ถามความในใจพุทธภูมิ

ไอ้เรื่องหมัดเด็ดค่อยว่ากันคุยข้ามเรื่องกันไปกันมานี่แหละ เอาเรื่องทานที่ว่านี่ก่อน ไอ้การที่ต้องการที่จะพาทุกคนมั่งคั่งล้นเปรี่ยมสมบูรณ์บริบูรณ์นี่ก็เพราะว่า หากเขาไม่มีความลำบากยากแค้นเราก็ไม่ต้องไปทุกข์ร้อนกับเขา

ศรัทธาที่เรียกว่าแรงกล้าในการให้ทานนั่นก็อย่างหนึ่ง ความเมตตาปราณีต้องการให้หมู่คณะพ้นจากความลำบากยากไร้ก็อย่างหนึ่ง อย่างน้อยก็หากว่าพวกเขายังไม่บรรลุมรรคผลเข้าถึงซึ่งพระนืพานเพียงใด เกิดอีกเมื่อใดเท่าไรชาติก็ตาม ก็ต้องการให้ทุกคนอย่าได้ลำบากยากไร้อีกต่อไป หากพวกเขาไม่ลำบาก เราก็พลอยเบาลงไปด้วย เพราะพวกเขาลำบากเขาถึงต้องพึ่งเรา

ก็ขอให้คุณหลานอุดรธานีก็จงอดทน หากว่าเป็นหนึ่งในผู้ที่ปรารถนาในพระโพธิญาณ ก็อยากจะบอกว่า พุทธภูมิต้องอดทน อดกลั้น พุทธภูมิน่ะต้องกัดฟันอย่างยิ่งกับคุณธรรมพื้นฐานสองข้อ ขันติ กับโสรัจจะ จะเผชิญกับความขมขื่นเพียงใดก็ต้องทำหน้าแช่มชื่นเพื่อรักษากำลังใจของหมู่คณะ เจ็บปวดแทบขาดใจอย่างไร ก็ยังต้องปาดน้ำตาให้คนที่ไม่เจ็บแต่ห่วงใยในเรา คนไม่เจ็บต้องร้องไห้แทนเราที่เจ็บ ปวดร้าวด้วยเรื่องราวใดๆก็ต้องเสงี่ยมเจียมใจ หน้าชื่นบานเพื่อไม่ให้คนรอบตัวเสียกำลังใจ

อย่างหนึ่งที่เราทำมันได้คือคำว่าหน้าที่ ทำหน้าของเราให้ดีให้ครบถ้วน หน้าที่ของความเป็นลูกที่จะต้องปฏิบัติต่อพ่อแม่ หน้าที่ของความเป็นพ่อคนที่ปฏิบัติต่อลูก หน้าที่ของสามีที่ต้องปฏิบัติต่อภรรยา จะกี่สิบกี่ร้อยกี่พันก็ต้องรู้หน้าที่ของตัวเอง ว่าควรทำอย่างไร ที่สำคัญคือ ทำทุกอย่างตามหน้าที่ ที่พึงกระทำ ผลจะเป็นอย่างไรไม่ใช่เรื่องของเรา ผลนั้นได้แค่ใหนเอาแค่นั้น

หมู่ญาติบางทีก็อย่างว่านั่นแหละบุญทานกองการกุศลไม่ค่อยจะเอา ไม่ค่อยจะทำ ต้องหลอกล่อ ฉุดกระชากลากถู บังคับขู่เข็ญสาระพัดกว่าจะกระบิดกระบวน อ้อยอิ่ง ง่วงเหงาหาวนอน สลึมสลือ คลานไปทำบุญได้ อุ้มไปได้ก็ต้องอุ้ม แบกไปได้ก็ต้องแบก หลายต่อหลายคนของผมนี่ ผมต้องเอาสตางค์ของผมใส่มือให้ห้าบาทสิบบาทเพื่อให้ได้มีโอกาสถวายสังฆทานกับเขาสักครั้งหนึ่งในชีวิตของเขา
ในหมู่บ้านของผมนั้นเวลาที่ผมกลับไปเยี่ยมบ้าน ตอนที่จะกลับไปทำงาน ก็จะถือซองทำบุญไปบอกเขาแทบทุกหลังคาเรือน พร้อมทั้งเตรียมสตางค์ไปเผื่อเขา หากคนใหนตระหนี่ถี่เหนียวไม่ยอมทำบุญก็จะเอาสตางค์ของผมที่เตรียมไปใส่มือเขาแล้วให้ทำบุญถวายเป็นสังฆทาน วิหารทาน ธรรมทาน และสร้างพระพุทธรูปสมเด็จองค์ปฐม

