พระโพธิสัตว์พญาช้างนาฬาคิรี(ธนปาล)พระพุทธเจ้าในอนาคต

......................"แม่นางนะจา..ท่านกับเซจีรอเมือง มีสุขกลับขึ้นมาบน

ดอยแห่งนี้..เหมือนกับว่าเมือง มีสุขยังไม่ตาย..มันเป็นไปได้อย่างไร..ที่คนจมน้ำและหายเข้าไปใน

แสงสว่างไปตั้ง 80 ปี...เมื่อรวมกับอายุของเขาเข้าแล้ว..เขาจะต้องมีอายุกว่า 100 ปีที่เดียว..ทำไม

เขาจะยังมีชีวิตอยู่อีก..ขนาดแม่นางนะจายังตายจากโลกนี้ไปแล้ว...แล้วทำไมเมือง มีสุขจึงยังคง

อยู่...ผมไม่เข้าใจเลย".................นะจาสาวน้อยยิ้มให้กับกาเผือก

ซึ่งรอยยิ้มนี้..มันช่างมีเสน่ห์ยิ่งนักสำหรับผู้ชายอย่างเขาที่ชื่นชอบไปกับความสวยงาม...อันเป็น

อุปนิสัยของคนเกิดวันศุกร์...ดาวศุกร์ คือ ดวงดาวแห่งความรักและความสวยงาม....แม้นางจะชราภาพ

และตายไปแล้ว...แต่เมื่อนางกลับคืนร่างไปยังอดีต..ที่สวยงามน่ารักของนาง.....มันทำให้เขารู้สึกดีขึ้น

มากและสุขใจเมื่อได้คุยกับนาง.....นะจาพูดตอบกาเผือกกลับไป "ข้า..ไม่พบเห็นวิญญาณของเมือง

มีสุขเลย...เมื่อข้าตายจากโลกนี้แล้ว....วิญญาณของข้าเร่ร่อนตามหาเขา...โดยเฉพาะในจุดที่เขาจม

น้ำและหายไปในแสงสว่างนั้น......แต่ข้าไม่พบเห็นวิญญาณของเขาแสดงว่า

เมือง มีสุขยังไม่ตาย....แม่น้ำน่านเป็นผู้ซ่อนตัวเขาไว้...เซจีหลานข้านางหยั่งรู้ว่าเขาหายไปในแสง

สว่างอันเป็นมิติของแม่น้ำน่าน...และ..ข้าเคยเห็นลางเลือนว่าภายใต้แม่น้ำน่านมีมิติซ่อนเร้นอยู่...เมือง

มีสุขกำลังนอนหลับไหลอยู่..ร่างกายของเขาไม่แก่เฒ่าชรา.ยังคงเหมือนเดิมทุกประการ...บาดแผลบน

ร่างกายของเขาหายไปหมดสิ้น...แม่น้ำน่านได้ช่วยชีวิตเขาไว้และรักษาเขาจนหาย...แต่แม่น้ำน่านไม่

ยอมปล่อยเขาออกมาจากมิติเร้นลับแห่งนั้น.....ข้าได้บอกเรื่องราวกับเซจี..นางได้ใช้จิตของนางหยั่ง

ดู..นางบอกแก่ข้า่ว่า..แม่น้ำน่านจะเก็บเมือง มีสุขไว้จนกว่าเขาจะพ้นภัย."

...............กาเผือกรู้สึกทึ้งและดีใจอย่างประหลาดที่รู้ว่า"บุรุษผู้มีความผูกพัน

กับตนสมัยที่เป็นนกกาเผือกยังมีชีวิตอยู่....และเขาคิดว่า..เขาอาจจะพบกับเมือง มีสุขอีกครั้งหนึ่งเมื่อ

แม่น้ำน่านปล่อยเขาออกมาจากในมิตินั้น"....กาเผือกยิ้มให้กับนะจา..อย่างเป็นมิตรและนึกรักนางขึ้น

อย่างประหลาด..แต่ความรักของเขาคงไม่ใช่ความรักเสน่หาอย่า่งชายหญิงหรอกนะ........

นะจารับรู้ในรอยยิ้มของเขาพลางเอ่ยขึ้นว่า........."ข้าอยู่ห้องนี้กับ

เจ้ามาตลอดตั้งแต่เซจีจับเจ้าขังไว้...เพราะข้าอยู่ในห้องนี้มานานเหลือเกิน....ข้าต้องพบเมือง มีสุขให้

ได้"................กาเผือกเอ่ยรับรู้"ข้าเชื่อมั่นในความรักของแม่นางนะ

จาที่มีต่อเมือง มีสุข..ว่าเป็นรักที่บริสุทธิ์และงดงาม...แต่กับเซจีหลานของแม่นางข้ามิอาจล่วงรู้ได้"

............."เซจีหลานข้า...นางรักเมือง มีสุขอย่างทุ่มเทและจริงจัง....นาง

ไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับชายใด...นางฝังใจตามคำบอกเล่าของข้า..เกี่ยวกับเรื่องราวของเมือง มีสุข...นาง

จินตนาการนึกภาพของเขาได้อยู่ตลอดเวลา....แต่นางต้องการพบเมือง มีสุขที่มีตัวตนขึ้นมาจากแม่น้ำ

น่านเช่นเดียวกับข้า.......เซจีนางเห็นวิญญาณของข้า..และนางเห็นนกกาเผือกบินอยู่เหนือศีรษะของ

เจ้า....นางจึงรู้ว่าเจ้าคือนกกาเผือกที่กลับชาติมาเกิด....นางดีใจทีึ่พบเจ้า"

................."แต่ผมไม่ดีใจกับการกระทำของเซจีหรอกนะ...นางใช้อำนาจขู่

บังคับ...ซึ่งไม่มีชายใดชอบการกระทำเช่นนี้.." กาเผือกตัดพ้อเซจีให้แก่นะจา

ฟัง.................."เจ้านกกาเผือก..เจ้าคิดผิดแล้ว...ความจริงเซจี..น่าจะเป็นคน

ที่มีจิตใจอ่อนโยนมากกว่า...เพราะความอ่อนโยนและของนางเป็นปมด้อยที่ไม่อาจป้องกันตนเอง

ได้....นางจึงต้องใช้กิริยาบางอย่างเพื่อปกปิดปมด้อยนี้ไว้.....เพราะอะไรหรือเพราะยามนาง

จินตนาการถึงเมือง มีสุข...นางจะเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนและน่ารักมาก....เพราะเจ้าไม่ใช่เมือง มี

สุข...เจ้าจึงถูกปฏิบัติเหมือนกับคนทั่วไป".....................กาเผือกพยัก

หน้าอย่างรับรู้ว่า..เขาไม่มีวันที่เซจีจะพูดดีกับเขาแน่นอน...และอาจจะไม่มีทางปล่อยตัวเขาออก

ไป............

 

.....................กาเผือกนั่งสงบนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง..เขาคิดถึงโนรี นรา..คน

ที่เมือง มีสุขมอบความรักให้แก่นาง....และเขาอยากรู้ความรู้สึกของนะจา..และการรับรู้ของ

นาง....เพราะตอนที่นางได้เล่าเรื่อง..บางอย่างนางเว้นชื่อที่จะเอ่ยไว้...ซึ่งกาเผือกคาดเดาว่านางต้องรู้

ว่า คือ "โนรี..ที่เมืองมีสุขสั่งให้นกกาเผือกนำขวดแก้วไปให้แก่นาง"......กาเผือกจึงตัดสินใจถามเรื่อง

นี้ที่เขาคาใจอยู่ต่อนะจา...."แม่นางนะจา....ก่อนที่ผมจะถามอะไรบางอย่างแก่แม่นาง..ผมขออภัย

ด้วย..หากคำถามของผมทำให้แม่นางนะจาไม่สบายใจ".................นะ

จายิ้มให้กับเขาอย่างเปิดทางให้กาเผือกถาม...พลางเอ่ยขึ้น "เจ้าจงถามมาเถิด..เพื่อคำตอบของข้าจะ

ทำให้เจ้าตัดสินใจหรือเดินทางไปอย่างถูกที่".............กาเผือกได้โอกาสจึง

เอ่ยถามนางทันที.."แม่นางนะจา..รู้จักกับผู้หญิงที่ชื่อโนรี นราไหม"

....................คำถามของกาเผือกทำให้วิญญาณของนะจายืนสงบนิ่ง

และค่อย ๆนั่งลงต่อหน้ากาเผือก..พลางเอ่ยขึ้น "โนรี นรา นางเป็นผู้หญิงงามแห่งแดนใต้..ที่มากับ

เสียงขลุ่ยที่นางเป่าได้ไพเราะจับใจ...ผู้ใดก็ตามได้ยินเสียงขลุ่ยที่นางเป่าจะต้องหยุดนิ่งสงบ

เคลิบเคลิ้มเมื่อฟังเสียงขลุ่ยนั้น....เสียงขลุ่ยของนาง..ที่ใครได้ยินมันเหมือนเสียงขลุ่ยที่ถูกเป่าออกมา

ประสานเสียงกันหลายเลา....นางเป็นคนนิ่งสงบเยือกเย็น..นางงามอย่างไม่มีที่ติ"

...............กาเผือกฟังวิญญาณของนะจาเอ่ยเขารู้สึกว่า...เหมือนกับวิญญาณ

ของนะจาเคยพบกับโนรี นรามาก่อน...เขาจึงแปลกใจเป็นอย่างยิ่ง...ประกอบกับ..เขาคิดว่าวิญญาณ

นะจาน่าจะรู้ว่า"เมือง มีสุขนั้นรักโนรี นรา"..ซึ่งวิญญาณของนะจาน่าจะรังเกลียดนาง...ไม่อยากเอ่ยถึง

และอยากได้ยิน....แต่การณ์กลับเป็นนางเอ่ยชมหญิงงามแห่งแดนใต้ที่ชื่อ"โนรี นรา"อย่างวาจาสนิท

ใจ....เขาจึงถามต่อ"แล้วนางสำคัญอย่างไรต่อเมือง มีสุข.หรือแม่นาง....นางยังมีชีวิตอยู่หรือไม่"

......................วิญญาณของนะจาจ้องมองกาเผือกและตอบคำถามของ

เขาอย่างไม่สดุด.."โนรี นรา คือ คนที่ เมือง มีสุข รักอย่างสุดชีวิต...นางมีชีวิตอยู่แต่เหมือนกับนาง

ตาย"...............คำพูดของวิญญาณนะจาทำให้กาเผือกฉงน..นะจารู้จริง ๆว่า

โนรีคือคนที่เมือง มีสุขรัก...แต่คำตอบที่ว่า "นางมีชิวิตอยู่แต่เหมือนกับนางตาย"..กาเผือกไม่เข้าใจ

เลย........เขาจึงรีบถามกลับในข้อสงสัยหลังเป็นอันดับแรก...."ผมไม่เข้าใจความหมายว่า นางมีชีวิต

อยู่แต่เหมือนตายมันคืออะไรครับ..แม่นางนะจา"

......................วิญญาณนะจาจ้องมองกาเผือกและเอ่ยขึ้น...."ข้าพบ

วิญญาณของนางอยู่ที่หาดทรายน้ำลึกภายใต้ลำน้ำตาปี"..................กาเผือก

ได้ฟังถึงกับตาลุกวาวแล้วอุทานขึ้น "หา..แสดงว่านางตายแล้วหรือ".....กาเผือกเริ่มคิดถึงหนังสือของ

เมือง มีสุขในประโยคที่ว่า"ข้าขอฝากขวดแก้วใบนี้ไว้กับแม่เพื่อนำสู่โนรี นรา....หญิงอันเป็นที่รักแห่ง

ข้า...แต่หากนางเกิดเป็นดั่งทรายน้ำลึกที่นางปรารถนา..แม่ได้โปรดรับนางไว้เพื่อ

อยู่กับข้าตลอดกาล"พร้อมกับคำพูดของนะจาที่เอ่ยว่า "ข้าพบวิญญาณของนางอยู่ที่หาดทรายน้ำลึก

ภายใต้ลำน้ำตาปี" มันช่างสอดคล้องกันจริง....วิญญาณของนางไปทำอะไรอยู่ภายที่ทรายน้ำลึกภาย

ใต้ลำน้ำตาปี...และเมือง มีสุขรู้ได้อย่างไรว่านางจะเกิดเป็นทรายน้ำลึก....กาเผือกเริ่มสับสนจับตนชน

ปลายไม่ถูกได้แต่อ้าปากค้างมองไปที่ดวงตาของวิญญาณนะจาอย่างอยากขอคำอธิบายในสิ่งที่นะจา

รู้......

