>>> อวดรู้ (รู้แล้วได้อะไร) <<<

แบ่งกันรู้หนอ

สำหรับกายานุปัสสนามหาสติปัฏฐานเหลืออยู่ ๒ ข้อ คือ ธาตุบรรพ ได้แก่ ธาตุ ๔ และนวสี ๙

ธาตุบรรพ หรือว่าธาตุ ๔ ได้แก่ ธาตุดิน ธาตุน้ำ ธาตุลม ธาตุไฟ ธาตุนี้อยู่ในกายของเราเอง มีธาตุรวมกัน คือ

ธาตุดิน ของแข็ง ได้แก่ หนัง เนื้อ กระดูก
ธาตุลม ได้แก่ ลมหายใจ หรือว่าลมที่พัดไปมาในร่างกาย
ธาตุน้ำ ได้แก่ น้ำเลือด น้ำเหลือง น้ำหนอง ปัสสาวะ น้ำลาย
ธาตุไฟ ได้แก่ ความอบอุ่นในร่างกาย

ร่ายกายของเรามีธาตุ ๔ นี้เข้ามาประชุมกัน ธาตุบรรพนี้ตัดราคะจริตได้ คือตัดความเมาในธาตุ ๔ หรือรูปร่าง เราออกมาจากท้องมารดา ซึ่งเต็มไปด้วยสิ่งโสโครก เราเกิดมาจากเมือกตม อาการที่เราจะเกิดก็เกิดจากโสโครก ร่างกายเราจึงเต็มไปด้วยความโสโครก ธาตุที่มาประชุมกันนี้เป็นธาตุที่เต็มไปด้วยความโสโครก

ธาตุทั้งหลายถ้าสามัคคีกันดี ก็มีร่างกายที่ทรงอยู่ได้ ถ้าธาตุน้ำหย่อนไป ธาตุดิน ธาตุลม หรือธาตุไฟ หย่อนไป ก็เกิดการป่วย ไม่สบาย เพราะธาตุใดเสียไป แต่ถ้าธาตุใดธาตุหนึ่งดับไปสลายตัว ความอบอุ่นไม่มีก็ตาย ธาตุลมสลายตัว ความพัดไปมาไม่มี ธาตุน้ำสลายตัว ความชุ่มชื้นในร่างกายไม่มีก็ตาย ธาตุดินสลายตัวร่างกายถูกระเบิด หรือไฟไม้พังไปก็ตาย เรียกว่า ร่างกายเป็นเพียงธาตุทั้ง ๔ มาประชุมกัน เมื่อเกิดขึ้น แล้วก็เสื่อมไป และสลายตัวไปในที่สุด อย่าเมาในธาตุทั้งสี่ ว่าทรงสภาพอยู่ และอย่าเมาว่าธาตุ ๔ ของเราและของคนอื่นว่าสวยสดงดงาม มีความแข็งแรง เพราะธาตุ ๔ มาประชุมกันชั่วคราว แล้วก็มีการทรุดโทรมลงไปตามลำดับ แล้วมันก็พัง ถ้ามันพังแล้วเราจะไปหลงรักมันทำไม เตรียมกายเตรียมใจเพื่อพระนิพพาน

นวสีเก้า หมายความว่า พระพุทธเจ้าทรงสั่งสอนให้พิจารณาคนและสัตว์ที่ตายดีแบบ คือ ตายวันหนึ่ง สองวัน สามวัน เน่าอืดเฟ้อ เขียว หรือเป็นท่อนท่อนใหญ่ จนกระทั่งเหลือแต่กระดูก ในนวสี ๙ ในกรรมฐาน ๔๐ ท่านเรียกว่า อสุภกรรมฐาน เป็นการตัดราคะจริต ตัดตัวรักสวยรักงาม เรียกว่าตัดตัวเมาในร่างกายเหมือนกัน คนตายคนที่เรารักที่สุด ที่ต้องการมากที่สุด เมื่อตอนที่เขามีชีวิตอยู่ แต่พอเขาตายแล้วเรานึกรักไหม ตายแล้ว ๑ วัน ร่างกายเย็นเฉียบ ตาย ๒ วัน สีเขียวขึ้น มีกลิ่นตุ ๆ พอตายแล้ววันที่ ๓ ขึ้นอืด น้ำเหลืองเริ่มไหล พอตายแล้ววันที่ ๔ น้ำเหลืองไหลปรี่ วันที่ ๕ ที่ ๖ ลิ้นจุก ตาโปน วันที่ ๗ ที่ ๘ ที่ ๙ เละเลย น้ำเหลืองไหลทั่วตัว ร่างกายเละดูไม่ได้ น้ำเหลืองก็ไหลไป ๆ มีแต่ความเหือดแห้งแกร่งลง เหลือแต่น้ำเหลืองล้วน ๆ กระดูกเริ่มเรี่ยรายเป็นท่อน ๆ