ก็ต้องการให้พวกนั้นรวยๆไปให้พ้นหูพ้นตา แล้วก็พ้นยาย เกิดกันใหม่ก็ขอให้เป็นเศรษฐีบ้าง มหาเศรษฐีบ้าง เพราะอำนาจของทาน แต่หากคนใดไม่มีศีล ไม่มีธัมมะ เดี๋ยวเขาก็ไปถูกข่มเหงรังแกถูกปล้นฆ่าอนาจาร ถูกทรยศคดโกงไม่ชาติใดก็ชาติหนึ่ง อาศัยที่สร้างธรรมทานเข้าไว้ในชาตินี้ ก็หวังว่าคงจะเกิดปฏิภาณปัญญา วิ่งโกยอ้าวเข้าหาพระท่านเองในอนาคต พระท่านจะได้หวดซะด้วยด้ามตาลปัต ก็จะมีดวงตาสลึมสลือมองเป็นธรรมกับเขาขึ้นมาบ้าง

ผมก็คิดมั่วประสาวิริยาธิกะพิเศษที่ไม่มีในตำราแบบนี้แหละ ไงๆก็ขอให้ทุกคนรวยไว้ก่อน สวยไว้ก่อน คนใหนที่มีความสวยมากไปทางใหนถูกเขาหลอกเอาบ้าง ไล่ปลุกปล้ำ เอาบ้าง เพราะความที่สวยมากไปทางใหนก็ลำบาก เมื่อรำคารคนไล่ปล้ำมากๆเข้า สักชาติใดชาติหนึ่งก็คงวิ่งเข้าวัดหาทางพ้นทุกข์เอาเองนั่นแหละ และอีกอย่างก็ให้มีปฏิภาณปัญญาดีไว้ก่อน หวังเอาแค่เทวโลก กับมนุษย์โลก เป็นทุนให้พวกเขาไว้ก่อน ส่วนอบายภูมิให้ไปดิ้นรนหาเอาเอง การที่มีปัญญาดีก็หวังให้คิดถึงบุญทานกองการกุศลได้

นี่แหละหากว่าคิดมั่วๆอย่างผมนี่มันก็จะมีแรงมีกำลังใจ ที่ผมโมเมเอาว่าศรัทธาแรง หรือมีความศรัทธาในการให้ทาน สั่งสมในการให้ทาน การวางกำลังใจก็ไม่ต้องมีพิธีกรรมอะไรมาก แค่ต้องการให้ทุกคนได้ดีมีสุข ตามหลักพรหมวิหารตัวที่สาม มุทิตา คือเห็นใครได้ดี เราก็พลอยยินดีไปกับเขา หากมีอะไรที่เรายังด้อยอยู่ เราก็จะได้เอาเยี่ยงเอาอย่างเขา เป็นการตัดความอิจฉาริษยา แล้วหากว่าคนที่จะเป็นนางสาวแก้ว ไม่มีความอิจฉาริษยาก็จบเห่ เราก็พลอยที่จะรอดไม้เรียวไปด้วย

 

