั้นพากันละเว้นกรรมชั่วลามกอันจะพาตนไปเสวยผลกรรมในนรก พากันสร้างบุญกุศล อันจะนำตนไปสู่สุคติโลกสวรรค์ และพร้อมกันนั้นก็พากันทำบุญอุทิศไปให้แก่ญาติของตน เหล่าชนบางพวกที่ไม่มีศรัทธาเลื่อมใสในพระพุทธศาสนา ก็พากันละทิ้งลัทธิศาสนาเดิมมาศรัทธาเลื่อมใสในพระพุทธศาสนามากยิ่งขึ้น ทำให้พวกเดียรถีย์ทั้งหลายต้องเสื่อมจากลาภสักการะ เป็นอยู่ลำบากอดอยากขึ้นเรื่อย ๆ[/FONT]
[FONT=&quot][แก้] เรื่องที่พระเถระไปเยี่ยมชมโลกสวรรค์ชั้นต่าง ๆ[/FONT]

[FONT=&quot]นั้นมีเรื่องกล่าวไว้ในคัมภีร์ธรรมบทหมวดปิยวรรคและโกธวรรคว่าวันหนึ่ง พระเถระได้ขึ้นไปยังดาวดึงส์โลกสวรรค์ ด้วยอริยฤทธิ์ ได้เห็นปราสาทหลังหนึ่ง มีแสงแวววาวด้วยแก้วนานาประการ มีขนาดใหญ่ทั้งกว้าง ทั้งสูง มีนางเทพธิดาอยู่ในปราสาทนั้นจนเนืองแน่น พระเถระจึงถามว่า [/FONT]“[FONT=&quot]แม่เทพธิดา วิมานนี้เป็นของใคร (เกิดขึ้นเพื่อใคร) [/FONT]?" “[FONT=&quot]ข้าแต่พระคุณเจ้าผู้เจริญ วิมานนี้เกิดขึ้นเพื่อนันทิยะ ผู้สร้างศาล 4 มุข 4 ห้อง ถวายพระบรมศาสดา พวกดิฉันมาเกิดในที่นี้ก็ด้วยหวังว่าจะได้เป็นบาทจาริกาของนันทิยะนั้น แต่จนบัดนี้ก็ยังไม่พบนันทิยะ เพราะท่านยังไม่ละอัตภาพจากโลกมนุษย์เลยขอพระคุณเจ้าได้โปรดนำข่าวสารไปบอกแก่นันทิยะให้ละอัตภาพมนุษย์อันเปรียบประดุจถาดดิน มาถือเอาอัตภาพอันเป็นทิพย์ ซึ่งเปรียบประดุจถาดทองคำล้ำค่าในโลกสวรรค์นี้ด้วยเถิด เจ้าค่ะ[/FONT]” [FONT=&quot]อันที่จริง วิมานนั้นได้เกิดขึ้นบนสวรรค์ชั้นดาวดึงส์พร้อมกับขณะที่นันทิยมาณพ ได้สร้างศาลาจัตุรมุขมี 4 ห้อง ถวายแด่พระบรมพระศาสดาแล้ว หลั่งน้ำทักษิโณทก ตกลงบนฝ่าพระหัตถ์ของพระบรมศาสดา[/FONT]

[FONT=&quot]พระเถระได้จาริกท่องเที่ยวไปยังสวรรค์ชั้นอื่น ๆ ได้พบเห็นวิมานทองของเหล่าเทพบุตรเทพธิดาทั้งหลายแล้ว ได้ไต่ถามเทพบุตรเทพธิดาเหล่านั้นว่า ทำบุญอะไร ทานด้วยสิ่งใด จึงได้เสวยผลบุญ ได้รับทิพยสมบัติวิมานแล้ว วิมานทองอันงดงามยิ่งนัก เช่นนี้ เทพบุตรและเทพธิดาเหล่านั้น ต่างก็รู้สึกละอายที่จะบอกแก่พระเถระเพราะบุญทานที่พวกตนกระทำนั้นมีประมาณเพียงเล็กน้อย คือ[/FONT]