ศพเมื่อเดิมนั้น มีสภาพเหมือนเราหรือเปล่า แต่เมื่อตายไปแล้ว เรารังเกียจว่า สกปรก เพราะสิ่งโสโครก คืออาการ ๓๒ ที่ว่าในปฏิกูลบรรพ หรือกายคตานุสติกรรมฐาน หรือธาตุบรรพมันปรากฎ ของเขาเป็นยังไง ของเราเป็นยังไง ที่พระพุทธเจ้าตรัสสอนในมรณานุสติกรรมฐาน ในกรรมฐาน ๔๐ ว่าเกิดแล้วมันตายทุกวัน ตายได้วันละหลายหมื่นครั้งหายใจออก ถ้าเราไม่หายใจเข้าก็ตาย หรือหายใจเข้าแล้ว ไม่หายใจออกก็ตาย ฉะนั้นเราหายใจเข้าทีหนึ่ง หายใจออกทีหนึ่ง เราก็ตายแต่ละครั้งตามลมหายใจ แต่เพราะการเกิดมันติดต่อกันไป เกิดดับ ๆ เป็นสันคติ คำว่า สันคติแปลว่า สืบเนื่องกัน เรียกว่า เราตายแบบปกปิด แต่เมื่อลมปราณมันไม่มี หายใจออกหรือหายใจเข้าก็ตาม หายใจเข้าแล้วไม่หายใจออก หายใจออกแล้วไม่หายใจเข้า อันนี้ก็ตายอย่างสิ้นลมปราณ เรียกว่า ตายอย่างเปิดเผย เรียกว่า เราตายแน่ และถ้าเราตายแล้วจะเหมือนเขาไหม ร่างกายเราเหมือนเขาไหม ตายแล้วเหมือนเขาไหม น้ำเหลืองและสิ่งโสโครกออกมา ทางทวารบ้าง ข้างลำตัวบ้าง เมื่อตอนที่เรายังไม่ตายมันก็มีของมันอยู่ในร่างกาย ไหลออกมาตามช่อง ถ่ายเททีละเล็กทีละน้อย เพราะเรายังมีลมปราณ มีสติสัมปชัญญะ มีจิตเป็นเครื่องปกปิดบังคับบัญชาประสาท แต่พอตายแล้ว เมื่อจิตออกจากร่างกาย คนที่จะบังคับบัญชาประสาทต่าง ๆ ให้ปกปิดมันไม่มี คราวนี้มันก็ไหลตามสบาย

สมัยองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้ายังมีชีวิตอยู่ นางศิริมาน้องสาวหมอชีวก โกมารทัตสวยมาก หาตัวจับไม่ได้ในเมืองราชคฤห์ เป็นคนรับแขกเมือง แขกเมืองมาจะเอาไปร่วมรักด้วย มีพระองค์หนึ่งเป็นพระบวชใหม่ ท่านไปบิณฑบาท ไปพบนางศิริมาใส่บาตรเข้าเกิดมีความรัก พอรักแล้วกินไม่ได้นอนไม่หลับ คิดในใจว่าถ้าไม่ได้นางศิริมาเป็นคู่ครองเราก็จะตาย ยอมตายเสียดีกว่า แต่โอกาสที่จะได้นางศิริมาเป็นคู่ครองก็ไม่มี เลยไม่กินข้าว ๓ วัน อาหารที่บิณฑบาตได้ก็ไม่กิน ปล่อยให้บูดคาบาตร แล้วท่านเองก็อยู่ในสำนักของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระพุทธเจ้าก็รู้ แต่ก็ปล่อย ไม่ว่าอะไร ไม่ถึงเวลาจะว่า แต่ยังไม่ถึงเวลา ไม่ได้กินข้าวมา ๓ วัน นางศิริมาตาย พระเจ้าพิมพิสารส่งข่าวให้พระพุทธเจ้าทราบ ท่านบอกให้ปล่อยไว้อีก ๓ วัน ตถาคตจะไปเยี่ยมศพ พอถึง ๓ วัน ปรากฎว่าศพขึ้นอืด พระพุทธเจ้าก็บอกกับพระอานนท์ ว่าจะไปเยี่ยมนางศิริมา ไม่ได้บอกว่าจะไปเยี่ยมศพ พระยังไม่รู้ ให้ปิดข่าวไว้ ว่าใครจะไปกับเรา พระทังหมดจงไปกับเรา พระองค์นั้นพอได้ข่าวว่า พระพุทธเจ้าจะไปเยี่ยมนางศิริมาก็ดีใจ ได้เห็นหญิงที่ตนรัก พอไปถึงนางศิริมาขึ้นอืด ตาปลิ้นแล้ว พระพุทธเจ้าให้พระเจ้าพิมพิสารประกาศแก่ประชาชนว่า เราจะยกศพให้แก่ประชาชน ใครจะรับบ้าง เพราะเป็นคนสวยอยู่ก่อน สมัยมีชีวิตมีแต่คนต้องการ แต่ตอนนี้หาคนต้องการไม่ได้ ก็ขึ้นราคา ว่าให้ศพด้วย และให้เงิน ๑,๐๐๐ กหาปนะ ก็หาคนรับไม่ได้ พระพุทธเจ้าทรงแสดงไว้เท่านี้ เพื่อให้พระองค์นั้นทราบว่าร่างกายของคนที่เห็นว่าสวยสดงดงาม ความจริงมันไม่สวยจริง พอดีพระองค์นั้นได้ฟังพระพุทธเจ้าตรัส และชี้เหตุผลให้ดูตัวบุคคลที่สวยแล้วกลับไม่สวย มีน้ำเหลืองเฟะอย่างนั้น ก็ปรากฎว่า เกิดนิพพิทาญาณ ความเบื่อหน่าย ได้สำเร็จอรหัตตผลในวันนั้น

ที่มา http://www.larnbuddhism.com/grammathan/sati9.html

 

ขออนุญาติแก้ข้อความครับ เพิ่งทราบวันนี้เอง

ให้พิจารณาแบบเดิมก็สามารถไปถึงจุดสุดท้ายได้ครับ

มีอริยะท่านหนึ่งท่านก้าวผ่านขอบเขตไปโดยใช้วิธีพิจารณาครับ

 

นั่นซิหนอ เราก็มาพิจารณาอยู่ว่าจะต้องทำอะไรอีกหนอ
เพียรละออกไปเรื่อยๆ ดีกว่า ตามวาสนาบารมี
ก็เลยปล่อยวางไปแค่ไหนก็แค่นั้นหนอ
ไม่ใช่หมายความว่าทิ้งกรรมฐานหนอ ยังอยู่ในกรรมฐาน
ดูไปทีละตัวๆ เมื่อจิตตกกระแสแล้ว มันก็จะไหลไปเอง
พิจารณาของมันไปเอง จนถึงที่สุดแห่งทุกข์

ขออนุโมทนาในกุศลเจตนาด้วยนะคะ สาธุค่ะ

 

อยากรู้หนออีกแล้ว ว่าท่านเป็นใครหนอ บอกหน่อยได้ไหม ?