 

-และยังมีอดีตชาติของพระพุทธเจ้าพระองค์หนึ่ง ผมจำชื่อไม่ได้ และจดจำชื่อ

พระพุทธเจ้าที่แสดงธรรมแก่พระองค์ไม่ได้ เหตุการณ์นั้นพระองค์ได้ใช้ผ้า

หลายพับพันห่อหุ้มตัวเองแล้วราดน้ำมันจุดไฟเผาตนเอง เพื่อเป็นพุทธบูชาต่อ

หน้าพระพุทธเจ้าพระองค์นั้นจนไฟลุกโชติช่วงสว่างไสวเป็นเวลานาน และ

พระพุทธเจ้าที่จุดไฟเผาตนเองเพื่อถวายเป็นพุทธบูชาจะบังเกิดเป็นพระพุทธเจ้า

ที่มีรัศมีสว่างไสวแผ่ไปไกลยิ่งกว่า"พระโคดมพุทธเจ้า"สมัยเราอีก
=====

นี่แหละ หลวงปู่ทวดครับ นโมโพธิสัตว์โต อาคันติมายะ อิติภะคะวา
ผู้ที่จะได้มาสำเร็จเป็นพระพุทธเจ้า ที่ทรงมีพระนามว่า พระรามพุทธเจ้า ครับ

 

...........อนุโมทนาด้วยครับ..ที่ได้ให้ความรู้เพิ่มเติมไว้ในกระทู้นี้.....ขอบพระคุณอย่างสูงครับ....
...........ขอให้ท่านเจริญยิ่ง ๆขึ้นไปทั้งทางโลกในทางที่ชอบและทางธรรมจนบรรลุถึงธรรมขั้นสูงครับ............

 

.....................เรื่องของ"ทรายน้ำลึกของโนรี นรา นั้น" มีปรากฏอยู่ในรายละเอียดในตอน

ที่ 86 อยู่อย่างทรายน้ำลึกที่ไม่มีใครเหยียบย่ำ..ในหน้าที่34..เรื่องมีอยู่ว่า..ตอนที่โนรี โมลี พี่

เณร และภูผา..เดินทางไปเพื่อนำดินจากลำน้ำตาปีขึ้นมาเพื่อให้โมลีใช้ปั้นหุ่น...และโนรีกับโมลีได้เดิน

เหยียบย่ำไปบนผืนหาดทราย..โนรีเห็นพื้นทรายมีรอยถูกเหยียบย่ำ..และต่อมาก็ได้ปรากฏลมแรงได้พัด

พาทรายลอยขึ้นไปในอากาศ...นางจึงอยากรู้ว่า...แล้วทรายน้ำลึกที่อยู่ภายใต้ลำน้ำตาปี..เป็นอยู่

เช่นไร...นางจึงดำน้ำว่ายไปที่ผืนทรายน้ำลึกที่สงบนิ่งสวยงาม...และคิดว่า ทำไมทรายน้ำลึก..จึงยัง

คงอยู่อย่างสงบและสวยงามโดยไม่ถูกสิ่งใดรบกวน...ในที่สุดนางก็คิดได้ว่า.."เพราะทรายน้ำลึกมีลำ

น้ำตาปีค่อยปกป้องคุ้มครอง..ไม่ให้ใครลงมาเหยียบย่ำ..ไม่ให้ลมมาพัดพาทรายไป..."..นางชื่นชอบที่

จะอยู่อย่างทรายน้ำลึก...ในที่สุดนางก็บรรจงเป่าขลุ่ยฟ้าผ่าภายใต้น้ำลึกนั้น...เป็นขณะที่พี่เณรและ

ภูผา..ดำแหวกว่ายเข้าไปหานาง..แต่ก็ไปไม่ถึง..ด้วยมีกระแสน้ำวนหมุนรอบนางอยู่...เสียงขลุ่ยที่นาง

เป่า..ได้ยินถึงหูของเณรด้วยสื่อแห่งน้ำ..และเสียงขุล่ยนั้นยังระเบิดขึ้นไปบนน้ำให้โมลีได้ยินเสียงเพลง

ขลุ่ยนั้น....และต่อมาในที่สุดนางก็พบปรัชญาใต้พื้นน้ำที่ทรายน้ำลึกนั้นว่า..

...................."ทรายที่ออกมาอยู่ภายนอกในสถานที่ไร้สิ่งคุ้มครอง...ย่อมถูกเหยียบย่ำ

รบกวนและถูกสายลมพัดพาไป..เหมือนกับจิตใจที่ส่งออกมาสู่ภายนอก..ย่อมถูกความเป็นไป

ของโลกเหยียบย่ำและพัดพาไป.....

......................ทรายที่อยู่ใต้น้ำลึกอยู่ในสถานที่ที่มีน้ำคุ้มครองอยู่..ย่อมเป็นอยู่อย่างสงบ

สุขปราศจากการเหยียบย่ำและรบกวนหรือถูกพัดพาไป...เหมือนกับจิตใจที่อยู่ภายในกระแส

แห่งธรรม ...ย่อมได้รับความคุ้มครองจากธรรมให้สงบสุขอยู่ภายในจิตนั้น"

.....................กาเผือกเอ่ยถามด้วยความฉงนและสงสัยในทันที

............................."วิญญาณของโนรีนางทำอะไรอยู่ที่หาดทรายน้ำลึกใต้ลำน้ำตาปี"

............................."นางกำลังเป่าขลุ่ยของนางอยู่..เสียงขลุ่ยที่นางเป่าได้ยินทั้งในน้ำ..และยัง

ดังผ่านสายน้ำขึ้นมาบนอากาศและพื้นดิน....ขลุ่ยของนางช่างมหัศจรรย์และแปลกประหลาดมาก"

วิญญาณของนะจาตอบกาเผือก...คำพูดของนางยิ่งปลุกเร้าความอยากรู้ในเรื่องลึกลับเช่นนี้มาก..

......................กาเผือกจึงถามนางต่อ

.............................."แล้วแม่นางนะจาได้พูดคุยไต่ถามนางบ้างไหม.."

.............................."ไม่มีวิญญาณตนไหน เข้าไปใกล้นางได้...แต่ดูอากัปกริยาของนาง..ได้

จากเพลงขลุ่ยที่ฟังแล้วช่างสลดหดหู่หัวใจ" นะจาเอ่ยตอบ

.............................."แสดงว่านาง..ก็คงกำลังรอ..เมือง มีสุข อยู่เช่น

กัน".............................."ข้าเองก็คิดเช่นนั้น...และข้าก็เข้าใจนาง..ผู้รอคอย..ที่เป็นเยี่ยงข้า

และเซจี"

.............................."นางตายแล้วใช่ไหม" กาเผือกถามคำถามที่ตนเองคำนึงถึงมาตลอด

.............................."ข้าไม่แน่ใจหรอก..เจ้านกกาเผือก...เพราะข้าได้เห็นศพของนางแล้ว..

ศพของนางยังคงสภาพเป็นหญิงสาวที่งดงามนอนสงบนิ่งอยู่...ไม่มีการเน่าเปื่อยไปตามกาลเวลา"

..............................."ศพของนางถูกฝังอยู่ที่ไหนหรือ....ผมอยากรู้เพราะผมจะต้องตามหา

หลุมศพของนางให้พบ...เพื่อนำขวดแก้วไปให้นาง"

..............................."มันคือวัดร้างแห่งหนึ่ง ชื่อ วัดโนรีนราราม..อยู่ในจังหวัดสุราษฎร์ธานี..

ศพของนางแปลกมาก...ยามใดที่แสงจันทร์เพ็ญส่องไปที่รอยแตกของผืนดินเข้าไปในโลงศพ

กระทบร่างของนาง....ร่างของนางจะมีแสงสว่างปรากฏขึ้นเป็นสีเหลืองทองของจันทร์เพ็ญ

กระจายออกมาจากร่างของนาง....ข้าดูนางแล้วนางช่างสวยงามราวเทพธิดาทีเดียว"

.....................คำบอกของนะจาต่อกาเผือกเขาถึงกับตื่นเต้น..และคำนึงถึงคำพูดของ

คุณยายมั่นที่บอกว่า...ในคืนหนึ่งบนยอดเขาสูงมีเสียงเพลงขลุ่ยล่องลอยมาในหมู่บ้านและ

ปรากฏแสงประหลาดสีเหลืองทองดุจจันทร์เพ็ญขึ้นบนยอดเขาสูง...กาเผือกคิดว่าหรือแสงนี้ก็

คือแสงจาก"ผู้หญิงแห่งแดนใต้ที่ชื่อ โนรี นรา...แล้วนางทำไมจึงเป็นเช่นนั้น..นางคือใคร"

......................สำหรับเรื่องแสงประหลาดบนยอดเขาสูง..มีรายละเอียดอยู่ในตอนที่ 104

เรื่องเล่าของแสงประหลาดบนยอดเขาสูง..ในหน้าที่ 42 ครับ...........

 

.....................กาเผือกและวิญญาณของนะจาไม่อาจรู้ได้ว่า"โนรี นรา..นั้น คือ ผู้หญิงจันทร์

เพ็ญ"...ทั้งกาเผือกและวิญญาณของนะจาต่างก็ไม่เข้าใจเช่นกัน..ว่า"ทำไมยามที่แสงของจันทร์

เพ็ญส่องถูกร่างของนางตอนเป็นคน..และส่องไปที่ศพของนาง..ร่างหรือศพของนางจึงมีแสง

สว่างสีเหลืองทองดุจจันทร์เพ็ญ..ส่องประกายออกมาจากร่างของนาง"

....................ผู้ที่เข้าใจเรื่องของ"ผู้หญิงจันทร์เพ็ญที่ดีที่สุดก็เห็นจะมีแต่..พ่อเฒ่ามูซา

แห่งมลายู..ซึ่งเป็นอาจารย์สอนโนรีและโมลีให้เป่าขลุ่ย..และเป็นผู้ที่มอบขลุ่ยฟ้าผ่าให้แก่

โนรี"..เพราะมูซารู้เรื่องของผู้หญิงจันทร์เพ็ญในตำนานดี..และรู้ว่าจะมีผู้หญิงจันทร์เพ็ญมาเกิดที่เหนือ

ดินแดนมลายู..เขาจึงตามหาผู้หญิงจันทร์เพ็ญมาโดยตลอดว่า"นางคือใคร"..ในที่สุดเขาก็พบ

ว่า"โนรี นรา คือ ผู้หญิงจันทร์เพ็ญที่เขาตามหา"..ผู้หญิงที่บังเกิดมาจากจันทร์เพ็ญ..นางจะ

เป็นผู้หญิงที่สวยงามผุดผ่องดุจจันทร์เพ็ญ..และสงบเยือกเย็น....ผู้ใดได้เห็นนางก็จะเกิดความสุข

ขึ้นภายในจิตใจ..และอยากที่จะมองนางตลอดไป......เรื่องผู้หญิงจันทร์เพ็ญ..หากท่านผู้มีเกียรติ

ที่เพิ่งเข้ามาติดตามอ่านอาจไม่เข้าใจ...แต่สามารถทำความเข้าใจเรื่องราวนี้ได้ในหน้าที่ 28 , 29

และ 30 ซึ่งได้กล่าวเรื่องราวนี้ไว้ในเบื้องต้น....

.....................นอกจากพ่อเฒ่ามูซาที่รู้จักนางดีแล้ว...ก็จะมีพี่เณร และ ภูผา..ที่ได้ประสบพบ

เหตุการณ์ประหลาดเกี่ยวกับตัวนาง..จนได้รู้ว่านางคือ "ผู้หญิงจันทร์เพ็ญ"..แต่ ณ ปี พ.ศ.2546 นี้..