สาธุ สาธุ อนุโมทามิครับ ผมถือว่าคุณลุงpcoให้พรหลานคนนี้ หลังจากตกหลุ่มตกบ่อมานาน
จัดพลัดจับพลูมามาก ตัวผมจะได้วางกำลังใจ วางอารมรณ์ได้ถูกต้องครับ บุญทานใดกุศลกรรมที่เป็นเหตุปัจจัยให้สำเร็จพระโพธิญาณของคนลุงได้กระทำมาตั้งแต่ต้นจนถึงปัจจุบันและจักเกิดในอนาคตผมขออนุโมทนาด้วยทั้งหมดครับ
ขอให้คุณลุงเตือนหลานคนนี้อยู่บ่อยๆๆนะครับ หากกรรมอันใดที่ได้ประมาทเคยพลาดพลั้งล่วงเกินคุณลุงและหมู่ขณะญาติมิตรทั้งหลายในชาติก่อนดีในชาตินี้ก็ดี ขอท่านทั้งหลายอโหสิกรรมให้ด้วยน่ะครับ เพราะในอดีตไม่รู้ว่าตัวเองไปทำอะไรกับใครไว้มั้งจะได้คุยกับคุณลุงแบบสบายใจ
(พิมผิดพิมถูกขออภัยด้วยนะครับ ผมมันถนัดแต่ภาษาพื้นบ้านครับ )กว่าจะพิมได้แต่ล่ะคำยากเย็นแสนเข็ญขายดโง่ตัวเองไปเลยดีกว่าครับ

 

เรื่องการวางกำลังใจ ก็ทำตามหนังสือประวัติหลวงปู่ปาน คู่มือพระกรรมฐาน กรรมฐานสี่สิบ อุทุมพริกสูตร ปฏิปทาท่านผู้เฒ่า แม้แต่หลวงพ่อตอบปัญหา หนีนรก ไตรภูมิพระร่วงเล่มใดเล่มหนึ่งก็เข้าทางตรงทั้งหมด เราก็เลือกเอา จะไปโลกันตนรก ไปอเวจี ไปเป็นสัตว์เดรัจฉาน ไปเป็นคน เป็นมนุษย์ เป็นเทวดา เป็นพรหม หรือจะไปพระนิพพาน ก็เลือกวางกำลังใจ เอาตามชอบใจ

เรื่องอื่นไม่เป็นไรถือว่าไม่มีอะไรติดค้างหากจะมีของเดิมก็ยกหนี้สินให้ทั้งหมด หนี้ใหม่ถือว่าไม่มีก็แล้วกัน

เดี๋ยวมาต่อครับ

 

ขอบคุณครับคุณลุงpco คุณลุงช่วยเล่าประสบการต่างที่พบเจอมาเรื่องพุทภูมิให้ฟังหน่อยครับ
และประสบการณ์การต่างๆเมื่อครั้งคุณลุงยังอยู่กับหลวงพ่อพระราชพรมยาน(หลวงพ่อฤาษีลิงดำ)ผมจะเก็บไว้เป็นวิทยาทานครับ ขอบคุณล่วงหน้าครับ

 

ชีวิตน้าpcoทำหนังได้เรื่องนึงเลยนะนี่ แถมมีคติสอนใจแซกเพียบ หุหุ

 

มันจะทำให้หนังเขาเจ๊งเอานะ

แต่หากในแง่มุมแนวทางของผู้ปรารถนาในพระโพธิญาณ อย่าเอาคน เอาแค่เรื่องราว ของคนๆหนึ่งที่ไม่รู้ว่าใคร แต่ความมาเป็นมันแบบนี้
คือมันมีตั้งแต่ความลำบากยากไร้ ไปจนบางทีอย่างกับว่าฝันไป มั่วไปทั่ว แบบที่ให้ย้อนไปทำอีกนี่ขอตายไปเกิดเอาใหม่ดีกว่า แต่ความลำบากยากไร้อนาถาแบบที่เคยผ่านมา แหมอันนี้ภูมิใจมาก หากไม่ลำบากขนาดนั้นก็ไม่มีวันรู้รสของมัน เรื่องความยากลำบากนี่ แหมยังติดใจไม่หายช่วยพ่อขุดดิน หาบดินรับจ้างปลั้นคันนานี่ตั้งแต่จำความได้ ขุดตอไม้ด้วยจอบด้วยเสียม มันเท่มาก มีบุ้งกี๋น้อยๆหาบดินตามพ่อ มีขวานน้อยๆประสาเด็ก ไปใหนชอบตามไปกับพ่อ ก็ได้เห็นว่าพ่อเป็นคนดี เป็นคนเก่งนี่ความรู้สึกในตอนนั้น

