>>สมมุติ!!ถ้ารู้ว่าจะตาย...ทำอย่างไรกับพระเครื่องกันดีครับ<<

แบบนี้ก็ดีครับ สาธุครับ(||)

 

ทำสมุดบันทึกให้ลูกเก็บไว้อ่าน...ว่าพระที่มีอยู่ในบ้าน แต่ละองค์ ได้มาอย่างไร....มีความสำคัญอย่างไร.....ให้เค้าคิดว่าเป็นของที่ระลึกจากพ่อแม่.....

ส่วนเรื่องหลังจากนั้น เค้าจะเก็บหรือจะทำอะไรต่อก็เป็นเรื่องของเค้าแล้วค่ะ......

เพราะทุกอย่างก็เป็นของนอกกาย...หมดวาระการครอบครอง ก็ต้องมอบต่อเจ้าของท่านต่อไป......^-^

 

ส่วนตัวผมเองจะแจกให้กับญาติที่เห็นว่าเหมาะสมครับ

อย่างเช่นพระที่เมตตา ก็ให้ญาติที่ค้าขาย...

พระที่แคล้วคลาด ก็ให้ญาติที่เป็นวัยรุ่น...

พระที่เราให้เพราะหวังให้ปกป้องคุ้มครอง และยึดเหนี่ยวจิตใจครับ

ด้วยความเคารพ....

 

ผมถ่ายรูปพร้อมลงลายละเอียดแต่ละองค์พร้อมทั้งที่มาที่ไป ทำให้เผื่อตัวเองลืมน่ะครับ แหะๆ เผื่ออนาคตด้วย

 

ผมมีเครือ่งรางซะส่วนใหญ่ ถ้าคนที่ยังอยุ่สนใจผมก็จะเขียนแบบพี่ๆครับ เขียนบอกไว้ ว่าของที่ไหน ใครสร้าง ปีอะไร ราคาเท่าไหร่ ใส่ไว้ ถ้าเค้าไม่สนใจผมก็จะขายให่หมดแล้วเอาเงินให้เค้าแทน แต่ถ้าเค้าตั้งหลักปักฐานกันแล้วหรือว่ามีเงินใช้อยู่ดีมีสุขกันแล้ว ผมก็บริจาคให้วัดนำไปให้ร่วมทำบุญครับ โดยสรุปผมให้คนที่เห้นค่ากับสิ่งที่มีคุณค่ากับผมอ่ะ

 

เผาทิ้งให้หมดครับ เพราะมันเป็นเรื่องสมมุติ ฮ่าๆๆ

 

ให้คนอื่นบูชา นำปัจจัยไปทำบุญครับ

 

แจกลูกหลาน ที่เหลือเขียนค่าบูชาติดไว้ที่องค์พระ ถวายวัดเพื่อให้เช่าบูชาวัดจะได้นำเงินมาใช้จ่ายในสิ่งที่วัดต้องการต่อไป

 

ต้องทำบัญชีรายชื่อพระเครื่อง พร้อมรายละเอียดคร่าวๆว่า จัดสร้างที่วัดไหน ปีอะไร ของหลวงพ่ออะไรเป็นต้น ไม่งั้นคนที่รับมรดกต้องมาเสียเวลาไปหาข้อมูลกันเพื่อให้รู้ข้อมูลของพระเครื่อง พระเครื่องบางองค์แม้จัดสร้างกันคนละที่คนละวัด แต่ลักษณะเหมือนกันก็มีเยอะ คราวนี้คนที่รับมรดกจะทำอย่างไรละ ก็คงต้องหวังพึ่งเซียนพระ ซึ่งผมไม่เชื่อว่าสายตาของมนุษย์จะสามารถแยกแยะอะไรได้ถึงขนาดนั้น ยกเว้นว่าจะมีตำหนิที่ชัดเจนเป็นเอกลักษณ์จริงๆ