 

ความผูกพัน ความฟุ้งซ่าน ความคิดต่างๆ ที่นำมาซึ่งความฟุ้ง ล้วนคือตัวภพชาติ

 

เป็นรุ่นพี่ของผมครับ มาปฎิบัติทีหลังด้วย

อยู่ดีๆก็มองไม่เห็นแสดงว่าเลยเราไปแล้ว

กำลังตามข่าวอยุ่ครับว่าท่านไปถึงไหน

แต่ก็ทำให้รู้อีกเรื่องหนึ่ง ว่า บารมี 10 เป็นสิ่งที่สำคัญมาก

บารมีต้องถึงด้วยครับ

 

ขอบคุณมากค่ะ บารมี ๑๐ นั้นต้องควบคู่ไปแน่นอนค่ะ

 

พ้นทุกข์ได้อยู่ที่รู้อารมณ์จิต

 

โดนทดสอบเรื่องพรหมวิหารสี่ ค่ะ
จะโดนทดสอบเวลานอนค่ะ พอล้มตัวลงนอนสมาธิ ยุงก็มากัดเขนเลย

วันแรก พิจารณาทันว่ากายนี้ไม่ใช่ของเรา เวทนาต่างๆ ไม่ใช่ของเรา
จิตก็ปล่อยวางกาย ไม่ได้สนใจมันอีก หันมาดูภายใน เวทนาจากการถูกยุงกัดก็หายไป (ยังไม่ผ่านบททดสอบ เพราะว่าจับประเด็นไม่ถูกต้อง)

วันที่สอง หงุดหงิดกับเสียงภายนอก ทั้งทีวีและเสียงพูดคุยกันของคนในครอบครัว
จิตเกิดปฏิฆะ หงุดหงิดรำคาญใจ ก็หลบเข้าสมาธิ จิตจดจ่อกับคำภาวนาไปเรื่อยๆ จนสงบไป (ยังไม่ผ่านอีก)

วันที่สาม คือเมื่อคืนพอล้มตัวลงนอนสวดมนต์ทำสมาธิ ยุงก็มากัดที่ข้อศอก รู้สึกเจ็บ เอาสมถะข่มได้เพียงชั่วคราว ยุงก็ยังวนเวียนกัดอยู่ที่เดิม
พลิกตัวหลบ ก็ยังตามมากัด คราวนี้พิจารณาเรื่องกายอีก กายนี้ไม่ใช่ของเรา ยุงมีเลือดเป็นอาหาร สรรพชีวิตล้วนมีสัญชาติญาณในการดำรงชีวิตให้อยู่รอด
ถ้าอย่างนั้นมันอยากจะกินก็ให้มันกินไป กินให้อิ่ม พออิ่มแล้วมันก็คงไม่มายุ่งอีก ๕๕๕ ก็เลยปล่อยให้มันกัดไป ไม่สนใจอะไรอีก ภายในก็ทำสมาธิต่อไป
จนหลับไปในสมาธิ เห็นนิมิตยุงยักษ์ เพราะว่าตัวมันใหญ่มาก มันบินอยู่ในอากาศ โดยที่ท้องนั้นป่องเต็มที่ อ๋อ มันคงเพิ่งดูดเลือดมาจนเต็มพุง ๕๕๕

ตื่นเช้ามาจึงมาพิจารณาว่าเหตุใด ระยะสองสามวันมานี้ จึงมียุงมากัดตอนที่ทำความเพียรอยู่ร่ำไป ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนไม่มีเลย และแล้วก็ถึงบางอ้อ ตอนที่ไปเข้าห้องน้ำ
พอปิดประตูห้องน้ำก็เห็นลูกแมลงสาป มันวิ่งเข้ามาในห้องน้ำ จิตพิจารณาไป ได้เห็นถึงสรรพชีวิตที่เกิดมาจากกรรม ต้องเวียนว่ายอยู่ในกรรมแห่งตน
แม้จะเป็นชีวิตเล็กๆ แต่เขาก็มีคุณค่าของเขาเอง ดำรงชีวิตตามแบบที่เกิดมา เขาและเราก็ล้วนอยู่บนกองทุกข์เหมือนกัน ค้นหาทางพ้นทุกข์เหมือนกัน
ต่างกันที่เรามีปัญญามากกว่า เราพิจารณาหาทางได้ แต่เขาเหล่านั้น พวกสัตว์เล็กสัตว์น้อย เขามีกรรม เขาก็หาทางพ้นทุกข์ด้วยวิธีของเขา
คือต้องเสพอาหารตามกรรมกำหนด เพื่อให้พ้นทุกข์จากความหิวโหย ดำรงชีวิตไปจนกว่าจะหมดอายุแล้วก็ไปเกิดใหม่ ชดใช้กรรมจนกว่าจะหมดไป

