นิทาน เรื่อง "พญานาค"

ลูกของนางก็ฟื้นได้ดังเดิมนางที่นั่งซักผ้าริมตลิ่งผู้นี้ หาใช่ใครอื่นแต่เป็นนางเนตาลูกสาวอีกคนหนึ่งของพระศิวะเจ้าที่ลงสวรรค์มาพร้อมกับนางมนสาเทวีนั่นเอง นางเพลุหาเห็นเช่นนั้นก็อ้อนวอนขอให้นางช่วยชุบชีวิตสามี นางเนตามีข้อแม้ว่านางเพลุหาต้องขึ้นสวรรค์ไปพร้อมกับตนและรำถวายให้กับทวยเทพชมก่อนจนทวยเทพประทานพรให้นางถึงจะชุบชีวิตสามีให้นางได้ ด้วยความที่อดีตชาติของนางเพลุหาเป็นนางอัปสรมาก่อนจึงรำได้อย่างงดงามเป็นที่จับจิตจับใจของทวยเทพ

ฝ่ายทวยเทพได้ประทานพรให้ แต่นางมนสาทวีไม่ยอมบอกว่านางเพลุหาต้องไปเปลี่ยนความคิดให้จานนท์มานับถือนางเสียก่อน ดังนั้นนางเพลุหาจึงต้องกลับจำปากนครเพื่อไปบอกกับพ่อสามีตน ในที่สุดจานนท์ก็ยอมบูชานางมนสาเทวีอย่างเสียมิได้ด้วยตำนานนี้ทำให้เกิดความเชื่ออย่างหนึ่งที่ติดมาจนถึงทุกวันนี้คือ

การใช้มือซ้ายในการถวายบูชานางมนสาเทวี เพราะมือขวาของจานนท์นั้นใช้ถวายและบูชาพระศิวะและพระนางปราวตีเท่านั้นขณะเดียวกันก็ใช้มือซ้าย

โยนดอกไม้ถวายของบูชากับนางมนสาเทวีอย่างเสียมิได้โดยที่สายตาก็ยังไม่ยอมเหลือบมองแม้แต่เทวรูปของนางมนสาเทวีเลยแม้แต่น้อย...

 

คราวก่อนถามไปยังไม่ตอบเลยอ่ะว่า...
ในเมื่อพระนางมาริษาเทวี (มนสาเทวี) ไม่ถูกกับพระแม่อุมา
แล้วทำไมแม่ยาจึงต้องตามหาเธอด้วย แล้วที่ไม่ถูกกันนั้นเกิด
มาสาเหตุอะไรอ่ะ (ทุกอย่างมันต้องมีเหตุ ผลจึงเกิดตามมา)

 

ไม่รู้อ่ะ...ตอบมะได้...มะด้ายถามอ่ะ
นู๋มะรู้....นู๋มะด้ายเป็นพระแม่อุมา............
พ่อแม่ย่อมรักลูกทุกคน ลูกหนีออกจากบ้าน
ก็ต้องคิดถึงจิและอยากพบเป็นธรรมดา

 

แล้วทำไมรูปปั้นสักการะของ พระนางมาริษาเทวี (มนสาเทวี) ถึงได้
มีปีกด้วยอ่ะ

(ปล. 2 ข้อนี้ หากตอบไม่ได้ รีบใช้ตัวช่วยด่วนเลยน๊ะ อ้อ..สำหรับ
คำถามอันหลัง เมื่อตะกี้มีบางอย่างแวบเข้ามา...เหมือนว่าเราเคย
ตั้งคำถามแบบนี้กับใครบางคน ตอนนี้เรารู้แล้ว อ่าอ่า ^^)

 

ขอโตดนะ...
องค์ที่มีปีกด้วยชื่อ พระแม่นาคิน หรือพระแม่สามโลก
วันนั้นบอกผิดไป

" โอม ศรีมาตา มัลชา เดวี "

ยังหาประวัติมะด้ายยยยยย

พระแม่นาคิน เป็นอีกปางของพระแม่อุมาเทวี

พระแม่ ปางนี้งามมากๆ...มีนาคราช 5 เศียรอยู่เหนือเศียรพระองค์ท่าน ร่างกายเป็นเทพสตรีผู้งามเิลิศ มีปีก 2 ปีก ส่วนตั้งแต่เอวลงมาเป็นนาคราช พระหัตถ์ทั้ง 2 ข้าง อุ้มหอยสังห์ อยู่ได้ทั้ง บาดาล พื้นดิน และ อากาศ

 

อ่ะอ้า...ช่ายเรยยยย รีบหาข้อมูลมาป้อนด่วนเลยน๊ะ...ให้ว่อง

 

หาให้แล้วนะ หามาได้แค่นั้นแหละ เป็นภาคหนึ่่งของพระแม่อุมาเทวี
ภาคนี้เพิ่งเคยเห็นเหมือนกันอ่ะ

 

