ไสยศาสตร์ฉบับชาวบ้าน..มี.สาระ แบบกันเอง

แก้ไขที่ หน้า ๔๘ ลงให้ใหม่แล้วครับ..เรียงไว้ตามหน้าเลยครับ

 

เดี๋ยวดูอีกทีครับ..ว่าจะสอนแบบไหน วิธีไหนครับ..

เพราะยันต์นั้นมีมากมายหลายแบบ เหลือเกินครับ

ผมเองก็ใช้เฉพาะ ยันต์ ที่ครูสอนให้ไว้ใช้ เฉพาะด้านเท่านั้น

ส่วนสูตร ชักยันต์ เขียน อักขระ พอบอกกันได้..เพราะเป็นแม่แบบเดียวกันทั้ง ฆราวาส และ พระ ใช้แบบเดียวกัน เพราะบางครั้ง พระท่านก็ให้ ฆราวาสลงให้ครับ..ผมก้เคยเขียนให้ท่าน เพราะตาเราดีกว่าท่าน แต่ทำให้ตามตำรา ตรงวิธี ท่านก็นำไป ปลุกยันต์อีกที ก็ใช้ได้เช่นเดียวกัน

 

วิชามงคลสามสาย

วิชานี้ เป้นอีกหนึ่งในวิชาของสายพุทธคุณแถบภาคกลางจนถึงเหนือตอนบน

เชื่อกันว่า เป็นหนึ่งในวิชา ชาตรี ที่ใช้วิธีการชักยันต์เองภายในตัว

ของครูอาจารย์ผมนั้น เรียนกันมาจากสายฆราวาส แต่ครูดั้งครูเดิมน่าจะเป็นทางพระ เพราะประวัติเลือนลางมาก..แต่มีความขลังศักดิ์สิทธิ์มาก

นักเลงโบราณ เสือ สมัยนั้นต้องเสาะหาวิชานี้มาให้ได้ เนื่องจากว่าเป็นของดีภายในตัว ไม่สูญหาย ครูเล่าว่า ในสมัยนั้นบ้านเมืองไม่มีขื่อมีแป ฆ่ากันยิงกันเหมือนเรื่องปกติ..ชีวิตการเป็นเสือเป็นไปตามวิถีเอาตัวรอด ท่านเองก้ไม่ได้เป็นคนสู้คนรังแกคน แต่ ถูกนักเลงหัวไม้ไร้ศีลธรรมรังแก ฆ่าพ่อ แม่ พี่น้องหมด ยึดที่ ยึดทาง ไล่ยิงดั่งหมูหมา ไม่มีสิ่งใดจะยึดเหนี่ยวได้มีเพียงสิ่งเดียวคือ คาถาอาคม

ร่ำเรียนมา กลับไปฟาดฟันกลับคนฆ่าบุพการี ที่เป็นถึงผู้ใหญ่บ้าน ดวลปืนกันกลางวันแสกๆ ฝ่ายนั้นตาย ครูรอดมาได้..แต่ไม่นานโดน ตำรวจ ซึ่งเป็นญาติกับ ผู้ใหญ่บ้านคนที่ตาย ตามจับได้นำไปยิงทิ้งที่ป่าช้า ยิงเท่าไหร่ ปืนกี่กระบอกก็ไม่ดัง...ครูเล่าว่า ในตัวนั้นไม่เหลืออะไรแล้ว ตำรวจจับแก้ผ้าหมดถอดพระ ของขลังหมดทุกอย่าง..

ปืนยาวยันปืนสั้น ยิงเท่าไหร่ไม่ออก ใช้วิธีฟันด้วยมีดดาบจนดาบหักงอก็ไม่เข้า เลือดออกปาก จมูก..ท่านว่าทั้งตัวที่โดนไม่มีแผลแม้แต่น้อยแม้รอยข่วน มีเพียงแผลเดียวที่โดนตำรวจคนหนึ่งนำไม้เรียวไผ่มาหวดใส่จนหัก ปลายไผ่ได้กินเลือดพอซึม(ท่านก็เคยชี้ให้ดู) วันนั้น หากไม่มีครูอาจารย์ช่วยไว้คงไม่รอด เพราะอาจจะโดนไม้รวก สวนก้น หรือ เหล็กแหลมตอกรูหู (ไม่รอดเพราะทวารนั้นกันไม่ได้)..ในใจนั้น ภาวนาพุทธคุณตลอด..อธิษฐานว่าหากรอดไปจะไม่ยุ่งเกี่ยวเรื่องการฆ่าคนอีกในชีวิต..เพราะที่ลูกฆ่านั้นเขามาฆ่าบุพพการีลูกก่อน แล้วก็ท่องบทคาถาอยู่ตลอดเวลา..

