พรหมมีความสุขจากการเสวยสมาธิ ฌาณ มันเป็นยังไง ผมไม่เข้าใจครับ

คือผมสงสัยจริงๆอ่ะครับ มีความสุขจากการเสวยสุขจากสมาธิ อยู่ที่ไหนก็นั่งเสวยสุขจากสมาธิได้ แล้วแบบพรหมมีความสุขยังไง

คือถ้าถามแปลกหรือผิดปกติก็ขออภัยครับ ผมไม่เข้าใจจริงๆ ใครพอมโนภาพได้หรือนึกออกก็ลองบอกผมบ้างนะครับ

ขอบคุณครับ

 

รู้สึกไม่อยากได้อะไรแล้ว พอใจแล้ว สุขใดเท่าความสงบเป็นไม่มี

 

สุขจากความสงบภายใน

 

ทำให้คล่องแคล่วในฌานสิ ปฏิบัติให้ทรงอารมณ์ฌานได้ แม้ในระหว่างไม่ได้นั่งสมาธิ

แล้วจะเข้าใจเอง ว่า สุขที่พ้นจาก อารมณ์ รัก โลภ โกรธ หลง ของ กามาวจร เสพแต่อารมณ์ละเอียดของฌานสมาธิ มันสุขอย่างไร

 

บางครั้งบางที สิ่งที่ไม่ได้เป็นวิสัยของเรา ถึงจะอธิบายด้วยถ้อยคำอย่างไร ก็ไม่เข้าใจอยู่ดี

อย่างเช่นหากมีท่านสมาชิกอธิบายว่า "สุขใดเท่าความสงบไม่มี" ก็คงต้องมีคำถามต่อว่า แล้วความสุขจากความสงบที่ว่านั้น เป็นอย่างไร?

หรือหากมีท่านสมาชิกอธิบายว่า "สุขจากความสงบภายใน" ก็คงต้องมีคำถามต่อว่า แล้วความสงบภายใน ทำให้สุขได้อย่างไร?

ถ้าเป็นแบบนี้ คงต้องถามกันไปเรื่อย อย่ากระนั้นเลย เจ้าของกระทู้เอาอย่างนี้ดีกว่าครับ

เนื่องจากศาสนาพุทธ เป็นศาสนาที่มีแนวทางคล้ายกระบวนการทางวิทยาศาสตร์ นั่นคือสามารถพิสูจน์ให้เห็นจริงได้ด้วยตัวเองทุกขั้นตอน ดังนั้น ขอเสนอให้เจ้าของกระทู้ลองฝึกตัวเองให้ได้ "ฌาน" เสียก่อน ถ้าฝึกได้แล้ว น่าจะเข้าใจอะไรๆได้ดียิ่งขึ้น

พิสูจน์ด้วยตัวเองเถอะครับ ได้ผลคุ้มค่ากว่าการเข้ามาถามในบอร์ดอย่างมาก ในเว็บไซด์แห่งนี้ มีวิธีการฝึกตามแบบของครูบาอาจารย์อยู่แล้ว ลองไล่ๆเปิดอ่านดู ชอบใจแนวไหน สามารถศึกษาและปฏิบัติตามได้ทันทีครับ

 

นั่งสมาธิมาก ระวังเพี้ยนนะ

 

สมาธิก็เหมือนการเรียนวิชาภาคปฏิบัติอื่น ๆ ต้องมีการสอนการปฏิบัติอย่างถูกต้อง มีครูอาจารย์แนะนำ จึงจะเกิดความเข้าใจในสิ่งที่ตนเองได้ทำและผลที่ได้รับอย่างถูกต้องว่า ผลที่ได้รับนั้นคืออะไร และควรมีแนวคิดหรือปฏิบัติอย่างไรต่อไปจึงจะถูกต้องครับ

 

สงสัยไม่เคยนั่งสมาธิ จิตไม่เคยรวม เลยไม่รู้ความสุขจากสมาธิเป็นไง ข้าพเจ้าก็ไม่ได้เก่งกาจไร หรือไปถึงไหน แต่การนั่งสมาธิเพียงสงบชั่วครู่ก็จิตอิ่มเอิบเพียงนี้ แล้วคนที่ได้ณาน 1-2-3-4 ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ว่าเค้าจะมีความสุขเพียงไร ถึงณานสี่นี่ ใครมายืนด่า ใครมายืนท้าตีท้าต่อยก็เฉยๆๆๆ ถึงตอนนั้นช้างวิ่งมาชนก็ยังไม่กลัวเลย จริงๆๆนะ มันเฉยๆๆอย่างเดียว มีแต่สงสาร ช่างน่าสงสารไปเสียหมด อโหสิอย่างเดียว