อ่ะอ้า...อ่ะอ้า...ขอบคุณมากค่ะคุณนุ๊ก ช่วยเราได้มากเชียวล่ะ
(ห้ามถามต่อ เพราะเรากำลังสนุกกับเกมจิ๊กซอร์ และยังไม่รู้อะไรเรยยยย) ^^

 

มะด้ายหรอก ต้องแชร์กันจิ

 

อ้างอิง:
<TABLE border=0 cellSpacing=0 cellPadding=6 width="100%"><TBODY><TR><TD style="BORDER-BOTTOM: 1px inset; BORDER-LEFT: 1px inset; BORDER-TOP: 1px inset; BORDER-RIGHT: 1px inset" class=alt2>ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ nouk
มะด้ายหรอก ต้องแชร์กันจิ
</TD></TR></TBODY></TABLE>
เราเพิ่งจะหัดเล่นเกมส์ต่อจิ๊กซอว์เอง ยังไม่เก่ง แค่ชั้นเตรียมอนุบาลเอง
จะแชร์อะไรได้ล่ะคร้า
เอางี้ดีกว่า คืนนี้ รีบไปขอตัวช่วยมาด่วนเลยน๊ะ

 

เน็ตอืดอีกแระ
หาตัวช่วยที่ไหนล่ะ มิกกี้
ไปหาที่ไหน? บอกหน่อยจิ
ถามองค์แม่เหรอ มะเคยคุยกันเลยอ่ะ
ถ้าตะเองอยากรู้จริงๆ ต้องปฏิบัติเอง รู้เองจ้ะ
เราบอกให้ได้แค่เบื้องต้น ที่เหลือคงต้องช่วยตัวเองอ่ะนะ

 

ถ้าอยากรู้จริงๆ เวลาฝันเห็นผู้หญิงในชุดขาวที่ชอบมาแตะมืออ่ะ ให้ถามเลยนะจ๊ะ ชุดเหลืองน่ะเราเอง อิอิ

 

เค้ากะลังต่อยอดทางความคิดอยู่ (ตามหลังการ "สืบ" และ "ค้น" แล้วก็ "คว้า" ไว้ก่อน อิอิ)

 

หายไปไหนกันหมดแระ

 

เอาภาพประติมาปูนปั้นสวยๆ มาให้ชม

วัดผาลาด (สกทาคามี) เชียงใหม่

พญาธรรมิกราช คือพระโพธิสัตว์ที่กำลังบำเพ็ญบุญบารมีเพื่อที่จะได้มาเป็นพระพุทธเจ้าในอนาคต

และพญาธรรมิกราชองค์นี้ก็คือพระนารายณ์ที่ปราบทุกข์เข็ญของมนุษย์ และก็ยังปรารถนาที่จะได้มาเป็นพระพุทธเจ้า พระกรทั้งสี่สื่อความหมายดังนี้คือ กรซ้ายบนที่ถือสังข์ มีไว้เพื่ออำนวยอวยพรผู้คนที่ผ่านมา กรซ้ายล่างที่ถือตรีโดยเก็บส่วนแหลมคมไว้ด้านหลัง แสดงให้เห็นถึงการหยุดเข่นฆ่า การดำเนินอยู่ด้วยเมตตา กรขวาบนถือพระไตรปิฏกที่กำลังศึกษาเล่าเรียน และกรขวาล่างถือผอบรูปธรรมจักร

ตามคำทำนายผู้ที่จะมาเป็นพระโพธิสสัตว์จะมีรูปธรรมจักรอยู่ที่ฝ่ามือ ประติมากรรมรูปปั้นนี้แสดงถึงนารายณ์อวตารสามปางคือ พุทธาวตาร, นรสิงหาวตาร และ มัตสยาวตาร (ส่วนหางเป็นรูปปลา)

บทกลอน ของหลวงตาแพร เยื่อไม้...

"จะหนีอื่น หมื่นแสน ในแดนโลก

พอย้ายโยก หลีกลี้ หนีพ้นได้

แต่หนีหนึ่ง ซึ่งมีชื่อ คือหนีตาย

หนีไม่ได้ ไปไม่พ้น สักคนเดียว"

 

ไม่มาก็คิดถึงจึงต้องมาหา อยากจะเห็นหน้าเธอ ให้พอชื่นใจ....ฯลฯ

 

ไม่ต้องมาแค่เห็นหน้าเลยนะ ติดเค้าไว้นานแล้ว
รอแล้ว...รอเล่า...เฝ้าแต่รอ

 

เรื่องเศร้าของ...ดอกลั่นทม (ลีลาวดี)...