 

สุดท้าย ตำรวจชุดนั้นตกลงใจจะนำไปขังที่โรงพักศรีสำโรง สุโขทัย จะได้ขึ้นศาล แต่เป็นเวลากลางคืนจึงนำตัวไปขังไว้บ้าน จับมัดไว้แน่นหนา..แล้วตำรวจก็นั่งกินเหล้ากันเฮฮา...ครูบอกว่าคิดว่ายังไงก็ไม่รอดแน่ถ้ารอให้รุ่งเช้า เพราะมีบางคนบอกว่าเปลี่ยนใจนำไปถ่วงน้ำเสีย..จึงออกอุบาย.ขอเข้าส้วม..

พอปิดประตูส้วม ได้ ก้ ชักมงคลสามสายอีกรอบ เพราะเกือบครบขวบวันแล้ว...มงคลสามสายคุ้มได้แค่ ขวบวัน
สายที่๑ ใช้ปลายนิ้วชี้ ๒ ข้าง ชักจากน้ำลายใต้ลิ้นลากผ่านปากไปจบที่ต้นคอ กลับมาที่ชนกันที่กระเดือก เป็นพุทธคุณ
สายที่๒ ชักจากกระเดือกลงไปผ่านหน้าอกผ่านไปจนถึงแผ่นหลังกลับมาจบกันที่เหนือสะดือ เป็น ธัมมคุณ
สายที่๓ ชักจากเหนือสะดือผ่านวกไปที่กระเบนเหน็บมาจบกันที่ ใต้สะดือ..เป้น สังฆคุณ
เรียกว่า ๓ สาย..หมายถึง เคล็ดดั่งเป็นสายรกพระพุทธเจ้า ...
ท่านบอกว่า กลั้นใจ ถีบประตูห้องน้ำจนพัง..ภาวนา เอาลิ้นชนเพดาน ว่ามหาอุดไปด้วย แคล้วคลาดไปด้วย...เสียงปืนทุกกระบอกนับสิบ ไล่ยิงตามชนิดในหนังอาย เสียงผ่านหัวไปชนิดได้ยินเสียงกระสุน แต่ไม่มีนัดไหน โดนซั้ดนัดเดียว สุดท้ายรอดเพราะความมืด ลอยคอลงไปตามลำน้ำ..หนีคดีจนครบอายุความ..หลังจากการหนีครั้งนั้นมาท่านก้ไม่ได้ใช้อาวุธไปทำร้ายใครอีกเลย..แต่ก็มีพรรคพวกของคนตายที่รู้ข่าวก็ตามมาล้างแค้น ท่านก็ปล่อยให้ยิง..บอกว่าไม่ดังมันก็กลับไปเอง..ต่อมามีศิษย์อีกคนหนึ่ง ที่เคารพท่านมาก อยู่ปลูกบ้านใกล้กับท่าน ก้ไม่มีใครกล้ามาอีก จนท่านเสียชีวิตไปหลายปีแล้ว

นี่คือ ตำนาน ความเป็นมาของเสือสมัยก่อน..และ ความขลังของวิชาคาถาอาคม

 

ความขลัง

เคยถามครูฆราวาสว่าทำไมสมัยก่อนถึง ถืออาคม ขลังนักหนา ท่านบอกว่า สัจจะ ไง ไปเรียนถ้าครูห้ามก็ต้องทำตามข้อบังคับ...และจะไม่เสียสัจจะ อีกอย่างจะไม่รังแกคนก่อนเป็นอันขาด..ถ้าเสือคนใด รังแกคนก่อน ข่มขืนเพศแม่ ท่านบอกว่าอยู่ได้ไม่เกินเดือน เดวก้กลิ้งโค่โล่แล้ว ครูเขาไม่คุ้มหรอก เสือ ทั่วไปสมัยก่อนจะไม่สู้ตำรวจในเครื่องแบบเพราะเป็น จนท.ทางการคนหลวง เว้นจนตรอก หรือถ้าถอดชุดละก็ ท่านว่าไม่มีตำรวจค่อยกล้าไปไหนมาไหน.โจรสมัยก่อนเยอะกว่าตำรวจ
แล้วอีกอย่าง สมัยก่อนนั้นท่านว่า ความเชื่อมั่นในวิชามันปรากฎให้เห็นชัดเจน เพราะยิงกัน ฆ่ากันทุกวัน แล้วอีกอย่างมันต้องท่องจนอยู่ในจิตในใจ (คนสมัยนั้นเรียกว่าวิชาเข้าพุง) จะภาวนาแทบจะทุกเวลาที่ว่าง.ก็ว่าได้..ไม่งั้น มันก็จะไม่รอดปลอดภัย

นี่คือคำบอกเล่าของคนสมัยโบราณ ครับ....