จิตปล่อยวาง ปฏิฆะที่เคยเกิด และกำลังเกิด ก็ดับไป แล้วจิตก็บอกว่าโดนทดสอบเรื่อง พรหมวิหารสี่ แล้วนะ

 

คำขอขมาและอธิษฐานจิต

“ เพราะคนเราเกิดมาหลายภพหลายชาติ แต่ละคนมีเจ้ากรรมนายเวรที่แตกต่างกัน ควรสวดขอขมาเพื่อลด และปลดหนี้กรรมให้น้อยลง ” (สำหรับอธิษฐานหน้าพระพุทธรูป หรือสวดก่อนนอน)

นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ ๓ จบ

สัพพัง อะปะราธัง ขะมะถะ เม ภันเต
อุกาสะ ทะวารัตตะเยนะ กะตัง
สัพพัง อะปะราธัง ขะมะถะ เม ภันเต
อุกาสะ ขะมามิ ภันเต

หากข้าพเจ้า จงใจหรือประมาทพลาดพลั้ง ล่วงเกินบิดา-มารดา ครูบาอาจารย์ พระพุทธ พระธรรม พระอรหันต์ทุกพระองค์ พระอริยสงฆ์เจ้า ตลอดจนสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย รวมถึงผู้มีพระคุณ และท่านเจ้ากรรมนายเวร จะด้วยกาย วาจา ใจ ขอได้โปรดอโหสิกรรมแก่ข้าพเจ้าด้วย หากข้าพเจ้ามีเจ้าของในตัวติดตามมา ข้าพเจ้าขออนุญาตมีคู่ มีครอบครัวได้เหมือนคนปกติทั่วไป ขอถอนคำอธิษฐาน คำสาบานที่จะติดตามคู่ในอดีตขอให้ต่างฝ่ายต่างเป็นอิสระ

ข้าพเจ้าจะประพฤติตนในทางที่ถูก ที่ชอบ ที่ควร ขอบุญบารมีในอดีตกาลที่ผ่านมาจนถึงปัจจุบัน จงส่งผลให้ข้าพเจ้าและครอบครัว ตลอดจนบริวารที่เกี่ยวข้อง จงเจริญด้วยอายุ วรรณะ สุขะ พละ ลาภ ยศ สรรเสริญ สติปัญญา ปฏิภาณ ธนสารสมบัติ อุปสรรคใด ๆ โรคภัยใด ๆ ขอให้มลายสิ้นไป ขอให้ข้าพเจ้ามีความสว่างทั้งทางโลกและทางธรรม ตั้งแต่บัดนี้จนตราบเข้าสู่นิพพานเทอญ

ข้าพเจ้าขอถอนคำสัญญา คำสาบาน คำอธิษฐาน ที่ผูกมัดตัวเองและผู้อื่น ขอให้ต่างฝ่ายต่างเป็นอิสระจากสัญญาทั้งปวง (หากข้าพเจ้าหมดอายุแล้ว ข้าพเจ้าขออยู่ต่อเพื่อสร้างบารมี)

หากมีผู้ใดเคยสร้างเวรสร้างกรรมกับข้าพเจ้า ไม่ว่าจะชาติใดภพใดก็ตาม ข้าพเจ้ายินดีอโหสิกรรมให้ ขอถอนความอาฆาต ความพยาบาท และคำสาปแช่งในทุกชาติ ทุกภพ ขอให้ข้าพเจ้าพ้นจากคำสาปแช่งของปวงชนของเจ้ากรรม ขอให้พ้นจากนรกภูมิ และพบแสงสว่างทั้งทางโลกและทางธรรม

ที่มา.....http://www.kanlayanatam.com/sara/sara13.htm