>>> อวดรู้ (รู้แล้วได้อะไร) <<<

กระทู้นี้ ตั้งขึ้นเพื่ออวดรู้ค่ะ
เชิญกัลยาณมิตร "ผู้รู้" ทั้งหลาย เอา "รู้" มาอวดกัน
ไม่ว่าจะเป็นรู้ลึก รู้จริง รู้ทั้งนั้น รู้ทุกเรื่อง...ทุกๆ "รู้"
มาเล่าสู่กันฟัง....เป็นวิทยาทานและเป็นธรรมทาน

"รู้อะไรก็ไม่สู้รู้วิชชา...รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี"

 

ตั้งกระทู้เองก็ดีนะ เพราะคุณนุ๊ก มีความรู้(รอบตัว)มาก
เดี๋ยวคงมีคนเข้ามาคุยมาถาม เรื่องสารพัน โดยเฉพาะเรื่องฝัน..


เมฆแผ่นดินไหว
Posted on January 4, 2011 by ThaiQuake



ตั้งแต่ปี 2537 Zhonghao Shou นักเคมีที่เกษียณแล้วอาศัยอยู่ในสหรัฐอเมริกา ได้ทำนายแผ่นดินไหวนับพันครั้งโดยอาศัยรูปแบบของเมฆจากภาพถ่ายทางดาวเทียม โดยมีความถูกต้องถึง 70%

 

สวัสดีค่ะ คุณปุณฑ์ ยินดีต้อนรับค่ะ
แล้วคุณปุณฑ์ไม่เอา "รู้" มาอวดห้องนี้บ้างหรือคะ
คุณปุณฑ์ ก็มีความรู้หลายด้านเหมือนกันนะ
เชิญเล่าได้ตามสบายนะคะ...รออ่านค่ะ

 

กำลังสงสัย เรื่องคนฆ่าตัวตายในชาติก่อน
จะอยากฆ่าตัวตาย ในชาติถัดๆไปไหม แก้ได้อย่างไร..

มีคนบอกว่า เกิดมาแล้วก็มีหน้าที่มีชีวิต
การฆ่าตัวตายเท่ากับ ไม่ชำระกรรมในชาตินั้น ทำให้กรรมที่ต้องชดใช้ ตามไปชาติหน้าอีก การฆ่าตัวตายจึงไม่ใช่คำตอบ แต่สร้างปัญหาในกาลข้างหน้า

ความจริงก็อยากฆ่าตัวตายเหมือนกัน(คือเบื่อเฉยๆ ไม่มีประเด็นอะไรมาก) ก็เลยสงสัยว่าอาจเคยทำอย่างนี้มาในอดีตไหม .. แต่ชาตินี้คงไม่ทำ ..เพราะกลัวมันไม่จบและจะเป็นปัญหาต่อไปค่ะ

