เจ้ากรรมนายเวร มีหรือไม่ ตามหลักพุทธวจน, จำเป็นต้องอุทิศบุญกุศลให้หรือไม่

บรรยายธรรมโดย พระอาจารย์ คึกฤทธิ์ โสตฺถิผโล


สัตว์ต้องเวียนว่ายเพราะไม่เห็นอริยสัจ

ภิกษุทั้งหลาย ! เปรียบเหมือนท่อนไม้อันบุคคลซัดขึ้นไปสู่อากาศ บางคราวตกเอาโคนลง

บางคราวตกเอาตอนกลางลง บางคราวตกเอาปลายลง, ข้อนฉันใด ;

ภิกษุทั้งหลาย ! สัตว์ที่มีอวิชชาเป็นเครื่องกั้น มีตัณหาเป็นเครื่องผูก แล่นไปอยู่ท่องเที่ยวไปอยู่ในสังสารวัฏ ก็ทำนองเดียวกัน บางคราวแล่นไปจาก โลกนี้สู่โลกอื่น บางคราวแล่นจากโลกอื่นสู่โลกนี้. ข้อนั้นเพราะเหตุไรเล่า ?

ภิกษุทั้งหลาย ! ข้อนั้น เพราะความที่เขาเป็นผู้ไม่เห็นซึ่งอริยสัจทั้งสี่. อริยสัจสี่ อย่างไรเล่า ? สี่อย่างคือ

● อริยสัจคือทุกข์

● อริยสัจคือเหตุให้เกิดขึ้นแห่งทุกข์

● อริยสัจคือความดับไม่เหลือแห่งทุกข์

● อริยสัจคือทางดำเนินให้ถึงความดับไม่ เหลือแห่งทุกข์.

ภิกษุ ท. ! เพราะเหตนั้น ในเรื่องนี้ เธอพึงประกอบโยคกรรมอัน เป็นเครื่องกระทำให้รู้ว่า “ทุกข์ เป็นอย่างนี้, เหตุให้เกิดขึ้นแห่งทุกข์ เป็นอย่างนี้, ความดับไม่เหลือแห่งทุกข์ เป็นอย่างนี้, ทางดำเนินให้ถึงความดับไม่เหลือแห่ง ทุกข์ เป็นอย่างนี้.” ดังนี้. –
อริยสัจจากพระโอษฐ์ ภาคต้น หน้า ๙๗
(ภาษาไทย) มหาวาร. สํ. ๑๙/๔๓๕/๑๗๑๖.​

 

โชคดีที่ได้เกิดเป็นมนุษย์
โชคดีที่ได้เกิดในเขตพระพุทธศานา
โชคดีที่ได้เข้าถึงธรรมคำสอนที่แท้จริงของพระพุทธเจ้า

วาสนาบารมีเป็นเรื่องของแต่ละบุคคลที่ทำมาบริบูรณ์แล้ว
ไม่ว่าจะเดินทางไหน ย่อมไปถึงจุดหมายปลายทางเดียวกัน
สำคัญว่าวันนี้เราเดินถูกทางจริงๆหรือยัง

ตึงเกินไปก็ไม่รอด หย่อนเกินไปก็ไม่ถึง
บอกกันไม่ได้ แล้วแต่วาสนาบารมีของแต่ละบุคคล
จะช่วยใคร ต้องเอาตัวเองให้รอดก่อน สู้ๆๆ

 

บุคคลบางคน มีโอกาสได้เกิดเป็นเป็นมนุษย์ มีโอกาสได้พบศาสนาของพระพุทธเจ้าแล้ว แต่ เขาไม่ได้พบ ไม่ได้อ่าน ไม่ได้ฟังคำที่มาจาก พุทธโอฐษ์ ไม่ได้ปฏิบัติ ตาม มรรคา ที่พระองค์ทรงสอน แต่ไปหลงคำสอน หลงศรัทธาในสาวกที่ไม่รู้แจ้งเหมือนพระศาสดาของตนเอง มันช่างน่าเสียยิ่งดายนัก