ผมนั่งสมาธิแล้วโดนต่อต่อยเข้ากลางหัวครับกับอะไรก็รู้ไม่ปาใส่

คืองี้ครับพอผมนั่งแล้วมันมีตัวต่อมาบินอยู่เหนือหัวครับ แต่จับหรือสัมผัสไม่ได้ แต่เสียงตัวต่อชัดเจนมาก ผมเอามือปิดหัวไว้ เขาพยายามจะต่อยผมให้ได้ พอผมยอมให้เขาต่อย ก็เจ็บนะครับ แต่พออกสมาธิแล้ว ไม่มีบาดแผล ไม่มีความเจ็บ ปกติดีทุกอย่าง??? แล้วจะมีอีกครับ คือจะโดนอะไรคล้ายปลาไหลโยนใส่มือ หรือ เหรียญบาท ปาใส่หน้า เสียงชัดเจนมากเลย แต่ตรวจดูแล้วก็ไม่มีอะไร ผมงงมากเลยครับ อ้อมีอีกอย่างครับ จะได้ยินคนพูดรัวๆเร็วๆ ดังไปไปหมด จับความไม่ได้ และรู้สึกว่ามีคนมาล้อม กับ จ้องมอง ใครรู้ช่วยตอบผมทีครับ ผมงงไปหมดแล้ว

 

ตอนผมหัดภาวนาใหม่ๆ ก็เป็น มีเสียงคนคุย เสียงเคาะก็อกๆในหู มีเสียงเดินอยู่รอบๆ มีของตกอยู่ข้างหน้า เสียงค้นตู้เสื้อผ้าโครมคราม ทั้งที่อยู่คนเดียวดึกๆ บางทีนั่งภาวนาแล้วขาดสติเผลอหลับ ก็ถูกดึงแขนขึ้นแล้วปล่อยลงแรงๆ สารพัดเลย

แต่เราไม่หยุดภาวนา คือเราอฐิถานใว้เลยว่าเรามอบชีวิตให้พุทธศาสนาแล้ว ตายก็ตาย

และเราก็ระวังจะเป็นบ้าวิปัสนูกิเลสด้วย เราก็สังเกตุไปแต่ไม่เล่าให้ใครฟัง ไม่กลัวเกินเหตุด้วย
และของเหล่านี้มันไม่ได้สำคัญที่จะทำให้วิเศษวิโส มีแต่จะพาให้บ้า

พอเราไม่หยุดภวนา ไม่สน ไม่กลัว มันก็หายไปเอง หลายปีแล้ว
แต่จะมีแปลกๆบ้างเกี่ยวกับ การแตกแขนงไปในแง่มุมต่างๆ ให้เห็นในธรรมชาติของจิต ขึ้นมาเพื่อสอนตน ไม่ให้หลงโลก ก็พอเป็นรดเป็นชาติให้การปฏิบัติมีกำลังใจ

แต่ให้แผ่เมตุตาเยอะๆนะครับ จะเป็นผลดีทั้งเขาทั้งเรา

 

น่ากลัวจังครับ คือที่เจอคืออะไรหรอครับ แล้วถ้าเราเจอเหตุการแบบนี้ควรทำอย่างไรครับ

 

เขาอาจจะมาขอส่วนบุญ ให้แผ่เมตตา และอุทิศบุญให้เขาครับ พ่อผมก็เคยเจอเหตุการณ์คล้ายๆอย่างนี้ครับนั่งสมาธิตอนกเลางคืนแล้วมีเสียงเหมือนคนมาเคาะกระจกแก็กๆๆ พ่อผมก็แผ่เมตตาให้ไป

 

แผ่เมตตาครับ

 

นิมิต ไม่ต้องไปสนใจ

ทำบุญ ทาน สมาธิ ภาวนา อุทิศ บุญ กุศลทุกๆวัน ด้วยนะครับ

 

ไม่มีอะไรครับ ไม่ต้องไปสนใจ ทรงอยู่ในกรรมฐานที่คุณทำอยู่ เดี๋ยวพวกนี้ก็หายไปเอง....ออกกรรมฐานแผ่เมตตาอุทิศส่วนกุศลให้เสียครับ....

 

[๖๖๕] พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระเชตวัน อารามของท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐี
เขตพระนครสาวัตถี ... ณ ที่นั้นแล พระผู้มีพระภาคได้ตรัสว่า
ดูกรภิกษุทั้งหลาย สกุลใดสกุลหนึ่งมีสตรีมาก มีบุรุษน้อย สกุลเหล่านั้นย่อมถูกพวกโจรปล้นได้ง่าย แม้ฉันใด ภิกษุรูปใดรูปหนึ่งไม่เจริญเมตตาเจโตวิมุติ ไม่กระทำให้มากแล้ว ภิกษุรูปนั้นย่อมถูกพวกอมนุษย์กำจัดได้ง่าย
ฉันนั้นเหมือนกัน ฯ
[๖๖๖] ดูกรภิกษุทั้งหลาย สกุลเหล่าใดเหล่าหนึ่งมีสตรีน้อย มีบุรุษมาก สกุลเหล่านั้น
ย่อมถูกพวกโจรปล้นได้ยาก แม้ฉันใด ภิกษุรูปใดรูปหนึ่ง เจริญเมตตาเจโตวิมุติ กระทำให้
มากแล้ว ภิกษุรูปนั้นย่อมเป็นผู้อันอมนุษย์กำจัดได้ยากเพราะเหตุดังนี้นั้น เธอทั้งหลายพึงศึกษา
อย่างนี้ว่า เราจักเจริญเมตตาเจโตวิมุติกระทำให้มาก กระทำให้เป็นประดุจยาน กระทำให้เป็น
ที่ตั้งอาศัย ให้มั่นคงสั่งสม ปรารภด้วยดี ดูกรภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายพึงศึกษาอย่างนี้เเหละ