[FONT=&quot] บางองค์บอกว่า เพียงรักษาคำสัตย์ จึงได้สมบัติคือวิมานนี้[/FONT]
[FONT=&quot] บางองค์บอกว่า เพียงห้ามความโกรธ จึงได้วิมานนี้[/FONT]
[FONT=&quot] บางองค์บอกว่า เพียงถวายอ้อยลำเดียว จึงได้วิมานนี้[/FONT]
[FONT=&quot] บางองค์บอกว่า เพียงถวายมะพลับ[/FONT], [FONT=&quot]ลิ้นจี่ ฯลฯ ผลเดียว จึงได้วิมานนี้[/FONT]

[FONT=&quot]พระเถระจาริกไปยังสวรรค์ชั้นต่าง ๆ พอสมควรแก่อัธยาศัยแล้วก็กลับมาสู่มนุษย์โลก นำข่าวสารที่ได้พบเห็นมาแจ้งแก่หมู่ชนทั้งหลาย ซึ่งต่างก็พากันศรัทธาเลื่อมใสในพระพุทธศาสนา ทำบุญสร้างกุศล เพื่อหวังผลอันเป็นสุขสมบัติในปรโลก[/FONT]
[FONT=&quot][แก้] พระเถระทรมานพญานาค[/FONT]

[FONT=&quot]สมัยหนึ่ง พระพุทธองค์ทรงพิจารณาเห็นอุปนิสัยแห่งพระอรหัตของนักบวชนอกพระพุทธศาสนานามว่า [/FONT]“[FONT=&quot]อัคคิทัต[/FONT]” [FONT=&quot]จึงรับสั่งให้พระมหาโมคคัลลานเถระไปอบรมสั่งสอนให้ลดทิฏฐิมานะ ละการถือลัทธินั้นเสียพระเถระรับพระพุทธบัญชาแล้วไปยังสำนักของอัคคิทัต นั้น กล่าวขอที่พักอาศัยสักราตรีหนึ่ง แต่อัคคิทัต ปฏิเสธว่าไม่มีสถานที่ให้พัก พระเถระจึงกล่าวต่อไปว่า [/FONT]“[FONT=&quot]อัคคิทัต ถ้าอย่างนั้น เราขอพักที่กองทรายนั่นก็แล้วกัน[/FONT]”[FONT=&quot]ก็ที่กองทรายนั้นมีพญานาคตัวใหญ่มีพิษร้ายแรงอาศัยอยู่ อัคคิทัต เกรงว่าพระเถระจะได้รับอันตรายจึงไม่อนุญาต แต่เมื่อพระเถระรบเร้าหนักขึ้นจนต้องยอมอนุญาต พระเถระจึงเดินไปที่กองทรายนั้น[/FONT]

[FONT=&quot]พญานาคเห็นพระเถระเดินมารู้ว่าไม่ใช่พวกของตนจึงพ่นควันพิษเข้าใส่พระเถระ ฝ่ายพระเถระก็เข้าเตโชกสิณบังหวนควันไฟให้กลับไปทำอันตรายแก่พญานาค ทั้งพระเถระและพญานาคต่างก็พ่นควันพ่นไฟเข้าใส่กันจนเกิดแสงรุ่งโรจน์โชตนาการ พิษควันไฟไม่สามารถทำอันตรายพระเถระได้เลย แต่ทำอันตรายแก่พญานาคฝ่ายเดียวอัคคิทัต กับบริวารมองดูแล้วคิดตรงกันว่า [/FONT]“[FONT=&quot]พระเถระคงจะมอดไหม้ในกองเพลิงเสียแล้ว[/FONT]” [FONT=&quot]พร้อมทั้งคิดว่า [/FONT]“[FONT=&quot]สาสมแล้ว เพราะเราห้ามแล้วก็ไม่ยอมเชื่อฟัง[/FONT]” [FONT=&quot]รุ่งเช้า อัคคิทัตกับบริวารเดินมาดู ปรากฏว่าพระเถระนั่งอยู่บนกองทราย โดยมีพญานาค ขดรอบกองทรายแล้วแผ่พังพานอยู่เหนือศีรษะ พระเถระจึงพากันคิดว่า [/FONT]“[FONT=&quot]น่าอัศจรรย์ สมณะนี้มีอานุภาพยิ่งนัก[/FONT]”