 

อ่านยันต์และความหมายก็ดีครับ

 

ตามมาสนับสนุนครับ ขอยันต์เฑาะห์ด้วยนะครับ อิอิ^^

 

หัวใจคาถา นี่ต้อง นะโม 3 จบ ก่อนไหมครับ
หรือนึกออกเมื่อไร ก็ภาวนาได้เรื่อยๆเลย

 

สวัสดีตอน้ช้าครับพี่คำรณ และ เพื่อนๆ พี่ๆ สมาชิกทุกท่านครับ^^

 

แบบนั้นค่อยได้หน่อย..ครับ..

เพราะว่า เรื่อยันต์ มีมากมายมาก แต่ละสำนักก็มีอุปเท่ห์วิธีไม่เหมือนกัน

แต่ส่วนใหญ่ หลักๆจะนำ ตัว อักขระ หรือ คาถานั้น บรรจุลงไป

เพื่อทำให้มีพลานุภาพตามต้องการ..

ยันต์นั้นถ้าดูตามรูปร่างจะเห็นว่ามี ๒ ลักษณะ คือ ยันต์รูปร่างเป็นเหลี่ยมมุม เช่น สามเหลี่ยม สี่เหลี่ยม ขมวดมุม ๓ มุม ๕ มุม ๗ มุม ๙ มุม ตารางหมากรุก
และยันต์รูปร่าง เช่น รูป หนุมาน ยักษ์ พระพรหม อื่นๆ
และสิ่งที่เขียนบรรจุภายในยันต์ คือตัว อักขระ หรือ ตัวเลข
บางครั้งถ้ารูปร่างยันต์ จำพวกสัตว์ต่างๆจะดูจากรูปก้จะตีความหมายออกเลยว่าใช้ดีทางใด ครับ..

 

แนะนำอีกหนึ่งคาถา นั่นคือคาถาเพชรกลับ ใช้ดี ท่องก่อนออกจากบ้าน ยังไงเสียได้กลับบ้านแน่นอน แต่ต้องขึ้นครูก่อน ผมก็มีประสบการณ์ถ้าว่างจะเล่าให้ฟังครับ

 

คาถาถ้าจะนำไปใช้ ต้องตั้งนะโม ๓ จบ ทุกครั้งครับ เว้นเสียแต่จำเป็นถึงขั้นอัตรายร้ายแรง ทันทีทันใดเรานึกขึ้นได้ก็ว่าไปได้เลย

 

เรื่องยันต์ผมก็ขอแนะนำอีกเรื่องหนึ่งคือ ถ้าเราไม่ได้ยกครูมาก่อน ไปเห้นในตำรับตำราไม่ควรนำไปเขียนเล่นๆนะครับ

จะต้องธรณีสารได้ เพราะ อักขระ ในตัวยันต์นั้น ถือว่าเป็น อักษรศักดิ์สิทธิ์..การเขียน วาด ต้อง มีครู ครับ..

 

อ่านแล้ว ได้ความรู้อีกแล้วครับ วันนี้.....

 

ผมว่าหลายท่านมีความนิยมในการมีไว้ใช้ครอบครอง ยันต์ที่เขียนด้วยลายมือ ซึ่งรวมไปถึงผมด้วยครับ

ที่ผมชอบนั้นเนื่องจากว่า มีความเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของสำนักนั้น มีความขลังดูน่าเชื่อถือ มากกว่าการปั้มยันต์ มีศิลป์ในตัว มองได้หลายแง่หลายมุม ในความหมาย ถ้ายิ่งครูท่านเขียนเองนั้น ท่านต้องปลีกเวลาว่างกิจจำเป็นจริงๆ และทั้งยังต้องตั้งใจทำมากยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด

วัตถุมงคลอื่นๆที่ใช้หล่อสำเร็จ ไม่ใช่ว่าไม่ดีครับ ดีเหมือนกันถ้าได้รับการบรรจุพุทธคุณจาก ผู้ทรงศีล ทรงอิทธิฤทธิ์ แต่คำว่ายันต์นั้นจะเป็นจุดเริ่มต้นแห่งการสร้างวัตถุมงคลเลยก็ว่าได้

จริงๆย้อยไปยุคต้นๆ ไม่มีพระเครื่องใช้หรอกครับ มีเพียง ของขลังต่างๆที่พกติดตัวไปในยามศึกสงคราม ซึ่งก็มีจุดเริ่มที่ยันต์ทั้งหมด เพราะจะสร้างสิ่งใดขึ้นมา ก็ต้องใช้ ยันต์ อักขระ วาดลงในสิ่งนั้น แล้วก็เสกประจุ พุทธานุภาพลงไปตามวิธี ..แต่ว่าในเวลาต่อๆมา การสร้างของเหล่านั้นมันสร้างได้จำนวนน้อย ไม่พอความต้องการ จึงมีการพัฒนานำไปสู่การสร้าง พระเครื่อง ทั้งเนื้อดิน ชิน ผง ตามมามากมาย แต่ก็ไม่พ้น คำว่า ยันต์ ในทุกขั้นตอนของการ สร้าง..