 

คือสงบ ไม่ใช่สุข
เมื่อทำสมาธิแล้ว เกิดความสงบ สงบมากๆ ก้อ เข้าถึง ฌาน
คำบอกกล่าว นั้น ไม่สามารถ อธิบาย สภาวะ ฌาน ได้ ต้องการอาศัย การทำดูเอง อย่างเดียว (มีพรรคพวกหลายคนที่ พยายามจะหาความหมายของฌาน แต่ ไม่ยอม ที่ จะ ปฏิบัติ แต่ตั้งหน้าตั้งตา หาความหมายอยู่ร่ำไป) ผู้เข้าถึงกะผู้เข้าถึงสภาวะฌาน เมื่อคุยกัน จะรู้เรือง แต่ ผู้เข้ายังเข้าไม่ถึง ยิ่งได้รับฟัง จะยิ่งไม่เข้าใจ และจะยิ่งเกิด วิจิกิจฉา ขึ้นอีกมากมาย มหาศาล ซึ่งจะเป็นทั้ง กิเลส และนิวรณื ที่จะขวางกั้น การเข้าถึงสมาธิ เมื่อเข้าสมาธิไม่ได้ ฌาน ก้อยังยิ่งห่างไกล เข้าไปใหญ่ ฟังมาก ก้อ ยิ่งปรุงแต่งมาก ให้เป็นแบบนั้นแบบนี้ อยากเป็นแบบนั้นแบบนี้ อยากเป็นแบบนั้นแบบนี้ หนักเข้าไปอีก จะเอาชนะซะอย่างเดียว ต้องหาความหมายให้เข้าใจก่อนปฏิบัติ อ่านมากฟังมาก เพื่อ เอามาปรุงแต่งให้ได้ แบบ นั้น (ฟังมา อ่านมา พูด หรือ เขียนถูก รึเปล่า ก่อ ยังไม่รู้)

ผู้ทรงฌานได้ การสงบจิตได้ แต่ละกิเลสออกได้ไม่เพียงพอ (คือยังมี ประกายของปัจจัยแห่งการปรุงแต่งอยู่) จะทำให้ไม่สามารถหลุดพ้นได้ เมื่อตายไปจะไปติดชั้นพรหม นับอายุ หลาย ล้านล้านปี เมื่อเสวยบุญตรงนี้หมด กลไกบาปจะเข้ามาทำงานต่อ จากพรหมตกนรกบ้าง จากพรหมตกมาโลก มั่ง แล้วแต่ ธรรมะจะจัดสรร

สรุปว่า อยากรู้ ก้อ ลองทำดูเอง
(นี่เป็นสายโลกียะ อย่าลืมว่า ยังมี สายโลกุตระ อีกสายที่ไม่ได้อาศัยการทำสมาธิหรือทำฌานเพื่อการหลุดพ้น)

 

พวกนั่งสมาธิกรรมฐานจะมีความสุข ตรงไหน
ตอบ....ตรงที่นั่งแล้วเบาสบาย ไม่มีความคิดอะไร เหมือนตัวเราอยู่ที่ใดที่หนึ่งอย่างมีความสุข สมาธิแบบนี้ก็จะได้แค่นี้ เพราะตัวเราติดสุขจากความสบายตรงนี้ สมาธิไม่ก้าวหน้าไปไหน ไม่มีความรู้สึกถึงความก้าวหน้าในสมาธิ

 

พรหมไม่ใช่มนุษย์ อย่าพยามเอาความคิด ความเคยชินของเราไปนึกถึงวิสัยของพรหม

ที่พรหมเป็นสุข เพราะทุกข์กาย ทุกข์ใจมันไม่เกิดขึ้น พรหมเลยอยู่เป็นสุข ไม่ว่าจะยืน เดิน นั่ง หรือนอน

คนส่วนใหญ่เข้าใจว่ามนุษย์ไม่ได้เป็นทุกข์อะไร เพราะถูกอริยาบถ(การเคลื่อนไหว)ปกปิดไว้ คนเลยมักทึกทักไปเองว่าการอยู่นิ่งๆไม่ไหวติงเป็นทุกข์ การเคลื่่อนไหวเป็นความสุข ซึ่งมันไม่ได้เป็นอย่างนั้นทุกกรณี