[FONT=&quot]ขณะนั้น พระผู้มีพระภาคเสด็จมาถึง พระมหาโมคคัลลานเถระ จึงลงจากกองทรายแล้ว เข้าไปกราบบังคมทูลอาราธนาให้เสด็จปะทับนั่งบนกองทรายแล้วกล่าวกับอัคคิทัตว่า [/FONT]“[FONT=&quot]พระพุทธ องค์ เป็นศาสดาของข้าพเจ้า ๆ เป็นสาวกของพระพุทธองค์[/FONT]”[FONT=&quot]ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาค ทรงแสดงพระธรรมเทศนาให้อัคคิทัตพร้อมทั้งบริวารเลิกละการเคารพบูชาภูเขา ป่า ต้นไม้ และจอมปลวก เป็นต้น ที่พวกตนพากันเคารพบูชาว่าเป็นที่พึ่งอันเกษมสูงสุด ให้หันมาระลึกถึงพระรัตนตรัยคือ พระพุทธ พระธรรม และพระสงฆ์ อันเป็นสิ่งประเสริฐสุดนำไปสู่การพ้นทุกข์ทั้งปวงเมื่อจบพระธรรมเทศนา อัคคิทัต และบริวารได้บรรลุเป็นพระอรหันต์ด้วยกันทั้งหมดแล้วกราบทูบขอบรรพชาในพระพุทธศาสนา พระบรมศาสดาได้ประทานให้ด้วยวิธีเอหิภิกขุอุปสัมปทา เรื่องอิทธิปาฏิหาริย์ของพระมหาโมคคัลลานเถระนั้นมีมาก แต่นำมากล่าวไว้ในที่นี้พอเป็นตัวอย่างเพียงเท่านี้[/FONT]
[FONT=&quot][แก้] พระเถระมีอัธยาศัยใจกว้าง[/FONT]

[FONT=&quot]พระมหาโมคคัลลานเถระ ผู้เปี่ยมล้นด้วยคุณธรรมและความสามารถในอิทธิปาฏิหาริย์เหนือกว่าพระพุทธสาวกรูปอื่น ๆ แต่ท่านก็เป็นผู้มีอัธยาศัย ใจกว้างไม่กีดกัน ไม่เบียดบังความดีความสามารถของคนอื่น ไม่ฉวยโอกาสชิงความดี ความชอบจากผู้อื่น ดังจะเห็นได้จากเรื่องต่อไปนี้[/FONT]

[FONT=&quot]สมัยหนึ่ง เศรษฐีชาวเมืองราชคฤห์ อยากจะเห็นพรอรหันต์ที่แท้จริงเพราะในเมือง ราชคฤห์นั้นมีเจ้าลัทธิหลายสำนัก ซึ่งต่างก็โอ้อวดว่าตนเป็นพระอรหันต์ ทั้ง ๆ ที่การปฏิบัติและหลักคำสอนก็แตกต่างกันเป็นอย่างมาก และหาแก่นสารมิได้ จึงให้บริวารกลึงไม้จันทน์แดง ทำเป็นบาตรแล้วผูกติดปลายไม้ไผ่ต่อกัน หลาย ๆ ลำตั้งไว้แล้วประกาศว่า [/FONT]“[FONT=&quot]ใครเป็นพระอรหันต์ ก็จงเหาะมาเอาบาตรใบนี้ไป[/FONT]” [FONT=&quot]เจ้าลัทธิทั้งหลายปรารถนาจะได้บาตร แต่ไม่สามารถเหาะมาเอาไปได้ จึงมาเกลี้ยกล่อมเศรษฐีให้ยกบาตรให้ตน โดยไม่ต้องเหาะขึ้นไป แต่เศรษฐีก็ยงคงยืนยันว่าต้องเหาะขึ้นไปเอาเอง เท่านั้นจึงจะได้[/FONT]

[FONT=&quot]ขณะนั้น พระมหาโมคคัลลานเถระ กับพระปิณโฑลภารทวาชะเถระ กำลังยืนห่มจีวรอยู่บนก้อนหินใหญ่ เพื่อเข้าไปบิณฑบาตในเมือง ได้ยินพวกชาวบ้านพูดกันว่า [/FONT]“[FONT=&quot]ในโลกนี้ คงจะไม่มีพระอรหันต์ เพราะวันนี้เป็นวันที่ 7 แล้วท่านเศรษฐีประกาศให้พระอรหันต์เหาะมาเอาบาตร แม้แต่ครูทั้ง 6 ที่โอ้อวดนักหนาว่าเป็นพระอรหันต์ ก็ยังไม่สามารถเหะขึ้นไปเอาบาตรได้เลย เราเพิ่งรู้วันนี้เองว่าพระอรหันต์ไม่มีในโลก[/FONT]”