...
ทางเดินของจิตหลังจากการฆ่าตัวตาย
จากหนังสือการสะกดจิตเพื่อศึกษาเส้นทางของจิตในช่วงชีวิตระหว่างชีวิต (Life between Lives Hypnotherapy Session) โดยผู้เขียนได้สะกดจิตผู้คนมาแล้วหลายพันคน ในหนังสือเล่าถึงการสะกดจิตชายผู้หนึ่งเพื่อรักษาอาการเจ็บปวดเรื้อรังของเขา และพบว่า ผลจากการสะกดจิตคนสามารถย้อนหลังไปไกลถึงชาติภพที่ผ่านมา การสะกดจิตยังทำให้ทราบว่า คนที่ฆ่าตัวตายนั้น วิญญาณจะต้องไปจุติในทันทีและเผชิญกับชีวิตใหม่ที่ขมขื่นและยากลำบากเหมือนดังในชาติที่ผ่านมาเป็นอย่างนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนกว่าผู้นั้นจะยอมเผชิญกับปัญหาด้วยใจที่หนักแน่น และเรียนรู้ผลของมัน ทั้งนี้ไม่มีข้อยกเว้นแม้แต่ผู้ที่ฆ่าตัวตายเนื่องจากความเจ็บป่วยอย่างรุนแรง ผู้ที่ถูกสะกดจิตทุกคนต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า น่าเสียดายเวลาและโอกาสที่ได้เกิดเป็นคน โอกาสที่จะได้เรียนรู้เรื่องต่าง ๆ โอกาสที่จะได้ได้ฝึกจิตและยกระดับจิตตนให้สูงขึ้น น่าเสียดายเวลาที่หมดลงก่อนเวลาอันควรเพราะตัวเองฆ่าตัวตาย
ในหนังสือยังเล่าถึงผลการสะกดจิตคนส่วนใหญ่พบว่า การเกิดมาในโลกนั้นเพื่อต้องการให้คนได้เรียนรู้บทเรียนต่าง ๆ ทั้งด้านมืดและด้านสว่างของชีวิตกว่าที่จิตจะตั้งมั่นและได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี ก็ต้องเวียนว่ายตายเกิดอยู่เป็นร้อยหรือสำหรับบางคนก็เป็นพันชาติ ในแต่ละชาติ บทเรียนแห่งชีวิตได้ถูกกำหนดไว้แล้วล่วงหน้าเพื่อให้คนได้เรียนรู้ และต้องผ่านมันไปให้ได้ ดังนั้นผู้ที่ได้รับเลือกให้มาเกิดบนโลกมนุษย์ถือว่าเป็นผู้กล้า การมาเกิดใหม่จึงมีวัตถุประสงค์เพื่อพัฒนาจิตให้อยู่ในระดับที่สูงขึ้น เช่นรู้จักรักคนอื่นมากขึ้น มีความอดทนต่อเรื่องต่าง ๆ มากขึ้นและรู้จักการให้อภัยผู้อื่น บทเรียนแห่งชีวิตจึงต้องเป็นบทเรียนที่ยาก ทั้งนี้ก็เพื่อทดสอบความเข้มแข็งของจิต จนจิตสามารถพัฒนาไปสู่ระดับที่สูงกว่า และนี่คือเหตุผลที่ว่า ทำไมโลกจึงเต็มไปด้วยความโหดร้ายหรือมีพลังงานด้านลบมากกว่าด้านบวก

กบนอกกะลา > คำตอบจากการฆ่าตัวตาย [Engine by iGetWeb.com]

 

ที่มานามว่า "หลวงพ่อกบ"

เรื่องมีอยู่อย่างนี้ว่า ในคราวแรกๆ นั้น คนในหมู่บ้านสาริกาซึ่งมีกันอยู่เพียงประมาณ
ไม่ถึงสิบหลังคาเรือนนั้น ได้เรียกนามของท่านแต่เพียงว่า "หลวงพ่อ" เท่านั้น เพราะ
ไม่มีบุคคลใดได้ทราบชื่อจริงๆ ของท่าน

ครั้นแล้วหลายปีต่อมา อยู่มาวันหนึ่งซึ่งคนในหมู่บ้านสาริกาได้เพิ่มจำนวนมากขึ้น
และได้เกิดศรัทธาพากันยกกุฏิหลังใหม่เป็นกุฏิไม้หลังเล็กๆ มีเพียงห้องเดียวถวาย
ให้เป็นที่อยู่อาศัยในการอยู่จำพรรษาของท่านแล้ว

ในคราวนั้น เป็นคราวหลังแล้งอากาศร้อนระอุแห่งเดือนห้า ฝนฟ้าอยู่ห่างไกลพื้นพิภพ
พวกปูปลากบเขียดต่างพากันหลบเข้าไปอาศัยอยู่ในคูคลองหนองน้ำกันจนหมดสิ้น
คราวนั้น ในค่ำของคืนวันหนึ่ง ซึ่งเป็นค่ำของคืนเดือนหงาย ท้องฟ้าแจ่มใสปราศจาก
เมฆหมอกกำลังดวงเดือนแจ่มเวหาล้อมด้วยหมู่ดารา ทอแสงนวลเย็น สาดลงมายังพื้น
โลกให้สว่างไสวเย็นตาเย็นใจ