บุคคลที่เอ่ยถึงไม่ว่าจะเป็น พ่อเฒ่ามูซา พี่เณร และ ภูผา ได้ลาจากโลกไปแล้วทั้งหมด......

.....................กาเผือกสะกดความรู้สึกตื่นเต้นในสิ่งลึกลับที่วิญญาณของนะจาบอก..เขารีบถาม

วิญญาณของนะจาต่อทันที

............................."แม่นางนะจา..นอกจากท่านพบเห็นแสงประหลาดของโนรีแล้ว...ท่านพบ

เห็นสิ่งใดภายในโลงศพนั้นอีกหรือครับ"

............................."ภายในโลงศพของนาง..มีภาพวาดที่ปรากฎบทกลอนหรือบทเพลงอยู่

ในนั้น..มันเป็นภาพวาดและบทเพลงขลุ่ยที่โมลีน้องสาวของนางใส่ไว้ในโลงศพนั้น...และยังมี

ขลุ่ยสีดำวางไว้ในมือของนาง" นะจาเอ่ยต่อ

............................."ภาพวาดอีกแล้วหรือ" กาเผือกทวนคำและคิดว่า..เขาติดตามเรื่องราว

ต่าง ๆของ เมือง มีสุข..และเรื่องของนะจา..ส่วนใหญ่จะมีภาพวาดปริศนาให้ตามคิดตามอ่านอยู่

เสมอ...และเขาก็สามารถคาดเดาเรื่องราวได้หลายอย่าง...ดูท่าทางกาเผือกจะถูกโฉลกกับภาพ

วาดเสียจริง...

............................."ถูกแล้วล่ะ เจ้านกกาเผือก..และเจ้าอาจเป็นผู้โชคดี..ที่จะเรียนรู้

เพลงขลุ่ยที่อยู่ในภาพวาดในโลงศพนั้น...เมื่อเจ้าสามารถเรียนเพลงขลุ่ยในภาพวาดในโลง

ศพนั้นได้..เจ้าอาจเป็นนักเป่าขลุ่ยที่หาใครเทียบได้ทีเดียว..แต่อย่าได้หยิบสิ่งใดในโลงศพ

ออกมาเป็นเด็ดขาด..เพราะสิ่งนั้นคือความทรงจำของนาง...ข้าเชื่อว่า..นางต้องฟื้นคืน

ชีพกลับมาดังเดิม..และสิ่งที่อยู่ในโลงศพนั้น..จะเป็นความทรงจำที่ช่วยเหลือนาง..ให้อยู่รอด

ในโลกแห่งอนาคต...เช่นเดียวกับ..เมือง มีสุข" นะจาชี้แนะกาเผือก

.....................กาเผือกรู้สึกทึ้งและซาบซึ้งในวิญญาณของนะจา..ที่คำพูดของนางช่างมีไมตรีต่อ

โนรีเหลือเกิน...เหมือนนางไม่เคยเกลียดชังโนรีมาก่อนเลย..แต่ถ้าเป็นเซจีล่ะ..เขาเดาไม่ออก

เหมือนกัน........

.....................กาเผือกเอ่ยต่อ

............................."ผมฟังแม่นางนะจา..แล้วผมรู้สึกเหมือนว่า โนรีนางยังไม่ตาย....วิญญาณ

ของนางอยู่ที่ทรายน้ำลึกใต้ลำน้ำตาปี...แต่ศพของนางอยู่ที่วัดโนรีนราราม...ในลักษณะที่ไม่เน่า

เปื่อย...แสดงว่า ถ้าวิญญาณของนางกลับเข้าร่างนางจะฟื้นคืนชีพกลับมาเช่นนั้นใช่ไหมครับ"

.............................."ถูกแล้วล่ะ เจ้านกกาเผือก..ข้าคิดว่า..บางทีวิญญาณของนางอาจ

จะรู้เหมือนกันว่า..เมือง มีสุข..อยู่ที่ไหน..นางจึงรอคอยเขากลับมา"

.............................."สถานที่ฝังศพของโนรี..ที่วัดโนรีมีอะไรเป็นที่สังเกตให้ผมได้รู้หรือ..เมื่อ

ผมไปถึงที่นั้น."

..............................."สถานที่นั้นอยู่ที่ป่าช้า..เหนือหลุมศพของนาง..จะมีต้นแอปเปิ้ลสอง

ต้นต้นหนึ่งมีผลสีเหลืองทอง..อีกต้นหนึ่งผลสีแดง..ต้นแอปเปิ้ลทั้งสองต้นจะมีกิ่งก้านกอดกัน

เหมือนหนุ่มสาวกอดกัน..และมีต้นกล้วยไม้อีกต้นหนึ่ง.พันเกี่ยวรัดต้นแอปเปิ้ลที่มีผลเป็นสี

เหลืองทอง.."

..............................."ทำไมต้นแอปเปิ้ลต้นหนึ่งจึงมีผลสีเหลืองทอง..ไม่เหมือนต้นแอปเปิ้ล

ธรรมดา...แถมยังมีต้นกล้วยไม้พันรัดไว้อีก" กาเผือกถามด้วยแปลกใจในพฤติกรรมของต้นไม้

................................"ต้นแอปเปิ้ลคู่นั้น..เป็นต้นแอปเปิ้ลคู่แรกบนแผ่นดินสยามหรือ

แผ่นดินไทย...ทั้งต้นแอปเปิ้ลและกล้วยไม้มันมีประวัติของมันที่เกี่ยวกับโนรีอยู่..เจ้าไปที่นั้นก็

จะรู้เอง" นะจาอธิบาย...(ซึ่งเรื่องราวของต้นไม้ที่เอ่ยถึงนี้จะมีเรื่องเล่าอยู่ในหน้าที่ 32..

สำหรับท่านผู้มีเกียรติที่ยังไม่รู้เรื่องราวย้อนกลับไปเปิดอ่านดูได้นะครับ)

 

....................ต้นแอปเปิ้ลต้นที่มีสีเหลืองทองดุจจันทร์เพ็ญ..เกิดมาจากเมล็ดแอปเปิ้ลที่อยู่ใน

แก้วที่โนรีเก็บไว้..และในคืนจันทร์เพ็ญ..นางได้นำแก้วนั้นมาวางให้สัมผัสกับแสงของดวงจันทร์เพ็ญ..

และเป็นแสงเรืองรองดุจจันทร์เพ็ญที่ออกมาจากร่างของโนรีเมื่อร่างของนางสัมผัสกับแสงจันทร์เพ็ญ..

ที่สาดส่องไปที่เมล็ดแอปเปิ้ลภายในแก้วนั้นด้วย..และนางได้อธิษฐานอ้อนวอนต่อเมล็ดแอปเปิ้ลนั้นให้

เกิดมาเพื่อนาง..โดยนางบอกว่าไม่มีสิ่งใดที่จะให้เมล็ดแอปเปิ้ลนอกจาก..ความรักในใจนาง..แสง

จันทร์เพ็ญจากตัวนาง..และเสียงขลุ่ยที่นางจะเป่าให้ฟัง...นางต้องการให้ผู้คนรู้ว่า"ต้นไม้ก็มีจิตและ

วิญญาณเช่นกัน"........และเมื่อนางเป่าเพลงขลุ่ยพร้อมกับแสงจันทร์เพ็ญจากตัวนางและความรักที่

นางส่งไปที่เมล็ดแอปเปิ้ล....ก็ได้เกิดปรากฏการณ์อัศจรรย์ขึ้นที่เมล็ดแอปเปิ้ลเมล็ดหนึ่ง..ที่มัน

เคลื่อนตัวขยับหมุนวนรอบภายในแก้วนั้น..และค่อย ๆลอยขึ้น ๆ เหนือแก้วใบนั้น..พร้อมกับ

หมุนอยู่กับที่ท่ามกลางอากาศเหนือแก้ว...เปลือกเมล็ดสีดำค่อย ๆปริออกและแยกจากกัน...

โดยรอยแยกนั้นได้เกิดเป็นใบไม้อ่อน ๆสีขาวแกมเขียวผุดขึ้นมา..พร้อมกับลำต้นเล็ก ๆยาว

ราวหนึ่งนิ้ว..และต้นนั้นก็หมุนวนไปมา...โนรีเห็นปรากฏการณ์ที่อยู่ต่อหน้านาง..นางตื้นเต้น

ดีใจเป็นที่สุด..แต่ก็ยังคงเป่าขลุ่ยต่อไป...ซึ่งต้นแอปเปิ้ลน้อยเหมือนกับจะรับรู้ในเสียงขลุ่ย

นั้น..ได้หมุนวนไปตามทำนองของเสียงขลุ่ย....และเมื่อเสียงขลุ่ยจบลงต้นแอปเปิ้ลก็ลอยมา

บนฝ่ามือของโนรี..พร้อมกับรอยยิ้มอันแสนน่ารักของนางที่รองรับมันด้วยความ

ยินดี.............

....................ส่วนต้นแอปเปิ้ลผลสีแดงอีกต้นหนึ่งนั้น..ตี๋เล็กได้ข้ามน้ำข้ามทะเลไปเมืองจีน..

ที่ตำบลไซท้อกุ้ย แขวงเมืองซัวไซ..เขากับอาเจ็ก..ได้ไปที่หุบเขาที่มีต้นแอปเปิ้ลขึ้นอยู่และได้

พยายาม"ตอนกิ่ง"แอปเปิ้ล..เพื่อนำมาบนแผ่นดินสยาม..แต่การตอนกิ่งไม่เป็นผล.....เขาจึงรู้สึก

เสียใจ...และก่อนกลับแผ่นดินสยาม....อาเจ็ก..ได้นำต้นแอปเปิ้ลต้นเล็กใส่กระถาง...ใส่ถุงมาให้เขา

เปิดดู..เขารู้สึกดีใจมาก...และรู้ความจริงว่า..อาเจ็กได้เดินทางไปที่หุบเขานั้นและได้ค้นหา..ผล

แอปเปิ้ลที่ล่วงหล่นและมีต้นงอกขึ้นจนพบและนำมาให้ตี๋เล็ก....ตี๋เล็กถึงกับดีใจและโผกอดอาเจ็กของ

ตนพร้อมกับร้องไห้ด้วยความซาบซึ้งและความรักในตัวอาเจ็ก......และตี๋เล็กก็นำต้นแอปเปิ้ลต้นนั้น

กลับมาบนแผ่นดินสยาม......

.....................ทั้งโนรีและตี๋เล็กรู้ว่า..ต้นแอปเปิ้ลต้องการแร่ธาตุกำมะถันและพบว่าที่ฮวง

จุ้ยหลุมศพที่ฝังชาวจีนที่วัดโนรี..มีแร่ธาตุดังกล่าว...เขาทั้งสองจึงนำมันไปปลูก...ขณะที่นำ

ต้นแอปเปิ้ลของโนรีลงหลุม..ตี๋เล็กได้เอาต้นแอปเปิ้ลของตนวางไว้ที่ในหลุมข้างต้นแอปเปิ้ล

ของโนรีและพูดว่า "อั้วไม่อาจอยู่ดูแลลื้อได้ตลอดไป..แต่ขอให้ต้นแอปเปิ้ลของอั้วเป็นตัวแทน

ของใจอั้ว..ให้มันอยู่เพื่อรักและดูแลต้นแอปเปิ้ลของลื้อตลอดไปเถิด"...ซึ่งโนรีก็เพิ่งรับรู้ว่าแท้

จริงแล้วตี๋เล็กนั้นแอบรักโนรีอยู่..แต่ไม่ได้บอกรักตรง ๆ..แต่ใช้คำพูดให้ต้นแอปเปิ้ลของตน

บอกรักต้นแอปเปิ้ลของโนรี...แต่เพียงแค่นี้หนุ่มสาวย่อมรู้ความหมายดีว่า"มันคือการบอกรัก

ทางอ้อม"

.....................ส่วนต้นกล้วยไม้นั้น..คือ"ต้นกล้วยไม้พันธุ์แคทรียา"..ราชีนีกล้วยไม้...ซึ่ง

มันถูกตั้งชื่อครั้งแรกโดยโนรี..ก่อนที่มันจะมีชื่อตามต่างชาติว่า"แคทรียา"....โดยโนรีตั้งชื่อ

ว่า "เณรีนรา"..อันเป็นการผสมคำว่า "เณร" กับ "โนรี" และ"โมลี"..และ "นรา"...มันมีความ

หมายของคำที่เป็นพี่น้องสกุลเดียวกัน...โดยกล้วยไม้ต้นนี้เณรปีนขึ้นไปเก็บบนต้นไม้ใหญ่

ระหว่างเดินทางรอนแรมมากับ..ลุงสี ภูผากับพวก..เพื่อนำไม้มาสร้างศาลวัดโนรี...แล้วเขานำ

มาให้โนรีกับโมลี...ซึ่งหลังจากโนรีตายไป...โมลีได้นำกล้วยไม้"เณรีนรา"มาเกาะไว้กับ"ต้น

แอปเปิ้ลของโนรี".....และทั้งต้นแอปเปิ้ลสองต้นรวมกล้วยไม้เณรีนรา..ก็ได้แสดงความรักต่อ

กันด้วยการพันเกี่ยวกอดกัน..เป็นที่ชื่นชมกันต่อมาของคนที่มาดู..ตามที่ได้ปรากฏในตอนนำ

เรื่อง..อนุสรณ์ความทรงจำของฉันเพื่อเธอ..ในหน้าที่ 28..ครับ....