[FONT=&quot]พระเถระทั้งสอง ต้องการประกาศให้ประชาชนทั้งหลายรู้ว่าในพระพุทธศาสนามีพระอรหันต์อยู่จริง ดังนั้น พระมหาโมคคัลลานเถระ แม้จะมีฤทธิ์มีอานุภาพมากกว่า มีอายุพรรษามากกว่า แต่อาศัยความที่ท่านเป็นผู้มีใจกว้างมีความเอื้อเฟื้อต่อผู้อื่น ต้องการให้คุณของพระเถระรปอื่นปรากฏบ้าง จึงบอกให้ พระปิณโฑลภารทวาชเถระ เหาะขึ้นไปเอาบาตรนั้นลงมา จนเศรษฐีและชาวเมืองพากันแตกตื่นมาดูกันอย่างโกลาหล[/FONT]

[FONT=&quot]เมื่อครั้งพระบรมศาสดา ทรงแสดงยมกปาฏิหาริย์แล้วเสด็จขึ้นไปจำพรรษา ณ ดาวดึงส์เทวโลก มหาชนที่ประชุมกันอยู่ที่นั่นไม่ทราบว่าพระพุทธองค์หายไปไหน จึงพากันเข้าไปถามพระมหาโมคคัลลานเถระ แม้พระเถระจะทราบเป็นอย่างดี แต่ท่านก็ไม่ตอบโดยตรง กลับบอกให้ไปถามพระอนุรุทธะเถระ ทั้งนี้ ก็เพื่อยกย่องคุณความรู้ความสามารถของพระพุทธสาวกรูปอื่น ๆ ให้ปรากฏบ้างนั่นเอง[/FONT]
[FONT=&quot][แก้] บั้นปลายชีวิต[/FONT]
[FONT=&quot][แก้] พระมหาโมคคัลลานเถระถูกโจรทุบ[/FONT]
[FONT=&quot]พระมหาโมคคัลลานะนิพพาน[/FONT]

[FONT=&quot]วันเวลาผ่านไปตามลำดับ เข้าสู่ปัจฉิมโพธิกาล ขณะที่ท่านพระมหาโมคคัลลานเถระพักอยู่ที่กาฬศิลา ในมคธชนบทนั้นพวกเดียรถีย์ ทั้งหลาย มีความโกรธแค้นพระมหาโมคคัลลานเถระ เป็นอย่างมาก เพราะความที่ท่านมีฤทธานุภาพมาก สามารถกระทำอิทธิฤทธิ์ ไปเยี่ยมชมสวรรค์และนรกได้ แล้วนำข่าวสารมาบอกแก่ญาติมิตรของผู้ไปเกิดในสวรรค์และนรกให้ได้ทราบประชาชนทั้งหลายจึงพา กันเลื่อมใสในพระพุทธศาสนาทำให้พวกเดียรถีย์ ต้องเสื่อมคลายความเคารพนับถือจากประชาชน ลาภสักการะก็เสื่อมลง ความเป็นอยู่ก็ลำบากฝืดเคือง จึงปรึกษากันแล้วมีความเห็นอันเดียวกันว่า [/FONT]“[FONT=&quot]ต้องกำจัดพระมหาโมคคัลลานะ เพื่อตัดปัญหา[/FONT]” [FONT=&quot]ตกลงกันแล้ว ก็เรี่ยไรเงินทุนจากบรรดาศิษย์ และอุปัฏฐากของตนเมื่อได้เงินมาพอแก่ความต้องการแล้ว ได้ติดต่อจ้างโจรให้ฆ่าพระเถระ[/FONT]