ภายในกุฏิหลังน้อยของหลวงพ่อเขาสาริกา ปรากฏว่ามีญาติโยมจากบ้านไกลเดินทาง
มาเยี่ยมนมัสการหลวงพ่อ แล้วถือโอกาสค้างพักแรมคืนอยู่กับหลวงพ่อสี่ห้าคน และคน
เหล่านั้นก็ไม่ใช่ญาติ ไม่เคยรู้จักมักคุ้นกับหลวงพ่อมาก่อน แต่เขาเหล่านั้น ได้ตั้งใจ
เดินทางมาชมบารมีของหลวงพ่อเขาสาริกา โดยที่ชาวบ้านก็ไม่ทราบว่าบุคคลเหล่านั้น
รู้จักหลวงพ่อได้อย่างไร? เพราะว่าหลวงพ่อท่านก็ไม่เคยออกจากวัดเขาสาริกาเดินทาง
ไปในที่ไหนๆ ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาแล้ว จึงเป็นปรากฏการณ์ที่อยู่ในแนวคิดที่เป็นอจิณไตย
แก่ชาวบ้านเขาสาริกายิ่งนักทีเดียว

แต่สิ่งที่ทุกคนรวมทั้งแขกสี่ห้าคนที่มาค้างแรมและคนในหมู่บ้านเขาสาริกาอดที่จะคิด
เฉลียวใจพิศวงสงสัยไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นก็คือ พอเวลานาทีแห่งค่ำของคืนวันนั้นผ่านไป
ได้ประมาณย่างเข้าสองสามทุ่มเท่านั้น ปรากฏการณ์ประหลาดน่ามหัศจรรย์ใจก็ได้
เกิดขึ้น ท้องฟ้าแจ่มจำรัสแสงเดือนดาวส่องเวหาก็ปรากฏว่ามีเมฆหมอกดำทะมืน
เคลื่อนตัวเข้ามาบดบังเกิดความมืดมิดไปทั่วเวหน อากาศวิปริตขึ้นมาได้ในบัดดล.............

 

และปรากฏการณ์ประหลาดนี้ ทุกคนที่อยู่ในหมู่บ้านเขาสาริการวมทั้งแขกสี่ห้าคน
ที่มาพักแรมอยู่กับหลวงพ่อที่วัด ก็รู้เห็นเป็นอย่างนั้นในทำนองเดียวกันนี้หมดสิ้น
และแล้วหลังจากนั้นประมาณสิ้นอึดใจ ลมพายุก็ได้ปั่นป่วน เสียงฟ้าครวญคร่ำ
คำรามครึมๆ พร้อมสายอสุนีบาตฟาดเปรี้ยงปร้างบนท้องฟ้าทุกสารทิศ อากาศ
มืดมิดลงไป ฝนห่าใหญ่ล้วนแล้วแต่เม็ดโตๆ ก็ถั่งเทลงมาดุจฟ้ารั่ว มองไปทั่วทั้ง
บริเวณเห็นสายน้ำไหลล้นเจิ่งนอง ประสานกับเสียงร้องอ๊บๆ แอ๊บๆ ของกบเขียด
ดังระงมทั่วไป บวกกับแสงแจ่มใสสว่างแปร๊บปร๊าบของสายฟ้า เห็นพวกกบตัวใหญ่
กระโดดเต้นไปมาชุลมุนเต็มลานวัด