ขอให้เจริญในธรรมครับ

 

ข้อคิด นะจ๊ะ
คนในโลกที่ยังไม่นิพพาน ไม่สามารถดูนิพพานของคนอื่นทางจิตได้นะจ๊ะ ดังนั้นใครที่ยังมีจิตดูด้วยจิต ตาทิพย์หรือตาที่สาม ดูได้ถึงชั้นพรหมเท่านั้นนะจ๊ะ ส่วนอรูปพรหมก็ดูไม่ถึงหรอกจ้า ได้แค่สันนิษฐานว่านี่คืออรูปพรหมเท่านั้นเอง นะจ๊ะ นี่คือความจริงจ้า

 

ตอนดูพรหมมีรูป ก็รู้ว่านี่คือพรหมมีรูป แต่เลยขึ้นไปไม่รู้ไม่เห็นอะไรเลย ก็ได้รู้จากที่พระพุทธเจ้าท่านตรัสถึง ว่าน่าจะเป็น พรหมไม่มีรูป หรืออรูปพรหม มั้ง ประมาณนี้นะจ๊ะ
ตาทิพย์หรือจิตทิพย์มีญาณปัญญา รู้เห็นได้เท่านี้แหล่ะจ้า

 

ถ้าจะเปรียบเทียบอรูปพรหม ก็เหมือน นั่งสมาธิเข้าถึง ความไม่มีอะไร ที่เรียกว่า ว่าง รู้ว่าว่างแต่ไม่เห็นอะไรเลย เห็นแต่ความว่าง แต่รู้อยู่แต่ไม่เห็นอะไร ที่เห็นก็ความว่าง แต่รู้อยู่
รู้ได้อย่างเดียว คือ รู้ว่าว่าง นะจ๊ะนะจ๊ะ เหลือแต่รู้ แต่หาตัวตน หาตัวจิตไม่เจอ นะจ๊ะนะจ๊ะ

 

แล้ว สภาวะนี้ดีไม๊ น่าทรง ไว้นานๆ ไม๊ หรือ สามารถใช้ประโยชน์ อะไรได้บ้าง?

 

ดีจ้าน่าทรงจ้าเอามาใช้กับการทำงานการดำเนินชีวิตทุกขณะจะดีมากจ้า
จะดีกว่านี้ก็คือไม่ต้องทรงแต่เป็นแบบนี้โดยถาวรเลยนะจ๊ะ

 

ถ้ายังเข้าๆออกๆโดยต้องทรงต้องเข้าอันนี้เรียก อรูปพรหมจ้า
แต่ถ้าเป็นโดยถาวรอันนี้เรียกเป็นอย่างอื่นนะจ๊ะ มันจะต่างกันแค่ตรงนี้แหล่ะจ้า

 

ต้องเป็นพรหมนั้นละครับ

 

ตามความเข้าใจของผมนะครับ...


หากคุณเข้าใจว่าการเกิดเป็นคนนั้น ทุกข์อย่างไร ขนาดไหน

หากพิจารณาได้ คุณก็อยากจะสุข สงบ มากขึ้นเท่านั้น...แล้วสุขใด

สงบใด จะเท่ากับจิตใจที่บริสุทธิ์ด้วย ศีล สมาธิและปัญญา

ดีแล้วครับ ที่คุณมีคำถาม ...เพราะคุณจะอยากหาคำตอบ

ศึกษาและค้นคว้าดูครับ เชื่อว่าครูบาอาจารย์ของคุณ ท่านจะต้องเมตตา

คุณแน่ๆ....อยู่ที่กำลังใจ ความตั้งใจของคุณคนเดียว

 

ไม่รู้ว่าพรพรหมเจ้าท่านทรงอารมณ์แบบใดครับ

แต่สังเกตจากเพื่อนที่ปฎิบัติจนเกิดฌานในระหว่างเวลาปกติของวัน

จะเหมือน ร่างกายท่านอยู่ในโลก ทำกิจกรรมอยู่ในโลก แต่จิตจะอยู่ในฌาน

เหมือนว่าจะนิ่งๆ ไม่ค่อยสนใจโลกมากนัก ทำกิจกรรมไปตามหน้าที่

มีสติรู้ แต่ไม่ค่อยมีอารมณ์ใดๆ จะเฉย สงบ ถามก็ตอบว่า แบบนี้ มีความสุขแล้ว

เราก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน 555 แต่เห็นเป็นแบบนี้กัน