 

............................"ถ้าผมไปที่วัดโนรีดังกล่าว..ผมจะทราบความเป็นมาของต้นแอปเปิ้ลสอง

ต้นและต้นกล้วยไม้เช่นนั้นหรือ...แล้วมีสิ่งใดอีกที่อยู่ที่หลุมศพนั้นครับ..แม่นางนะจา" กาเผือกถามนะ

จาต่ออย่างใจจรดจ่อ

............................"ที่หลุมศพของนาง..จะมีรูปปั้นของนางนั่งเป่าขลุ่ยอยู่..โดยน้องสาว

ของนางเป็นคนปั้นหุ่นนี้ขึ้น...เป็นรูปปั้นที่สวยงามมาก..ใต้รูปปั้นนั้นมีตัวหนังสือเขียนถึงบท

เพลงที่นางแต่งขึ้น...เมื่อเจ้าไปที่นั้นเจ้าจะรู้ความเองเจ้านกกาเผือก" นะจาตอบ

............................"แล้วมีสิ่งใดอีกหรือครับ..แม่นางนะจา"

............................"ภาพถ่ายของนางที่ติดไว้ที่หน้าหลุมศพ..พร้อมกับบทเพลงที่อ่านแล้ว..

ลึกซึ้งกินใจ..เป็นความเศร้าสลดที่อยู่ภายในใจของนาง..เพื่อ เมือง มีสุข..."

.....................กาเผือกเขาอยากที่จะไปสถานที่แห่งนั้นโดยเร็วพลัน..แต่เขามีเรื่องมาก

มายที่ยังทำไม่เสร็จสิ้นที่เมืองน่านแห่งนี้...

 

.....................กาเผือกพอรับรู้ได้จากคำบอกเล่าของวิญญาณนะจาว่า..หากเขาเดินทางไป

ที่จังหวัดสุราษฎร์ธานี..เขาจะต้องไปที่ใดบ้าง......กาเผือกนึกถึงเมือง มีสุข..ที่วิญญาณของนะจาเล่า

ให้ฟังว่า"เมือง มีสุข..ยังคงหลับสนิทอยู่ภายใต้แม่น้ำน่านนั้น..ซึ่งเซจีบอกกับวิญญาณนะจาว่า..มันคือ

มิติอีกมิติหนึ่งภายใต้ลำน้ำน่านนั้น...แต่วิญญาณของแม่นางนะจาเป็นผู้ที่ได้พบเห็น..เมือง มีสุข.หลับ

สนิทอยู่..เขาสงสัยเหลือเกินว่า.."วิญญาณของนางแลเห็นมิตินั้นภายในลำน้ำน่านได้เช่นไร"....ด้วย

ความอยากรู้เขาจึงเอ่ยถามเรื่องนี้อย่างละเอียดกับวิญญาณของนะจา

............................"ที่แม่นางนะจา..ได้พบเห็น เมือง มีสุข หลับสนิทอยู่ภายใต้ลำนำน่าน..ซึ่ง

เป็นอีกมิติหนึ่ง...แม่นางนะจาไปพบเห็นได้เช่นไร...หรือครับ"

............................"ความรักแท้ไงเจ้านกน้อย..จิตวิญญาณของแม่น้ำน่านเป็นผู้ปกป้อง

ดูแล เมือง มีสุข ลูกของนางด้วยความรักแท้..ข้าเป็นผู้อ้อนวอนแม่น้ำน่าน..เพื่อให้นางเปิด

ทางให้ข้าได้เห็นเขา...ด้วยความรักของข้าที่นางได้รับรู้อยู่..นางจึงได้ให้ข้าได้เห็นมิตินั้น..แต่

ข้าไม่อาจเข้าไปในนั้นเพื่อสัมผัสกับร่างของเขาได้...ข้าจึงรู้ว่า เมือง มีสุข ยังไม่ตาย"

วิญญาณของนะจาอธิบาย

............................"แล้วหากผม..จะดำลงไปในลำน้ำน่านและขอให้แม่น้ำน่านเปิดทางให้ผมได้

พบกับเมือง มีสุข...นางจะเปิดมิติดังกล่าวให้ผมพบเห็นไหม...ผมอยากไปพบเขาก่อนที่จะไปยังแดน

ใต้เพื่อตามหาโนรี" กาเผือกถามพร้อมบอกจุดประสงค์

............................"เจ้านกน้อยเจ้าคงลืมไปแล้ว..ว่าเจ้านั้นมีสัญญากับจิตวิญญาณของ

แม่น้ำน่านอยู่...เจ้ากับแม่น้ำน่านเป็นผู้ที่ร่วมกันรักษาขวดแก้วซีกนั้นมาโดยตลอด...และแม่

น้ำน่านก็บอกปริศนาให้แก่เจ้ามาโดยตลอดจนเจ้าตามมาถึงเมืองน่านแห่งนี้...ถ้าเจ้าอธิษฐาน

บอกนาง...นางต้องให้เจ้าพบเมือง มีสุข อย่างแน่นอน...เพียงแต่ว่า..เมือง มีสุข คงต้อง

หลับไหลไปในมิติแห่งนั้นจนกว่าจะถึงวาระที่เขาจะออกมาอีกครั้งหนึ่ง" นะจาเอ่ยตอบ

.....................กาเผือกรู้สึกยินดีที่ได้ฟังคำตอบดังกล่าว...เขาจึงบอกกับวิญญาณของนะจาในสิ่ง

ที่เขาคิด....

............................"หากผมไปจากดอยแห่งนี้...สิ่งแรกที่ผมจะทำคือ ไปที่แม่น้ำน่านจุดที่

เมือง มีสุขจมน้ำ..และอธิษฐานต่อแม่น้ำน่านให้เปิดทางให้ผม..แล้วผมจะดำไปค้นหาเมือง มี

สุข...เสร็จแล้ว..ผมจะเดินทางขึ้นไปค้นหาขวดแก้วบนเขาที่จุดจันทร์เสี้ยวแยกจากกัน...และ

จะไปแดนใต้เพื่อหาโนรี นรา"

............................"ข้าขอให้เจ้าสมหวังและประสบความสำเร็จในสิ่งที่เจ้าคิด..." นะจาะเอ่ยให้

พร

............................"แต่ผมจะหนีพ้นจากเซจีได้เช่นไร" กาเผือกกังวล

............................"เซจี..นางเปลี่ยนอารมณ์ไปตามจินตนาการภายในจิตใจของนาง......นาง

เห็นข้า..ในขณะที่คนอื่นไม่เห็น...นางพูดกับข้า..ในขณะที่คนอื่นไม่รับรู้...เมื่อมีโอกาสข้าจะบอกนาง

ให้ปล่อยเจ้าไปเอง" วิญญาณนะจาให้ความหวัง

............................"แล้วเมื่อไร..นางจึงจะปล่อยข้าออกไป"

............................"หากนางอารมณ์ดีขึ้น...เจ้าอาจได้ออกไปจากที่นี่โดยเร็ว"

............................"แล้วพรรคพวกของผม..กำลังทำอะไรอยู่"

............................"พวกเขาเตรียมการณ์จะมาช่วยเจ้าออกไป..ในไม่ช้านี้"

....................กาเผือกรับฟังด้วยความสุขใจ...ในขณะที่วิญญาณของนะจาลุกขึ้น..แล้วเดิน

หายออกไปจากห้องนั้น...ปล่อยให้กาเผือกอยู่คนเดียว...เขาจึงตะโกนเรียกนางอย่างดัง

............................."แม่นางนะจา รอผมก่อน"

.....................ในที่สุดกาเผือกก็ตื่นขึ้นจากการหลับ..และพบว่า..มีผ้าห่มผืนหนึ่งมาห่มที่

ร่างเขาไว้..เขารู้สึกแปลกใจว่า..มันมาคุมร่างของเขาที่กำลังหนาวเหน็บได้อย่างไร...เขาจ้อง

มองไปที่โลงศพของแม่เฒ่านะจาพร้อมกับทบทวนความฝัน...กาเผือกเห็นรอยล่วงหล่นของ

ใบชาหอม..เป็นทางจากโลงศพมาอยู่ต่อหน้าเขา..ตรงที่วิญญาณนะจานั่งอยู่ในความฝันของ

เขา...และทบทวนคำพูดของแม่นางนะจาที่ว่า "ข้าอยู่กับเจ้าในห้องนี้มาตลอดตั้งแต่เซจีขัง

เจ้าไว้"....กาเผือกคิดว่า..วิญญาณของนะจาได้มาเข้าฝันและบอกสิ่งต่าง ๆให้กับเขาได้รับ

รู้...ด้วยว่าเขาไม่มีสัมผัสที่ติดต่อกับนางได้เหมือนเซจี...นางจึงได้มาเข้าฝันเขาเพื่อบอกสิ่ง

ต่าง ๆ......และจะต้องเป็นวิญญาณของนางที่มาห่มผ้าผืนนี้ให้แก่เขาเมื่อเห็นเขากำลังหนาว

จัด.......

.....................กาเผือกเชื่อว่า.."วิญญาณของนะจา..นั้นนางเป็นคนที่มีจิตใจดีงามและ

ปรารถนาดีต่อเขา...และเขาเชื่อว่า..นางต้องช่วยให้เซจีปล่อยเขาออกไปอย่างแน่

นอน"...............

 

......ตอนที่ 115 เซจีในอ้อมกอดกาเผือก.....




....................กาเผือกนั่งคิดพิจารณาถึงแม่เฒ่านะจาและเซจี..เป็นเพราะเซจีนำเขามาขังไว้

ในห้องนี้..เขาจึงได้สื่อติดต่อกับแม่เฒ่านะจาทางความฝัน...และได้รู้เรื่องราวต่าง ๆมากมาย..ทำให้

เขาสามารถวางแผนกำหนดการกระทำของเขาต่อไปได้...เซจีนั้นนางพูดกับศพของแม่เฒ่านะจาได้..ก็

คือนางพูดกับวิญญาณแม่เฒ่านะจาผู้รอคอยเมือง มีสุข....เมือง มีสุขยังไม่ตาย..แม่เฒ่านะจาและ

เซจีรู้ดีมาตลอด..กาเผือกรู้สึกดีใจอย่างมาก...และเขาจะดำน้ำแหวกว่ายไปหาเมือง มีสุขให้

ได้...ในส่วนของโนรีนั้น..กาเผือกรู้ชื่อวัดและป่าช้าที่ฝังศพของนางไว้..พร้อมกับจุดสังเกตุ

หลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็นต้นแอปเปิ้ลสองต้นกับต้นกล้วยไม้...และยังมีรูปปั้นของนางพร้อมกับ

ภาพถ่ายอีก...เขารู้จักหน้าตาของนางแล้วจากการวาดภาพตามคำบอกเล่าของคุณยาย

มั่น....นอกจากนี้ยังรู้อีกว่า.."วิญญาณของโนรีนั้นสถิตอยู่ที่ทรายน้ำลึกภายใต้ลำน้ำตา

ปี".....มันเป็นเรื่องแปลกมาก..ร่างของเมือง มีสุขก็อยู่ในมิติใต้น้ำ...ส่วนวิญญาณของโนรีก็

อยู่ที่ทรายน้ำลึกใต้น้ำ....ดูท่าว่า"แม่น้ำ..แต่ละสายคงจะมีจิตวิญญาณที่ลึกลับซ่อนเร้นอยู่

เป็นแน่แท้"..