 

[๖๖๘] พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระเชตวัน อารามของท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐี
เขตพระนครสาวัตถี ... พระผู้มีพระภาคได้ตรัสว่า
ดูกรภิกษุทั้งหลาย หอกมีใบอันคม ถ้าบุรุษพึงมากล่าวว่า เราจักงอเข้า จักพับ จักม้วน.ซึ่งหอกมีใบอันคมนี้ด้วยฝ่ามือ หรือ ด้วยกำมือ ดังนี้
เธอจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน?
บุรุษนั้นเป็นผู้สามารถเพื่อจะงอเข้า เพื่อจะพับ เพื่อจะม้วน ซึ่งหอกมีใบอันคมโน้นด้วยฝ่ามือ หรือด้วยกำมือได้หรือหนอ ฯ
ภิกษุทั้งหลายกราบทูลว่า เป็นไปไม่ได้ พระเจ้าข้า ฯ
พ. ข้อนั้นเพราะเหตุไร ฯ
ภิ. ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ เพราะว่าการที่จะงอเข้า จะพับและจะม้วนซึ่งหอกมีใบอันคม
ด้วยฝ่ามือหรือด้วยกำมือ กระทำไม่ได้ง่าย ก็แหละบุรุษนั้น พึงเป็นผู้มีส่วนแห่งความเหน็ด
เหนื่อยลำบากถ่ายเดียว แม้ฉันใด ฯ
[๖๖๙] พ. ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุรูปใดรูปหนึ่ง เจริญเมตตาเจโตวิมุติ กระทำให้
มาก กระทำให้เป็นประดุจยาน กระทำให้เป็นที่ตั้งอาศัยให้มั่นคง สั่งสม ปรารภด้วยดี ถ้า
อมนุษย์จะพึงกระทำจิตของภิกษุนั้นให้ฟุ้งซ่าน อมนุษย์นั้นพึงเป็นผู้มีส่วนแห่งความเหน็ดเหนื่อย
ลำบากถ่ายเดียว ฉันนั้นเหมือนกัน เพราะเหตุดังนี้นั้น เธอทั้งหลายพึงศึกษาอย่างนี้ว่า เราจัก
เจริญเมตตาเจโตวิมุติ กระทำให้มาก กระทำให้เป็นประดุจยาน กระทำให้เป็นที่ตั้งอาศัย ให้
มั่นคง สั่งสม ปรารภด้วยดี ดูกรภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายพึงศึกษาอย่างนี้แหละ ฯ

 

[๖๖๗] พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระเชตวัน อารามของท่าน อนาถบิณฑิกเศรษฐี
เขตพระนครสาวัตถี ... พระผู้มีพระภาคได้ตรัสว่า
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ผู้ใดพึงให้ทานประมาณ ๑๐๐หม้อใหญ่ในเวลาเช้า
ผู้ใดพึงให้ทานประมาณ ๑๐๐ หม้อใหญ่ในเวลาเที่ยง
ผู้ใดพึงให้ทานประมาณ๑๐๐ หม้อใหญ่ในเวลาเย็น

ผู้ใดพึงเจริญเมตตาจิตในเวลาเช้า โดยที่สุดแม้เพียงชั่วการหยดน้ำนมแห่งแม่โค หรือ
ผู้ใดพึงเจริญเมตตาจิตในเวลาเที่ยง โดยที่สุดแม้เพียงชั่วการหยดน้ำนมแห่งแม่โค หรือ
ผู้ใดพึงเจริญเมตตาจิตในเวลาเย็น โดยที่สุดแม้เพียงชั่วการหยดน้ำนมแห่งแม่โค
การเจริญเมตตาจิตนี้มีผลมากกว่าทานที่บุคคลให้แล้ว ๓ ครั้งในวันหนึ่งนั้น เพราะเหตุดังนี้นั้น เธอ
ทั้งหลายพึงศึกษาอย่างนี้ว่า เราจักเจริญเมตตาเจโตวิมุติ กระทำให้มาก กระทำให้เป็นประดุจยาน
กระทำให้เป็นที่ตั้งอาศัย ให้มั่นคง สั่งสม ปรารภด้วยดี ดูกรภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายพึง
ศึกษาอย่างนี้แหละ ฯ

 

จะให้เป็นยังไง ก็ในเมื่อมันเป็นยังงั้น

เมื่อมันเป็นยังงั้น ก็พึงกำหนดรู้ตามที่มันเป็นของมันเอง มิใช่ไปทำ-คิดปรุงแต่งตามความยึดความอยากของตนเอง

 

เจ้ากรรมนายเวร ตาม เอา คืน

สู้ๆ ยอมรับ ชะตากรรม ให้มัน ต่อยจนพอใจ ถือว่า ใช้คืน เวรกรรม ที่เคยทำมา

จะ โดน อะไร น้อมรับ ด้วยความ เมตตา และ อภัยทาน

จะ มากขนาดไหน จะ ยาวนานเท่าใด รับ ไป เถอะ