เล่าให้ฟังหน่อยหนึ่งเรื่องขุดตอไม้คนสมัยนี้ หากบุญไม่ถึงจริงนี่น่าจะไม่ได้ขุดด้วยจอมฟันดินใช้ขวานช่วยตัดราก เพราะเดี๋ยวนี้ตอไม้ใหญ่ๆขนาดสามสี่คนโอบใช้รถแบคโฮขุดไม่เกินครึ่งชั่วโมง กอไผ่สีสุกกอใหญ่ๆหากใช้คนตัดก็เป็นอาทิตย์กว่าจะได้หนึ่งกอ ผมกับพ่อขุดกันสี่ห้าวันหรือเจ็ดวัดต่อหนึ่งตอ ตอไม้ละหนึ่งบาท ใช้วิธีเหมาวัดพื้นที่วัดทีละหนึ่งไร่เหมาคละคือตอเล็กๆเท่าแขนก็หนึ่งบาท ใหญ่เท่าใหนก็หนึ่งบาท เจอตอใหญ่นี่ก็เพลินอยู่นั่นแหละกว่าจะได้หนึ่งบาท

 

**************************************
กรุณาอย่าไปจุดไต้ตําตอก็แล้วกันค่ะ

 

ผมคิดว่า ผมคงมีบุญเอาเรื่องเหมือนกันนะครับพี่ PCO

ผมเคยทั้งขุด ขี้เกียจขุดก็เอาแกลบถมจุดเผามาแล้วครับ แถมไม่ได้สตางค์ด้วย ฮ่า ๆ ๆ ๆ เพราะ ทำถนน ไม่ได้รับจ้างเขา

นั่งจ้ำมันอยู่นั่นแหล่ะครับ เข้าใจรสชาดความเหนื่อยความลำบากดี ขุดมันคนเดียวนี่แหล่ะ สบาย ๆ

กว่ามันจะขึ้นมาได้ แหมแล้วไอ้รากนี่นะ คดไปคดมา

เจอรากไหนคดสวย ๆ หน่อยก็ขุดดินเปิดรากก่อน เพราะไม่มีมุมให้ฟันได้

ต้องเปิดมุมก่อน โอ้..เยอะกว่าจะถอนรากถอนโคนกันได้ แล้วก็งัดมันขึ้นมาจากหลุม

เพราะรากมันขาดหมดแล้ว ก็งัดเพื่อจะเอาไปไหนก็ไป

มาตอนหลัง ๆ นี่ ผมขี้เกียจมานั่งแซะมันแล้ว

ก็ขุดรอบ ๆ ให้มันพอยัดแกลบได้ก็ อัดแกลบ สุมไว้กลับไปนอนกระดิกเท้า

วันสองวันค่อยเดินไปดู ขี้เกียจแล้วสมัยนี้ เผาหมด แกลบมันสุมดีมาก

เป็นเถ้าได้ หรือเป็นถ่านใช้ได้หมด ยังไม่เคยลองกับคนสักที ไม่รู้มันสุมดีมั้ย ?

บางทีเอารากมาก็เอามาใช้ทำ เฟอร์นิเจอร์ได้ ทำโซฟาไม้น่ะครับ หรืออะไรก็ได้แล้วแต่ปัญญาจะคิดอ่านเอา

แต่เรื่องทำนาเป็นล่ำเป็นสัน เรื่องนี้ไม่ค่อยได้ทำครับ ให้ทำน่ะได้เหมือนกัน

แต่ไม่มีที่ดินส่วนไหนที่ทำนา ก็เลยไม่ต้องทำ มันแล้วแต่ว่าชีวิตใครต้องเป็นมาอย่างไร

สุดท้ายมันก็เรื่องของปากท้องต้องกินนี่แหล่ะครับ วิธีการมันก็ต่าง ๆ กันไป

ใครไม่เคยทำบาปเลยน่ะไม่มีแน่ ถ้าต้องเจอชีวิตคล้าย ๆ แบบนี้กัน

เห็นพี่เล่าบ่อย ๆ ก็ขอเล่าด้วยหน่อย พอเป็นน้ำจิ้ม ใครมาต่อก็จะได้มีเรื่องคุยต่อ

 