[FONT=&quot]พวกโจรใจบาป ได้รับเงินสินบนแล้วพากันไปล้อมจับพระเถระถึงที่พัก แต่พระเถระรู้ตัวและหลบหนีไปได้ถึง 2 ครั้งในครั้งที่ 3 พระเถระได้พิจารณาเห็นกรรมเก่า ที่ตนเคยทำไว้ในอดีตชาติติดตามมา และเห็นว่ากรรมเก่านั้นทำอย่างไรก็หนีไม่พ้น จึงยอมให้พวกโจรจับอย่างง่ายดาย และถูกพวกโจรทุบตีจนกระดูกแตกแหลกเหลวไม่มีชิ้นดี พวกโจรแน่ใจว่าท่านตายแล้ว จึงนำร่างของท่านไปทิ้งใน ป่าแห่งหนึ่ง แล้วพากันหลบหนีไป[/FONT]
[FONT=&quot][แก้] บุพกรรมของพระมหาโมคคัลลานเถระ[/FONT]

[FONT=&quot]ในอดีตชาติ พระมหาโมคคัลลานเถระ เกิดเป็นลูกคนเดียวของพ่อแม่ ต่อมาเมื่อเจริญเติบโตขึ้นพ่อแม่ทั้งสองประสบเคราะห์กรรมตาบอดด้วยกันทั้งสองคนเป็นภาระที่ลูกชายคนเดียวต้องปรนนิบัติเลี้ยงดู การงานทุกอย่างทั้งนอกบ้านในบ้านลูกชายจัดการเป็นที่เรียบร้อย พ่อแม่ทั้งสองมิต้องกังวล ต่อมาพ่อแม่เห็นลูกชายอยู่ในวัยที่สมควรจะมีครอบครัวได้แล้ว จึงจัดการสู่ขอหญิงสาวที่มีชาติตระกูลใกล้เคียงกัน ให้มาแต่งงานเป็นคู่ของลูกชายทั้ง ๆ ที่ลูกชายมิได้เต็มใจ เพราะตนเองผู้เดียวก็สามารถปฏิบัติเลี้ยงดูบิดามารดาได้เป็นอย่างดี แต่เมื่อบิดามารดาเป็นภาระจัดการให้แล้วก็ไม่ขัดความประสงค์ของท่าน[/FONT]

[FONT=&quot]เมื่อแต่งงานแล้ว ชีวิตครอบครัวที่มีลูกสะใภ้พ่อผัวแม่ผัวอยู่ร่วมกันมาในระยะแรก ๆ ก็ราบรื่นสงบสุขเป็นอย่างดีเมื่อกาลเวลาผ่านนาน ๆ ไป ลูกสะใภ้ก็เริ่มรังเกียจพ่อผัวแม่ผัวที่ตาบอดด้วยกันทั้งสอง คน จึงหาวิธีกำจัดท่านทั้งสองด้วยการยุแหย่สามีให้เกลียดชังพ่อแม่ คือ เมื่อสามีออกทำงานนอกบ้านก็แกล้งทำบ้านเรือนให้สกปรกรกรุงรัง เมื่อสามีกลับมาก็ฟ้องว่าพ่อแม่ทั้งสองเป็นผู้กระทำ ตนเองไม่สามารถที่จะทนเห็นทนอยู่ผู้เฒ่าตาบอดทั้งสองคนนี้ได้อีกต่อไปแล้ว[/FONT]

[FONT=&quot]ระยะแรก ๆ สามีก็ไม่ค่อยเชื่อเท่าไรนักได้แต่รับฟังแล้วก็นิ่งเฉยแต่เมื่อภรรยาพูดบ่อย ๆ และเห็นบ้านเรือนสกปรกมากยิ่งขึ้นจึงเชื่อคำของภรรยา และได้ปรึกษากันว่าจะทำอย่างไรกับคนแก่ตาบอดทั้งสองคนนี้ดี [/FONT]“[FONT=&quot]เอาท่านใส่เกวียนไปฆ่าทิ้งในป่า[/FONT]” [FONT=&quot]ภรรยาเสนอความคิดเห็น สามีแม้จะไม่เห็นด้วยกับความคิดนี้ เพราะตนเป็นคนรักและกตัญญูต่อพ่อแม่มาตลอดแต่เมื่อภรรยารบเร้าไม่รู้จบสิ้น จึงใจอ่อนยอมทำตามที่ภรรยาแนะนำ รุ่งเช้า ได้จัดหาอาหารเลี้ยงดูพ่อแม่เป็นอย่างดีแล้วกล่าวว่า[/FONT]“[FONT=&quot]ข้าแต่คุณพ่อคุณแม่ ญาติที่หมู่บ้านโน้นต้องการให้คุณพ่อคุณแม่ไปเยี่ยมพวกเราไปกันในวันนี้เถิด[/FONT]” [FONT=&quot]ลูกชายให้พ่อแม่นั่งบนเกวียนแล้วออกเดินทาง พอมาถึงกลางป่าส่งเชือกบังคับโคให้พ่อถือไว้แล้วพูดหลอกว่า [/FONT]“[FONT=&quot]คุณพ่อจับปลายเชือกนี้ไว้ โคจะลากเกวียนไปตามทางนี้ ทราบว่าในป่านี้มีพวกโจรซุ่ม อยู่ ลูกจะลงเดินตรวจดูโดยรอบ[/FONT]”