.....................แสงจากดวงตะวันยามเช้าในฤดูหนาวเริ่มสาดส่อง..เข้ามาผ่านรูและรอยแตกใน

ห้อง...กาเผือกจึงรู้ว่ามันเช้าแล้ว..เขาเดินไปเอาน้ำในโอ่งเล็กมาล้างหน้าลูบหน้าลูบตา...และมายืน

สงบนิ่งมองดูภาพวาดต่าง ๆของนะจาอีกครั้งหนึ่ง...เขาเก็บผ้าห่มมาพับไว้และวางไว้ที่ข้างโลงศพ...

และมองดูไปในโลงศพอีกครั้งหนึ่ง...ร่างของศพแม่เฒ่านะจายังคงถูกหมกอยู่ใต้ใบชาหอม.....

....................กาเผือกได้ยินเสียงเดินหนัก ๆ ออกไปนอกบ้าน..เขาเข้าใจว่าเป็นนอซัน...เพราะดู

ท่านอซันจะมีน้ำหนักมากกว่าเซจี...สักครู่หนึ่งก็ได้ยินเสียงเดินที่เขาเชื่อว่าเป็นเซจีเข้ามาที่ประตู

ห้อง...เซจีพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนผิดกับเซจีที่เขาได้พบเจอและฟังคำบอกเล่าจากซูโอ๊ะ ทูเลย์ และนอ

ซัน

............................"เจ้านกน้อย...เจ้าตื่นหรือยัง"

............................"ผมตื่นแล้วเซจี..เซจีจะปล่อยผมออกไปหรือ" กาเผือกถามหยั่งเชิง

............................"ถูกแล้วล่ะ..เจ้านกน้อย..แม่เฒ่าบอกข้าว่า..เจ้าบอกบางเรื่องแก่นาง...

และนางได้ชี้แนะบางเรื่องให้เจ้าฟัง...นางบอกว่าเจ้าจะดำลงไปใต้แม่น้ำน่านเพื่อค้นหาเมือง

มีสุข" เซจียังคงพูดอย่างอ่อนโยน...เหมือนไม่ใช่นางร้ายคนเดิม

............................"ผมลงจากดอยแห่งนี้..ผมจะไปหาเมือง มีสุข อย่างที่แม่เฒ่าบอกเซจี

จริง ๆ" กาเผือกพูดพร้อมกับคิดถึงความฝันที่ได้พูดคุยกับนะจา..แสดงว่าเขาได้คุยกับวิญญาณของนะ

จาจริง ๆ

............................."ดีแล้ว..แม่น้ำน่านจะต้องเปิดทางให้เจ้าไปสู่มิติใต้ลำน้ำเพื่อพบกับ

เมือง มีสุขอย่างแน่นอน...ข้าจึงอยากให้เจ้านำหน้าไม้พร้อมกับลูกดอกจากข้าไปวางไว้กับ

ร่างที่หลับไหลของเขา...เมื่อเขาตื่นจากการหลับไหลขึ้นมา..เขาจะจำหน้าไม้นี้ได้...และจะขึ้น

มาถามเหตุการณ์บนดอยแห่งนี้" เซจีเอ่ยแก่กาเผือก..หน้าไม้ที่นางเอ่ยก็คือหน้าไม้ของลีเจง..

ที่เมือง มีสุข ย่อมจำได้ดี..และเขาจะต้องแปลกใจว่า..หน้าไม้ของลีเจงพร้อมลูกดอกมาอยู่กับ

เขาได้เช่นไร

....................กาเผือกฟังที่เซจีบอก..เขารู้สึกว่า เซจีนางคิดการณ์ไกลได้ดีมาก..การกระทำ

ของนางเป็นการบอกปริศนาให้เมือง มีสุข...เพราะในอนาคตข้างหน้า..เมือง มีสุขคงไม่มีญาติ

มิตรคนใด..หลงเหลืออยู่...จะมีเพียงวิญญาณของแม่เฒ่านะจา..ที่รออธิบายเรื่องราวต่าง ๆ

ให้เขาได้ฟัง..เพื่อให้เขาเผชิญสถานการณ์ในอนาคต..ให้อยู่รอด....กาเผือกจึงเอ่ยตอบรับกับเซ

จี

............................"ผมจะทำตามที่เซจีบอกทุกอย่าง"

 

............................"ดีแล้ว..เจ้านกน้อย" เซจียิ้มน้อย ๆก่อนเอ่ยคำ

............................"ถ้าเช่นนั้น...เซจีเปิดประตูให้ผมออกไปจากห้องนี้ได้ไหม"

............................"ก่อนที่เจ้าจะออกมาข้างนอก..เจ้าจงหันกลับไปมองลูกธนูที่ปักที่ตัวเหยี่ยว

อีกครั้งหนึ่ง...แล้วจงจำไว้ให้แม่นยำ..ว่ามันอยู่ในสภาพใด..เพราะสิ่งนี้เป็นสิ่งที่คนของพิพิธภัณฑ์ต้อง

การ..ข้ารู้ว่าเขาต้องการรวบรวมลูกธนูของเมือง มีสุข และเขียนเรื่องราวบันทึกไว้ในพิพิธภัณฑ์เพิ่ม

เติม..แม้แต่ตัวเจ้าก็มาตามหาธนูดอกนี้.....แต่สิ่งนี้ข้าไม่อาจให้พวกเขาหรือเจ้าไปได้..เพราะมัน

คืออนุสรณ์ที่จะสถิตอยู่บนดอยแห่งนี้ตลอดไป...และมันคือความทรงจำของเมือง มีสุข...และ

คนบนดอยแห่งนี้.....สิ่งที่เจ้าต้องทำคือ..ความทรงจำเกี่ยวกับลูกธนูดอกนี้...ที่เจ้าต้องจำและ

วาดรูปไปให้พวกเขา..ที่พิพิธภัณฑ์เท่านั้น"เซจีพูดเตือนสติกาเผือก

.....................กาเผือกระลึกได้ว่าเขามาเพื่อตามหาลูกธนูบนดอยแห่งนี้จริงอย่างเซจีว่า....เขาจึง

หันกลับไปดูและพิจารณาลูกธนูที่ปักอยู่ที่เหยี่ยวตัวนั้นอีกครั้ง...และพยายามจดจำลักษณะราย

ละเอียด...เพื่อที่เขาจะวาดรูปต่อไปเมื่อกลับลงจากดอย.....

.....................สักพักใหญ่ที่เซจียืนสงบนิ่งอยู่ที่หน้าประตูห้องและพร้อมที่จะเปิดมันออกมา..เพื่อ

ให้อิสรภาพกับกาเผือก....เซจีได้เอ่ยถาม

............................"เจ้านกน้อย...เจ้าคงจดจำมันได้แล้วนะ...ข้ากำลังจะเปิดประตูปล่อยเจ้า

ออกไปแล้ว"

......................ทันทีที่นางพูดจบ..นางก็ได้เปิดประตูออกในทันที..กาเผือกรู้สึกดีใจที่ได้

อิสรภาพเสมือนนักโทษที่ได้ถูกปล่อยปล่อยออกจากเรือนจำ......เขาจ้องมองดูเซจี...และเห็น

รอยยิ้มที่อ่อนโยนพร้อมกับใบหน้าที่สะสวยของนาง..เจือด้วยกลิ่นหอมที่ออกมาจากร่าง

กาย..กระทบจมูกของกาเผือก..ด้วยความดีใจและลืมตัว..เขาเดินตรงเข้าไปสวมกอดเซจีใน

ทันที..พลางเอ่ยคำ

............................"ขอบคุณ...เซจี...ขอบคุณเซจี"

.....................เซจีนางสดุ้งเล็กน้อย..มือของนางที่ถือหน้าไม้อยู่เพื่อเตรียมมาให้กา

เผือก..ถูกปล่อยหลุดจากมือลงพื้น...นอกจากญาติผู้ใหญ่ที่เป็นชาย..นางไม่เคยถูกชายใด

โอบกอดเช่นนี้มาก่อนเลย...เซจีรู้สึกอบอุ่นและรับรู้ถึงอ้อมกอดที่เป็นมิตรพร้อมกับความรัก

ของกาเผือก...ที่มันมีความรู้สึกลึกซึ้งเหนือคำพูด.......นางคิดไปถึงว่า..หากอ้อมกอดนี้เป็น

อ้อมกอดของ..เมือง มีสุข..นางคงมีความสุขไม่ใช่น้อย.......เพราะคนที่เซจีปรารถนาให้

โอบกอดนางด้วยความรัก...........ก็คือ "เมือง มีสุข"........แต่อย่างไรก็ตามอ้อมกอดของ

เจ้านกน้อยตัวนี้ก็ทำให้นางรู้สึกดีและมีความสุขขึ้น..มันเป็นอ้อมกอดแห่งความรัก..ที่เจ้านก

น้อยตัวนี้มอบให้แก่นาง.....

....................เซจีได้เอ่ยคำพูดขึ้น..

............................"เจ้านกน้อย...ข้าขอโทษที่ขังเจ้าไว้...ความจริงข้าน่าจะมีความรู้สึก

ต่อเจ้า..และทำต่อเจ้าเช่นเดียวกับเมือง มีสุข...เมือง มีสุขรักเอ็นดูและสงสารเจ้าเช่นใด..

ความจริงข้าน่าจะรู้ดีและทำกับเจ้าเช่นเขาทำ...ข้าเสียใจ"

............................"ช่างเถิด..เซจี..การที่ผมได้อยู่ในห้องนี้กับแม่เฒ่านะจา..มันทำให้

ผมได้เรียนรู้อะไรดีขึ้น...ขอบคุณมากนะเซจี"

.....................กาเผือกค่อย ๆเอามือออกจากเซจี...เซจีจึงก้มลงหยิบหน้าไม้นั้นขึ้นมาส่งมอบให้

กาเผือก..พร้อมกับลูกดอกจำนวนหนึ่งในซองหนังสัตว์...

.....................กาเผือกจึงได้เอ่ยกับเซจี

............................"เซจี..ท่านอยากเห็นหลานสาวของ เมือง มีสุข..พร้อมกับขวดแก้ว

อีกซีกหนึ่งที่แม่น้ำน่านนำพาให้ผมพบมันไหม" กาเผือกหมายถึงพวงผกาและขวดแก้วที่เขาอยาก

พาเซจีไปพบ

.....................เซจีมองหน้ากาเผือกพร้อมกับยิ้ม โดยไม่ปฏิเสธ...กาเผือกจึงจับมือนางให้เดิน

ตามเขาออกไปนอกบ้านทันที....เพื่อมุ่งหน้าไปทางบ้านซูโอ๊ะและทูเลย์..

.....................ระหว่างทางที่ผ่านไปบ้านต่าง ๆ...ชาวมูเซอที่เห็นเหตุการณ์ขณะที่กาเผือกจูง

มือเซจีให้เดินตาม..พวกเขาถึงกับตกตะลึงและแปลกใจ..ที่เซจี..นางมารร้ายที่เกรี้ยวกราด

และแข็งกระด้าง..กลับเดินตามกาเผือกเหมือนกับลูกแมวเชื่อง...