ในเวลาถัดมานั้น เสียงหัวเราะหึๆ ตามด้วยเสียงเจรจาเป็นคำถามจากหลวงพ่อ
ที่อยู่ในอิริยาบถท่าครึ่งนั่งครึ่งนอนก็ดังขึ้น "....พวกมึงหิวข้าวกันไหมวะ?..."
ทุกคนตอบเกือบพร้อมเป็นเสียงเดียวกัน "หิวขอรับ!..." แล้วต่างก็เงยหน้าขึ้น
หันไปมองหน้าหลวงพ่อเป็นตาเดียว "...เออ! เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน! ตอนนี้ ไม่มี
ข้าวสารหุง! พวกมึงพากันไปจับกบที่บริเวณใต้ถุนข้างๆ กุฏิมาต้มกิน แก้หิวก็แล้วกัน"
หลวงพ่อกล่าวขึ้น ทุกคนตื่นตาตื่นใจหวังจะได้กินต้มกบแก้หิวกัน

 

จากนั้น ทุกคนต่างหยิบฉวยเอาได้ไม้ไผ่ท่อนยาวๆ แค่แขนแค่วาแล้วพากันลง
ไปตีกบบริเวณใต้ถุนรอบๆ ข้างกุฏิทันที กบมีแต่ตัวใหญ่ๆ อ้วนพีขนาดเท่าสองฝ่า
มือก็มี มันต่างก็กระโดดเต้นไปมาขวักไขว่ คนโน้นทีคนนี้ทีตีผลัวะผละๆ แต่ว่า
พวกเขาก็ตีพลาดตัวกบไปทุกที ตีทีไรก็ไม่ถูกตัวกบสักที กบมันมีการกระโดดด้วย
ความไว ตีกบอยู่นานจนเหงื่อกรานไหลหยดก็ไม่มีใครตีกบได้สักตัว

พวกเขาเปียกโชกน้ำฝนช่วยกันตีกบอยู่พักใหญ่จนนเหนื่อยล้า ก็ไม่ได้กบแล้วจึง
พากันขึ้นมาบนกุฏิด้วยความหมดหวังที่จะได้มานั่งกินต้มยำกบกัน พวกเขา.....
ต่างก็ได้พบแล้วว่าความยากลำบากใดๆ ที่ผ่านมาในชีวิตก็ไม่มีคราวใดที่มันยาก
ลำบากเหมือนกับความยากลำบากในความพยายามมาตีกบในคราวนี้ ทุกคนขึ้นมา
บนกุฏิด้วยความผิดหวังที่จะได้กินต้มยำกบพอประทังความหิว

"...อะไรกัน? กบเยอะแยะ ตีกันไม่ได้สักตัวแลยหรือ?..." หลวงพ่อถามขึ้นด้วย
ความสงสัย "...ไม่ได้เลยสักตัวเดียวขอรับ..." คนหนึ่งในพวกเขาสี่ห้าคนกล่าวตอบ
เสียงอ่อย "...แหม! กบอะไร? มันช่างกระโดดไวเหลือเกินขอรับหลวงพ่อ ตีทีไร
กระโดดแผลบก่อนทุกที พวกกระผมเลยตีกบไม่ได้เลยสักตัวขอรับ หลวงพ่อ..."
คนรั้งท้ายเปียกโชกด้วยหยดน้ำกำลังขึ้นบันไดกุฏิพูดขึ้น.............

 

พี่นุ๊ก นู๋ไม่มีรู้จะอวด ขอมาเก็บรู้แทนละกันละคะ

 

สวัสดีค่ะน้องอัญ ยินดีต้อนรับสู่ห้อง "คนอวดรู้" ค่ะ
พี่ไม่เชื่อหรอกนะว่าน้องอัญไม่รู้อะไรเลย...imposible
พี่เชื่อว่าทุกคนล้วนมีความรู้...รู้ในสิ่งที่ทุกคนรู้
หรือรู้ในสิ่งที่บางคนหรือทุกคนไม่รู้
ในแง่มุมต่างๆ นำมาแลกเปลี่ยนกันได้ทั้งนั้นค่ะ
วันไหนที่คิดว่าน่าจะอวดรู้...เชิญได้นะคะ