[FONT=&quot]เมื่อลงเดินได้สักครู่หนึ่ง ก็เปลี่ยนเสียงร้องตะโกนประหนึ่งว่าเสียงโจรดักซุ่มอยู่ แล้วเข้ามาทุบตีทำร้ายบิดามารดา ฝ่ายบิดามารดาเชื่อว่าเป็นโจรจริง ๆ แม้จะถูกทุบตีอยู่ก็ยังร้องบอกให้ลูกรีบหนีไป พ่อ แม่แก่แล้วไม่ต้องเป็นห่วง ลูกจงรักษาชีวิตไว้เถิด ลูกชายพอได้ยินเสียงมารดาบิดาร้องบอกให้รีบหนีไปไม่ต้องเป็นห่วงพ่อแม่ ก็กลับคิดได้ว่า [/FONT]“[FONT=&quot]ตนทำกรรมหนัก พ่อแม่แม้จะถูกเราทุบตีอยู่นี้ ก็ยังร้องคร่ำครวญด้วยความรักและห่วงใยให้เรารีบหนีไปโดยมิได้คำนึงถึงชีวิตของตนเอง[/FONT]”[FONT=&quot]ดังนี้แล้วจึงเข้ามาบีบนวดให้แล้วบอกกับพ่อแม่ว่า[/FONT]“[FONT=&quot]บัดนี้พวกโจรหนีไปหมดแล้ว[/FONT]” [FONT=&quot]จากนั้นก็นำท่านกลับมาปรนนิบัติดูแลที่บ้านเป็นอย่างดี[/FONT]

[FONT=&quot]ลูกชาย เมื่อตายแล้วต้องชดใช้กรรมในนรกเป็นเวลานาน เมื่อพ้นจากนรกแล้วมาเกิดใหม่ ต้องถูกทุบตีจนแหลกละเอียดอีกหลายร้อยชาติ ในชาติสุดท้ายนี้แม้จะได้สำเร็จเป็นพระอรหันต์ มีฤทธิ์ สามารถจะดำดินล่องหนหายตัวได้ เหาะเหินเดินอากาศได้ แต่ก็ไม่สามารถจะหนีผลกรรมได้ ท่านจึงยอมให้พวกโจรจับทุบจนร่างแหลกเหลวดังกล่าวมานั่นเอง[/FONT]
[FONT=&quot][แก้] กราบทูลลานิพพาน[/FONT]

[FONT=&quot]พระมหาโมคคัลลานเถระ คิดว่า [/FONT]“[FONT=&quot]เราควรไปกราบทูลลาพระผู้มีพระภาค ก่อนจึง ปรินิพพาน[/FONT]” [FONT=&quot]ดังนี้แล้วก็เรียบเรียงสรีรกายประสานกระดูกด้วยกำลังฌานฤทธิ์ เหาะมาเฝ้าพระบรมศาสดา ถวายบังคมแล้วกราบทูลลาปรินิพพาน พระพุทธองค์ตรัสถามว่า [/FONT]“[FONT=&quot]โมคคัลลานะ เธอจะปรินิพพาน ที่ไหน เมื่อไร [/FONT]?” “[FONT=&quot]ข้าพระองค์ จะนิพพานที่กาฬศิลาในวันนี้ พระเจ้าข้า[/FONT]” “[FONT=&quot]โมคคัลลานะ ถ้าอย่างนั้น เธอจงแสดงธรรมแก่ตถาคตก่อน ด้วยว่าการได้เห็นพระเถระเช่นเธอนี้ จะไม่มีอีกแล้ว[/FONT]”