 

.....................กาเผือกจูงมือเซจีเดินอย่างไว..ในใจของเขาต้องการให้เซจีรับรู้เรื่องราวดี ๆ

เกี่ยวกับเมือง มีสุข..ขวดแก้วใบนั้น..กับ พวงผกา..คือสิ่งที่เขาอยากให้เซจีรับรู้และสัมผัส..ดึงดูดให้

นางซึมซาบความเป็นจริงบ้าง..ไม่ใช่ให้นางอยู่แต่ในจินตนาการเรื่องราวของนางกับเมือง มีสุข

.....................ในใจของเซจีนั้น..นางทั้งรู้สึกตื่นเต้นและประหลาดใจ..ในสิ่งที่นางจะรับ

รู้.."ขวดแก้วครึ่งซีกทรงมะม่วงใบนั้น" คือสิ่งที่ เมือง มีสุข จับต้องรักและหวงแหน...ตาม

ประวัติของมัน ..คือ สิ่งที่แม่สายฝนหรือตะละแม่ราชาวดี..เป็นผู้มอบให้กับเมือง มีสุข ก่อน

นางจากไปแดนพม่า.....เมือง มีสุข นำมันติดตัวตลอดเวลาเหมือนกับสิ่งนี้ คือ ของประจำตัว

ของเขาที่ตราบใดที่เขามีชีวิตอยู่จะไม่ให้มันพรากไปจากเขา...นะจานางก็เคยสัมผัสขวดแก้ว

ใบนี้โดยนางนำมันไปใส่เหล้าที่ชนเผ่ามูเซอหมักไว้..ให้แก่เมือง มีสุข...การที่เซจีจะได้สัมผัส

ขวดใบนั้นมันช่างมีความหมายต่อนางเกินกว่าผู้ใดจะคาดคิด...นางคิดถึงภาพวาดเกี่ยวกับ

ขวดใบนั้น..ที่ทั้งในพิพิธภัณฑ์เมืองน่านมีอยู่และที่นะจาเอ่ยถึง...เซจีนางยังไม่เคยเห็นของ

จริงเลย....และในส่วนของหลานสาวของเมือง มีสุข..นางมีรูปร่างหน้าตาเช่นใด..เซจีก็อยาก

พบเห็นนางมาก...เพราะหน้าตาและสายเลือดของนาง..เป็นสายเลือดเดียวกับเมือง มีสุข...

การได้ใกล้ชิดและสัมผัสในตัวนาง...ก็ประหนึ่งดังได้สัมผัสกับ เมือง มีสุข..ในความคิดของเซ

จี...........

.....................ในส่วนของพวงผกา และไก่ตุ๋น...พร้อมกับซูโอ๊ะและทูเลย์..พวกเขาก็เตรียมการณ์

ที่จะเดินทางไปช่วยกาเผือกออกมาจากการถูกขังโดยเซจี..ด้วยรู้เรื่องแต่เมื่อวานแล้ว...ว่ากาเผือกเดิน

ทางไปพบเซจีและไม่ได้กลับมาอีกเลย..แสดงว่าต้องมีภัยเกิดขึ้นแก่เขา......

.....................ระหว่างที่พวงผกากับพวกกำลังเดินทางไป..ทั้งสี่ก็ได้เห็นเหตุการณ์ประหลาด

ขึ้น..ทำให้ทั้งสี่ถึงกับหยุดเดินก้าวไปข้างหน้าไม่ออก..ด้วยพบเห็นร่างของกาเผือก..ที่กำลัง

เดินนำหน้าเซจีในมือซ้ายถือหน้าไม้......พร้อมซองหนังใส่ลูกดอก..ส่วนมือขวาของเขากำลัง

จับมือเซจีให้เดินตามอยู่...

.....................ไก่ตุ๋นเอ่ยขึ้นเป็นคนแรก

............................"พวงผกา..เห็นเหมือนที่พี่เห็นไหม..รวมทั้งซูโอ๊ะกับทูเลย์ด้วย..มันเป็นไป

ได้อย่างไร...ที่กาเผือกจูงมือเซจีเดินมานั่น"

............................"มันคงมีอะไรบางอย่างผิดปกติ" พวงผกาเอ่ยขึ้นลอย ๆ

............................"ไม่น่าเชื่อเลยว่า..เซจีผู้เกรี้ยวกราดและไม่ยอมใคร...จะเดินตามกา

เผือกอย่างว่าง่าย" ซูโอ๊ะเอ่ยบ้าง

............................"เซจี..คงจะพอใจอะไรบางอย่าง..ที่กาเผือกทำต่อนาง..นางจึงรู้สึก

เป็นมิตรกับเขา..." ทูเลย์ออกความเห็น

............................"แต่นาง..ไม่เคยคบหาพูดคุยกับชายใดนอกครอบครัวของนางอย่าง

เป็นมิตรมาก่อนเลยนะ" ซูโอ๊ะแย้ง

............................"นั่นมันเรื่องของวันวานซูโอ๊ะ" ทูเลย์บอกกับเพื่อน

.....................ก่อนที่พวกเขาทั้งสี่จะพูดสิ่งใดต่อไป..กาเผือกก็จูงมือเซจีมาอยู่ต่อหน้าพวง

ผกา..แล้วเอ่ยขึ้นแก่เซจี

............................"เซจี..นางคือพวงผกา..หลานสาวของเมือง มีสุข...ยายของนาง...

เป็นลูกสาวของน้องสาวขุนทัพ..พ่อของเมือง มีสุข"

.....................สิ้นคำพูดของกาเผือก..เซจีก็เพ่งพินิจพิจารณามองใบหน้าของพวงผกา..

เปรียบเทียบเค้าหน้าของ เมือง มีสุข..ที่นางเคยเห็นในรูปภาพและจินตนาการในมโนภาพของ

นางทันที...............

 

ขออภัยนพครับแต่ที่ทราบมาคือ ครูบาศรีวิชัยท่านก็เป็นพระโพธิสัตว์ไม่แน่ใจว่าในอดีตชาตินั้นคือช้างตัวไหนระหว่างนาฬาคีรีและช้างปาลิไลยกะ แต่ท่านบอกว่าปราถนามานานและได้รับคำพยากรณ์แล้วก็จะไม่ลาพระโพธิญาณ (ตอนหลังปู่มั่นท่านชวนไปปฏิบัติธรรมด้วยกัน สงสัยท่านชวนลาพุทธภูมิ) หมายความว่ท่านเป็นนิยตโพธิสัตว์ได้ตรัสรู้แน่นอน และอีกท่านคือหลวงพ่อปาน วัดบางนมโค ท่านก็บารมีเต็มแล้ว เกิดชาตินี้เป็นชาติสุดท้าย เกิดชาติหน้าก็ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าเลย (พระอุปัชฌาท่านคือหลวงพ่อสุ่นบอกตอนที่จะบวช) แต่อ่านเจออีกที่นึงไม่รู้ใครลงไว้ในเว็ปหลวงตาท่านนึงบอกว่าหลวงพ่อปานท่านลงมาเกิดอีกแล้วช่วยพระศาสนาเป็นพระอยู่ทางภาคกลาง ตกลงท่านมาเกิดหรือไม่อันนี้ไม่ทราบ แต่ญาณของหลวพ่อสุ่นไม่น่าจะพลาดหรอกครับท่านเป็นพระดี ดีจริงๆ ไม่งั้นเป็นอาจารย์หลวงพ่อปานไม่ได้หรอกครับ

 

[COLOR="rgb(255, 0, 255)"[COLOR="Magenta"]]...........ขอบคุณครับคุณนพ..ที่นำความรู้อีกด้านหนึ่งมานำเสนอให้กระทู้นี้มีสีสรรขึ้น....
................ขอให้คุณนพเจริญยิ่ง ๆขึ้นไปทั้งทางโลกในทางที่ชอบและทางธรรมจนบรรลุเป้าหมายสูงสุดแห่งธรรมนะครับ............[/COLOR][/COLOR]

 

....................เป็นขณะเดียวกับที่พวงผกาก็มองดูนางอย่างสงสัยใน

พฤติกรรมของเซจี...เซจีมองพวงผกาอย่างพอใจพร้อมกับรอยยิ้มที่อ่อนโยน...นางเดินเข้าไปใกล้พวง

ผกาพร้อมกับโอบกอดพวงผกาไว้ด้วยความรักอย่างทะนุถนอม..พวงผกา

และพรรคพวกที่อยู่ในที่นั้นรู้สึกตกใจ....เซจี่ค่อย ๆเอามือลูบหลังพวงผกาพลางเอ่ยขึ้น..."สาว

น้อย..เจ้าช่างละม้ายกับเมือง มีสุขยิ่งนัก..เจ้าเหมือนกับเมือง มีสุขที่กำลังแต่งตัวเป็นหญิงสาว...ข้า

ช่างโชคดีที่พบเจ้า..ขอให้เจ้าจงอยู่รอดปลอดภัยเถิดนะ"

...................คำพูดของเซจีทำให้พวงผกาคลายกังวล..และนาง

รู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด.งเหมือนกับเซจีส่งความรักจากใจของนางมาให้พวงผกาจริง ๆ...พวงผกาจึง

เอ่ยขึ้นบ้าง.."เซจี..หนูอยากค้นหาเรื่อง เมือง มีสุข ตาของหนู...เซจีรู้อะไรเกี่ยวกับตาของหนู

บ้าง".......

.................."เด็กโง่เอ่ย..เรื่องราวของเขาไม่ได้สิ้นสุดอยู่เพียง

นี้...แต่เรื่องราวของเขายังมีต่อไปในอนาคตอีก...แล้วเจ้าจะไปรู้เรื่องราวทั้งหมดของเขาได้

อย่างไร....แม้แต่ชีวิตข้าสิ้นไป..ข้าก็ไม่อาจรู้ได้ว่าชีวิตของเขาเมื่อออกจากมิติในแม่น้ำน่านแล้ว...เขา

จะอยู่รอดอย่างไร" เซจีเอ่ยกับพวงผกาอย่างอ่อนโยน

................."หนูเพียงแต่อยากรู้เรื่องในอดีต..บนดอยมูเซอแห่งนี้มาก

ที่สุด...เพราะเป็นดอยที่เขาปกปิดไม่ให้ใครได้รับรู้ว่าเขามาบนดอยแห่งนี้...เพราะฉะนั้นมันต้องสำคัญ

ต่อเขามาก" พวงผกาเอามือกอดเซจีตอบแล้วกล่าวคำ

.................เซจีเริ่มสัมผัสในความเป็นมิตรที่เด็กสาวมีต่อนาง..และ

กระแสแห่งความรักที่นางสัมผัสได้...นางจึงพูดตอบพวงผกาไป "บนดอยแห่งนี้ให้ความสุขแก่

เขา...เขาจึงปกปิดความสุขนี้ไว้ไม่ให้ใครรับรู้...ที่นี่มีแต่มิตรแท้ของเขาที่ต้อนรับเขาอยู่

เสมอ"...........เซจีค่อย ๆดันร่างเด็กสาวออกและเอามือมาลูบที่ใบหน้าของพวงผกาอย่างชื่นชม

พลางเอ่ยขึ้น..."เจ้าเป็นเด็กสาวที่งามน่ารักมาก...ต่อไปเจ้าจะต้องได้คู่ครองที่ดีในชีวิตของเจ้า"

.................พวงผกาแย้มยิ้มอย่างอ่อนโยนเมื่อฟังคำของเซจี....ดูแล้ว

หญิงทั้งสองอาจจะต้องชะตากัน.............