 

"...เออ ไม่ได้ก็ดีแล้ว ไม่เป็นไร มากูเอง! เดี๋ยวกูจัดการมันเอง พวกมึงอยู่เฉยๆ!
เดี๋ยวก็ได้กินต้มยำกบให้อร่อยไปเลย! ดีไหม?..." หลวงพ่อเอ่ยขึ้น แต่ไม่มีคำตอบ
ใดๆ จากพวกเขาสี่ห้าคนนั้น ทุกคนเงียบกริบด้วยความพิศวงสงสัย ต่างนึกคิดกันอยู่
แต่ในใจว่า พระสงฆ์องคเจ้าอะไร ทำไมต้องมาทำการฆ่าสัตว์ตัดชีวิต มันผิดวินัยสงฆ์
แน่ๆ อยู่แล้ว

แต่แล้ว ในฉับพลันทันทีนั้น ทุกคนก็อ้าปากค้าง ต่างพิศวง..งงกันไป เมื่อพวกเขา
ได้เห็นหลวงพ่อผุดลุกขึ้นเร็วไวคว้าได้ท่อนไม้ไผ่ยาวแค่วาพร้อมถังหิ้วลงกุฏิไป
อย่างรวดเร็ว เสียงท่อนไม้ไผ่กระทบพื้นลานวัดดังผลัวะผละสลับกับเสียงกบร้อง
โอ๊บๆ อ๊อบๆ และตัวที่ถูกตีดิ้นร้องแอ๊บๆ สิ้นใจตาย

เมื่อพวกเขาชะเง้อสายตาลงไป มองเห็นหลวงพ่อเงื้อท่อนไม้ไผ่ตีกบที่กำลัง
โดดเต้นโหยงๆ อยู่นั้น ฟาดมันลงไปชักดิ้นงักๆ อยู่นั้น ขาดใจตายต่อหน้า ทำให้
พวกเขามีความรู้สึกว่าหดเหี่ยวใจ ศรัทธาของพวกเขาได้ค่อยหดหายไปทีละนิด
จิตหดหู่ไม่แจ่มใส ด้วยได้มาเห็นพระสงฆ์กำลังฆ่ากบที่กำลังกระโดดร้องโอ๊บๆ
ในคราวนี้ อย่างนี้ก็มีด้วยหรือ? กบตัวไหนไม่กระโดดโหยงๆ ไป หลวงพ่อก็ไม่ตี
ท่านคอยดักตีแต่กบตัวที่มันเต้นเก่ง กระโดดโหยงๆ อย่างนี้ทุกที

 

แต่อย่างไรก็ดี เมื่อลีลาการตีกบของหลวงพ่อผ่านไป หลังจากหลวงพ่อท่าน
ได้หิ้วถังกบเต็มขึ้นมาบนกุฏิที่สังเกตเห็นท่าน ไม่มีการเปียกโชกน้ำฝนแต่เพียง
หยดเดียว ท่านได้สั่งให้พวกเขานำเอากบไปถลกหนังย่างไฟสับด้วยมีดคม
ออกไปเป็นชิ้นๆ แล้วนำลงไปในหม้อน้ำใส่น้ำตาลตามคำสั่ง ตั้งไว้บนเตาติดไฟ
ลุกโพรงในพักใหญ่ๆ จนน้ำเดือดได้ที่แล้ว พวกเขาก็ยกหม้อต้มยำกบใส่น้ำตาล
ลงจากเตามาตั้งตักน้ำเนื้อกบใส่ถ้วยมานั่งกินกันอย่างเอร็ดอร่อย แต่ต่างก็นึก
แคลงใจอยู่ไม่น้อยว่า น้ำต้มกบใส่น้ำตาลตามคำสั่งของหลวงพ่อนั้น มันช่าง
อร่อยหวานมันอะไรเช่นนี้ และพวกเขาก็ได้นึกคิดพิศวงกันไปว่า ต้มกบใส่
น้ำตาลก็พี่งได้รู้ได้เห็นได้กินกันในวันนี้ว่ามันมีรสโอชาน่าติดใจพิลึก ต่างนึก
ไปกินไปพิศวงสงสัยไปด้วย...
(ยังไม่จบนะคะ เดี๋ยวมาต่อ)