[FONT=&quot]พระเถระได้รับพระพุทธบัญชาเช่นนั้นจึงทำปาฏิหาริย์เหาะขึ้นไปบนอากาศแสดงพระธรรมเทศนาแล้วลงมาถวายอภิวาทกราบทูลลาไปยังกาฬศิลา และปรินิพพาน ณ ที่นั้น ตรงกับวันแรม 15 ค่ำ เดือน 12 หลังจากพระสารีบุตรนิพพานได้ 15 วัน[/FONT]

[FONT=&quot]พระผู้มีพระภาค เสด็จไปพร้อมด้วยภิกษุสงฆ์ทั้งหลาย ทรงเป็นองค์ประธานจุดเพลิงฌาปนกิจศพให้ท่าน ขณะนั้น ฝนดอกไม้ทิพย์ตกลงมาโดยรอบบริเวณ มหาชนพากันประชุมทำ สักการะอัฐิธาตุตลอด 7 วัน พระพุทธองค์โปรดให้สร้างเจดีย์บรรจุอัฐิไว้ ณ ที่ใกล้ซุ้มประตูแห่งพระเชตะวันมหาวิหารนั้น[/FONT]

sazaki · 26 ธันวาคม 2011

<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="85%" border=0><TBODY><TR><CENTER>บุพพกรรมของท่านองคุลีมาล </CENTER>
กรรมเก่าของท่านองคุลีมาลมาสนอง ก่อนที่ท่านองคุมีมาลจะมาเกิดเป็นคน ท่านได้เกิดเป็นควายป่าที่มีความเก่งกล้าสามารถมาก มาสารถปราบสัตว์ป่าทุกประเภทให้แพ้ท่านได้ เมื่อปราบสัตว์ในป่าได้ก็เลยออกจากป่ามาปราบควายที่ชาวบ้านเลี้ยง
ในที่สุดก็ปราบได้ราบคาบ ขวิดวัวควายช้างม้าของชาวบ้านตายบ้าง บาดเจ็บใช้งานไม่ได้บ้าง ชาวบ้านเขาก็โกรธ ต่อมาเข้าก็รวมตัวกันคิดฆ่าควายป่าตัวนี้ จึงทำคอกที่แข็งแรงมาก ทำทางเข้าแต่เข้าได้ไม่ถึงควายที่กักขังไว้ในคอก ทางที่เข้าคอกปากทางใหญ่ แต่พอใกล้จะถึงคอกก็เล็กคับตัวมา แล้วเขาก็เตรียมไม้ไว้เพื่อสอดเข้าไปกันออก เมื่อเสร็จแล้วจึงเอาควายเลี้ยงไว้ในคอกเพื่อเป็นนกต่อ ควรจะเรียกควายต่อมากกว่า
เมื่อถึงเวลาควาบป่าองคุลีมาลก็ออกจากป่าเพื่อสังหารศรัตรู ความจริงไม่มีใครเป็นศรัตรูท่านเองเที่ยวเป็นศรัตรูกับคนอื่น เดินออกมาก็หาช้างม้าวัวควายไม่พบ เมื่อเดินเข้ามาถึงเขตคอก พวกควายในคอกก็กลัวแต่ไม่ยอมหนี เพราะไม่มีทางหนีออกจากคอกได้ ควายป่าก็เดินไปเดินมาก็เห็นควายพวกนั้นไม่หนี ก็มีความคิดว่าเจ้าพวกนี้ไม่รู้จักราชสีห์ควายเสียแล้ว จะต้องสั่งสอนให้รู้สำนึกว่าเราคือราชสีห์ควาย เดินวนไปวนมาหาทางเข้าไปปราบปรามก็ไม่มีทางเข้า
พอมาถึงประตูที่เขาทำลวงไว้ ไม่ทันสังเกตก็พุ้งตัวโดยแรงเข้าประตู เมื่อถึงซ่องแคบตัวก็ติดกลับตัวออกก็ไม่ได้เพราะคับมาก ชาวบ้านเห็นเจ้าควายป่าเกเรติดช่องแคบก็รีบมา เอาไม้ใส่สกัดไม่ให้ออกมา ควายป่าก็หมดทางขยับตัว ต่อจากนั้นชาวบ้านที่ต้องเสียหายเพราะสัตว์เลี้ยงถูกทำร้ายใช้งานไม่ได้ เพราะเจ้าควายตัวนี้ รวมกันทั้งหมดพันคนเศษก็ร่วมมือกันตีเจ้าควายป่าจนตาย คนที่ลงมือตีจริง ๆ คงไม่กี่คนนัก แต่คนที่ร่วมกันคิดร่วมทุนกันจัดทำคอก และร่วมใจว่าเจ้าควายตัวนี้ เราต้องฆ่าให้ตาย ขืนปล่อยไว้สัตว์เลี้ยงเราจะตายหมด ความจริงเขาก็คิดในมุมเมตตาสัตว์เลี้ยงและให้ความเป็นธรรมถูกต้องแล้ว แต่กฏของกรรมท่านไม่เห็นด้วย ก่อนตายควายป่าตัวนั้นมันลืมตาดูคนที่รุมฆ่ามันและคิดว่า “ ชาติหน้ากูขอฆ่ามึงบ้าง ชาตินี้กูคนเดียวมึงรุมกู ชาติหน้ากูคนเดียวจะฆ่าพวกมึงทั้งหมด” เป็นการจองเวรกันชัด ๆ พวกคนที่รุมฆ่าควายตัวนั้น ในชาตินี้มาเกิดเป็นคนในเขตเมืองพาราณสีและในเมืองใกล้เคียง แม่ของท่านองคุลีมาลเองก็อยู่ในกลุ่มที่ฆ่าท่านในชาติก่อนด้วย ชาตินี้ท่านจึงมาเกิดในครรภ์ของคนที่จองจะฆ่าตั้งแต่ชาติก่อน
</TR></TBODY></TABLE>