 

..................กาเผือกหันมาทางไก่ตุ๋นน้องชายแล้วเอ่ย

ขึ้น..............."ไอ้อ้วน..เอาขวดแก้วใบนั้นติดตัวมาหรือเปล่า"

...................ไก่ตุ๋นพยักหน้า..แล้วเอามือล้วงไปในย่ามสะพายนำขวดแแก้ว

ทรงมะม่วงครึ่งซีกที่ภายในบรรจุสร้อยข้อมือทองคำลายดอกทานตะวันออกมา...แล้วเอ่ยตอบกา

เผือก...."อยู่นี่ไง"

....................กาเผือกรับขวดแก้วจากมือไก่ตุ๋น..แล้วมองหน้าเซ

จี..ที่มีสีหน้าตื่นเต้น..นางล่ะจากพวงผกา..และหันมาจ้องมองขวดแก้วใบนั้น...กาเผือกจึงเอ่ยแก่นาง

พร้อมกับส่งขวดแก้วให้......"เซจีลองจับขวดแก้วใบนี้ดูสิ"

..................เซจีรับขวดแก้วจากกาเผือกมาลูบคลำอย่างรักใคร่

ทะนุถนอมแล้วนางก็เอามาแนบกับแก้มของนาง....เซจีรู้สึกดีใจที่ได้สัมผัสกับของรักของหวงและของ

ประจำตัวของเมือง มีสุข...นางแย้มยิ้มให้กับกาเผือกและทุกคน...และนางได้พิจารณาเห็นภายในขวด

แก้วนั้นว่า "มันคือสร้อยข้อมือทองคำลายดอกทานตะวันอันสวยงาม"....นางจ้องมองดูมันแล้วมีสีหน้า

สลดลง..พร้อมกับส่งคืนขวดแก้วให้กับกาเผือก..เหมือนกับไม่อยากรับรู้เรื่องราวของสร้อยข้อมือ

ทองคำเส้นนั้น...ซึ่งถ้านางได้รับรู้ว่ามีหนังสืออีก 2 ฉบับที่เมือง มีสุขเขียนไว้...นางคงอยากพบเห็น

มัน..แต่ข้อความที่"เมือง มีสุข ยืนยันถึงว่า โนรี นรา คนที่เขารัก..มันคงแสลงใจเซจีอย่าง

มากมาย...นางอาจควบคุมอารมณ์ดีขณะนี้ไว้ไม่อยู่...และกลับเปลี่ยนไปเป็นมารร้าย

ทันที.........ความจริงแล้ว..เซจีพอจะหยั่งรู้เรื่องราวของโนรีอยู่บ้างอย่างเลา ๆ...แต่นางปฏิเสธความ

เป็นจริง..เพราะดูมันโหดร้ายสำหรับนางที่คนที่นางรักไปรักหญิงอื่นที่ไม่ใช่นาง...เช่นนี้เองเซจีนางจึง

คงกลับไปอยู่กับจินตนาการภายในจิตใจของนางตามเดิม....ที่มีเพียงเมือง มีสุขเท่านั้นที่นางรักและ

เขาก็รักนาง..................

...................กาเผือกพอจะเดาใจของเซจีออก..เขาจึงเอ่ยขึ้นเพื่อ

เบนความสนใจของเซจี......"เซจี..ผมจะนำหน้าไม้และลูกดอกนี้ไปให้เมือง มีสุข ที่ใต้ลำนำ้น่าน...เซ

จีไปกับผมไหม...เพื่อเซจีจะได้รับรู้ว่าผมทำสำเร็จหรือไม่...นอกจากนี้เซจีน่าจะมีคำพูดฝากผมไปพูด

ให้เขาได้รับรู้บ้าง..แม้เขาจะหลับไหลอยู่แต่จิตวิญญาณของเขาอาจรับรู้ได้ว่า..มีเซจีที่รอคอยเขาอยู่ที่

ดอยมูเซอแห่งนี้อีกคนหนึ่ง"...................คำพูดของกาเผือกได้สะกดเซ

จีให้คล้อยตามในทันที...นางคิดว่าจริงสิที่นางน่าจะมีคำพูดฝากไปบอกเมือง มีสุขได้รับรู้บ้าง....นาง

มองกาเผือกแล้วยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน...แล้วเดินตรงเข้าไปกอดกาเผือกอย่างทะนุถนอมต่อหน้า

พวงผกาและพรรคพวกพลางเอ่ยขึ้น......"ขอบใจเจ้าจริง ๆ เจ้านกน้อย...เจ้าพูดชี้ทางให้ข้าได้ดีมาก

เลย"

................พวงผกาจ้องมองดูนางและกาเผือก..นางก็รู้สึกว่า..เซจี

นางไม่ได้กอดกาเผือกอย่างรักใคร่ฉันชู้สาว...แต่นางกอดเขาอย่างรักเอ็นดู..เหมือนกับที่นางกอด

เธอ...........พรรคพวกที่อยู่ในที่นั้นต่างเบาใจขึ้น...แต่ดูท่าเซจีนางท่าจะลงจาก

ดอยไปกับกาเผือกเพื่อติดตามเขาไปเพื่อฝากคำพูดบอกกับเมือง มีสุข จริง ๆ...............

 

....................กาเผือกและพรรคพวกเดินไปส่งเซจีที่บ้าน..แล้วกลับออกมาพวกเขานัดแนะกับ

เซจีว่า..พรุ่งนี้เช้าเขาจะพาเซจีลงจากดอยเพื่อไปทำในสิ่งที่นัดหมายไว้.....ระหว่างทางที่จะมา

ที่พัก..กาเผือกได้เอ่ยขึ้นกับพรรคพวกอย่างกังวนเล็กน้อยว่า

............................"เซจี..นางจะออกมารับรู้โลกแห่งความจริงเพียงชั่วคราว..ที่เป็นเรื่องเกี่ยว

พันกับเมือง มีสุขเท่านั้น..แล้วนางก็จะกลับไปสู่โลกจินตนาการของนางต่อไป..นางจะไม่ยอมให้โลก

แห่งความจริงไปทำร้ายโลกในจินตนาการอันสวยงามของนางที่วาดไว้.......เพราะฉะนั้นเวลาที่พานาง

ไปจะให้นางรับรู้เรื่องที่ไปบั่นทอนความสวยงามในโลกจินตนาการของนางไม่ได้...."

............................"ถ้าเช่นนั้น..เราจะระวังกันอย่างไร...หากนางไปพักที่บ้านคุณยายแล้ว..

นางพบกับภาพวาดของโนรี..ที่พี่กาเผือกวาดขึ้นมา" พวงผกามองเป้าหมายที่ภาพวาดของโนรี..

ที่เธอคาดว่าเป็นสิ่งบั่นทอนโลกจินตนาการอันสวยงามของนาง

............................"เราต้องไม่ให้นางพบเห็นสิ่งใดทั้งสิ้น..โดยเฉพาะตัวอักษรบนผ้าทั้งสองผืน

ที่มาจากขวดแก้วใบนั้น" กาเผือกกำชับและออกความเห็น

............................."ถ้าเช่นนั้น..เอาของพวกนั้นมาให้กูเก็บเองดีกว่า..เพราะนางไม่ค่อยมาพูด

คุยกับกูอยู่แล้ว...คนโปรดสำหรับนางตอนนี้มีเพียงพวงผกากับมึงน่ะ" ไก่ตุ๋นออกความเห็น

.....................พวงผกาจึงเอ่ยแย้งอย่างอารมณ์ดี..พร้อมกับชำเรืองไปทางกาเผือก

............................."หนูว่า..เป็นพี่กาเผือกคนเดียวต่างหากล่ะพี่ไก่ตุ๋น..เห็นนางกอด

อย่างทะนุถนอมเลยนะ"

.....................กาเผือกฟังแล้วยิ้มอย่างละเหี่ยใจ..เมื่อนึกถึงเรื่องที่ผ่านมาระหว่างเขากับเซจี...

พลางเอ่ยขึ้น

............................."กว่าจะเป็นแบบนี้ได้..เกือบแย่ไปแล้ว..ถูกนางขังทั้งคืน....หากไม่

ใช่วิญญาณของแม่เฒ่านะจาคอยช่วยเหลืออยู่..คงแย่ไปนานแล้ว"

......................คำพูดของกาเผือกทำให้ผู้ร่วมทาง..ถึงกับชะงักเมื่อเอ่ยถึงวิญญาณของ

แม่เฒ่านะจา

.......................ทูเลย์จึงเอ่ยทักขึ้น

............................"แม่เฒ่านะจาตายแล้ว..ศพของนางอยู่ในบ้าน..วิญญาณของนางจะ

ไม่ยอมไปไหนหรอก"

............................"เป็นจริงอย่างทูเลย์พูด..เพราะพวกเราไม่ได้ทำพิธีศพแล้วส่ง

วิญญาณของแม่เฒ่าตามประเพณีของเผ่ามูเซอ" ซูโอ๊ะพูดเสริม

............................"นี่แสดงว่าพี่กาเผือกได้พบกับวิญญาณของแม่เฒ่านะจาด้วยหรือ"

พวงผกาเอ่ยอย่างตื่นเต้น

............................"พี่พบศพของแม่เฒ่าอยู่ในโลง..ที่ตั้งคู่ไว้กับซากนกเหยี่ยวที่ถูกลูก

ธนูปักอยู่ที่อก..ภายในห้องลึกลับนั้น...แต่วิญญาณของนางไม่ได้มาปรากฏร่างให้เห็น...นาง

มาเข้าฝันบอกสิ่งต่าง ๆให้รับรู้...นางมาในร่างที่เป็นสาวน้อยน่ารัก..นางบอกถึงขนาดสถานที่

ที่ศพของโนรีถูกฝังอยู่"

............................."หา..นางรู้ถึงขนาดศพของโนรีถูกฝังอยู่ที่ไหนด้วยหรือ" พวงผกา

ถามย้ำ

............................."ใช่..แม้แต่วิญญาณของโนรี..ที่อยู่บนทรายน้ำลึกภายใต้ลำน้ำตาปี

นางก็ยังเห็น"

.....................พวงผกานิ่งเมื่อรับรู้เรื่องราวพร้อมกับมองหน้าไก่ตุ๋น..เหมือนขอความเห็น

ว่า..พวกเขาจะทำอย่างไรต่อเมื่อรู้เช่นนี้

.....................ไก่ตุ๋นเหมือนเดาใจพวงผกาออกจึงเอ่ยขึ้น

............................"ถ้าเช่นนั้น..เมื่อกาเผือกดำลงไปใต้น้ำน่านเพื่อค้นหามิติของเมือง มี

สุขเสร็จ.....ก็ไปเอาขวดแก้วบนจุดจันทร์เสี้ยวแยกจากกัน..แล้วก็ไปแดนใต้ทันที...ถูกไหม"

............................"มันคงต้องเป็นอย่างนั้นแหละ...เราเสียเวลามามากแล้ว..ต้องไปให้

เร็วกว่า...เจ้าพวกที่ตามเรามาจากพิพิธภัณฑ์จะมาพบ" กาเผือกหมายถึงชาวพม่าที่สะกด

รอยมาเพื่อชิงขวดแก้ว.........

 

....ตอนที่ 116 เมือง มีสุขในมิติใต้แม่น้ำน่าน....


.................ในวันที่ 23 พฤศจิกายน 2466..วันที่

เมือง มีสุขถูกกองกำลังพม่ายิงเข้าใส่จนได้รับบาดเจ็บและว่ายน้ำข้ามแม่น้ำน่านจากฝั่งตะวันออกข้าม

ไปเพื่อไปฝั่งตะวันตก

........ระหว่างที่เขาลอยคออยู่กลางลำน้ำน่านก็ได้ถูกกระสุนปืน

ของกองกำลังพม่ายิงใส่...โดยที่กองกำลังของเมืองน่านได้ยิงโต้ตอบไป..และพยายามหาทางช่วย

เหลือเมือง มีสุข..เพื่อให้ขึ้นมาบนฝั่งตะวันตกให้ได้สำเร็จ..และระหว่างนั้นได้มีนกกาเผือกสีขาว...บิน

โฉบลงมาหาเขาท่ามกลางกระสุนปืนที่สาดใส่มายังตัวเขา...นกน้อยตัวนั้นเสี่่ยงชีวิตมาช่วยเหลือเมือง

มีสุขโดยใช้ปากของมันจิกที่คอเสื้อของเขาด้านหลังแล้วกระพือปีกบินขึ้นเพื่อไม่ให้ร่างของเมือง มีสุข

จมลงไปในแม่น้ำน่าน....

...............แต่ปรากฏว่าน้ำหนักของเมือง มีสุขมี

มากเกินกว่าที่เจ้านกตัวนั้นจะกระพือปีกบินนำตัวเขาขึ้นจากน้ำหรือพยุงตัวเขาไม่ให้จมน้ำ.....ทำให้

ทั้งคนและนกกาเผือกตัวนั้นจมลงไปในแม่น้ำน่านทั้งคู่......