 

มารออ่าน เรื่องหลวงพ่อกบด้วยคนค่ะ
กะลังลุ้นเลย

 

(ต่อค่ะ)

แต่ที่ทำให้ทุกคนอดคิดไปในแนวทางที่เป็นอกุศลอย่างช่วยมิได้เลยนั้น ก็คือ
"....อร่อยไหมวะต้มยำกบใส่น้ำตาล? ลองตักใส่ชามมาให้กูกินสักถ้วยสิวะ..."
หลวงพ่อเอ่ยขึ้นในเชิงสั่งบังคับที่พวกเขาต้องปฏิบัติตามอย่างหลีกเลี่ยงมิได้
ซึ่งในที่สุดด้วยต้มยำกบหนึ่งถ้วยก็ถูกพวกเขานำไปบริการถวายหลวงพ่อ ท่าน
ก็ยกถ้วยขึ้นซดน้ำล่อเสียจนหมดไม่เหลือ "...อืม! ต้มยำกบใส่น้ำตาลนี่อร่อยดี
เหมือนกัน..." หลวงพ่อท่านกล่าวพึมพำกับตัวเอง

แต่ในขณะเดียวกันนั้น ศรัทธาของทุกคนก็เริ่มถดถอยลงไปถึงจุดของความเซ็ง
ในพฤติกรรมผิดศีลข้อปาณาติบาตของหลวงพ่อเสียแล้ว "...เป็นพระเป็นเจ้า
ได้อย่างไร? ทำปาณาติบาตแล้วยังไม่พอ ยังมาฉันข้าวในเวลาวิกาลเสียซ้ำอีก"
พวกเขาต่างคิดกันอยู่ในใจ แต่แล้ว เมื่อเวลานาทีชั่วโมงของคืนวันนั้นผ่านเลยไป
ที่ทุกคนอยู่ในนิทราอันสุขสบายไปตลอดทั้งคืน เมื่อพวกเขาตื่นลุกขึ้นจากที่นอน
ในตอนเช้า เห็นหลวงพ่อท่านยังอยู่ในอิริยาบถท่านั่งยองๆ ไหว้พระเพ่งแสงเทียน
และก่อนที่พวกเขาจะเตรียมข้าวของเข้าไปกราบเรียนลาหลวงพ่อกลับบ้านนั้น
ปรากฏการณ์ประหลาดก็ปรากฏขึ้นแก่พวกเขา

โดยที่เมื่อคนหนึ่งในพวกเขาสี่ห้าคนนั้น เกิดสงสัยในพฤติกรรมประหลาดด้วยการ
ฆ่ากบของหลวงพ่อ เขาตื่นขึ้นมาลุกจากที่นอนแล้วได้แอบเดินเข้าไปสำรวจดูหม้อ
ต้มกบที่เหลือติดก้นหม้ออยู่ในครัวเมื่อคืน ทันทีที่ฝาหม้อต้มยำกบถูกเปิดออกมานั้น
สิ่งมหัศจรรย์ก็ปรากฏตัวของมันออกมาให้เห็น ข้อเท็จจริงของมันในทันที เขามี
อาการตกอยู่ในภาวะตะลึงงัน เพราะสิ่งที่เห็นเหลือติดอยู่ก้นหม้อนั้น........

 

อันนี้ ก็ไม่ใช่เรื่องรู้นะจ๊ะ
แต่เป็นความฝัน..