...มีเรื่องราวเล่าต่อๆกันมาว่า แต่ก่อนนี้ดอกลั่นทมมีเพียงสีขาวบริสุทธิ์และเป็นที่รักยิ่งของ เทพแห่งแสงจันทร์ ทุกคืนที่แสงจันทร์สาดส่อง ดอกลั่นทมจะอวลกลิ่นหอมขจรไกล มีเทพแห่งแสงจันทร์เคียงใกล้อยู่ไม่ห่าง แต่เมื่อถึงคืนแรมอันไร้จันทร์ ดอกลั่นทม และเทพแห่งจันทร์ก็โศกเศร้า...ทุกคราวที่ต้องพรากจากกัน

จนในคืนหนึ่งเทพแห่งแสงจันทร์จึงเอ่ยชวนให้ดอกลั่นทมไปอยู่ด้วย กันบนดวงจันทร์ แต่ ณ ที่นั้น ไม่มีหลากสีสันเช่นบนพื้นโลก ทุกสิ่งล้วนอาบน้ำค้างแสงจันทร์จนเป็นสีเหลืองเรืองรอง

“ก่อนอื่นต้องใช้น้ำค้างแสงจันทร์ระบายให้ทั่วกลีบดอก พุ่มใบและลำต้นของเธอเสียก่อน” เทพแห่งแสงจันทร์กล่าว แต่ทำอย่างไรจึงจะนำน้ำค้างแสงจันทร์ลงมายังพื้นดินได้ ทันใดนั้น เทพแสงจันทร์พลันเหลือบไปเห็นดอกไม้สีขาวอีกชนิดหนึ่งซึ่งแย้มบานอยู่ใกล้ต้นลั่นทม

 

“กรวยของดอกไม้นี้ลึกพอที่จะใช้ใส่น้ำค้างได้” เทพแห่งแสงจันทร์กล่าวอย่างยินดี ดังนั้นเทพแห่งแสงจันทร์จึงนำดอกไม้สีขาวกลับไปยังดวงจันทร์เพื ่อใช้บรรจุหยาดน้ำค้าง เมื่อกลับมาที่ต้นลั่นทมอีกครั้ง เทพแห่งแสงจันทร์ใช้พู่ดอกหญ้าจุ่มน้ำค้างแสงจันทร์จากกรวยดอกไ ม้ และเริ่มระบายลงที่กึ่งกลางดอกลั่นทมอย่างแผ่วเบา ยังผลให้ส่วนกลางของดอกไม้กลายเป็นสีเหลืองสดใส แต่ทว่าเมื่อเทพแห่งแสงจันทร์จุ่มพู่กันลงในกรวยดอกไม้เป็นครั้ งที่สาม เขาพบว่าในนั้นไม่มีน้ำค้างแสงจันทร์หลงเหลืออยู่เลย และดอกไม้แต่เดิมที่เคยเป็นสีขาวบริสุทธิ์ ก็กลับกลายเป็นสีเหลืองสดใสไปทั้งดอก

“ดอกไม้ที่ร้ายกาจขโมยน้ำค้างแสงจันทร์ไปเสียหมด” เทพแห่งแสงจันทร์ร้องอย่างโกรธแค้น

“ฉันไม่ได้ตั้งใจและไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไรด้วย” ดอกไม้สีเหลืองปฏิเสธ แต่เทพแห่งดวงจันทร์ไม่รับฟัง ผลุนผลันกลับไปยังดวงจันทร์อย่างรีบร้อน มีเวลาเพียงแค่คืนนี้เท่านั้น ที่น้ำค้างจะเปลี่ยนสีของดอกลั่นทมได้ เมื่อใดที่แสงอาทิตย์สาดมาต้อง ต่อให้ใช้น้ำค้างแสงจันทร์มากเท่าไรก็ไม่อาจเปลี่ยนสีของดอกไม้ ได้อีก​

 

เทพแห่งแสงจันทร์กลับมาหาดอกลั่นทมอีกครั้ง ด้วยความโศกเศร้า ดวงดาวที่เหนื่อยล้าดื่มกินน้ำค้างแสงจันทร์หมดสิ้น ไม่เหลือน้ำค้างแม้เพียงสักหยดเดียวสำหรับดอกลั่นทม ก่อนรุ่งอรุณ ทั้งสองลาจากกันด้วยความเศร้าระทม แต่ต่างให้สัญญาว่าจะมั่นคงกันตลอดไป

ดอกไม้สีขาวรู้สึกละอายใจ ที่เป็นเหตุแห่งความเศร้านี้ จนไม่กล้าบานรับแสงจันทร์ได้เหมือนอย่างเคย มันแย้มกลีบบานเวลาเช้าตรู่ และนอนหลับตลอดคืนอันยาวนาน จนกลายเป็นดอกไม้บานของเวลาเช้าในที่สุด

แต่สำหรับดอกลั่นทม ยังคงเศร้าใจอยู่ไม่คลาย สีเหลืองของน้ำค้างแสงจันทร์ที่ระบายไว้ คอยย้ำเตือนให้มันระลึกถึงเรื่องราวอันแสนเศร้านี้อยู่เสมอๆ

ลั่นทมจึงกลายเป็นดอกไม้แห่งความเศร้าระทมตั้งแต่นั้นมา...​