LungKO · 26 ธันวาคม 2011

ขอบคุณมากครับที่นำมาเล่าให้ฟังดีมาก ดีมากครับ กระผมขอทราบที่มาด้วยได้หรือเปล่าครับ
เพราะผมยังไม่ได้ค้น เพื่อจะได้ค้นคว้าศึกษาต่อไปนะครับ (ลัดเอาตรงนี้แหละ ง่ายดี หึๆๆๆๆๆๆๆ ) ขอบคุณล่่วงหน้านะครับ

ballbeamboy2 · 26 ธันวาคม 2011

ผมเคยอ่านครับ ลองหาดูบุพกรรมของพระองคุลิมาน

ศุภกร_ไชยนา · 26 ธันวาคม 2011

ถ้าไปถึงนิพพาน กรรมทั้งหมดจบสิ้น เข้าใจว่าเช่นนี้

LungKO · 27 ธันวาคม 2011

ballbeamboy2 said: ↑

ผมเคยอ่านครับ ลองหาดูบุพกรรมของพระองคุลิมาน
Click to expand...

ขออนุญาตเพิ่มเติม นะครับ คือ องคุลีมาล แปลว่า มาลัยที่ทำด้วยนิ้วมือ
หรือมาลัยนิ้วมือ ฯ ผมไปค้นได้มาแล้วครับ ฯ ขอบคุณมากครับ

เข้าสู่ระบบหรือลงทะเบียน

สงสัยครับช่วยบอกที

ballbeamboy2 เป็นที่รู้จักกันดี

GhostHead เป็นที่รู้จักกันดี

เฟลม สมาชิก

กสิน9 เป็นที่รู้จักกันดี

ballbeamboy2 เป็นที่รู้จักกันดี

AU_MAI สมาชิก

LungKO เป็นที่รู้จักกันดี

LungKO เป็นที่รู้จักกันดี

sazaki เป็นที่รู้จักกันดี

LungKO เป็นที่รู้จักกันดี

ballbeamboy2 เป็นที่รู้จักกันดี

ศุภกร_ไชยนา เป็นที่รู้จักกันดี

LungKO เป็นที่รู้จักกันดี

แชร์หน้านี้

แชร์หน้านี้

เข้าสู่ระบบหรือลงทะเบียน

สงสัยครับช่วยบอกที

แชร์หน้านี้

การค้นหาที่มีประโยชน์

ติดต่อเรา