คือบ้านที่มาอยู่ใหม่นั้น ขณะกำลังสร้างก็เอาลูกแก้วจักรพรรดิของหลวงตาม้าไปฝากช่างที่สร้าง ให้เขาเอาไว้บนจั่วหน้าบ้านที ฝากไว้สองลูก.. (หวยออก 02 แต่พวกช่างเขาตีกันไปว่า 21 แล้วก็มาโวยกันเองทีหลังว่า 02 ตรงๆ ไม่ตีกันเนอะ ประมาณนั้น เราก็ได้แต่ฟังยิ้มๆ)

ไม่นานต่อมา.. ก็ฝันว่า.. พื้นที่ดินประมาณ5คูณ5 ตร.ม.ตรงหน้าบ้านหลังนั้นที่กำลังสร้างอยู่ (คือเอาไว้ปลูกไม้ประดับหน้าบ้าน) มีงูขาวสองตัวใหญ่มากเล่นกันอยู่คือม้วนขึ้นมาบนดินบ้างดำลงไปในดินบ้าง (ราวกับดินตรงนั้นเป็นน้ำ) งูทั้งสองสวยงามมาก

ตื่นมาก็สงสัย

จนนึกได้ ถึงลูกแก้วสองลูกที่ฝากช่างเอาไปวางในจั่วหน้าบ้าน ก็เลยไปเล่าให้ช่างฟัง เขาก็ไปตีเป็นหวยอีก 29 ...ปรากฏว่าออก 02 อีกครั้ง ...อาเมน

ทุกวันนี้ ภาพงูขาวขนาดใหญ่สองตัว ยังจดจำได้อยู่ เป็นงูใหญ่ที่สวยจริงๆ

 

เหรอคะ คุณปุณฑ์...แต่ก็เป็นฝันที่เป็นจริงเนอะ

เมื่อวันก่อน เราก็เห็นงูขาว ขณะที่กำลังจะตื่นลืมตา อยู่ๆ ก็เห็นภาพงูขาว
มาปรากฏตรงหน้า พร้อมเรียกว่า แม่ แม่ เป็นเสียงของหญิงสาวค่ะ

ทีแรกก็สงสัยว่าใครนะมาเรียก ถามลูกสะใภ้ว่า..เมื่อเช้าเข้าไปเรียก
แม่หรือเปล่า ลูกบอกว่าเปล่า มีแต่เอากาแฟร้อนไปวางไว้ให้
เห็นแม่หลับอยู่ก็เลยไม่เรียก แล้วก็เก็บผ้าไปซัก

พออ่านเม้นท์ของคุณปุณฑ์ ก็เลยนึกได้ว่ามีมณีนาคาอยู่ในห้องพระ

 

คุณนุ๊กอาจจะสื่อได้กับมณีนาคา

..
แต่เรายังไม่รู้เลยที่มีอยู่จริงหรือปลอม แล้วก็สื่อไม่ได้ค่ะ:VO

 

จริงๆ เราก็ไม่เคยสื่อนะคะ แล้วก็คิดว่าสื่อไม่ได้เหมือนกัน
วันแรกที่ได้มา ก็นำมาสวดมนต์นั่งสมาธิ แล้วอธิษฐาน
ขอทราบชื่อว่าเป็นใคร มาจากไหน แต่ทุกอย่างก็ว่างเปล่า
จนเราไม่ได้สนใจอีกแล้ว ก็เลยนำกลับมาไว้ที่ห้องพระที่บ้านค่ะ
จนหยุดงานและกลับมาอยู่บ้าน ก็เจอนี่แหละค่ะ

ทีแรกคิดว่าเป็นบริวารของหลานน้อยตามมา
เพราะก่อนที่เค้าจะเกิด เคยฝันเห็นพญานาคสีขาวเจ็ดเศียร
เลื้อยมาแล้วหยุดมองหน้าเรา พอเราเห็นก็นึกเอ็นดู
เพราะว่าน่ารักดีไม่นานก็ได้หลานชายค่ะ
ตอนนี้อายุ ยี่สิบกว่าวันแล้วค่ะ