................แต่แล้วก็มีแสงสว่างดุจดวงอาทิตย์ส่องแสงมา

จากใต้น้ำมาที่ตัวเมือง มีสุขและนกตัวนั้น...นกกาเผือกโดนแสงนั้นพร้อมตกใจปากที่จิกคอเสื้อของ

เมือง มีสุขไว้ถูกปล่อยออก...ร่างของเมือง มีสุขค่อย ๆจมน้ำและหายเข้าไปในแสงสว่างนั้น....เจ้านก

น้อยใช้ปีกกระพือจากใต้น้ำพุ่งตัวขึ้นสู่เหนือน้ำและบินขึ้นสู่อากาศพลางมองหาขวดแก้วทรงมะม่วงที่

เมือง มีสุขปาออกไป...และบินตามหาขวดใบนั้นไป..................

.................หลังจากเหตุการณ์สงบลง...เจ้า

หน้าที่ของเมืองน่านทั้งสองฝั่งคือฝั่งตะวันตกและฝั่งตะวันออก...ได้พยายามค้นหาร่างของเขา...หรือ

ศพของเขาแต่ไม่พบ....จึงไม่อาจทราบได้ในขณะนั้นว่า"เมือง มีสุข ยังคงมีชีวิตอยู่หรือไม่..เพราะเขา

ได้หายสาบสูญไปยังไร้ร่องรอยให้ตามหา"

................ซึ่งก่อนหน้านั้นเขาได้ขอร้องให้ปลัด

ปักษ์ หงษา ปลัดเมืองน่านฝั่งตะวันตกที่ไปช่วยราชการแทนเขาที่เมืองน่านฝั่งตะวันออก...ให้นำ

ทรัพย์สินของเขาทั้งหมดรวมทั้งแหวนปลอกมีดทองคำจากเมืองพม่า..ที่แม่สายฝนหรือตะละแม่

ราชาวดีได้มอบให้ขุนทัพไว้..และเป็นทรัพย์สินของเขาต่อมา...ให้นำมาเป็นค่าใช้จ่ายในการก่อสร้าง

สะพานข้ามแม่น้ำน่านเพื่อเชื่อมต่อฝั่งตะวันตกและฝั่งตะวันออกเข้าด้วยกัน.....ซึ่งสะพานแห่งนี้เป็น

สะพานแห่งแรกอันเป็นความหวังของคนเมืองน่าน...ที่จะได้มีสะพานเชื่อมต่อในการเดินทางไปมาหาสู่

กัน.....

................ในการก่อสร้างสะพานนั้น..ได้มีการตอก

เสาเอก..เหมือนกับการสร้างบ้านซึ่งเป็นเรื่องแปลกที่ไม่เคยมีปรากฏมาก่อน....และเสาเอกที่ปักตั้งขึ้น

กลางแม่น้ำน่าน..คือ จุดที่เมือง มีสุขจมน้ำหายสาบสูญไป..ซึ่งเรื่องนี้มีคำอธิบายตามภาพที่ปรากฏอยู่

ในพิพิธภัณฑ์เมืองน่าน..ในตอนที่102 ความอลังการของเมือง มีสุขในพิพิธภัณฑ์ ซึ่งอยู่ในหน้าที่

40-41

..................การจมลงไปในแม่น้ำน่านของเมือง มี

สุข..และหายเข้าไปในแสงสว่างจ้าภายใต้แม่น้ำน่านในวันที่ 23 พฤศจิกายน 2466 นั้น...เป็น

ปรากฏการณ์ที่จิตวิญญาณของแม่น้ำน่านได้นำพาเขาออกจากโลกเบื้องบนเข้าสู่มิติลึกลับภายในแม่น้ำ

น่าน..และซ่อนตัวเขาไว้ตรงจุดที่เป็นเสาเอกของสะพานข้ามแม่น้ำน่าน..ด้วยความรักและความผูกพัน

ของแม่น้ำน่านกับเมือง มีสุข ตั้งแต่เขายังเป็นทารกน้อยอยู่...ซึ่งแม่น้ำน่านได้ช่วยเหลือเขามาหลาย

ครั้งแล้ว.....ในหลายเรื่องด้วยกัน...แม่น้ำน่านนำพาร่างของเขาสู่มิติแห่งนั้นตั้งแต่วันดังกล่าวจนถึงวันที่

กาเผือกจะลงมาพบเขาเป็นเวลา 80 กว่าปี....

................เมือง มีสุขนั้นไม่ได้รับรู้เรื่องราวใด

ๆอีกเลยนับแต่วันที่เขาจมน้ำและหายไปในมิติแห่งนั้น..เขาหลับไหลไม่รู้สึกตัว...พร้อมกับบาดแผลที่

ถูกยิงของเขาได้หายสนิทเป็นปลิดทิ้ง...สภาพร่างกายของเขายังคงหนุ่มแน่นและหล่อเหลาสง่างาม

เช่นเดิม....แสงภายในมิติแห่งนั้นได้เอิบอาบซึมซาบเข้าไปในตัวเขา....แม่น้ำน่านยังคงซ่อนตัวเขา

ไว้........เสมือนรอสัญญาณจากแม่น้ำตาปี..ที่ปกป้้องดวงวิญญาณของโนรี นราไว้ที่ทรายน้ำลึกภาย

ใต้ลำน้ำตาปี....ว่าเมื่อไรที่จะนำพาพวกเขาขึ้นมาต่อสู้โลกในอนาคตอย่างพร้อมเพรียงกัน.....และ

เมือง มีสุขกับโนรี นราคู่นี้แหละคือต้นกำเนิดราชวงศ์พม่าในอนาคตข้างหน้านี้........

 

..................กาเผือกและพรรคพวกจำต้องนำพาเซจี

ไปกับเขา...ในการที่กาเผือกจะดำลงไปในแม่น้ำน่านเพื่อค้นหามิติที่ซ่อนตัวเมือง มีสุขไว้............กา

เผือกรู้สึกกระสับกระส่ายนอนไม่หลับ....เขาจึงลุกขึ้นออกมาผิงไฟที่กองไฟเพื่อคลายหนาว.......เป็น

ขณะเดียวกับที่พวงผกาเธอก็นอนไม่หลับเช่นกัน...และเมื่อเห็นกาเผือกออกมานั่งผิงไฟ...พวงผกาจึง

ลุกตามขึ้นมา...และเอ่ยขึ้น....

.........................."มีเรื่องกังวลใจเกี่ยวกับเซจีใช่ไหมพี่"

......................"ไม่ใช่นางอย่างเดียวหรอก...แต่ยังมีเรื่องการดำน้ำลงไปใต้

แม่น้ำน่าน...ว่าพวกเราจะทำอย่างไรที่จะอยู่ใต้แม่น้ำน่านได้นานพอจะค้นหามิติดังกล่าว" กาเผือก

เอ่ยเรื่องหนักใจ

..................."จริงสิพี่...เราเป็นคนอยู่บนบกไม่ใช่ปลา..ถึงจะอยู่ใต้น้ำ

ได้นาน" พวงผกาคล้อยตามเรื่องปัญหา

แล้วย้อนถามกาเผือกกลับไป............"แล้วพี่คิดอย่างไรจึงจะอยู่ใต้น้ำได้นาน"

.................."ถ้าเป็นไปได้เราต้องไปขอยืมพวกชุดประดาน้ำจากพวกนักดำ

น้ำเช่นถังอ๊อกซิเยน..และชุดดำน้ำ" กาเผือกบอกเป้าหมาย

................."มันคงทำให้คนอื่นรู้เรื่องราวเพิ่มขึ้นอีก...หากเราไปหยิบ

ยืม..เขาจะต้องถามเหตุผลและอาจไม่ให้เรา..ถ้าพรรคพวกเขาไม่ได้มาด้วย"

................."นั่นแหละปัญหาล่ะ...แล้วเซจีจะยอมหรือ"

....................."ถ้าเช่นนั้นพี่คิดอะไรเพื่อแก้ไขเรื่องดำน้ำ" พวงผกา

ถาม

...................."มันยังไม่มีการลองใช้ที่ไหนหรอกเรื่องที่พี่คิด...คือ..เราจะหา

สายยางที่ใช้รดน้ำต้นไม้ยาวสัก 20 เมตร..แล้วพี่จะอมใส่ปากแล้วดำน้ำส่วนปลายอีกข้างหนึ่งให้ไก่ตุ๋น

มันถือไว้....แต่ไม่รู้ว่าความยาวขนาดนั้นจะหายใจเอาออกซิเจนเข้าปอดได้ทันไหม"

 

................พวงผกาตกใจในความคิดของกาเผือก....เธอ

จึงถามตามความเข้าใจที่กาเผือกบอก....."นี่พี่ชายหมายความว่า..จะให้พี่ไก่ตุ๋นยืนถือปลายสายยาง

ด้านหนึ่ง..ไว้บนสะพานสูง...แล้วพี่ก็จะอมปลายอีกด้านหนึ่งไว้หายใจเมื่อเวลาดำน้ำเป็นอย่างนั้นใช่

ไหมพี่"

......................"ถูกต้องแล้ว..แต่พี่ยังไม่เคยลองอมปลายสายยางแล้วสูด

อากาศจากสายยางขนาดนั้นเลย" กาเผือกบอกปัญหา

...................พวงผกาเธอหัวเราะเบา ๆออกมาก่อนตอบ........"ไม่ต้อง

ลองแล้วพี่..มันได้คำตอบอยู่แล้วว่า...พี่ชายไม่สามารถสูดเอาอากาศเข้าปากได้ในความยาวของสาย

ยาง 20 เมตรหรอก....ดำน้ำไปก็ขาดอากาศตายอยู่ในน้ำนั้นแน่นอน.....ขนาดเอาสายยางใช้กับก็อก

น้ำเวลาเปิดน้ำอย่างแรงกว่าน้ำมันจะวิ่งออกมาจากอีกปลายด้านหนึ่งก็เกือบนาทีแล้ว......แต่หนูว่าถ้า

เปลี่ยนเป็นพี่ไก่ตุ๋นนั่งอยู่บนเรือลอยอยู่ใต้สะพานถือปลายสายยางไว้ตัดสายยางให้สั้นลงสัก 10 เมตร

กับความลึกของแม่น้ำน่านตรงบริเวณนั้น...มันอาจเป็นไปได้นะสำหรับวิธีนี้"

...................กาเผือกฟังพวงผกาพูดพร้อมกับคิดตามเขาก็เห็นว่าเธอพูดได้

ค่อนข้างถูกต้อง...เพราะสายยางระยะ 20 เมตร..เขาคงสูดอากาศดึงเข้าปากไม่ทัน...แต่ถ้าเป็น 10

เมตรแล้วปลายท่อยางอยู่บนเรือ..เขาอาจสูดดึงอากาศได้....แต่ปัญหาก็คือเรือจะเอามาจาก

ไหน...เขาจึงเอ่ยถามขึ้น

......................."แล้วเรือที่จะใช้ในการนี้เราจะเอามาจากไหน"

.................."ลืมไปแล้วหรือพี่ว่าหนูคือคนเมืองน่านนะ....พวกพ้องของ

หนูมีอยู่....และจะเอาเรือขนาดใหญ่ให้จุคนได้มากด้วย"....เธอหมายความว่าจะยืมเรือจากพรรคพวก

ของเธอ

....................คำพูดของพวกผกาทำให้กาเผือกสบายใจได้ระดับ

หนึ่ง....พร้อมกับยิ้มให้กับพวงผกา....พลางเอ่ยขึ้น...."ไม่รู้ว่าเซจีกำลังทำอะไร...จะวุ่นวายใจเหมือน

พวกเราหรือหลับสบายไปแล้วก็ไม่รู้"

.................พวงผกาได้ยินกาเผือกเอ่ยถึงเซจี..เธอจึงนึกขันพูดสวน

กลับไปว่า......."ฮั้นแน่...อยากให้เซจีโอบกอดอีกละสิท่า...ดูท่าจะอบอุ่นดีนะ"

.................คำพูดของพวงผกาทำให้กาเผือกหัวเราะ...แล้วเอ่ยขึ้นอย่าง

อารมณ์ดีเป็นเชิงต่อว่าเธอ......"ยัยเด็กบ้า...ไปนอนซะไป"

.................เสียงหัวเราะของกาเผือกและพวงผกา

ประสานเสียงกัน...ก่อนที่จะหลับไหลต่อไปจนถึงรุ่งเช้า.................