วิปัสนาญาณควรฝึกควบคู่กันสองตัวครับตามคำสอนหลวงพ่อฤๅษีฯคือ
ถ้ามีนิพพิทาญาณ(ความเบื่อหน่ายขันธ์5)ควรมีสังขารุเปกขาญาณ(ความวางเฉยในขันธ์5)ด้วยหลวงพ่อท่านเทศน์ไว้ครับไม่งั้นฆ่าตัวตาย แต่ถ้าไม่ฝึกวิปัสณาญาณ2ตัวนี้ให้คล่องสมาธิระดับฌานไม่มีทางทรงตัวได้ครับ
ส่วนผมtutongปราถนาพุทธภูมิเพราะอยากดีและเก่งให้ได้อย่างสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแต่มีอยู่ช่วงหนึ่งอยากจะลาพุทธภูมิแต่รวมกำลังใจกลับมาใหม่เพราะมองดูสัตว์โลกและตรึกตรองตามคำสอนหลวงพ่อฤๅษีที่แนะนำพุทธภูมิจึงสงสารสรรพสัตว์ทั้งมวลและก็กลัวว่าพ่อ,แม่และน้องสาวของผมจะยังไม่สามารถเข้านิพพานได้ในชาตินี้จึงตั้งใจใหม่กลับมาปรารถนาแบบวิริยาธิกะต้องการพิเศษคือให้โลกมนุษย์ในยุคที่ผมได้ตรัสรู้สำเร็จสัมมาสัมโพธิญาณหมดเดียรถีย์และมีพืชที่กินแทนเนื้อสัตว์โดยไม่ต้องการให้มีการเบียดเเบียนซึ่งกันและกันในหมู่สรรพสัตว์ให้โลกมนุษย์ใกล้เคียงกับยุคพระศรีอาริย์ครับนี้และคือสิ่งสำคัญที่ผมปรารถนาพุทธภูมิ

 

อนุโมทนา สาธุกับปณิธานท่าน tutong อีกคนครับ.......
พูดถึงเรื่องขุดตอไม้ ผมเองก็เคยเช่นกัน...อ๊ะ! หรือว่าผู้ที่ปรารถนาพุทธภูมิ เมื่อต้อง
ถือภพมนุษย์ จะต้องผ่านการขุดตอไม้ทุกคนอะ...คงไม่เสมอไปหรอกนะ เพราะผู้ที่เกิดตระกูลสูง พรั่งพร้อมด้วยโภคทรัพย์ คงไม่ได้ลงมาสัมผัสกับดิน

 

ถามอีกทีครับ แต่ละท่านระลึกได้ตอนใหนว่าท่านปราถนาพุทธภูมิ
ขอบพระคุณผู้มาตอบล่วงหน้าครับ(ยกเว้นผู้ระลึกชาติได้)

 

ไม่ใช่ว่าระลึกนะครับ

แต่เป็นความรู้สึกครับ เห็นคนอื่นแล้วสงสารเข้าน่ะครับ เลยคิดว่าจะทำอย่างไงให้เขาดีขึ้นมา ให้เขาสบายดี แค่นั้นครับ

 

ถ้าจะเอาระลึกได้นี่ บารมีต้องเกือบเต็มแล้ว มีความมั่นคงในพุทธภูมิแล้ว จะเป็นพุทธภูมิอยู่แล้ว

แต่ต้องมาปฏิบัติธรรม แล้วจะพบสัญญาความจำปรากฏขึ้นมาเอง (อันนี้ไม่ใช่ญาณระลึกชาติน่ะครับ)

ขออนุโมทนาทุกท่านที่ปราถนาพุทธภูมิครับ

 

ขออนุญาตแนะนำท่านที่ปราถนาพุทธภูมิ
พอดีผมอ่านตำรามา พอจำได้บ้าง ไม่ได้บ้าง อยากให้ไปศึกษาให้ดีๆครับ