ตัวอักขระคาถานั้น บาง ตัว แค่ตัวเดียวใช้ได้มากมายหลายอิทธิมาก เช่น ตัว นะ ....เป็นต้น
ครูท่านเคยเล่าว่า มีคนรู้จักกันไปหาของป่่า ยิงสัตว์ ในเขตป่าลึก ไปเจอเก้งตัวใหญ่ยืนอยู่ปากถ้ำเล็กๆ ยิงเท่าไหร่ก็ไม่ดังจนเก้งวิ่งหนีไป สงสัยขึ้นไปสำรวจภายในถ้ำ มีตัวอักขระภาษาขอม ตัวเดียว เขียนไว้บนผนังถ้ำ ครูท่านก็คิดว่าตัวคาถานี้คงดีมาก ครูอาจารย์ที่ค้นพบจึงจารึกไว้เพื่อให้คนรุ่นหลังได้นำไปใช้ ท่านได้นำว่าทดลองลงในแผ่นทองแดงทำตะกรุดให้ลูกศิษย์ยิงดูก็อัศจรรย์ไม่ดังเช่นเดียวกัน ทั้งๆที่ไม่ได้ ปลุกเสกแต่อย่างใด ผมก็เสียดายตอนนั้นไม่ค่อยสนใจเรื่องนี้ ปล่อยให้ท่านเล่าผ่านไป ไม่ได้จำว่าเป็นตัวอะไร

ดังนั้นถ้าหลานท่านมียันต์ หรือ วัตถุมงคลชิ้นใด ที่ได้มาจากการเขียนด้วยลายมือ ควรเก็บไว้ให้ดีครับ
ส่วนตัวผมนั้น นิยมสะสมไว้หลายชิ้น ที่เก่าๆก็ของมรดกตกทอด ส่วนชิ้นใหม่ๆก็บูชามาจากวัดต่างๆในยุคประมาณปี ตั้งแต่ ๒๕๒๘ มา...เคยใช้ได้ผลแบบไม่ลังเลสงสัยชิ้นหนึ่ง คือ ผ้ายันต์เมตตา(ลงบนผ้าเช็ดหน้า)ใช้เช็ดหน้า เขียนด้วยลายมือ อ.ศรีเงิน วัดดอนศาลา สายเขาอ้อ ลายมือท่านเขียนได้สวยงามครับ..ตอนนี้ก็โดนภรรยายึดทรัพย์เก็บเข้าตู้เซฟไปเลย..๕๕๕
ตู้เซฟผมก็สงสัยจะมีแต่เมตตา เต็มตู้ไปแล้ว

 

เอ..แล้วอย่างทุกวันนี้ ส่วนมาก เป็นยันต์ที่ปั้มขึ้น จะศักดิ์สิทธิ์เหมือนกันไหมครับ....เพราะหากไปหาที่ ท่าน เขียนเองคงไม่มีแล้ว

 

การสร้างตะกรุดนั้น ต้องสร้างเอง ทำเอง ด้วยมือ ครูอาจารย์ดีที่สุด

และควรเป็นผู้ทรงศีลสร้าง ถ้าได้มาจาก ฆราวาส ไม่ยังไม่สนับสนุนเท่าไหร่

เว้นเสียแต่ อยากทดลองชั่วครั้งชั่วคราวได้อยู่ แต่ นานไปมันเสื่อมไปเองซึ่งก็สงสัยสาเหตุอยู่ แต่ถ้าพิจารณาตามความรู้ผม น่าจะเกิดจาการประสิทธิอธิษฐาน ว่าฤทธิ์ที่ผู้ทำจะได้มาจากทางใด ถ้าได้จากฤทธิ์แค่ของครูนั้นผมว่าใช้ได้ชั่วคราว และอาจจะใช้เฉพาะตัวคนทำเอง ไปให้คนอื่นน่าจะไม่เกิดพุทธานุภาพ ดั่งเพศสมณทรงศีล ทรงฤทธิ์สร้างแน่นอน..