 

<!-- google_ad_section_end --> ยินดีกับคุณย่านาค ด้วยค่ะ

 

ไม่ได้มาอวดรู้ มาอวดแค่รูป

<TABLE style="MARGIN: 5px; WIDTH: 164px; FLOAT: left; HEIGHT: 168px" border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0><TBODY><TR><TD class=smallfont vAlign=center align=middle> </TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE style="MARGIN: 5px; WIDTH: 164px; FLOAT: left; HEIGHT: 168px" border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0><TBODY><TR><TD class=smallfont vAlign=center align=middle> </TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE style="MARGIN: 5px; WIDTH: 164px; FLOAT: left; HEIGHT: 168px" border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0><TBODY><TR><TD class=smallfont vAlign=center align=middle> </TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE style="MARGIN: 5px; WIDTH: 164px; FLOAT: left; HEIGHT: 168px" border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0><TBODY><TR><TD class=smallfont vAlign=center align=middle> </TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE style="MARGIN: 5px; WIDTH: 164px; FLOAT: left; HEIGHT: 168px" border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0><TBODY><TR><TD class=smallfont vAlign=center align=middle> </TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE style="MARGIN: 5px; WIDTH: 164px; FLOAT: left; HEIGHT: 168px" border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0><TBODY><TR><TD class=smallfont vAlign=center align=middle> </TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE style="MARGIN: 5px; WIDTH: 164px; FLOAT: left; HEIGHT: 168px" border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0><TBODY><TR><TD class=smallfont vAlign=center align=middle> </TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE style="MARGIN: 5px; WIDTH: 164px; FLOAT: left; HEIGHT: 168px" border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0><TBODY><TR><TD class=smallfont vAlign=center align=middle> </TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE style="MARGIN: 5px; WIDTH: 164px; FLOAT: left; HEIGHT: 168px" border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0><TBODY><TR><TD class=smallfont vAlign=center align=middle> </TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE style="MARGIN: 5px; WIDTH: 164px; FLOAT: left; HEIGHT: 168px" border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0><TBODY><TR><TD class=smallfont vAlign=center align=middle> </TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE style="MARGIN: 5px; WIDTH: 164px; FLOAT: left; HEIGHT: 168px" border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0><TBODY><TR><TD class=smallfont vAlign=center align=middle> </TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE style="MARGIN: 5px; WIDTH: 164px; FLOAT: left; HEIGHT: 168px" border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0><TBODY><TR><TD class=smallfont vAlign=center align=middle> </TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE style="MARGIN: 5px; WIDTH: 164px; FLOAT: left; HEIGHT: 168px" border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0><TBODY><TR><TD class=smallfont vAlign=center align=middle> </TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE style="MARGIN: 5px; WIDTH: 164px; FLOAT: left; HEIGHT: 168px" border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0><TBODY><TR><TD class=smallfont vAlign=center align=middle> </TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE style="MARGIN: 5px; WIDTH: 164px; FLOAT: left; HEIGHT: 168px" border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0><TBODY><TR><TD class=smallfont vAlign=center align=middle> </TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE style="MARGIN: 5px; WIDTH: 164px; FLOAT: left; HEIGHT: 168px" border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0><TBODY><TR><TD class=smallfont vAlign=center align=middle> </TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE style="MARGIN: 5px; WIDTH: 164px; FLOAT: left; HEIGHT: 168px" border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0><TBODY><TR><TD class=smallfont vAlign=center align=middle> </TD></TR></TBODY></TABLE><TABLE style="MARGIN: 5px; WIDTH: 164px; FLOAT: left; HEIGHT: 168px" border=0 cellSpacing=0 cellPadding=0><TBODY><TR><TD class=smallfont vAlign=center align=middle> </TD></TR></TBODY></TABLE>

 

​