เวลาที่พระพุทธเจ้าท่านมาตรัสรู้ จะมีสิ่งที่เป็นอัศจรรย์อยู่หลายอย่าง

ต้นไม้ที่ใช้ในการตรัสรู้
ต้นกัลปพฤกษ์ (ถ้าเขียนไม่ผิดน่ะครับ) ต้นไม้นี่สามารถอธิฐานได้สมหวังทุกสิ่ง เหมาะสำหรับคนที่ชอบความอุดมสมบรูณ์
แสงฉัพพรรณรังสี สีของแสง ความละเอียด ความกว้าง (ส่วนตัวชอบเรื่องนี้)
บางยุคมีพระเจ้าจักรพรรดิ์ท่านบังเกิดขึ้น โลกยุคนั้นมนุษย์จะถือศีล ๕ หมดเดียร์ถี
บางยุคไม่มีกลางวันกลางคืน
บางยุคมีข้าวสาลีรับประทานเป็นอาหาร
อื่นๆ อีกมากมาย

ที่นี้เราพอจะทราบความอัศจรรย์ต่างๆแล้ว ก็จะได้ทำเหตุให้เกิดความอัศจรรย์นั้น ท่านต้องไปถามคนที่เป็นพุทธภูมิจริง คิดว่าน่าจะบอกได้บางอย่าง

ความเป็นเลิศทางด้านต่างๆ ควรศึกษาไว้ เพราะมีความแตกต่างกันอยู่ เช่น ความศรัทธา ปัญญา บางท่านมีอนุภาพมาก เป็นต้น

อันนี้ผมสรุปมาตามความเข้าใจน่ะครับ อาจผิดบ้างถูกบ้าง ตามภาษามนุษย์ธรรมดา ไม่ได้เลิศเลอกว่าผู้ใด ยังต้องศึกษาอีกเยอะครับ แค่แนะนำเป็นแนวทางศึกษาครับ

 

กระผมมีความอยากครับ
ตอนนี้อยากบวชมากแต่ติดที่ภาระกิจ

 

โพธิพฤกษ์ของพระพุทธอค์มหลายชนิด เหตุใดไม่มีต้นไม้ที่ผมชอบ ไทรทอง

 

ในพุทธภูมิคงบริสุทธ์ผุดผ่องนะครับ

 

ไม่มีปุถุชนคนใหนผุดผ่องหรอกท่าน พุทภูมิก็คือปุถุชน
เพียงแต่ปณิธานและปฏิปทาจะแตกต่างจากคนทั่วไป
ส่วนว่าผู้บริสุทธิ์นั้นคือพระอรหันเท่านั้นแล

 

ครับ ขอให้สร้างบารมีเพิ่มขึ้นไปเรื่อยๆ พอบารมีแก่กล้ามากขึ้นเรื่อยๆ ความชัดเจนในตัวเราจะค่อยปรากฏออกมาให้เห็นเพิ่มขึ้นเรื่อย

เรื่องความเป็นทางด้านไหนนั้น ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับว่าเป็นประเภทไหนน่ะครับ ทุกท่านมีดีอยู่ในตัวอยู่แล้ว ส่วนมากไม่รู้หรอกครับ

ตัวผมเองก็เห็นอาการจิตเด่นๆ อยู่ยังไม่ทราบเลยครับ จนท่านที่เป็นของจริงเค้ามาบอกให้ครับ ธรรมของท่านตามความรู้สึกค่อยข้างละเอียดมาก

การสร้างบารมีมันยาวนานมากน่ะครับ ต้องอาศัยคนที่มีบารมีแก่กล้าไว้ก่อน ผมก็มีวิธีการของผมอยู่ คือ ต้องไปร่วมสร้างกรรมดีต่อท่านนั้นๆ เพื่อจะได้มโอกาสเข้าไปใกล้ชิดท่าน ในอนาคต โดยไปร่วมงานบุญกุศล ร่วมทำบุญกับท่าน พุทธภูมิจริงๆ เวลาท่านมาท่านจะจำเรื่องราวได้เยอะ ถ้าท่านพบเราท่านอาจแนะนำทางให้เราได้ ผมติดตามหลายท่านมากน่ะครับ เพื่อประโยชน์

ขอให้พิจารณาก่อนน่ะครับ บางอย่างอาจไม่ตรงใจ